ALEXANDRE DUMAS


SKYTTURNAR

(LES TROIS MOUSQUETAIRES)

(DE TRE MUSKETERER)


SAGA Í FJÓRUM HEFTUM


BJÖRN G. BLÖNDAL 

ÞÝDDI


SIGLUFIRÐI

BÓKAÚTGÁFAN HEIMDALLUR

1925



PRENTSMIÐJA SIGLUFJARÐAR.





III. LEYNDARMÁLIÐ.




I.

Frakkar og Englendingar.


Á tilteknum tíma fóru þeir félagar ásamt þjónum 
sínum á afvikinn stað bak við Luxemburg-höllina. 
Þessi afvikni staður var girtur og ætlaður geitfje til beitar. 
Athos gaf geitahirðinum dálitla þóknun fyrir að hafa 
sig á burt, en þjónarnir voru látnir standa á verði.

Í sömu svifum komu þangað menn nokkrir, er 
fóru mjög hljóðlega, og gengu til skyttuliðanna. Heilsuðu 
hverjir öðrum og sögðu til nafns síns að enskum 
sið.

Englendingarnir voru menn stórættaðir allir saman. 
Urðu þeir ekki að eins forviða, en jafnframt mjög órólegir, 
er þeir heyrðu hin undarlegu nöfn andstæðinga 
sinna.

»Það er nú gott og blessað«, sagði Winter lávarður, 
þegar skyttuliðarnir þrír nefndu nöfn sín. »En 
þrátt fyrir það vitum við engin deili á ykkur og viljum 
ekki eiga vopnaviðskifti við menn með slíkum 
nöfnum. Þetta eru ekki annað en hirðingja nöfn.«

»Það eru heldur ekki annað en gervinöfn, herra 
lávarður«, sagði Athos.

»Þess fíknari erum við í að vita rjettu nöfnin«, 
sagði Englendingurinn.

Þið hafið samt sem áður spilað við okkur án 
þess að þekkja nöfn okkar«, sagði Athos, »og unnið 
af okkur tvo hesta í tilbót.«

»Satt er það, en þá hættum við að eins peningum 
okkar. Nú verðum við að hætta lífi okkar og menn 
geta spilað við hvern, sem vera skal, en menn eiga 
ekki vopnaviðskifti við aðra en jafningja sína.«

»Það er líka alveg rjett«, sagði Athos. Hvíslaði 
hann svo nafn sitt að Englendingi þeim, sem móti 
honum var skipaður og sama gerðu þeir Porthos 
og Aramis.

»Eruð þjer nú ánægður?« sagði Athos við andstæðing 
sinn, »og álítið þjer mig svo eðalborinn, að yður 
sæmi að berjast við mig?«

»Já, vissulega, herra góður«, sagði Englendingurinn 
og hneigði sig.

»Jæja — en á eg þá að segja yður nokkuð?« sagði 
Athos kuldalega.

»Hvað er það?« spurði Englendingurinn.

Það hefði verið hyggilegra af yður að spyrja 
mig ekki nafns«.

»Hvers vegna?«

»Vegna þess að menn halda, að jeg sje dauður 
og vegna þess, að jeg hef mínar ástæður til að óska 
þess, að menn haldi það. Jeg neyðist því til að særa 
yður banasári til þess, að leyndarmáli mínu sje óhætt«.

Englendingurinn leit á Athos og hjelt, að hann 
væri að gera að gamni sínu, en honum var fylsta 
alvara.

»Núnú, herrar góðir!« sagði Athos og beindi orðum 
sínum jafnt til samherja sinna og andstæðinga. 
»Þá erum við víst tilbúnir?«

Í sama bili voru átta sverð á lofti og blikuðu í 
kvöldroðanum. Atlagan var hin snarpasta eins og búast 
var við af mönnum, sem voru andvígir á tvennan 
hátt að heita mátti.

Athos barðist jafnrólega og reglufast eins og hann 
hefði verið að æfa sig í skylmingasalnum.

Porthos hafði eflaust látið sjer ógætni sína í 
Chantilly að kenningu verða. Beitti hann nú sverði 
sínu bæði fimlega og hyggilega. En Aramis hafði ekki 
lokið við þriðju kviðuna af drápu sinni og sótti hart 
fram, eins og honum lægi mjög á.

Athos vó andstæðing sinn. Hann hitti hann þegar 
í fyrstu atlögu og særði hann banasári, eins og hann 
hafði sagt fyrir. Rann sverðið þegar á hol og beint í 
hjarta Englendingnum.

Porthos særði mótstöðumann sinn á læri og feldi 
hann að velli. Englendingur sá hugsaði ekki á frekari 
mótvörn og rjetti Porthos sverð sitt, en tók Porthos 
hann þá í fang sjer og bar hann í vagn sinn.

Aramis sótti fast að andstæðing sínum eins og áður 
er sagt. Lauk þeirri viðureign svo, að Englendingurinn 
lagði á flótta og komst undan, en þjónarnir 
æptu að honum.

D'Artagnan ljet sjer nægja að verjast og þegar 
hann var búinn að þreyta mótstöðumann sinn til hlítar, 
sló hann sverðið úr hendi hans með snöggu 
»fjórða högglagi«. Baróninn hopaði á hæl, en varð 
fótaskortur og fjell aftur á bak. D'Artagnan stökk þegar 
að honum, studdi sverðinu á háls honum og sagði:

»Nú gæti eg ráðið yður bana, herra barón, ef 
mjer svo sýndist, en jeg gef yður líf vegna þess, að 
jeg elska systur yðar.«

Þarna kom d'Artagnan þeirri ætlun sinni fram, 
sem hann hafði ráðið með sjer og brosti yfir af ánægju, 
eins og áður er sagt. Var hann því í allra bezta skapi.

Hins vegar þótti Englendingnum gott að sleppa 
svona vel. Hann faðmaði d'Artagnan að sjer og ljet í 
ljós vinarþel sitt til skyttuliðanna með ýmsu móti. En 
með því að mótstöðumaður Porthos var kominn í 
vagn sinn og andstæðingur Aramis átti fótum sínum 
fjör að launa, þá þurfti ekki að skifta sjer af öðrum 
en þeim, sem veginn lá.

Porthos og Aramis flettu hann klæðum til þess 
að ganga úr skugga um, hvort líf leyndist með honum. 
Losnaði þá þung pyngja frá belti hans, er d'Artagnan 
tók upp og rjetti Winter lávarði.

»Hvern fjárann á jeg að gera með hana?« spurði 
Englendingurinn.

»Afhenda hana ættingjum hans«, sagði d'Artagnan.

»Ættingjar hans þurfa ekki á þessu lítilræði að 
halda, því að þeir fá fimtán þúsund gulldali í tekjur eftir 
hann. Það er bezt að þjónar ykkar fái þessa peninga«.

D'Artagnan stakk pyngjunni í vasa sinn.

»En þjer, ungi vinur minn, sem jeg vona að jeg 
megi kalla svo«, sagði Winter lávarður — »nú vil 
jeg, ef yður svo sýnist, fylgja yður til systur minnar, 
frú Clarick, strax í kvöld. Jeg vildi gjarna geta komið 
því til leiðar, að henni þætti vænt um yður og með 
því að hún má sín allmikils við hirðina, þá gæti svo 
farið, að meðmæli hennar kynnu að koma yður að 
liði ef svo ber undir«.

D'Artagnan roðnaði af ánægju og hneigði sig.

Athos gekk nú til d'Artagnans.

»Hvað ætlarðu að gera við pyngjuna?« hvíslaði 
hann að honum.

»Jeg ætla auðvitað að fá þjer hana, kæri Athos«.

»Mjer — vegna hvers?«

»Mikil ósköp! Þú hefur vegið manninn og herfangið 
tilheyrir sigurvegaranum«.

»Ætlarðu mig þann mann, að jeg fari að sölsa 
undir mig eftirlátna muni andstæðings míns?«

»Þetta er algeng stríðsvenja«, sagði d'Artagnan, 
»og hvers vegna ætti ekki að fara eftir sömu reglu 
þegar um einvígi er að ræða?«

»Jeg hefði aldrei gert það á vígvellinum heldur«, 
sagði Athos.

Porthos ypti öxlum og Aramis kvaðst vera sömu 
skoðunar sem Athos.

»Við skulum þá gefa þjónum okkar peningana 
eins og Winter lávarður sagði til«.

»Já«, sagði Athos, »það er að segja ekki okkar 
þjónum, heldur þjónum Englendinganna«.

Athos tók pyngjuna og fleygði henni í ökumanninn.

»Taktu við þessu handa þjer og fjelögum þínum«, 
sagði hann.

Jafnvel Porthos fanst mikið til um þessa framkomu 
af manni, sem ekki átti nokkurn eyri þá í svipinn. 
Winter lávarður og fjelagi hans sögðu síðar öðrum 
frá þessu sannfranska tiltæki og mæltist það hvarvetna 
vel fyrir nema hjá Grimaud, Mousqueton, Planchet og 
Bazin.

Winter lávarður sagði d'Artagnan heimilisfang 
systur sinnar áður en þeir kvöddust. Hún átti heima 
í nr. 6 á Place Royale, sem þá þótti eitt veglegasta 
hverfið í París. Annars lofaði hann að fylgja honum 
þangað sjálfur og kom þeim saman um að hittast hjá 
Athos klukkan átta.

D'Artagnan hlakkaði mjög til að fá aðgöngu að 
heimili Mylady og var hann að hugsa um, hve 
undarlega forlögin hefðu leitt saman leiðir þeirra 
alt að þessu. Hann var sannfærður um, að hún 
væri verkfæri á höndum kardínálans, en samt sem áður 
hneigðist hugur hans að henni með þeim tilfinningum, 
sem hann ekki gat gert sjer grein fyrir. Hann 
óttaðist það eitt, að hún kynni að kannast við sig sem 
sama manninn, er borið hafði fyrir hana í Meung og 
í Dover. Ef hún gerði það, þá vissi hún líka jafnframt, 
að hann mundi vera í kærleikum við herra de Tréville 
og þá að sjálfsögðu dyggur fylgismaður konungs og 
mundi það verða honum til óhagræðis að ýmsu leyti, 
því ef Mylady bæri kensl á hann eins og hann á hana, 
þá yrði hann að leika sama skollaleikinn sem hún. 
Viðkynning þeirra Wardes greifa og hennar ljet d'Artagnan 
sjer í ljettu rúmi liggja, enda þótt greifinn væri 
ungur, fríður og auðugur og í miklum metum hjá 
kardínálanum. Slíkt er eðli æskumanna, ekki hvað sízt 
þeirra, sem bornir og barnfæddir eru í Gaskogne.

Það var nú fyrsta verk d'Artagnans að skunda 
heim til sín og búa sig sem bezt hann kunni. Að því 
loknu fór hann heim til Athos og sagði honum upp 
alla sögu að vanda. Athos hlustaði á frásögn hans 
og fyrirætlanir með athygli, en hristi jafnframt höfuðið 
og rjeði honum alvarlega til að gæta allrar varúðar.

»Á jeg að segja þjer nokkuð!« sagði hann. »Þú 
ert nú nýbúinn að missa frá þjer konu, væna, fríða 
og vel að kostum búna eftir því, sem þjer sjálfum sagðist 
frá, og samt ertu undir eins farinn að eltast við aðra«.

D'Artagnan skildi sneiðina.

»Jeg elska frú Bonacieux af öllu mínu hjarta, en 
Mylady elska jeg með heilanum«, sagði hann. »En að 
jeg vil gjarna fá að komast í kynni við hana, stafar 
aðallega af því, að jeg ætla mjer að ganga úr skugga 
um, hvernig afstöðu hennar við hirðina er varið«.

»Afstöðu hennar við hirðina! Mikil ósköp! Það 
er nú hægur vandi að gizka á það, eftir öllu því, sem 
þú hefur sagt mjer. Hún er njósnari kardínálans, ein 
af átján, og mun ginna þig í þá gildru, sem varðar 
höfuð þitt — það er alt og sumt.«

»Jájá! Minna má nú gagn gera! Nei, kæri Athos. 
Mjer finst nú satt að segja, að þú gerir alt of mikið 
úr þessu«.

»Jeg treysti ekki kvenfólki og er búinn að fá mig 
fullreyndan á því — einkum því ljóshærða. Og sagðirðu 
ekki, að Mylady væri ljóshærð?«

»Hún hefur allra kvenna gullfallegast hár«.

»Veslings d'Artagnan!« sagði Athos.

»Heyrðu nú! Jeg ætla bara að leita hófanna og 
kem mjer svo út úr öllu saman, þegar jeg hef aflað 
mjer þeirrar vitneskju, sem jeg þykist þurfa«.

»Já, blessaður leitaðu hófanna«, sagði Athos 
þurlega.

Winter lávarður kom á tilsettum tíma og var Athos 
þá genginn inn í innra herbergið, svo að lávarðurinn 
hitti d'Artagnan einan fyrir. Klukkan var farin að 
ganga til átta og tók hann d'Artagnan þegar með sjer.

Fyrir utan beið þeirra skrautlegur vagn og fyrir 
honum framúrskarandi akhestar, svo að þeir voru enga 
stund að komast til Place Royale.

Frú Clarick tók mjög virðulega við d'Artagnan. 
Hús hennar var afar skrautlegt og þar sem aðrir Englendingar 
voru að þyrpast burt frá Frakklandi vegna 
stríðsins, eða í undirbúningi með það, þá var Mylady 
þvert á móti að láta gera ýmsar umbætur á húsi sínu, 
er bentu til þess, að hún þyrfti ekki að aka seglum 
eftir sama vindi sem landar hennar.

»Hjer kem jeg með ungan aðalsmann, sem átti 
ráð á lífi mínu, en notaði sjer það ekki«, sagði Winter 
lávarður um leið og hann leiddi d'Artagnan fyrir systur 
sína. »Og þetta gerði hann, enda þótt við værum 
tvöfaldir andstæðingar, því að fyrst og fremst var það 
jeg, sem móðgaði hann að fyrra bragði og auk þess 
er jeg Englendingur. Þjer megið því vera honum þakklát, 
frú mín góð, svo framarlega sem þjer berið nokkurn 
vinarhug til mín«.

Mylady hleypti brúnum og brosti eitthvað svo 
einkennilega að d'Artagnan, sem tók eftir þessu, fanst 
sjer fara kalt vatn milli skinns og hörunds.

Bróðir hennar tók ekki eftir þessu, því að hann 
var að leika sjer við taminn apa, sem Mylady hafði 
hjá sjer.

»Þjer eruð velkominn hingað, herra minn«, sagði 
hún við d'Artagnan og var málrómurinn svo þýður og 
blíðlegur, að hann stakk mjög í stúf við gremjumerki 
þau, sem d'Artagnan þóttist hafa orðið var við. »Jeg 
mun æ og æfinlega standa í þakklætisskuld við yður«, 
bætti hún við.

Englendingurinn vjek sjer nú að þeim og skýrði 
ítarlega frá einvíginu og öllum atvikum þess. Mylady 
hlustaði á hann með athygli, en samt var auðsjeð, að 
frásögnin var henni alls ekki til neinnar ánægju, enda 
þótt hún reyndi að láta ekki á því bera. Blóðið stje 
henni til höfuðsins og hún stappaði fætinum í gólfið 
undir kjólfaldinum.

En ekki tók Winter lávarður eftir neinu enn. Þegar 
frásögninni var lokið, gekk hann að borði, þar 
sem stóð flaska af spönsku víni og glös hjá. Hann 
helti í tvö glös og benti d'Artagnan að drekka með sjer.

D'Artagnan vissi, að hver Englendingur telur sjer 
það stóra móðgun, ef annar maður skorast undan að 
drekka með honum. Gekk hann því að borðinu og 
tók annað glasið. Slepti hann samt ekki augunum af 
Mylady og sá í spegli einum, að andlitssvipur hennar 
breyttist alt í einu er hún hjelt að enginn tæki eftir 
sjer. Lýsti sjer nú grimd og geðofsi í svipnum — 
hún beit á vörina og læsti tönnunum í vasaklút sinn.

Í þessum svifum kom inn til þeirra herbergisþernan 
fríða, sem d'Artagnan hafði áður veitt eftirtekt. 
Hún sagði eitthvað á ensku við Winter lávarð 
og bað hann d'Artagnan afsökunar á því, að hann 
yrði að fara burt í áríðandi erindum og kvöddust 
þeir síðan.

D'Artagnan vjek sjer þá aftur að Mylady og hafði 
svipur hennar breyzt enn á ný, svo að nú brosti hún 
yndislega við gestinum. Að eins sáust ofurlitlir rauðir 
blettir á vasaklút hennar sem merki þess, að hún 
hefði bitið varir sínar til blóðs.

Samræða þeirra varð nú fjörugri og virtist Mylady 
vera búin að ná sjer alveg aftur. Hún sagði að Winter 
lávarður væri svili sinn, en ekki bróðir. Hefði hún 
verið gift yngri bróður hans, en væri nú orðin ekkja 
með eitt barn í eftirdragi og þetta barn yrði eini erfingi 
lávarðarins ef hann giftist ekki. Þóttist d'Artagnan 
skynja, að einhver hula hvíldi yfir þessu öllu saman, 
en ekki vissi hann, hvað undir þeirri hulu kynni að 
leynast. Að öðru leyti var hann nú orðinn sannfærður 
um, að Mylady væri honum samlend, enda talaði 
hún móðurmál hans svo snildarlega að á því gat 
enginn efi leikið.

D'Artagnan gerðist fagurmáll og ástleitinn og 
brosti Mylady náðarsamlega að öllu hans orðaglamri. 
Loksins varð hann að hypja sig á burt. Kvaddi hann 
Mylady með virktum og gekk út úr salnum hreykinn 
og hróðugur.

Í stiganum rakst hann á herbergisþernuna, er þar 
var á stjái. Bað hún hann afsökunar og roðnaði við 
og var það fúslega veitt.

D'Artagnan kom þegar daginn eftir og fjekk enn 
betri viðtökur en í fyrra skiftið. Winter lávarður var 
ekki við staddur og varð Mylady ein að sinna gestinum. 
Var hún hin altilegasta í viðmóti, spurði hann 
margs um átthaga hans og vini og hvort hann hefði 
aldrei hugsað til að gerast liðsmaður kardínálans.

Eins og áður er sagt, mátti d'Artagnan teljast 
hygginn maður jafn ungur og hann var og komu honum 
nú í hug grunsemdir sínar gagnvart Mylady. 
Hrósaði hann því kardínálanum á hvert reipi og kvaðst 
ekki mundi hafa hikað við að ganga í lífvörð hans ef 
hann á þeim tíma hefði t.d. þekt eins vel til de Cavois 
og hann þekti til de Tréville.

Mylady vjek nú talinu að öðru og spurði einstaklega 
meinleysislega, hvort hann hefði nokkurn tíma 
komið til Englands.

D'Artagnan svaraði þeirri spurningu svo, að herra 
de Tréville hefði einu sinni sent sig þangað til að 
sjá um kaup á hestum og hefði hann haft með sjer 
þaðan fjóra gæðinga til reynslu.

Mylady beit oftsinnis á vörina, meðan á þessari 
samræðu stóð, en hjer var við Gaskognara að eiga 
sem kunni að halda á spilunum.

D'Artagnan kvaddi og fór um sama leyti sem 
kvöldið áður og mætti þernunni fríðu — hún hjet 
annars Ketty — frammi á ganginum. Leit hún á hann 
þeim aðdáunar og velvildaraugum, að ekki var um að 
villast, hvað henni bjó í brjósti, en d'Artagnan var nú 
svo hrifinn af húsmóður hennar, að hann leit ekki 
við öðrum.

Næsta dag og daginn þar á eftir heimsótti hann 
Mylady og fjekk í hvert skifti hinar alúðlegustu viðtökur. 
Og alt af þegar hann fór mætti hann herbergisþernunni, 
annaðhvort á ganginum eða í stiganum.

En d'Artagnan leit ekki við henni, eins og áður 
er sagt, og ljet sem hann sæi hana ekki.



II. Miðdagsverður hjá málfærslumanninum.


Þó að Porthos væri við einvígið riðinn, gleymdi 
hann samt ekki þeirra hluta vegna, að hann var boðinn 
til miðdagsverðar heima hjá málfærslumanninum.

Klukkan undir eitt daginn eftir ljet hann Mousqueton 
bursta spariflíkurnar og lagði af stað til Bjarnargötu 
og var auðsjeð á honum, að hann bjóst við góðum 
árangri af þeirri för sinni.

Hann kendi hjartsláttar, en ekki af neinum ungæðislegum 
og óstýrilátum ástarumbrotum eins og 
d'Artagnan. Ónei — eftirvænting hans var miklu jarðbundnari, 
því að nú átti hann í fyrsta skifti að koma 
inn fyrir dyr málfærslumannsins og feta sig tröppu 
af tröppu upp óþektan stiga, sömu leið sem maurar 
málfærslumannsins höfðu áður farið. Hann mundi 
standa fyrir framan stóran og mikinn skáp, sem hann 
oftsinnis hafði dreymt um, járnvarðan skáp og traustlega 
negldan niður í gólfið með gildum járnfleinum. 
Hann hafði oft heyrt talað um þennan skáp og nú 
mundi sjálf málfærslumannsfrúin opna hann með sínum 
prýðilegu en fremur hrjúfu höndum og sýna honum 
alt hans dýrðlega innihald.

Og Porthos, sem hvergi átti höfði sínu að að halla 
og engan átti að, hermaður, sem vanastur var knæpum 
og drykkjukrám, sælkeri, sem oftast nær varð að 
láta sjer nægja reykinn af rjettum annara — hann átti 
nú að setjast við fjölskylduborð í skauti fjölskyldunnar 
og hegða sjer eftir siðum hennar, en þetta var einmitt 
sjerlega aðlaðandi fyrir óbrotinn hermann.

Porthos sá sig í anda setjast við ríkmannlegt borð 
og vera gamla málfærslumanninum til skemtunar, eins 
og velkominn „frændi“, hafa af skrifurunum í teningskasti 
„hálf tólf“ og „ketti“ og sópa til sín á einni kvöldstund 
þeim skildingum, sem þeir urðu að þræla fyrir 
í heilan mánuð með súrum sveita. Raunar mintist 
Porthos þess orðs, sem fór af nízku og grútarskap 
málfærslumanna yfirleitt og loðað hefir við þá stjett 
manna frá öndverðu, en samt hafði málfærslumannsfrúin, 
þegar á alt var litið og að fráskyldum nokkrum 
óviðeigandi íheldnisköstum, reynst Porthos vel og taldi 
hann því líklegt, að sjer mundi geðjast vel að fjölskyldu 
þessari.

Honum brá samt hálfvegis í brún, þegar hann 
gekk inn um hliðið. Portið var dimt og óþverralegt, 
stigaræfill lá upp á loftið og út að garðinum voru 
gluggaholur með járngrindum fyrir. Gengið var um 
lágar dyr inn í efri hæð hússins og var hurðin öll 
járnrekin eins og fangelsishurð.

Porthos barði að dyrum. Kom þá langur og slánalegur 
skrifari til dyra og heilsaði Porthos með þeirri 
auðmýkt, sem honum virtist ráðlegast að sýna þessum 
háa og sterklega manni, klæddum hermannabúningi 
og sem leit annars út fyrir, að ljeti sjer ekki alt fyrir 
brjósti brenna.

Fyrir aftan þennan skrifara stóð annar sýnu minni 
og fyrir aftan hann sá þriðji, talsvert hærri og fyrir 
aftan þennan þriðja var strákhvolpur, eitthvað tólf ára 
á að gizka. Til samans hálfur fjórði skrifari og benti 
það til þess, að aðsókn væri allmikil að málfærslumanninum.

Svo var ráð fyrir gert, að Porthos skyldi koma 
klukkan eitt, en samt hafði húsfreyja alt af verið á 
gægjum frá því klukkan tólf, því að hún vonaði að 
ástarofsi elskhugans og jafnvel magi hans mundi reka 
á eftir honum og knýja hann til þess að koma fyrir 
tilsettan tíma.

Frú Coquenard kom því líka til dyra jafnskjótt sem 
Porthos kom inn á ganginn og varð hann því feginn, 
því að skrifararnir þyrptust utan um hann, afar forvitnislegir, 
og Porthos vissi ekkert, hvað hann ætti að 
segja við þessa misháu skrifaraþvögu og stóð þarna 
orðlaus.

„Þetta er frændi minn“, sagði málfærslumannsfrúin. 
„En gerið nú svo vel að koma inn fyrir og 
verið velkominn, kæri herra Porthos“.

Nafnið Porthos hafði þau áhrif á skrifarana, að 
þeir fóru að flissa, en Porthos sneri sjer snögglega að 
þeim og urðu þeir þá undir eins afar alvarlegir og 
hátíðlegir.

Nú var farið gegnum biðstofuna, þar sem skrifararnir 
voru, gegnum skrifstofuna, þar sem þeir áttu að 
vera í raun rjettri og inn í einkaherbergi málfærslumannsins. 
Skrifstofan var stór um sig, en skuggsýnt 
var í henni og ekki annað að sjá þar inni en gulnaða 
skjalabögla. Enn fremur var gengið fram hjá eldhúsinu 
á hægri hönd og inn í viðhafnarsalinn.

Porthos leizt ekki á þessa herbergjalengju, því að 
hvert orð, sem talað var, hlaut að heyrast gegnum allar 
þessar opnu dyr. Hann leit hornauga inn í eldhúsið 
um leið og hann gekk fram hjá því, en sá sjer 
til mikilla vonbrigða, að þar inni var alls ekki það líf 
og fjör, sem búast hefði mátt við í þessum helgidómi, 
rjett á undan dýrindis matarveizlu.

Málfærslumaðurinn hafði auðsjáanlega búist við 
komu hans, því að hann brá sjer hvergi þegar hann 
sá Porthos, en heilsaði honum frjálslega og kurteislega.

„Jeg trúi, að við sjeum eitthvað venzlaðir, herra 
Porthos“, sagði hann, reis örðuglega úr sæti sínu og 
studdist við staf.

Öldungur þessi var sveipaður svörtum kufli, sem 
allur var í fellingum eins og hann hjengi utan á einhverri 
beinagrind. Hann var gulgrænn í framan, augun 
lítil en ákaflega snör og glóðu eins og eldhnettir 
og virtust vera það eina, auk munnsins, sem nokkur 
líftóra var í. Hann var farinn að verða fótaveikur og 
hafði í sjálfu sjer verið lítið annað en handbendi konu 
sinnar seinasta missirið.

„Frændinn“ fjekk aðgöngu af því að húsfreyja 
vildi svo vera láta. Svona var það nú lagað. Ef herra 
Coquenard hefði verið nokkurn veginn rólfær, þá hefði 
hann víst lítið kært sig um að vera í venzlum við 
Porthos og alls ekki viljað kannast við það.

„Jújú, herra góður, við erum venzlaðir“, sagði 
Porthos og var hinn brattasti. Annars hafði hann 
aldrei búist við því, að málfærslumaðurinn mundi 
fagna sjer með útbreiddan faðminn.

„Það er víst í kvennlegginn — ætli það ekki?“ 
sagði öldungurinn illkvitnislega.

Porthos tók ekki eftir háðinu, en skildi þetta sem 
hverja aðra einfeldni, er hann gæti hlegið að með 
sjálfum sjer.

En frú Coquenard vissi ofurvel, að trúgirni og einfeldni 
átti ekkert skylt við mann hennar. Brosti hún 
því vandræðalega og stokkroðnaði.

Alt frá því, að Porthos kom inn, hafði málfærslumaðurinn 
ekki haft augun af stórum og þungum skáp, 
sem stóð gegnt skrifborði hans. Porthos þóttist vita, 
að þetta væri skápurinn, sem hann hafði svo oft verið 
að dreyma um og hrósaði happi yfir því í huga 
sínum, að þessi var miklu stærri.

Herra Coquenard fór ekki lengra út í ættartöluna, 
en leit nú af skápnum á Porthos og sagði:

„Er það ekki svo, kona góð, að „frændi okkar“ 
ætli að gera okkur þá ánægju að borða einu sinni 
miðdagsverð hjá okkur, áður en hann fer í þennan 
leiðangur?“

Nú skildi Porthos skensið og frúin líka, því að 
hún svaraði:

„Frændi minn kemur sjálfsagt ekki oftar hingað, 
ef honum finst hann ekki vera velkominn. En hins 
vegar er hann á förum hjeðan úr París og hefur lítinn 
tíma til að heimsækja okkur, svo að við ættum að 
mælast til, að hann væri hjer öllum þeim stundum, 
sem hann getur“.

„Æ, aumingja lappirnar á mjer, dofnar og máttlausar“, 
sagði Coquenard.

Nú var sagt að miðdagsverðurinn væri tilbúinn 
og var þá gengið inn í borðstofuna — stórt og hálfdimt 
herbergi gegnt eldhúsinu.

Skrifararnir voru þegar komnir inn, því að þeir 
höfðu fundið óvenju góða matarlykt leggja um húsið. 
Þeir voru mjög græðgislegir á svipinn og fóru strax að 
japla kjálkunum.

„Ja, nú er mjer nóg boðið“, hugsaði Porthos og 
leit á þessar þrjár hungurvofur, því að strákurinn fjekk 
auðvitað ekki að sitja við borð húsbóndans. „Þessir 
matgoggar skyldu sannarlega ekki vera hjer stundinni 
lengur, ef jeg mætti ráða. Þeir eru eins og sjóhraktir 
menn, sem ekki hafa fengið ærlegan matarbita vikum 
saman“.

Frú Coquenard mjakaði manni sínum inn í borðstofuna 
á völtrustólnum og hjálpaði Porthos henni að 
koma honum til sætis við borðið.

„Náná, en sú indælis súpa!“ sagði hann og fór 
að smjatta eins og skrifararnir.

„Af hverjum skrattanum skyldi þessi lykt vera af 
súpunni!“ sagði Porthos við sjálfan sig þegar lokið var 
tekið af súpuskálinni, en í henni var dauft kjötsoð, 
algerlega fitulaust og þar í fáeinar brúnar brauðskorpur 
eins og eyjar í úthafi.

Frúin jós súpunni fyrst á disk manns síns og þar 
næst Porthos. Því sem þá var eftir jós hún á sinn 
eigin disk svo að skrifararnir fengu ekki annað en 
súpulausar brauðskorpurnar.

Þegar súpunni var lokið bar vinnukonan inn soðna 
hænu. Þetta var nú alveg eindæma óhófsemi, enda 
ætluðu augun að springa út úr augnatóftunum á skrifurunum.

„Það er auðsjeð, að þjer þykir vænt um ættingja 
þína, kona góð“, sagði málfærslumaðurinn og brosti 
dauflega. „Þú ert sannarlega rausnarleg við frænda 
þinn“.

Hæna þessi var skinhoruð og paran á henni gul 
og skorpin en of seig til þess	beinin stæðu út um 
hana. Hún hafði eflaust verið dregin fram úr einhverju 
skúmaskoti í hænsnahúsinu, þar sem hún hafði lagst 
fyrir til að enda sitt vesala líf.

„Nei, nú gengur alveg fram af mjer!“ hugsaði 
Porthos þegar hann sá þessa hrygðarmynd. „Auðvitað 
ber jeg virðingu fyrir ellinni, en hvorki steiktri nje 
soðinni“.

Hann leit á borðnauta sina, en þeir voru auðsjáanlega 
ekki sömu skoðunar, því að augu þeirra tindruðu 
af græðgi og ílöngun í þessa makalausu hænu, 
sem Porthos sýndist óæt.

Frúin tók fatið til sín, skar af bæði lærin og ljet 
þau á disk bónda síns, hálsinn og bakið tók hún handa 
sjálfri sjer og helminginn af bringunni lagði hún á 
diskinn hjá Porthos. Það sem þá var eftir af hænunni, 
ljet hún stúlkuna bera fram aftur, svo að skrifaranir fengju 
engan munnbita, og urðu þeir heldur súrir á svipinn.

Þessu næst var borin inn baunaskál og í henni 
nokkrar kindarhnútur, sem ætla hefði mátt við fyrsta 
álit að einhverjar kjöttægjur teldu við, en skrifararnir 
ljetu ekki blekkjast af	því og kom nú á þá fullkominn 
örvæntingarsvipur.

Frúin skifti baununum milli þeirra með húsmóðurlegri 
umhyggjusemi og aðgætni.

Nú kom vínið til sögunnar. Málfærslumaðurinn 
helti ofurlitlum skvetti í glös skrifaranna og álíka miklu 
í sitt eigið glas, en setti svo flöskuna fyrir framan 
Porthos og húsmóðurina.

Skrifararnir þyntu mjöðina með vatni og fyltu 
glösin aftur með vatni þegar þeir voru hálfnaðir úr 
þeim. Þessu hjeldu þeir áfram þangað til að ekkert 
annað en hreint og tært vatnið var eftir í þeim.

Porthos hamaðist á hænubringunni þó seig væri 
og sló köldum svita út um hann, en þá varð hann 
þess var, að frúin ýtti við honum með fætinum undir 
borðinu. Hann smakkaði líka á víninu og fann að það 
var bæði súrt og dauft á bragðið. Málfærslumaðurinn 
leit á hann og þótti hann taka óþarflega stóra teiga.

„Viljið þjer ekki bragða á þessum baunum, frændi 
góður?“ sagði frúin, en það var auðsjeð og auðheyrt 
að hún ætlaðist til, að hann neitaði því.

„Nei, fjanda korninu sem jeg geri það!“ sagði 
Porthos í hljóði og bætti svo við upphátt: „Kæra 
þökk, frænka góð, en jeg hef annars nóg hjerna“.

Það var nú þögn við borðið. Porthos vissi ekki 
vel, hvernig hann ætti að snúast við þessu en málfærslumaðurinn 
tautaði hvað eftir annað:

„Jajæja, kona góð! Þessi miðdagsverður er þjer 
sannarlega til sóma — reglulegur hátíðamatur. Ó-ó! 
Jeg ætla alveg að rifna!“ Hann var líka búinn með 
súpuna, hænulærin og einasta kjötbeinið, sem nokkur 
tætla var á.

Porthos hjelt að hann væri að gera gys að sjer, 
svo hann fór að ygla sig og snúa uppá skeggið, en 
frúin ýtti aftur við honum í laumi og bað hann að 
vera þolinmóðan.

En skrifarana grunaði hvað þessi þögn atti að 
þýða og sömuleiðis það, að ekki voru fleiri rjettir 
bornir inn. Húsbóndinn leit á þá og húsfreyja brosti. 
Þeir lögðu hikandi handþurkurnar frá sjer, risu hikandi 
úr sætum sínum, hneigðu sig og gengu burt.

„Verði ykkur að góðu, ungu menn!“ sagði málfærslumaðurinn. 
„Farið svo og neytið matarins í sveita 
ykkar andlitis. Það er gild og góð regla og heilsunni 
hentust“.

Jafnskjótt og þeir voru komnir út úr dyrunum 
stóð frúin upp og tók út úr borðskapnum osthleif, 
sætindaskál og köku, sem hún hafði bakað sjálf og 
kryddað með hunangi og möndlum.

Málfærslumaðurinn hleypti brúnum yfir öllu 
þessu óhófi og Porthos beit á vörina þegar hann sá, 
að ekki var von á meiri matföngum. Hann fór að 
svipast eftir baunaskálinni, en það var þá búið að 
bera hana burt.

„Já, þetta er nú veisla í lagi!“ sagði málfærslumaðurinn 
og ók sjer á stólnum. „Sannkölluð kóngamáltíð 
— epulae epularum, herramannsmatur! Lúkúllus 
hjá Lúkúllusi!“

Porthos hugsaði með sjer, að hann gæti þó sefað 
sárasta hungrið með osti, brauði og víni og varð 
litið á flöskuna fyrir framan sig, en — hún var 
galtóm. Hann var búinn úr henni, enda var hún 
ekki stór og hvorugt hjónanna virtist taka eftir því.

„Nújæja!“ hugsaði Porthos, fjekk sjer sætindi og 
beit í kökudeigið, seigt og límkent. „Jæja-þá.	Það 
er ekki til neins að fást um það og ef jeg hefi ekki 
von um að geta gægst inn í peningaskáp þessa gamla 
nirfils, þá — sem jeg er lifandi maður — —!“

Að máltíðinni lokinni fjell höfgi á málfærslumanninn 
og fór Porthos að vona, að hann ætlaði að 
sofna þarna á stólnum. En það varð nú ekkert af því. 
Hann heimtaði að sjer væri ekið inn í einkaherbergi 
sitt og linti ekki látum fyr en búið var að koma 
honum að skáphurðinni.

Frúin leiddi Porthos inn í annað herbergi og 
þar fóru þau að ráðgast um friðarskilmálana.

„Þjer getið komið hingað og borðað hjá okkur 
þrisvar í viku“, segði frú Coquenard.

„Kæra þökk“, svaraði Porthos, „en það er aldrei 
vert að níðast á gestrisni manna. Annars verð jeg nú 
að fara að hugsa eitthvað fyrir útbúnaði mínum“.

„Æjá, það er alveg satt“, sagði hún og stundi 
við, „Þessi ólukku útbúnaður! En hvers þarfnist þjer 
annars, herra Porthos“.

„Og það er nú svona sitt af hverju“, svaraði Porthos. 
„Skyttuliðarnir eru úrvalalið, eins og þjer sjálfsagt 
vitið, og þurfa ýmislegt, sem lífvarðarliðarnir geta 
án verið“.

„Það er nú svo, en viljið þjer ekki gera svo vel 
að telja það upp — sundurliða það?“

„Að öllu samlögðu mundi það líklega kosta — 
við skulum sjá —“ sagði Porthos og vildi heldur tiltaka 
einhverja ríflega fjárupphæð en að tilgreina hvern 
sjerstakan hlut.

„Kosta hvað mikið?“ sagði frúin. „Jeg vona að 
það fari þó ekki fram úr — —“

„Nei — seiseinei!“ sagði Porthos. „Það fer aldrei 
fram úr tvö þúsund og fimm hundruð frönkum. Jeg 
held jafnvel, að ef vel er á haldið, þá kæmist jeg af 
með tvö þúsund“.

„Herra trúr — tvö þúsund frankar!“ æpti frúin. 
„Það er skárri summan!“

Porthos ypti öxlum og frúin skildi hálfkveðna 
vísu.

„Jeg var bara að biðja um það sundurliðað“ sagði 
hún. „Þjer megið ómögulega misskilja mig. Jeg á svo 
marga ættingja innan verzlunarstjettarinnar og hef svo 
mikið saman við hana að sælda, að jeg treysti mjer 
næstum til að fá hvern einstakan hlut fyrir helmingi 
legra verð en þjer ættuð kost á“.

„Nú-jájá!“ sagði Porthos. „Var það ekki annað, 
sem þjer vilduð mjer?“

„Hlustið þjer nú á mig,	Porthos. Fyrst og 
fremst þurfið þjer að fá hest“.

„Já, hest þarf jeg einmitt að fá“.

„En þann hest get jeg útvegað yður“.

„Nei, er það satt?“ sagði Porthos og hýrnaði yfir 
honum. „Þá þarf jeg ekki að hugsa meira um hestinn. 
En þá er það hnakkur og svo ótal margt annað, 
sem enginn getur keypt nema skyttuliðinn sjálfur, en 
annars nemur það nú varla meiru en þrjú hundruð 
frönkum“.

„Þrjú hundruð frönkum? Jæja, segjum þá þrjú 
hundruð franka“, stundi frúin.

Porthos brosti í kampinn. Eins og menn muna, 
átti hann enn reiðtýgin frá Buckingham og gat þá 
stungið þessum þrjú  hundruð frönkum í vasa sinn.

„En svo þarf jeg að fá annan hest handa þjóninum 
mínum og ferðatösku, en ekki þurfið þjer að kosta 
vopn handa mjer, því að þau á jeg nóg sjálfur“.

„Hest handa þjóninum?“ stundi frúin. „Er það 
nú ekki óþarfi, vinur kær?“

„Hvað eruð þjer að segja, frúin góð?“ spurði Porthos 
allþóttalega. „Haldið þjer að jeg, sje einhver árans 
prangari, eða hvað?“

„Nei, fjarri fer því, kæri Porthos. Jeg hjelt bara, 
að fallegt múldýr gæti komið í staðinn fyrir hest og 
ef jeg tæki nú að mjer að útvega Mousqueton laglegt 
múldýr, þá — —“

„Jæja, jeg læt mjer þá nægja snoturt múldýr“, 
sagði Porthos. „Þetta er alveg rjett hjá yður og jeg 
minnist þess nú, að jeg hef sjeð tigna Spánverja á 
ferð með alt föruneyti sitt ríðandi á múlösnum. En 
eitt vil jeg taka fram kæra frú — múldýrið verður að 
hafa fjaðraskúf á höfðinu og klingjandi bjöllur“.

„Ekki skal það vanta“, sagði málfærslukonan.

„Þá er það ferðataskan“, sagði Porthos.

„Jeg skal sjá um hana“, sagði frú Coquenard. 

„Maðurinn minn á fimm eða sex ferðatöskur úr níðsterku 
leðri og þjer getið fengið þá beztu. Honum 
þykir mjög vænt um hana og hún getur rúmað alt 
mögulegt“.

„Er hún þá tóm, taska sú?“ spurði Porthos í einlægni.

„Já — hvað annað?“ sagði frúin jafneinlæglega.

„Nú, en jeg þarf að fá troðfulla tösku, kæra frú“.

Frú Coquenard stundi enn á ný og þjörkuðu þau 
svo all-lengi um annað, sem til leiðangurs útbúnaðar 
heyrði. Niðurstaðan varð sú, að frúin lofaði að leggja 
fram átta hundruð fránka í reiðupeningum og útvega 
þar að auki hestinn og múldýrið, sem bera átti þá 
Porthos og Mousqueton áleiðis til frama og frægðar.

Porthos kvaddi frú Coquenard þegar þetta alt var 
komið í lag. Hún vildi raunar halda honum lengur 
hjá sjer, en hann bar fyrir sig ýmsar annir, sem ekki 
mættu dragast úr hömlu og varð málfærslukonan að 
láta sjer það lynda þó nauðugt væri henni það.

Porthos fór svo heim til sín banhungraður og í illu skapi.



III.

Herbergisþernan og húsmóðir hennar.


D'Artagnan varð æ ástfangnari í Mylady með 
degi hverjum þrátt fyrir alt samvizkubit og heilræði 
þau, sem Athos lagði honum. Hann heimsótti hana 
á hverjum degi og leitaði hylli hennar og þóttist 
sannfærður um, að sjer mundi auðnast að ná henni 
fyr eða síðar.

Það var einu sinni sem oftar seinni part dags, 
að hann kom þangað hreykinn og hnakkakertur eins 
og hann ætti sjer gull og græna skóga í vændum. 
Mætti hann þá herbergisþernunni í portinu, en í 
þetta skifti ljet Ketty sjer ekki nægja að strjúkast fram 
hjá honum, heldur greip hönd hans ofur feimnislega.

„Nú-jájá“, hugsaði d'Artagnan. „Hún er sjálfsagt 
með einhver skilaboð til mín frá húsmóður sinni 
— kanske stefnumót — hver má vita?“

„Jeg vildi gjarnan tala við yður fáein orð, kæri 
jungherra“, sagði herbergisþernan.

„Talaðu, barnið gott!“ sagði d'Artagnan.

„Það er ekki hægt hjerna. Það er all-langt mál, 
sem jeg þarf að segja yður frá og þar að auki leyndarmál“.

„Einmitt það! Hvernig eigum við þá að fara 
að?“

„Ef jungherran vill koma með mjer — —“, sagði 
Ketty og roðnaði.

„Hvert þá, kæra barn?“

„Jæja, komið þjer þá!“

Ketty hjelt enn um höndina á d'Artagnan og leiddi 
hún hann nú upp dimman og brattan stiga og opnaði 
dyr nokkrar.

„Gangið inn, herra“, sagði hún. „Hjer getum 
við talað saman í næði“.

„Hvaða herbergi er þetta?“ spurði d'Artagnan“.

„Það er mitt herbergi og hurðin þarna veit inn í 
svefnherbergi frúarinnar. En þjer megið vera rólegur 
þess vegna, að hún heyrir ekki til okkar, því að hún 
fer aldrei upp að hátta fyr en um miðnætti“.

D'Artagnan litaðist um í herberginu. Það var 
einstaklega vel um gengið, hreint og þokkalegt, en þó 
varð honum lang tíðast litið á dyrnar, sem vissu inn 
í svefnherbergi Mylady.

Ketty grunaði hvað honum bjó í brjósti og 
stundi við.

„Þjer elskið húsmóður mína“, sagði hún.

„Æ-já — miklu meira en orð fá lýst, kæra Ketty. 
Jeg er hálfvitlaus eftir henni“.

„Æ, það er illa farið“, sagði Ketty og stundi aftur.

„Nú-jájá! Ekki get eg nú sagt það“.

„Jú — því að húsmóðir mín elskar yður alls ekki“.

„Hvað er þetta!“ sagði d'Artagnan. „Hefur hún 
skipað þjer að segja mjer það?“

„Ja-neinei! En yðar vegna vildi jeg segja yður það“.

„Jeg er þjer mjög þakklátur fyrir þinn góða tilgang, 
kæra Ketty, en heldur ekki fyrir annað, en þú verður 
þó að játa, að sjálf frásögnin geti varla verið mjer 
geðfeld“.

„Það er með öðrum orðum, að þjer viljið ekki 
trúa því, sem jeg segi?“

„Það er ekki svo auðvelt að fá sig til að trúa 
þess háttar — af tómri sjálfelsku, þó ekki væri annars 
vegna“.

„Þjer trúið mjer þá ekki?“

„Jeg verð að segja, að meðan þú kemur ekki 
með neinar sannanir — —“

„Hvernig lízt yður þá á þetta?“ sagði Ketty og 
tók brjef úr barmi sínum.

„Er það til mín?“ spurði d'Artagnan og hrifsaði 
brjefið af henni.

„Nei, það er til annars manns“.

„Til annars manns?“

„Já“.

„Og til hvers þá?“ spurði d'Artagnan.

„Lesið þjer utan á það“.

„Herra de Wardes greifi“.

D'Artagnan mintist alt í einu þess, sem hann 
hafði sjeð í Saint-Germain. Hann reif upp brjefið í 
snatri, hvað sem Ketty sagði þegar hún sá, hvað hann 
ætlaði að gera eða var búinn að gera, rjettara sagt.

„Hamingjan góða — hvað eruð þjer að gera?“ 
sagði hún.

„Jeg — ekki neitt!“ sagði d'Artagnan og svo las hann 
eftirfylgjandi línur:

„Þjer hafið ekki svarað fyrra brjefinu mínu. Eruð 
þjer veikur, eða eruð þjer búinn að gleyma, hvernig 
þjer störðuð á mig á dansleiknum hjá frú de Guise? En 
nú er tækifærið, herra greifi — nú eða aldrei“.

D'Artagnan brá litum. Sjálfselsku hans var misboðið.

„Vesalings kæri herra d'Artagnan!“ sagði Ketty í 
meðaumkvunarróm og tók aftur um hönd hans.

„Ert þú að kenna í brjósti um mig, góðin mín“, 
sagði d'Artagnan.

„Já, það segi jeg satt, því að jeg veit hvað ástin 
er“.

„Veizt þú hvað ástin er?“ tók d'Artagnan upp 
aftur og virti nú í fyrsta skifti herbergisþernuna betur 
fyrir sjer.

„Æ-já, því er nú ver og miður“.

„Nú-jæja! Þú ættir þá heldur að hjálpa mjer til 
að koma hefndum fram en að vera að vorkenna mjer“.

“Og hvers konar hefnd ætti það að vera?“

„Jeg, ætla að yfirvinna húsmóður þína og bola 
sambiðli mínum burt“.

„Þjer fáið aldrei mína hjálp til þess, jungherra 
góður“.

„Hvers vegna?“ spurði d'Artagnan.

„Af tveimur ástæðum“, svaraði Ketty.

„Hverjar eru þær?“

„Í fyrsta lagi munuð þjer aldrei ná ástum húsmóður 
minnar“.

„Hvernig veiztu það?“

„Þjer hafið sært tilfinningar hennar“.

„Hef jeg? Hvernig ætti jeg að hafa sært tilfinningar 
hennar — jeg sem hef kropið að knjám hennar 
eins og auðmjúkur þræll alt frá þeirri stund, að jeg 
kyntist henni. Þú verður að skýra þetta betur — heyrirðu 
það!“

„Það segi jeg engum manni nema þeim, sem 
getur kafað djúp sálar minnar“.

D'Artagnan virti Ketty aftur fyrir sjer. Þessi unga 
stúlka var svo aðdáanlega fögur, að mörg hertogafrúin 
hefði fúslega skift á tign sinni og fegurð hennar.

„Ketty“, sagði hann. „Jeg skal kafa djúp sálar 
þinnar, eins og þú orðar það, hve nær sem þú vilt. 
Láttu það ekki aftra þjer“.

Hann kysti hana, en hún kafroðnaði.

„Nei — ónei!“ veinaði Ketty. „Þjer elskið mig 
ekki — þjer elskið húsmóðurina, eins og þjer voruð að 
segja rjett áðan“.

„Já, en er það nokkuð því til fyrirstöðu, að jeg 
fái að vita hina ástæðuna?“

Ketty var nú orðin upplitsdjarfari eftir kossinn og 
það sem hún sá nú í augnaráði hins unga manns. 
„Hin ástæðan til þess“, sagði hún, „að jeg vil ekki 
hjálpa yður, er sú, að í ástasökum er hver sjálfum sjer 
næstur“.

Nú fyrst flaug d'Artagnan það í hug, að Ketty 
hafði jafnan gefið honum hýrt auga þegar hann mætti 
henni í forstofunni eða í stiganum eða á ganginum og 
straukst við hann með hendinni og stundi þegar þau 
gengu hvort fram hjá öðru! En hugur hans var allur 
hjá Mylady, svo að hann veitti herbergisþernunni enga 
eftirtekt. Þeir sem eru á arnarveiðum eru ekki að skifta 
sjer af smáfuglunum.

En nú opnuðust augu hans alt í einu fyrir því, 
hver hagur honum gat verið að ást þeirri, sem Ketty 
játaði honum svona hreinskilnislega og afdráttarlaust. 
Hann gat nú komist yfir brjef frúarinnar til Wardes 
greifa, hann gat alt af fengið að vita, hvað hún tæki 
sjer fyrir hendur og honum stóð alt af opinn aðgangur 
að herbergi Ketty, sem næst var svefnherbergi frúarinnar. 
Eins og sjá má af þessu, var d'Artagnan svo 
hlálegur að hann hugsaði sjer þegar að blekkja vesalings 
stúlkuna til þess að yfirvinna húsmóður hennar 
með illu eða góðu.

„Heyrðu nú kæra Ketty“, sagði hann. „Viltu að 
jeg sýni þjer ótvíræð merki ástar þeirrar, sem þú ert 
að efast um?“

„Hvaða ástar?“ spurði Ketty.

„Þeirrar ástar sem jeg er reiðubúinn að bera til 
þín“.

„Og hvaða merki eru það?“

„Viltu að jeg dvelji hjer í herbergi þínu þann 
tíma í kvöld, sem jeg annars er vanur að vera hjá 
húsmóður þinni?“

„Ójá!“ svaraði Ketty himinlifandi. „Það vil jeg 
gjarna, eins og þjer getið skilið“.

„Jæja-þá, barnið gott“, sagði d'Artagnan og fleygði 
sjer á hægindastól. „Komdu þá hingað og svo skal jeg 
segja þjer, að þú ert sú „pragtugasta píka“ og indælasta 
herbergisþerna, sem jeg hef nokkurn tíma orðið 
skotinn í á æfi minni“.

Og þetta sagði hann henni svo oft og innilega, 
að aumingja stúlkan trúði honum. En annars var hún 
ekki eins auðunnin og d'Artagnan hafði búist við og 
svona leið tíminn.

Þegar komið var fram undir miðnætti heyrðist 
hringing frá Mylady.

„Almáttugur!“ sagði Ketty. „Nú er frúin að hringja. 
Flýtið yður burt fyrir alla muni!“

D'Artagnan ljet sem hann ætlaði að hlýða þessu, 
stóð upp og tók hatt sinn. En í stað þess að fara, opnaði 
hann í snatri hurðina að stórum klæðaskáp og 
faldi sig þar bak við kjóla og annan klæðnað frúarinnar.

„Hvað eruð þjer nú að gera?“ stundi Ketty.

D'Artagnan lokaði skáphurðinni og svaraði engu.

„Hvað á þetta að þýða?“ kallaði Mylady svo að 
undir tók í öllu. „Ertu sofandi eða hvers vegna kemurðu 
ekki þegar jeg hringi til þín?“

D'Artagnan heyrði að millihurðinni var hrundið 
upp harkalega.

„Nú kem jeg, Mylady — nú kem jeg!“ svaraði 
Ketty og gekk til frúarinnar.

Þær gengu inn í svefnherbergið en skildu dyrnar 
eftir opnar, svo að d'Artagnan heyrði að Mylady var 
að atyrða herbergisþernuna all-langa stund. Loks virtist 
hún þó sefast og fóru þær svo að tala um sjálfan 
hann meðan Ketty var að hjálpa henni að afklæða sig.

„Jeg hef ekki sjeð Gaskognarann í kvöld“, sagði 
Mylady.

„Nei, nú er jeg hissa, kæra frú!“ sagði Ketty. 
„Hefur hann ekki komið? Skyldi hann vera einn af 
þeim, sem flögrar undir eins burt án þess að hafa 
nokkuð áunnið?“

„Nei-ónei! Hann hefur auðvitað ekki komist fyrir 
de Tréville eða des Essarts. Nei, jeg er nú óhrædd 
um hann, Ketty, ef jeg annars ber nokkuð skyn á þá 
hluti“.

„Og hvað ætlar frúin sjer með hann?“

„Hvað jeg ætla mjer með hann? Bíddu bara við, 
Ketty! Það er einn hlutur okkar á milli — milli mín 
og þess manns, sem hann hefur engan grun um. Hann 
var næstum búinn að gera að engu traust það, sem 
kardínálinn ber til mín — og þess skal grimmilega 
hefnt verða“.

„Jeg hjelt að frúin elskaði hann“.

„Að jeg elskaði hann! Jeg hef andstygð á honum. 
Þessi fádæma klaufi, sem átti ráð á lífi Winters lávarðar 
og notaði svo ekki tækifærið, heldur ljet þrjú 
hundruð þúsund fránka árstekjur ganga mjer úr greipum!“

„Já, það er alveg satt“, sagði Ketty. „Sonur yðar 
var einka-erfingi föðurbróður síns og þjer hefðuð haft 
eignir hans til umráða þangað til að hann var kominn 
til lögaldurs“.

Það fór hrollur um d'Artagnan þegar hann heyrði 
þessa ástúðlegu konu álasa sjer með herfilegum fúkyrðum 
fyrir það, að hafa ekki ráðið þeim manni bana, 
er hún ljet sem væri sjer einkar hugþekkur.

„Jeg skyldi líka vera búin að ná mjer niðri á 
honum“, hjelt Mylady áfram, „ef kardínálinn hefði 
ekki ráðið mjer til að hlífa honum af einhverjum óskiljanlegum 
ástæðum“.

„Jú, vitanlega. En frúin hefur samt ekki hlíft 
konugarminum, sem hann var að draga sig eftir.“

„Áttu við prangaramaddömuna í Fossoyeurs-götunni? 
Eins og hann sje ekki búinn að gleyma henni 
fyrir löngu! Það var þá líka hefndin“.

Það sló köldum svita út um d'Artagnan. Þessi 
kona hlaut að vera reglulegt flagð! Hann hlustaði 
samt enn, en nú var Mylady komin í rúmið og þær 
hættar að tala um þetta.

„Svona, farðu nú inn til þín“, sagði Mylady, „og 
mundu eftir að færa mjer svar í fyrramálið við brjefinu, 
sem jeg	bað þig fyrir.“

„Brjefinu til Wardes greifa?“ spurði Ketty.

„Já, — hvað annað?“

„Það er nú eitthvað öðruvísi maður en þessi 
d'Artagnan“, sagði Ketty.

„Hana — farðu nú burt og vertu ekki að neinum 
þvættingi“.

D'Artagnan heyrði, að millihurðinni var nú lokað 
og að Mylady skaut fyrir hana tveimur slagbröndum 
sín megin til þess að vera óhult um sig, en að Ketty 
sneri lyklinum í skránni sín megin svo hljóðlega sem 
hún gat. D'Artagnan lauk nú líka upp hjá sjer og stje 
út úr skápnum.

„Hvað gengur að yður?“ hvíslaði Ketty. „Hvaða 
ósköp eruð þjer fölur“.

„Þetta er auma ófreskjan“, tautaði d'Artagnan.

„Þei þei, nú verðið þjer að fara og hafa hljótt um 
yður“, sagði Ketty. „Það er ekki nema þunt þil milli 
herbergjanna, svo að alt getur heyrst í öðru, sem talað 
er í hinu“.

„Og þess vegna ætla jeg ekkert að fara“, sagði 
d'Artagnan.

„Hvað eigið þjer við?“ spurði Ketty kafrjóð.

Hann tók hana í faðm sjer og Ketty varð nú að 
láta undan. Það var ekki til neins að streitast á móti, 
því að það hefði að eins gert meiri hávaða.

D'Artagnan fann að hann var nú að koma fram 
einskonar hefndum á Mylady og honum fanst hefndin 
himnesk unun. Hann hefði nú látið sjer nægja 
þessa nýju sigurvinningu, ef hann hefði verið 
ögn lundþýðari, en hann var fullur drambs og metnaðargirni. 
Þó má segja honum það til hróss, að yfirburði 
sína yfir Ketty notaði hann fyrst og fremst til 
þess, að spyrjast fyrir um afdrif frú Bonacieux. En 
stúlku-auminginn sór og sárt við lagði, að hún vissi 
ekkert um, hvað orðið væri af henni með því að 
Mylady tryði sjer ekki fyrir öllum sínum leyndarmálum. 
Það eitt þóttist hún vita með vissu, að hún væri 
enn á lífi.

Ekki vissi Ketty heldur hvað til þess kom, að 
húsmóðir hennar var næstum búin að glata hylli 
kardínálans, en um það var d'Artagnan öllu fróðari. 
Þegar hann fór frá Englandi, hafði hann sjeð hana 
stadda á skipi, sem kyrsett var í höfn og honum ljek 
grunur á, að þetta stæði í sambandi við demantsbandið. 
En um það var engum blöðum að fletta, hvað sem 
öðru leið, að hið rótgróna hatur, sem Mylady hafði á 
honum, stafaði af því, að hann hafði ekki gengið af 
mági hennar dauðum.

Daginn eftir heimsótti d'Artagnan Mylady á ný. 
Var hún	þá í illu skapi og gat ekki leynt því. 
D'Artagnan var ekki í neinum efa um, að sú gremja hennar 
kom til	af því, að Wardes greifi hafði ekki enn 
svarað brjefi hennar. Ketty kom inn til þeirra og hreytti 
Mylady ónotum í hana, en hún leit á d'Artagnan eins 
og hún vildi sagt hafa: Þarna sjáið þjer hvað jeg má 
þola yðar vegna.

Þegar á leið kvöldið fór Mylady þó að renna reiðin 
og hlustaði hún brosandi á allan fagurgala og ástahjal 
d'Artagnans og leyfði honum jafnvel að kyssa 
hönd sína að skilnaði.

D'Artagnan fór og vissi nú ekki vel, hvernig áhorfðist. 
En hann var ungur og óblautgerður og hafði 
hann þegar hugsað sjer bragð jafnframt því að daðra 
og dekra við Mylady.

Hann hitti Ketty í portinu og gekk með henni 
upp í herbergi hennar. Hún hafði heldur en ekki orðið 
fyrir barðinu á húsmóður sinni. Mylady brá henni 
um hirðuleysi og sviksemi og skildi ekkert í því, að 
Wardes greifi skyldi ekki svara sjer. Hafði hún skipað 
Ketty að koma inn til sín klukkan níu morguninn 
eftir til að sækja þriðja brjefið.

D'Artagnan ljet Ketty lofa sjer því statt og stöðugt, 
að hún skyldi færa honum þetta brjef þá strax 
um morguninn og ljet hún það eftir honum og vildi 
alt gera að vilja elskhuga síns.

Það fór á sömu leið og kvöldið áður: D'Artagnan 
faldi sig í fataskápnum, Mylady hringdi, ljet afklæða 
sig, sagði þernunni að fara og skaut slagbröndum fyrir 
dyrnar, en d'Artagnan kom ekki heim fyr en undir 
morgun — eins og áður.

Ketty kom til hans klukkan ellefu og hafði þá 
nýtt brjef frá Mylady. Hún reyndi nú ekki einu sinni 
að aftra d'Artagnan frá því að brjóta það upp, heldur 
ljet hann fara sínu fram möglunarlaust. Brjefið hljóðaði 
þannig:

„Jeg skrifa yður nú í þriðja sinn til að segja yður, 
að jeg elska yður. Gætið yðar nú, að jeg skrifi 
ekki í fjórða sinn og segi yður þá, að jeg hafi andstygð 
á yður.

En ef þjer iðrist nú framkomu yðar við mig, þá 
getur stúlkan, sem færir yður þetta brjef, sagt yður 
hvernig kurteis og hæverskur maður getur öðlast fyrirgefningu“.

D'Artagnan brá litum hvað eftir annað, meðan 
hann var að lesa brjefið.

„Æ, þjer elskið hana enn!“ sagði Ketty og leit 
ekki af hinum unga manni.

„Nei, það er misskilningur, Ketty. Jeg elska hana 
ekki lengur, en jeg ætla að hefna mín á henni“.

„Jú, jeg þekki nú hefndina yðar, hvernig henni 
er varið. Þjer hafið líka sagt mjer, hvernig þjer ætlið 
að koma henni fram“.

„Ekki getur það gert þjer neitt til, Ketty. Þú veizt, 
að jeg elska bara þig — eingöngu þig“.

„Hvernig ætti jeg að vita það?“

„Af þeirri fyrirlitningu, sem jeg sýni henni.“

D'Artagnan greip penna og skrifaði þannig:

„Kæra frú!

Jeg hef alt að þessu efast um, að tvö fyrstu brjefin 
yðar væru stíluð til mín: fanst mjer jeg vera alls 
óverður slíkrar sæmdar. Annars hef jeg verið svo lasburða 
nú undanfarið, að jeg hef dregið að svara yður, 
eingöngu af þeirri ástæðu.

En nú hlýt jeg að trúa því, að þjer berið slíkan 
velvildarhug til mín, þótt óskiljanlegt megi virðast, þar 
sem ekki að eins brjef yðar, heldur einnig þerna yðar 
fullyrðir, að jeg sje sá gæfumaður að njóta ástar 
yðar.

Hún þarf ekki að segja mjer, hvernig kurteis og 
hæverskur maður eigi að hegða sjer til þess að öðlast 
fyrirgefningu. Jeg kem sjálfur klukkan ellefu til þess 
að beiðast hennar og læt það ekki dragast einum degi 
lengur, því að slíkt væri nú í mínum augum ófyrirgefanleg 
móðgun.

Það mælir sá, sem þjer hafið gert sælastan allra 
manna.

de Wardes greifi.“

Brjef þetta var nú fyrst og fremst falsbrjef og í 
öðru lagi ósvinna. Á vorum tímum hefði það enn 
fremur verið álitið tilætlaður dónaskapur og ósvífni, 
en í þá daga voru menn ekki eins tiltektarsamir og 
nú. Annars hafði d'Artagnan heyrt það af vörum frúarinnar 
sjálfrar, að hún hafði gert sig seka um miklu 
lúalegri sviksemi og undirhyggju og bar hann mjög 
litla virðingu fyrir henni. Þrátt fyrir það var hann algerlega 
heillaður af konu þessari og jafnvel fyrirlitning 
hans varð til þess að æsa þessa ástríðu enn meir.

Það var afar einfalt bragð, sem d'Artagnan hafði 
dottið í hug. Hann ætlaði sjer að brjótast inn í svefnherbergi 
frúarinnar úr herbergi Ketty, koma að henni 
óvörum og yfirbuga hana þar sem hún stæði uppi ráðþrota 
af hræðslu og blygðunarsemi. Það gat hugsast, að 
þetta færi alt út um þúfur, en hann ætlaði að láta 
kylfu ráða kasti. Eftir vikutíma átti hann að fara í 
leiðangurinn og hafði því engan tíma til þess að eiga 
í langvinnu og torsóttu ástabralli.

„Gerðu svo vel“, sagði hann og fjekk Ketty brjefið 
þegar þann var búinn að loka því. „Fáðu nú Mylady 
þetta brjef — það er svar Wardes greifa“.

Vesalings Ketty varð náföl. Hana grunaði hvað í 
brjefinu stæði.

„Heyrðu nú, barnið gott“, sagði d'Artagnan. „Það 
verður að koma einhverjum enda á þetta. Mylady 
getur komist að því á einhvern hátt, að þú hafir fengið 
þjóni mínum fyrsta brjefið hennar í misgripum og 
að því næst hafi jeg, brotið upp hin brjefin, sem til 
Wardes greifa áttu að fara. Þá verður þú nú fyrst og 
fremst rekin á dyr — og annars þekkirðu hana. Hún 
mun ekki láta sjer það nægja, heldur hefna sín 
grimmilega“.

„Æ, hamingin góða“, sagði Ketty. „Og fyrir 
hvern á jeg alt þetta yfir höfði mjer?“

„Jeg veit vel, að þú gerir það mín vegna, vina 
góð“, sagði d'Artagnan, „og jeg er þjer líka ósegjanlega 
þakklátur — það máttu reiða þig á“.

„Hvað stendur í þessu brjefi?“

„Það fær þú að vita hjá Mylady“.

„Æ, þjer elskið mig ekki“, sagði Ketty kjökrandi. 
„Skelfing á jeg bágt!“

Við slíkum kveinstöfum er ekki nema ein huggun, 
sem konur láta alt af blekkjast af og þá huggun veitti 
d'Artagnan Ketty, svo að hún var jafn villuráfandi og 
áður.

En samt grjet hún og bar sig aumlega áður en 
hún gat fengið sig til að færa Mylady þetta brjef, en 
loksins ákvað hún, hvað gera skyldi og ákvörðun hennar 
var sú að láta í einu og öllu að vilja d'Artagnans.

En aftur á móti hjet hann henni	því, að þetta 
kvöld skyldi hann fara snemma frá Mylady og ganga 
beint upp til hennar.

Þetta loforð huggaði vesalings Ketty til fulls og 
eyddi öllum hennar efasemdum.



IV.

Útbúnaður Porthos og Aramis.


Þeir fjelagar hittust ekki eins oft og reglulega síðan 
þeir fóru að hugsa um útbúnað sinn, hver í sínu 
lagi. Þeir mötuðust hver fyrir sig, hvar sem þá bar 
að og hvar sem eitthvað var að fá. Líka urðu þeir að 
gefa sig við herþjónustunni og tíminn leið óðfluga. 
Samt höfðu þeir komið sjer saman um að hittast einn 
tiltekinn dag á viku heima hjá Athos klukkan eitt, því 
að Athos stóð við orð sín og stje nú ekki út fyrir 
hússins dyr.


Þeir áttu að hittast einmitt þennan sama dag, sem 
Ketty kom til d'Artagnans með brjefið og lagði hann 
af stað til Feron-götunnar jafnskjótt sem hún var farin 
aftur. Aramis var þar fyrir og sat og skeggræddi við 
Athos.

Aramis átti í stríði við sjálfan sig og var á tveimur 
áttum — var jafnvel farinn að hugsa um að venda 
aftur í kirkjunnar skaut. Athos rjeði honum hvorki 
frá nje til — hjelt því fram, að hver maður ætti að 
fara eftir sínum eigin frjálsa vilja. Hann lagði engum 
ráð, nema að hann væri beinlínis beðinn þess, og 
þá ljet hann meira að segja biðja sig tvisvar.

„Tíðast leita menn ekki ráða til annars en að 
fara ekki að þeim“, sagði hann, „eða þá til bess að 
geta skelt skuldinni á einhvern, ef þeir fara að ráðum 
hans og mishepnast“.

Porthos kom rjett á eftir d'Artagnan og voru þeir 
þá allir samankomnir vinirnir fjórir. —	Mátti sjá sinn 
svipinn á hverjum: Porthos var rólegur,	d'Artagnan 
vongóður, Aramis efablandinn, og Athos áhyggjulaus.

Porthos ljet á sjer skilja, að háttstandandi persóna 
ein hefði tekist á hendur að greiða úr vandræðum 
sínum, en í því kom Mousqueton inn. Kvaðst hann 
eiga brýnt erindi og var allþungbúinn á svip. Sagði 
hann að húsbóndi sinn yrði tafarlaust að koma heim, 
því að þar biði hans vandamál, sem hann sjálfur yrði 
að skera úr.

„Er það viðvíkjandi útbúnaðinum?“ spurði Porthos.

„Já og nei“, svaraði Mousqueton.

„Segðu annaðhvort af eða á, maður“.

„Nei, þjer verðið að koma sjálfur, herra minn“.

Porthos ljet undan og fór með Mousqueton og í 
þeim svifunum kom Bazin í dyrnar.

„Hvað er þjer á höndum, vinur?“ spurði Aramis 
mjög hógværlega eins og honum vara tamt þegar 
hugur hans hvarflaði til kirkjunnar.

„Það bíður yðar maður heima“, svaraði Bazin.

„Hvaða maður er það?“

„Það er beiningamaður“.

„Gefðu honum ölmusu og segðu honum að biðja 
fyrir einhverjum syndara“.

„En hann vill ná tali af yður, hvað sem tautar 
og fullyrðir, að þjer munuð fúslega veita sjer áheyrn“.

„Var hann með nokkur sjerstök skilaboð til mín“.

„Já, hann bað mig að segja yður, að hann kæmi 
frá Tours“.

„Frá Tours!“ sagði Aramis. „Þá verðið þið að 
afsaka, kæru vinir. Þetta er sjálfsagt áríðandi“.

Spratt hann svo á fætur og skundaði burt en þeir 
Athos og d'Artagnan sátu eftir.

„Þessir félagar okkar eru víst komnir úr klípunni, 
eða hvað heldur þú, d'Artagnan?“ sagði Athos.

„Jeg veit að Porthos er vel á veg kominn“, svaraði 
d'Artagnan, „og hef satt að segja aldrei borið 
neinn kvíða fyrir Aramis. En hvað líður þjer, Athos 
minn? Þú vildir ekki hirða gullpeninga Englendingsins, 
sem voru þó þín eign með öllum rjetti.“

„Jeg læt mjer nægja að hafa vegið manninn þar 
sem jeg býst við, að það megi teljast til góðverkanna 
að drepa Englendinga og jeg hins vegar hefði fengið 
samvizkubit af því, að hirða peninga hans“.

„Þetta eru nú ekki annað en öfgar, Athos minn“.

„Má vera. En veiztu það, að herra de Tréville 
sýndi mjer þann sóma að heimsækja mig í gær og 
var að segja mjer af þjer?“

„Núnú?“

„Hann sagði að þú umgengist þessa Englendinga, 
sem kardínálinn hefur í þjónustu sinni“.

„Það er að segja, að jeg heimsæki ensku konuna, 
sem jeg var að segja þjer frá“.

„Já — þessa ljóshærðu. En jeg sagði þjer mína 
skoðun um það og var að leggja þjer ráð, sem þú 
hefur auðvitað ekki fylgt“.

„Jú, og jeg sagði þjer mínar ástæður til þess“.
 
„Já, þú hjelst að það gæti komið þjer að liði með 
útbúnað þinn — var ekki svo?“

„Nei, alls ekki, En jeg veit nú með vissu, að þessi 
kona á sinn þátt í hvarfi frú Bonacieux“.

„Nú, einmitt það — svo ertu að daðra við þessa 
konu til að geta fundið hina. Það er auðvitað krókaleið, 
en kannske ekki sem óskemtilegust“.

D'Artagnan var að hugsa um að segja Athos upp 
alla sögu, en hætti samt við það. Athos var mjög 
strangur í skoðunum sínum viðvíkjandi því, hvað aðalsmönnum 
sæmdi og öll framkoma hans við Mylady 
var á þá leið, að hann var sannfærður um, að Athos 
mundi mislíka hún. Hann kaus því heldur að láta 
þetta kyrt liggja og það var honum innan handar, 
því að Athos var fjarri því að vera forvitinn.

Segir ekki meir af þeim félögum í bráð, en nú 
víkur sögunni aftur til Aramis.

Eins og áður er sagt, skundaði hann heimleiðis 
þegar hann heyrði að maðurinn, sem vildi finna hann 
væri frá Tours og þegar þangað kom, var þar fyrir 
maður lítill vexti, greindarlegur á svip og tötralega 
til fara.

„Ætlið þjer að finna mig eitthvað?“ spurði Aramis.

„Jú, jeg var að spyrja eftir herra Aramis. Eruð 
það þjer sem svo nefnist?“

„Já, það er jeg og enginn annar en jeg. Hafið 
þjer nokkur skilaboð til mín?“

„Getur verið, ef þjer viljið fyrst sýna mjer vissan 
útsaumaðan vasaklút“.

„Lítið þjer á“, sagði Aramis, tók upp lykil og opnaði 
lítið íbenviðarskrín, greypt með perluskel. „Það 
er líklega þessi“.

„Það er rjett“, sagði maðurinn. „Látið þjer þjóninn 
yðar fara“.

Aramis benti Bazin að fara burt og gerði hann 
það hálfnauðugur. Komumaður skygndist um til þess 
að vera viss um að enginn heyrði eða sæi til þeirra, 
fletti frá sjer treyjugarminum, spretti frá fóðrinu á einum 
stað og tók þar fram brjef.

Aramis varð himinglaður er hann	sá innsiglið, 
kysti brjefið og opnaði það og var það svohljóðandi:

„Kæri vinur!

Forlögin hafa hagað því svo, að við getum ekki 
fundist fyrst um sinn, en vonandi eru allir okkar sæludagar 
ekki taldir fyrir því. Þjer verðið að gegna 
skyldu yðar sem hermaður og jeg mun gegna mínum 
skyldum. Takið við því, sem brjefberinn fær yður og 
haldið svo í herferðina sem frækinn og fríður aðalsmaður. 
Hugsið til mín, en jeg kyssi í anda augun 
yðar fögru.

Verið sælir eða sjáumst aftur öllu heldur!“

Komumaður hjelt áfram að spretta fóðrinu og tíndi 
fram smátt og smátt fimtíu spanska gulldali, sem hann 
raðaði á borðið. Að því búnu hneigði hann sig og 
var horfinn áður en Aramis gat áttað sig eða komið 
upp nokkru orði.

Hann las brjefið aftur og tók nú eftir þessari eftirskrift, 
sem í því stóð:

E.s.

„Þjer getið fengið brjefberanum kvittun. Hann 
er greifi og spanskur stórhöfðingi“.

„Sæludraumar!“ sagði Aramis. „Ó þú indæla líf 
og æskublómi. Við erum ung enn og eigum eftir að 
lifa saman í lukku og gengi! Ó þú ástin mín, og 
hjartað mitt og lífið í brjóstinu á mjer. Alt, alt skal 
þín vegna gert, þú yndi mitt og eftirlæti!“

Hann kysti brjefið enn einu sinni og leit ekki 
við gullinu, sem lá á borðinu.

Bazin fór að rjála við hurðina og Aramis hafði 
nú enga ástæðu til að meina honum aðgöngu. Hann 
sagði honum því að koma inn.

Bazin varð svo hissa þegar hann sá alt þetta gull, 
að hann gleymdi að segja að d'Artagnan væri kominn. 
Honum ljek forvitni á að vita hver þessi beiningamaður 
hefði verið og kom nú inn óbeðinn.

„Ja, hvert í logandi, kæri Aramis“, sagði hann. 
„Ef þjer eru oft send svona blóm frá Tours, þá bið 
jeg kærlega að heilsa garðyrkjumanninum, sem ræktar 
þau“.

„Þú ferð vilt kæri vin“, sagði Aramis íbygginn. 
„Þetta er sending frá bóksalanum mínum og er ritlaun 
fyrir einsatkvæða drápuna, sem jeg orti fyrir 
nokkru“.

„Það kalla jeg óvenju örlátan bóksala. Hvar náðirðu 
í hann?“

„Hvað er að tarna!“ sagði Bazin steinhissa. „Eru 
kvæði svona dýr? Því hefði jeg aldrei trúað. Æ, 
kæri herra! Það leikur alt í höndunum á	yður og þjer 
getið jafnast á við Voiture eða Benserade. Þetta líkar 
mjer og það er næstum eins mikið varið í að vera 
skáld eins og ábóti. Kæri, góði herra Aramis! Jeg bið 
og grátbæni yður um að fást nú ekki við neitt annað 
framvegis en að yrkja kvæði“.

„Mjer heyrist þú vera að sletta þjer fram í samtalið, 
Bazin góður“, sagði Aramis.

Bazin sá að hann hefði gerst helst til framhleypinn, 
svo að hann þagnaði og hljóp á dyr.

„Já, þessi ritverk þín eru gulls ígildi“, sagði d'Artagnan 
brosandi, „og þú ert sannarlegt lukkunnar 
óskabarn. En gættu þín nú að týna ekki brjefinu, sem 
gægist þarna upp úr vasa þínum. Það er víst líka 
frá bóksalanum“.

Aramis kafroðnaði, stakk brjefinu inn á sig og 
hnepti að sjer treyjunni.

„Kæri d'Artagnan“, sagði hann. „Eigum við ekki 
að fara og finna fjelaga okkar og fá okkur svo máltíð 
í sameiningu fyrst að jeg er svona peningaður. En 
ykkur berst sjálfsagt líka eitthvað upp í hendurnar“.

„Seisei-já!“ sagði d'Artagnan. „Það er annars orðið 
langt síðan, að við höfum borðað góða máltíð saman 
og með því að jeg á dálítið æfintýri fyrir höndum 
í kvöld, þá þætti mjer gaman að því að drekka eina 
eða tvær flöskur af gömlu Bourgogne-víni á undan“.

„Jeg gæti líka vel þegið eina Bourgogne-flösku“, 
sagði Aramis og var nú búinn að steingleyma allri 
heimsafneitun. Hann stakk á sig nokkrum gulldölum 
upp í væntanlegan veizlukostnað og fleygði hinum ofan 
í íbenviðarskrínið, þar sem þessi dásamlegi vasaklútur 
var geymdur.

Þeir fóru fyrst til Athos og var hann ófáanlegur 
til að rjúfa heit sitt um að stíga ekki út fyrir húsdyr, 
en lofaði að sjá um, að miðdagsverðurinn yrði fram 
reiddur heima hjá sjer. Vissi hann svo gjörla, hversu 
haga skyldi slíkum glaðningi, að þeir Aramis og d'Artagnan 
fálu honum fortakslaust alla tilhögun og undirbúning 
þar að lútandi.

Þaðan fóru þeir áleiðis til Porthos til að bjóða 
honum að taka þátt í miðdagsverðinum, en mættu þá 
Mousqueton á leiðinni. Rak hann á undan sjer hest 
og múlasna og var harla ófrýnn á svipinn.

„Nei, þarna kemur Bleikur minn gamli“, hrópaði 
d'Artagnan forviða og þótti vænt um að sjá klárinn 
aftur. „Líttu á þennan hest, Aramis.

„Þetta er aumi jálkurinn“, sagði Aramis.

„Það er hesturinn, sem jeg fyrst reið hingað til 
Parísar“, sagði d'Artagnan.

„Þekkið þjer þennan hest“, spurði Mousqueton.

„Hann er alleinkennilegur á lit og háralag“, sagði 
Aramis. Jeg hef aldrei sjeð slíka há á nokkurri skepnu“.

„Því skal jeg trúa“, sagði d'Artagnan. „Jeg seldi 
hann líka fyrir þrjá dali og fjekk þá víst aðallega fyrir 
hana, því að skrokkurinn var ekki mikils virði. En 
hvar hefur þú fengið færleikinn, Mousqueton?“

„Æ, minnist þjer ekki á það, herra — það er 
bara óþokkaskapur af manni hertogafrúarinnar.“

„Hvernig þá?“

„Jú, við erum í miklum dáleikum við tigna konu, 
hertogafrú ... En þjer verðið að afsaka! Húsbóndi 
minn hefir strengilega bannað mjer að nefna nöfn. 
Nú, en hvað um það! Hún var búin að gefa okkur 
gjafir til minja: fyrirtaks gæðing spánskan og framúrskarandi 
fallegan múlasna frá Andalúsíu, en svo hafði 
maður hennar komist á snoðir um þetta og skifti um 
— tók þessar ljómandi skepnur og sendi okkur þessar 
drógar í staðinn“.

„Og ertu nú að skila þeim aftur“, spurði d'Artagnan.

„Já, víst er jeg að því“, svaraði Mousqueton. 
„Þjer sjáið það sjálfur, að við getum ómögulega gert 
okkur þessar ferfættu horgrindur að góðu fyrir almennilegar 
skepnur, sem búið var að lofa okkur“.

„Já, það er hverju orði sannara — og samt hefði 
jeg haft gaman af að sjá Porthos á honum Bleik gamla. 
Jeg hefði þá getað gert mjer hugmynd um, hvernig 
jeg leit út þegar jeg kom fyrst til Parísar. En við 
skulum ekki vera að tefja þig lengur, Mousqueton. 
Gerðu það sem húsbóndi þinn hefur skipað þjer — 
en er hann annars heima?“

„Ójá, hann er það, en hann er ekki í sjerlega 
góðu skapi“, sagði Mousqueton.

Hann fór svo sína leið, en þeir fjelagar hjeldu áfram 
og börðu að dyrum hjá Porthos. Hann sá til 
þeirra þegar þeir gengu inn í garðinn, en vildi ekki 
opna fyrir þeim. Þeir börðu hvað eftir annað en enginn 
gegndi.

En Mousqueton hjelt áfram með drógarnar yfir 
Port-Neuf og komst loksins með þær inn í Bjarnargötu. 
Þar batt hann hestinn og múlasnann við dyrabjöllu 
málfærslumannsins eins og húsbóndi hans hafði 
sagt honum að gera. Gekk hann svo burt án þess að 
skifta sjer meira af skepnunum, fór aftur heim til Porthos 
og kvaðst hafa lokið erindi sínu vel og rækilega.

Það leið ekki á löngu að vesalings skepnurnar 
færu að gerast óþolinmóðar og hreyfa sig, því að ekki 
höfðu þær fengið neina munntuggu síðan einhvern tíma 
um morguninn. Fór þá dyrabjallan auðvitað að hringja 
í ákafa og varð af því hávaði mikill. Málfærslumaðurinn 
sendi skósvein sinn í nágrennið til að forvitnast 
um, hverju þetta sætti og hver mundi eiga 
þennan hest og múlasna. Frú Coquenard þekti 
þar aftur gjöf sína og skildi fyrst ekkert í hvernig á 
því gat staðið, að hún var komin aftur, en innan stundar 
kom Porthos þangað og gaf henni fullnægjandi skýringu 
á því. Fjell frúnni allur ketill í eld þegar hún 
sá, hve elskhugi hennar var reiður. Mousqueton hafði 
heldur ekki dulið húsbónda sinn þess, að hann hefði 
mætt Aramis og d'Artagnan á leiðinni og hefði d'Artagnan 
þegar þekt bleika klárinn og kannast við, að 
það var sami jálkurinn, sem hann á sínum tíma hafði 
riðið til Parísar og síðan selt fyrir þrjá dali.

Porthos fór svo eftir að hafa talað svo um við 
málfærslumannskonuna að þau skyldu hittast í klaustrinu 
Saint-Magloire. Þegar málfærslumaðurinn sá, að 
hann var að fara, bauð hann honum til miðdegisverðar 
á ný, en Porthos afþakkaði.

Frú Coquenard fór til klaustursins skjálfandi af 
hræðslu og bjóst ekki við góðum viðtökum, enda hlífði 
Porthos henni ekki. Honum sveið þetta mjög og ljet 
hann skammir og ónot óspart dynja á vesalings 
konunni.

„Æ, vinur minn kær“, sagði hún. „Jeg gerði þetta 
alt í bestu meiningu. Einn kunningi okkar er hestaprangari 
og hann skuldaði manninum mínum peninga, 
sem ómögulegt var að ná hjá honum og tók jeg svo 
hestinn og múlasnann upp í skuldina. Hann lofaði 
mjer auðvitað góðum og gildum skepnum“.

„Og jeg get sagt yður það, að hafi þessi hestaprangari 
skuldað ykkur meira en fimm dali, þá er hann 
þjófur að því, sem fram yfir hefur verið“.

„Það er engin yfirsjón að komast að góðum kaupum“, 
sagði frú Coquepnard.

„Nei, satt er það. En þeir sem vilja fá alt sem 
ódýrast, verða að sætta sig við að aðrir reyni að velja 
sjer örlátari vini“.

Að svo mæltu sneri Porthos sjer frá henni og ljet 
sem hann ætlaði að fara.

„Herra Porthos, herra Porthos!“ kallaði frú Coquenard.	
„Jeg hef rangt fyrir mjer — jeg kannast við að 
hafa rangt fyrir mjer. Jeg hefði ekki átt að vera að 
horfa í verðið þegar ræða var um útbúnað handa öðrum 
eins manni og yður“.

Porthos svaraði engu, en gekk enn nokkur skref 
burt.

Málfærslumannskonunni fanst hún eygja hann eins 
og í þoku, umkringdan af hertogafrúm og öðrum hefðarkonum, 
sem stráðu gulli fyrir fætur hans.

„Bíðið þjer við herra Porthos, í öllum guðanna 
bænum“, hrópaði hún. „Bíðið þjer við og talið þjer 
betur við mig“.

„Jeg hef bara ilt af því að tala nokkuð við yður“, 
sagði Porthos.

„En segið mjer þó að minsta kosti, hvers þjer 
óskið“.

„Ekki neins. Það kæmi alveg í sama stað niður“.

Frú Coquenard tók um handlegg hans og sagði 
kveinandi: „Æ, herra Porthos jeg ber ekkert skynbragð 
á þetta og veit varla hvað hestur er; auk heldur 
hertýgi“.

„Þá ættuð þjer að spyrja mig, sem hef gott vit á 
þess háttar, frúin góð. En meinið er, að þjer tímið 
engu og viljið skera alt við nögl yðar“.

„Nú gerið þjer mjer rangt til, herra Porthos. En 
jeg skal gera gott úr þessa öllu“.

„Og hvernig þá?“ spurði hann.

„Heyrið nú! Í kvöld fer Coquenard til hertogans 
af Chaulnes[* Sjóln.], sem hefur gert boð eftir honum. Hann 
þarf eð ráðgast við hann um eitthvað og þeir verða 
tvo tíma að því að minsta kosti. Þá getið þjer komið 
heim til mín. Við verðum þá tvö ein og getum sjálfsagt 
orðið ásátt um þetta“.

„Nú jæja! Annað mál er það, kæra frú“.

„Ætlið þjer þá að fyrirgefa mjer?“

„Við sjáum nú til“, svaraði Porthoe mjög íbygginn 
og með það skildu þau.

„Jæja þá!“ hugsaði Porthos þegar hann gekk frá 
henni. „Loksins förum við þá að rjála eitthvað við 
peningaskáp málfærslumannsins“.



V.

Ekki sjer deili í dimmunni.


Það leið að kvöldi.

D'Artagnan heimsótti Mylady um klukkan níu, 
eins og hans var vani og hitti svo á, að hún var í 
mjög góðu skapi. Hafði hún aldrei tekið jafn vel við 
honum og vissi hann þá, að brjef hans hafði komist 
til skila og haft tilætluð áhrif.

Ketty kom inn með hressingu handa þeim. Húsmóðir 
hennar brosti náðarsamlega við henni, en stúlkuauminginn 
var svo angurvær, að hún tók ekkert eftir því.

Þegar klukkan var orðin tíu fór Mylady að ókyrrast 
og vissi d'Artagnan vel hvernig á því stóð. Hún 
var alt af að líta á klukkuna, settist niður, stóð upp 
aftur og brosti til d'Artagnans, eins og hún vildi sagt 
hafa: þú ert dæmalaust elskulegur, góði vin, en þú 
værir enn indælli ef þú færir nú að fara.

D'Artagnan stóð upp og tók hatt sinn. Mylady 
tók mjög vinalega í höndina á honum að skilnaði og 
vissi hann, að það var ekkert ljettúðarmerki, heldur 
miklu fremur þakklætisvottur fyrir það, að hann skyldi 
nú loksins hypja sig burtu.

„Hún er sjónvitlaus eftir honum“, sagði d'Artagnan 
við sjálfan sig og fór.

Í þetta skifti beið Ketty ekki eftir honum og hitti 
hann hana hvorki á ganginum, í forstofunni eða í 
portinu, svo að hann varð einn að paufast upp stigann 
og finna dyrnar að herbergi hennar.

Ketty sat þar grátandi og studdi hönd undir 
kinn og leit ekki einu sinni upp þegar hann kom inn 
til hennar. Hann tók blíðlega um hönd hennar, en 
þá grjet hún hástöfum.

Eins og d'Artagnan bjóst við, þá varð Mylady svo ofsakát 
yfir brjefi hans, að hún sagði Ketty hvernig í öllu lá 
og gaf henni auk þess peningapyngju í þakklætisskyni 
fyrir það, hve vel hún hefði rekið erindi sitt í þetta skifti. 
Ketty fleygði pyngjunni út í horn í herbergi sínu og 
lá hún þar opin, svo að þrír eða fjórir gullpeningar 
ultu úr henni út á gólfið.

Hún leit loksins upp þegar d'Artagnan fór að láta 
vel að henni, en var þá orðin svo breytt í útliti, að 
honum hnykti við. Hún fórnaði höndum, en mælti 
ekki orð.

Hann komst við af þessari þöglu sorg, en var 
svo ólmur í þetta æfintýri sitt, að honum datt ekki í 
hug að hætta við það. Hann gaf henni því engar vonir 
um það, en reyndi að hugga hana með því að sjer 
gengi ekkert annað til en hefndargirni.

Honum veitti enn ljettara að koma fram þessari 
hefnd sinni vegna þess, að Mylady hafði skipað Ketty 
að slökkva öll ljós, eins í hennar eigin svefnherbergi. 
Hún ætlaðist til — sjálfsagt af blygðunarsemi — að 
Wardes greifi bæði kæmi og færi í þreifandi myrkri.

Eftir litla stund heyrðu þau, að Mylady gekk inn 
í svefnherbergi sitt og gat d'Artagnan rjett skotist inn 
í skápinn áður en hún hringdi. Ketty fór inn til húsmóður 
sinnar, en ljet hurðina aftur á eftir sjer. Milliveggurinn 
var svo þunnur, að hann heyrði mest alt, 
sem þær töluðu saman.

Mylady rjeði sjer ekki fyrir gleði. Hún ljet Ketty 
taka upp aftur hvert einasta atvik, sem við kom þessari 
seinustu sendiför — hvernig greifinn hefði tekið 
við brjefinu, hvernig honum hefði orðið við, þegar 
hann las það, hvað hann hefði sagt, hvort hann hefði 
ekki orðið „ósköp skotinn“ o. s. frv. Úr öllum þessum 
spurningum varð Ketty að leysa greiðlega og af 
áfergjunni tók frúin ekkert eftir því, hve málrómur 
hennar var dapurlegur.

Loksins leið að því, að greifinn skyldi koma og 
skipaði Mylady henni þá aftur að slökkva öll ljós og 
fara inn í sitt herbergi, en gæta þess samt að hleypa 
greifanum inn þegar hann kæmi.

Ketty þurfti ekki að bíða lengi. Þegar d'Artagnan 
þóttist viss um, að búið væri að slökkva ljósið, þaut 
hann út úr skápnum áður en Ketty var búin að loka 
millihurðinni.

„Hvaða hávaði er þetta?“ spurði Mylady.

„Það er jeg Wardes greifi“, sagði d'Artagnan í 
hálfum hljóðum.

„Æ, hamingjan góða“, hugsaði Ketty. „Hann 
getur ekki einu sinni beðið þess tíma, sem hann tiltók 
sjálfur!“

„Nú-jæja“, sagði Mylady og var röddin óstyrk. 
„Hvers vegna komið þjer ekki inn, herra greifi? Þjer 
vitið þó, að jeg bíð yður“.

D'Artagnan losaði sig við Ketty með hægð og 
gekk rösklega inn í svefnherbergi frúarinnar.

Ekkert getur sært meira tilfinningar elskhugans en 
meðvitundin um það, að ástaratlot þau, sem honum 
eru sýnd, sjeu í raun og veru ætluð sambiðli hans. 
Þetta hafði d'Artagnan alls ekki gert sjer ljóst og nú 
kvaldist hann af afbrýðissemi, svo að honum leið lítið 
betur en vesalings Ketty, sem sat grátandi í næsta 
herbergi.

„Já, kæri greifi“, sagði Mylady ofurinnilega og 
þrýsti hönd hans milli handa sjer. „Jeg er vissulega 
sæl þeirrar ástar, sem þjer hafið auðsýnt mjer í orðum 
og augnatilliti í hvert skifti, sem við höfum hizt.  
Jeg elska yður líka og mun þegar á morgun heimta 
af yður eitthvert það ástarmark, er ávalt geti sýnt mjer, 
að þjer hugsið til mín — — en svo skuluð þjer taka 
við þessum, til þess að þjer gleymið mjer ekki.“

Hún dró fingurgull af hendi sjer og ljet það á 
fingur hins unga manns.

D'Artagnan mintist þess nú, að hann hafði sjeð 
þennan hring á hendi hennar. Í hann var greyptur 
undurfagur safírsteinn og demantar alt í kring.

D'Artagnan ætlaði fyrst að skila honum aftur, en 
Mylady bætti við: „Nei-nei, eigið þjer hann til merkis 
um ást mína — og auk þess gerið þjer mjer meiri 
greiða, en yður grunar, með því að þiggja hann“.

„Það eru meiri leyndarmálin, sem þessi kona býr 
yfir“, hugsaði d'Artagnan. Honum lá nú næst að 
kannast við alt eins og var, og það var rjett komið 
fram á varirnar á honum að segja hver hann væri og 
að hann hefði laumast inn til hennar í því skyni einu 
að hefna sín, en þá sagði hún:

„Og þetta Gaskognara-afhrak var nærri búið að 
ráða yður bana?“

Afhrakið var hann sjálfur!

„Eruð þjer enn þá mjög þjáður at sárunum?“

„Já“, sagði d'Artagnan og vissi ekki vel, hverju 
hann átti að svara.

„Verið ókvíðinn“, sagði hún. „Jeg skal hefna yðar 
— og það svo um muni“.

„Nú-jájá!“ hugsaði d'Artagnan. „Það er líklega bezt 
að segja ekki til sín strax“.

Hann var nokkra stund að nú sjer eftir þetta, en 
öll hefndargirni var horfin úr huga hans. Hann hataði 
hana og elskaði, hvorttveggja í senn og hafði aldrei 
trúað því, að jafngagnstæðar tilfinningar gætu rúmast 
í eins manns brjósti og orðið þar að undarlegri og 
næstum djöfullegri fýsn.

Þau skildu klukkan eitt og átti d'Artagnan bágt 
með að rífa sig frá henni. Kom þeim saman um að 
hittast aftur í næstu viku. Ketty auminginn var að vonast 
eftir, að hún gæti sagt fáein orð við d'Artagnan 
um leið og hann færi, en Mylady fylgdi honum sjálf 
í myrkrinu gegnum herbergi hannar og skildi ekki við 
hann fyr en í stiganum.

Morguninn eftir flýtti d'Artagnan sjer heim til 
Athos. Þetta æfintýri hans var nú orðið svo viðsjárvert,
að hann þarfnaðist góðra ráða, Hann sagði Athos
alt, eins og farið hefði og fór honum ekki að 
dáma að.

„Mjer skilst að þessi Mylady sje einstakt flagð og 
forað, en samt var það ekki rjett af þjer að blekkja 
hana þannig“ sagði Ahos. „Þú hefur eignast hættulegan 
óvin þar sem hún er“.

Um leið og Athos sagði þetta, horfði hann stöðugt 
á steinhringinn, sem nú var kominn á fingur d'Artagnans, 
þar sem hringurinn Drotningarnautur hafði áður 
verið. Hann geymdi d'Artagnan nú vandlega í 
skríni einu.

„Þú ert að horfa á hringinn, sje jeg“, sagði hann, 
heldur en ekki hreykinn af því að geta státað með 
svo dýrmæta gjöf.

„Já, hann minnir mig á ættargrip, sem jeg þekti 
einu sinni“, svaraði Athos.

„Er hann ekki fallegur?“ spurði d'Artagnan.

„Jú, hann er aðdáanlegur“, sagði Athos. „Jeg 
hjelt að ekki væru til tveir safírar svona gallalausir og 
þú hefur líklega fengið hann í skiftum fyrir demantshringinn 
þinn“.

„Nei-ónei“, sagði d'Artagnan. „Hann er gjöf frá 
fögru konunni ensku, eða öllu heldur frönsku, því að 
jeg er sannfærður um, að hún er fædd á Frakklandi, 
þótt ekki hafi jeg spurt hana að því“.

„Jæja, þú hefur þá fengið þennan hring frá Mylady?“ 
sagði Athos í ákafri geðshræringu.

„Já, einmitt frá henni. Hún gaf mjer hann í nótt“.

„Lof mjer að líta á hann“, sagði Athos.

„Gerðu svo vel“, sagði d'Artagnan og dró hringinn 
af fingri sjer.

Athos skoðaði hann og brá litum, setti hann síðan 
upp á vinstri baugfingur og var hann honum alveg 
mátulegur. Það brá fyrir hefndarsvip og reiði á enni 
hins rólynda aðalsmanns.

„Það getur ekki átt sjer stað, að það sje hún“, 
sagði hann. „En hvernig hefur þá þessi hringur komist 
í eigu frú Clarick? Samt er það ótrúlegt, að tveir 
hringir sjeu svona nákvæmlega líkir hvor öðrum“.

„Það virðist svo sem þú þekkir hringinn“, sagði 
d'Artagnan.

„Jeg hjelt að jeg þekti hann, en mjer hefur víst 
missýnst“, sagði Athos. Hann fjekk d'Artagnan hringinn 
aftur, en horfði samt alt af á hann.

„Heyrðu nú“, sagði hann eftir litla stund. „Taktu 
annaðhvort þennan hring af þjer eða snúðu steininum 
inn. Hann rifjar upp fyrir mjer sárustu endurminningar 
mínar og varnar mjer þess að geta talað 
rólega við þig. Sagðistu ekki vera í vafa um, hvað þú 
ættir að gera og vera kominn til að spyrja mig ráða? 
En bíddu við — láttu mig líta á hringinn aftur. Það 
var ofurlítil rispa í einn flötinn á safírnum í hringnum, 
sem jeg átti við“.

Athos skoðaði hringinn aftur og kiptist við.

„Líttu á“, sagði hann. „Er þetta ekki undarlegt?“

Hann benti á örlitla rispu í einum fleti steinsins.

„En hjá hverjum fjekst þú þennan hring“, spurði 
d'Artagnan.

„Jeg fjekk hann hjá móður minni og hún fjekk 
hann hjá móður sinni. Hann var gamall ættargripur, 
eins og jeg sagði og átti aldrei að ganga úr ættinni“.

„Þú hefur þá líklega selt hann?“ spurði d'Artagnan 
hikandi.

„Ónei“, svaraði Athos og brosti einkennilega. „Jeg 
gaf hann eina ástanótt — eins og þjer var gefinn hann.

D'Artagnan sat hugsi. Hann fór að gruna, að 
Mylady byggi yfir einhverju hyldýpi myrkurs og óheilla 
— og hringnum stakk hann í vasa sinn.

„Heyrðu nú, d'Artagnan“, sagði Athos aftur og 
greip um hönd fjelaga síns. „Þú veizt, að mjer þykir 
vænt um þig — þú værir mjer ekki kærari, þó að þú 
værir sonur minn. Losaðu þig við þennan kvenmann 
og hafðu mín ráð. Jeg þekki hana ekki, en jeg hef 
fengið eitthvert hugboð um, að hún sje glötuð manneskja 
og eitthvað hræðileg í eðli sínu“.

„Og jeg held, að þú hafir rjett fyrir þjer“, sagði 
d'Artagnan. „Jeg ætla að segja skilið við hana og kannast 
líka við, að mjer stendur ógn af henni.“

„En heldurðu, að þú hafir þrek til þess?“

„Já, það hef jeg og ætla að gera þetta tafarlaust“.

„Það er rjett af þjer, sonur sæll“, sagði Athos og 
tók innilega — næstum föðurlega í höndina á d'Artagnan. 
„Hamingjan gefi að þessi kona, sem nú hefur 
mætt þjer á lífsleið þinni, láti þar ekki eftir einhverjar 
óttalegar menjar“

Hann kinkaði svo kolli til d'Artagnans eins og til 
að gefa honum í skyn, að hann vildi nú helzt vera 
einn með hugsanir sínar.

Þegar d'Artagnan kom heim til sín, var Ketty þar 
fyrir og beið hans. Var hún svo breytt í útliti og 
vesaldarleg, að það var líkast, sem hún hefði legið 
heilan mánuð á sóttarsæng.

Var hún send af húsmóður sinni til Wardes 
greifa, sem hún hjelt að væri. Mylady var svo sem 
örvita af ástarbruna og frá sjer numin af feginleik 
og vildi nú fá að vita, hvaða kvöld elskhugi hennar 

ætlaði að vitja sín.

Ketty beið eftir svari d'Artagnans náföl og titrandi.

Athos hafði tekist að telja honum hughvarf og 
var hann nú fastráðinn í að segja skilið við Mylady. 
Hann greip penna og skrifaði svohljóðandi svar:

„Þjer skuluð ekki búast við mjer, kæra frú, til 
hins ákveðna stefnumóts. Jeg hef svo mörgum þess 
háttar samfundum að sinna, síðan jeg varð hress 
og heilbrigður aftur, að jeg verð að sækja þá eftir 
vissri röð og skal leyfa mjer að gera yður aðvart, þegar 
röðin kemur næst að yður. Með ástarkveðjum yðar 
Wardes greifi“.

Hann mintist ekki á steinhringinn einu orði. 
Ætlaði hann að nota hann senn vopn í viðureigninni 
við Mylady — eða er ekki bezt að játa það hreinskilninslega, 
að hann hjelt honum hjá sjer í þeim 
tilgangi að grípa til hans sem seinustu	úrræða til þess 
að búa sig undir leiðangurinn?

Annars má ekki dæma þessa tíma eftir siðferðiskröfum 
nútíðarmanna. Það sem nú er álitið minkun 
og ósamboðið heiðvirðum mönnum, var þá talið siðlegt 
og sjálfsagt og það var þá algengt að ungir menn, 
jafnvel af háum stigum, hikuðu sjer ekki við að færa 
sjer í nyt örlæti fylgikvenna sinna.

D'Artagnan fjekk Ketty brjefið áður en hann lokaði 
því. Hún hljóp yfir það einu sinni án þess að skilja 
nokkurt orð í því, en varð frá sjer numin af gleði 
þegar henni loksins varð ljóst, hvers efnis það 
var. D'Artagnan skýrði það enn betur fyrir henni og 
enda þótt það væri talsverð áhætta að færa jafn geðríkri 
konu og Mylady var slíkt brjef, þá flýtti Ketty 
sjer samt eins og hún gat, að koma því til hennar.

Mylady braut brjefið óðar upp og varð mjög 
litverp er hún las það. Hún böglaði því saman í hendi 
sjer og sneri sjer að Ketty með tindrandi augun.

„Hvers konar brjef er þetta?“ spurði hún.

„Það er svarið við brjefi yðar“, svaraði Ketty.

„Það á sjer engan stað!“ æpti Mylady. „Það er 
óhugsandi að aðalsmaður skrifi nokkurri konu slíkt 
brjef! En skyldi hann kannske —	—?“ sagði hún og 
kiptist við.

Hún nísti tönnunum og varð nábleik í framan, ætlaði 
út að glugganum til að svala sjer, en riðaði á fótunum 
og hnje niður á hægindastól.

Ketty hjelt að henni væri að verða ilt og fór að 
losa um föt hennar, en þá reis Mylady upp.

„Hvað viltu mjer og hvers vegna ertu að káfa í  
mig með fingrunum?“ spurði hún.

„Jeg hjelt að yður væri að verða ilt og ætlaði að 
losa um kjólinn yðar til að liðka um andrúmið“, svaraði 
Ketty og stóð ógn af svipnum á húsmóður sinni.

„Verða ilt! Mjer að verða ilt! Hæ-hæ! Heldurðu 
að jeg sje eins og einhver konuræfill, sem orðið hefur 
fyrir skætingi og ónotum? Nei, ónei. Mjer verður ekki 
ilt þó að einhver móðgi mig, en þá hefni jeg mín 
bara. Skilurðu það?“

Svo benti hún Ketty að fara frá sjer.



VI.

Hefndarhugur.


Um kvöldið skipaði Mylady að vísa d'Artagnan 
inn til sín undir eins og hann kæmi á venjulegum 
tíma. En hann kom alls ekki.

Morguninn eftir skrapp Ketty til hins unga manns 
og sagði honum alt hversu farið hefði daginn áður, en 
hann brosti. Þessi afbrýðissemi frúarinnar — það var 
hefndin!

Þetta kvöld var Mylady enn órórri en kvöldið 
áður og skipaði aftur að vísa d'Artagnan inn til sín, 
en svo leið þetta kvöld líka, að hann kom ekki.

Og daginn eftir kom Ketty til hans — ekki glöð 
og kát eins og hún hafði verið tvo undanfarna daga, 
heldur döpur og stúrin.

D'Artagnan spurði hana, hvað að henni gengi og 
dró hún þá þegjandi brjef úr barmi sínum og fjekk 
honum. Það var með hendi frúarinnar og var nú stílað 
til d'Artagnans sjálfs, en ekki til Wardes greifa. 
Það hljóðaði svo:

„Kæri herra d'Artagnan!

Það er ljótt af yður að snúa svona bakinu við 
vinum yðar, ekki sízt nú, þegar þjer eigið bráðlega að 
yfirgefa okkur um langan tíma. Mágur minn og jeg 
höfum bæði vonast eftir yður í gærkvöldi og fyrrakvöld, 
en sú von brást okkur herfilega. Ætlið þjer 
ekki heldur að koma í kvöld? Yðar einlæg.

Frú Clarek“.

„Þetta er ósköp eðlilegt og blátt áfram og jeg bjóst 
einmitt við þessu brjefi“, sagði d'Artagnan. „Horfur 
mínar fara batnandi af því að Wardes greifa fara 
versnandi“.

„Ætlið þjer til hennar?“ spurði Ketty.

„Heyrðu, barnið gott“, sagði d'Artagnan og var 
að reyna að finna sjer einhverjar málsbætur fyrir það, 
að hann brást loforði því, sem hann hafði gefið Athos. 
„Það væri fásinna, eins og þú getur skilið, að 
hafna svona ákveðnu boði. Ef jeg hætti nú alt í einu 
að heimsækja Mylady, þá gæti hana farið að gruna 
margt og slík kona, með því lundarlagi sem hún hefur, 
mundi þá hefna sín grimmilega“.

„Æ-já, það er alveg satt“, sagði Ketty. „Þjer skýrið 
málið alt af á þá leið, að maður verður að fallast 
á skoðun yðar og ef þjer náið ástum hennar í þetta 
skifti með yðar eigin persónu og í yðar nafni, 
þá verður síðari villan argari hinni fyrri“.

Stúlku-aumingjann grunaði hvernig þessu mundi 
reiða af, en d'Artagnan	hughreysti hana sem bezt hann 
gat og fullyrti að yndisleiki húsmóður hennar skyldi 
engin áhrif á sig hafa.

D'Artagnan kom til Place Royale klukkan níu. 
Þjónarnir höfðu auðsjáanlega fengið sínar fyrirskipanir, 
því að einn hljóp inn til að segja til hans áður en 
hann gat spurt um, hvort Mylady væri heima.

Honum var nú vísað inn og leit hann hálfgerðum 
forvitnisaugum á Mylady. Hún var föl og þreytuleg 
til augnanna. Ljósin voru ekki eins mörg og vant 
var, en samt sáust greinileg merki þeirrar æsingar, sem 
hún hafði verið í seinustu dagana.

D'Artagnan spurðist mjög kurteislega fyrir um líðan 
hennar.

„Mjer líður illa — verulega illa“, sagði hún.

D'Artagnan kvað sjer þykja leitt að hafa ónáðað 
hana og ætlaði að hafa sig á burt, en hún aftraði 
honum.

„Nei, þjer ónáðið mig alls ekki, herra d'Artagnan“, 
sagði hún. „Nærvist yðar er mjer þvert á móti til ánægju 
og þjer megið hreint ekki fara“.

„Jájá!“ hugsaði d'Artagnan. „Það er þessi gállinn 
á henni núna og það er líklega vissast að hafa vaðið 
fyrir neðan sig“.

Mylady var líka einstaklega alúðleg og ljek við 
hvern sinn fingur. Augun leiftruðu og roði færðist í 
kinnar henni, svo að d'Artagnan varð alveg heillaður, 
Ástin, sem hann hjelt að væri útkulnuð, blossaði upp 
aftur í hjarta hans. Hún brosti við honum og honum 
fanst hann geta vaðið eld og eimyrju fyrir hvert hennar 
bros.

Mylady varð æ innilegri við hann og spurði hann, 
hvort hann ætti sjer enga ástmey.

„Hvernig getið þjer spurt svona?“ sagði hann. 
„Jeg sem hef ekki getað lítið hýru auga til nokkurs 
kvennmanns síðan jeg sá yður“.

Mylady brosti einkennilega.

„Er það meining yðar, að þjer elskið mig?“ 
spurði hún.

„Eins og jeg þurfi að segja yður það! Þjer hljótið 
að hafa tekið eftir því“.

„Jú, en þjer vitið víst, að þess mikillátari sem 
konan er, þess erfiðara er að ná hylli hennar“.

„Erfiðleikarnir fæla mig ekki“, svaraði d'Artagnan. 
„Það er eingöngu ómáttuleikinn, sem sviftir mig 
allri von“.

„Sannri ást er ekkert ómáttugt“.

„Ekkert, frú mín kær?“

„Nei, ekkert“, endurtók hún.

„Ja, hver skrambinn!“ hugsaði d'Artagnan. „Nú 
ber eitthvað nýrra við! Skyldi það nú detta í hana að 
verða skotin í mjer og gefa mjer annan eins hring og 
hún gaf mjer, þegar hún hjelt að jeg væri Wardes greifi?“

„Segið mjer“, sagði hún, „hvað þjer viljið gera til 
þess að sannfæra mig um, að þjer berið sanna og 
hreina ást til mín“.

„Jeg skal gera hvað sem yður þóknast. Skipið 
þjer bara og jeg skal hlýða“.

„Hvað sem mjer þóknast?“

„Já, hvað sem yður þóknast“, sagði d'Artagnan 
og vissi sem var, að það gerði ekki mikið til þó að 
hann lofaði einhverju upp í ermina sína.

„Jæja, við skulum tala betur um það“, sagði Mylady 
og flutti sig nær honum.

„Jeg er reiðubúinn“, sagði hann.

Mylady þagði um stund, eins og hún væri á báðum 
áttum, en sagði svo:

„Jeg á einn óvin“.

„Eigið þjer óvin, kæra frú?“ spurði d'Artagnan 
og ljet sem þetta kæmi flatt upp á sig. „Hvernig getur 
það verið — þjer sem eruð svo fögur og góð“.

„Já, svarinn óvin“.

„Hvað er að tarna!“

„Óvin, sem hefur móðgað mig svo herfilega, að 
milli okkar stendur bardagi um líf eða dauða. Má jeg 
nú treysta á liðveizlu yðar gegn þessum fjandmanni 
mínum?“

D'Artagnan skildi strax hvert stefndi.

„Já, það megið þjer, kæra frú“, sagði hann. Öll 
mín geta og alt mitt líf stendur yður jafn fúslega til 
boða og ást mín“.

„Nú-jæja“, sagði Mylady. „Fyrst að þjer eruð jafn 
drenglyndur og þjer eruð ástfanginn, þá — —“

„Þá hvað?“ spurði d'Artagnan.

„Þá skuluð þjer ekki lengur halda, að yður sje 
neitt ómáttugt“.

„Þjer gerið mig sælastan allra manna“, sagði d'Artagnan, 
fjell á knje og kysti hendur hennar.

„Hefndu mín á mannfýlunni, Wardes greifa og að 
því búnu verður hægðarleikur að losast við þig klunninn 
þinn“, hugsaði Mylady með sjer.

„Já komdu í faðm mjer eftir að þú ert búin að 
smána mig eins og þú hefur gert, undirförla eiturpaddan 
þín, og að því búnu skulum við draga dár að 
þjer, bæði jeg og maðurinn, sem þú ætlar mjer að 
vinna að fullu“, hugsaði d'Artagnan.

„Jæja, jeg er reiðubúinn“, sagði d'Artagnan og 
leit upp til hennar.

„Þjer hafið þá skilið mig kæri d'Artagnan“, sagði 
hún.

„Jeg skil hvert einasta augnatillit yðar“.

„Þjer ætlið þá að lána mjer armlegg yðar, sem 
þegar hefur unnið ýms frægðarverk?“

„Hvenær sem þjer viljið, kæra frú“.

„En með hverju á jeg að launa yður slíkan 
greiða?“ sagði Mylady. „Jeg þekki þessa ástfangnu 
menn — þeir ætlast jafnan til endurgjalds, piltarnir“.

„Þjer vitið hver mín innilegasta ósk er“, sagði 
hann, „og það eina, sem sæmir yður og mjer, er —“

Hann faðmaði hana að sjer og streittist hún lítið 
eitt á móti.

„Þjer eruð afskaplega eigingjarn, herra góður“, sagði 
hún brosandi.

„Já, það er vegna þess, að jeg get varla trúað því, 
að mjer hlotnist þessi sæla og verð því að fá hana áþreifanlega, 
því að annars óttast jeg, að hún hverfi 
eins og draumur“.

„Nú-jæja! En þjer verðið að sýna yður maklegan 
þessarar sælu, sem þjer svo kallið“.

„Jeg er reiðubúinn, segi jeg enn og aftur“.

„Má jeg þá hiklaust reiða mig á yður?“ spurði 
Mylady.

„Nefnið mjer þann ódreng, sem komið hefur út 
á yður tárunum“.

„Hver dirfist að segja, að jeg hafi tárast?“ spurði 
hún.

„Mjer sýnist ekki betur, en — —“

„Slíkar konur sem jeg tárast aldrei“, sagði Mylady.

„Jæja, gott er það — en segið mjer nafn hans“.
 
„Þjer verðið að gæta að því, að í nafni hans er alt 
mitt leyndarmál innifalið“.

„Það er engu að síður óhjákvæmilegt, að þjer segið 
mjer það“.

„Já, víst er svo, en þarna sjáið þjer, hve vel jeg 
treysti yður“.

„Það gleður mig ósegjanlega. Hvað heitir hann?“
 
„Þjer þekkið hann sjálfur“.

„Getur það verið?“

„Já, víst þekkið þjer hann“.

„Jeg vænti þá að það sje ekki einhver vinur 
minn?“ spurði d'Artagnan hikandi, til þess að leyna 
því enn betur, að hann vissi um hvern var að tefla.

„Þjer ætlið þá að renna, ef það er einhver vinur 
yðar“, sagði hún með leiftrandi augum.

„Nei, sei-sei — nei! Ekki þó að það væri minn 
eigin bróðir“.

D'Artagnan var óhætt að segja þetta — hann 
vissi hver maðurinn var.

„Mjer þykir líka vænt um þessa hjálpfýsi yðar“, 
sagði Mylady.

„Þykir yður þá ekki vænt um neitt annað mjer 
viðkomandi?“ spurði d'Artagnan.

„Mjer þykir vænt um yður sjálfan“, sagði hún og 
og tók um hönd hans.

„Þjer elskið mig — þjer elskið mig!“ sagði d'Artagnan 
og titraði allur. „Jeg held að jeg gengi af vitinu 
ef jeg vissi, að svo væri“.

„Hann faðmaði hana að sjer aftur og hún reyndi 
ekki að verjast kossum hans, en varir hennar voru ískaldar 
og fanst d'Artagnan það líktist því sem hann 
væri að kyssa marmarastyttu.

Þrátt fyrir það var hann frá sjer numinn af fögnuði, 
ær og örvita af ástarofsa. Hann var næstum farinn 
að halda, að Wardes greifi væri illmenni og mundi 
hafa gengið næst lífi hans, eða jafnvel drepið hann, 
hefði hann verið þar nær staddur.

Nú greip Mylady tækifærið.

„Hann heitir — —“ sagði hún.

„Hann heitir Wardes greifi — jeg veit það“, sagði 
d'Artagnan.

„Hvernig stendur á því?“ spurði Mylady, tók um 
hendur hans og horfði í augu honum.

Nú skildist d'Artagnan, að hann hafði hlaupið á 
sig og gert ótrúlegt axarskaft.

„Nú-nú, áfram með það. Af hverju vitið þjer það?“ 
spurði hún.

„Af hverju jeg veit það?“

„Já“.

„Jeg veit það af því að jeg var í samkvæmi í 
gær ásamt Wardes greifa og þá var hann að sýna 
mjer hring, sem hann sagði, að þjer hefðuð gefið sjer“.

„En sú mannfýla!“ æpti Mylady.

„Nú-jæja. Jeg skal hefna yðar á þessari mannfýlu,“ 
sagði d'Artagnan.

„Þakka yður fyrir, hugprúði vinur“, sagði hún. 
„Hvenær ætlið þjer að hefna mín?“

„Á morgun, eða núna undir eins, ef þjer viljið 
það heldur“.

„Núna undir eins“, var næstum komið fram á 
varirnar á henni, en þá datt henni í hug, að best væri 
að fara gætilega og að hún yrði að leggja á ráðin, 
svo að d'Artagnan gerði sig ekki sekan í neinu frumhlaupi 
eða slægist upp	á greifann í votta viðurvist.

En d'Artagnan var fyrri til og sagði:

„Á morgun skal yðar hefnt, eða jeg skal dauður 
liggja“.

„Nei, þjer eigið að hefna mín, en ekki falla sjálfur“, 
sagði hún. „Annars er hann mesta ragmenni“.

„Má vera gagnvart konum, en ekki gagnvart karlmönnum. 
Það má jeg bezt vita“.

„Þjer þurfið samt ekki að kvarta undan því, að 
hamingjan væri yður ekki hliðholl seinast þegar þjer 
áttuð vopnaviðskifti“.

„Hamingjan er næsta hverflynd. Hún brosir við 
manni annan daginn en snýr svo bakinu við manni 
hinn daginn“.

„Þjer hafið þá með öðrum orðum enga löngun 
til að berjast við hann?“

„Jú, jeg hef fulla löngun til þess. En finst yður 
það sanngjarnt að stofna mjer í lífshættu án þess að 
unna mjer annars en veikrar vonar?“

„Nú, er það svo að skilja? Jeg er að segja yður, 
að þjer megið eiga ást mína visa“.

„Já, en ef jeg fæ ekkert tækifæri til að auðsýna 
yður ást mína? Ef enginn morgundagur rennur upp 
fyrir hana?“

„Þei-þei! Jeg heyri að mágur minn er að koma. 
Það er óþarfi að hann hitti yður hjerna“.

Hún hringdi og Ketty kom inn til þeirra.

„Þjer skuluð fara þessa leið“, sagði hún og ýtti 
honum að leynidyrum nokkrum, „Og komið svo aftur 
klukkan ellefu. Ketty vísar yður inn til mín og þá getum 
við talað betur um þetta.

Ketty vesalingur ætlaði að hníga niður, þegar hún 
heyrði þetta.

„Núnú! Því stendurðu þarna eins og þvara? Fylgdu 
herra d'Artagnan til dyra og vertu viðbúin klukkan 
ellefu. Skilurðu það?“

„Það virðist vera hennar uppáhaldstími til stefnumóta 
eða komið upp í vana fyrir henni“, hugsaði 
d'Artagnan.

Mylady rjetti honum höndina að skilnaði og þrýsti 
hann vörum sínum að henni.

Ketty bar sig aumlega og brá honum um ótrygð 
hans, en hann svaraði henni varla einu orði.

„Jæja“, sagði hann. „Við skulum nú ekki vera að 
neinni vitleysu. Hún er kvennmaður — það er alt og 
sumt — og við skulum gæta að okkur.“



VII.

Leyndarmálið.


D'Artagnan fór ekki upp til Ketty þó að hún sárbæði 
hann um það, heldur gekk út og það af tveimur 
ástæðum. Í fyrsta lagi slapp hann þá við frekari álasanir, 
ávítur, grát og harmatölur og í öðru lagi fanst 
honum hann þurfa að vera einn til þess að rannsaka 
sjálfan sig og reyna að gera sjer grein fyrir hugsunum 
Mylady.

Það eitt var víst, að hann var sjónvitlaus eftir henni 
og hitt eins, að hún virti hann vettugi. Honum kom 
það allrasnöggvast til hugar, að langrjettast væri að 
fara heim og skrifa Mylady, kannast við, að hann og 
Wardes greifi hefði verið ein og sama persóna seinustu 
dagana og þess vegna gæti hann ekki tekist á 
hendur að fyrirkoma greifanum nema með því að drýgja 
sjálfsmorð. En svo brann líka hefndargirnin í honum 
og hann vildi komast yfir þessa konu undir sínu eigin 
nafni. Þessi hefnd var honum svo mikið áhugamál, 
að honum var það fyrir öllu að koma henni fram.

Hann gekk nokkrum sinnum yfir Place Royale 
og var alt af að gæta að, hvort að ljós loguðu enn í 
herbergjum frúarinnar. Var hún auðsjáanlega ekki eins 
ólm nú og í fyrra skiftið að ganga til svefnherbergis síns.

Loksins voru ljósin slökt og með þeim hurfu allar 
efasemdir d'Artagnans. Hann hljóp upp í herbergi 
Ketty, brennandi af ástarlöngun.

Ketty stóð þar náföl og skjálfandi og reyndi að 
aftra honum. En Mylady hafði heyrt þegar hann ruddist 
inn og opnaði dyrnar.

„Komið þjer!“ sagði hún.

D'Artagnan sjálfum þótti nóg um þessa taumlausu 
frekju. Honum fanst þetta eins og eitthvert æfintýri, 
sem ekki gæti neinn mann hent nema í draumi. 
Samt skundaði hann inn til Mylady, því að hún 
seiddi hann til sín eins og segulsteinninn járnið.

Dyrunum var nú lokað.

Ketty þaut að hurðinni. Afbrýðissemi, örvænting 
og skapraun, allar þær ástríður, sem hrjá og herja 
hjarta hverrar ástsjúkrar konu — alt þetta var henni 
hvöt til þess að koma öllu upp. En henni var glötunin 
vís ef hún færi nú að játa það, að hún hefði hjálpað 
til við þessar blekkingar og auk þess mundi hún 
algerlega missa af d'Artagnan. Sú tilhugsun knúði hana 
til að standast þessa síðustu raun.

Nú var sú stund komin, að vonir d'Artagnans 
skyldu rætast og nú átti hann að hljóta umbun ástar 
sinnar, ekki í dulargerfi sambiðils síns, heldur vegna 
sín sjálfs. Og samt fann hann það með sjálfum sjer, 
að hann var ekki annað en verkfæri í hendi hefnigjarnrar 
konu og að hún ljet honum ást sína í tje 
einungis í þeim tilgangi, að láta hann bera banaorð 
af öðrum manni. En mikillæti hans og eigingirni 
var þessari tilfinningu yfirsterkari. Auk þess hafði hann 
allmikinn sjálfsþótta til að bera og þegar hann bar sig 
saman við Wardes greifa, þá lagði hann þá spurningu 
fyrir sjálfan sig, hvort að hann d'Artagnan sjálfur, 
gæti ekki einnig náð ástum konu fyrir eigin verðleika.

Hann gaf sig því algerlega á vald þessari augnabliks 
nautn og var ekkert að hugsa um það, að Mylady 
væri bæði viðsjál og vjelráð og að honum hefði 
ofboðið fals og fláræði hennar. Þennan svipinn var 
hún honum ekki annað en eldheit og ofsafengin lags 
kona, sem ekki virtist stjórnast af öðru en tilfinningum 
sínum og ástríðum.

Og svo leið tíminn í algleymi og ástarvímu. — — 
En loksins rankaði Mylady við sjer og spurði hinn 
unga mann, hvort hann væri búinn að ráða það við 
sig, hvernig hann ætlaði að koma því fyrir daginn 
eftir, að Wardes skoraði hann á hólm.

En d'Artagnan var nú í alt öðrum hugsunum. 
Hann gleymdi sjer alveg og svaraði blátt áfram, að 
það væri orðið heldur framorðið til þess að vera nú 
að hugsa um einvígi og sverðalög.

Mylady kunni illa þessu kæruleysi um það málefni, 
sem henni lá þyngst á hjarta og gekk því fastar 
á d'Artagnan.

Hann hafði alls ekki hugsað um þetta einvígi af 
neinni alvöru og reyndi nú að víkja talinu að öðru, en 
Mylady var ósveigjanleg og hjelt sjer fast við efnið.

D'Artagnan sagði að þetta væri ókristilegt og 
rjeði henni til að hætta við þetta blóðuga áform sitt 
og fyrirgefa Wardes greifa, en hún rauk upp eins og 
naðra undir eins og hann fór að minnast á nokkur 
friðmæli.

„Þjer eruð víst hálfsmeikur, d'Artagnan góður“, 
spurði hún háðslega.

„Ekki skuluð þjer halda það, ástin mín!“ svaraði 
d'Artagnan, „en segjum nú svo, að Wardes greifi 
sje ekki eins sekur og þjer haldið“.

„Hann hefur dregið mig á tálar og verðskuldar 
því dauðann“, sagði Mylady með áherzlu.

„Hann skal líka deyja fyrst að þjer hafið dæmt 
hann til þess“, sagði d'Artagnan svo einlæglega, að 
Mylady þóttist nú sannfærð um hollustu hans og 
auðsveipni.

Það var nú farið að lýsa af degi og fór d'Artagnan 
að búast til farar, en hún minti hann enn einu sinni 
á loforð hans.

„Jeg er reiðubúinn“, sagði d'Artagnan, „en samt 
vildi jeg vita vissu mína um eitt áður“.

„Hvað er það?“ spurði Mylady.

„Hvort þjer elskið mig“.

„Eins og jeg sje ekki búin að sýna yður það!“

„Jú, og jeg er líka yðar með lífi og sál“.

„Kærar þakkir, ótrauði elskhugi minn. Og nú ætlið 
þjer að sannfæra mig um ást yðar, eins og jeg hef 
sannfært yður um mína. Er ekki svo?“

„Jú vissulega. En ef þjer elskið mig eins heitt og 
þjer látið — eruð þjer þá alveg kvíðalaus um það, 
hvernig mjer reiði af?“

„Hverju ætti jeg að kvíða?“

„Nú-já! Til dæmis því, að jeg kynni að særast 
hættulega eða jafnvel falla“.

„Það er engin hætta á því. Þjer eruð hraustleika 
maður og vanur skylmingum“.

„Þjer munduð þá ekki kjósa þann kost heldur, 
að koma fram hefnd yðar án þess að til einvígis þurfi 
að koma?“

Mylady horfði þegjandi á hann og fölgrá morgunskíman 
brá undarlegum og einkennilegum blæ á augu 
hennar.

„Jeg held vissulega, að þjer sjeuð eitthvað hikandi“, 
sagði hún með sömu kaldhæðninni og áður.

„Nei, jeg er ekkert kvíðandi“ svaraði hann. „En 
mjer þykir þetta leitt vegna Wardes greifa, fyrst þjer 
elskið hann ekki lengur og mjer finst líka, að honum 
sje fullhegnt með því, að hafa brotið af sjer hylli yðar“.
 
„Hver er kominn til að segja, að jeg hafi elskað 
hann?“ spurði Mylady.

„Jeg geri mjer að minsta kosti von um, að þjer 
elskið nú annan mann“, sagði d'Artagnan ofur ísmeygilega. 
„Og það er eins og jeg sagði — mjer leiðist það 
greifans vegna“.

„Leiðist yður?“ spurði Mylady.

„Já, mjer“.

„Og hvers vegna leiðist yður það hans vegna?“

„Af því að jeg veit — —“

„Hvað vitið þjer?“

„Jeg veit, að hann er ekki líkt því eins brotlegur 
við yður og virðast mætti“.

„Ja, hvað er að tarna?“ sagði Mylady og brá sjer 
hvergi. „Þjer verðið að skýra þetta betur, því að jeg 
hef enga hugmynd um, hvað þjer eigið við“.

„Jú“, sagði d'Artagnan og var alráðinn í að gera 
einhvern enda á þessu — „fyrst að þjer elskið mig 
og jeg má vera fullviss um ást yðar — því að það er áreiðanlegt, 
eða hvað?“

„Já, jeg elska yður. Haldið þjer áfram“.

„Nú-jæja — þá þarf jeg að gera játningu“.

„Gera játningu?“

„Jeg mundi aldrei hafa þorað að stynja henni upp, 
ef jeg hefði efast um ást yðar. En þjer elskið mig, 
ljúfan mín ljúf — þjer elskið mig — er það ekki áreiðanlegt?“

„Ja jújú!“

„Og þess vegna fyrirgefið þjer mjer, þó að jeg 
hafi gerst brotlegur við yður af ofurmagni ástar minnar. 
Þjer fyrirgefið mjer — ætlið þjer ekki að gera það?“

„Getur verið“.

D'Artagnan brosti og reyndi að komast að vörum 
hennar, en hún vjek sjer undan.

„Hver er þessi játning?“ spurði hún og brá litum. 
„Jeg vil fá að heyra hana“.

„Þjer áttuð stefnumót við Wardes greifa í þessu 
herbergi á fimtudaginn er var. Var það ekki?“

„Jeg — nei alls ekki!“ sagði hún svo rólega og 
ákveðið, að d'Artagnan hefði jafnvel getað efast um 
þetta sjálfur, hefði hann ekki haft óræk gögn í höndum.
 
„Verið þjer nú ekki að þessu, ástin mín“, sagði 
hann brosandi. „Það er ekki til neins að neita því“.

„Hvað er þetta? Haldið þjer áfram, maður! Þetta 
gengur alveg fram af mjer“.

„Verið þjer róleg, elskan mín! Þjer hafið ekkert 
misgert við mig og annars er jeg löngu búinn að fyrirgefa 
yður“.

„Áfram, áfram!“

„Og Wardes greifi þarf ekki að hrósa sjer af 
neinu“.

„Hvað eigið þjer við? Þjer sögðuð sjálfur, að þjer 
hefðuð sjeð hringinn — —“

„Hringinn, yndið mitt! Það er jeg, sem hef hringinn! 
Wardes greifi á fimtudaginn og d'Artagnan í dag 
er einn og sami maðurinn!“

Í einfeldni sinni bjóst d'Artagnan við, að hún 
mundi láta undrun sína í ljósi og jafnframt blygðast 
sín — ávíta sig harðlega og gráta beisklega, en þar 
skjátlaðist honum hraparlega og	það leið heldur ekki 
á löngu, að hann kæmist að raun um það.

Mylady þaut upp náföl og ægileg	á að líta. Hún 
hrinti d'Artagnan harkalega frá sjer og stökk fram úr 
rúminu.

D'Artagnan þreif í náttkjól hennar og reyndi að 
halda henni aftur til þess að biðja hana fyrirgefningar, 
en hún brá við hart og reyndi að komast undan. 
Í þessum sviftingum rifnaði náttkjólinn, svo að önnur 
öxl hennar varð ber og sá d'Artagnan þar, sjer til mikillar 
skelfingar, liljumarkið, hið óafmáanlega brennimark, 
sem böðullinn hafði þrýst á hið hvíta hörund.

„Hamingjan góða!“ hrópaði d'Artagnan og slepti 
takinu.	Lá hann svo steinþegjandi og gat sig hvergi 
hreyft.

En eingöngu af því, hversu d'Artagnan brá, vissi 
Mylady nú að komist hafði upp um sig. Hann hafði 
eflaust sjeð, hvers kyns var — hann vissi nú leyndarmál 
hennar — þetta hræðilega leyndarmál, sem öllum 
var hulið nema henni. Hún snerist í mót honum, ekki 
eins og sárreiður kvennmaður, heldur eins og óarga dýr.

„Þrælmenni!“ sagði hún. „Þjer hafið svikist að 
mjer og hafið nú komist að leyndarmáli mínu. Vissulega 
skal það kosta líf yðar!“

Hún hljóp að náttborðinu, opnaði skrín eitt og 
tók þar upp lítinn rýting, gullskeftan og oddhvassan. 
Stökk hún svo á d'Artagnan með rýtinginn á lofti.

D'Artagnan var enginn hugleysingi, en samt ógnaði 
honum þetta afmyndaða andlit, þessi grimdarlegu 
augu og þessar nábleiku kinnar. Hann færði sig nær 
þilinu, eins og hann mundi hafa gert, ef eiturslanga 
hefði hvæst að honum, en um leið gat hann þó rjett 
út höndina, og náð í sverð sitt.

Mylady ljet sig	það engu skifta og reyndi að 
leggja rýtingnum til hans og ekki hætti hún fyrri en 
hún fann kaldan sverðsoddinn nema við beru brjóstinu. 
Þá reyndi hún að grípa um sverðið, en d'Artagnan 
beindi því frá höndum hennar og ljet það leiftra fyrir augum 
hennar, en um leið gat hann mjakað sjer fram úr rúminu 
og freistaði nú að komast að dyrunum hjá Ketty.

Mylady sótti að honum í ofsabræði og hrein og 
orgaði eins og særð skepna. Þetta fór að líkjast nokkurs 
konar einvígi og áttaði d'Artagnsn sig þá brátt.

„Jæja, góða mín! Svona — svona!“ sagði hann. 
„Stillið þjer yður nú ofurlítið — annars gæti farið svo, 
að jeg risti rauðar liljur á kinnarnar yður.“

„Níðingur og þrælmenni!“ öskraði Mylady.

Það varð allmikill skarkali af viðureign þeirra. 
Mylady sótti svo ákaflega að d'Artagnan að hún velti 
um nokkrum stólum og hann skauzt bak við borð og 
bekki til að verjast. Við þennan hávaða vaknaði Ketty 
og opnaði dyrnar, en d'Artagnan tók þá undir sig 
stökk og komst inn í herbergi hennar. Skelti hann 
þegar hurðinni aftur, læsti henni og stóð fyrir henni og 
Mylady reyndi að hrinda henni upp, en vann ekki á. 
Varð hún þá svo hamslaus, að hún keyrði rýtinginn 
í hurðina hvað eftir annað og það af slíku afli, að 
oddurinn smaug nokkrum sinnum gegnum hana, en 
bölv og formælingar streymdu af vörum hennar við 
hvert högg.

„Flýttu þjer, Ketty, flýttu þjer!“ sagði d'Artagnan 
hljóðlega. „Hleyptu mjer út áður en hún getur vakið 
þjónana og látið þá vinna á mjer.“

„En þjer getið ekki farið, svona útlítandi“, sagði 
Ketty. „Þjer eruð hálf nakinn!“

„Það er alveg satt“, sagði d'Artagnan og tók nú 
fyrst eftir því, að hann var fremur fáklæddur. „Jæja, 
fáðu mjer þá einhverjar spjarir, en vertu fljót að því. 
Þú sjerð, að jeg á lífið að leysa“.

Ketty sá það vel. Hún færði hann í skræpóttan 
kvennmannskjól í hendingskasti, batt á hann kollhettu 
og fleygði yfir hann stórum herðaklút, en fjekk honum 
gólfskó á fæturna. Að svo búnu ýtti hún honum 
ofan stigann.

Það mátti heldur ekki seinna vera. Mylady var 
búin að hringja og vekja alla í húsinu, og um leið og 
d'Artagnan skrapp út úr dyrunum, opnaði hún glugga 
og kallaði til dyravarðarins: „Opnaðu ekki!“



VIII. 

Athos fær farareyri með hægu móti.


D'Artagnan flýði sem fætur toguðu, en Mylady 
reiddi hnefann á eftir honum og fjell svo í öngvit um 
leið og hún misti sjónar á honum.

Hann var svo ringlaður, að hann hugsaði ekkert 
um Ketty, en hljóp og hljóp götu eftir götu þangað 
til hann staðnæmdist við dyrnar hjá Athos. Á eftir 
honum dröttuðu nokkrir næturslarkarar og einn eða 
tveir næturverðir með stírurnar í augunum, en d'Artagnan 
þaut upp stigann og lamdi á dyrnar hjá Athos 
eins og hann ætlaði að mölva hurðina.

Grimaud kom hálfsofandi og opnaði dyrnar, en 
d'Artagnan ruddist inn með slíkum ákafa, að hann var 
næstum búinn að velta honum um koll.

Grimaud var þögull hversdagslega, eins og áður 
er sagt, en nú gat hann ekki orða bundist.

„Þarna þú“, æpti hann. „Hvaða erindi áttu hingað, 
gálan þín? Farðu burt, stelpuskratti!“

D'Artagnan reif af sjer kollhettuna og fletti frá 
sjer kjólnum og þegar Grimaud sá yfirskeggið og sverðið 
við hlið hans, skildist honum að þetta mundi engin 
„stelpa“ vera.

En þá datt honum í hug, að þetta kynni að vera 
flugumaður og illvirki.

„Hjálp!“ æpti hann. „Morð! Hjálp! Takið morðingjann!“

„Haltu kjafti, asninn þinn!“ sagði d'Artagnan. 
„Þekkirðu mig ekki? Hvar er húsbóndi þinn?“

„Eruð það þjer, herra d'Artagnan?“ spurði Grimaud. 
„Nei, það getur ekki verið. Það eruð ekki þjer!“

„Grimaud!“ sagði Athos og kom fram í dyrnar í 
slopp sínum. „Jeg heyri ekki betur, en að þú sjert að 
leyfa þjer að tala!“

„Fyrirgefið, herra! En það var af því að — —“


„Þegiðu!“

Grimaud ljet sjer nægja að benda á d'Artagnan.

Athos kannaðist við fjelaga sinn, en þó að 
hann væri geðstillingarmaður, gat hann samt ekki að 
sjer gert að skellihlæja þegar hann sá þessa skepnu 
skaparans í rifnum kjól og með úfið yfirskegg, sem 
reis eins og veiðihár á ketti.

„Vertu ekki að hlægja, vinur minn!“ sagði d'Artagnan. 
„Vertu ekki að hlægja, í öllum guðanna bænum! 
Jeg get lagt eið út á það, að þetta er ekkert hlátursefni“.

„Þú ert þó ekki særður, vænti jeg kæri vin?“ 
spurði Athos alláhyggjufullur. „Að minsta kosti ertu 
náfölur“.

„Nei, en jeg hef sannarlega komist í hann krappan. 
Ertu einn heima, Athos?“

„Hvað heldurðu, maður? Hver ætti svo sem að 
vera hjer um þetta leyti dags?“

„Jæja, það er gott!“ sagði d'Artagnan og þaut inn 
í svefnherbergi Athos.

„Nú geturðu talað“, sagði Athos og læsti hurðinni 
til þess að þeir yrðu ekki ónáðaðir. „Er kóngurinn 
dauður, eða hefurðu drepið kardínálann? Þú ert ekki 
með öllum mjalla. Jæja, segðu nú frá — jeg er orðinn 
hálf órólegur“.

„Athos“, sagði d'Artagnan og reif af sjer kvennbúninginn, 
og stóð þá í nærfötunum einum. „Þú skalt 
fá að heyra ótrúlega og óheyrða sögu“.

„Farðu nú fyrst í 
þennan slopp“, sagði Athos.

D'Artagnan tók við sloppnum og var svo ringlaður, 
að hann fór í skakka ermi.

„Jæja-þá!“ sagði Athos.

„Heyrðu“, hvíslaði d'Artagnan. „Mylady er brennimerkt 
á öxlinni!“

„Ó!“ stundi Athos, eins og hann hefi veri stunginn 
í hjartað.

„Ertu viss um, að <i>hin</i> sje dauð?“ spurði d'Artagnan.

„Hvaða <i>hin</i>?“ spurði Athos svo lágt, að d'Artagnan 
heyrði varla til hans.

„Jú, hún sem þú varst að segja mér frá í Amiens“.

Athos stundi þungt og huldi andlitið í höndum sjer.

„Þessi kona er tuttugu og sex eða átta ára á að 
gizka“, sagði d'Artagnan.

„Er hún ljóshærð?“ spurði Athos.

„Jú, hún er ljóshærð“.

„Með blátindrandi augu og svartar augabrýr og 
augnahár?“

„Já, það stendur heima“.

„Há og vel vaxin og vantar eina tönn við hliðina 
á vinstri augnatönninni?“

„Já, alveg rjett“.

Liljan er lítil, blóðrauð á lit og ekki vel greinileg, 
af því að yfir henni er þykt lag af smyrslum og 
hársalla“.

„En þú segir, að hún sje ensk?“

„Hún er kölluð Mylady, en hún er vafalaust 
frönsk. Winter lávarður er líka aðeins mágur hennar“.

„Jeg vil fá að sjá hana, d'Artagnan!“

„Varaðu þig á því, Athos. Gættu þín vel! Þú 
ætlaðir að svifta hana lífi og henni er trúandi til að 
borga þjer í sömu mynt og láta sjer ekki mistakast“.

„Hún þorir ekkert að segja, því að þá kæmi hún 
upp um sjálfa sig“.

„Hún vílar ekkert fyrir sjer. Hefurðu aldrei sjeð 
hana hamslausa af reiði?“

„Nei“, svaraði Athos.

„Hún er þá líkust einhverju óargadýri. Æ, kæri 
Athos! Jeg er hræddur um, að jeg hafi búið okkur 
báðum hræðilega hefnd“.

Og svo sagði d'Artagnan honum upp alla sögu 
frá upphafi til enda.

„Þú hefur rjett fyrir þjer og jeg held, að líf okkar 
beggja sje ekki á marga fiska“, sagði Athos að sögunni 
lokinni. „En til allrar hamingju förum við burt 
úr París eftir einn eða tvo daga. Við förum til La 
Rochelle að öllum líkindum og þegar við á annað 
borð erum farnir — —“

„Hún mun ofsækja þig og elta til enda veraldar, 
ef hún sjer þig aftur, kæri Athos. Við skulum því láta 
hatur hennar bitna á mjer einum“.

„Nei, það skal aldrei verða“, sagði Athos. Hverju 
skiftir það líka, þó að hún verði mjer að aldurtila? 
Heldurðu kannske, að mjer sje svo sárt um líf mitt?“

„Það býr eitthvert voðalegt leyndarmál undir þessu 
öllu saman. Jeg er sannfærður um, að þessi kona er 
ein af njósnarmönnum kardínálans“.

„Þá skaltu gæta þín vel, ef svo er. Kardínálinn 
hatar þig, síðan þú fórst Englandsförina, svo að þú 
mátt vara þig, þó að hann þori ekki að bera sakir á 
þig opinberlega. Vertu ekki einn á gangi og gættu vel 
að því, sem þú leggur þjer til munns. Grunaðu alla 
— jafnvel þinn eigin skugga!“

„Sem betur fer verður þetta ekki nema fáeina 
daga“, sagði d'Artagnan, „og við höfum vonandi ekki 
annað en karlmenn að óttast, þegar leiðangurinn er 
hafinn“.

„Og jeg ætla nú að hætta við það, að byrgja mig 
hjer inni“, sagði Athos. „Þú verður að snúa aftur heim 
til þín og jeg kem með þjer“.

„En jeg get samt ekki farið svona til reika“, sagði 
d'Artagnan, „þó að leiðin sé ekki löng“.

„Nei, það er satt“, sagði Athos og hringdi bjöllunni 
og kom Grimaud þá inn til þeirra.

Athos benti honum, að hann skyldi fara heim til 
d'Artagnans og sækja föt handa honum.

Grimaud hneigði sig þegjandi og fór.

„Þá er það búið, en samt sem áður munar útbúnaði 
okkar ekkert áfram, kæri vin“, sagði Athos. 
„Þú hefur víst skilið allar pjönkur þínar eftir hjá 
Mylady, ef mig grunar rjett og hún fer varla að gera 
þjer þann greiða, að senda þjer þær aftur. Vonandi 
hefurðu þó hringinn?“

„Hringinn átt þú, kæri Athos. Þú sagðir, að hann 
væri ættargripur“.

„Já, hann kostaði tvö þúsund dali og móðir mín 
fjekk hann í brúðargjöf. Hann er aðdáanlegur og móðir 
mína gaf mjer hann, en jeg gaf hann aftur þessu 
kvennflagði í staðinn fyrir að geyma hann eins og 
helgan dóm“.

„Þá skaltu taka víð honum aftur, því að jeg þykist 
vita, að hann muni vera þjer dýrmætur“.

„Heldurðu að jeg fari að taka við honum aftur, 
þegar hann er búinn að vera á fingrinum á þessari 
skepnu? Nei, það skal aldrei verða. Hringurinn er 
saurgaður, skal jeg segja þjer!“

„Seldu hann þá“.

„Selja dýrgrip sem móðir mín hefur átt! Jeg mundi 
telja það vanhelgun“.

„Settu hann þá að veði. Þú getur fengið þúsund 
dali út á hann að minsta kosti og sú upphæð nægir 
þjer til allra þinna þarfa. Þú getur svo losað hann úr 
veðböndum þegar þú færð peninga aftur og þá verður 
hann sjálfsagt orðinn hreinn af allri saurgun eftir að 
hafa verið í höndum okrara og fjárplógsmanna!“

„Þú ert	ágætis fjelagi“, sagði Athos brosandi „og 
þeim til huggunar með ljettlyndi þínu, sem sjúkir og 
sorgmæddir eru. Jæja-nú! Við setjum þá hringinn að 
veði, en þó með einu skilyrði“.

„Og hvað er það?“

„Að þú fáir fimm hundruð og jeg fimm hundruð“.

„En jeg þarf ekki fjórða partinn ef þeirri upphæð, 
Athos minn. Jeg þarf ekki annað en að selja reiðtýgin 
mín til þess að fullnægja öllum mínum þörfum, 
enda þarf jeg ekki annað en hest handa Planchets — 
það er alt og sumt. En svo gleymirðu líka, að jeg á 
sjálfur hring“.

„Sem þjer er enn dýrmætari en mjer er minn 
hringur — eða svo hefur mjer skilist að minsta kosti“.
 
„Já, því að hann getur bjargað mjer úr kröggum, 
ef í nauðirnar rekur og jafnvel úr lífshættu, ef svo ber 
undir. Það er ekki að eins dýrmætur demants hringur, 
heldur verndargripur þar á ofan“.

„Jeg skil þetta ekki rjett vel, en skal gjarnan trúa 
því. Við skulum þá tala betur um minn hring, eða 
þinn, rjettara sagt. Annaðhvort tekurðu helminginn af 
því, sem við fáum fyrir hann, eða að jeg fleigi honum 
í Seinefljótið — og jeg efast um, að það fari þá 
með hann eins og hring Polykratesar, að hann finnist 
aftur í fiskmaga“.

„Jæja, jeg geng þá að því“, sagði d'Artagnan.

Grimaud kom nú aftur og Planchet með honum. 
Var Planchet orðinn hræddur um húsbónda sinn og 
ljek nú forvitni á að vita, hvað komið hefði fyrir hann. 
Greip hann því tækifærið til að fara með fötin sjálfur.

D'Artagnan klæddi sig nú og sama gerði Athos. 
Þegar þeir voru alklæddir og bjuggust að ganga út, 
benti Athos Grimaud og ljet eins og hann miðaði á hann 
byssu. Grimaud skildi það undir eins, tók byssu sína 
af þilinu og bjóst að fylgja húsbónda sínum eftir.

Þeir komust í Fossoyeurs-götuna án þess neitt 
bæri til tiðinda. Bonacieux stóð í húsdyrunum og glotti 
einkennilega, þegar hann sá d'Artagnan.

„Flýtið þjer yður, leigjandi góður“, sagði hann. 
„Uppi hjá yður situr gullfalleg stúlka og bíður yðar 
og stúlkunum leiðist biðin, eins og þjer vitið“.

„Það er víst Ketty“, sagði d'Artagnan og hljóp upp.

Þar hitti hann Ketty, sem stóð við dyrnar nötrandi 
og skjálfandi. Setti að henni grát undir eins og 
hún kom auga á d'Artagnan.

„Þjer hjetuð mjer að vernda mig og skjóta mjer 
undan reiði hennar“, sagði hún. „Þjer verðið líka að 
minnast þess, að jeg á alla mína ógæfu upp á yður“.

„Vertu ókvíðin, Ketty mín“ sagði d'Artagnan. 
„En segðu mjer, hvað til bar, eftir að jeg var farinn“.

„Hvað ætli jeg viti það!“ svaraði Ketty. „Hún 
æpti og öskraði þangað til að þjónarnir komu og var 
þá alveg hamstola af reiði. Það voru óþvegin orð, sem 
hún valdi yður, herra d'Artagnan. Mjer kom þá til 
hugar, að hún mundi sjálfsagt átta sig á því, að þjer 
höfðuð ruðst inn til hennar gegnum mitt herbergi og 
að hana hlyti því að gruna, að jeg hefði verið í verki 
með yður. Þess vegna tíndi jeg saman fót mín og peninga 
og hljóp á burt“.

„Hvað get jeg gert fyrir þig vesalingur? Jeg fer 
burt eftir einn eða tvo daga“.

„Gerið þjer við mig, hvað sem yður sýnist. Látið 
mig fara burt úr París, eða af landi burt, ef yður 
svo líkar“.

„Jeg get þó ekki haft yður með í herbúðirnar við 
La Rochelle“, sagði d'Artagnan.

„Nei, en þjer getið kannske komið mjer fyrir upp 
í sveit hjá einhverri konu, sem þjer þekkið þar, til 
dæmis hjá foreldrum yðar?

„Ja-neinei, góða mín. Konurnar þar hafa engar 
herbergisþernur, en bíddu við — nú veit jeg, hvað jeg 
get gert fyrir þig. Planchet, farðu og beiddu Aramis 
að finna mig strax. Jeg þarf nauðsynlega að tala 
við hann“.

„Jú, nú skil jeg“, sagði Athos. „En því ekki Porthos? 
Mjer finst að hertogafrúin hans — —“

„Nei, hertogafrúin hans lætur skrifara bónda síns 
þjóna sjer til sængur“, svaraði d'Artagnan hlægjandi.  
„Annars vill Ketty líklega síður eiga heima í Bjarnargötu. 
Er ekki svo Ketty?“

„Mjer er sama hvar jeg er“, svaraði Ketty, „bara 
að jeg geti verið á laun og hún viti ekki, hvað orðið 
er um mig“.

„Jæja Ketty mín! Við verðum nú að skilja og þú 
þarft nú ekki að vera afbrýðissöm lengur“.

„Jeg mun alt af elska yður jafnheitt, hvort sem 
jeg er nærri yður eða fjærri“, sagði Ketty.

Oft er dygð undir dökkum hárum og trygðin fer 
ekki í manngreinarálit“, tautaði Athos.

„Jeg mun sömuleiðis ávalt elska þig“, sagði d'Artagnan. 
„Þú mátt reiða þig á það. En bíðum nú við, 
segðu mjer eitt — mjer er áríðandi að fá að vita það: 
Hefurðu heyrt nokkuð talað um unga konu, sem var 
numin burt um nótt fyrir nokkru?“

„Við skulum sjá — — æ, hamingan góða, herra 
d'Artagnan! Elskið þjer þá konu líka?“

Nei, það er einn vinur minn sem elskar hana. Það 
er hann Athos — maðurinn sem stendur þarna“.

„Jeg“, hrópaði Athos og hrökk við, eins og hann 
hefði stígið á glóandi járn.

„Já, víst er það þú!“ sagði d'Artagnan og hnipti 
í hann.	Þú veizt bezt, hvað við erum áhyggjufullir út 
af henni frú Bonacieux og Ketty fer ekki að koma upp 
um okkur. Jeg skal segja þjer, Ketty mín — hún er 
kona þessa durgs, sem þú sást niðri í portinu.

„Nei hvað er að tarna!“ sagði Ketty. „En þjer 
minnið mig á nokkuð — bara að hann hafi ekki 
þekt mig !“

„Þekt þig? Hefurðu þá sjeð þennan mann áður?“

„Hann hefur komið nokkrum sinnum til Mylady“.

„Eimmitt það! Hvenær til dæmis?“

„Það er hjerumbil hálfur mánuður síðan“.

„Núnú?“

„Og svo kom hann líka í gærkvöldi“.

„Í gærkvöldi?“

„Já litlu áður en þjer komuð“.

„Heyrðu Athos! Við erum umkringdir af njósnurum 
á allar hliðar! Heldurðu að hann hafi þekt þig 
aftur, Ketty?“

„Jeg teigði húfuna ofan að augum þegar jeg varð 
vör við hann, en það hefur kannske verið um seinan“.

„Skreptu ofan, Athos og gættu að, hvort hann 
stendur í dyrunum enn — hann grunar þig sízt“.

Athos fór ofan og kom strax upp aftur.

„Hann er farinn“, sagði hann.

„Hann hefur farið að segja til okkar og að við 
sjeum hjer eins og mýs í gildru“.

„Honum skal nú ekki verða að því“, sagði Athos. 
„Við skulum fara og skilja bara Planchet eftir til að 
láta okkur vita, hvað gerist“.

„En við erum búnir að senda eftir Aramis!“

„Það er alveg satt! Við skulum bíða eftir honum!“

Í sama bili kom Aramis. Þeir sögðu honum alla 
málavöxtu og lögðu að honum, að útvega Ketty einhverstaðar 
verustað hjá kunningjum sínum.

Aramis hugsaði sig stundar korn um, roðnaði og 
sagði:

„Kæmi það þjer vel d'Artagnan?“

„Jeg mundi vera þjer þakklátur, alt mitt líf“, 
svaraði hann.

„Nú-jæja! Frú de Bois-Tracy hefur beðið mig að 
útvega einni vinkonu sinni, sem á heima uppi í sveit 
að jeg held, áreiðanlega herbergisþernu. Og ef þú, 
d'Artagnan góður, vilt ábyrgjast þessa stúlku, þá — —“

„Þjer þurfið ekki að bera neinn kvíðboga fyrir því, 
herra“, sagði Ketty. „Jeg mun reynast þeirri 
manneskju trú og trygg alt til dauðans, sem gefur mjer 
kost á að komast hjeðan úr París“.

„Það er gott“, sagði Aramis, settist við borðið og 
skrifaði brjef, innsiglaði það með hring sínum og fjekk 
Ketty það.

„Jæja, barnið gott“, sagði d'Artagnan. „Þú veizt 
að okkur er það báðum fyrir beztu að komast hjeðan 
og það sem fyrst. Við skulum því kveðjast og vona, 
að við sjáumst aftur þegar betur lætur“.

„Já, og yður mun reynast jeg vera sama sinnis, 
hvar og hvenær sem við hittumst aftur“, sagði Ketty. 
„Jeg mun ávalt elska yður jafnheitt og jeg elska yður nú“.

„Sverðu nú ekki af þjer“, tautaði Athos, en d'Artagnan 
fylgdi Ketty til dyra.

Nokkru síðar skildust þeir fjelagar og komu sjer 
saman um að hittast aftur klukkan fjögur heima hjá 
Athos. Planchet varð eftir til að gæta hússins.

Aramis gekk heim til sín, en Athos og d'Artagnan 
fóru á stúfana til þess að fá sjer peninga út á 
hringinn.

Þeim veittist hægt að fá þrjú hundruð gulldali 
út á hann, eins og d'Artagnan hafði búist við. 
Gyðingurinn kvaðst auk þess fús til að láta þá fá 
fimm hundruð, ef þeir vildu selja honum hringinn, 
af því að hann samsvaraði tveimur eyrnahringum, sem 
hann hafði fyrirliggjandi, en þeir ljetu sjer næja að 
selja hann að veði fyrir þrem hundruðum.

Þeir voru báðir vel kunnir kaupum á því, sem 
þá vanhagaði um og voru því tæpa þrjá tíma að útvega alt 
það, sem skyttuliði þurfti sjer til útbúnaðar. Annars 
var ofur auðvelt að eiga kaup við Athos, því að hann 
taldi það ósamboðið virðingu sinni að vera að þjarka 
um verð. Ef honum líkaði hluturinn, borgaði hann 
þegar tiltekið verð án þess að nefna nokkurn afslátt. 
D'Artagnan var stundum að malda eitthvað í móinn 
og brosti þá Athos að honum. Skildi d'Artagnan það 
svo, að sjer, fátækum aðalsmanni frá Gaskogne, væri það 
að vísu enginn virðingarhnekkir, þó að hann þjarkaði 
um verð fram og aftur, en að slíkt sæmdi ekki manni, 
sem bar sig jafn fyrirmannlega og Athos.

Athos keypti sjer gullfallegan hest frá Andalússíu, 
kolsvartan, iðandi af fjöri og hlaupalegan mjög. Leit 
hann út fyrir að vera eitthvað sex vetra og gallalaus 
að sjá. Hann kostaði þúsund fránka og hefði ef til 
vill mátt fá hann eittkvað ódýrari, en meðan d'Artagnan 
var að semja um verðið tók Athos upp peninga 
sína og borgaði hið tiltekna verð.

Grimaud fjekk hest hjá Ricardie, stóran og sterkan 
og kostaði hann þrjú hundruð fránka. En þegar 
búið var að kaupa reiðtýgi á þann hest og vopn 
handa Grimaud, var enginn eyrir afgangs af peningum 
Athos. D'Artagnan bauðst þá til að lána honum eitthvað 
af sínum peningum og gæti hann alt af borgað 
sjer það seinna, en Athos vildi ekki heyra það nefnt.

„Hvað sagðist Gyðingurinn ætla að láta fyrir hringinn, 
ef hann fengi hann keyptan?“ spurði hann.

„Fimm hundruð gulldali“.

„Tvö hundruð gulldali í viðbót, með öðrum orðum 
— hundrað handa hvorum okkar. Þetta er stórfje, 
kæri vin! Flýttu þjer til hans aftur!“

„En þú ætlar þá ekki — —?“

„Jú, víst ætla jeg. Þessi hringur mundi bara verða 
mjer til angurs og ama og þar að auki höfum við 
líklega aldrei þrjú hundruð gulldali liggjandi í handraðanum 
til að leysa hann út aftur, svo að við færum 
þar bara á mis við tvö hundruð dali. Farðu d'Artagnan, 
og segðu honum, að hann geti fengið hringinn 
og komdu svo aftur með þessi tvö hundruð“.

„Hugsaðu þig nú vel um, Athos!“

„Peningar eru vandfengnir nú á tímum og það 
verður eitthvað til þeirra að vinna. Vertu nú fljótur, 
d'Artagnan! Grimaud getur fylgt þjer með byssu sína“.

Hálfum tíma síðar kom d'Artagnan aftur heilu og 
höldnu með tvö þúsund fránka.
þannig komst Athos út úr þessu á þann hátt, 
sem honum hefði sízt til hugar komið.



IX.

Fyrirbrigði.


Klukkan fjögur hittust þeir fjelagar allir heima hjá 
Athos. Þeir voru nú búnir að hugsa fyrir útbúnaði 
sínum og var þeim áhyggjum ljett af þeim og þeir 
hinir ánægðustu að öðru leyti en því, að sjerhver þeirra 
hafði sínar eigin áhyggjur, sem hann bar í brjósti sjer. 
Því að það er jafnan svo, að bak við hverja ánægjustund 
dylst einhver óró og kvíði fyrir því, sem framtíðin 
kunni að fela í skauti sjer.

Í þessum svifum kom Planchet inn til þeirra með 
tvö brjef til d'Artagnans. Annað brjefið var lítið um 
sig og lakkað með grænu lakki, en á því sást 
dúfa með olíuviðargrein í nefinu. Hitt brjefið var stórt 
fyrirferðar og á því hið geigvænlega innsigli kardínálans.

D'Artagnan fjekk hjartslátt þegar hann sá litla 
brjefið og fanst hann þekkja höndina á því. Að vísu 
hafði hann ekki sjeð hana nema einu sinni áður, en 
hún var honum vel minnistæð fyrir því. Braut hann 
því það brjef upp á undan hinu. Það hljóðaði svo:

„Farið á veginn, sem liggur til Chaillot næsta 
miðvikudag klukkan milli sex og sjö síðdegis og gætið 
vel að vögnum þeim, sem þar fara um. En ef þjer 
metið nokkurs yðar eigið líf og þeirra, er unna yður, 
þá segið ekki nokkurt orð og látið ekkert á því bera, 
að þjer hafið sjeð og kannast við hana, sem alt vill 
vinna til að fá að sjá yður, þótt ekki sje nema tilsýndar 
og rjett í svip“.

Brjefið var nafnlaust.

„Þetta er einhver gildran“, sagði Athos. „Farðu 
ekki eitt fet, d'Artagnan“.

„Mjer finst samt, að jeg þekki höndina“, sagði d'Artagnan.

„Hún getur verið stæld“, svaraði Athos. „Á veginum 
milli Chaillot er ekki nokkur manneskja milli 
klukkan sex og sjö um þetta leyti árs, svo þeirra hluta 
vegna gætirðu alveg eins vel gengið út í einhvern 
eyðiskóg“.

„En ef við færum þangað allir“, sagði d'Artagnan. 
„Við verðum þó líklega ekki gleyptir með húð og 
hári fjórir saman og með fjóra þjóna og hesta og alvæpni“.

„Þá fengjum við líka tækifæri til að sýna okkur í 
öllum hertýgjum“, sagði Porthos.

„En sje þetta kvennmaður, sem hefur skrifað brjefið“, 
sagði Aramis, „og vilji hún ekki láta aðra sjá sig, 
þá verðurðu að gæta að því, d'Artagnan, að þetta 
gerir henni hneisu og að slíkt sæmir ekki aðalsmanni“.

„Við getum verið álengdar og látið hann fara á 
undan“, sagði Porthos.

„Jú, en það er fljótgert að skjóta af skammbyssu, 
þó að vagninn sje á hraðri ferð“.

„Hvaða ósköp — það skot hittir mig ekki“, sagði 
d'Artagnan. „Og þá ráðumst við á vagninn og gerum 
út af við þá, sem í honum eru og þá eru þeir 
fjandmenn úr sögunni“.

„Alveg rjett“, svaraði Porthos. „Við þurfum líka 
að reyna vopnin okkar“.

„Nú-jæja! Við skulum þá láta þetta eftir honum“, 
sagði Aramis blíðlega eins og hann var vanur.

„Sem ykkur þóknast“, sagði Athos.

„Herrar góðir!“ sagði d'Artagnan. „Klukkan er 
nú orðin hálf-fimm, svo okkur veitir ekki af tímanum, 
ef við eigum að komast á Chaillot-veginn klukkan sex“.

„Og svo sæi enginn heldur til okkar ef við færum 
mikið seinna“, sagði Porthos, „og það væri leiðinlegt. 
Við skulum því hervæðast, herrar góðir“.

„En þú gleymir hinu brjefinu sagði Athos, „og 
sýnist mjer þó innsiglið á því benda til þess, að það 
sje þess vert að opna það. Og hvað mig snertir kæri 
d'Artagnan, þá segi jeg það blátt áfram, að jeg álít 
það meira virði, en brjefmiðann sem þú stakst í barm 
þinn“.

„Jæja“, sagði d'Artagnan og roðnaði. „Við skulum 
þá sjá, hvað hans Hágöfgi segir“.

Hann braut brjefið upp og var það svohljóðandi:

„Svo er til ætlast að herra d'Artagnan í lífvarðarliði 
des Essarts komi í höll kardínálans klukkan átta 
í kvöld.

La Houdinieré, höfuðsmaður“.

„Ja hver fjárinn“, sagði Athos. „Þetta er líka 
nokkurs konar stefnumót og öllu kvíðvænlegra en hitt“.

„Jeg fer til þess, þegar jeg kem frá hinu“, sagði 
d'Artagnan. „Annað klukkan sex til sjö og hitt klukkan 
átta. Jeg get sótt þau bæði“.

„Jeg færi ekki eitt fet, ef jeg væri í þínum sporum“, 
sagði Aramis. „Hæverskur riddari vanrækir ekki 
stefnumót við konu, en það láir enginn hygnum aðalsmanni, 
þó að hann fari ekki á fund kardínálans, 
einkum þegar hann hefur ástæðu til að ætla, að hann 
sje ekki boðaður á fund hans til þess að hlusta á heillaóskir 
og blíðmæli“.

„Jeg er alveg á sama máli“, sagði Porthos.

„Herrar góðir“, svaraði d'Artagnan. „Jeg hef 
einu sinni fengið svipuð boð, sem herra de Cavois 
sendi mjer frá kardínálanum. Jeg skeytti þeim ekki 
og daginn eftir varð jeg fyrir stöku óláni — þá hvarf 
Constance. Jeg fer því nú, hvað sem fyrir kann að 
koma“.

„Ef þú ert fastráðinn í því, d'Artagnan, þá skaltu 
fara“, sagði Athos.

„En Bastillan?“ sagði Aramis.

„Seisei! Þið getið líklega náð mjer úr henni“ 
svaraði d'Artagnan.

„Auðvitað!“ sögðu þeir Porthos og Aramis með 
miklu yfirlæti, rjett eins og það væri ekki annað en 
leikur einn. „Auðvitað náum við þjer úr henni, en 
samt væri bezt, að þú ættir það ekki á hættu að 
komast í hana fyrst að við eigum að fara eftir einn 
dag“.

„Við skulum gera enn betur“, sagði Athos. „Við 
skulum ekki víkja frá honum í alt kvöld heldur bíða 
fyrir utan kardínálahöllina og fá þrjá skyttuliða hver 
okkar í viðbót til liðsauka. Ef við sjáum svo lokaðan 
eða grunsaman vagn fara frá höllinni, þá ráðumst við 
á hann. Það er líka orðið langt síðan, að okkur hefur 
lent saman við lífvarðarliða kardínálans og herra 
de Tréville mætti halda, að við værum allir steindauðir“.

„Sannast að segja, Athos, þá ættir þú helzt að 
vera hershöfðingi yfir heilum her manns“, sagði Aramis. 
„Hvernig lízt ykkur á þessa uppástungu, herrar 
góðir?“

„Ágætlega“, svöruðu hinir.

„Nú-jæja“, sagði Porthos. „Þá hleyp jeg til hermannaskálans 
og bið fjelaga mína að vera viðbúnir 
klukkan átta og svo getum við hizt á torginu fyrir 
framan kardínálahöllina, en á meðan látið þið söðla 
hestana“.

„Jeg hef engan hest“, sagði d'Artagnan. „Jeg verð 
að fá mjer hest hjá Tréville“.

„Þess þarf ekki“, sagði Aramis. „Þú getur fengið 
hest hjá mjer“.

„Hefur þú kennske marga hesta?“ spurði d'Artagnan.

„Jeg hef þrjá“, svaraði Aramis brosandi.

„Kæri vin“, sagði Athos. „Þú ert víst það bezt 
hestaða skáld á öllu Frakklandi. En heyrðu, góði 
Aramis! Til hvers þarftu eiginlega þrjá hesta? Mjer 
er óskiljanlegt, hvers vegna þú hefur keypt svona 
marga“.

„Jeg hef heldur ekki keypt þriðja hestinn“, svaraði 
Aramis. „Mjer var færður hann í morgun af þjóni 
nokkrum, sem ekki vildi segja mjer, hver húsbóndi 
hans væri“.

„Eða húsmóðir“, sagði d'Artagnan.

„Það kemur nú í sama stað niður“, sagði Aramis 
og roðnaði. „Þjónninn sagði, að sjer hefði verið skipað	
að færa mjer hestinn, en láta þess ekki getið, frá 
hverjum hann væri“.

„Það eru skáldin ein, sem verða fyrir slíkum höppum“, 
sagði Athos hátíðlega.

„Nú-jæja“, sagði d'Artagnan. „Við skulum nú sjá. 
Hverjum hestinum ætlar þú að ríða sjálfur — þeim 
sem þú hefur keypt, eða þeim sem þjer var gefinn?“

„Auðvitað þeim, sem mjer var gefinn. Hitt væri, 
eins og þú skilur, hrein og bein móðgun við hinn óþekta 
— —“

„Hollvin“, bætti d'Artagnan við.

„Eða hollvinu“, sagði Athos.

„Þú hefur þá, með öðrum orðum, litla eða enga 
þörf fyrir þennan hest, sem þú hefur keypt?“

„Alls enga“.

„Og þú hefur valið þjer hann sjálfur?“

„Já, og valdi hann svo vel sem mjer var hægt. 
Eins og þú veizt, ríður riddaranum fyrst og fremst á 
því, að hestur hans sje traustur og áreiðanlegur“.

„Jæja, láttu mig þá fá hann fyrir það verð, sem 
þú ljezt fyrir hann“.

„Jeg ætlaði einmitt að bjóða þjer hann, kæri d'Artagnan, 
og láta þig sjálfráðan um að borga mjer það 
lítilræði, sem hann kostar, þegar þjer best hentar“.

„Hvað kostar hann?“

„Átta hundruð fránka“.

„Gerðu svo vel, kæri vin“, sagði d'Artagnan og 
taldi fram peningana, fjörutíu gullpeninga á tuttugu 
fránka hvern. „Það eru sams konar peningar, sem þú 
ert vanur að fá fyrir kvæði þín“.

„Þú ert þá eitthvað peningaður núna?“ sagði Aramis.

„D'Artagnan stakk hendinni í vasa sinn og hringlaði 
í peningum. „Já“, sagði hann, en nú er klukkan 
bráðum fimm, svo að við verðum að hraða okkur“.

Litlu síðar sást til Porthos í Ferougötunni á prýðisfallegum 
hesti apalgráum og fylgdi Mousqueton honum 
á litlum en laglegum hesti frá Auvergne[* Óvernj.]. Jafnframt 
kom Aramis í hinn enda götunnar á enskum 
fyrirtaks gæðingi og með honum Bazin á móálóttum 
klár og hafði föngulegan hest frá Mecklenbúrg í taumi. 
Sá hestur var ætlaður d'Artagnan.

Þeir mættust í portinu, en Athos og d'Artagnan 
horfðu á þá út um gluggann.

„Ja, hvað er þetta!“ sagði Aramis. „Þarna hefurðu 
sannarlega fengið fallegan reiðskjóta, Porthos góður“.

„Já“, svaraði Porthos. „Það er sá, sem jeg átti að 
fá í fyrstunni, en eiginmaðurinn gerði það af skömmum 
sínum að skifta honum fyrir afgamlan húðarjálk. 
En nú hefur sá sami eiginmaður fengið það tiltæki 
borgað og jeg haft mitt fram“.

Nú komu þeir Planchet og Grimaud með reiðtýgi 
húsbænda sinna, Athos og d'Artagnan fóru ofan 
og stigu á bak hestum sínum og þeystu þeir svo allir 
af stað: Athos á hesti þeim, sem hann átti konu sinni 
að þakka, Aramis á hesti frá ástmey sinni, Porthos á 
þeim, sem hann fjekk hjá málfærslumannskonunni og 
d'Artagnan reiðskjóta sinnar eigin hamingju og hún er 
betri en allar konur, ástmeyjar og málfærslumannakonur 
samlagðar. Þjónarnir riðu á eftir þeim.

Þessi reiðmannaflokkur vakti mikla athygli, eins 
og Porthes hafði gizkað á. Og hefði frú Coquenard 
verið þar nær stödd og sjeð elskhuga sinn hreykinn 
og hermannlegan á spánska gæðingnum, þá mundi 
hana fráleitt hafa iðrað þess að hafa gerst heldur umsvifamikil 
í peningaskáp eiginmanns síns.

Þeir fjelagar mættu herra de Tréville skamt frá 
Louvre og kom hann frá Saint-Germain. Hann nam 
staðar og hrósaði þeim fyrir útbúnað þeirra og undir 
eins safnaðist að þeim hópur manna, sem þar voru 
á gangi.

D'Artagnan notaði tækifærið til þess að segja höfuðsmanninum 
frá brjefi kardínálans. Hitt brjefið nefndi 
hann auðvitað ekki á nafn.

Tréville fjellst á ásetning hans og kvaðst treysta 
sjer til að finna hann, hvar sem hans væri að leita, 
ef hann ljeki ekki lausum hala daginn eftir.

Nú sló klukkan sex. Skyttuliðarnir afsökuðu sig 
með því, að þeir væru tímabundnir og kvöddu höfuðsmanninn.

Þeir hleyptu nú á harða spretti til Chaillot-vegarins. 
Degi var tekið að halla og vagnar fóru fram og 
aftur. D'Artagnan var nokkru á undan hinum, en þeir 
höfðu gát á honum. Hann stöðvaði hest sinn og leit 
inn í hvern vagn, sem hjá honum fór, en sá ekkert 
andlit, sem hann kannaðist við.

Svona beið hann fullan fjórðung stundar og var 
farið að skyggja er vagn einn kom á flugferð á veginum 
frá Sévres. D'Artagnan fann það einhvern veginn 
á sjer, að í þessum vagni mundi sá eða sú vera, sem 
kvatt hafði hann til mótsins. Í sömu andránni, sem 
vagninn þaut fram hjá, stakk kvennmaður höfðinu út 
í gluggann og studdi tveimur fingrum á varirnar, eins 
og til að biðja hann að hafa hljótt um sig — eða þá 
til að senda honum fingurkoss, en samt rak hann ósjálfrátt 
upp lágt fagnaðaróp, því að þessi kvennmaður, 
eða þetta fyrirbrigði rjettara sagt — það nam engri 
stund — var frú Bonacieux.

Þrátt fyrir aðvörun þá, sem d'Artagnan hafði fengið, 
keyrði hann hest sinn sporum og náði vagninum, 
en þá var búið að loka glugganum og tjald dregið 
fyrir — sýnin var horfin. Þá fyrst mundi hann eftir 
aðvöruninni, stöðvaði hestinn og nötraði af hræðslu — 
ekki um sitt eigið líf, heldur um vesalings konuna, 
sem auðsjáanlega hafði stofnað sjer í mikla hættu til 
þess að fá að sjá hann allra snöggvast.

Vagninn þaut áfram með geysi hraða og hvarf 
inn í borgina.

Fjelagar hans komu nú til hans. Allir höfðu þeir 
greinilega sjeð kvennmannsandlit í glugganum, enginn 
þeirra þekti frú Bonacieux nema Athos og hann hjelt, 
fyrir sitt leyti, að þetta hefði verið hún, en hann hafði 
líka sjeð annað andlit aftar í vagninum og það var 
karlmannsandlit.

„Ef svo hefur verið“, sagði d'Artagnan, „þá er 
verið að flytja hana úr einu fangelsinu í annað. En 
hvað ætla þeir að gera við aumingja konuna og hvernig 
á jeg að fara að því að hitta hana aftur?“

„Kæri vin“, sagði Athos alvarlega. „Mundu það, 
að það eru að eins hinir framliðnu, sem maður hittir 
aldrei aftur á þessari jörð. En þetta veiztu sjálfur eins 
vel og jeg. En ef ástmey þín er ekki dauð — og það 
var hún, sem við sáum — þá hittirðu hana aftur fyr 
eða síðar. Og hver veit, nema að það verði kannske 
fyrri, en þú kærir þig um“, bætti hann við og kendi 
einhverrjar gremju og mannhaturs í rómnum.

Klukkan var orðin hálf átta og mintu fjelagar d'Artagnans 
hann á það, að hann ætti eftir annað „stefnumót“ 
og að skamt væri til þess ef hann á annað borð 
ætlaði að sinna því.

En d'Artagnan var bæði forvitinn og hjelt fast við 
áform sitt. Hann var búinn að einsetja sjer að fara á 
fund kardínálans og fá að vita, hvað hans Hágöfgi 
vildi honum og hann ætlaði ekki að láta neinn eða 
neitt aftra sjer frá því.

Þeir hjeldu svo á torgið fyrir framan kardínálahöllina 
og hittu tólf skyttuliða, sem biðu þeirra þar. 
Var þeim þá fyrst sagt, til hvers væri ætlast af þeim.

D'Artagnan var mörgum kunnugur í hinu lofsamlega 
skyttuliði konungs, enda var það á allra vitorði, 
að hann mundi verða tekinn í það. Skyttuliðarnir 
skoðuðu hann því þegar sem fjelaga sinn og voru fúsir 
til að veita honum aðstoð sína við þetta tækifæri. 
Auk þess var mjög líklegt, að þetta yrði til þess, að 
þeir gætu gert kardínálanum og mönnum hans einhvern 
grikk, en til þess voru þeir jafnan reiðubúnir.

Athos skifti þeim í þrjá flokka, tók sjálfur forustuna 
fyrir einum, setti Aramis yfir annan og Porthos yfir 
þann þriðja og síðan hjelt hver flokkur vörð fyrir utan 
tilsvarandi útidyr hallarinnar.

D'Artagnan gekk ótrauður inn um aðaldyrnar.

Honum var samt hálf órótt þegar hann gekk upp 
hinar breiðu tröppur, enda þótt hann vissi af þessum 
aðstoðarmönnum að baki sjer. Framkoma hans gagnvart 
Mylady var einna líkust svikráðum og hann hafði 
einhvern grun um, hvaða pólitiskt samband var milli 
þeirrar konu og kardínálans. Auk þess var Wardes 
greifi, sem hann hafði leikið svo grátt, einn af velvildarmönnum 
kardínálans og d'Artagnan vissi það vel, 
að jafn ægilegur og kardínálinn var fjandmönnum sínum, 
jafn hollur var hann vinum sínum.

„Hafi Wardes greifi sagt kardínálanum upp alla 
sögu um viðskifti okkar, og það hefur hann sjálfsagt 
gert — og hafi hann þekt mig aftur, sem líka er mjög 
sennilegt — þá má víst álíta mig nokkurn veginn 
glataðan mann“, hugsaði d'Artagnan með sjer og hristi 
höfuðið. „En hvers vegna hefur hann þá beðið þangað 
til í dag? Auðvitað vegna þess, að nú hefur Mylady 
borið sakir á mig með þessari uppgerðar armæðu, 
sem henni er svo lagin — og þessi seinasta misgjörð 
mín hefur svo fylt mæli synda minna“.

„Til allrar hamingju bíða vinir mínir hjer fyrir utan 
og þeir láta ekki taka mig höndum án þess að 
skerast í leikinn“, hjelt d'Artagnan áfram hugleiðingum 
sínum. „En hinsvegar geta ekki skyttuliðar herra 
de Tréville barist til streitu við kardínálann, sem hefur 
yfir öllum herafla Frakklands að ráða. Drotningin 
má sín einskis gagnvart honum og konunginn hefur 
hann í hendi sjer. Nei, d'Artagnan minn góður. Þú 
ert að vísu hraustmenni og mörgum og ágætum kostum 
búinn, en kvennfólkið verður til þess að steypa 
þjer í glötun“.

Að þessari sorglegu niðurstöðu var hann kominn, 
þegar hann kom inn í forsalinn. Hann fjekk brjef 
kardínálans þjóni nokkrum, sem fylgdi honum inn í 
biðstofuna, en þar voru fyrir eitthvað sex foringjar úr 
lífvarðarliði kardínálans. Þeir könnuðust við d'Artagnan 
og vissu að það var hann, sem hafði sært 
Jussac.

Þeir horfðu á hann og brostu í kamp.

Þetta bros þótti d'Artagnan ills viti. En hann var 
ekki sá maður, að hann ljeti slíkt fá á sig, eða rjettara 
sagt: Gaskognarablóðið í honum varnaði honum 
frá að láta sjást, hvað honum var innanbrjósts, einkum 
ef það átti eitthvað skylt við ugg eða ótta. Hann stóð 
því keikur frammi fyrir lífvarðarforingjunum og studdi 
annari hendinni á mjöðmina. Gat það vel líkst því 
að hann væri að ögra þeim.

Þjónninn kom nú aftur og benti d'Artagnan að 
fylgja sjer eftir. Honum sýndist lífvarðarforingarnir stinga 
saman nefjum og hvíslast á þegar hann gekk frá þeim.

Hann fylgdi þjóninum eftir löngum gangi, gegnum 
stóran sal og inn í bókastofu og þar stóð hann 
gagnvart manni, sem sat við borð og var að skrifa.

Þjónninn sagði til nafns hans og gekk svo hljóðlega 
burt. D'Artagnan stóð kyr. —

Fyrst datt honum í hug, að þetta væri einhver 
dómari, sem sæti þarna með rjettarskjöl sín, en svo 
tók hann eftir því, að þessi maður var að leiðrjetta 
mislangar línur og taldi atkvæðin á fingrum sjer. Þá 
skildist honum, að þetta væri skáld. Enn leið nokkur 
stund, en þá lagði skáldið handritið saman og sá 
d'Artagnan, að utan á því stóð:

Mirame, sorgarleikur í fimm þáttum.

Skáldið leit nú upp og kannaðist d'Artagnan við, 
að þetta var kardínálinn sjálfur.



XI.

Hræðileg sjón.


Kardínálinn studdi olboganum á handriðið og 
hendi undir kinn og horfði stundarkorn á hinn unga 
mann. Richelieu kardínáli var manna fráneygðastur 
og fanst d'Artagnan blóðið ólga í æðum sjer, meðan 
hann horfði á hann, en hann tók kjark í sig og beið 
þess að hans Hágöfgi yrti á hann. Stóð hann þar 
með hattinn í hendinni og reyndi að setja á sig þann 
svip, er hvorki sýndi ofmikinn hroka nje ofmikinn 
undirlægjuskap.

„Herra góður“, tók kardínálinn til máls, „þjer 
munuð heita d'Artagnan og vera frá Béarn?“

„Já, yðar Hágöfgi“, svaraði hinn ungi maður.

„Það eru ýmsar kvíslir af d'Artagnansættinni í 
Tarbes og þar í grendinni“, sagði kardínálinn. „Af 
hverri ættkvíslinni eruð þjer kominn?“

„Jeg er sonur d'Artagnans þess, sem stýrði trúarbragðastyrjöldunum 
ásamt hinum mikla Hinrik konungi[* Hinrik 4. (1589-1610). Veitti mótmælendum trúarbragðafrelsi 
með tilskipuninni, sem kend er við Nantes (1598).]
föður hans Hátignar, konungs vors?“

„Rjett er það. Þjer yfirgáfuð heimkynni yðar 
fyrir sjö eða átta mánuðum og komuð hingað til Parísar 
til að freista gæfunnar?“

„Já, yðar Hágöfgi“.

„Á leiðinni komuð þjer við í Meung, og þar kom 
nokkuð fyrir yður — jeg veit ekki vel, hvað það var, 
en eitthvað var það samt“.

„Jeg skal segja yðar Hágöfgi, hvað fyrir kom 
þegar — —.

„Nei, þess gerist ekki þörf“, sagði kardínálinn brosandi 
og mátti skilja, að hann kunni söguna eins vel og 
sá sem ætlaði að segja hana. Þjer höfðuð meðmælingarbrjef 
til herra de Tréville. Var ekki svo?“

„Jú, yðar Hágöfgi. En í þessum sviftingum í 
Meung, — —“

„Mistuð þjer meðmælingarbrjefið“, sagði kardínálinn. 
„Jú, jeg veit það, en herra de Tréville er 
glöggskygn og þekkir sína menn jafnskjótt og hann 
sjer þá. Hann kom yður í lífvarðarlið des Essarts, 
mágs síns og gaf yður von um að verða tekinn í 
skyttulið konungs þegar tímar liðu fram“.

„Þetta er rjett frá skýrt, yðar Hágöfgi“, sagði d'Artagnan.

„Síðan hefur ýmislegt drifið á dagana fyrir yður. 
Einn daginn voruð þjer á gangi bak við Karmelítaklaustrið 
og hefðuð þá heldur átt að vera einhver 
staðar annarstaðar. Í annað skifti fóruð þjer ásamt 
vinum yðar til baðvistar í Torges, teptust á leiðinni, 
en þjer hjelduð áfram, eingöngu vegna þess, að þjer 
áttuð erindi til Englands“.

„Yðar Hágöfgi“, sagði d'Artagnan undrandi. „Jeg 
ætlaði — —“

„til veiða í Windsor, eða eitthvað annað sem engum 
kemur við. Jeg veit það líka, bara af því, að staða 
mín útheimtir að jeg viti alla skapaða hluti. Þegar 
þjer komuð aftur, fenguð þjer áheyrn hjá tiginni persónu, 
og það gleður mig, að þjer eigið enn menjagrip, 
sem sú tigna persóna gaf yður“.

D'Artagnan greip um hringinn, sem drotningin 
gaf honum, og sneri demantinum inn í lófann, en nú 
var það heldur seint.

„Daginn eftir heimsótti Cavois yður“, hjelt kardínálinn 
áfram, „og bað yður að koma hingað, en þjer 
daufheyrðust við því og það var óhyggilegt“.

„Jeg var hræddur um, að jeg hefði orðið fyrir 
reiði yðar Hágöfgi“.

„Og vegna hvers, herra góður? Kannske vegna 
þess, að þjer framkvæmduð það, sem yður var skipað, 
með meiri hyggindum og hugrekki, en nokkur maður 
annar hefði gert? Orðið fyrir reiði minni, þar sem 
þjer þvert á móti áttuð hrós skilið! Nei, jeg hegni 
þeim, sem óhlýðnast, en	ekki þeim sem hlýðnast — 
og það alt of vel. — Og því til sönnunar þurfið þjer 
ekki annað en að minnast dagsins, sem jeg gerði boð 
eftir yður — og svo þess, sem til bar sama kvöldið“.

Það var einmitt kvöldið, sem frú Bonacieux var  
numin brott. Það fór hrollur um d'Artagnan og honum 
flaug í hug að það var rjettur hálftími síðan, að 
þessi vesalings kona ók framhjá honum, sjálfsagt af 
völdum þeirra sömu manna, sem ollu hvarfi hennar.

„Í fám orðum að segja“, sagði kardínálinn enn 
fremur,	„hef jeg ekkert af yður heyrt nú um nokkra 
hríð og langaði því til að vita, hvað þjer hefðuð nú 
fyrir stafni. „Annars eruð þjer í þakklætisskuld við mig, 
þótt lítil sje, og þjer hafið hlotið að veita því sjálfur 
eftirtekt, að yður er alt af hlíft, hvað sem fyrir kemur“.

D'Artagnan hneigði sig lotningarfylst.

„Og ekki eingöngu vegna meðfæddrar hjartagæzku 
minnar“, sagði kardínálinn, „heldur einnig vegna þess, 
að jeg hef mitt áform, hvað yður snertir“.

D'Artagnan undraðist æ meir.

„Jeg ætlaði að segja yður frá því, þegar jeg gerði 
boð eftir yður í fyrra skiftið, en þá komuð þjer ekki. 
Sem betur fer, er einskis í mist, þó að þetta hafi dregist 
og nú skuluð þjer fá að heyra, hvað þetta áform 
mitt er. Fáið þjer yður sæti, herra d'Artagnan.	Þjer 
eruð svo tiginn aðalsmaður, að þjer þurfið ekki að 
hlusta á það standandi“.

Kardínálinn benti honum í stól, en hinn ungi 
maður var svo forviða á þessu öllu saman, að hann 
sinti ekki boði kardínálans fyrir en hann ítrekaði það.

„Þjer eruð frækinn maður, herra d'Artagnan,“ 
sagði kardínálinn, „og þjer eruð jafnframt hygginn maður, 
sem er enn meir í varið. Mjer þykir vænt um 
menn, sem hafa höfuð og hjarta í góðu lagi — — nei, 
verið þjer óhræddur“, sagði hann brosandi. „Þegar jeg 
segi, að hafa hjartað í góðu lagi á jeg ekki við annað, 
en að maðurinn sje hugrakkur. En þó að þjer sjeuð 
ungur og lítt veraldarvanur, þá eigið þjer samt megna 
óvini og þeir munu steypa yður í glötun, ef þjer gætið 
yðar ekki“.

„Og það mun þeim veitast ljett, yðar Hágöfgi, 
því að þeir eru máttugir og eiga sjer mektuga aðstandendur, 
þar sem jeg er einn míns liðs“.

„Já, satt er það, en þó að þjer sjeuð einn yðar 
liðs, þá hafið þjer afkastað talsverðu og eigið sjálfsagt 
eftir að gera margt og mikið enn. Þrátt fyrir það held 
jeg, að þjer þurfið leiðsagnar við á þeirri æfintýrabraut, 
sem þjer hyggist að ganga, því ef mjer ekki skjátlast, 
þá eruð þjer kominn hingað til Parísar í því skyni að 
leita yður frægðar og frama“.

„Jeg er á þeim aldri, yðar Hágöfgi, sem menn 
gera sjer fífldjarfar vonir“, sagði d'Artagnan.

„Það eru að eins fíflin sem gera sjer fífldjarfar 
vonir, en jafn hygginn maður og þjer hefur rjett til 
að setja markið hátt“, sagði kardínálinn. „Við skulum 
nú sjá — hvernig litist yður á að verða merkisberi í 
lífvarðarliði mínu — og síðan höfuðsmaður þegar leiðangrinum 
er lokið?“

„Já, en yðar Hágöfgi — —“

„Þjer gangið að því, er ekki svo?“

„Yðar Hágöfgi!“ sagði d'Artagnan aftur, sýnilega 
í vanda staddur.

„Hvað er nú? Ætlið þjer að hafna þessu boði?“

„Jeg er í lífvarðarliði Hans Hátignar og hef enga 
ástæðu til þess að vera óánægður með þá stöðu“.

„Jeg hefði þó haldið“, sagði kardínálinn, „að lífvarðarlið 
mitt sje jafnframt lífvarðarlið konungs og að 
sá sje í hans þjónustu, sem er í einhverju frönsku 
herfylki“.

„Yðar Hágöfgi hefur miskilið það sem jeg ætlaði 
að segja?“

„Yður vantar einhverja átyllu — er ekki svo? 
Jú, jeg skil það og þá átyllu hafið þjer líka. Upphefð 
í leiðangrinum, sem fyrir höndum er — gott tækifæri 
sem yður býst hjá mjer — þetta er nægileg átylla í 
almennings augum. Og svo getið þjer bætt því við 
með sjálfum yður, að þjer þurfið að fá öruggan verndarmann, 
því að jeg skal segja yður eins og er, herra d'Artagnan, 
að til mín hafa borist alvarlegar kærur á hendur 
yður. Það virðist svo sem þjer verjið ekki öllum 
yðar stundum um nætur og daga í kongsins þjónustu“.

D'Artagnan stokkroðnaði.

„Annars hef jeg hjerna“, sagði kardínálinn enn 
fremur og lagði höndina á skjalabúnka allstóran, „hin 
og þessi plögg viðvíkjandi yður. En jeg vildi tala við 
yður sjálfan áður en jeg læsi þau. Jeg veit, að þjer 
eruð maður einbeittur og afrek yðar mættu að gagni 
verða ef þeim væri beint í rjetta átt, ekki sízt yður 
sjálfum, í stað þess að verða til tjóns. Hugsið yður 
því vandlega um og ráðið svo við yður hvað gera skuli“.

„Yðar Hágöfgi sýnir mjer frábæra góðvild“, sagði 
d'Artagnan, „og jeg verð að kannast við, að sköruglyndi 
yðar yfirgengur mig algerlega, en ef jeg má segja 
eins og mjer býr í brjósti — —“

D'Artagnan þagnaði.

„Svona — haldið þjer áfram!“ sagði kardínálinn.

„Nú-jæja! Þá skal jeg segja yður, að allir vinir 
mínir og kunningjar eru í skyttuliði konungs og í lífvarðarliði 
hans, en að svo vill til, að andstæðingar 
mínir eru í þjónustu yðar Hágöfgi. Jeg kæmist því í 
hann krappan og yrði mjer til minkunar, ef jeg tæki 
boði yðar“.

„Eruð þjer svo drembinn að halda, að það sje 
oflítill vegsauki, sem jeg býð yður?“ spurði kardínálinn 
og brosti háðslega.

„Þjer auðsýnið mjer sannarlega alt of mikla góðsemi, 
yðar Hágöfgi og jeg held þvert á móti, að jeg 
sje hennar ekki verður. Umsátin um la Rochelle stendur 
nú fyrir dyrum. Jeg mun verða þar undir yðar 
handleiðslu og verði jeg svo heppinn að ávinna mjer 
hylli yðar Hágöfgi í leiðangri þessum — nú nú — þá 
hef jeg að minsta kosti afrekað eitthvað, sem getur 
rjettlætt þá vernd, er þjer ætlið að láta mjer í tje. Alt 
bíður síns tíma, yðar Hágöfgi. Svo getur farið, að 
seinna meir fái jeg rjett til að ganga sjálfviljugur í 
yðar þjónustu, en nú sem stendur liti það út eins og jeg 
væri að láta múta mjer“.

„Það er með öðrum orðum, að þjer skorist undan 
að ganga mjer á hönd“, sagði kardínálinn gremjulega, 
en þó mátti finna, að í þeirri gremju hans kendi 
jafnframt virðingar fyrir hinum unga manni. „Já, yður 
er auðvitað frjálst að gera sem yður sýnist og vera 
einráður sem áður um óvild yðar og ástsemi — —“

„Yðar Hágöfgi — —“ sagði d'Artagnan.

„Svona, svona! Jeg er alls ekki reiður yður þeirra 
hluta vegna“, sagði kardínálinn. „En eins og þjer skiljið, 
þá er það hverjum manni nóg viðfangsefni að 
vernda vini sína og umbuna þeim — hag óvina sinna 
ber enginn fyrir brjósti. Og samt vil jeg ráðleggja yður 
eitt: Gætið yðar vel, herra d'Artagnan, því að alt 
frá þeirri stundu, að jeg sleppi hendinni af yður, vil 
jeg ekki gefa eyrisvirði fyrir líf yðar“.

„Jeg skal reyna það, yðar Hágöfgi“, svaraði d'Artagnan.

„Og minnist þess jafnan, hvenær sem einhver ógæfa 
ber yður að höndum“, sagði kardínálinn með 
áherzlu, „að það var jeg, sem gerði boð eftir yður og 
að jeg hef gert, það sem í mínu valdi stóð, til þess 
að bægja ógæfunni frá yður“.

D'Artagnan lagði höndina á hjartað, hneigði sig 
og sagði: „Jeg mun ávalt vera yðar Hágöfgi þakklátur 
fyrir það, sem þjer hafið gert fyrir mig á þessari 
stundu — hvað sem fyrir kann að koma“.

„Jæja-þá! Við hittumst aftur að leiðangrinum 
loknum, eins og þjer sögðuð, herra d'Artagnan. Og 
jeg mun líka gefa yður gætur, því að jeg tek sjálfur 
þátt í honum“, sagði kardínálinn og benti á afar skrautleg 
herklæði, sem hjá honum lágu — „og svo gerum 
við upp reikninginn þegar við komum aftur!“

„Æ, yðar Hágöfgi“, sagði d'Artagnan. „Hlífið 
mjer við reiði yðar og haldið yður hlutlausum, svo 
framarlega sem yður virðist framganga mín sæma heiðvirðum 
hermanni“.

„Ungi maður“, sagði Richelieu. „Ef jeg get enn 
einu sinni talað við yður eins og jeg hef talað við yður 
í dag, þá lofa jeg yður því að gera það“.

D'Artagnan stóð meiri ógn af þessum seinustu 
orðum kardínálans heldur en þó að hann hefði hótað 
honum einhverju, því að þau voru nokkurs konar viðvörun. 
Það var svo að heyra, sem kardínálinn væri 
að reyna að firra hann einhverjum vandræðum, sem 
hann ætti í vændum. Hann ætlaði að svara einhverju, 
en kardínálinn bandaði hendinni til merkis um að 
samtalinu væri lokið.

„D'Artagnan hneigði sig djúpt og fór. Honum 
ætlaði að fallast hugur þegar hann kom fram í dyrnar 
og var að honum komið að fara inn aftur. Hann var 
snöggvast á báðum áttum, en þá stóð honum fyrir 
hugskotssjónum ásjóna Athos, ströng og alvarleg. Athos 
mundi snúa baki við honum og engin mök við 
hann eiga ef hann gengi kardínálanum á hönd.

Það reið baggamuninn og sá ótti aftraði honum. 
Svo máttug eru þau áhrif, sem sönn göfugmenska hefur 
á dagfar og breytni annara.

D'Artagnan fór ofan sömu tröppuna sem hann 
hafði gengið upp og hitti Athos og skyttuliða þá, sem 
með honum voru, fyrir utan portið. Voru þeir orðnir 
hálfhræddir um hann, en d'Artagnan friðaði þá með 
nokkrum orðum. Planchet hljóp á hinar varðstöðvarnar 
til þess að láta skyttuliðana vita, að óþarfi væri að 
halda vörð lengur, þar sem húsbóndi hans væri kominn 
aftur út úr höllinni heill á hófi.

Þegar þeir voru komnir heim til Athos, fóru þeir 
Aramis og Porthos að grafast eftir því, hvað gerst 
hafði milli kardínálans og d'Artagnans, en hann ljet 
sjer nægja að svara því, að Richelieu hefði gert boð eftir 
sjer til þess að bjóða sjer merkisberastöðu í lífvarðarliði 
sínu, en því boði hefði hann hafnað.

„Eins og líka rjett var, kæri vin“, sögðu þeir Porthos 
og Aramis einum rómi.

Athos sat hugsi og mælti ekki orð frá munni en 
þegar þeir d'Artagnan og hann voru orðnir tveir einir, 
sagði hann:

„Þú hefur gert það sem þjer bar að gera, d'Artagnan, 
en hamingjan má vita, hvort það var hyggilegt 
af þjer“.

D'Artagnen stundi við, því það var eins og orð 
Athos bergmáluðu einhverja rödd innra með honum 
sjálfum, sem spáði honum óláni og armæðu.

Daginn eftir voru þeir allir önnum kafnir að búa 
sig undir burtförina. D'Artagnan fór að kveðja herra 
de Tréville. Enn þá var búist við, að aðskilnaður lífvarðarliða 
og skyttuliða mundi ekki verða nema fyrst 
um sinn, þar sem konungur sat á ráðstefnu þennan 
dag og ætlaði að leggja upp daginn eftir. Tréville ljet 
sjer því nægja að spyrja d'Artagnan, hvort hann gæti 
verið honum hjálplegur með nokkuð, en hinn ungi 
maður svaraði hreykinn mjög, að sig vanhagaði ekki 
um neitt.

Um kvöldið komu þeir saman í vinsemdar og 
kunningsskapar skyni lífvarðarliðar des Essarts og 
skyttuliðar de Tréville. Sátu þeir saman alla nóttina 
með glaum og gleði sem vænta mátti, því þess þyngra 
sem geðið er, þess fúsari eru menn til að vísa öllum 
áhyggjum á bug og sleppa sjer út í sollinn.

Um morguninn fóru höfuðsmennirnir með herfylki 
sín til Louvre til þess að kanna þau í augsýn 
konungs.

Konungur virtist vera lasinn og laraður og daginn 
áður hafði hann fengið köldukast á ráðstefnunni. Þrátt 
fyrir það var hann fastráðinn í að leggja upp um 
kvöldið og ljet ekki aftra sjer, hvernig sem að honum 
var lagt, frá því að vera viðstaddur liðskönnunina, 
enda hjelt hann, að hann mundi fá yfirunnið lasleika 
sinn með því að taka í sig skerpu og reyna eitthvað 
á sig.

Lífvarðarliðarnir hjeldu af stað þegar liðskönnuninni 
var lokið, en skyttuliðarnir áttu að bíða og vera 
í för með konungi. Gafst þá Porthos tækifæri til þess 
að skreppa út í Bjarnargötu, skrýddur öllum sínum 
glæsilegu herklæðum.

Hann var líka dásamlegur á að líta. Sporarnir 
glömruðu, brynjan skein og ljómaði og sverðið skrjáfaði 
við hlið honum. Skrifararnir þorðu heldur ekki á 
sjer að bæra, þegar þeir sáu þessa undursamlegu veru.

Honum var vísað inn til herra Coquenard, en 
augu málfærslumannsins tindruðu af geðvonzku, þegar 
hann sá „frænda“ í allri sinni dýrð.

Eina huggun átti hann sjer þó og hún var sú, að 
búist var við að herferð þessi yrði næsta torveld.
Vonaði hann því með sjálfum sjer, að Porthos kæmi 
aldrei lifandi aftur úr þeim Hildarleik. Samt óskaði 
hann honum allrar gæfu og gengis þegar Porthos 
kvaddi hann.

Hins vegar grjet frú Coquenard beisklega, en 
enginn hneyklaðist á því, þar eð allir vissu, hve ant 
hún ljet sjer um ættingja sína og hvaða stríð hún átti 
við mann sinn út af öllum þeim frændsemistilfinningum 
og allri þeirri ættrækni.

Aðalkveðjufundur þeirra stóð þó í einkaherbergi 
frúarinnar og var átakanlega harmsamlegur. Hún veifaði 
svo vasaklútnum meðan hún misti ekki sjónar á 
elskhuga sínum og teygði sig svo langt út úr glugganum, 
að það var því líkast, sem hún ætlaði að steypa 
sjer út um hann.

Porthos tók ástarmerkjum þessum eins og maður, 
sem vanur er slíkum viðkvæmnishótum og fyrst þegar 
hann sneri sjer fyrir götuhornið, lyfti hann hattinum í 
kveðjuskyni.

Aramis skrifaði langt brjef, en enginn vissi hverjum. 
Ketty sat þar í	hliðarherbergi og beið. Hún átti 
að fara til Tours sama kvöldið.

Athos tæmdi seinustu flöskuna af Spánarvíninu í 
smáteigum.

En d'Artagnan hjelt út úr borginni með herfylki sínu.

Hann sneri sjer við þegar hann kom í útborgina 
Saint-Antoine[* Angtoan.]og leit gletnislega til Bastillunar. En 
með því að hann var ekki að líta eftir neinu öðru, þá 
tók hann ekki eftir Mylady, er sat á hesti og benti 
tveimur ískyggilegum mönnum á hann, en þeir ruddust 
strax fram fyrir mannþyrpinguna, sem var að horfa 
á hermennina, til þess að geta sjeð hann betur. Þeir 
litu svo spyrjandi til Mylady, en hún gaf þeim merki 
um, að þetta væri maðurinn. Keyrði hún svo hest 
sinn sporum og reið burt, þegar hún þóttist viss um, 
að skipun hennar yrði ekki misskilin.

En þessir tveir menn fylgdu herfylkinu eftir og 
við götuendann stigu þeir á bak sínum hestinum hvor, 
sem þjónn nokkur hafði til taks handa þeim.



XI.

Umsátin um La Rochelle.


Umsátin um La Rochelle var meðal hinna merkustu 
viðburða á stjórnarárum Lúðvíks þrettánda og eitt 
af hinum miklu hernaðarfyrirtækjum Richelieu kardínála. 
Það er því bæði fróðlegt og jafnvel nauðsynlegt 
vegna sögu þessarar að skýra frá henni með nokkrum 
orðum.

Kardínálinn stefndi að vissu pólitisku markmiði, 
þegar hann stofnaði til þessarar umsátar. Skal 
nú fyrst gerð nokkur grein fyrir því, hvert það markmið 
var og því næst athugaðar lítils háttar hans eigin 
hvatir, sem ef til vill hafa verið öllu yngri á metunum 
en alþjóðarheill og stjórnmálakænska.

Hinrik fjórði hafði fengið Húgenottum til umráða 
borgir nokkrar allstórar og víggirt þær og voru þær nú 
allar gengnar úr höndum þeirra nema La Rochelle. 
Varðaði það því miklu að gera áhlaup á þetta seinasta 
vígi Kalvínista og jafna við jörðu þessa gróðrarstíu 
uppreisna og ófriðar. Óróaseggir frá Spáni, Englandi 
og Ítalíu og glæframenn af öllum þjóðum, sem öll og 
engin trúarbrögð játuðu, voru jafnan reiðubúnir að 
safnast þangað undir merki mótmælenda og stofnuðu 
með sjer víðtækan fjelagsskap, sem breiddist út um 
alla álfuna.

La Rochelle varð þannig aðalathvarf Kalvínista 
þegar hinar borgirnar voru gengnar undan þeim og 
aðalbækistöð sundurlyndis og alls konar óreiða. Það 
var enn fremur eina höfnin, sem Englendingum stóð 
opin, og með því að loka höfninni fyrir Englendingum, 
fjandmönnum Frakka frá ómunatíð, rak kardínálinn 
endahnútinn á athafnir Jóhönnu frá Orléans og 
hertogans af Guise.

En auk þessara stórpólitisku fyrirætlana kardinálans; 
ætlaði hann sjer líka, eins og áður er vikið að, 
að koma fleiru í verk sem elskhugi og afbrýðissamur 
sambiðill, þótt ekki varðaði það hag lands ag þjóðar.

Kardínálinn hafði felt ástarhug til drotningarinnar, 
eins og allir vita. En hitt veit enginn, hvort pólitík 
var þar í og saman við, eða Anna frá Austurríki hafði 
vakið brennheita ást í brjósti hins mikla stjórnmálamanns 
eins og í brjóstum svo margra, sem umgengust 
hana. En hvað sem um það er, þá er það augljóst 
af því, sem áður hefur verið sagt frá í sögu þessari, 
að Buckingham var tekinn fram yfir hann og ljek 
tvívegis illa á hann, einkum í demantamálinu, með 
tilstyrk d'Artagnans og hinna þriggja skyttuliða.

Richelieu var því ekki eingöngu áhugamál að yfirvinna 
fjandmann Frakka, heldur einnig að ná sjer niðri 
á sambiðli sínum. Og hann vildi láta muna um hefnd 
sína — láta hana vera samboðna þeim manni, sem 
hafði öllum herafla Frakklands á að skipa í þeirri viðureign. 
Kardínálinn var sjer þess meðvitandi, að með 
því að berjast við England, koma því á knje og lítillækka 
það í augum Evrópu, lítillækkaði hann einnig Buckingham 
í augum drotningar.

Og sama var með Buckingham. Að vísu taldi hann 
sjálfsagt að halda uppi heiðri Englands, en ljet hins 
vegar leiðast af sömu hvötum sem kardínálinn.

Buckingham hugði einnig á hefndir fyrir sitt leyti. 
Hann gat með engu móti komið til Frakklands aftur 
sem sendiherra og þá ætlaði hann að koma sem sigurvegari.

Það var því í raun rjettri ekki um annað að tefla, 
en hylli Önnu frá Austurríki.

Buckingham veitti betur í fyrstu. Kom hann skyndilega 
undir eyna Ré með níutíu skip og tuttugu þúsund 
sjóliðs. Toirac greifi, höfuðsmaður eyjarinnar, var 
óviðbúinn. Sló þar í blóðugan bardaga, er lyktaði svo, 
að Englendingar náðu landtöku.

Toirac greifi hopaði með setuliði sínu í kastalann 
Saint-Martin og skildi eftir hundrað manns í vígi 
einu litlu, sem La Prèe nefnist.

Þessir atburðir neyddu kardínálann til að bregða 
fljótt við.

Í þeirri von, að konungur og hann gætu sjálfir 
stýrt umsátinni um La Rochelle, sendi hann erfðaprinsinn 
á undan til að takast á hendur hinar fyrstu 
herstjórnaraðgerðir og dró saman á ófriðarstöðvarnar 
allan þann herafla, er hann átti yfir að ráða.
 
D'Artagnan var einn í þessu framliði.

Eins og áður er sagt, ætlaði konungur að koma 
á eftir þegar ráðsamkomunni væri lokið, en kendi hitasóttar 
meðan á henni stóð. Þrátt fyrir það breytti 
hann ekki áformi sínu og hjelt af stað, en elnaði sóttin 
á leiðinni og varð að nema staðar í Villeroi.

Og þar staðnæmdust þá einnig skyttuliðarnir, svo 
að d'Artagnan, er var í lífvarðarliðinu, varð nú fráskila 
þeim vinum sínum Athos, Porthos og Aramis, að 
minsta kosti um stundarsakir. Þessi fráskilnaður var 
honum í sjálfu sjer ærið áhyggjuefni, en hefði hann 
þá vitað, hvílíkar hættur biðu hans, þá hefðu þær áhyggjur 
orðið honum enn þyngri.

Hann komst samt heilu og höldnu í herbúðirnar 
fyrir framan La Rochelle — aðfaranótt hins 10. september 
1627.

Þar hafði engin breyting á orðið og sat alt við 
sama. Buckingham og Englendingar hans hjeldu eyjunni 
Ré og gerðu umsát um Saint-Martin kastala og 
vígið La Prèe, en vanst ekki á. Áhlaupið á La Rochelle 
var í byrjun og hafði hertoginn af Angouléme 
byrjað að hlaða skotgarða fyrir þremur eða fjórum 
dögum.

Lífvarðarlið það, sem des Essarts rjeði fyrir, hafði 
fengið aðsetur í klaustri nokkru. En það var ásetningur 
d'Artagnans að komast í skyttuliðið, eins og 
margoft er búið að taka fram og hafði hann því gefið 
sig lítt við fylkisbræðrum sínum í lífvarðarliðinu. Var 
hann oftast nær einn með hugsanir sínar, sem ekki 
voru sjerlega ánægjulegar. Hann var orðinn bendlaður 
við ýms vandamál þessi tvö ár, sem liðin voru síðan 
hann kom fyrst til Parísar, en aftur hafði hans eigin 
málefnum miðað næsta lítið áfram — bæði ástamálum 
hans og auðnugengi.

Hvað ástamál hans snerti, þá var frú Bonacieux 
eina konan, sem hann hafði fest einlæga ást á og nú 
var hún horfin án þess að honum hefði enn tekist að 
komast fyrir, hver afdrif hennar hefðu orðið. Og hverjar 
voru framtíðarhorfurnar? Hann var búinn að egna 
kardínálann upp á móti sjer — þann mann, sem 
helzu mönnum ríkisins, að konungi meðtöldum, stóð 
af ótti og andvari!

Sá maður gat troðið hann undir fótum sjer, hvenær sem 
vera skyldi, og samt hafði hann ekki enn látið til þess 
koma. Honum fanst þetta vera ofurlítil vonarskíma um 
bjartari framtíð.

Hins vegar hafði hann áunnið sjer traust og velvild 
drotningar, en eins og á stóð, var hylli hennar 
enn meiri ástæða til að gæta sín og mundi baka honum 
enn meiri ofsóknir, enda var frú Bonacieux glögt 
dæmi þess, hve vernd hennar náði skamt og var 
ófullnægjandi til að firra aðra hættum og hörmungum.

Eini vinningurinn, sem honum hafði áskotnast, 
var demanshringurinn, sem hann bar á fingri sjer 
og var fimm eða sex þúsund fránka virði. Og ef gera 
skyldi ráð fyrir, að hann ætlaði að geyma hann í því 
skyni að hafa eitthvert sýnilegt tákn, til að minna 
drotningu á sig ef í nauðir ræki — þá hafði hringur 
þessi að svo komnu ekki verið honum meira en 
steinarnir undir fótum hans, meðan hann ekki gat 
skilið hann við sig.

Steinarnir undir fótum hans, sögðum vjer, því að 
meðan d'Artagnan var að velta þessu fyrir sjer, var 
hann enn á gangi á yndislegum vegi, sem lá frá herbúðunum 
til þorpsins. Hann var svo niðursokkinn í 
hugsanir sínar, að hann var kominn lengra, en hann 
hafði ætlað sjer og var degi farið að halla. Sýndust 
honum þá síðustu sólargeislarnir blika á byssuhlaup 
bak við hrísgirðingu við veginn.

D'Artagnan hafði ágæta sjón og var mjög eftirtekarsamur. 
Hann sá strax, að hvorki var byssan komin 
þangað sjálfkrafa, nje heldur hafði sá, er hana bar, 
skotist í leyni í neinu vinskapar skyni. Hann ætlaði 
að leita sjer afdreps, en sá þá um leið á hlaupið á 
annari byssu bak við hæð nokkra.

Þetta var greinileg fyrirsát.

D'Artagnan varð litið á fyrri byssuna og sá, að 
verið var að miða henni á sig. Fleygði hann sjer þá 
flötum til jarðar og í sama bili reið skotið af og flaug 
kúlan rjett fyrir ofan höfuðið á honum.

Hjer var ekki til setunnar boðið. Hann stökk upp 
í hendingskasti og á sama augnabliki kom kúla úr 
hinni byssunni og þyrlaði upp steinunum einmitt á 
sama blettinum, sem hann hafði legið með höfuðið.

„Ef þriðja skotið kemur, þá er úti um mig“, sagði 
hann við sjálfan sig.

Að svo mæltu tók hann á rás og flýði sem fætur 
toguðu til herbúðanna — og Gaskognarar hafa orð 
fyrir að vera fráir á fæti.

D'Artagnan var fullhugi mikill, en þrátt fyrir það var 
hann ekki sá glanni að ganga í opinn dauðann að óþörfu 
að eins til þess að geta hrósað sjer af því, að 
hann hefði aldrei vikið fótmál. Annars kom þettað 
ekki til greina, þar sem um slíka fyrirsát var að ræða.

En þó hann væri sporgreiður, fjekk fyrri maðurinn 
samt svigrúm til þess að hlaða byssuna aftur og 
senda aðra kúlu á eftir honum — og svo var nákvæmlega 
miðað, að kúlan flaug gegn um hatt hans og 
þeytti honum nokkur skref fram undan.

D'Artagnan átti ekki annað höfuðfat og tók því 
upp hattinn á hlaupunum. Hann var orðinn lafmóður 
þegar hann kom til herbúðanna og settist niður til að 
hugsa um þennan atburð, en gat hans samt ekki við 
neinn. Hjer var um þrent að ræða.

Í fyrsta lagi var það líklegt, að fyrirsátin hefði verið 
gerð af borgarbúum í La Rochelle, er gjarnan vildu 
leggja að velli einhvern liðsmann Hans Hátignar. 
— Það var þá einum óvininum færra og sá óvinur 
gat þar að auki haft troðfulla pyngju í vasanum.

D'Artagnan tók hatt sinn og fór að skoða gatið eftir 
kúluna, en hristi svo höfuðið. Gatið var auðsjáanlega 
ekki eftir „múskettu“ kúlu heldur eftir kúlu úr almennri 
byssu. Fyrirsátin hafði þá ekki verið gerð af neinum 
úr borgarliðinu, eftir kúlunni að dæma.
Skyldi þetta vera runnið undan rifjum kardínálans? 
Eins og áður er sagt, var d'Artagnan einmitt að 
furða sig á langlundargeði hans, þegar hann kom auga 
á byssuhlaupið.

En hann hristi höfuðið aftur. Kardínálinn hafði 
sjaldan þá aðferð, nema sjerstaklega stæði á. Hvað 
d'Artagnan snerti, þurfti kardínálinn ekki annað en 
benda með fingrinum til þess að tortíma honum.

Í þriðja lagi gat þetta verið hefnd af hendi Mylady 
— og það var raunar lang sennilegast.

Hann reyndi að gera sjer grein fyrir útliti morðingjanna, 
en flótta hans bar svo bráðan að, að hann 
gat ekki tekið vel eftir þeim.

„Æ, bara að þið	væruð komnir, vinir mínir!“ 
hugsaði hann.

Hann svaf illa um nóttina. Tvisvar hrökk hann 
upp við það, að honum sýndist greinilega einhver 
lúta yfir hvílu sína til þess að reka hann í gegn, en 
loksins rann dagurinn án þess honum væri mein gert. 
En hann hugsaði þó sem svo, að geymt er ekki 
gleymt.

Klukkan níu um morguninn var blásið til burtfarar.

Hertoginn af Orlêans kannaði liðið og d'Artagnan 
gekk í röð með fjelögum sínum.

Hertoginn reið með fram fylkingarbrjóstinu og þar 
á eftir gengu hinir æðri liðsforingjar fram og gáfu 
honum skýrslu sína — þar á meðal des Essarts sem 
höfuðsmaður lífvarðarins.

Litlu síðar virtist d'Artagnan höfuðsmaður sinn 
benda sjer að ganga fram, en hann beið þess samt, 
að hann benti sjer aftur, því að hann var ekki viss 
um, að hann hefði tekið rjett eftir. Höfuðsmaðurinn 
benti aftur og gekk d'Artagnan þá til hans.

„Hertoginn þarf að fá nokkra dáta í sendiferð“, 
sagði hann, „Förin er hættuleg, en mun verða þeim 
til heiðurs og frama, sem hepnast að ljúka henni giftusamlega 
— og jeg hef kosið yður til þessarar farar“.

„Jeg kann yður þakkir fyrir, herra höfuðsmaður“, 
sagði d'Artagnan. Hann gat ekki kosið sjer betra tækifæri 
til að vinna sjer til frægðar og vaxa í augum yfirforingjans.

Íbúarnir í La Rochelle höfðu gert útrás um nóttina 
og náð aftur vígi nokkru, sem konungsliðið hafði 
tekið í áhlaupi tveim dögum áður.

Nú þurfti að fá nána vitneskju um, hversu óvinirnir 
gættu þessa vígis.

Eftir litla stund sagði hertoginn:

„Jeg þarf þrjá eða fjóra sjálfboðaliða til þessarar 
farar og áreiðanlegan mann til að vera fyrir þeim“.

„Áreiðanlegan mann hef jeg hjer, yðar Hágöfgi“, 
sagði des Essarts og benti á d'Artagnan, „og svo gefa 
hinir sig eflaust fram, þegar yður þóknast að segja, til 
hvers þjer ætlist af þeim“.

„Fjóra menn, sem eru fúsir til að ganga í dauðann 
með mjer!“ hrópaði d'Artagnan og brá sverði sínu.

Tveir fjelagar hans gengu þegar fram og rjett á 
eftir tveir aðrir og var þá tölunni náð. Fleiri buðu 
sig fram, en d'Artagnan tók þá, sem fyrstir urðu til.

Það ljek vafi á því, hvort að La Rochelle-búarnir 
hefðu yfirgefið vígið eftir að þeir náðu því aftur, 
eða hvort þeir hefðu skilið þar setulið eftir. Þurfti að 
athuga vígið allvel til þess að ganga úr skugga um, 
hvort heldur væri.

D'Artagnan lagði af stað með þessa fjóra fylgdarmenn 
sína og gengu þeir eftir víggröfinni. Tveir gengu 
honum samhliða og hinir tveir fylgdu þeim eftir.

Á þennan hátt komust þeir áfram í skjóli moldarhauganna, 
sem lágu á grafarbarminum alt þar til þeir 
áttu hundrað skref eftir að víginu. D'Artagnan var þá 
litið um öxl og sá, að þeir tveir, sem á eftir gengu, 
voru horfnir!

Honum þótti sennilegast, að þeim hefði fallist 
hugur og hjelt áfram.

Þegar þeir komu að næstu víggrafamótum, áttu 
þeir ekki eftir nema sextíu skref að víginu. Þar var 
ekkert að sjá og leit helzt út fyrir, að vígið væri mannlaust. 
Ráðguðust þeir nú um, hvort lengra skyldi halda, 
en í því sáu þeir reyk þyrlast upp úr víginu og þutu 
byssukúlur um þá d'Artagnan og hina tvo fjelaga hans.

Nú vissu þeir það sem þeir áttu að komast eftir. 
Vígisins var gætt.

Það hefði verið óþarfa fífldirfska að bíða lengur 
á jafn hættulegum stað. Þeir fjelagar sneru því sem 
skjótast aftur, en þegar þeir komust aftur í skjól við 
moldarhaugana, fjell einn þeirra og hafði sá fengið 
skot gegnum brjóstið, en hinn, sem ósærður var, hljóp 
til herbúðanna sem fætur toguðu.

D'Artagnan vildi ekki yfirgefa fjelaga sinn undir 
eins svona á sig kominn og fór að reisa hann upp til 
að reyna að koma honum áfram, en í því riðu af tvö 
skot. Önnur kúlan molaði höfuðið á hinum særða 
manni, en hin straukst rjett hjá andlitinu á d'Artagnan.

Hann snjeri sjer við, en sá undir eins, að þessi 
skot gátu ekki komið frá víginu, því að það var nú 
komið í hvarf bak við víggrafarmótin. Honum duttu í 
hug þessir tveir dátar, sem hurfu frá þeim og í sambandi 
við þá fyrirsátin, sem honum var gerð daginn 
áður og ásetti hann sjer nú að komast fyrir, hvernig á 
þessu stæði, ef hægt væri. Hann ljet því fallast ofan á 
lík fjelaga síns, eins og hann hefði orðið fyrir sömu 
útreið.

Í sama bili sá hann á höfuðin á tveimur mönnum, 
sem gægðust upp yfir gamlan skotgarð þar skamt frá. 
Það voru þessir tveir dátar, svo að sú tilgáta d'Artagnans 
reyndist rjett. Þeir höfðu fylgst með þeim í þeim 
tilgangi að myrða hann og ætluðust auðvitað til, að 
mönnunum í víginu yrði kent um.

Dátarnir hugsuðu aftur sem svo, að vera kynni, að 
d'Artagnan væri að eins særður og gæti þá sagt öðrum 
frá tiltæki þeirra. Þeir fóru því að þokast nær í þeim 
tilgangi að gera honum full skil, en ekki vöruðust þeir 
bragð hans og hirtu því ekki að hlaða byssurnar 
aftur.

Þegar þeir voru rjett að segja komnir, spratt d'Artagnan 
á fætur og hljóp að þeim með sverð sitt á lofti.

Þeir vissu sem var, að ef þeir flýðu til herbúðanna 
án þess að gera út af við d'Artagnan, þá mundi 
alt komast upp um þá og leizt því það ráð vænst, að 
leita á náðir óvinanna. Annar þeirra tók um hlaupið 
á byssu sinni, reiddi hana um öxl og hugðist að rota 
d'Artagnan með skeftinu, en hann vjek sjer til hliðar, 
svo að höggið lenti ekki á honum, en við það gafst 
hinum færi á að komast fram hjá og tók þegar á rás 
til vígisins. Vígismenn vissu náttúrlega ekki hver það 
kynni að vera, sem kæmi þannig til þeirra á harða 
hlaupum og skutu á hann. Lenti eitt skotið í öxl hans 
og særði hann svo, að hann fjell til jarðar.

D'Artagnan sneri sjer nú að hinum manninum og 
lagði til hans sverðinu, en hann reyndi að verjast með 
byssunni. Varð sú viðureign ekki löng, því að sverð 
d'Artagnans rann með byssuhlaupinu og í lærið á 
manninum og varð af svöðusár mikið, svo að hann 
fjell, en d'Artagnan setti þegar sverðið á háls honum.

„Æ-æ, drepið mig ekki!“ æpti fanturinn. „Vægð, 
vægð, herra liðsforingi! Jeg játa alt!“

„Ætli það leyndarmál þitt sje þess virði, að jeg 
eigi að gefa þjer líf?“ sagði d'Artagnan.

„Já, ef þjer teljið mannslíf nokkurs virði þegar 
hann er rúmt tvítugur, eins og þjer eruð, og getur 
komist til vegs og gengis“.

„Vertu ekki að því arna, afhrakið þitt!“ sagði 
d'Artagnan, „en segðu mjer undir eins, hver hefur 
sent þig mjer til höfuðs“.

„Það er kona, sem jeg þekki ekki, en hún heitir 
Mylady.

„Hvernig stendur á því, að þú veizt hvað hún 
heitir og þekkir hana samt ekki?“

„Fjelagi minn þekti hana og kallaði hana þetta. 
Hún samdi við hann, en ekki mig. Hann hefur líka 
brjef á sjer frá þessari sömu konu og hann sagði mjer, 
að það brjef varðaði yður miklu“.

„Hvers vegna varst þú þá í þessari fyrirsát?“
 
„Það var hans uppástunga og jeg fjelst á hana“.
 
„Og hvað hefur hún borgað ykkur fyrir þetta 
þokkaverk?“

„Hundrað gulldali“.

„Jæja-þá!“ sagði d'Artagnan hlægjandi. Henni 
finst þá að minsta kosti, að jeg sje einhvers virði. 
Hundrað gulldali! Það var ekki svo afleitt fyrir svona 
piltunga eins og ykkur. Það var ekki nema eðlilegt, að 
þið gengjuð að því og jeg ætla nú að gefa þjer líf, en 
þó með einu skilyrði“.

„Og hvað er það?“ spurði dátinn órór. Hann 
fann, að ekki var alt búið enn.

„Með því skilyrði, að þú sækir brjefið, sem fjelagi 
þinn hefur á sjer“.

„Já, en þá er jeg líka dauðans matur — bara á 
annan hátt!“ æpti dátinn. „Hvernig getið þjer ætlast 
til, að jeg sæki brjefið beint undir byssukjaftana í 
víginu?“

„Það verður þú nú samt að gera, góðurinn minn. 
Að öðrum kosti verður þú að deyja fyrir minni hendi 
og það strax — það máttu reiða þig á!“

„Vægð, góði herra, vægð! Vægið mjer vegna ungu 
konunnar, sem þjer elskið — sem þjer haldið að sje 
dauð, þó að það sje nú ekki“, kveinaði dátinn og reis 
upp á hnje þó að hann ætti bágt með það, því að 
blóðrásin var farin að mæða hann.

„Hvernig veiztu það, að jeg elski unga konu og 
að jeg hafi haldið að hún væri dauð?“ spurði d'Artagnan“.

„Jeg veit það af brjefinu sem fjelagi minn hefur“.

„Jæja, þá sjerðu líklega, að jeg verð að fá þetta 
brjef“, sagði d'Artagnan. „Svona-nú! Hjer er ekkert 
undanfæri! Mjer býður raunar við að ata sverð mitt 
aftur í blóði slíks óþokka, sem þú ert, en sem jeg er 
lifandi maður, þá — —“

Dátinn sá það á öllu, að d'Artagnan var rammasta 
alvara og staulaðist á fætur.

„Bíðið við — bíðið þjer við!“ æpti hann. „Jeg 
skal fara — jeg skal fara!“

D'Artagnan tók byssuna af honum og rak hann 
á undan sjer með því að stinga sverðsoddinum í bakið 
á honum við og við.

Það var aumt að sjá mannræfilinn með blæðandi 
benjar og nábleikan, eins og dauðinn væri að fara á 
hann, vera að reyna að skjögra til fallins fjelaga síns 
sem var spölkorn þaðan. Hann sveittist allur köldum 
svita og andlit hans var svo afmyndað af ótta og 
skelfingu, að d'Artagnan aumkvaðist yfir hann.

„Bíddu við!“ sagði d'Artagnan. „Nú skal jeg 
sýna þjer mismuninn á hugdjörfum manni og öðru 
eins ragmenni og þú ert. Bíddu hjerna — jeg ætla 
að fara sjálfur“.

D'Artagnan laumaðist eins og köttur að mús, 
ljet hverja ójöfnu í jarðveginum hlífa sjer, þar sem 
þess var kostur og gaf nánar gætur að öllum hreyfingum 
óvinanna. Á þennan hátt tókst honum að komast 
óskemdur til hins dátans.

Hann átti nú um tvent að velja: annaðhvort að 
leita að brjefinu á manninum þarna sem hann lá 
eða að drösla honum inn í víggröfina og hafa hann 
um leið eins og nokkurs konar skjöld. Hann tók 
síðari kostinn og var rjett búinn að koma honum á 
bakið á sjer þegar skothríðin úr víginu hófst aftur.

Hann fann dálítinn kipp og að þrjár kúlur buldu 
á mannaskrokk, heyrði lágt vein og varð var við seinustu 
dauðateygjurnar — og nú vissi d'Artagnan, að 
sá sem hefði ætlað að taka líf hans hefði orðið til 
að bjarga því.

Hann komst í víggröfina og fleygði líkinu af sjer 
við hliðina á særða dátanum. Svo fór hann að leita.

Það sem hann fann, var brjefaveski úr leðri, 
pyngja með einhverjum peningum — sjálfsagt afgangurinn 
af fje því, sem lagt hafði verið til höfuðs honum og 
tvo teninga ásamt teningabikar.

Hann fleygði teningunum og bikarnum, fjekk 
særða manninum pyngjuna, en fór svo að gæta í 
veskið. Fann þar ýms brjef, sem ekki skiftu hann 
neinu, og þar á meðal brjef það, sem hann hafði 
vogað lífi sínu til að ná í. Það var svohljóðandi:

„Þið ljetuð konuna ganga úr greipum ykkar og er 
hún nú úr hættu og geymd í klaustri nokkru, sem þið 
hefðuð aldrei átt að láta hana komast í. En fyrst 
svona fór um hana, þá verðið þjer að minsta kosti 
að sjá svo um, að þið missið ekki af manninum. Ef 
þið gerið það ekki, þá megið þið vita að hönd mín 
nær langt og að þessir hundrað gulldalir, sem þið 
hafið fengið, skulu verða ykkur fulldýrir“.

Brjefið var nafnlaust, en auðsjáanlega skrifað með 
hendi Mylady. D'Artagnan tók það því til sín og 
ætlaði að eiga það sem sönnunargagn á hendur henni. 
Því næst fór hann með særða manninum út í horn á 
víggröfinni, þar sem þeim var óhætt fyrir skotum, og 
fór að ganga betur á hann. Játaði hann þá, að hann 
hefði verið í samráðum við fjelaga sinn — þann er 
nú var nýdauður — um að nema burtu unga konu, 
sem átti að komast úr París út um La-Villette-hliðið, 
en að þeir hefðu svo orðið of seinir til að stöðva 
vagninn, sem hún var í, af því að þeir hefðu sezt að  
drykkju í veitingahúsi.

„En hvað áttuð þjer að gera af konunni, ef þið 
hefðuð náð henni?“ spurði d'Artagnan.

„Við áttum að flytja hana í stórhýsi eitt eða höll 
á Place Royale“, svaraði maðurinn.

„Einmitt það!“ tautaði d'Artagnan. „Auðvitað 
heim til Mylady sjálfrar!“

Og hann hugsaði til þess með skelfingu, hvílík 
fádæma hefndargirni það væri, sem knúði þessa konu 
til allra þessara ofsókna gegn honum sjálfum og öllum 
þeim, sem honum voru velviljaðir og hversu kunnugt 
henni var um öll vjelabrögð hirðarinnar og alt, sem 
þar gerðist. Taldi hann víst, að þá vitneskju hefði hún 
frá kardínálanum.

En jafnframt gladdi það hann stórlega, að honum 
skildist nú, að drotningin hefði loksins getað komist 
fyrir, hvar frú Bonacieux var haldið leyndri og tekist 
að koma henni undan úr þeirri prísund. Nú gat hann 
gert sjer skiljanlegt brjefið frá hinni ungu konu og 
hvernig á því hefði staðið, að henni brá fyrir á 
Chaillot-veginum. Og nú kom þá að því, sem Athos 
hafði spáð, að ekki yrði óvinnandi vegur að finna hana 
aftur og klaustur það, sem hún nú var geymd í.

Þessi tilhugsun blíðkaði geð hans. Hann sneri sjer 
að særða manninum, sem starði á hann milli vonar 
og ótta, rjetti honum höndina og sagði:

„Nú-jæja! Jeg ætla ekki að yfirgefa þig svona á 
þig kominn. Styddu þig við mig og svo skulum við 
snúa aftur til herbúðanna“.

„Já“, svaraði hinn og ætlaði varla að trúa sínum 
eigin eyrum. „En er það þá ekki eingöngu til þess að 
láta hengja mig þar?“

„Þjer er óhætt að trúa mjer“, sagði d'Artagnan. 
„Jeg ætla að gefa þjer líf í annað sinn“.

Særði maðurinn ljet fallast á hnje og faðmaði 
fætur lífgjafa síns, en d'Artagnan vildi nú ekki tefja 
tímann og þóttist ekki hafa ástæðu til að dvelja lengur 
þarna á næstu grösum við óvinina. Dátinn sem undan 
komst úr fyrstu skothríðinni, hafði flutt þá fregn 
til herbúðanna, að þeir, sem með honum hefðu verið, 
væru allir fallnir. Vakti það því bæði undrun og gleði, 
þegar d'Artagnan kom aftur heill á hófi og skýrði hann 
svo frá, að förunautur sinn hefði særst á lærinu í útrás 
sem gerð hefði verið úr víginu, en hinn dátinn 
hefði fallið og dró sízt úr hættum þeim, sem þeir 
hefðu lent í. Var sú frásögn hans ef til vill ekki laus 
við nokkrar ýkjur, enda hlaut hann lof og aðdáun alls 
hersins og fjekk heillaóskaskeyti frá sjálfum hertoganum.

En því er nú svo varið, að sjerhvert þrekvirki 
felur í sjer sína eigin umbun og þetta afrek d'Artagnans 
varð til þess, að hann tók aftur gleði sína og hugarrósemi, 
enda mátti honum nú vera hughægra, þar 
sem annar ofsóknarmaður hans var fallinn en hinn 
orðinn honum hollur og trúr, með því að hann átti 
honum líf sitt að launa.

En þessi geðró d'Artagnans sýndi ekkert annað 
en það, að hann þekti ekki Mylady til hlítar.



XII.

Anjou[* Angsjú.]-vínið.


Mönnum leizt illa á veiki konungs í byrjun, en 
ekki leið á löngu að þær fregnir bárust til herbúðanna, 
að hann væri á góðum batavegi. Og þar sem honum 
væri áhugamái að vera sjálfur við staddur umsátina, 
þá fylgdi það fregninni, að hann mundi halda ferð 
sinni áfram jafnskjótt og hann treysti sjer til að sitja 
á hesti.

Alt að þessu hafði erfðaprinsinn ekki aðhafst neitt 
verulegt, enda vissi hann, að hann mundi innan 
skams verða að víkja annaðhvort fyrir hertoganum af 
Angonlime eða Bassompierre eða Schomberg, þar sem 
þeir þrír sóttust allir eftir yfirherstjórninni, en hann 
eyddi tímanum til ýmsra óþarfra og þýðingarlausra 
athafna og þorði ekki að láta til skara skríða með 
það að reyna að stökkva Englendingum burt úr eynni 
Ré, þar sem þeir sátu um Saint-Martin og La Prèe og 
Frakkar sátu um La Rochelle að sínu leyti.

Svo sem áður er sagt, var d'Artagnan nú orðinn 
rólegri eins og þeim mönnum ávalt fer, sem nýsloppnir 
eru úr mikilli hættu. Það var nú að eins eitt, sem 
olli honum nokkurri áhyggju, sem sje það, að hann 
hafði ekkert frjett af vinum sínum. En morgun einn 
snemma í nóvember fjekk hann líka skýringu á því í 
eftirfarandi brjefi, sem honum barst frá Villeroi:

**
„Herra d'Artagnan!

Þeir háu herrar Athos, Porthos og Aramis hjeldu 
nýlega samsæti hjer hjá mjer og skemtu sjer ágætlega, 
en að því loknu hegðuðu þeir sjer á þann hátt, að 
hallarráðsmaðurinn, sem er maður gætinn og reglusamur, 
setti þá í varðhald nokkra daga. En samkvæmt 
skipun þeirra sendi jeg yður hjer með tólf flöskur af 
Anjou-víni, sem þeir hafa miklar mætur á.

Þeir vonast til, að þjer drekkið skál þeirra í þessu 
ágætis víni.

Með sjerlegri virðingu
Yðar reiðubúinn þjenari
Godeau[* Godó.]
veitingasali skyttuliða konungs“.

„Húrra!“ hrópaði d'Artagnan. „Þeir minnast mín 
í gleði sinni eins og jeg minnist þeirra á angursstundum 
mínum. Og jeg skal líka drekka skál þeirra 
með sannri ánægu, en það geri jeg ekki einsamall“.

Hann fann tvo fjelaga sina, þá lífvarnarliðana, sem 
honum voru handgengnastir og bauð þeim að drekka 
með sjer þetta fyrirtaks Anjou-vín, sem sjer hefði verið 
sent frá Villeroi. En svo stóð á fyrir þeim, að annar 
þeirra átti að sækja heimboð sama kvöldið og hinn 
næsta kvöld og varð boð d'Artagnans því að dragast 
þangað til daginn þar á eftir.

D'Artagnan ljet bera flöskurnar ofan í skenkistofu 
lífvarðarliðanna og bað að geyma þær vel. Þegar 
boðsdagurinn rann upp, sendi hann Planchet þangað 
ofan strax klukkan níu til þess að undirbúa boðið, 
sem standa átti klukkan tólf.

Planchet var talsvert upp með sjer af þessu hlutverki 
sínu og gerði sjer far um að vanda allan undirbúning 
sem bezt. Hann fjekk sjer til aðstoðar þjón 
annars boðsgestsins, sem Fourreau hjet og sömuleiðis 
dátann, sem hafði ætlað að myrða d'Artagnan, en var nú 
genginn í hans þjónustu, eða öllu heldur Planchets, 
síðan að d'Artagnan gaf honum líf.

Boðsgestirnir komu á tilsettum tíma og settust 
undir borð og voru rjettirnir svo bornir fram. Planchet 
gekk um beina með hvíta borðþerru á handleggnum, 
Fourreau opnaði flöskurnar og Brisemont — svo hjet 
dátinn — helti víninu á borðflöskur. Það var sem sje 
hálfgruggað að sjá eftir flutninginn og hristinginn. 
Brisemont helti dreggjunum úr fyrstu flöskunni í glas 
og leyfði d'Artagnan honum að drekka þær með því 
að mannræfill sá var máttfarinn eftir blóðmissinn.

Í sömu svipan sem þeir höfðu lokið við súpuna 
og ætluðu að fara að bragða á víninu heyrðust fallbyssuskot 
frá tveimur vígjum, Fort Louis og Fort 
Neuf. Þeir spruttu þegar úr sætum sínum og gripu 
sverð sín með þvi að þeir hjeldu að La Rochelle-búar 
eða Englendingar hefðu gert skyndi-áhlaup. D'Artagnan 
var ekki hvað seinastur og ruku þeir út allir 
þrír og hlupu á stöðvar sínar.

Þeir fengu að vita, af hverju þetta uppþot stafaði, 
jafnskjótt og þeir komu út úr dyrunum. Allir hrópuðu: 
lifi konungurinn! og lifi kardínálinn! og hvarvetna 
voru lúðrar þeyttir og bumbur barðar.

Konungurinn var svo bráðlátur, að hann hafði 
farið náttfari og dagfari og var nú einmitt að koma 
og með honum tíu þúsund manns til liðsauka. Skyttuliðum 
hans var skipað bæði framundan og að baki 
honum.

D'Artagnan stóð í röð með fylgisbræðrum sínum, 
heilsaði vinum sínum allíbyggilegur á svip og eins 
herra de Tréville.

„Það var naumast, að þið komuð á heppilegri 
stund!“ sagði d'Artagnan. „Maturinn er varla farinn 
að kólna til muna enn, eða hvað haldið þið, herrar 
góðir?“ bætti hann við og sneri sjer að hinum tveimur 
gestum sinum. Hann sagði vinum sínum, hverjir 
þeir væru.

„Nú-jájá! Það virðist svo sem við hittum á samsæti!“ 
sagi Porthos.

„Jeg vona, að þar sjeu engar kvensur við staddar“, 
sagði Aramis.

Er nokkur drekkandi dropi til á þessum stað?“ 
spurði Athos.

„Altjend þetta ágætis vín frá ykkur sjálfum“, 
svaraði d'Artagnan.

„Vín frá okkur? sagði Athos steinhissa.

„Já þetta sem þjer senduð mjer“.

„Höfum við sent þjer vín?“

„Uss-já, góði! Þetta ágæta vín frá Anjou, sem þú 
kannast við“.

„Jú, víst kannast jeg, við það“.

„Þitt uppáhaldsvín“.

„Jú-seisei — ef jeg hef ekki annaðhvort kampavín 
eða Bourgogne“.

„Nú-jæja, þú verður þá að gera þjer þetta að 
góðu fyrst hvorugt hitt er til“.

„Þú hefur þá pantað þjer vín frá Anjou?“ spurði 
Porthos og kjamsaði.

„Nei, jeg á við vínið sem þið senduð mjer sjálfir.

„Við sent þjer vín?“ hrópuðu þeir allir einum 
rómi.

„Hefur þú sent nokkuð vín, Aramis?“ spurði Athos.

„Nei, en þú Porthos?“ spurði Aramis.

„Nei, en þú Athos?“ spurði Porthos.

„Nei“, svaraði Athos.

„Ef enginn ykkar hefur gert það“, sagði d'Artagnan, 
„þá hefur samt veitingasalinn ykkar gert það 
að minsta kosti“

„Veitingasalinn okkar?“

„Já, hann Godeau, veitingasali skyttuliðanna“.

„Nú-jæja! Það skiftir nú minstu, hvaðan vínið er 
komið“, sagði Porthos. „Við skulum smakka á því og 
drekka það upp ef það er boðlegt“.
„Nei“, sagði Athos. „Við skulum ekki drekka 
vín, sem við vitum ekki hvaðan er komið“.

„Þú hefur rjett að mæla, Athos“, sagði d'Artagnan. 
„Það kannast þá engin ykkar við að hafa skipað 
Godeau að senda mjer vín?“

„Nei — og samt hefur hann gert það í okkar 
nafni?“

„Já hjerna getið þið sjeð brjefið hans“, sagði 
d'Artagnan.

„Það er ekki hans hönd á því“, sagði Athos. 
„Jeg ætti þó að þekkja höndina hans, því að það 
var jeg, sem gerði honum reikningskil fyrir okkur alla 
áður en við fórum.“

„Það er haugalýgi, alt sem stendur í brjefinu“, 
sagði Porthos. „Við höfum ekki verið í neinu varðhaldi!“

„D'Artagnan!“ sagði Aramis. „Þú hefur þó aldrei 
haldið, að við höfum hegðað okkur ósæmilega?“

D'Artagnan varð litverptur og fór um hann 
kaldur hrollur.

„Hvað er þetta, d'Artagnan?“ sagði Athos. „Þú 
gerir mig skelkaðan. Hvað gengur á?“

„Við skulum flýta okkur, vinir kærir — við skulum 
hlaupa!“ sagði d'Artagnan. „Hjer er einhver voði 
á ferðum. Skyldi það vera ein hefndin enn frá þessari 
konu?“

Nú brá Athos litum.

D'Artagnan þaut til skenki stofunnar og skyttuliðarnir 
á hælum honum ásamt boðsgestunum tveimur. 
Þegar d'Artagnan kom inn, rak hann fyrst augun í 
Brisemont. Lá hann endilangur á gólfinu og engdist 
sundur og saman af ógurlegum krampaflogum.
 
Planchet og Fourreau, báðir nábleikir, voru að 
reyna að hjálpa honum eftir mætti, en það var auðsjeð, 
að hjer dugði engin hjálp. Dauðinn hafði þegar 
sett merki sitt á ásjónu hins veika manns.

„Æ-æ!“ æpti hann, þegar hann kom auga á d'Artagnan. 
„Æ, þetta er óttalegt! Þjer ljetuð sem þjer 
hefðuð fyrirgefið mjer — og gáfuð mjer svo eitur!“

„Jeg!“ sagði d'Artagnan. „Hvað eruð þjer að segja, 
veslings maður?“

„Þjer gáfuð mjer vínið, segi jeg — og sögðuð mjer 
að drekka það. Þjer ætluðuð að hefna yðar á mjer — 
og það er óttalegt, segi jeg!“

Þetta megið þjer ekki halda, Brisemont!“ sagði 
d'Artagnan. „Jeg fullvissa yður — jeg skal sverja — —“

„Æ-æ, en guð er uppi yfir okkur og hann mun 
hegna yður! Guð minn! Láttu hann einhvern tíma 
kveljast eins og jeg kvelst núna!“

„Jeg sver það við alt, sem heilagt er!“ hrópaði 
d'Artagnan og fleygði sjer á gólfið við hliðina á 
hinum veika manni. „Jeg sver þess dýran eið, að jeg 
vissi ekki að vínið væri eitrað. Jeg ætlaði sjálfur að 
fara að drekka það“.

„Jeg trúi yður ekki“, sagði dátinn og gaf upp andann 
með hræðilegum kvölum.

„Þetta er voðalegt“, tautaði Athos, en Porthos 
mölvaði allar flöskurnar og Aramis gerði boð eftir 
presti, þó að það væri nú helzt til seint.

„Æ, kæru vinir!“ sagði d'Artagnan. „Enn einu 
sinni hafið þið bjargað lífi mínu, og ekki að eins mínu, 
heldur einnig þessara manna. Herrar góðir!“ sagði 
hann og sneri sjer að gestum sínum. „Jeg bið ykkur 
að hafa ekki orð á þessu. Það er ekki óhugsanlegt að 
háttsettar persónur eigi hjer einhvern hlut að máli og 
þá yrðum við fyrir skakkafallinu, ef uppvíst yrði“.

„Æ, góði herra!“ sagði Planchet með lífið í lúkunum. 
„Jeg slapp þó vel!“


„Hvað ertu að segja, afglapinn þinn?“ sagði d'Artagnan. 
„Ætlaðir þú að stelast í vínið?“

„Jeg ætlaði bara að fá mjer lítið glas, konginum 
til heiðurs — en þá hrópaði Fourreau til mín, að þjer 
væruð að kalla á mig“.

„Ó-ó!“ stundi Fourreau og nötruðu í honum tennurnar 
af skelfingu. „Jeg ætlaði bara að koma honum 
burt, til þess að geta drukkið einn!“

„Herrar góðir!“ sagði d'Artagnan og vjek sjer að 
lífvarðarliðunum. „Þið sjáið, vona jeg, að þetta samsæti 
yrði heldur dapurlegt eftir alt það, sem hjer 
hefur borið við. Jeg bið ykkur því afsökunar og sting 
upp á því að fresta samsætinu til betri tíma“.

Þeir tóku afsökun d'Artagnans kurteislega og gengu 
burt. Þóttust þeir vita, að hinir fjórir fjelagar vildu 
helzt vera einir saman.

Þeir litu hver framan í annan þegar þeir voru 
orðnir einir eftir og var auðsjeð á svip þeirra allra, að 
þeir skildu, hver alvara var hjer á ferðum.

„Við skulum fyrst og fremst komast út úr þessari 
stofu“, sagði Athos. „Dauðir menn eru daprir fjelagar“.

„Jeg ætla að biðja þig, Planchet, að sjá um lík 
þessa veslings manns og að láta jarða hann í vígðri 
mold“, sagði d'Artagnan. „Hann hefur að vísu framið 
óbótaverk, en hann hefur líka sannarlega iðrast misgerða 
sinna“.

Gengu þeir svo út fjórir saman og fólu þeim 
Planchet og Fourreau að sjá um jarðarför Brisemonts.

Þeim fjelögum var vísað til annars herbergis og 
var þeim borinn þangað einkar óbrotinn málsverður 
— soðin egg og vatn, en svo var Athos varfærinn, 
að hann sótti þeim sjálfur vatnið. Voru þeim Porthos 
og Aramis nú sagðir allir málavextir.

„Jæja-þá!“ sagði d'Artagnan við Athos. „Þú sjerð 
nú, að hjer er barist til þrautar“.

„Jú, jeg sje það, sagði Athos og hristi höfuðið. 
En heldurðu að það sje hún?“

„Já, það er jeg sannfærður um“.

„Jeg skal játa, að jeg er enn þá í nokkrum vafa“.

„En liljurnar á öxlinni?“

„Getur hugsast, að það sje enskur kvenmaður, 
sem hefur framið eitthvert ódáðaverk hjer á Frakklandi 
og hefur svo verið brennimerkt“.

„Jeg segi þjer satt, Athos, að það er þín eigin 
kona“, svaraði d'Artagnan. „Manstu ekki, hvað lýsingarnar 
áttu vel við?“

„Jú, en jeg ætti þó að vera nokkurn veginn viss 
um, að hún sje dauð. Jeg hengdi hana svo rækilega“.

Nú hristi d'Artagnan höfuðið.

„Hvað á nú til bragðs að taka?“ spurði hann.

„Svo er mál með vexti, að það er ómögulegt til 
lengdar að hafa sverðið alt af hangandi yfir höfði sjer“, 
sagði Athos. „Við verðum einhvern veginn aö komast 
út úr þessu öngþveiti“.

„En hvernig þá?“

„Heyrðu nú! Reyndu að hitta hana og komast að 
einhverjum málalokum. Segðu sem svo við hana: 
Annaðhvort stríð eða frið! Jeg legg þar við drengskap 
minn, að jeg skal aldrei ljóstra neinu upp um yður 
— aldrei andæfa yður í neinu. Aftur lofið þjer fyrir 
yðar leyti að láta mig afskiftalausan. Ef þjer gangið 
ekki að þessu, þá sný jeg mjer beint til kanzlarans 
eða kóngsins eða jafnvel til böðulsins — jeg siga hirðinni 
á yður: afhjúpa yður sem brennimerkt glæpakvendi, 
fæ yður dæmda — og ef þjer verðið sýknuð, 
þá skal jeg, sem jeg er lifandi maður, leggja yður að 
velli á almannafæri, eins og menn rota bandóða skepnu“.

„Þetta er ágæt uppástunga“, sagði d'Artagnan, „en 
hvernig á jeg að ná fundi hennar?“

„Tíminn gefur tækifærið, kæri vin. Það er tækifærið, 
sem ræður spilunum í hendi manns. Þess meira 
sem sett er undir, þess meiri verður vinningurinn ef 
maður bara hefur vit á því að bíða“.

„Jú, að bíða — umkringdur á allar hliðar af flugumönnum 
og eiturbyrlurum!“

„Forsjónin hefur haldið sinni verndarhendi yfir 
okkur hingað til“, sagði Athos, „og hún mun líka gera 
það framvegis“.

„Já, yfir okkur, satt er það, en við erum líka 
karlmenn og auk þess fylgir það stöðu okkar að stofna 
lífi okkar í hættu“, sagði d'Artagnan. „En hún?“ bætti 
hann við í hálfum hljóðum.

„Hún! Hver er hún?“ spurði Athos.

„Constance“.

„Frú Bonacieux!	Æ-já, það er satt“, sagði Athos. 
„Jeg var nú alveg búinn að gleyma því, veslings vinur 
minn, að þú ert ástfanginn“.

„Jú, en þú sást sjálfur í brjefinu, sem þú tókst af 
dauða fantinum, að hún er geymd í einhverju klaustri“, 
sagði Aramis. „Og það er gott að vera í klaustri! Og 
því skal jeg lofa og líka efna, að þegar þessari fyrirsát 
er lokið þá — —“

„Það er ágætt!“ sagði Athos. „Við vitum vel, 
að allar þínar hugsanir beinast að trúarbrögðum.“

„Já, jeg er ekki skyttuliði nema um stundarsakir“, 
sagði Aramis hógværlega.

„Það er sjálfsagt langt síðan, að hann hefur frjett 
nokkuð af kærustunni“, hugsaði Athos með sjer, „En 
það er ekki til neins að fást um það — það þekkja fleiri“.

„Mjer sýnist þetta nú ekki vera sjerlegt vandamál“, 
sagði Porthos.

„Hvernig þá?“ spurði d'Artagnan.

„Sagðirðu ekki, að hún væri geymd í einhverju 
klaustri?“

„Jú“.

„Nú-jæja! Hvað er þá annað en ná henni úr því 
klaustri þegar umsátinni er lokið?“

„Fyrst verðum við þó að vita, hvar það klaustur er“.
 
„Já, það er alveg, satt“, sagði Porthos.

„En hvað jeg vildi sagt hafa“, skaut Athos inn í. 
„Var það ekki svo, d'Artagnan góður, að drotningin 
veldi þetta klaustur handa henni?“

„Jú — að minsta kosti hef jeg ástæðu til að halda 
það“.

„Jæja — þá er Porthos einmitt sá maður, sem 
getur hjálpað okkur“.

„Og hvernig þá, með leyfi að spyrja?“

„Auðvitað með því að leita aðstoðar markgreifafrúarinnar, 
hertogafrúarinnar, prinsessunnar, eða hvað 
hún nú er. Hún hlýtur að vera voldug og máttug“.

„Þei-þei!“ sagði Porthos og studdi fingrinum á 
varirnar. „Jeg er hræddur um, að hún sje í flokki 
kardínálans — það er óþarfi að láta hana vita neitt 
um það“.

„Þá skal jeg takast á hendur að komast fyrir, 
hvar hún sje“, sagði Aramis.

„Þú, Aramis!“ kvað við einum rómi hjá þeim 
öllum. „Hvernig þá?“

„Með því að spyrja skriftaföður konungs, — jeg 
er honum nákunnugur“, svaraði Aramis og roðnaði.

Og við það skildu þeir fjelagar, er þeir höfðu 
lokið máltíð sinni, en komu sjer saman um að hittast 
aftur sama kvöldið. D'Artagnan för heim til sín, en 
skyttuliðarnir til herbúða konungs til þess að hreiðra 
þar um sig.



XIII.

Rauða dúfnabúrið.


Konungur hafði hvatað mjög ferðinni eins og áður 
er sagt, til þess að komast sem fyrst í námunda 
við óvinaherinn, enda hataðist hann við Buckingham 
engu síður en kardínálinn og hafði líka meiri ástæðu 
til þess. Tók hann þegar eftir komu sína að gera ýmsar 
ráðstafanir, sumpart til þess að hrekja Englendinga 
úr eynni Ré og sumpart til þess að herða á umsátinni 
um La Rochelle. En þvert á móti vilja hans, 
varð samt mikill dráttur á öllum framkvæmdum vegna 
sundurlyndis herforingjanna.

Bassompierre og Schomberg voru marskálkar að 
nafnbót og kröfðust því að hafa yfirstjórn hersins á 
hendi næst konungi. Hins vegar grunaði kardínálann, 
að Bassompierre væri Húgenotti í raun og veru og 
óttaðist því, að hann mundi sækja slælega fram á móti 
trúbræðrum sínum, Englendingum og La Rochelle-búum. 
Hjelt hann því hertoganum af Angouléme fram 
og að hans tilhlutun gerði konungur hertogann að 
yfirhershöfðingja. En raunar varð sú reyndin á, að 
hver þeirra varð að fá sína forustu til þess að Bassompierre 
og Schomberg yfirgæfu ekki herinn. Bassompierre 
tók sjer stöðu norðan við borgina, hertoginn af 
Angouléme austan til og Schomberg sunnan til.

Aðalherstöðvar hertogans voru í Dompierre. Konungur 
var ýmist í Etrè eða La Jarrie og loks hafðist 
kardínálinn við í óálitlegu og óvíggirtu húsi í sandhólunum.

Á þennan hátt gat hertoginn litið eftir Bassompierre, 
konungurinn haft tilsjón með hertoganum og 
kardínálinn haft vakandi auga á Schomberg.

Þegar búið var að koma þessu fyrir, var farið að 
hugsa til að stökkva Englendingum burt.

Nú gafst gott tækifæri til þess. Englendingum er 
það fyrir öllu að hafa nægan og góðan mat, ef þeir 
eiga að geta gegnt herþjónustu svo að vel fari, en á 
eyinni Ré höfðu þeir ekki aðrar vistir en saltkjöt og 
myglað brauð. Var því ærinn sjúkleiki í herbúðum 
þeirra. Auk þess var ákaflega brimasamt um þetta leyti 
árs, svo að varla leið nokkur sá dagur, að ekki hlektist 
einhverjum skútum þeirra á, enda var öll strandlengjan 
frá Aiguillon-tanga til víggrafanna alstráð skipsflökum 
og bátarusli. Þó að herlið konungs hefði legið 
aðgerðalaust í herbúðum sínum, þá hlaut samt að reka 
að því, að Buckingham neyddist til að hætta umsátinni, 
enda hjelt hann eynni Ré af tómri þrjózku.

En svo kom tilkynning frá herra Toirac, að óvinaherinn 
væri að búa sig undir nýtt áhlaup. Gaf konungur 
þá loksins skipun um að láta skríða til skara og 
honum til mikillar undrunar og kardínálanum til stórmikils 
sóma tókst það fyrirtæki öllum vonum framar. 
Englendingar urðu að hopa undan fet fyrir fet, biðu 
alstaðar lægra hlut og tvístruðust að lokum. Varð 
mannfall mikið í liði þeirra, og þeir sem uppi stóðu, 
urðu að leita skipanna í snatri, en á vígvellinum lágu 
tvö þúsund manns, þar á meðal átta yfirforingjar, tvö 
hundruð og fimtíu höfuðsmenn sem og tuttugu hinir 
tignustu aðalsmenn. Claude de Saint Simon flutti fjórar 
fallbyssur og sextíu gunnfána til Parísar og voru 
fánarnir hengdir undir þakhvolf Frúarkirkju sem sigurmerki.
Te Deum[* Gamall lofsöngur.] var sungið í herbúðunum og víðar 
um Frakkland.

Kardínálinn gat þá snúið sjer algerlega að umsátinni 
um La Rochelle án þess að þurfa að óttast fleiri 
árásir af hendi Englendinga — að minsta kosti fyrst 
um sinn.

En hann átti ekki lengi þeirri hvíld að fagna.

Sendiboði Buckinghams hertoga, Montaigu að nafni, 
hafði verið tekinn höndum og fengust sannanir fyrir 
því, að Austurríki og Spánn, England og Lothringen 
hefðu gert bandalag sín á milli.

Og þetta bandalag var myndað gegn Frakklandi.

Þetta sannaðist	betur af skjölum, sem fundust 
í fórum Buckinghams, er hann skildi eftir á eynni 
Ré, en þaðan varð hann að fara í flughasti. 
Einnig segir Richelieu í endurminningum sínum, að 
ýmislegt í skjölum þessum hafi verið mjög niðrandi 
fyrir frú Chevreuse og um leið fyrir drotninguna.

Öll ábyrgðin lá á kardínálanum, því enginn verður 
alvaldur ráðherra án þess að bera ábyrgð. Þessi 
framúrskarandi stjórnmálaspekingur unni sjer heldur 
ekki hvíldar, hvorki dag nje nótt og hafði nákvæmar 
gætur á öllu, stóru og smáu, sem gerðist í stjórnmálum 
allra hinna stærri ríkja.

Kardínálanum var kunnugt um atorku Buckinghams 
og þó einkum um hatur hans. Ef bandalag það, 
sem ógnaði Frakklandi, bæri sigur úr býtum, þá mundu 
áhrif hans að engu verða. Stjórnmálastefna Spánar 
sem og Austurríkis átti sjer fulltrúa við frönsku hirðina, 
það er að segja eingöngu fylgismenn þeirrar stefnu, 
en enga andstæðinga. Franski ráðherrann Richelieu, 
þjóðlegastur allra ráðherra, mundi falla úr sögunni. 
Konungurinn hlýddi honum að vísu eins og barn, en 
hafði jafnframt sömu anstygð á honum og sum börn 
hafa á kennara sínum og ljet hann ótæpt verða fyrir 
hatri drotningar og erfðaprinsins — jú, Richelieu mundi 
falla úr sögunni og Frakkland ef til vildi líka — en 
þessu varð að afstýra.

Ekki leyndi það sjer heldur, að hraðboðum fór 
sífjölgandi, sem áttu erindi bæði nætur og daga í litla 
húsið, sem kardínálinn hafðist við í. Þangað komu 
múnkar og fór kuflinn þeim svo illa, að auð sjeð var 
að það voru „kirkjunnar stríðshetjur“. Þangað komu 
konur, sem voru allóvanar hirðsveinaklæðum, er ekki 
gátu heldur dulið til fulls skapnað þeirra — og þangað 
komu loks bóndamenn, sem að vísu voru óhreinir 
um hendurnar, en jafnframt svo fótnettir, að enginn 
efi var á því, hverrar stjettar þeir voru í raun og veru. 
En þangað komu líka miður þægilegir gestir, því að 
nokkrum sinnum flaug það fyrir, að kardínálinn hefði 
með naumindum sloppið úr klóm launmorðingja.

Raunar fullyrtu fjandmenn kardínálans, að hann 
espaði sjálfur slíka flugumenn gegn sjer, því að á þann 
hátt þættist hann ávinna sjer nokkurs konar rjett til 
að beita sömu aðferð gegn öðrum þegar honum þætti 
við þurfa. En það má hvorki taka of mikið mark á 
orðum ráðherra nje heldur á orðum fjandmanna þeirra.

Hvað sem því nú líður, þá er það víst að kardínálinn, 
sem engin frýði hugur — jafnvel ekki örgustu 
óvinir hans — ljet slíkt ekki aftra sjer frá að vera á 
ferli um nætur, ýmist til að gefa hertoganum af Angouléme 
áríðandi dagsskipanir, ráðgast við konung 
eða þá að tala við einhvern sendiboðann, sem hann 
ekki vildi hleypa inn til sín.

Skyttuliðarnir áttu náðuga daga meðan á umsátinni 
stóð og höfðu ekki sjerlega strangt aðhald, enda 
lifðu þeir við glaum og gleði. Veitti þeim þetta enn 
hægra vegna kunningsskapar síns við de Tréville, svo 
að ekki varð þeim nein skotaskuld úr því að fá útgönguleyfi 
úr herbúðunum og hjelzt uppi að vera úti 
langt fram yfir tilskipaðan tíma.

Þá var það eitt kvöld er d'Artagnan stóð á verði 
í gröfunum og gat því ekki farið út með fjelögum sínum, 
að þeir Athos, Porthos og Aramis komu úr veitingahúsi, 
sem Athos hafði „uppgötvað“ fyrir skömmu  
á leiðinni til La Jarrie og kallað var „Rauða dúfnabúrið“. 
Þeir sátu kuflklæddir á stríðshestum sínum og höfðu 
skammbyssurnar til taks, ef þeir skyldu verða fyrir 
launsátri. Þegar þeir áttu skamt eftir til þorpsins Boinax, 
þóttust þeir heyra hófadyn, sem nálgaðist þá. Þeir 
námu þá staðar, hnöppuðu sig saman og biðu á miðjum 
veginum. Rjett á eftir dró ský frá tunglinu og sáu 
þeir þá hvar tveir riddarar komu á harða spretti. Þeir 
stöðvuðu nú líka sína hesta þegar þeir komu auga á 
skyttuliðana og virtust vera að ráða með sjer, hvort 
þeir ættu að halda áfram eða snúa aftur. Þetta þótti 
skyttuliðunum grunsamt, svo að Athos reið spölkorn 
áfram og kallaði hátt:

„Hverjir eru þar?“

„Hverjir eruð þið sjálfir?“ svaraði annar riddarinn.

„Þetta er ekkert svar“, sagði Athos. „Hverjir eruð 
þið? Svarið strax — annars skjótum við“.

„Varið ykkur á því“, var svarað aftur í gjallandi 
rómi, er virtist vanur að skipa.

„Það er líklega einhver yfirforingi, sem er að gæta 
að varðstöðvunum“, sagði Athos við fjelaga sína. 
„Hvað eigum við þá að gera?“

„Hverjir eruð þið?“ kallaði sami maðurinn í skipunarróm. 
„Svarið því — annars gæti það komið ykkur 
illa að þrjózkast“.

„Við erum úr skyttuliði konungs“, svaraði Athos 
og varð æ sannfærðari um, að sá sem spurði, hefði 
rjett til þess.

„Hvaða herfylki?“

„Herfylki de Trévilles“.

„Ríðið fram í röð og gerið mjer grein fyrir, hvað 
þið eruð að gera hjer um þetta leyti“.

Þeir fjelagar riðu fram, fremur kollhúfulegir, því 
að þeim skildist nú, að hjer var við yfirmann að eiga, 
og ljetu Athos hafa orðið fyrir þeim.

Sá riddarinn, sem talað hafði við þá, reið spölkorn 
fram fyrir förunaut sinn og Athos benti fjelögum 
sínum að vera kippkorn fyrir aftan sig.

„Jeg bið afsökunar, herra fyrirliði!“ sagði Athos. 
„Okkur grunaði sízt, hver þjer væruð — en þjer sjáið 
þó, að við erum á varðbergi“.

„Hvað heitið þjer?“ spurði fyrirliðinn og dró kufl 
sinn til hálfs fyrir andlitið.

„Hvað heitið þjer sjálfur, herra góður?“ sagði Athos 
og var nú farið að síga í hann. „Gerið svo vel 
að sýna mjer eitthvert merki þess, að þjer hafið rjett 
til að spyrja mig“.

„Hvað heitið þjer?“ spurði riddarinn aftur og 
fletti kuflinum frá andlitinu.

„Kardínálinn sjálfur!“ hrópaði Athos alveg forviða.

Hvað heitið þjer?“ spurði hans Hágöfgi í þriðja 
sinn.

„Jeg heiti Athos“, sagði skyttuliðinn.

Kardínálinn benti fylgdarmanni sínum að koma nær.

„Jeg læt þessa þrjá skyttuliða fylgja okkur“, sagði 
hann lágt. „Jeg vil ekki að neinn komist á snoðir um, 
að jeg hafi farið út fyrir herbúðirnar, en við erum 
vissir um að þeir segja engum frá því, ef þeir verða 
í för með okkur“.

„Við erum aðalsmenn, yðar Hágöfgi“, sagði Athos. 
„Krefjist af okkur dreingskaparorðs og þá er öllu 
borgið. Svo er fyrir að þakka, að við kunnum að 
varðveita leyndarmál“.

Kardínálinn hvesti augun á skyttuliðann.

„Þjer hafið næma heyrn, herra Athos“, sagði 
hann. „En jeg bið ykkur ekki að slást í för með mjer 
vegna þess, að jeg, ætla ykkur ílt, heldur mjer til 
tryggingar. Þessir förunautar yðar eru líklega herrarnir 
Porthos og Aramis?“

„Já, það eru þeir, yðar hágöfgi!“ svaraði Athos. 
— Þeir færðu sig nær og tóku ofan.

„Jeg kannast við ykkur, herrar góðir“, sagði kardínálinn. 
„Jeg, þekki ykkur vel. Jeg veit að þið eruð 
engir vinir mínir og mjer þykir það leitt, en jeg veit 
líka, að þið eruð heiðvirðir aðalsmenn og að það er 
óhætt að reiða sig á ykkur. Viljið þjer þá, herra Athos, 
sýna mjer þann sóma að fylgja mjer ásamt þessum 
tveimur vinum yðar? Jeg hef þá svo frítt föruneyti, 
ad sjálfur konungurinn mundi öfunda mig ef hann 
mætti okkur.

Skyttuliðarnir hneigðu sig djúpt.

„Það er rjett af yðar Hágöfgi að taka okkur í 
fylgd yðar“, sagði Athos. „Við höfum orðið varir við 
ískyggilega menn á leiðinni og höfum líka átt í erjum 
við fjóra illhryssinga í „Rauða dúfnabúrinu“ núna 
rjett áðan“.

„Átt í erjum — vegna hvers, herrar góðir? þið 
vitið að illdeilur eru mjer ekki að skapi“.

„Einmitt þess vegna leyfi jeg mjer að skýra yðar 
Hágöfgi frá, hvað við bar. Annars gæti svo farið, að 
þjer fengjuð söguna rangfærða úr annari átt og hjelduð 
að við hefðum átt upptökin“.

„Og hver urðu þá endalokin á þessum erjum?“ 
spurði kardínálinn og hnyklaði brýrnar.

„Aramis þarna fjekk stungu í handlegginn en þó 
ekki stærri en svo, að hún mun ekki hindra hann frá 
herþjónustu á morgun ef yðar Hágöfgi þóknast að 
gera áhlaup“.

„En annars fáið þið ekki orð fyrir að taka þeigjandi 
á móti sverða stungum og spjótalögum“, sagði 
kardínálinn „og hafið sjálfsagt fyllilega borið hönd fyrir 
höfuð ykkur. En skriftið bara fyrir mjer — mjer ber 
rjettur til að veita syndalausn, eins og þið vitið“.

„Það kom aldrei til þess, yðar hágöfgi, að jeg fyrir 
mitt leyti brygði sverðinu“. sagði Athos. „Jeg náði 
tökum á mótstöðumanni mínum, hóf hann á loft og 
fleygði honum út um glugga, en hann hefur víst komið
eitthvað illa niður, því að hann lærbrotnaði að jeg held!“

„Það er svo“, sagði kardínálinn — „en þjer 
herra Porthos?“

„Jeg vissi að einvígi eru bönnuð, yðar Hágöfgi,“ 
svaraði Porthos. „þess vegna greip jeg bekk og slangraði 
honum í einn af þessum illhryssingum og sá hinn 
sami held jeg að hafi handleggsbrotnað“.

„Núnú — og þjer herra Aramis?“ sagði kardínálinn.

„Jeg er nú mesti friðsemdar maður, yðar Hágöfgi“, 
svaraði Aramis — „og er í þann veginn að 
taka vígslu, eins og þjer hafið kannske heyrt. Þess 
vegna ætlaði jeg að ganga á milli, en þá kom einn 
af þessum föntum aftan að mjer og lagði sverðinu í 
handlegginn á mjer. Mjer varð þá skapfátt, brá sverðinu 
og held, að jeg hafi rekið þann kauða í gegn — 
að minsta kosti sá jeg, að hann fjell og mjer sýndist 
hann ryðja tveimur öðrum um koll, um leið og 
hann datt“.

„Jájá — skárra er það!“ sagði kardínálinn. „Þrír 
menn gerðir óvígir í áflogum í veitingahúsi! Þið 
fjelagar eruð víst fremur þunghentir — en út af hverju 
reis svo þessi deila?“

„Þeir voru víst hálffullir, þessir náungar“, sagði 
Athos. „Þar var stödd aðkomandi kona og var í herbergi 
sjer og inn til hennar ætluðu þeir að ryðjast“.

„Ryðjast inn til konunnar!“ sagði kardínálinn. 
Hvað vildu þeir henni?“

„Líklega ekki annað en að svívirða hana“, sagði 
Athos. „Þeir voru fullir, eins og jeg sagði“.

„Var þetta ung og fríð kona?“ spurði kardínálinn 
hálfórólegur.

„Við sáum hana ekki, yðar Hágöfgi“.

„Sáuð þjer hana ekki? Nú-jæja!“ sagði kardínálinn 
sýnu ljettbrýnni. „Það var rjett af ykkur að vernda 
sóma konunnar — en jeg á nú einmitt erindi í þetta 
veitingahús og þá get jeg fengið að vita, hvort þið 
hafið sagt mjer satt frá“.

„Við erum aðalsmenn, yðar Hágöfgi“ sagði Athos 
með nokkrum þjósti, „og mundum ekki fara með 
neinar lygar þó líf okkar lægi við“.

„Jeg er ekki heldur að efa frásögur ykkar — það 
væri langt frá mjer!“ svaraði kardínálinn. „En svo að 
jeg víki þá að öðru — var þessi kona ein á ferð?“

„Nei það var karlmaður með henni og var inni 
hjá henni. En þrátt fyrir allan hávaðann og ryskingarnar, 
ljet hann ekkert á sjer kræla, svo að það hefur 
verið eitthvert bleyðimenni, býst jeg við“.

„Dæmið ekki, stendur þar“, svaraði kardínálinn. 
„En nú hef jeg fengið að vita, það sem jeg ætlaði 
mjer og bið ykkur þá að fylgjast með mjer“.

Þeir riðu á eftir honum, en hann dró aftur kufl 
sinn fyrir andlitið og var spölkorn á undan fylgdarmönnum 
sínum.

Þeir komu brátt að veitingahúsinu, sem nú var 
lokað og læst. Var svo að sjá, sem veitingamaðurinn 
ætti von á komu kardínálanns og hefði því lokað 
húsinu fyrir öðrum óviðkomandi.

Kardinálinn benti fylgdarmönnum sínum að nema 
staðar skamt frá portinu, en við það var bundinn 
hestur með öllum reiðtýgjum. Kardínálinn barði þrjú 
sérkennileg högg á porthurðina og kom þá þegar út 
maður, sveipaður stórum kufli. Hann talaði fáein orð 
hljóðlega við kardínálann, stje síðan á bak hestinum 
og þeysti fram á veginn, sem lá til Parísar.

„Komið nú, herrar góðir“, sagði kardínálinn.

„Þið hafið sagt mjer satt og rjett frá“, sagði hann 
við skyttuliðana, „og ekki skal það verða mjer að kenna 
ef samfundir okkar í kvöld koma ykkur að engum 
notum“.

Kardínálinn fór af baki og skyttuliðarnir sömuleiðis. 
Gestgjafinn stóð í dyrunum og ljet sem hann 
vissi ekki annað, en að kardínálinn væri óbreyttur 
liðsforingi, sem ætlaði sjer að heimsækja þessa konu, 
sem komin var.

„Er nokkuð upphitað herbergi hjerna niðri, þar 
sem þessir herrar geta beðið eftir mjer?“ spurði kardínálinn.

Gestgjafinn opnaði dyrnar að stórum sal. Þar 
hafði nýlega verið tekinn burt ofngarmur en stór og 
góð eldstó sett í staðinn.

„Þeir geta fengið þetta herbergi“, sagði hann.

„Það er gott“, sagði kardínálinn. „Gerið svo vel 
að ganga inn herrar góðir, og bíðið mín hjerna. 
Jeg skal koma aftur eftir hálfa klukkustund“.

Skyttuliðarnir gengu inn, en kardínálinn fór 
hiklaust upp á loft án þess að spyrja sig fyrir, 
rjett eins og hann væri húsinu gagnkunnugur.



XIV.

Til hvers má nota ofnpípu.


Það var auðsætt, að þeir fjelagar þrír höfðu gert 
kvennpersónu, sem naut sjerlegrar hylli kardínálans, 
stórkostlegan greiða og ekki gengið annað til þess, en 
drengskapur og riddaraleg hæverska.

En hver var þá þessi kvennpersóna? Um það 
voru skyttuliðarnir að skrafa sín á milli, en komust 
ekki að neinni niðurstöðu. Porthos fanst það bezt að 
vera ekki að hugsa um það lengur, kallaði á gestgjafann 
og bað hann um teninga.

Porthos og Aramis settust við borð og fóru að 
varpa teningum, en Athos gekk fram og aftur um gólfið 
í djúpum hugsunum. Varð honum þá alt af gengið 
fram hjá ofnpípunni, sem enn þá hjekk í loftinu síðan 
ofninn var tekinn, náði upp í herbergið þar uppi yfir 
og var opin í báða enda og í hvert skifti, sem hann 
gekk þarna fram hjá, heyrðist honum einhver ómur, 
eins og menn væru að tala saman uppi á loftinu. Athos 
fór þá loksins að veita þessa betri eftirtekt og 
benti fjelögum sínum að hafa hljótt um sig. Orðin, 
sem hann nú heyrði að ofan, hafa honum víst þótt 
furðu merkileg, því að nú lagði hann eyrað fast að 
neðra opinu á ofnpípunni.

„Lítið þjer á, Mylady,“ heyrði hann kardínálann 
segja. „Þetta er mikilsvarðandi málefni. Fáið þjer yður 
sæti og svo skulum við tala betur saman um þetta“.

„Mylady!“ tautaði Athos.

„Jeg skal taka vel eftir, yðar Hágöfgi“, svaraði 
kvennmannsrödd og hrökk Athos við þegar hann 
heyrði málróminn.

„Það bíður yðar lítið skip við ósinn á Charente 
við Le Pointe-vígið. Skipshöfnin er ensk og skipstjórinn 
áreiðanlegur. Skipið fer snemma í fyrra málið“.

„Jeg verð þá að fara út í það í kvöld“.

„Já, núna undir eins, það er að segja, jafnskjótt 
og jeg hef sagt yður erindið. Þjer munið hitta tvo 
menn hjer fyrir utan, sem eiga að fylgja yður til skips. 
Jeg fer út á undan svo komið þjer hálftíma seinna“.

„Gott og vel, en við skulum nú snúa okkur að 
þessari sendiför, sem yðar Hágöfgi ætlar að trúa mjer 
fyrir. Mjer ríður mjög mikið á að halda hylli yðar 
framvegis eins og hingað til og vil því biðja um skýrar 
og ótvíræðar fyrirskipanir, svo að jeg eigi ekki á 
hættu, að neitt fari í handaskolum fyrir mjer“.

Nú varð stundarþögn uppi. Var kardínálinn auðvitað 
að hugsa með sjer fyrirskipanir sínar og beið 
Mylady þeirra með eftirvæntingu.

Athos notaði þessa þögn til þess að biðja fjelaga 
sína að loka hurðinni og benti þeim síðan að koma 
til sín að ofnpípunni. Þeir tóku sjer stóla og settust 
svo allir við ofnpípuna.

„Þjer eigið að fara til London“, hjelt kardínálinn 
áfram „og ganga svo á fund Buckinghams þegar þangað 
er komið“.

„Jeg verð að benda yðar Hágöfgi á það, að hertoginn 
grunar mig alt af um græsku síðan demantamálið 
var á ferðinni, svo að hann ber nú ekkert traust 
til mín lengur“.

„Þjer þurfið ekki á trausti hans að halda í þetta 
skifti“, sagði kardínálinn. „Þjer eigið bara að koma 
fram við hann sem semjandi — blátt áfram og undirhyggjulaust“.

„Blátt áfram og undirhyggjulaust!“ endurtók Mylady 
með einstökum lævísi og lymskusvip.

„Já, blátt áfram og undirhyggjulaust“ sagði kardínálinn 
aftur með sama lymskusvipnum. „Þjer verðið að 
tala við hann hreint og beint og afdráttarlaust.“

„Jeg mun haga mjer nákvæmlega eftir því, sem 
yðar Hágöfgi mælir fyrir“.

„Þjer eigið að finna Buckingham fyrir mína hönd 
og segja honum, að mjer sjeu kunnar allar ráðstafanir 
hans og að jeg sje ekki sjerlega smeykur við þær, því 
að jeg muni steypa drotningunni af stóli undir eins og 
hann hreyfir sig nokkuð“.

„En ætli hann trúi því, að þjer sjeuð þess megnugur?“

„Já, því að jeg hef næg sönnunargögn í höndum“.

„Jeg þarf að geta sýnt honum þau sönnunargögn“.

„Já, auðvitað! Þjer skuluð segja honum, að jeg 
muni birta skýrslu þeirra Bois-Roberts og Beautru 
greifa um stefnumót hertogans og drotningar á grímudansleik 
dróttsetafrúarinnar. Og til þess að færa honum 
heim sanninn um þetta, getið þjer bætt því við, að 
hann hafi verið í Mongólabúningi sem hann hafi 
keypt af hertoganum af Guise fyrir þrjú þúsund 
gulldali“.

„Það skal gert, yðar Hágöfgi“.

„Þjer skuluð enn fremur segja honum, að jeg viti 
upp á hár alt sem fram fór, kvöldið sem hann laumaðist 
inn í konungshöllina í ítölskum spámannsbúningi. 
Og svo að hann þurfi ekki að efast um það, þá 
getið þjer sagt honum, að innundir kuflinum hafi hann 
verið í hvítum slopp með áteiknuðum hauskúpum, 
krossleggjum o.s.frv., því ef einhver hefði komið að 
honum, þá ætlaði hann sjer að látast vera „Hvítu-frúar-draugurinn“, 
sem sagt er að birtist ætíð í Louvre 
þegar einhver stórtíðindi eru í vændum“.

„Er svo ekki fleira, yðar Hágöfgi?“

„Segið honum einnig, að jeg þekki æfintýri hans 
í Amiens og að jeg muni láta færa það í letur ásamt 
uppdrætti yfir lystigarðinn og myndum af aðalpersónunum 
í þeim leik“.

„Jeg skal gera það“.

„Segið honum enn fremur, að jeg hafi tekið 
Montaigu fastan og varpað honum í fangelsi. Það hafi 
að vísu engin skjöl fundist á honum, en að hann muni 
verða píndur til sagna“.

„Það er ágætt“.

„Og getið þess líka, að það hafi verið svo mikið 
óðagot á hertoganum þegar hann fór úr eynni Ré, að 
honum hafi gleymst þar brjef frá frú Chevreuse, sem 
sje mjög niðrandi fyrir drotninguna með því að það 
sýni ljóslega, að hún elski ekki að eins óvin konungs 
heldur leiti einnig bandalags við óvini ríkisins. Jeg 
vona nú, að þjer hafið tekið vel eftir því, sem jeg hef 
verið að segja“.

„Já, hlustið þjer nú á, yðar Hágöfgi: Grímudansleikurinn 
hjá drótsettafrúnni, kvöldið í Louvre, nóttin 
í Amiens, brjefið frá frú Chevreuse — —“

„Það er gott“, sagði kardínálinn. „Það er ágætt. 
Þjer eruð stálminnug, Mylady“.

„En ef hertoginn lætur sjer nú ekki segjast við 
þetta alt saman og heldur áfram að ógna Frakklandi?“

„Hertoginn er orðinn hálf ærður af þessu ástabralli 
sínu og hugsar ekki um annað“, svaraði Richelieu 
gremjulega. „Hann lætur alveg eins og farandriddararnir 
gömlu og hefur hafið þennan ófrið eingöngu 
til þess að geta náð fundi ástkonu sinnar. En 
ef honum er bent á það, að þessi árás hans geti varðað 
sóma og frelsi ástkonu hans, þá trúi jeg ekki öðru, 
en að renni á hann tvær grímur“.

En Mylady var þrálát og vildi þekkja út í æsar 
erindi það, sem hún átti að reka. „Ef hann lætur sig 
nú ekki samt sem áður?“ sagði hún.

„Það er næsta ólíklegt“, sagði kardínálinn.

„Já, en ekki óhugsanlegt“, sagði Mylady.

„Ef hann verður ósveigjanlegur — ef honum verður 
als ekki þokað — nújæja! Þá vonast jeg bara eftir 
einhverjum þeim atburði, sem breytir örlögum þjóða 
og ríkja á einni svipstundu“.

„Kannske að yðar Hágöfgi vildi nefna mjer einhvern slíkan atburð í veraldarsögunni“, sagði Mylady. 
„Jeg yrði þá ef til vill ögn vonbetri um afdrif þessa 
máls“.

„Já, jeg skal nefna yður eitt dæmi“, svaraði kardínálinn. 
„Þegar Hinrik fjórði, hásællar minningar, ætlaði 
að ráðast með ófriði á Flæmingjaland og Ítalíu árið 
1610 af svipuðum ástæðum og Buckingham nú og 
hefna sín þannig á Austurríki, nú! — þá kom fyrir 
atburður sem bjargaði Austurríki. Hví skyldi eitthvað 
svipað ekki geta borið við aftur?“

„Eigið þjer við hnífstunguna á Ferronnerie-götunni?“

„Já, jeg á við hana“, sagði kardínálinn.

„En haldið þjer ekki, að þessi hræðilega hegning, 
sem Ravaillae varð fyrir, muni fæla hvern mann frá 
að fara að dæmi hans, sem annars kynni að hugsa til 
þess?“

„Það munu ávalt og í öllum löndum finnast ofstækismenn, 
sem fúsir eru til að líða píslarvættisdauðann, 
einkum ef landið logar alt í trúarbragðadeilum. 
Og bíðum nú við — nú dettur mjer í hug að „hreintrúarmenn“ 
eru ákaflega æstir gegn Buckingham og að 
prjedikarar þeirra kalla hann falskrist“.

„Og hvað um það?“

„Nú-jæja! Eins og hjer stendur á, er vandinn 
ekki annar en að finna unga, fríða og laglega konu, 
sem vildi hefnast á hertoganum sjálfrar sín vegna og 
slík kona hlýtur að finnast einhverstaðar. Hertoginn 
hefur verið kvennhollur mjög og lofað konum óspart 
trygð sinni, en jafnframt brugðist þeim svo mörgum, 
að einhver þeirra hlýtur að leggja hatur á hann“.

„Já, slík kona hlýtur að finnast, sagði Mylady 
kuldalega.

„Gott og vel! Slík kona, sem rjetti einhverjum 
ofstækismanni morðkutann — hún mundi verða talin 
bjargvættur Frakklands“.

„Jú! en hún yrði þá meðsek í morði“.

„Hefur það nokkurn tíma vitnast, hverjir voru 
meðsekir Ravoillae?“

„Nei, en þeir hafa ef til vill verið svo háttsettir, 
að enginn hefir þorað að grenslast eftir þeim. Það 
yrði varla farið að leggja eld í dómhöllina fyrir hvern 
óvalinn mann.

„Þjer haldið þá, að dómhallarbrennan hafi ekki 
verið töm tilviljun?“ sagði kardínálinn.

„Jeg held ekki neitt, yðar Hágöfgi — jeg bendi 
bara á staðreyndir, það er alt og sumt, en hitt er það, 
að ef jeg hjeti ungfrú Montpensier eða María drotning 
af Medici, þá mundi jeg viðhafa færri varúðarreglur 
en nú, þar sem jeg að eins heiti frú Clarick“.

„Það er mjög svo eðlilegt“, sagði Richelieu. „En 
hvers munduð þjer krefjast ef til kæmi?“

„Jeg mundi krefjast skriflegrar yfirlýsingar, er 
samþykti fyrir fram alt, sem jeg þættist þurfa að gera 
í þágu Frakklands“.

„En fyrst er að finna þá konu, sem ætti sín í að 
hefna á Buckingham“.

„Hennar þarf nú ekki langt að leita“ sagði Mylady.

„Þar næst að finna þann ofstækismann, sem vildi 
takast á hendur að koma fram guðs hegnandi rjettlæti“.

„Hann mun líka finnast“.

„Nú-jæja!“ sagði kardínálinn. „Þá og ekki fyr er 
tími til að heimta þess háttar yfirlýsingu, sem þjer 
voruð að minnast á“

„Það er alveg rjett, yðar Hágöfgi“ sagði Mylady, 
„og mjer hefur auðvitað skjáttlast, þar sem jeg hjelt að 
eitthvað annað byggi undir þessari sendiför minni en 
að segja hertoganum fyrir yðar hönd, að þjer vitið 
um búning þann, sem hann notaði til þess að ná 
fundi drotningar á dansleik dróttsetafrúarinnar, að þjer 
hafið sannanir fyrir því, að ítölskum stjörnuspámanni 
hafði verið hleypt inn í Louvre og þar fundið drotningu 
að máli og að sá stjörnuspámaður hafi enginn 
annar verið en Buckingham, að þjer ætlið að láta færa 
í letur frásögn um viðburðina í Amiens með uppdrætti 
af lystigarðinum, þar sem þeir gerðust og mynd af 
persónum þeim, sem þar áttu hlut að máli, að 
Montaigu sje í fangelsi og verði píndur til sagna og 
loks að þjer hafið í höndum brjef frá frú Chevreuse, 
sem fundist hafði í fórum hertogans og sje afarniðrandi 
bæði fyrir hana sjálfa og drotninguna. Og láti svo 
hertoginn sjer ekki segjast við alt þetta — meira hef 
jeg ekki verið beðin fyrir — þá ber mjer að eins að 
biðja forsjónina að firra Frakkland vandræðum með 
einhverju kraftaverki. Þarna er þá alt upptalið, yðar 
Hágöfgi og hlutverk mitt ekki annað?“

„Já, þar með er alt upp talið“, sagði kardínálinn.

„Og þar sem jeg hef nú fengið fyrir_skipanir yðar 
viðvíkjandi óvinum yðar“, sagði Mylady, „þá vil jeg 
nú leyfa mjer að fara fáeinum orðum um óvini mína“.

„Yðar óvini! Eigið þjer líka óvini?“ spurði 
kardínálinn.

„Já yðar Hágöfgi — og jeg á sanngirniskröfu á 
aðstoð yðar gegn þeim, því að jeg hef bakað mjer 
óvináttu þeirra í yðar þágu“.

„Hverjir eru þessir óvinir?“ spurði kardínálinn.

„Það er nú fyrst og fremst þessi lævísa frú 
Bonacieux“.

„Hún situr í fangelsi“.

„Nei, ekki lengur. Drotningin hefur komið því 
til leiðar að konungur hefur fyrirskipuð að flytja hana 
í klaustur“.

„Hvaða klaustur?“

„Það veit jeg ekki. Því er haldið leyndu“.

„Jeg skal komast fyrir það“.

„Og ætlið þjer þá að segja mjer í hvaða klaustri 
hún er?“

„Jeg sje ekkert því til fyrirstöðu“, sagði kardínálinn.

„Jæja — en svo á jeg annan óvin miklu skæðari 
en þessa frú Bonaeieux“.

„Hver er hann?“

„Það er elskhugi hennar“.

„Hvað heitir hann?“

„Þjer þekkið hann vel, yðar Hágöfgi“, sagði 
Mylady allæst, „Hann er báðum okkur til óheilla. 
Það var fyrir hans aðgerðir, að lífvarðarliðar yðar biðu 
lægra hlut í viðureign sinni við skyttuliða konungs. 
Það var hann, sem særði Wardes greifa, sendiboða 
yðar þremur sárum og ónýtti fyrir okkur demantamálið 
og það er líka hann, sem situr um líf mitt 
af því að hann veit að jeg var völd að brottnámi frú 
Bonacieux rjett við nefið á honum“.

„Einmitt það“, sagði kardínálinn. „Jú, jeg veit við 
hvern þjer eigið“.

„Jeg á við þennan níðangalega d'Artagnan“.

„Það er ófeilinn drengur“, sagði kardínálinn.
 
„Já, og einmitt þess vegna er hann hættulegri“.

„Það verða þó að fást einhverjar sannanir fyrir 
því, að hann sje í sambandi við Buckingham“.
 
„Sannanir! Jeg get fengið ótal sannanir“, sagði 
Mylady.

„Jæja, þá er enginn vandi á ferðum. Komið þjer 
með sannanirnar og svo skal jeg láta varpa honum í 
fangelsi“.

„Það er nú gott og blessað að — hvað svo?“

„Það fara ekki fleiri sögur af honum þegar hann 
er þangað kominn“, sagði kardínálinn og var alldimmróma. 
„Hvaða ósköp! Það er ekki út af eins auðráðið 
við mína óvini. Mjer yrði ekki mikið fyrir að eiga 
við svona pilta!“

„Æ sjer gjöf til gjalda, yðar Hágöfgi“, sagði Mylady. 
„Við skulum láta líf á móti lífi og mann á móti 
manni. Látið mig fá þennan og svo fæ jeg yður hinn“.

„Jeg veit ekki við hvað þjer eigið“, sagði kardínálinn, 
„og kæri mig heldur ekki um að vita það, en 
jeg vil gjarnan gera yður greiða og sje ekkert því til 
fyrirstöðu að verða við þessari ósk yðar, fyrst ekki er 
um merkari mann að ræða, og það því fremur sem 
þessi d'Artagnan er, að yðar sögn, slarkaramenni, illindaseggur 
og föðurlandssvikari“.

„Hann er ærulaus óþokki, níðingur og — —“

„Fáið mjer þá pappír, penna og blek“, sagði 
kardínálinn.

„Það er hjer altsaman, yðar Hágöfgi“.

Nú varð aftur þögn uppi á loftinu. Kardínálinn 
var víst farinn að skrifa eitthvað. Athos hafði heyrt 
hvert einasta orð af þessu samtali. Tók hann nú fjelaga 
sína, sinn til hvorrar handar, og leiddi þá í hinn 
endann á herberginu.

„Hvað er nú?“ sagði Porthos. „Hvað viltu okkur? 
Hvers vegna eigum við ekki að hlusta á það sem 
eftir er af þessu samtali þarna uppi ?“

„Þei-þei!“ hvíslaði Athos. „Við erum búnir að 
heyra alt, sem okkur er nauðsynlegt að heyra — annars 
getið þið hlustað aftur, en jeg verð að fara“.

„Verður þú að fara?“ sagði Porthos. „En hverju 
eigum við að svara þegar kardínálinn fer að spyrja 
eftir þjer?“

„Þið skuluð ekki láta hann þurfa að spyrja eftir 
mjer, heldur segja honum að fyrra bragði, að jeg hafi 
farið út að njósna af því að gestgjafinn hafi hálfvegis 
gefið í skyn, að ekki væri sem tryggast á veginum. 
Jeg ætla fyrst að drepa á það við fylgdarmann kardínálans 
með örfáum orðum. Hitt kemur sjálfum mjer 
við — kærið ykkur ekkert um það“.

„Farðu gætilega, Athos“, sagði Aramis.

„Verið ókvíðnir“, svaraði Athos. „Þið vitið, að 
jeg er enginn glanni“.

Porthos og Aramis settust aftur í sæti sín við ofnpípuna, 
en Athos gekk út og fór ekki með neinni 
leynd. Hann tók hest sinn, sem bundinn var við hliðið 
ásamt hestum fjelaga hans og gerði fylgdarmanni 
kardínálans skiljanlegt, að nauðsynlegt væri að skygnast 
um á veginum áður en þeir sneru til herbúðanna 
aftur. Hann gætti vandlega að hvellhettunni á skammbyssu 
sinni og reið út á veginn, sem lá til herbúðanna.



XV.

Hjónaspjall.


Kardínálinn kom von bráðar ofan, eins og Athos 
grunaði. Hann opnaði dyrnar að herberginu, sem 
skyttuliðarnir voru í og sá að Porthos og Aramis voru 
að varpa teningum. Leit hann snögglega yfir stofuna 
og sá þegar, að einn manninn vantaði.

„Hvað er orðið af Athos?“ spurði hann.

„Hann fór burt, yðar Hágöfgi, til þess að skygnast 
um á veginum af því að gestgjafinn var að dylgja 
um, að	væri ekki alt sem tryggast“.

„Og hvað hafið þjer verið að gera, Porthos?“

„Jeg hef unnið fimm gulldali af Aramis“.

„Jæja, þið getið nú báðir komið með mjer“.

„Sem yðar Hágöfgi þóknast“.

„Við skulum þá halda af stað — það er orðið 
framorðið“.

Fylgdarmaðurinn beið við dyrnar og hjelt í hest 
kardínálans. Skamt þaðan voru tveir menn og þrír 
hestar þar sem skugga bar á. Það voru mennirnir, 
sem áttu að fylgja Mylady til La Pointe-kastalans og 
sjá um, að hún kæmist á skipsfjöl.

Fylgdarmaðurinn gat hins sama við kardínálann, 
sem skyttuliðarnir höfðu sagt honum um burtför Athos. 
Kardínálinn kinkaði kolli og reið af stað og gætti sömu 
varúðar sem áður. Skal nú horfið frá honum um stund 
þar sem hann ríður eftir þjóðveginum ásamt fylgdarmanni 
sínum og báðum skyttuliðunum og víkja sögunni 
aftur að Athos.

Hann reið fyrst seinagang dálítinn spöl, en keyrði 
hestinn sporum þegar hann var kominn í hvarf og 
leyndist bak við runna þar sem hann gat sjeð til ferða 
hinna. Litlu síðar kom hann auga á hina barðastóru 
hatta fjelaga sinna og gullkögraðan kufl kardínálans. 
Hann beið þangað til þeir voru komnir fram hjá og 
hurfu fyrir bugðu á veginum, en þeysti svo aftur til 
veitingahússins, er var opnað fyrir honum viðstöðulaust, 
með því að gestgjafinn þekti hann aftur.

„Húsbóndi minn gleymdi áríðandi erindi við konuna 
uppi á loftinu“, sagði Athos, „og sendi mig því 
aftur til að bæta úr því“.

„Gerið þjer svo vel! Hún er uppi enn þá“, sagði 
gestgjafinn.

Athos ljet ekki segja sjer það tvisvar, en gekk 
ljettilega upp stigann. Hurðin stóð í hálfa gátt og sá 
hann inn um dyrnar, að Mylady var að láta á sig 
hattinn.

Hann gekk inn, ljet hurðina aftur á eftir sjer og 
skaut slagbrandi fyrir. Mylady sneri sjer við, þegar 
hún heyrði þruskið.

Athos stóð við hurðina, sveipaður kufli sínum og 
með hattinn niðri í augum. Mylady varð hrædd þegar 
hún sá þennan þögula og hreyfingarlausa mann.

„Hver eruð þjer og hvað viljið þjer?“ sagði hún.

„Það er hún samt sem áður“, tautaði Athos.

Hann fletti frá sjer kuflinum, tók ofan hattinn, 
gekk að henni og sagði:

„Þekkið þjer mig ekki, frú?“

Mylady gekk fram eitt skref, en hopaði svo á hæl 
eins og hún hefði sjeð skrattann sjálfan.

„Jeg sje, að þjer kannist við mig“, sagði Athos.

„De la Fére greifi!“ hvíslaði hún og hröklaðist 
aftur á bak alt upp að þilinu.

„Jú, það er hann sjálfur í eigin persónu og kemur 
nú alla leið frá undirheimum eingöngu til þess að fá 
þá ánægju að sjá yður. Eigum við ekki að fá okkur 
sæti og tala ögn saman, eins og kardínálinn kemst að 
orði?“

Mylady settist niður gagntekin af skelfingu og 
gat engu orði komið upp.

„Þjer eruð reglulegur kvenndjöfull, hingað sendur 
til vorrar jarðar“, sagði Athos. „Jeg veit að máttur 
yðar er mikill, en samt skuluð þjer minnast þess, að 
stundum hefur mönnum tekist, sem betur fer, að 
vinna svig á hinum örgustu fjendum. Þjer hafið einu 
sinni áður orðið á leið minni og þá hjelt jeg, að jeg 
hefði afmáð yður af jörðinni, en annaðhvort hefur 
mjer þá mistekist eða að þjer hafið vaknað til lífsins 
aftur og eruð hingað komin úr kvalastað fordæmdra“.

Mylady drap höfði og stundi undir þessum ófagnaðarorðum, 
enda vöktu þau hinar hræðilegustu endurminningar 
í huga hennar.

„Já, myrkrahöfðinginn hefur sent yður hingað aftur“, 
hjelt Athos áfram. „Hann hefur gefið yður auð 
og upphefð, hann hefur gefið yður annað nafn og 
næstum því aðra ásjónu, en hann hefur hvorki getað 
hreinsað sorann og svívirðinguna úr sál yðar nje heldur 
afmáð brennimarkið af líkama yðar“.

Mylady tók afarsnögt viðbragð og spratt á fætur 
með leiftrandi augum. Athos sat kyr.

„Þjer hjelduð, að jeg væri dauður, eða hvað? Og 
það hjelt jeg líka, að þjer væruð. Athos-nafnið leyndi 
De la Fère greifa eins og nafnið frú Clarick huldi 
Önnu de Bueil! Eða genguð þjer ekki undir því nafni, 
þegar sá háæruverðugi bróðir yðar gaf okkur saman? 
Það stendur annars hálfskrítilega á fyrir okkur 
báðum“, sagði Athos enn fremur og hló við. „Alt 
fram á þessa stund höfum við bæði lifað, eingöngu 
vegna þess, að hvort um sig hjelt að hitt væri dautt og af 
því að endurminningin er þó aldrei eins viðfangsill 
og manneskjan sjálf — og samt geta slíkar endurminningar 
sem okkar verið fullerfiðar“.

„En hver vísaði yður hingað og hvað viljið þjer 
mjer?“ spurði Mylady.

„Jeg ætlaði að segja yður það, að enda þótt jeg 
hafi verið ósýnilegur fyrir yðar augum, þá hef jeg 
samt haft vakandi auga á yður í seinni tíð“.

„Vitið þjer þá alt, sem jeg hef tekið mjer fyrir 
hendur?“

„Jeg get rakið athafnir yðar frá þeim tíma, að 
þjer genguð kardínálanum á hönd og alt fram á þennan 
dag“.

Það ljek eitthvert efasemdar bros um varirnar á 
Mylady.

„Hlustið nú á: Það voruð þjer, sem skáruð tvo 
demantshnappa af öxlinni á Buckingham, þjer voruð 
völd að brottnámi frú Bonacieux, þjer felduð ástarhug 
til Wardes greifa og hleyptuð d'Artagnan inn til yðar 
í þeirri trú, að það væri Wardes, þjer ætluðuð að fá 
sambiðil Wardes til þess að ráða honum bana, af því 
að þjer hjelduð, að greifinn hefði brugðist yður. Og 
þegar þessi sambiðill komst að leyndarmáli yðar, 
senduð þjer tvo flugumenn honum til höfuðs. Þegar 
sú tilraun mistókst, senduð þjer honum eitrað vín ásamt 
falsbrjefi, sem átti að telja honum trú um, að 
vínið væri frá vinum hans. Loks voruð það þjer, sem 
rjett áðan í þessu herbergi tókust á hendur sendiför 
til London fyrir Richelieu kardínála, þess erindis að 
myrða Buckingham hertoga gegn því, að hann ofurseldi 
d'Artagnan í yðar hendur“.

Mylady var orðin föl eins og liðið lík.

„Eruð þjer þá fjandinn sjálfur?“ stundi hún.

„Getur verið“, sagði Athos. „En takið nú vel eftir 
því, sem jeg ætla að segja: Þjer getið ráðið Buckingham 
af dögum eða látið aðra gera það — það kemur 
mjer ekkert við. Jeg er honum ókunnugur og auk 
þess er hann Englendingur. En dirfist ekki að snerta 
eitt hár á höfði d'Artagnans! Hann er trygðavinur 
minn og jeg ann honum og vil vera verndari hans. 
Að öðrum kosti sver jeg það við framliðinn föður minn, 
að það skal verða yðar seinasta ódáðaverk“.

„D'Artagnan hefur móðgað mig afskaplega — og 
hann skal deyja“, sagði Mylady.

„Hversu má það vera, að nokkur maður hafi móðgað 
yður, frú?“ spurði Athos og hló kuldahlátur. „Hann 
hefur móðgað yður og hann skal deyja, segið þjer?“

„Hann skal deyja!“ endurtók hún. „Fyrst <i>hún</i>, 
svo <i>hann</i>“.

Athos sortnaði fyrir augum. Allar hans sárustu 
endurminningar rifjuðust upp, er hann horfði á þessa 
konu og hann mintist þess, að einu sinni hafði hann 
ætlað að tortíma henni til þess að forsvara sinn eigin 
sóma. Þessi sama blóðfíkn greip hann nú — hann 
stóð upp, þreif skammbyssu sína og spenti bóginn upp.

Mylady var náföl og ætlaði að hljóða upp yfir 
sig, en það var eins og tekið væri fyrir kverkar henni, 
svo hún gat engu hljóði komið upp, heldur korraði í 
henni eins og verið væri að hengja hana, augun ranghvolfdust 
og hárið flaksaðist ofan um herðar.

Athos rjetti út handlegginn svo að skammbyssan 
næstum nam við enni frúarinnar og sagði hægt og 
stillilega:

„Nú er ekki nema um tvent að velja fyrir yður, 
frúin góð: Annaðhvort fáið þjer mjer skriflegu yfirlýsinguna, 
sem þjer fenguð hjá kardínálanum, eða að jeg 
sendi kúlu gegn um hausinn á yður“.

Mylady hreyfði sig ekki að heldur.

„Jeg gef yður hálfrar mínútu umhugsunarfrest“, 
sagði hann.

Hún sá það nú á svip hans, að honum var alvara. 
Stakk hún hendinni skjótlega í barminn, tók fram 
pappírsblað og fjekk Athos.

„Þarna — taktu við því og farðu margbölvaður“, 
sagði hún.

Athos tók miðann, stakk skammbyssunni í beltið, 
gekk að lampanum til þess að fullvissa sig um að þetta 
væri rjetta blaðið og las eftirfarandi línur:

„Það er eftir minni skipun og í ríkisins þágu að 
handhafi þessa brjefs gerði það sem hún hefur gert.

3. desember 1627

Richelieu“.

„Nú hef jeg dregið úr þjer eiturtönnina, naðran 
þín, svo að nú máttu bíta, ef þú bara getur“, sagði 
Athos, sveipaði að sjer kuflinum og setti upp hattinn.

Gekk hann svo snúðugt út og hitti í portinu mennina 
með lausa hestinn.

„Þið hafið víst fengið skipun hans Hágöfgi um að 
fylgja konunni strax til La Pointe-kastalans og skilja 
ekki við hana fyr en hún er komin á skipsfjöl“.

Mennirnir hneigðu sig, því að þetta kom heima 
við það, sem þeim hafði verið sagt áður.

Athos stökk á bak hesti sínum og hleypti burt. 
Ekki fór hann samt eftir þjóðveginum, heldur þvert 
yfir akra og engi, nam staðar við og við og hlustaði.

Loks heyrði hann hófadyn og þóttist vita, að þar 
mundi kardínálinn og menn hans fara. Hann hleypti 
þá aftur af stað, komst fram fyrir þá og reið svo út 
á veginn eitthvað fimtíu faðma frá herbúðunum.

„Hverjir fara þar“, hrópaði hann þegar þeir 
nálguðust.

„Jeg býst við að þetta sje skyttuliðinn okkar“, 
svaraði kardínálinn.

„Já, yðar Hágöfgi“, sagði Athos. „Það er hann og 
enginn annar“.

„Jeg er yður þakklátur fyrir trúmensku yðar, herra 
Athos“, sagði Kardínálinn. „En nú erum við komnir 
og skuluð þið fara vinstra megin inn í herbúðirnar. 
Kenniorðið er <i>Konungurinn og Ré</i>“. Að svo mæltu kinkaði 
hann kolli til skyttuliðanna og fór sjálfur hægra 
megin inn í herbúðirnar ásamt fylgdarmanni sínum, 
því hann ætlaði að hvílast í herbúðunum þessa nótt.

„Heyrðu Athos“, sögðu þeir Porthos og Aramis 
þegar kardínálinn var farinn. „Hann setti nafn sitt 
undir yfirlýsinguna, sem hún bað hann um“.

„Jeg veit það“, sagði Athos rólega, „því að hún 
er hjer“.

Skyttuliðarnir töluðust ekki fleira við fyr en þeir 
komu í náttstað sinn, en þeir sendu Mousqueton til 
Planchet með þau skilaboð, að hann skyldi segja húsbónda 
sínum að koma á fund þeirra jafnskjótt sem 
hann kæmi úr víggröfunum.

Mylady fór umyrðalaust með mönnunum, sem 
biðu hennar, eins og Athos hafði búist við. Raunar 
datt henni snöggvast í hug að láta þá fylgja sjer til 
kardínálans og segja honum upp alla sögu, en þá mátti 
hún búast við, að Athos hefði líka sögu að segja. Hún 
gat sagt að Athos hefði sýnt sjer banatilræði og ætlað 
að hengja sig, en þá gat hann aftur sýnt og sannað 
að hún væri brennimerkt. Hún komst því að þeirri 
niðurstöðu, að það væri bezt að láta þetta liggja í 
þagnargildi, fara för sína í kyrþey og reka erindi það, 
sem henni hafði verið trúað fyrir, en síðan snúa heim 
aftur þegar alt væri komið í kring eftir ósk og vilja 
kardínálans og krefjast þá hefndar af honum.

Hún var á ferð alla nóttina og kom til kastalans 
klukkan sjö um morguninn. Klukkan átta stje hún á 
skipsfjöl og klukkan níu var akkerum ljett, segl dregin 
upp og lagt af stað til Englands.



XVI.

Saint Gervais-vígið.


Skyttuliðarnir þrír voru allir í sama herberginu þegar 
d'Artagnan kom til þeirra. Athos var í þungum 
hugsunum, Porthos sneri uppá skeggið og Aramis las 
í skrautlegri bænabók í bláu flauelsbandi.

„Jeg vona fastlega, að hjer sje um eitthvert mikilsvarðandi 
mál að ræða, herrar góðir“, sagði d'Artagnan, 
„því að annars skal jeg aldrei fyrirgefa ykkur að 
vera að ómaka mig hingað eftir hita og þunga dagsins. 
Við höfum gert áhlaup á eitt vígið og jafnað það 
við jörðu. Þar hefðuð þið átt að vera við, góðir hálsar 
— þar var harður aðgangur“.

„Það var líka harður aðgangur þar sem við vorum“, 
sagði Porthos og sneri skeggið í ákafa.

„Þei-þei!“ sagði Athos.

„Nú-jájá!“ sagði d'Artagnan. „Það virðist svo sem 
eitthvað alvarlegt sje á seiði“.

„Borðaðir þú ekki morgunverð, Aramis, í matsöluhúsi 
Parpaillots í fyrradag?“ spurði Athos.

„Jú“, svaraði Aramis.

„Hvernig fjell þjer það?“

„Æ, mjer fjell það illa. Það var föstudagur í fyrradag 
og samt var ekkert annað en kjöt á borðum“.

„Hvað er að tarna!“ sagði Athos. „Gaztu ekki 
fengið fisk hjerna við sjávarsíðuna?“

„Þeir segja að stíflan, sem kardínálinn er að láta 
gera, fæli allan fisk til hafs“.

„En það var nú annars ekki þetta, sem jeg ætlaði 
að spyrja þig um“, sagði Athos, „heldur um það, 
hvort þú hefðir getað verið þar í ró og næði“.

„Já, að því leyti held jeg, að það sje ekki svo afleitur 
staður. Það var ekki ýkja margt um manninn 
þar, sízt af nærgöngulum mönnum“.

„Þá skulum við fara þangað“, sagði Athos. „Hjerna 
geta allir heyrt til okkar“.

D'Artagnan var vanur dutlungum vinar síns og sá 
undir eins á svip hans er eitthvað alvarlegt var á ferðum. 
Hann fór þegar af stað með honum orðalaust, en 
Porthos og Aramis gengu á eftir þeim og ræddust við.

Þeir mættu Grimaud á leiðinni. Athos benti honum 
að fylgja sjer eftir og hlýddi hann því þegjandi, 
eins og hann var vanur. Hann var annars, mann 
garmurinn, næstum búinn að venja sig af að segja 
nokkurt orð.

Þeir gengu svo inn á skenkistofu Parpaillots. 
Klukkan var orðin sjö og farið að lýsa af degi. Pöntuðu 
þeir sjer morgunverð og	var vísað til herbergis, 
þar sem gestgjafinn sagði, að þeir yrðu ekki ónáðaðir.

En svo illa tókst til, að þeir höfðu valið mjög óheppilega 
stund til þessarar samkomu. Það var nýbúið 
að blása til rismála og streymdu menn til veitingahússins 
hvaðanæva með stýrurnar í augunum til þess 
að fá sjer morgunhressingu. Riddarar, svissneskir dyraverðir, 
lífvarðarliðar, skyttuliðar og húsarar komu hverjir 
af öðrum og var það að vísu veitingamanninum í 
hag en mjög svo bagalegt fyrir þú fjelaga. Þeir svöruðu 
heldur ekki morgunkveðju hermannanna öðru en 
hálfgerðum ónotum.

„Heyrið nú!“ sagði Athos. „Þetta verður bara til 
þess, að við lendum í einhverjum illdeilum, en hjá 
því ættum við helst að komast í þetta sinn. Segðu 
okkur, d'Artagnan, af áhlaupinu í gærkvöldi svo skulum 
við segja þjer, hvað fyrir okkur kom“.

„Já, hvert í logandi!“ sagði húsari nokkur með 
brennivínsglas í hendinni, sem hann var að dreypa í 
við og við. „Þið lífvarðarliðarnir voruð í víggröfunum 
í gærkvöldi. Hvernig var þar að vera? Fengu Rochelle-búarnir 
duglega á baukinn?“

D'Artagnan leit til Athos eins og til að spyrja 
hann um, hvort hann ætti að vera að svara þessum 
kumpán, sem var að gaspra fram í tal þeirra.

„Núnú, d'Artagnan!“ sagði Athos. „Heyrirðu ekki 
að herra Busigny er að tala við þig? Segðu frá viðureigninni 
í gærkvöldi fyrst að þessa herra langar til að 
fræðast um hana“.

„Haben sie[* Hafið þið.] ekki tekið fígið[** vígið.]?“ sagði svissneskur 
dyravörður, sem var að drekka romm úr stórri ölkollu.

„Jú,“ svaraði d'Artagnan og hneigði sig. „Okkur 
tókst líka að lauma púðurkvartili undir eitt vígishornið, 
sem gerði allmikla glufu í múrinn þar, þegar kviknaði 
í því“. Annars gerði sprengingin talsverð spjöll 
á öllum múrnum, enda var hann orðinn hrörlegur“.

„Hvaða vígi var það?“ spurði riddari, sem var að 
steikja gæs yfir glóð.

„Það var Saint Gervais-vígið“, svaraði d'Artagnan. 
„Rochellebúarnir skutu á verkamenn okkar í skjóli 
við það“.

„Það hefur víst verið harður aðgangur?“

„Ójá, fremur það. Við mistum fimm menn og af 
óvinunum fjellu milli tíu og tuttugu“.

„Sacrebleu!“ hrópaði Svissinn, því að þótt þýzkan 
sje óvenju auðug af blótsyrðum, þá hafði hann 
vanið sig á að nota frönsk blótsyrði með fram.

„Líklega senda þeir nú undir eins verkamenn til að 
gera við vígið aftur“, sagði húsarinn.

„Já, það er mjög sennilegt“, sagði d'Artagnan.

„Heyrið, góðir hálsar!“ sagði Athos alt í einu. 
„Eigum við að veðja“.

„Jawohl!“ sagði Svissinn.

„Bíðið ögn við!“ sagði riddarinn, sem var að 
steikja gæsina. „Jú, jeg er til í það, en heyrðu þarna 
Glasagvendur!“ kallaði hann til veitingamannsins. 
„Komdu með bolla eða spilkomu og það á augabragði, 
því að jeg vil ekki missa niður einn einasta dropa af 
þessari dásamlegu gæsarfeiti“.

„Hann hafa rjett!“ sagði Svissinn. „Gansfett[* gæsafeiti.] mikið 
gút[** góð.] með syltutau“.

„Svona-nú!“ sagði riddarinn. „Látið okkur nú 
heyra veðmálið, herra Athos“.

„Já, hvernig er það?“ spurði húsarinn.

„Nú-jæja, herra Busigny“, sagði Athos. „Jeg býðst 
til að veðja við yður um, að fjelagar mínir, þeir Porthos, 
Aramis, d'Artagnan og jeg sjálfur skulum borða 
morgunverð í Saint Gervais-víginu og vera þar einn 
klukkutíma — nákvæmlega einn klukkutíma — hvað 
svo sem óvinirnir gera til þess að hrekja okkur þaðan“.

Porthos og Ararnis litu hvor á annan. Þá fór að 
gruna hver tilgangurinn væri.

„En við verðum allir skotnir niður vægðarlaust“, 
hvíslaði d'Artagnan að Athos.

„Það verður miklu fremur allra okkar bani, ef við 
förum þangað ekki“, svaraði Athos.

„Ja-jæja!“ sagði Porthos, ruggaði sjer á stólnum og 
sneri skeggið. „Þetta er svei mjer myndarlegt veðmál 
— finst ykkur það ekki?“

„Jú — og jeg geng líka að því“, sagði Busigny. 
„En hvað eigum við að setja undir?“

„Þið eruð fjórir og við erum líka fjórir“, sagði 
Athos. „Það er bezt að við setjum undir góðan miðdagsverð 
handa átta mönnum — hverníg lízt ykkur á 
það ?“

„Ágætlega“, sagði Busigny.

„Prýðilega“, sagði riddarinn.

„Herrlich[* dásamlega.]“, sagði Svissinn.

Fjórði maðurinn hafði ekki lagt neitt til málanna, 
en kinkaði nú kolli til samþykkis.

„Morgunverðurinn er tilbúinn“, sagði veitingamaðurinn.

„Það að er gott, komið þjer þá með hann“, sagði 
Athos.

Veitingamaðurinn gerði svo. Athos benti Grimaud 
að vefja um hann handþerrunum og láta hann ofan í 
stóra körfu, sem stóð þar í einu horninu. Grimaud 
gerði það og tók körfuna á handlegg sjer.

„Hvert ætlið þið með matinn?“ spurði veitingamaðurinn.

„Hvað kemur yður það við, bara ef þjer fáið 
borgunina?“ sagði Athos og fleygði nokkrum gulldölum 
á borðið.

„Á jeg að skila nokkru aftur? spurði veitingamaðurinn.

„Nei, en bætið þjer við tveimur kampavínsflöskum 
og svo megið þjer eiga afganginn“.

Þetta voru nú vonbrigði fyrir veitingamanninn, 
en hann bætti úr skák með því að lauma tveimur 
flöskum af Anjouvíni í körfuna í stað kampavíns.

„Viljið þjer gera svo vel, herra Busigny“, sagði 
Athos, „að setja úrið yðar eftir mínu úri eða láta mig 
setja mitt úr eftir yðar“.

„Sjálfsagt“, sagði Busigny og tók upp prýðisfallegt 
úr, greypt demöntum. „Mitt úr er hálf átta“, sagði hann.

„Og mitt er fimm mínútum betur“, sagði Athos. 
„Þjer munið þá, að mitt úr er fimm mínútum á undan 
yðar“.

Þeir fjelagar fjórir kvöddu svo hina og lögðu af 
stað til vígisins. Grimaud gekk á eftir þeim, en ekki 
grunaði hann, hvert ferðinni var heitið og hafði heldur 
ekki spurt um það.

Þeir töluðu ekki orð saman meðan þeir voru innan 
vjebanda herbúðanna, enda elti þá hópur forvitinna 
manna, sem höfðu heyrt um veðmálið og langaði 
nú til að sjá, hversu þeim reiddi af. En jafnskjótt 
sem þeir komu út fyrir skotgarðana og á bersvæði, 
þótti d'Artagnan tími til kominn að biðjast einhverrar 
skýringar á þessu tiltæki.

„Viltu nú ekki, kæri Athos minn, gera svo vel 
og segja mjer, hvert ferðinni er heitið?“ sagði hann.

„Til vígisins, eins og þú sjerð“, svaraði Athos.

„En hvaða erindi eigum við þangað?“

„Borða morgunverð eins og okkur kom saman um“.

„Hvers vegna gátum við ekki borðað hann hjá 
Parpaillot?“

„Af því við þurfum að ráðgast um mikilsvarðandi 
mál, en það var ómögulegt að tala saman í næði 
nokkurt augnablik þarna í veitingahúsinu fyrir kjaftæði 
og gauragangi. En þarna ónáða þessir gasprarar okkur 
ekki“, bætti hann við og benti á vígið.

„Mjer finst nú raunar“, sagði d'Artagnan, „að við 
hefðum getað fundið einhvern afvikinn stað í sandhólunum 
niðri við sjóinn.

„Þar sem allir hefðu getað rekist á okkur og kardínálinn 
búinn að komast að því innan hálftíma, að 
við sætum þar á leynifundi“.

„Já, Athos hefur rjett fyrir sjer“, sagði Aramis. 
„<i>Animadvartuntur in desertis</i>“.[* Þeir hittast á eyðimörku.]

„Eyðimörk væri ekki svo illa tilvalin, ef hún væri 
hjer nokkur“, sagði Porthos.

„Enginn staður er svo auður, að ekki kunni fugl 
að fljúga, fiskur að spretta upp úr vatni eða hjeri 
hlaupa úr fylgsni sínu og jeg fer að halda, að ekki 
sje sá fugl, fiskur eða hjeri, sem ekki er í þjónustu 
kardínálans. Þess vegna er bezt, að við förum þangað, 
sem um talað var, enda getum við nú ekki hliðrað 
okkur hjá því vansalaust. Við höfum veðjað og engan 
grunar, hvað undir veðmálinu býr af okkar hendi og 
við verðum að vera einn klukkutíma í víginu ef við 
ætlum okkur að vinna veðmálið. Annað hvort verður 
ráðist á okkur, eða ekki — það er hvorttveggja til. 
Verði það ekki gert, þá gefst okkur gott tækifæri til 
að tala saman í næði, því að jeg þori að ábyrgjast, að 
þar hlerar enginn. En verði ráðist á okkur, þá getum 
við samt sem áður rætt nauðsynjamál okkar og jafnframt 
því varist drengilega, svo að við munum hljóta 
af frægð og frama. Hagurinn er því allur okkar megin, 
hvernig sem fer“.

„Já, en það er nú áreiðanlegt, að einhver kúlan 
hittir okkur“, sagði d'Artagnan.

„Seisei — nei, kæri vin!“ sagði Athos. „Þær kúlur, 
sem við þurfum helzt að óttast, koma ekki frá 
óvinunum“.

„En mjer finst nú samt, að við hefðum átt að 
hafa byssur með okkur í svona ferðalag“, sagði Porthos.

„Hvaða vitleysa, vinur minn. Hvað hefðum við 
átt að gera við þann óþarfa farangur?“

„Jeg skil ekki að það sje neinn óþarfi að taka 
með sjer góða byssu, nokkur skothylki og fullan púðurbauk 
þegar gengið er til móts við óvinina“.

„Núnú! Heyrirðu ekki hvað d'Artagnan var að 
segja?“

„Nei — hvað var hann að segja?“ spurði Porthos.

„Hann var að segja, að í áhlaupinu í gærkvöldi 
hefðu fallið nokkrir af okkar mönnum og allmargir 
af óvinunum“.

„Nú — og hvað um það?“

„Það hefur víst ekki verið neinn tími til að sinna 
neinu herfangi, eða hvað? Það hefur víst verið um 
nóg annað að hugsa“.

„Nú-jæja?“

„Nú-jæja! Þar af leiðir, að við getum tekið byssur 
þeirra og skotfæri og fáum þá miklu fleiri byssur 
og meiri skotfæri, heldur en þó að við hefðum haft 
sína byssuna hver“.

„Kæri Athos!“ sagði Aramis. Þú ert sannarlegt 
mikilmenni!“

Porthos kinkaði kolli, en það virtist að d'Artagnan 
gæti ekki sætt sig við þetta.

Og það var auðsjeð, að eins var ástatt fyrir 
Grimaud, því nú kipti hann í kyrtilskaut húsbónda 
síns þegar hann sá, að þeim var alvara að fara til 
vígsins.

„Hvert erum við að fara?“ spurði Grimaud — 
auðvitað þegjandi.

Athos benti á vígið.

„En þar fáum við kúlur í skrokkinn ljet Grimaud 
skilja á sjer.

Athos ránghvolfdi augunum og benti upp í 
himininn.

En nú hristi Grimaud höfuðið, ljet körfuna niður 
og settist hjá henni.

Athos dró skammbyssu úr beltinu, gætti að hvellhettunni, 
spenti bóginn og hjelt hlaupinu að annari 
hlustinni á Grimaud, en hann tók viðbragð mikið og 
spratt þegar á fætur.

Athos benti honum að taka körfuna og ganga á 
undan þeim. — Það var alt og sumt sem Grimaud 
hafði upp úr þessari tregðu sinni, að verða nú að vera 
í fararbroddi í stað þess að ganga síðastur!

Þeir litu til baka þegar þeir voru komnir að 
víginu.

Rúm þrjú hundruð hermanna höfða safnast að 
inngangi herbúðanna, en í hóp sjer gátu þeir greint þá 
fjóra, sem höfðu veðjað við þá. Athos tók hatt sinn, 
setti hann á sverðoddinn og veifaði til þeirra, en kveðju 
hans var tekið með dynjandi fagnaðarópum frá herbúðunum.

Að svo mæltu gengu þeir inn í vígið og var 
Grimaud kominn þangað á undan þeim.



XVII.

Ráðagerð skyttuliðanna.


Eins og Athos hafði búist við, voru ekki aðrir 
fyrir í víginu en hinir föllnu menn.

„Jæja, góðir hálsar“, sagði Athos. „Nú skulum 
við byrja á því að safna saman byssunum og skotfærunum 
meðan að Grimaud reiðir fram matinn. Við 
getum sem bezt talað saman á meðan, því að ekki 
heyra þessir til okkar“, sagði hann og benti á þá föllnu.

„Við gætum nú líka leitað í vösum þeirra og 
kastað þeim svo í víggröfina,“ sagði Porthos.

„Já — það er bezt að láta Grimaud hafa fyrir 
þeirri leit“, sagði Athos.

„Nú-jæja, látið þá Grimaud leita á þeim og 
fleygja þeim svo út fyrir múrinn“, sagði d'Artagnan.

„Nei, það tek jeg ekki í mál“, sagði Athos „Þeir 
geta komið okkur að notum“.

„Hvernig geta líkin komið okkur að notum?“ 
sagði Porthos. „Nú held jeg, að þú sjert ekki með 
öllum mjalla“.

„Dæmið varlega, segir Guðspjallið og kardínálinn“, 
svaraði Athos. En hvað erum við nú búnir að 
fá margar byssur“.

„Tólf“, sagði Aramis.

„Og hvað mörg skothylki?“

„Eitthvað hundrað“.

„Það er nóg og meira en nóg. Nú skulum við 
hlaða byssurnar“.

Þegar þeir höfðu lokið þessu, benti Grimaud þeim, 
að maturinn væri til reiðu, en Athos benti honum aftur 
á einskonar skot í vígismúrnum og skyldi hann standa 
þar á verði, en honum til afþreyingar ljet Athos hann 
taka með sjer nokkrar brauðsneiðar, kjötbita og vínflösku.

„Jæja, við skulum nú fara að borða“, sagði Athos.

Settust þeir svo flötum beinum á jörðina og tóku 
til snæðings.

„Fyrst að þú þarft nú ekki að óttast, að neinn 
standi á hleri“, sagði d'Artagnan, „þá vona jeg, að 
þú segir okkur nú þetta leyndarmál“.

„Og jeg, vona, að jeg hafi sjeð ykkur bæði fyrir 
frægð og ánægju“ sagði Athos. „Jeg hef sjeð ykkur 
fyrir indælli skemtigöngu og ágætis mat og þið getið 
sjeð gegnum skotskörðin þarna, að mörg hundruð 
manns mæna hingað augunum og álíta okkur annað-hvort 
fól eða fullhuga, sem oft kemur í sama stað 
niður“.

„Jú, en leyndarmálið“, sagði d'Artagnan.

„Leyndarmálið er ekki annað en það“, sagði 
Athos, að jeg talaði við Mylady í gærkvöldi“.

D'Artagnan var að bera vínglas upp að vörunum, 
en þegar hann heyrði þetta, brá honum svo við, að 
hann varð að setja glasið frá sjer, til þess að ekki 
skvettist úr því.

„Hefurðu sjeð kon — —“

„Ussuss!“ sagði Athos. „Þú mátt ekki gleyma því, 
kæri vin, að þessir herrar vita ekkert um einkahagi 
mína og heimilisástæður. Núnú! Jeg talaði við Mylady, 
eins og jeg var að segja“.

„Hvað þá?“ spurði d'Artagnan.

„Það var fremur skamt hjeðan — í veitingahúsi, 
sem kallað er „Rauða dúfnabúrið“.

„Jæja, þá er úti um mig“, sagði d'Artagnan.

„Ekki nú enn“, sagði Athos, „því að nú er hún 
víst farin hjeðan úr landi“.

D'Artagnan ljetti við þetta.

„En segið okkur fyrir alla muni“, sagði Porthos. 
„hvaða manneskja þessi Mylady er, sem þið eruð alt 
af að tala um“.

„Það er dæmalaust yndisleg kona“, sagði Athos 
og saup á vínglasi. „Hvaða árans óþokki er hann þessi 
veitingamaður!“ kallaði hann upp. „Hann hefur fengið 
okkur Anjouvín í staðinn fyrir kampavín og heldur 
víst, að við tökum ekkert eftir því. Jú“, hjelt hann áfram, 
„það er dæmalaust yndisleg kona og þykir víst 
fremur vænt um d'Artagnan, en þarf samt að hefna 
sín á honum fyrir einhverja hrekki, sem hann hefur 
sýnt henni. — Það er líklega mánuður síðan að hún 
ætlaði að láta skjóta hann og rúm vika síðan hún ætlaði 
að byrla honum eitur, en í gær bað hún kardínálann 
um höfuð hans!“

„Hvað ertu að segja — bað hún kardínálann um 
höfuð mitt?“ sagði d'Artagnan og brá litum.

„Það er alveg gullsatt“, sagði Porthos. „Jeg heyrði 
það með mínum eigin eyrum“.

„Og jeg líka“, sagði Aramis.

„Jæja-þá!“ sagði d'Artagnan alveg utan við sig. 
„Það er þá ekki til neins að vera að eiga við þetta 
lengur. Mjer er eins gott að senda kúlu gegnum hausinn
á mjer til þess að koma einhverjum enda á þetta“.

„Það er sú argasta vitleysa, sem nokkur maður 
gerir“, sagði Athos, „því að það er eina vitleysan sem 
ekki er hægt að bæta úr“.

„Jeg get aldrei varist slíkum fjandmönnum“, sagði 
d'Artagnan. „Fyrst er nú maðurinn frá Meung. Þar 
næst Wardes greifi, sem jeg særði þremur svöðusárum, 
þá Mylady með sitt leyndarmál, sem jeg komst að og 
að síðustu kardínálinn og hefnd hans, sem jeg ónýtti 
fyrir honum“.

„Jú, rjett er það“, sagði Athos. „Það eru samtals 
fjórir, en við erum líka fjórir, svo að þetta er jafntefli. 
En bíðum við! Ef nokkuð er að marka, hvernig 
Grimaud lætur, þá bætist bráðum drjúgum í fjandmannahópinn. 
Hvað gengur á Grimaud? Eins og nú 
stendur á, þá leyfi jeg þjer hjer með að tala í þetta 
skifti, en vertu samt fáorður. Hvað sjerðu?“

„Mannahóp“.

„Hvað marga menn?“

„Eitthvað tuttugu“.

„Hvers konar menn?“

„Sextán verkamenn, fjóra dáta“.

„Hvað er langt til þeirra?“

„Rúmir tvo hundruð faðmar“.

„Það er gott. Við höfum þá tíma til að borða dálítið 
enn og drekka þína skál, d'Artagnan“.

„Skál!“ sögðu Porthos og Aramis.

„Þakka ykkur fyrir!“ sagði d'Artagnan. „En jeg 
er hræddastur um, að velvild ykkar komi mjer að litlu 
haldi, kæru vinir“.

„Seisei-jú!“ sagði Athos. „Allah er stór, segja 
Múhameðsmenn, og framtíðin er í hans höndum“.

Að svo mæltu tæmdi hann glas sitt, setti það frá 
sjer, reis rólega á fætur, tók sjer byssu og gekk að 
einu skotskarðinu.

Porthos, Aramis og d'Artagnan gerðu sama, en 
Grimaud sögðu þeir að standa fyrir aftan þá og rjetta 
þeim hlaðnar byssur þegar við þyrfti.

Þeir sáu nú hvar mennirnir komu eftir krókóttri 
víggryfju, sem lá frá borginni út til vígisins.

„Ja, hver skrattinn! Það var þá helzt ástæða til 
að vera að ónáða okkur vegna nokkurra manna með 
pála og rekur að vopnum!“ sagði Athos. „Grimaud 
hefði ekki þurft annað en banda á móti þeim — þeir 
hefðu þá sjálfsagt látið okkur í friði“.

„Það efast jeg nú um“, sagði d'Artagnan. „Jeg 
sje ekki betur, en að þeir haldi hiklaust áfram. Það 
er einn undirforingi með dátunum og þeir hafa allir 
byssur“.

„Þeir hafa varla sjeð okkur enn“, sagði Athos.

„Jeg hef ekki brjóst til þess að vera að skjóta 
þessi borgaragrey“, sagði Aramis.

„Það er lakur klerkur, sem aumkvast yfir trúvillinga“, 
sagði Porthos.

„Nei, Aramis hefur rjett fyrir sjer“, sagði Athos. 
„Jeg ætla að gera þeim aðvart“.

„Hvað ertu að hugsa, maður?“ sagði d'Artagnan. 
„Þú getur átt á hættu að verða fyrir kúlum þeirra“.

Athos skeytti því engu, en gekk fram í glufuna á 
múrnum með byssuna í annari hendinni og hattinn 
í hinni.

Mennirnir urðu forviða þegar þeir sáu þennan 
mann alt í einu og námu staðar skamt frá víginu.

„Herrar góðir!“ kallaði Athos til þeirra og hneigði 
sig. „Við hjerna, það er að segja jeg og nokkrir kunningjar“ 
mínir, erum að fá okkur árbít hjerna í víginu, 
en eins og þið vitið, þá er fátt leiðinlegra en að hafa 
ekki matfrið. Þess vegna viljum við biðja ykkur, ef 
þið annars eigið brýnt erindi hingað, að doka við meðan 
við erum að borða eða þá að koma aftur einhvern 
tíma seinna, nema því að eins að þið finnið hvöt hjá 
ykkur til að hverfa frá villu ykkar vegar, skerast úr 
leik með uppreistarmönnunum og drekka með okkur 
skál Hans Hátignar Frakkakonungs — þá eruð þið 
auðvitað velkomnir!“

„Varaðu þig Athos!“ hrópaði d'Artagnan. „Sjerðu 
ekki að þeir miða byssunum á þig?“

„Jú-seisei-jú! Jeg sje það!“ svaraði Athos „En 
þetta eru skikkanlegir borgarar, óvanir að fara með 
byssu og þá líklega ekki sjerlega hæfnir“.

Í sama bili riðu af fjögur skot og kúlurnar smeltust 
á múrvegginn alt í kring um Athos, engin þeirra 
hitti hann. Um leið riðu af önnur fjögur skot og nú 
var betur miðað. Dátarnir þrír fjellu allir og einn verkamaðurinn 
særðist.

„Aðrar byssur, Grimaud!“ sagði Athos og stóð 
enn í múrglufunni.

Grimaud hlýddi undir eins og enn riðu af fjögur 
skot. Nú fjell undirforinginn og tveir verkamenn, en 
hinir lögðu á flótta.

„Gerum útrás!“ hrópaði Athos.

Þeir fjelagar hlupu úr víginu og könnuðu valinn. 
Þeir tóku byssur dátanna og sverð undirforingjans og 
sneru aftur í vígið með þetta herfang, þegar þeir þóttust 
vissir um, að hinir hjeldu áfram flóttanum.
 
„Hladdu byssurnar, Grimaud“, sagði Athos, „meðan 
við ljúkum við máltíðina og tölum betur saman. 
Nú, en hvað var jeg að segja? Jú, hún fór úr landi 
og til Englands“.

„Hvað á hún að gera þangað?“ spurði d'Artagnan.

„Ráða Buckingham af dögum eða fá einhvern 
til þess“.

„En sá níðingsskapur?“

„Ojæja!“ sagði Athos. „En það kemur mjer nú 
annars ekkert við. Þegar þú ert búinn að þessu, 
Grimaud, þá taktu sverð undirforingjans, festu á það 
handþurku og skorðaðu það uppi á vígisveggnum svo 
að upphlaupsmennirnir í La Roehelle geti sjeð, að hjer 
er við konungholla menn að eiga“.

Grimaud hlýddi þegjandi eins og vant var og litlu 
síðar blakti hinn hvíti fáni yfir þeim fjelögum. Frá 
herbúðunum kvað við dynjandi fagnaðaróp.

„Hvað er þetta!“ sagði d'Artagnan. „Kemur þjer 
ekkert við, hvort hún ræður Buckingham af dögum 
eða lætur aðra gera það? Hertoginn er þó vinur okkar“.

„Hertoginn er Englendingur og á í ófriði við okkur. 
Fyrir mjer má hún gera við hann hvað sem henni 
sýnist. Jeg kæri mig ekki frekar um það, en þessa 
tómu flösku“.

Athos fleygði frá sjer flösku, sem hann hjelt á og 
var búinn að tæma í botn.

„Nei, hættu nú“, sagði d'Artagnan. „Jeg fyrirlæt 
ekki Buckingham svona undir eins. Hann gaf okkur 
svo ljómandi fallega hesta“.

„Og þessi dásamlegu reiðtýgi“, sagði Porthos.

„Og auk þess vill guð ekki dauða syndugs manns, 
heldur að hann snúi sjer og lifi“, sagði Aramis.

„Amen“, sagði Athos. „Við getum talað betur um 
það seinna, ef ykkur svo sýnist, en það sem mjer var 
mest umhugað um, eins og þjer mun skiljast, d'Artagnan, 
var að ná í brjefmiða frá þessari konu, sem 
hún hafði herjað út úr kardínálanum. Með þennan 
brjefmiða í höndum gat hún að ósekju ráðið niðurlögum 
þínum og okkar allra ef til vill“.

„Þetta er þá reglulegur kvennskratti“, sagði Porthos 
og fjekk sjer nýjan kjötbita.

„En þessi brjefmiði — hefur hún hann þá enn?“ 
spurði d'Artagnan.

„Nei, hann er nú kominn í mínar vörzlur, en 
ekki skal jeg fullyrða, að jeg hafi fengið hann með 
góðu, því að það væri ósatt mál“.

„Kæri Athos“, sagði d'Artagnan, „Jeg er nú hættur 
að hafa tölu á því, hvað oft þú ert búinn að bjarga 
lífi mínu.“

„Fórstu þá frá okkur til þess að ná fundi hennar?“ 
spurði Aramis.

„Já, það gerði jeg“.

„Hefurðu þennan brjefmiða kardínálans hjerna?“ 
spurði d'Artagnan.

„Já, hann er hjerna“, sagði Athos og tók miðann 
upp úr vasa sínum.

D'Artagnan fletti honum sundur og var ærið skjálfhendur. 
Á honum stóð eins og áður er sagt:

„<i>Það er eftir minni skipun og í ríkisins þágu, að 
handhafi þessa brjefs gerði það sem hún hefur gert.
3. desember 1627
Richelieu</i>“.

„Þetta er reglulegt syndalausnarbrjef“, sagði 
Aramis.

„Og það verðum við að rífa í sundur“, sagði 
d'Artagnan. Honum fanst hann vera að lesa sinn 
eigin dauðadóm.

„Nei, jeg held nú ekki“, sagði Athos. „Það verður 
þvert á móti að geymast vandlega og jeg læt það 
ekki fyrir nokkurt verð — ekki þó að það væri alþakið 
gulli“.

„En hvað ætli hún taki til bragðs?“, sagði d'Artagnan.

„Nú skrifar hún líklega kardínálanum“, sagði Athos, 
eins og ekkert væri um að vera, „að skyttuliðaþrælmenni, 
Athos að nafni, hafi tekið af sjer vegabrjefið 
með ofbeldi og leggur honum um leið það 
heilræði, að sjá fyrir þessum kumpán og kunningjum 
hans tveimur, Porthos og Aramis. Kardínálinn mun 
þá minnast þess, að það eru sömu mennirnir, sem alt 
af verða á vegi hans. Svo lætur hann varpa d'Artagnan 
í fangelsi og sendir okkur þangað líka honum til 
samlætis, svo honum leiðist ekki“.

„Ja-svei!“ sagði Porthos. „Mjer finst nú raunar 
þetta of alvarlegt til þess að hafa það í flimtingum“.

„Jeg er heldur ekki að því“, sagði Athos.

„Á jeg að segja ykkur nokkuð?“ sagði Porthos. „Jeg 
held að það væri minni synd að snúa þessa bansetta 
Mylady úr hálsliðnum, en að strádrepa þessi Húgenottagrey, 
sem ekki vinna annað til sakar en að syngja 
á Frönsku sömu sálmana sem við syngjum á Latínu“.
 
„Hvernig lízt ábótanum á það?“ sagði Athos rólega.

„Jeg er á sama máli sem Porthos“, sagði Aramis.

„Og jeg líka“, sagði d'Artagnan.

„Jeg er feginn að hún er komin langt í burt“, 
sagði Porthos. „Jeg skal játa, að jeg hef alt af verið 
hálf áhyggjufullur út af henni“.

„Og jeg líka, hvort sem hún er á Frakklandi 
eða Englandi“, sagði Athos.

„Jeg sömuleiðis, hvar sem hún er“, sagði d'Artagnan.

„En þú hafðir hana á valdi þínu, Athos“, sagði 
Porthos. „Hvers vegna drektirðu henni ekki, kyrktir 
hana eða hengdir? Þeir dauðu koma ekki aftur?“

„Ertu nú alveg viss um það? sagði Athos og 
brosti einkennilega.

„Mjer dettur nokkuð í hug“, sagði d'Artagnan.

„Hvað er það ?“ spurðu skyttuliðarnir.

„Til vopna!“ hrópaði Grimaud.

Þeir fjelagar spruttu á fætur og gripu byssurnar. 
Í þetta skipti voru það milli tuttugu og þrjátíu menn, 
sem stefndu til vígisins, en nú voru engir verkamenn 
þar á meðal, heldur dátar úr setuliðinu.

„Ættum víð ekki að snúa aftur til herbúðanna?“ 
sagði Porthos. „Mjer virðist þetta vera ofmikill 
liðsmunur“.

„Það er ómöglegt af þremur ástæðum“, sagði 
Athos. „Í fyrsta lagi er morgunverðinum ekki lokið enn, 
í öðru lagi er ýmislegt fleira, sem við þurfum að ræða 
og í þriðja lagi vantar enn þá tíu mínútur í klukkutímann“.

„Einmitt það, en við verðum þó að setja okkur 
einhverjar varnarreglur“, sagði Aramis.

„Þær eru mjög svo einfaldar“, sagði Athos. „Við 
hleypum af byssunum þegar óvinirnir koma í skotfæri. 
Ef þeir halda samt áfram, skjótum við aftur og höldum 
því áfram meðan við höfum hlaðnar byssur. Ef þeir 
sem þá standa uppi af þeim, ætla sjer að gera áhlaup 
á vígið, þá látum við þá koma fast að víginu og veltum 
svo yfir þá allri þessari hlið múrveggsins, sem öll 
rambar og riðar eftir sprenginguna“.

„Ágætt!“ sagði Porthos. „Það er sem jeg segi, Athos, 
að þú ert fæddur og getinn hershöfðingi og kardínálinn 
er hreinasti skussi í samanburði við þig, þó að hann 
þykist nú hafa gott vit á hernaði“.

„Núnú, góðir hálsar“, sagði Athos. „Engin óþarfaskot, 
skal jeg segja ykkur! Miðið vandlega, hver á 
sinn mann“.

„Jeg er búinn að velja minn“, sagi d'Artagnan.
 
„Og jeg minn“, sagði Porthos.

„Jeg sömuleiðis“, sagði Aramis.

„Skjótið!“ skipaði Athos.

Skotin riðu öll af í einu og fjórir menn fjellu.

Í sama bili var gefið merki og dátarnir ruddust 
fram á harða spretti. Skothríðin hjelzt úr víginu og 
skeikaði hvergi, en dátarnir skeyttu því ekki, rjett eins 
og þeir vissu hve fátt manna var fyrir til varnar.
 
Þegar dátarnir komu inn undir vígið stóðu tólf 
eða fjórtán uppi af þeim. Var skotið á þá einu sinni 
enn, en þeir hikuðu ekki að heldur. Hlupu þeir nú 
ofan í vígisgryfjuna og fóru að klifra upp að múrglufunni.

„Svona-nú, kæru vinir“, sagði Athos. „Nú skulum 
við vinna á þeim öllum í einu — niður með múrinn!“

Þeir notuðu byssurnar sem vogarstengur og ýttu 
allir við múrnum ásamt Grimaud, en öll þessi hliðin 
hallaðist út og	riðaði, eins og áður er sagt. Alt í einu 
valt múrinn um og fjell ofan í gryfjuna með ógurlegu 
braki. Þeir heyrðu eitt samfelt angistaróp, þykkan 
rykmökk lagði upp í loftið — og svo var alt búið!

„Ætli við höfum kramið þá alla í sundur?“ 
sagði Athos.

„Það lítur helzt út fyrir það“, sagði d'Artagnan.

„Nei“, sagði Porthos. „Þarna skjögra tveir eða 
þrír burtu, allir illa til reika“.

„Það var sem honum sýndist. Fáeinir þessara 
vesalings manna lögðu á flótta til borgarinnar eftir 
víggröfinni, allir útataðir af for og blóði. Þetta voru 
einu mennirnir, sem uppi stóðu af öllum flokknum.

Athos leit á úrið.

„Jæja drengir góðir“, sagði hann. „Nú höfum við 
verið hjer einn klukkutíma og því unnið veðmálið, 
en við getum vel verið dálitla stund enn, enda áttum 
við eftir að heyra hvað það var, sem d'Artagnan 
datt í hug“.

Að svo mæltu settist hann að því sem eftir var 
af krásunum, jafn rólegur og vant var.

„Sem mjer datt í hug?“ sagði d'Artagnan.

„Já, þú sagðir að þjer hefði dottið nokkuð í hug“.

„Já, það er alveg satt — nú man jeg það! Jeg 
fer til Englands í annað sinn til þess að ná fundi 
Buckinghams“.

„Það gerir þú ekki, d'Artagnan“, sagði Athos.

„Vegna hvers? Þetta hef jeg þó áður gert“.

„Jú, en þá áttum við ekki í ófriði. Þá var 
Buckingham landmaður okkar, en ekki fjandmaður. 
Ef þú færir nú, mætti ef til vill telja það föðurlandssvik“.
 
Þessu gat d'Artagnan ekki mótmælt.

„En bíðum við“, sagði Porthos. „Jeg held líka, 
að mjer hafi dottið nokkuð í hug“.

„Gott og vel! Látum oss heyra!“ sagði Aramis.

„Jeg bið herra de Tréville um fararleyfi og ber 
eitthvað fyrir, en þær viðbárur verðið þið sjálfir að 
finna, því að „mjer er ekki ment sú ljeð“, eins og 
þar stendur. Mylady þekkir mig ekki, svo að jeg get 
snuðrað í kringum hana, án þess að hana gruni neitt 
og svo kyrki jeg hana ef jeg á annað borð næ tökum 
á henni“.

„Skoðum til!“ sagði Athos. „Jeg, er ekki fjarri því, 
að hallast að þessari uppástungu“.

„Ja-svei!“ sagði Aramis. „Vega að kvennmanni! 
Nei-ónei! Mín uppástunga verður bezt“.

„Hver er hún?“ spurði Athos. Hann mat Aramis 
altaf mikils.

„Við verðum að gera Drotningunni aðvart“.

„Allveg rjett!“ sögðu Porthos og d'Artagnan einum 
rómi. „Þarna kom það — þetta er eini rjetti 
vegurinn!“

„Gera drotningunni aðvart“, sagði Athos. „Hvernig 
þá? Ekki höfum við neitt samband við hirðina og 
getum engan sent til Parísar án þess að það verði 
hljóðbært í herbúðunum. Hjeðan og til Parísar eru 
níutíu mílur og við værum komnir í svartholið áður 
en sá sendiboði væri komin til Angers[* Angsje.]“.

„Jeg gæti tekið að mjer að koma brjefi skilvíslega 
til hennar Hátignar“ sagði Aramis og roðnaði. „Jeg 
þekki áreiðanlega manneskju í Tours“.

Athos brosti.

„Þú vilt þá ekki aðhyllast þessa uppástungu, 
Athos?“ spurði d'Artagnan.

„Jeg hafna henni ekki undir eins“, svaraði Athos, 
„en jeg vil að eins benda Aramis á það, að hann getur 
ekki farið burt úr herbúðunum og að engum nema 
einhverjum okkar er trúandi fyrir þessu. Tveimur 
tímum eftir að sá sendiboði væri farinn, mundu sporhundar 
kardínálans kunna brjefið utan að, en bæði 
þjer og þinni „áreiðanlegu manneskju“ vera varpað í 
varðhald“.

„Að því ógleymdu“, sagð Porthos, „að drotningin 
mundi sjálfsagt alt til vinna að bjarga Buckingham, en 
kæra sig kollótta um okkur“.

„Þetta er alveg rjett athugað af Porthos“, sagði 
d'Artagnan.

„Hana-nú!“ Athos. „Hvað gengur nú á í 
borginni?“

„Þeir blása til útrásar“.

„Þeir senda nú sjálfsagt heilt herfylki á okkur“, 
sagði Athos.

„Þú ætlast þó líklega ekki til, að við veitum heilu 
herfylki viðnám“, sagði Porthos.

„Því ekki það?“ svaraði Athos. „Jeg er ágætlega 
fyrirkallaður og væri til með að bjóða heilum 
her byrgin ef við hefðum verið svo forsjálir að taka 
meira vín með okkur“.

„Þarna kemur bumbuberinn!“ sagði d'Artagnan.

„Látum hann koma“, sagði Athos. „Það er stundarfjórðungs 
gangur hjeðan og til borgarinnar og þá 
jafnlangt þaðan og hingað, svo að við höfum nægan 
tíma til að ljúka við ráðagerð okkar. Ef við förum 
hjeðan nú, þá fáum við aldrei jafn hentugan stað til 
skrafs og ráðagerða — og bíðum nú við! Nú datt 
mjer líka nokkuð í hug — það langbezta af því öllu 
saman“.

„Hvað var það?“

„Lofið mjer fyrst að gefa Grimaud afarnauðsynlegar 
fyrirskipanir“.

Athos benti Grimaud að koma til sín.

„Heyrðu Grimaud“, sagði hann og benti á dauðu 
skrokkana, sem voru alt í kringum þá. „Taktu 
þessa fjelaga og raðaðu þeim upp við múrinn — láttu 
hattana á þá og byssurnar í hendurnar á þeim“.

„Ó, þú mikli maður!“ sagði d'Artagnan. „Nú 
skil jeg!“

„Hvað skilurðu?“ spurði Porthos.

„Skilur þú það, Grimaud?“ sagði Aramis.
 
Grimaud hneigði sig þegjandi.

„Við þurfum nú ekki annars við“, sagði Athos. 
„Svo skulum við tala betur um mína uppástungu“.

„En jeg vildi gjarna geta skilið —“ sagði Porthos.

„Það er hreinasti óþarfi“.

„Jæja — hver er þín uppástunga, Athos?“ spurðu 
þeir d'Artagnan og Aramis.

„Hefurðu ekki sagt mjer, d'Artagnan, að þessi 
Mylady, þessi kvennskratti, ætti mág?“

„Jú, og hann þekki jeg vel. Jeg held að honum 
sje ekkert sjerlega vel við mágkonu sína“.

„Það sakar ekki“, svaraði Athos. „Það væri jafnvel 
enn betra, að hann hataðist við hana“.

„Jeg gæti bezt trúað að svo væri“.

„Jeg skil ekkert í þessu, sem Grimaud er að gera“, 
sagði Porthos.

„Þegiðu Porthos“, sagði Aramis.

„Hvað heitir þessi mágur hennar?“

„Winter lávarður“.

„Hvar er hann staddur núna?“

„Hann sneri aftur til London undir eins og ófriðinum 
laust á“.

„Nú-jæja! Þar er einmitt maðurinn, sem við þurfum 
á að halda“, sagði Athos. „Við skulum gera honum 
boð og láta hann vita, að mágkona hans ætli sjer 
að drýgja morð og biðja hann að hafa vakandi auga 
á henni. Það er eflaust til eitthvert betrunarhús í London 
— þangað ætti hann að koma henni og þá megum 
við vera rólegir“.

„Jú, þangað til að hún kemur aftur“, sagði d'Artagnan.

„Þú ert of heimtufrekur, d'Artagnan“, sagði Athos. 
„Jeg hef ráðið þjer eins vel og jeg hef getað og jeg 
skal játa, að jeg sje engin önnur ráð“.

„Jeg held þó, að jeg viti enn betra ráð“, sagði 
Aramis. „Við skulum gera bæði drotningunni og 
Winter lávarði aðvart, báðum í einu“.

„Jú en hvern getum við sent með brjefin til 
Tours og London?“

„Jeg skal ábyrgjast Bazin“, sagði Aramis.

„Og jeg Planchet“, sagði d'Artagnan.

„Já, þetta er einmitt rjetta leiðin“, sagði Porthos. 
„Við getum sent þjóna okkar, þó að við getum ekki 
farið sjálfir úr herbúðunum“.

„Já, auðvitað“, sagði Aramis, „og svo skrifum 
við brjefin í dag, fáum þjónunum ferðapeninga og 
sendum þá af stað“.

„Ferðapeninga!“ sagði Athos. „Hafið þið nokkra 
peninga?“

Þeir fjelagar litu hver á annan og dró heldur 
niður í þeim.

„Gætið að!“ hrópaði d'Artagnan. „Jeg sje einhverja 
svarta og rauða díla á hreyfingu þarna.	Þú varst að 
tala um heilt herfylki, Athos, en þetta er heill her!“

„Ja, svei mjer þá!“ sagði Athos. „Þarna koma 
þeir og laumast þegjandi áfram — engar bumbur 
barðar og enginn lúðraþytur. Ertu búinn að þessu, 
Grimaud?“

Grimaud kinkaði kolli og benti á hina föllnu, 
sem hann var búinn að reisa upp við múrinn í ýmsum 
stellingum, suma með byssu um öxl, suma með byssuna 
fram undan sjer og suma með brugðið sverð.

„Ágætt!“ sagði Athos. „Þetta hefurðu gert snildarlega!“

„Það má vel vera“, sagði Porthos, „en jeg skil 
það bara ekki“.

„Við skulum nú fyrst komast hjeðan“, sagði 
d'Artagnan, „svo skilurðu það kannske seinna“.

„Bíðið svo lítið við, drengir góðir — bara eitt 
augnablik. Grimaud verður að hirða matarleifarnar“.

„Lítið á!“ sagði Aramis. „Nú eru svörtu og rauðu 
dílarnir altaf að stækka og jeg verð að vera á sama 
máli og d'Artagnan. Mjer finst ekki seinna vænna að 
komast til herbúðanna“.

Nú-jæja — jeg er heldur ekkert að hafa á móti 
því“. sagði Athos. „Við veðjuðum um einn klukkutíma 
og nú er liðinn hálfur annar, svo að það er ekkert 
út á það að setja. Komum þá herrar góðir — við 
skulum nú fara!“

Grimaud var þegar lagður af stað með körfuna 
og matarleifarnar og gengu þeir fjelagar nú spölkorn 
á eftir honum.

„Nei, hvaða fjandans vitleysa er þetta!“ sagði 
Athos alt í einu og nam staðar.

„Hefurðu gleymt nokkru?“ spurði Aramis.

„Fánanum, auðvitað! Það má ekki láta fánann lenda 
í óvina höndum, þó að það sje nú ekki annað en 
handþurka“.

Svo hljóp Athos inn í vígið aftur, stje upp á 
múrinn eg tók fánann. Rochellebúarnir voru nú komnir 
í skotmál og ljetu nú skothríðina dynja á þennan 
mann sem virtist gera sjer leik að því að gera sig að 
skotspæni þeirra. En það var eins og einhver „hulinn 
verndarkraftur“ hlífði Athos, því að kúlunum rigndi 
niður alt í kringum hann, en engin þeirra hitti hann.

Athos veifaði fánanum til herbúðanna, en sneri 
baki við bæjarbúum. Gerðist nú gnýr mikill á báðar 
hliðar — hróp og heiftarorg meðal óvinanna og dynjandi 
fagnaðaróp fyrir framan herbúðirnar.

Nú skall á önnur skothríðin og þutu þrjár kúlur 
gegnum handþurkuna svo að hún líktist nú reglulegum 
gunnfána. Frá herbúðunum heyrðist hrópað:

„Niður af múrnum! Niður af múrnum!“

Athos stökk niður og gekk til fjelaga sinna og tóku 
þeir honum tveim höndum, enda þóttust þeir hafa 
heimt hann úr helju.

„Komdu nú, Athos“, sagði d'Artagnan. „Nú er 
bezt að taka til fótanna! Við erum nú búnir að sjá 
fyrir öllu nema peningunum, svo að það væri heimskulegt 
að bíða hjer dauða síns“.

En Athos fór sjer að öllu hægt og fjekst ekki til 
að greikka sporið, hvernig sem fjelagar hans ráku á 
eftir honum, svo að þeir neyddust loks til að hægja á 
sjer líka. Grimaud fór á undan með körfu sína og var 
þegar kominn úr skotfæri.

Litlu síðar heyrðu þeir dynjandi skothríð.

„Hvað er nú?“ sagði Porthos. „Á hvað eru þeir 
að skjóta? Jeg heyri engan kúlnaþyt og sje ekki nokkurn 
mann“.

„Þeir eru að skjóta á þá föllnu“, sagði Athos.

„En þeir föllnu fara þó varla að svara skothríðinni“.

„Nei, vissulega gera þeir það ekki og þess vegna 
halda hinir, að hjer sje um launsát að ræða, hætta að 
skjóta og bera ráð sín saman. Svo senda þeir griðaboða 
í vígið og þegar þeir loksins komast að, hvernig 
í öllu liggur, verðum við komnir ríflega úr skotfæri. 
Það er þess vegna óþarfi að hlaupa sig í spreng 
og fá tak og lungnabólgu“.

„Hæhæ! Nú skil jeg loksins“, sagði Porthos 
undrandi.

„Jæja — mikið var!“ sagði Athos og ypti öxlum.

Það sást nú til þeirra úr herbúðunum og var lostið 
upp fagnaðarópi á móti þeim.

En loksins dundi á ný skothríð og í þetta skifti 
þutu kúlurnar um eyrun á þeim fjelögum og klestust 
á steinunum við fætur þeirra. Bæjarbúar höfðu nú tekið vígið.

„Skárri eru það klaufarnir!“ sagði Athos. „Hvað 
marga skutum við af þeim?“

„Eitthvað tólf eða fjórtán“.

Og hvað marga krömdum við undir múrnum?“
 
„Átta eða tíu“.

„Og enginn okkar særður — ekki svo mikið sem 
skeina á fingur! Jú, bíðum við!“

„Hvað er að hendinni á þjer, d'Artagnan? mjer 
sýnist hún vera blóðug“.

„Það er ekki neitt“, sagði d'Artagnan“.

„Var það geigskot?“

„Ónei — ekki það einu sinni“.

„Hvað var það þá?“

„Það er bara svolítið fleiður“, sagði d'Artagnan. 
„Jeg lenti með fingurinn á milli tveggja steina — 
annar var í múrveggnum og hinn í hringnum mínum“.

„Svo fer þeim, sem ganga með demantshring“, 
sagði Athos hæðnislega.

„Einmitt það!“ sagði Porthos. „Hefur hann demantshring? 
Hvað ætli við sjeum þá að barma okkur út af 
peningaleysi, fyrst að við höfum demant í fórum 
okkar!“

„Það er hverju orði sannara“, sagði Aramis. „Vel 
sje þjer, Porthos! Í þetta skifti datt þjer sannarlegt 
snjallræði í hug“.

„Já, jeg hefði nú haldið það!“ sagði Porthos 
hreykinn. „Ekki þarf annað en að selja hringinn“, 

„Jú; en þetta er demantshringur drotningarinnar“, 
sagði d'Artagnan.

„Þess heldur!“ sagði Athos. „Drotningin bjargar 
Buckingham, elskhuga sínum — það er ekki nema 
sanngjarnt. Og drotningin bjargar okkur vinum hans 
— það er heldur ekki nema sanngjarnt. Við skulum 
selja demantinn — eða hvað segir ábótinn? Porthos 
er óþarft að spyrja. Hann er búinn að segja sitt álit“.

„Ja, mjer finst nú“, sagði Aramis og roðnaði, „að 
þar sem d'Artagnan hefur ekki fengið hringinn hjá 
ástmey sinni og hringurinn þar af leiðandi er ekki 
neinn trygðapantur, þá sje honum heimilt að selja 
hann“.

„Þú talar eins og sá vísi Salómon, kæri vin! Þín 
skoðun er þá?“

„Að hringinn beri að selja“, sagði Aramis.

„Jæja, við skulum þá selja hringinn og ekki hafa 
fleiri orð um það“, sagði d'Artagnan.

Skothríðin hjelt áfram, en þeir fjelagar voru nú 
komnir úr skotfæri.

„Það mátti ekki seinna vera, að Porthos dytti 
þetta snjallræði í hug, því að nú erum við þegar komnir 
að herbúðunum“, sagði Athos. „En munið það nú 
fjelagar góðir, að minnast ekki einu orði á þetta. Þarna 
koma þeir á móti okkur og ætla heldur en ekki að 
fagna okkur“.

Það var líka orð og að sönnu. Allur umsátursherinn 
var kominn á kreik og höfðu rúm tvö þúsund 
manns horft á þessa glæfraför, þótt enginn vissi aðaltilgang 
hennar. Alstaðar glumdu og dundu við fagnaðarópin.
Busigny gekk fram, tók í höndina á Athos og 
kannaðist við að veðmálið væri sjer tapað. Sama gerðu 
riddarinn og Svissinn og síðan aðrir samherjar þeirra 
fjelaga, hver af öðrum. Heillaóskir, handtök og faðmanir 
skiftust á jafnframt því, sem hlegið var dátt að 
borgarbúum. Varð af þessu slíkur glaumur, að kardínálinn 
hjelt, að upphlaup hefði orðið í hernum og sendi 
höfuðsmann lífvarðarliðanna, La Houdiuiére, til að 
grenslast eftir, hverju þetta gengdi. Var honum sögð 
öll sagan og sízt dregið úr, heldur aukið talsverðu við.

„Núnú, hvað er um að vera?“ spurði kardínálinn 
þegar La Houdiuiére kom aftur.

„Jú, yðar Hágöfgi svaraði höfuðsmaðurinn. “Þrír 
skyttuliðar og einn lífvarðarliði veðjuðu um það við 
Busigny; að þeir skyldu borða morgunverð í Saint-Gervais-víginu. 
Það gerðu þeir líka og meðan á máltíðinni 
stóð vörðust þeir árásum fjandmannanna í tvo 
klukkutíma og feldu þá að velli — jeg veit ekki 
hvað marga“.

„Vitið þjer nöfnin á þessum skyttuliðum?“

„Já, yðar Hágöfgi“.

„Hvað heita þeir?“

„Þeir heita Athos, Porthos og Aramis“.

„Það grunaði mig, að það væru þeir þrír, en hvað 
heitir sá fjórði?“

„D'Artagnan“.

„Það hjelt jeg líka. Hann er þá á ferðinni enn, 
sá ungi maður! Nú-jæja! Þessa fjóra fjelaga þyrfti jeg 
umfram alt að fá í mína þjónustu“.

Þetta sama kvöld átti kardínálinn tal við herra 
de Tréville um þetta afreksverk, enda var það á hvers 
manns vörum í herbúðunum. Tréville hafði söguna 
frá hlutaðeigendum sjálfum og sagði kardínálanum hana 
nú ítarlega og gleymdi ekki að geta um handþurkuna, 
sem gerð var að gunnfána“.

„Það er ágætt, herra de Treville“, sagði kardínálinn. 
„Mjer mundi vænt um þykja, ef þjer vilduð eftirláta 
mjer handþurkuna. Jeg ætla að láta sauma í hana 
þrjár gullnar liljur og gefa herfylki yðar hana fyrir 
gunnfána“.

„Það væri ranglátt gagnvart lífvarðarliðunum, yðar 
Hágöfgi“, sagði de Tréville. „D'Artagnan er ekki í 
mínu herfylki, heldur des Essarts“.

„Jæja, takið þjer hann þá í yðar herfylki“, sagði 
kardínálinn. „Það er líka ranglátt að þessir fjórir fullhugar 
skuli ekki vera í sama herfylki, jafn samrýmdir 
og þeir eru“.

Sama kvöldið tilkynti de Tréville d'Artagnan og 
skyttuliðunum þremur þessa miklu nýjung og bauð 
þeim öllum til miðdagsverðar hjá sjer daginn eftir.

D'Artagnan varð frá sjer numinn af fögnuði. Þetta 
hafði lengi verið hans heitasta ósk. Þeir fjelagur hans 
samglöddust honum innilega.

„Þetta var dásamlegt tiltæki af þjer, Athos“, sagði 
d'Artagnan. „Við höfum bæði getið okkur góðan orðstír 
og fengið tækifæri til að ræða alvarlegt og áríðandi 
mál“.

„Og því getum við nú haldið áfram án þess að 
vekja tortrygni annara“, sagði Athos. Því að nú er 
vonandi, að hjeðan af verðum við álitnir vinir kardínálans!“

Sama kvöldið fann d'Artagnan herra des Essarts 
að máli og sagði honum frá því, að hann væri nú 
tekinn í skyttuliðið.

Des Essarts hafði mætur á d'Artagnan og bauðst 
til að vera honum hjálplegur með útbúnað hans, því 
að þessi breyting hafði nokkurn kostnað í för með sjer.

D'Artagnan afþakkaði það, en bað hann í þess 
stað að verðleggja demantinn og koma honum í peninga 
fyrir sig.

Morguninn eftir kom þjónn des Essarts með 
peningapoka til d'Artagnans og voru í honum sjö 
þúsund fránkar.

Það var borgunin fyrir demantshringinn Drotningarnaut.



XVIII.

Fjölskyldumálefni.


Athos fann nafnið á þessu málefni þeirra og kallaði 
það fjölskyldumálefni. Kardínálinn hafði engan rjett til 
þess að hlutast til um fjölskyldumálefni. Fjölskyldumálefni 
koma öllum og engum við.

Aramis fann bezta úrræðið — það voru þjónarnir.

Porthos fann hjálparmeðalið — það var demantshringurinn.

D'Artagnan einum hafði ekkert hugkvæmst og 
var hann þó löngum þeirra ráðsnjallastur, en það er 
aðgætandi, að hugsunin um Mylady lamaði alt hans 
sálarþrek.

Og þó er þetta ekki alveg rjett — d'Artagnan 
fann ráð til þess að koma hringnum í peninga.

Miðdagsveizlan hjá herra de Tréville var einkar 
skemtileg og bar d'Artagnan hinn nýja einkennisbúning 
sinn. Hann var mjög svipaður Aramis á vöxt og 
með því að Aramis hafði fengið talsverða peninga frá 
„forleggjaranum“, eins og áður er sagt, þá ljet hann 
sauma sjer tvo nýja einkennisbúninga og gaf d'Artagnan 
annan. Mundi d'Artagnan nú þózt hafa fengið 
uppfylling óska sinna ef umhugsunin um Mylady hefði 
ekki varpað nokkrum skugga á fögnuð hans.

Að miðdagsverðinum loknum komu þeir fjelagar 
sjer saman um að finnast hjá Athos til þess að 
koma ráðagerð þeirra í framkvæmd. Var nú að eins 
eftir að komast að niðurstöðu um þessi þrjú atriði:

Hvað skrifa ætti mági Mylady.

Hvað skrifa ætti þessari „áreiðanlegu manneskju“ 
í Tours.

Og hver þjónanna ætti að fara með brjefin.

Sjerhver þeirra mælti með sínum eigin þjóni. 
Athos benti á hagmælsku Grimaud, sem væri alveg 
óviðjafnanleg. Porthos hrósaði Mousqueton á hvert 
reipi og kvað hann vera fjögra manna maka að afli. Aramis 
fór lofsamlegum orðum um Bazin, fyrir hyggindi og 
snarræði og þá dró d'Artagnan ekki af þegar hann 
var að lýsa öllum hreystiverkum Planchets. Voru þeir 
lengi að metast um þetta, en ekki er þörf að segja 
frekar frá þeim umræðum.

„Sá sem við sendum, þarf helst að vera gæddur 
öllum þessum mannkostum, sem upp hafa verið taldir“, 
sagði Athos.

„Já, en hvar er hægt að fá slíkan mann?“

„Hann fæst hvergi“, svaraði Athos. „Við skulum 
halda okkur við Grimaud“.

„Nei, Mousqueton heldur“.

„Jeg held því fram, að við eigum að senda Bazin“.

„Nei, við skulum senda Planchet, hann er hraustur 
og hygginn og það eru þó strax tveir af umræddum 
mannkostum“.

„Nú skal jeg segja ykkur nokkuð“, sagði Aramis. 
„Það er ekki nóg að fá að vita hver þjóna okkar 
sje þagmælskastur, sterkastur, hygnastur eða hraustastur 
— fyrst af öllu verðum við að komast eftir, hver 
þeirra sje fjegjarnastur“.

„Aramis hefur rjett að mæla“, sagði Athos. „Það 
verður ávalt að byggja meira á göllum manna en kostum. 
Þú ert djúpskygn sálfræðingur, herra ábóti“.

„Já, er ekki svo?“, sagði Aramis. „Við megum 
ekki gleyma því, að fyrirætlanir okkar geta engu síður 
mishepnast en hitt — og	ef þær mishepnast, þá varðar 
það ekki eingöngu líf þjónanna, heldur einnig — —“.

„Hafðu ekki svona hátt“, sagði Athos.

„Nei, rjett er það — þá varðar það ekki eingöngu 
líf þjónanna, heldur einnig húsbænda þeirra. En eru 
nú þjónar okkar svo ábyggilegir, að þeir sjeu fúsir til 
að hætta lífi sínu okkar vegna? Naumast held jeg það“.

„Jeg þori næstum að ábyrgjast Planchet“, sagði 
d'Artagnan.

„Einkum ef þú lofar honum góðri borgun“.

„Og samt er það ekki nægileg trygging“, sagði 
Athos. „Þeir lofa hverju sem vera skal til þess að fá 
peningana, en fellst svo hugur, þegar á hólminn er 
komið, og gleyma öllum loforðum. Svo verða þeir 
teknir höndum og píndir til sagna. Til þess að komast 
til Englands verður að fara Frakkland á enda og 
alstaðar eru útsendarar og njósnarmenn kardínálans. 
Til þess að fá far með skipi verður að hafa vegabrjef. 
Til þess að komast til London verður maður að kunna 
ensku. Þessi för er ótal erfiðleikum bundin“.

„Það getur mjer ómögulega fundist“, sagði d'Artagnan, 
því að honum var þetta áhugamál. „Jeg held 
þvert á móti, að þetta sje ógnar auðvelt. Það leiðir af 
sjálfu sjer, að ef við skýrum Winter lávarði sem greinilegast 
frá fólskuverkum kardínálans — —“

„Ekki svona hátt!“ sagði Athos.

„ — ef við skrifum honum um leynibrögð kardínálans 
og stjórnmálavafstur, þá verðum við bundnir á 
hjól og steglur“, hvíslaði d'Artagnan. „Við megum 
ómögulega gleyma því, að við ætlum að skrifa honum 
um „fjölskyldumálefni“.	Þú hefur sjálfur valið það orð, 
Athos. Við skrifum honum í þeim tilgangi einum, að 
hann aftri Mylady frá því að vinna okkur mein þegar 
hún kemur til London og ættir þú að orða brjefið 
eitthvað á þessa leið:

„Já, blessaður láttu okkur heyra“, sagði Aramis 
og glotti við.

„Háttvirti, kæri vin — —“

„Það er afbragð, d'Artagnan. „Jeg verð að segja, 
að þetta er ekki ólagleg byrjun“, sagði Athos. „Kæri
vin!“ Það eitt er nóg til þess,	að þú verður bútaður 
sundur lim fyrir lim, en ekki lagður í hjól og steglur“.

„Nú-jæja! Þá skrifa jeg bara: Háttvirti herra“.

„Þú getur líka eins vel skrifað herra lávarður“, 
sagði Athos. Hann var alt af svo formfastur.

„Herra lávarður! Munið þjer eftir girta blettinum 
bak við Luxembourg — —“

„Eigum við nú líka að fara að minnast á Luxembourg 
í brjefinu? Það gæti skilist sem sneið til ekkjudrotningarinnar. 
Það var annars ekki svo illa til fundið“, 
sagði Athos.

„Jæja við skrifum þá bara: Herra lávarður! 
Munið þjer nokkuð eftir girta blettinum, þar sem lífi 
yðar var bjargað — —“

„Kæri d'Artagnan“, sagði Athos. „Þú ert og verður 
afleitur brjefritari. „Þar sem lífi yðar var bjargað!“ 
En sú dæmalaus smekkleysa! Aðalsmenn eru ekki að 
minnast á smágreiða, sem þeir hafa gert hver öðrum 
— slíkt er móðgandi“.

„Þú ert óþolandi, Athos“, sagði d'Artagnan. Ef 
þú þykist ætla að fara að kenna mjer að stíla sendibrjef, 
þá hætti jeg við allar brjefaskriftir“.

„Það er líka það langrjettasta. Þjer er betur lagið 
að fara með byssu og korða — það eru vopn við 
þitt hæfi, en þjer er bezt að láta ábótann fara með 
pennann. Hann kann að halda á honum“.

„Já, það skaltu gera“, sagði Porthos. „Fáðu Aramis 
pennann. — hann getur skrifað ritgerðir á latínu, 
hvað þá annað“.

„Jæja, látum svona vera“, sagði d'Artagnan. 
Skrifa þú þá brjefið, Aramis, en stutt og gagnort verður 
það að vera, skal jeg segja þjer“.

„Það skal jeg gjarnan gera“, sagði Aramis, „en þá 
verðið þið að segja mjer alla málavöxtu. Mjer hefur 
skilist á ýmsu, sem þið hafið látið í ljós, að þessi 
mágkona sje mesta flagð, enda sannfærðist jeg um 
það, þegar jeg varð áheyrandi að tali hennar við kardínálann“.

„Hafðu lægra, maður“, sagði Athos.

„En nánari atvik þekki jeg ekki“, hjelt Aramis 
áfram.

„Og jeg ekki heldur“, sagði Porthos.

Athos og d'Artagnan litu hvor á annan. Athos 
var nú orðinn fölari en hann átti að sjer og hugsaði 
sig um stundarkorn. Hann gaf svo d'Artagnan til kynna, 
að hann skyldi taka til máls.

„Um þá hlið málsins mætti skrifa á þessa leið“, 
sagði d'Artagnan: „Herra lávarður! Mágkona yðar er 
glæpakvendi og hefur ætlað sjer að ráða yður bana 
til þess að erfa eigur yðar. En raunar gat hún aldrei 
gifzt bróður yðar löglega, með því að hún átti mann 
á Frakklandi og var — —“

D'Artagnan leit á Athos, eins og hann væri í vandræðum 
með áframhaldið.

„— og var rekin burt af þeim manni sínum“, 
bætti Athos við.

„Af því að hún var brennimerkt á annari öxlinni“, 
hjelt d'Artagnan áfram.

„Þetta hlýtur að vera einhver fjarstæða“, sagði 
Porthos. „Ætlaði hún að ráða mág sinn af dögum?“

„Já“.

„Og var hún gift áður?“ spurði Aramis.

„Já“.

„Og maður hennar komst að því, að hún var 
brennimerkt á öxlinni?“ spurði Porthos.

„Já“.

Það var Athos, sem játaði öllum þessum spurningum.

„Hver hefur sjeð þetta brennimark?“

„D'Artagnan og jeg eða jeg og d'Artagnan, rjettara 
sagt“, svaraði Athos.

„Og er þá hinn rjetti eiginmaður þessarar ófreskju 
lifandi enn?“ spurði Aramis.

„Já hann er lifandi“.

„Ertu viss um það?“

„Já, jeg er það“.

Það sló öllu í þögn nokkra stund og hugsaði 
hver sitt.

„Þetta er allra bezta brjefsefni“, sagði Athos loksins.

„Satt er það“, sagði Aramis, „en samt sem áður 
er alls ekki vandalaust að semja brjefið sjálft. Það 
mundi kosta sjálfan kanzlarann nokkra fyrirhöfn að 
stíla brjef jafn einkennilegs efnis og er hann þó allvanur 
að bókfæra ýmislegt. En hvað um það — hafið 
nú hljótt um ykkur, því að nú fer jeg að skrifa“.

Aramis greip pennann, hugsaði sig um, skrifaði nokkrar 
línur og las þær síðan upp, en þær voru svohljóðandi:

„Herra lávarður!

Þeim sem þessar línur skrifar, hefur veizt sá sómi 
að eiga vopnaviðskifti við yður á girtum bletti við 
Enfer-götuna. En þar sem þjer, alt frá þeim tíma, 
hafið oftsinnis sýnt mjer þá velvild að kalla mig vin 
yðar, þá er það blátt áfram skylda mín að launa 
vinsemd yðar með því að leggja yður heilræði eitt. 
Það hefur tvívegis legið við, að þjer hlytuð bana af 
völdum kvennpersónu einnar, sem yður er nátengd og 
þjer skoðið sem löglegan erfingja yðar af því að yður 
er ókunnugt um, að hún var gift manni á Frakklandi 
áður en hún giftist aftur á Englandi. En nú vofir ný 
hætta yfir yður. Þessi kvennpersóna fór frá La Rochelle 
í nótt sem leið áleiðis til Englands. Hafið gát á 
henni, þegar hún kemur þangað, því að ætlunarverk 
hennar er mikið og hræðilegt, en til þess að sannfæra 
yður um, að hún láti ekki alt fyrir brjósti brenna, 
þurfið þjer ekki annað en að skoða á henni vinstri 
öxlina“.

„Þetta er fyrirtak!“ sagði Athos. „Þú skrifar eins 
og hreinasti landritari, kæri Aramis, og Winter lávarður 
verður nú var um sig ef þetta brjef kemst í hans hendur, 
en jafnvel þótt kardínálinn næði í það, þá getur 
enginn grunur fallið á okkur. En til þess að tryggja 
okkur að þjónninn, sem við sendum, reyni ekki að 
telja okkur trú um, að hann hafi komist alla leið til 
London, þó að hann hafi kannske stöðvast á miðri 
leið, þá er ráðlegast að borga honum ekki nema helming 
fyrirfram og lofa honum hinum helmingnum þegar 
hann komi aftur með svar. Hefurðu demantshringinn 
enn?“

„Nei, en jeg hef það sem betra er“, svaraði 
d'Artagnan „og það er andvirði hans“.

Hann fleygði peningapokanum á borðið. Aramis 
leit upp, þegar hann heyrði glamra í gullinu, Porthos 
hrökk við, en Athos brá sjer hvergi.

„Hvað er mikið í pokanum?“ spurði hann.

„Sjö þúsund fránkar í gulli“.

„Sjö þúsund fránkar!“ sagði Porthos. „Var þetta 
demantskríli sjö þúsund fránka virði?“

„Svo er að sjá fyrst að þeir liggja þarna á borðinu“, 
sagði Athos.

„En við gleymum	drotníngunni“, sagði d'Artagnan. 
„Við skulum nú fara að hugsa eitthvað fyrir 
honum Buckingham hennar — minna á hún þó 
ekki skilið af okkur“.

„Það er alveg satt“, sagði Athos. „en aðallega 
verður Aramis að sjá fyrir því“.

„Nú - og hvað á jeg þá að gera?“ spurði Aramis.

„Þú verður að skrifa þessari „áreiðanlegu manneskju“ 
í Tours, sem þú segist þekkja“.

Aramis greip pennann aftur, hugsaði sig um og skrifaði 
og las síðan upp eftirfarandi línur:

„Kæra frænka! — —“

„Það er svo!“ greip Athos fram í. „Er þessi 
„áreiðanlega manneskja“ frænka þín?“

„Já, holdborin frænka mín“, svaraði Aramis.

„Jæja, látum svo vera — hvað kemur svo?“

„Hans Hágöfgi kardínálinn, sem jeg bið forsjónina 
að vernda Frakklandi til blessunar og óvinum þess 
til tortímingar — hann er nú í þann vegin að sigrast 
á hinum þverúðarfullu trúvillingum í La Rochelle, 
því að sennilega mun enski hjálparflotinn ekki dirfast 
að koma hjer undir land. Jeg gæti líka bezt trúað því 
— eða jeg þori að fullyrða það, rjettara sagt, að 
óvæntur og afdrifaríkur viðburður muni gera það að 
verkum, að herra Buckingham komist ekki frá Englandi. 
Kardínálinn er sá mesti stjórnvitringur, sem 
nokkru sinni hefur uppi verið og hans líki mun tæplega 
til verða á ókomnum öldum. Segðu systur þinni 
þessi gleði tíðindi. Mig dreymdi ekki alls fyrir löngu, 
að þessi bannsettur Englendingur væri af dögum ráðinn, 
annaðhvort með rýtingi eða eitri, jeg man ekki 
hvort heldur var. En jeg man fyrir víst, að mig 
dreymdi, að hann væri dauður og þú veizt, hvað jeg er 
berdreyminn. Jeg mun bráðlega koma til þín aftur“.

„Þetta er stórágætt!“ sagði Athos. „Þú ert allra 
skálda æðstur og mestur, kæri Aramis. Orð þín eru 
dul sem goðasvör og jafn sönn sem evangelíið. Þá er 
nú bara eftir að skrifa utan á“.

„Það en nú hægur vandi“, sagði Aramis, lagði 
brjefið saman og skrifaði:

„Ungfrú Michon, saumakona í Tours“.

Hinir litu hver á annan og hlóu — þeir voru 
jafnvísir eftir sem áður.

„Væntanlega skilst ykkur það nú“, sagði Aramis, 
„að enginn annar en Bazin getur flutt þetta brjef til 
Tours. Frænka mín þekkir Bazin og trúir honum, en 
engum öðrum og auk þess er Bazin jafn fjegjarn sem 
fróður. Meðal annars er hann sögufróður vel og veit 
að Síxtus fimti var svínahirðir áður en hann varð 
páfi og fyrst að hann ætlar sjer að gerast kirkjunnar 
þjónn um leið og jeg, þá er ekki loku fyrir það skotið, 
að hann verði einhvern tíma páfi eða að minsta kosti 
kardínáli. Það er því auðsætt að maður, sem stefnir 
jafn hátt, lætur ekkert aftra sjer og mundi fyr láta lífið 
en ljóstra nokkru upp, ef svo illa tækist til, að hann 
yrði handsamaður“.

„Nú — jæja,“ sagði d'Artagnan. „Sendið þá Bazin 
til Tours en látið mig senda Planchet til London. 
Mylady ljet einu sinni lúberja hann og fleygja honum 
á dyr og Planchet er ekki svo gerður, að hann gleymi 
þess háttar. Jeg skal ábyrgjast, að ef hann sjer sjer 
nokkurt færi á að hefna sín, þá lætur hann fyr skera 
sig í stykki, en að hann sleppi því tækifæri. Taktu 
þetta mál að þjer, Aramis, hvað Tours snertir, en 
láttu mig eiga við London og jeg bið ykkur enn 
sem fyrri að láta Planchet fara. Hann hefur komið 
til London áður ásamt mjer og getur vel sagt á Ensku: 
London, sir, if you please og My master Lord d'Artagnan 
— en það er kappnóg til þess að hann geti 
komist leiðar sinnar fram og aftur“.

„Ef við fastráðum þetta“, sagði Athos, „þá getum 
við látið Planchet fá sjö hundruð fránka til burtfararinnar 
og aðra sjö hundruð til heimfararinnar og Bazin 
tvenn þrjú hundruð í sama skyni. Þá eru eftir fimm 
þúsund fránkar. Þar af tekur hver okkar eitt þúsund 
fránka í sínar eigin þarfir og verða þá eitt þúsund 
fránkar afgangs, sem bezt er að láta ábótann geyma, 
svo að hægt sje að grípa til þeirra, þegar nauðsyn 
krefur. Viljið þið fallast á þetta?“

„Kæri Athos! Þú talar eins og hinn fjölvitri Nestor“, 

sagði Aramis,

„Þá er þetta útkljáð“, sagði Athos, „og við látum 
þá Planchet og Bazin fara. Sannast að segja kemur 
mjer líka bezt að hafa Grimaud hjá mjer, því að 
hann er orðin vanur öllum mínum tiktúrum. Gærdagurinn 
reyndi líka mikið á hann, svo að það er ekki 
að vita nema að þessi ferð hefði gert út af við minn 
trúa þjón“.

Planchet var nú kallaður inn og tók við fyrirskipunum 
sínum, en d'Artagnan hafði þegar gert 
honum aðvart um, hvað til stæði og við það tækifæri, 
brýnt fyrir honum, hver sómi þetta væri honum, því 
næst minst á borgina og að lokum á hættur þær og 
erfiðleika, sem búast mætti við á þessari glæfraför.

„Jeg get falið brjefið undir fóðrinu á treyjunni 
minni“, sagði Planehet, „og verði jeg handsamaður, 
þá gleypi jeg það“.

„En þá geturðu ekki lokið erindi þínu sagði 
d'Artagnan.

„Látið mig fá afrit af brjefinu í kvöld og svo læri 
jeg það utan að til morguns“.

„Þú færð átta daga til að komast á ákvörðunarstaðinn“, 
sagði d'Artagnan „og jafn langan tíma til 
heimfararinnar, en verðirðu ekki kominn hingað aftur 
klukkan átta að kvöldi sextánda dags, þá færðu enga 
borgun, enda þótt koma þín dragist ekki nema um 
fimm mínútur“.

„Þá verðið þjer að kaupa úr handa mjer“, sagði 
Planchet.

„Þú mátt hafa þetta“, sagði Athos og fjekk honum 
sitt eigið úr. „Vertu nú bæði hraustur og harðfylginn 
og mundu það, að ef þú talar af þjer eða ljóstrar 
einhverju upp, þá varðar það lífi húsbónda þíns, en hann 
treystir þjer svo vel, að hann vill ábyrgjast þig. Gleymdu 
því heldur ekki, að ef d'Artagnan hendir nokkur ógæfa 
fyrir þínar aðgerðir, þá skal jeg rista þig á hol“.

„Og jeg skal flá þig lifandi“, sagði Porthos og 
ranghvolfdi augunum.

„Jeg skal steikja þig yfir hægum eldi, eins og 
villimenn fara með fjandmenn sína“, sagði Aramis ofur 
rólega.

Planchet veinaði undan öllum þessum ósköpum 
og fór að gráta, en ekki er gott að segja, hvort það 
var af ótta við allar þessar gífurlegu hótanir, eða þá 
af hinu, að hann komst við af þessari dæmalausu einingu 
og samheldni þeirra fjelaga.

„Þeir tala svona, Planchet, að eins vegna þess, að 
þeir vilja þjer vel“, sagði d'Artagnan og faðmaði 
Planchet að sjer. „Í rauninni er þeim öllum vel við þig“.

„Annaðhvort lýk jeg erindi mínu eða að jeg læt 
skera mig í stykki“, sagði Planchet. „En verði jeg 
skorin í stykki, þá megið þið vera vissir um, að ekkert 
af þeim stykkjum mun ljóstra neinu upp“.

Þeir ákváðu nú að Planchet skyldi leggja af stað 
klukkan átta morguninn eftir til þess að hann gæti 
lært brjefið utan að um nóttina, eins og hann sjálfur sagði.

D'Artagnan var í raun rjettri vel til Buckinghams 
og vjek hann því Planchet afsíðis þegar hann var 
ferðbúinn morguninn eftir og sagði við hann:

„Þegar þú ert búinn að skila Winter lávarði brjefinu 
og hann búinn að lesa það, þá skaltu segja við 
hann: Hafið einnig gát á hertoganum af Buckingham, 
því að honum eru búin fjörráð. Þetta sem jeg bið þig 
nú fyrir, Planchet, er svo þýðingarmikið, að jeg hefi 
ekki einu sinni viljað trúa fjelögum mínum fyrir því 
og mundi ekki fá þjer neitt skriflegt því viðvíkjandi 
þó að mjer væri boðin höfuðsmannsstaða“.

„Verið ókvíðinn, herra“, sagði Planchet. „Þjer 
megið reiða yður á mig“.

Að svo mæltu þeysti Planchet af stað á ágætis 
hesti, sem hann átti að ríða fyrstu tuttugu mílurnar, 
en ferðast með póstum úr því. Var hann hinn vonbezti 
um ferð sína, en þó hálf hugsandi út af hinum 
hræðilegu hótunum skyttuliðanna.

Bazin lagði af stað til Tours daginn eftir. Voru 
honum ætlaðir átta dagar til ferðarinnar fram og aftur.

Þeir fjelagar gáfu nákvæmar gætur að öllu, sem 
við bar, meðan þjónar þeirra voru fjarverandi. Þeir 
voru sjer úti um alls konar frjettir, athuguðu kardínálann 
í laumi og reyndu með öllu móti að komast 
fyrir, hvaða tíðindi hraðboðar hans höfðu að færa 
honum. Greip þá stundum óviðráðanleg hræðsla, ef 
hastarlega var kallað á þá til herþjónustunnar. Auk 
þess urðu þeir sífelt að vera varir um sig, því að alt 
af stóð Mylady fyrir hugskotssjónum þeirra eins og 
einhver ógnandi vofa, sem aldrei ljet þá hafa neinn frið.

Að morgni áttunda dags kom Bazin aftur, heill á 
húfi og gekk inn í veitingahús Parpaillots, þar sem 
þeir fjelagar sátu að morgunverði.

„Hjer kemur svarið frá frænku yðar, herra Aramis“, 
sagði hann. Þeir fjelagar urðu heldur en ekki glaðir á 
svip. Nú var þá nokkur hluti áhugamáls þeirra til lykta 
leiddur, þótt ekki væri það nema auðveldasti hlutinn.

Aramis tók við brjefinu og leit á og var utanáskriftin 
harla viðvaningsleg.

„Nei, þetta er ótækt“, sagði hann hlægjandi. 
„Aumingja frænka mín getur aldrei lært að draga til 
stafs, svo nokkur mynd sje á“.

„Hvað eigið þjer við — aumingja frænka yðar?“ 
spurði Svissinn, sem var að skrafa við þá fjelaga þegar 
Bazin kom með brjefið.

„Mikil ósköp!“ svaraði Aramis. „Það er bara 
saumakona, sem mjer þótti einu sinni mjög vænt um 
og jeg hef beðið að senda mjer línu við og við“.

„Einmitt það! Ef hún er eins stórmyndarleg og 
stafirnir í utanáskriftinni, þá er hún ekkert smásmíði“, 
sagði Svissinn og hló.

Aramis las brjefið og fjekk Athos það.

„Sjáðu, hvað hún skrifar“, sagði hann.

Athos leit á brjefið og las það svo upphátt. Það 
var svohljóðandi:

„Kæri frændi!

Við systurnar kunnum vel að ráða drauma, en 
annars stendur okkur hálfgerður stuggur af þeim. Jeg 
vona samt, að um draum þinn megi með sanni segja:
ekki er mark að draumum. Vertu nú sæll og líði þjer 
vel og láttu okkur frjetta eitthvað af þjer við og við. 
Aglaé Michon“.

„Hvaða draum er hún að tala um ?“ spurði riddarinn 
og færði sig nær meðan brjefið var lesið upp.

„Já, hvaða draumur er það? spurði Svissinn líka.

„Sussu-sussu!“ sagði Aramis. „Það er draumur, sem 
mig dreymdi einu sinni og jeg sagði henni frá“.

„Draumur — ekki nema það þó!“ sagði Svissinn. 
„Mig dreymir aldrei neitt!“

„Jæja, gott eigið þjer“, sagði Athos. „Jeg vildi að 
jeg gæti sagt það sama“.

„Nei, aldrei!“ endurtók Svissinn og þótti vænt 
um, að hann var öfundaður af einhverju. „Aldrei 
nokkurn tíma — það vill ekki til!“

D'Artagnan sá nú að Athos stóð upp. Gerði hann 
þá slíkt hið sama og gengu þeir svo út, en Porthos 
og Aramis sátu kyrrir eftir.

Bazin fór líka heim til sín og fleygði sjer á hálmdyngju 
og hann var þeim mun hugmyndaríkari en 
Svissinn, að hann dreymdi, að Aramis væri orðinn 
páfi og væri að láta á hann kardínálahattinn.

Að vísu voru þeir fjelagar mjög svo glaðir yfir 
því, hve greiðlega Bazin hafði gengið erindi sitt, en 
þó voru þeir afar áhyggjufullir út af því, hvernig 
Planchet mundi reiða af. „Langt finst þeim sem búinn 
bíður“ og d'Artagnan hefði verið til með að veðja 
um það, að í sólarhring væru 36 tímar, eins og maðurinn 
sagði. Hann hugsaði ekkert út í það, hvað skip 
eru oft lengi á leiðinni og hann gerði alt of mikið úr 
áhrifum og yfirburðum Mylady. Honum fanst hún 
vera einhver óvættur úr myrkheimum, hann hrökk við, 
hvað lítinn hávaða, sem hann heyrði og ímyndaði 
sjer, að nú kæmi einhver að taka sig höndum, eða 
að nú yrði Planchet leiddur í fjötrum fram fyrir sig 
og fjelaga sína. Þar við bættist að traust hans á Planchet 
þverraði dag frá degi og loks urðu þeir Porthos 
og Aramis jafn áhyggjufullir og órólegir og hann. Athos 
var sá eini, sem hvergi brá sjer, en var alt af jafn 
stiltur og rólegur. Skyldi enginn sjá á honum, að nokkur 
hætta væri á ferðum.

Einkum kvað þó að órósemi d'Artagnans og hinna 
tveggja sextánda daginn eftir burtför Planchets. Þeir 
eirðu hvergi en ráfuðu fram og aftur eins og vofur á 
veginum, sem Planchet hlaut að fara um.

„Það mætti ætla að þið væruð ístöðulausir krakkar 
en engir karlmenn, fyrst að þið látið eina konukind 
hræða ykkur svona“, sagði Athos. „Hvaða hætta 
er það þá, sem helzt vofir yfir okkur? Óttist þið að 
verða hneptir í varðhald? Nú-jájá! Einhver verður til 
þess að bjarga okkur þaðan — eða svo reyndist það 
með frú Bonacieux. Eruð þið hræddir um, að höfuðið 
fjúki af ykkur? Það eigum við á hættu dags daglega 
í víggröfunum. Við getum fengið kúlu í lappirnar, hve 
nær sem vera skal og jeg er viss um, að það er miklu 
meiri sársauki að láta taka af sjer fót heldur en að 
láta böðulinn stýfa af sjer hausinn. Verið því ókvíðnir. 
Planchet verður kominn aftur eftir tvo eða fjóra eða í 
mesta lagi sex tíma. Því lofaði hann og jeg treysti loforði 
hans, því að hann virðist vera allra bezti piltur“.

„En ef hann kemur nú ekki?“ sagði d'Artagnan.

„Ef hann kemur ekki, þá er það vegna þess, að 
eitthvað tefur hann. Það er alt og sumt. Hann getur 
hafa dottið af baki og meitt sig, það getur eitthvað 
hafa viljað honum til á sjóleiðinni og hann getur hafa 
veikst. Það verður alt af að gera ráð fyrir einhverjum 
tilviljunum. Lífið er ein samanhangandi keðja af tilviljunum 
og ýmsum óþægindum, sem vitur maður 
brosir að og lætur sig engu varða. Verið skynsamir 
eins og jeg, vinir góðir. Setjist að sumbli og tæmið 
glösin. Lífið er lang bjartast álitum þegar horft er á 
það gegnum freyðandi kampavínsglas“.

„Þetta er nú alt saman gott og blessað“, sagði 
d'Artagnan, „en mjer er nú farið að leiðast að vera 
alt af síhræddur um, að hver víndropi, sem jeg drekk, 
kunni ef til vill að vera kominn úr vínkjallara Mylady“.

„Það er erfitt að gera þjer til hæfis“, sagði Athos. 
Hún er þó fríðleikskona!“

„Ætli að hún hafi verið brennimerkt vegna fríðleikans!“ 
sagði Porthos og hló hrottalega.

Athos hrökk við, strauk hendinni um ennið og 
spratt á fætur.

Loks leið þessi dagur að kvöldi eins og aðrir 
dagar. Veitingastaðirnir fyltust af gestum. Athos hafði 
sína peningafúlgu á sjer og sat kyr í veitingahúsi Parpaillots 
og hreyfði sig hvergi. Busigny hafði veitt þeim 
ágætan miðdagsverð, eins og umtalað var og þar hitti 
Athos hæfilegan meðspilara, þar sem hann var. Þegar 
klukkan sló sjö, sátu þeir að spilum, eins og þeir voru 
vanir. Næturvarðflokkurinn gekk fram hjá og klukkan 
hálf átta var kvöldbumban barin.

„Nú er úti um okkur“, hvíslaði d'Artagnan að 
Athos.

„Já, spilið er tapað“, svaraði Athos rólega, greip 
fjóra gulldali úr vasa sínum og	fleygði þeim á borðið. 
„Nú heyrist til kvöldbumbunnar, svo að það er bezt 
að fara að komast í rúmið. Góða nótt, herrar góðir“.

Athos gekk út úr veitingahúsinu og d'Artagnan 
með honum. Þeir Aramis og Porthos leiddust á eftir. 
Aramis hafði yfir sálmvers en Porthos reitti skeggið.

Þá brá fyrir einhverjum skugga í kvölddimmunni, 
sem d'Artagnan fanst hann bera kensl á — og því 
næst heyrðist rödd, sem hann kannaðist vel við.

„Jeg kem hjerna með kuflinn yðar, herra“, 
sagði röddin. „Það er hálfkalt í kvöld“.

„Planchet!“ hrópaði d'Artagnan frá sjer numinn af 
fögnuði.

„Planchet!“ endurtóku þeir, Porthos og Aramis.

„Jú, auðvitað er það Planchet“, sagði Athos. „Finst 
ykkur það svo undarlegt? Hann lofaði að koma aftur 
klukkan átta og nú er hún að slá. Vel sje þjer, Planchet! 
Þú stendur við orð þín og ef þú yfirgefur húsbónda 
þinn einhvern tíma, þá skaltu koma til mín. 
Þú skalt ávalt eiga vísan verustað hjá mjer“.

„Nei, jeg yfirgef aldrei húsbónda minn“, svaraði 
Planchet.

D'Artagnan varð nú var við, að brjefmiða var 
stungið í lófa hans. Hann langaði til að faðma Planchet 
að sjer, eins og hann gerði þegar hann fór, en 
hann stilli sig um það, af því að það hefði vakið athygli 
þeirra, sem fram hjá gengu.

„Jeg er búinn að fá svarið“, sagði hann við Athos 
og hina fjelaga sína.

„Það er ágætt“, sagði Athos. „Við skulum fara 
heim og lesa það“.

D'Artagnan iðaði allur af óþolinmæði og vildi 
hraða sjer sem mest, en Athos þreif um handlegg 
hans, svo að hann varð að hægja á sjer.

Þeir gengu inn í tjaldið og kveyktu ljós, en Planchet 
hjelt vörð við dyrnar, til þess að enginn óviðkomandi 
skyldi ónáða þá. D'Artagnan braut upp hið eftirþráða 
brjef með skjálfandi hendi.

Í því stóðu að eins þessi fjögur orð:

„<i>Thank you — be easy!</i> Þakka fyrir — verið ókvíðnir!“

Athos tók brjefið, hjelt því að ljósinu þangað til 
kviknað var í því og fleygði því ekki fyr en það var 
brunnið til ösku. Því næst kallaði hann á Planchet.

„Nú geturðu fengið þessa sjö hundruð fránka“, 
sagði hann, „en annars var nú ekki hundrað í hættunni 
fyrir þig að koma bjefinu til skila“.

„Jeg varð nú samt að neyta ýmsra bragða til að 
fela það“, svaraði Planchet.

„Blessaður, segðu okkur eitthvað af því“, sagði 
d'Artagnan.

„Það er nú löng saga að segja frá því“.

„Hann hefur rjett að mæla“, sagði Athos, „Það 
er orðið framorðið og ekki vert að við látum ljós loga 
lengur en aðrir. Það gæti vakið athygli“.

„Við skulum þá fara að hátta“, sagði d'Artagnan. 
„Sofðu rótt, Planchet!“

„Það verður þá í fyrsta sinn á sextán sólarhringum“.

„Sama get jeg sagt“, sagði d'Artagnan.

„Jeg líka“, sagði Porthos.

„Jeg sömuleiðis“, sagði Aramis.

„Og ef satt skal segja“, sagði Athos loksins, „þá 
get jeg vel tekið undir og sagt: Og jeg líka!“



XIX.

Ei má sköpum renna.


Mylady ljet eins og hún væri hamstola og hótaði 
að fleygja sjer í sjóinn og synda til lands. Hún bólgnaði 
af reiði þegar hún hugsaði um móðganir d'Artagnans 
og hótanir Athos — og nú varð hún þar á 
ofan að fara af landi burt án þess að geta hefnt sín! 
Loks þoldi hún ekki mátið lengur og sárbændi skipstjórann 
að snúa við og hleypa sjer á land, en því 
neitaði skipstjóri afdráttarlaust, enda var hann eins og 
milli tveggja elda, þar sem honum stóð ótti af Frökkum 
á aðra hliðina og enskum beitiskipum á hina. En 
með því að kardínálinn hafði sjerstaklega beðið hann 
fyrir Mylady, þá lofaði hann henni því, að hann skyldi 
skjóta henni á land í einhverri höfn í Bretagne, t.d. 
í Lorient eða Brest, ef veður leyfði og Frakkar hindruðu 
það ekki, en nú var hrakviðri og mótbyr og gengu 
sjóir yfir skipið. Það var fyrst níu dögum eftir burtförina 
frá Charente að Mylady sá bláma fyrir ströndinni 
á Finistére og var þá orðin vesul og máttfarin af 
gremju og ferðavolki.

Henni taldist svo til, að ef hún ljeti setja sig á 
land þarna, þá yrði hún að minsta kosti þrjá daga að 
komast til kardínálans aftur að viðbættum landgöngudeginum, 
eða fjóra daga alls og þegar þar við bættust 
níu dagar, sem liðnir voru, þá yrðu það samtals þrettán 
dagar, sem færu til ónýtis — en hvað gat gerzt í 
London allan þann tíma? Auk þess yrði kardínálinn 
að sjálfsögðu bálreiður ef hún sneri aftur og fúsari til 
að hlusta á ákærur á hana sjálfa heldur en þær ákærur, 
sem hún bæri á aðra. Ljet hún því ekki á neinu 
bera þegar skipið fór fram hjá Lorient og Brest, enda 
varaðist skipstjóri að segja henni, hvar þau væru stödd. 
Mylady hjelt þá ferðinni áfram og kom til Portmouth 
sama daginn, sem Planchet tók sjer far þaðan á heimleið 
til Frakklands aftur.

Það var hátíðabragur á borginni allri. Fjögur stærðarskip 
voru nýhlaupin af stokkunum og fremst á 
bryggjunni stóð maður í afarskrautlegum einkennisbúningi, 
tilsettum dýrindis gimsteinum með fjaðrahatt 
á höfði. Maður þessi var hertoginn af Buckingham, 
en hjá honum stóðu herforingjar, næstum eins skrautbúnir 
og hann sjálfur.

Þetta var óvenju fagur vetrardagur, svo að jafnvel 
á Englandi sást sólin í	sinni dýrð. Sjálfur ljósgjafinn 
hnje að Ægi eins og gullroðinn hnöttur og varpaði 
ljómandi purpurageislum yfir himin og haf, en gluggarnir 
í húsum borgarinnar glitruðu eins og eldbjarma 
slæi á þá. Mylady andaði að sjer hressandi sjóloftinu 
og horfði á hin voldugu varnarvirki, sem henni 
var falið að eyðileggja. Henni varð ósjálfrátt hugsað 
til Júdítar, hinnar mikilátu og hugdjörfu konu, er læddist 
í herbúðir Assýra og sá þar ógrynni hermanna, 
vopna, hesta og hervagna og vissi að hún þurfti ekki 
annað en að rjetta út hönd sína til að tortíma því öllu.

Skipið leitaði hafnar. En rjett	í því, að varpa 
skyldi akkerum, kom þar að alvopnuð snekkja — auðsjáanlega 
strandvörzluskip. Var báti skotið út frá snekkjunni 
og sátu í honum liðsforingi, bátsmaður og átta 
ræðarar. Báturinn lagði að skipinu og gekk liðsforinginn 
einn á þiljur upp. Var honum tekið þar sem tign 
hans sómdi.

Liðsforinginn talaði stundarkorn við skipstjóra og 
sýndi honum skjöl nokkur, sem hann hafði meðferðis. Var 
þá öllum, sem á skipinu voru, hásetum jafnt sem farþegum, 
sagt að koma tafarlaust á þiljur upp.

Jafnskjótt sem allir voru á þiljur komnir, spurði 
liðsforinginn skipstjóra hátt og snjalt, hvaðan skipið 
kæmi, hverja leið það hefði farið og hvort það hefði 
komið nokkurstaðar við á leiðinni. Skipstjóri svaraði 
öllum þessum spurningum greiðlega. Fór þá liðsforinginn	
að kanna skipshöfnina, mann fyrir mann. Hann 
staðnæmdist allra snöggvast frammi fyrir Mylady, 
horfði grant á hana, en sagði ekki aukatekið orð.

Hann gekk til skipstjóra aftur, talaði við hann í 
hálfum hljóðum og gaf því næst fyrirskipun um seglahögun, 
rjett eins og hann væri yfirmaður skipsins.
Þeirri fyrirskipun var tafalaust hlýtt. Skipið tók aftur 
til skriðar, snekkjan sigldi því jafnhliða með ógnandi 
fallbyssum og báturinn fór á eftir í varsímanum.

Þegar liðsforinginn staðnæmdist frammi fyrir 
Mylady og virti hana fyrir sjer, sveikst hún heldur 
ekki um að athuga hann vel og rækilega. Kona þessi 
var leikin í því að sjá á svip manna, hvað í þeim 
bjó og hvort hún gæti notað þá í sínar þarfir og voru 
þeir færri, sem stóðust augnaráð hennar — en í þetta 
skifti brást henni bogalistin. Liðsforingi þessi var hálfþrítugur 
á að gizka, fölur í andliti og lágu augun djúpt. 
Hann var munnfríður og þó fremur varaþunnur. Hakan 
heldur skörp og þykir það yfirleitt bera vott um 
viljaþrek, en meðal Englendinga er það oft og tíðum 
þráa og þrjózkumerki. Ennið hallaðist lítið eitt, er oft 
þykir einkenna skáld og hugsjónamenn og herskáa. 
Hárið var snögt og grisið og skegg sömuleiðis, dökkjarpt 
á lit og blæfagurt, svipur hans vandráðinn og 
helzt ekkert eftir honum að dæma.

Það var liðið langt fram á kvöld, þegar þau komust 
í höfn og skollin á úðaþoka, sem gerði myrkrið 
enn tilfinnanlegra og myndaði „rosabauga“ um öll ljós.

Það fór kuldahrollur um Mylady, þó að hún væri 
annars engin kuldakreista.

Liðsforinginn ljet bera farangur hennar ofan í bátinn 
og bað hana að stíga í hann.

Mylady horfi á hann hálfefablandin.

„Með leyfi að spyrja — hver eruð þjer annars, 
sem látið yður svona ant um mig?“ spurði hún eftir nokkra 
umhugsun.

„Það getið þjer sjeð á einkennisbúningi mínum“, 
svaraði hann. „Jeg er liðsforingi í enska sjóhernum.

„Eru liðsforingjar í enska sjóhernum vanir að 
sýna löndum sínum, þótt konur sjeu, slíka umhyggju, 
þegar þeir koma í enska höfn og nær umhyggjusemi 
þeirra svo langt, að þeir fylgi þeim á land?“

„Já, Mylady. En það má fremur kallast varasemi 
en umhyggjusemi. Á þessum ófriðartímum er öllum aðkomumönnum 
vísað til ákveðins gistihúss, svo að stjórnin 
geti haft tilsjón með þeim þangað til að áreiðanlegar 
upplýsingar fást um þá“.

Hann sagði þetta stilt og rólega og afar kurteislega, 
en samt ljet Mylady sjer það ekki nægja fullkomlega.

„Jeg er enginn aðkomumaður“, sagði hún á hreinni 
og lítalausri Ensku. „Nafn mitt er frú Clarick og þessi 
varúðarráðstöfun — —“

„Hún tekur jafnt til allra, Mylady, og ekki til 
neins að ætla sjer að komast hjá henni“.

„Jæja — jeg verð þá að fylgjast með yður“.
 
Hún fór að ganga niður tröppuna og liðsforinginn 
á eftir henni. Stór yfirhöfn var breidd á öftustu þóftina 
í bátnum. Liðsforinginn ljet hana setjast á yfirhöfnina 
og settist sjálfur við hlið hennar.

„Róið!“ kallaði hann til ræðaranna.

Átta árar skullu í sjóinn og báturinn brunaði áfram 
og var kominn að landi eftir örstuttann tíma.

Liðsforinginn stökk upp á bryggjuna og rjetti 
Mylady höndina, en þar var vagn til taks.

„Er þessi vagn handa okkur? spurði hún.

„Já, frú mín góð“.

„Gistihúsið er þá langt hjeðan?“

„Það er í hinum enda bæjarins“.

„Rjett er það“, sagði Mylady og stje inn í vagninn.

Liðsforinginn leit eftir því, að farangri hennar 
væri komið vel fyrir á vagninum. Að því loknu settist 
hann við hliðina á Mylady og lokaði vagnhurðinni.

Ökumaðurinn sló í hestinn og ók eftir götum bæjarins 
á harða spretti.

Það var eðlilegt að Mylady þætti þessar viðtökur 
ærið kynlegar. Hún fann að liðsforinginn vildi sem 
minst segja og hallaði sjer því aftur í vagnhornið og 
hugsaði margt um þetta.

Hún leit út um vagngluggann eftir nokkra stund 
til þess að vita hvort þau væru ekki bráðum komin, 
en nú var engin hús að sjá. Hún sá ekkert annað en 
trje, sem bar ört fyrir.

„Við erum komin út úr bænum“, sagði hún.

Liðsforinginn svaraði engu.

„Jeg fer ekki eitt fet lengra ef þjer segið mjer ekki, 
hvert þjer eruð að fara með mig“.

Sama þögn ekkert svar.

„Nei — þetta þoli jeg ekki. Hjálp, hjálp!“ hrópaði 
hún.

Enginn svaraði. Vagninn hjelt áfram og liðsforinginn 
sat grafkyr. Mylady leit á hann þeim augum, að 
fáir mundu hafa staðist. Augu hennar leiftruðu í myrkrinu 
en hann hreyfði sig ekki hót. Hún reyndi að opna 
vagnhurðina og ætlaði að stökkva út.

„Gætið að yður, Mylady!“ sagði liðsforinginn 
kuldalega. „Þjer steinrotið yður, ef þjer reynið að 
stökkva út“.

Mylady settist aftur og rjeði sjer ekki fyrir bræði. 
Liðsforinginn leit framan í hana og undraðist hve 
andlit hennar var afmyndað af óstjórnlegri reiði. En 
hún var svo hyggin, að hún ljet sjer skiljast, hve 
heimskulegt það var að láta á sjer sjá, hvað henni 
bjó innifyrir. Reyndi hún því að stilla sig og sagði 
hálfkjökrandi:

„Segið mjer þó fyrir alla muni, hver ber ábyrgð 
á þessari óttalegu meðferð, sem jeg verð fyrir. Eruð 
það þjer eða stjórnin eða einhver fjandmaður, mjer 
óþektur?“

„Þjer þurfið ekki að óttast illa meðferð að neinu 
leyti, kæra frú. Þetta er ekkert annað en einföld 
varúðarráðstöfun, sem við neyðumst til að beita við 
alla, sem stíga hjer á land“.

„Kannist þjer þá ekki við mig?“

„Nei. Þetta er í fyrsta skifti, sem mjer veitist sú 
virðing að sjá yður“.

„Og getið þjer lagt þar við drengskap yðar, að 
þjer hafið enga ástæðu til að hatast við mig?“

„Já — jeg legg þar við drengskap minn, að jeg 
hef alls enga ástæðu til þess“.

Hann sagði þetta svo einlæglega og jafnvel svo 
vingjarnlega, að Mylady sefaðist.

Eftir eitthvað klukkutíma akstur nam vagninn staðar 
við grindahlið eitt fyrir framan stórhýsi eða öllu heldur 
höll, sem stóð ein sjer og afskekt. Fyrir innan hliðið 
lá sandstráður stígur upp að höllinni og marraði og 
argaði í vagnhjólunum þegar á stíginn kom, en þrátt 
fyrir það heyrðist glögt annað hljóð og þóttist Mylady 
skilja að það væri brimhljóð, er sjórinn gnauðaði við 
ströndina þar skamt frá.

Vagninum var ekið gegnum porthvelfingar og 
nam loks staðar í hálfdimmum garði. Um leið var 
vagnhurðin opnuð og stökk liðsforinginn út. Hann 
rjetti Mylady höndina og þáði hún hjálp hans til að 
stíga út úr vagninum.

„Jeg sje það á öllu, að jeg er fangi“, sagði Mylady 
brosandi, „en bæði finn jeg það á samvizku minni 
og kurteisi yðar, að það muni ekki vara lengi“.

Liðsforinginn svaraði þessu engu en tók upp litla 
silfurblístru og bljes þrisvar sinnum í hana á einkennilegan 
hátt. Komu þá nokkrir menn að vörmu spori, 
leystu hestinn frá vagninum og gengu frá hvorumtveggja.

Liðsforinginn benti Mylady að ganga með sjer. 
Komu þau fyrst að steinriði og því næst að afarsterklegum 
dyrum, er liðsforinginn opnaði og skrækti hátt 
í hurðarjárnunum.

Mylady litaðist um í herberginu, sem þau komu 
inn í og henni var ætlað. Eftir útbúnaði þess að dæma, 
gat það verið annað tveggja — alment herbergi eða 
fangaklefi, en járngrindurnar fyrir gluggunum bentu þó 
fremur til þess, að það væri hið síðarnefnda.

Í fyrstunni virtist hún ætla að örmagnast. Hún 
hnje niður í hægindastól, drap höfði og krosslagði 
hendurnar í skaut sjer og bjóst nú helzt við, að einhver 
rannsóknardómari kæmi inn til þess að yfirheyra 
sig.

Það komu samt ekki aðrir inn en tveir dátar, 
sem báru farangur hennar inn í herbergið og fóru 
strax aftur.

Liðsforinginn var alt af jafn rólegur og þögull. 
Loksins þoldi Mylady ekki þessa þögn lengur og sagði:

„Hvernig í ósköpunum stendur á þessu öllu saman? 
Hvað er þetta sem á gengur? Jeg er ekkert 
hræðslugjörn, en mig langar til að vita, hvað við mig 
á að gera. Hvar er jeg stödd og er jeg frjáls ferða 
minna? Hvers vegna eru þessar járngrindur fyrir 
gluggunum? Eða er jeg fangi? Hvaða glæpur er það, 
sem jeg á að hafa drýgt?“

„Þjer eruð á þeim stað sem yður er ætlaður“, 
svaraði liðsforinginn. „Mjer var skipað að flytja yður 
hingað í þessa höll og það hef jeg gert sem hlýðinn 
hermaður, en jafnframt sem kurteis aðalsmaður og 
þannig rækt skyldu mína. Hvað sem svo við tekur, 
kemur öðrum manni við, en ekki mjer“.

„Hver er sá maður og hvað heitir hann?“ spurði 
Mylady.

Í sama bili heyrðist glamra í sporum á steinriðinu 
og því næst mannsmál, sem þó þagnaði bráðlega, en 
í þess stað heyrðist skóhljóð eins manns, er nálgaðist 
dyrnar.

„Þarna kemur sá rjetti hlutaðeigandi“, sagði liðsforinginn, 
vjek sjer til hliðar og stóð keikur að hermanna 
sið.

Hurðinni var lokið upp og sást maður í dyrunum.

Hann var berhöfðaður með sverð við hlið og 
hjelt á vasaklút í hendinni.

Það bar á hann skugga, en samt fanst Mylady, 
að hún bæri kensl á hann. Hún laut fram í stólnum 
og starði á hann.

Hann færði sig nú nær og kom í ljósbirtuna og 
hrökk Mylady þá við.

„Mágur minn!“ hrópaði hún forviða, þegar hún 
var gengin úr skugga um, hver maðurinn var. „Er það 
sem mjer sýnist, að það sjeuð þjer sjálfur?“

„Já, fagra frú! Það er jeg sjálfur í eigin persónu“, 
svaraði Winter lávarður.

„En hvaða höll er þetta?“

„Hana á jeg“.

„Og þetta herbergi?“

„Er yður ætlað“.

„Jeg er þá fangi yðar eftir þessu?“

„Jú — það er eitthvað í þá áttina“.

„En þetta er andstyggileg misbeiting á valdi yðar!“

„Strykum yfir stóru orðin“. Við skulum heldur 
tala saman í meinleysi og bróðerni eins og nátengdu 
fólki sæmir“.

Hann vjek sjer að liðsforingjanum, sem stóð 
frammi við dyrnar og sagði:

„Þetta hefur gengið að óskum, herra Felton og 
jeg er yður þakklátur fyrir — en lofið okkur nú að 
vera einum“.