ALEXANDRE DUMAS

SKYTTURNAR (LES TROIS MOUSQUETAIRES.) (DE TRE MUSKETERER)

SAGA Í FJÓRUM HEFTUM

BJÖRN G. BLÖNDAL ÞÝDDI.

SIGLUFIRÐI BÓKAÚTGÁFAN HEIMDALLUR 1928.

PRENTSMIÐJA SIGLUFJARÐAR.

IV. Í FANGELSI

I. Mágur og mágkona.

Winter lávarður lokaði dyrunum, skaut slagbrandi fyrir hurðina og settist á stól við hliðina á Mylady, en hún sat í djúpum hugsunum og fór nú að greina möskvana í neti því, sem hún var orðin flækt í. Hún vissi að mágur sinn var dáðadrengur og fullhugi mesti, þaulæfður veiðimaður, ófeilinn spilamaður og kvennhollur mjög, en hún vissi líka, að hann var lítt gefinn fyrir krókavegi og leynibrögð. Hvernig gat hann vitað um komu hennar? Hvers vegna lét hann taka hana höndum og hvers vegna var hún nú höfð í haldi í herbergi þessu?

Athos hafði að vísu eitthvað minst á það, að samræða hennar við kardínálann hefði borist fleirum til eyrna. En hvernig gat það hugsast, að hann hefði verið svo snarráður að láta krók koma á móti bragði svona fljótt og djarflega?

Hún óttaðist fremur að einhver kynni að hafa komist á snoðir um fyrri athafnir hennar á Englandi. Hugsanlegt var, að Buckingham hefði komist eftir því, að hún hefði klipt demantana af kufli hans og ætlaði nú að hefna sín, en Buckingham var ekki svo gerður, að hann léti skríða til skara, þegar kvennmaður var annars vegar, einkum ef gera mátti ráð fyrir því, að sá kvennmaður hefði gert þetta af afbrýðissemi.

Samt fanst henni sennilegast, að þetta væri alt saman af völdum Buckinghams og að hans undirlagi gert. En hvað sem því leið, þá þótti henni vænt um að hafa lent í höndum mágs síns. Hún treysti sér til að ráða við hann og vefja honum um fingur sér.

„Já, við skulum talast við“, sagði hún í hálfgerðu spaugi og einsetti sér, að ná í allar þær upplýsingar, sem henni mættu að haldi koma, þrátt fyrir alla varkárni lávarðarins.

„Þér komuð þá aftur til Englands samt sem áður“, sagði Winter lávarður. „Þér munið þó víst, að þér hafið margsagt mér, að þér skylduð aldrei oftar stíga fæti á enska grund“.

Mylady svaraði þessu engu — hún hafði sjálf svo margs að spyrja.

„Áður en við höldum lengra“, sagði hún, „ætla ég að biðja yður að segja mér, hvernig þér gátuð haft svona nánar gætur á mér, svo að þér vissuð ekki að eins, að ég var á leið hingað, heldur einnig í hverri höfn ég mundi lenda og hvaða dag og stund?“

Winter lávarður fór að dæmi Mylady. Hann hugsaði sem svo, að hún mundi velja hyggilegustu aðferðina og endurtók því spurningu sína.

„Segið mér, kæra mágkona, í hverjum erindum þér komuð nú hingað til lands“.

„Til þess að heimsækja yður“, sagði Mylady mjög ísmeygilega. Hana grunaði síst, að þetta svar hennar styrkti grun þann, sem d'Artagnan hafði vakið hjá honum.

„Einmitt það! Ætluðuð þér að heimsækja mig“, sagði Winter brosandi.

„Já, það ætlaði ég. Finst yður það svo undarlegt?“

„Og áttuð ekkert annað erindi?“

„Nei“, svaraði Mylady.

„Lögðuð þér þá í þessa sjóferð bara mín vegna?“

„Já, að eins yðar vegna“.

„Ja, hvað er að tarna! Ég er nú alveg forviða“.

„Ég er eina manneskjan, sem er nákomin yður“, sagði Mylady ofur einlæglega.

„Já, og þér eruð líka einasti erfinginn minn“, sagði lávarðurinn og hvesti á hana augun.

Það fór titringur um Mylady þó að hún væri leikin í því að láta sem ekkert væri. Winter lávarður tók eftir þessu, enda hafði hann lagt hönd sína á handlegg hennar.

Orð hans skutu henni talsverðan skelk í bringu. Fyrst datt henni í hug, að Ketty hefði komið upp um sig og eflaust sagt lávarðinum, að hún hefði talað illa um hann í hennar áheyrn. Líka mundi hún eftir því, að hún hafði úthúðað d'Artagnan fyrir það að gefa honum líf.

„Ég skil yður ekki, kæri mágur“, sagði hún til þess að ná sér og fá hann til að halda áfram. „Hvað eigið þér við — eða býr eitthvað undir þessum orðum yðar?“

„Nei, ekki svipað því“, svaraði Winter lávarður með uppgerðar hæglæti. „Yður langaði til að heimsækja mig og tókust því ferð á hendur hingað til Englands. Ég frétti það, eða fann það á mér, réttara sagt, að þér munduð vera á leiðinni og sendi svo einn af liðsforingjum mínum til þess að taka á móti yður og aðstoða yður við landgönguna. Ég útvegaði yður vagn og lét liðsforingjann flytja yður hingað, því að hér er ég húsráðandi og viðstaddur á hverjum degi — og alt gerði ég þetta í þeim tilgangi, að við gætum hist og spjallað saman í næði. Er þetta nokkuð undarlegra en það, sem þér voruð að segja mér?“

„Seisei-nei. En ég skil bara ekki, hvernig þér gátuð vitað um komu mína“.

„Það er þó ofur skiljanlegt, kæra mágkona. Tókuð þér ekki eftir því, að rétt áður en skipstjórinn lagði inn á höfnina, skaut hann litlum báti á land til þess að fá aðkomuleyfi og skila af sér leiðarbókinni og skýrslu um skipshöfn og farþega? Nú-jæja! Ég er hafnarvörður og rakst á nafn yðar í farþegaskránni. Mig grunaði strax, í hvaða tilgangi þér hefðuð tekist þessa löngu og erfiðu ferð á hendur og sendi snekkjuna mína á móti yður. Hitt annað vitið þér sjálf“.

Mylady þóttist skilja, að Winter lávarður segði þetta, ósatt og varð enn skelkaðri.

„Kæri mágur“, sagði hún. „Var það ekki hertoginn af Buckingham, sem ég sá á bryggjunni?“

„Jú, það var hann. Nú, en ég get vel skilið, að yður hafi hnykt við að sjá hann“, hélt lávarðurinn áfram. „Þér komið úr því landi, þar sem mikið er um hann talað og ég veit líka að vinur yðar, kardínálinn, er áhyggjufullur út af herbúnaði hans á hendur Frakklandi“.

„Vinur minn kardínálinn!“ hrópaði Mylady. Hún sá nú, að Winter lávarði var sömuleiðis vel kunnugt um þetta.

„Nú — er hann kann ske ekki vinur yðar? Jæja-þá, ég bið afsökunar, en ég hélt það samt. Annars getum við talað um það seinna, en fyrst um sinn skulum við halda okkur við efnið. Þér segist hafa komið til þess að heimsækja mig?“

„Já, ég sagði það“.

„Það skal yður líka veitast. Við getum hist á hverjum degi“.

„En á ég þá að dvelja hér alla tíð?“ spurði hún áhyggjufull.

„Eruð þér óánægð með herbergið? Segið bara til hvers þér óskið og svo skal ég sjá um, að yður verði fengið það“.

„Ég hef hvorki herbergisþernu né annað þjónustufólk“.

„Ég skal útvega yður það, kæra mágkona. Segið mér, hvernig fyrri maðurinn yðar kom þessu fyrir og svo skal ég sjá um, að þér fáið sama aðbúnað hér, þó að ég sé nú ekki annað en mágur yðar“.

„Fyrri maðurinn minn!“ hrópaði Mylady og leit flóttalega á Winter lávarð.

„Já, franski maðurinn yðar. Ég á ekki við bróðir minn, en annars skal ég gjarna skrifa honum, ef þér skylduð hafa gleymt því, og biðja hann að leiðbeina mér með þetta. Hann er líklega lifandi enn, vænti ég“.

Það sló köldum svita út um Mylady.

„Þér eruð víst að gera gys að mér“, sagði hún dauflega.

„Sýnist yður ég vera líklegur til þess núna?“ spurði hann og reis á fætur.

„Nú-jæja, en ég átti annars við, að þér séuð að móðga mig“, sagði hún og greip báðum höndum um stólbríkurnar.

„Ég að móðga yður!“ sagði Winter lávarður háðslega. „Trúið þér þessu sjálf?“

„Þér eruð annaðhvort fullur eða vitlaus“, sagði Mylady. „Farið þér burtu og sendið einhverja stúlku hingað inn til mín“.

„Kvennfólkið er svo lausmált, kæra mágkona. Get ég ekki gengið yður í stað herbergisþernu? Þá geymast öll okkar leyndarmál innan fjölskyldunnar“.

„Þér eruð ósvífinn!“ æpti Mylady og æddi að lávarðinum í ofsabræði. Hann stóð grafkyr með krosslagðar hendur, en studdi samt annari hendi á meðalkafla sverðs síns.

„Ojæja“, sagði hann. „Raunar veit ég, að yður ægja ekki manndráp, en ég ætla nú samt að verja mig — þó að þér séuð annars vegar“.

„Það undrar mig ekki“, sagði Mylady. „Þér eruð svo sem líklegur til þess að vera það hrakmenni, að leggja hönd á kvennmann“.

„Ekki er það óhugsanlegt, en annars gæti það verið mér til afsökunar ef svo færi, að ég yrði varla fyrsti maðurinn, sem legði hönd á yður“.

Um leið og hann sagði þetta, benti hann á vinstri öxlina á Mylady og snart hana næstum með fingrunum, en hún rak upp hljóð, eða öllu heldur öskur og kipraði sig í eitt herbergishornið eins og tígrisdýr, sem býst til að stökkva.

„Þér megið æpa og öskra eins og yður sýnist“, sagði Winter lávarður hægt og stylt, „en reynið ekki að glepsa. Það gæti komið sér illa. Hér er enginn lögmaður, sem útbýr erfðaskrána fyrir fram og hér er heldur enginn farandriddari, sem hleypt gæti yður úr fangelsinu. Hins vegar hef ég dómara á reiðum höndum og þeir munu kunna að dæma þá konu að verðleikum, sem var svo blygðunarlaus að giftast eldri bróður mínum, þó að hún væri þá gift öðrum manni. Og þeir dómarar munu svo fá yður böðlinum í hendur, en hann mun sjá um það, að hægri öxl yðar verði brennimerkt á sama hátt og sú vinstri“.

Það leyftraði slík ofsagrimd úr augunum á Mylady, að kaldur hrollur fór um Winter lávarð, enda þótt hann stæði vopnaður andspænis vopnlausri konu. Samt hélt hann áfram og varð æ æstari:

„Jú ég skil þetta alt saman. Þér erfðuð bróðir minn og nú langar yður til þess að erfa mig líka. En vita skuluð þér það, að ég hef þegar gert mínar ráðstafanir, hvort sem þér myrðið mig sjálf, eða fáið aðra til þess. Þér fáið ekki eyris virði af eigum mínum, enda eruð þér nógu auðug fyrir — eigið næstum miljón eða hvað? Væri nú ekki ráðlegast að láta hér staðar numið og hyggja ekki á fleiri ódáðaverk? Eða er það í raun og veru yðar unun og yndi, að koma alstaðar fram til ills? Ef minning bróður míns væri ekki jafnkær og hún er, skyldi ég láta varpa yður í eitthvert svarthol ríkisins eða fleygja yður í Tyburn, girndaræði siðlausra sjóara að bráð. En ég ætla mér ekki að ljóstra neinu upp og yður er best að taka fangavist yðar með þögn og þolinmæði. Ég fer með hernum til La Rochelle eftir tvær eða þrjár vikur. Daginn eftir burtför mína kemur skip að sækja yður og flytja yður til nýlendnanna í Suðurheimi og þangað mun fylgja yður maður, sem sendir kúlu gegnum höfuðið á yður undir eins og þér reynið til að flýja“.

Mylady hlustaði á hann með galopnum, undrandi augum.

„Þangað til verðið þér að hýrast hér í höllinni“, hélt Winter lávarður áfram. „Múrveggirnir eru þykkir, hliðin rammger og sterkar járngrindur fyrir gluggunum. Það vill svo vel til, að glugginn yðar veit út að hafinu og menn mínir, sem gjarna vildu leggja lífið í sölurnar fyrir mig, halda vörð alt í kring. Jafnvel þótt þér kæmust einhvern veginn út í garðinn, ættuð þér samt eftir að komast út um þrjú hlið. Fyrirskipanirnar eru stuttar og gagnorðar: Ef þér stigið eitt skref, gerið einhverja hreyfingu eða segið eitthvað, sem bendir á flótta, þá nægir það til þess, að þér verðið skotin. Og ef þér látið lífið hér, þá vona ég að ensku yfirvöldin verði mér þakklát fyrir að taka af þeim ómakið. En bíðum nú við! Ég sé að andlitsdrættir yðar eru að verða jafnrólegir og vant er. Ja-svei, bara tvær eða þrjár vikur, hugsið þér — mér hugkvæmast einhver ráð allan þann tíma. Ég hef ráð undir rifi hverju og mér dettur margt í hug. Innan hálfs mánaðar verð ég komin héðan. Svona hugsið þér nú, en ég segi aftur á móti: Reynið þér bara!“

Mylady sá nú, að hann las í huga hennar. Hún neri saman höndunum til þess að stilla sig.

„Þér hafið séð liðsforingjann, sem hér ræður mestu þegar ég er fjarverandi. Það er maður, sem þekkir skyldur sínar, eins og yður mun hafa skilist og þér hafið líklega ekki orðið honum samferða frá Portsmouth og alla leið hingað án þess að reyna að fá hann til að tala við yður. En þér gætuð fult eins vel yrt á þögula og hreyfingarlausa marmarastyttu — eða finst yður það ekki ? Þér hafið reynt að heilla og töfra margan manninn og ávalt tekist það, því miður. En reynið listir yðar á þessum manni! Þér mættuð vera fjandinn sjálfur í eigin persónu, ef yður tækist að ginna hann í gildrur yðar“.

Lávarðurinn gekk fram að dyrunum og opnaði þær.

„Sækið Felton“, kallaði hann út um dyrnar.

Nú varð óviðfeldin þögn um stund og heyrðist ekkert annað en hægt og stilt fótatak, sem nálgaðist dyrnar. Brátt sást maður á dimmum ganginum og kom hinn ungi liðsforingi, sem áður er getið, brátt í dyrnar og beið þar eftir skipunum lávarðarins, herra síns.

„Komið nær, kæri Jón“, sagði Winter lávarður, „en lokið hurðinni á eftir yður“.

Liðsforinginn gekk inn.

„Lítið þér á þessa konu“, sagði lávarðurinn. „Hún er ung og fögur og öllum þeim eiginleikum gædd, sem draga megi menn að sér og heilla þá. Og samt er hún óvættur, ekki nema tuttugu og fimm ára að aldri, en hefur þegar framið eins mörg ódáðaverk og tilfærð eru á heilu ári í glæpa-annálum vorum. Rödd hennar er hljómþýð, fegurð hennar töfrandi og það skal játað, að allur skapnaður hennar er óaðfinnanlegur. Hún mun reyna að flækja yður í net sitt og hún mun ef til vill ráða yður bana. Ég hef rétt yður hjálparhönd á dögum neyðarinnar, Felton; ég hef gert yður að liðsforingja og bjargað lífi yðar — þér vitið sjálfur við hvaða tækifæri það var. Ég er ekki eingöngu verndarmaður yðar, heldur einnig vinur yðar. Ég er meira en velgjörðamaður yðar, því að ég hef reynst yður eins og góður faðir syni sínum. Þessi kona kom hingað til Englands til þess að búa mér banaráð, en nú hef ég náð tangarhaldi á þessari ófreskju og nú segi ég: Felton, vinur minn og sonur, verndaðu mig fyrir henni — en varaðu jafnframt sjálfan þig! Sverðu þess dýran eið, að þú skulir gæta hennar vel, svo að hún fái ekki umflúið þá hegningu sem hún verðskuldar. Ég treysti þér, Jón Felton og held, að þú sért ærlegur maður“.

„Ég sver þess dýran eið að verða við ósk yðar, herra lávarður“, svaraði hinn ungi liðsforingi og skein hatrið og óvildin úr augum hans.

„Hún má ekki fara eitt fet út úr þessu herbergi og hún má engin bréfaskifti hafa við nokkurn mann. Hún verður að snúa sér til yðar með alt, sem hún óskar eða þarfnast, ef þér þá viljið virða hana þess, að eiga orðastað við hana“.

„Gott og vel, herra lávarður. Það skal vera eins og þér mælið fyrir“.

„Og nú er yður best að reyna að leita friðar í guði, frú mín góð. Dómur mannanna hefur þegar verið kveðinn upp yfir yður“.

Mylady drap höfði eins og hún örmagnaðist undir þessari ræðu. Winter lávarður gekk út úr herberginu og benti Felton að koma með sér.

Skömmu síðar heyrðist þungt fótatak á gangnum. Það var varðmaður, er gekk þar fram og aftur með byssu um öxl og öxi í belti sínu.

Mylady sat hnípin nokkra stund, því að hún bjóst við, að horft væri á sig gegnum skráargatið. En svo hóf hún höfuð sitt hægt og hægt og varð nú svipur hennar hræðilegur, hallaði sér síðan aftur á bak í stólnum og sökti sér niður í hugsanir sínar.

II. Liðsforinginn.

Kardínálinn beið frétta frá Englandi, en honum bárust að eins illar fréttir og hvimleiðar.

Það leit út fyrir, að umsátin um La Rochelle kynni að vara æði lengi, enda þótt henni væri vel stjórnað og sigurinn mætti teljast viss að lokum. Raunar jók þetta ekki á frægð konungsliðsins og kom kardínálanum illa, því að nú var hann hættur að hugsa um að ala óvild milli konungs og drotningar — þess þurfti ekki lengur — en hann lét sig nú mestu skifta að koma sættum á milli Bassompierre og hertogans af Angonléme.

Erfðaprinsinn stýrði umsátinni í fyrstu, eins og áður er sagt, en lét nú kardínálann einráðann um að leiða hana til lykta.

Borgarstjórinn í La Rochelle var ótrúlega þrautseigur og gerðu borgarbúar einskonar samsæri til þess að neyða hann til að gefast upp, en borgarstjóri lét grípa samsærismennina og hengja þá. Við það sljákkaði í uppreistarmönnunum og tóku nú heldur þann kostinn að láta svelta sig til dauða. Virtist þeim sá bani ekki eins bráður og öllu óvissari en hengingarólin.

Hins vegar vildi það til, að sendiboðar þeir, sem borgarbúar sendu til Buckinghams og njósnarar þeir, sem Buckingham sendi til La Rochelle voru gripnir af mótstöðumönnum. Var þá ekki sökum að spyrja og kardínálinn sagði að eins þessi tvö orð: Hengið hann! Konungi var ávalt boðið að vera viðstaddur henginguna og kom hann jafnan, þó þreyttur væri, valdi sér gott sæti og horfði á alla athöfnina frá byrjun til enda. Þetta var honum dægrastytting og gerði hann þolinmóðari með umsátina, en annars leiddist honum þóf þetta og hafði oft á orði að hverfa aftur til Parísar. Ef þessir sendiboðar og njósnarar hefðu ekki verið honum til afþreyingar, þá hefði kardínálinn orðið í stökustu vandræðum.

En svo leið tíminn, að La Rochelle-búar gáfust ekki upp. Seinasti sendiboðinn, sem náðst hafði, var með bréf á sér. Það var stílað til Buckinghams og í því stóð, að borgarbúar væru að því komnir að gefast upp. Bréfið endaði þannig: Ef þér sendið okkur enga hjálp innan hálfs mánaðar, þá deyjum við allir úr hungri“.

La Rochelle-búar bygðu þannig allar sínar vonir á Buckingham. Hann var þeirra Messías. Ef hann skyldi bregðast þeim, þá var þeim öllum lokið.

Kardínálinn beið því með mikilli óþreyju þeirra frétta frá Englandi, að Buckingham gæti ekki komið.

Sú tillaga hafði oftsinnis komið fram í ráðaneyti konungs að gera áhlaup á borgina, en altaf hafði því verið skotið á frest, fyrst og fremst vegna þess, að borgin virtist óvinnandi og þar næst sökum þess, að kardínálinn — sem á þeim dögum þótti framsóknarmaður eins og nú er kallað — vissi mjög vel, að blóð það, sem úthelt yrði í innanlands ófriði, mundi hafa í för með sér pólitískan afturkipp heillar kynslóðar. Að jafna La Rochelle við jörðu og því næst strádrepa alla Húgenotta mundi þá — árið 1628 — minna menn of mjög á Barthólómeusnóttina 1572. En aðalástæðuna gegn áhlaupi á borgina, báru hershöfðingjar umsáturshersins fram og hún var sú, að La Rochelle var að þeirra skoðun óvinnandi nema með því einu móti að halda borgarbúum í svelti.

Kardínálanum varð alt af órótt þegar hann hugsaði til hins ægilega sendiboða síns, því að honum var einnig orðið það ljóst, að kona sú væri ekki við eina fjölina feld, en kæmi ýmist fram í eiturnöðru eða ljónsynjulíki. Skyldi hún hafa dregið hann á tálar eða skyldi hún vera dauð? Hann þekti svo mikið til hennar, að hann vissi, að hún mundi aldrei vera aðgerðarlaus, hvort heldur hún kæmi fram sem vinur eða óvinur. En sennilega hafði hún orðið fyrir einhverjum tálmunum, fyrst að hann hafði ekkert af henni frétt — og hverjar gátu þær tálmanir verið?

Annars treysti hann Mylady fyllilega — og það með réttu. Hann þóttist vita, að hún byggi yfir hræðilegum launmálum, sem rauða skykkjan hans ein var megnug að hylja. Og hann fann líka, að hún vildi vera honum trú — að minsta kosti var hann eini maðurinn, sem var fær um að vernda hana fyrir hættum þeim, er yfir henni vofðu.

Hann ásetti sér því að framkvæma ætlanir sínar á eigin ábyrgð og láta kylfu ráða kasti, hvað aðstoð annara snerti. Hélt hann nú áfram að byggja stíflugarð þann, er hjálpa átti honum til þess að svelta borgarbúa. Meðan á því stóð, varð honum oft litið á þessa vesalings borg, þar sem margt gott og margt misjafnt var saman blandað og hann mintist þá hins gamla spakmælis: dreyfðu og drotnaðu!

Þegar Hinrik fjórði sat um París, lét hann fleygja matvælum inn yfir borgarmúrana. Richelieu hafði sömu aðferð að vissu leyti. Hann lét lauma smáritum inn í borgina og brýndi í þeim fyrir borgarbúum, hversu óréttmæt, eigingjörn og hrottaleg framkoma leiðtoga þeirra væri. Þessir leiðtogar hefðu gnægð korns yfir að ráða, en létu ekki útbýta því og hugsuðu sem svo, að lítil eftirsjón væri að konum, börnum og gamalmennum svo framarlega sem fulltíða menn, sem settir væru borginni til varnar, gætu dregið fram lífið. Flugritin komu enda á þetta ástand, þar sem þau vöktu athygli hinna vopnfæru borgarbúa á því, að allar þessar konur, börn og gamalmenni, sem að þessu leyti voru dauðanum ofurseld, væru í raun réttri konur þeirra sjálfra, börn þeirra og foreldrar og það væri miklu réttlátara, að láta eitt yfir alla ganga — þá fyrst fengist eindrægni og samheldni.

Þessi flugrit höfðu tilætluð áhrif og urðu til þess, að nokkur hluti borgarbúa afréð að leita samninga við umsátursherinn.

En rétt um þær mundir, sem kardínálinn hlakkaði hvað mest yfir þessu bragði sínu, slapp einn af borgarbúum, sem kom frá Portsmouth, inn í La Rochelle. Það veit enginn, nema sá sem alt veit, hvernig hann komst gegnum herbúðir umsátursmanna og var þó haldinn þar strangur vörður. Hann flutti borgarbúum þau tíðindi, að við strendur Englands væri voldugur herskipafloti, sem yrði seglbúinn á viku fresti. Auk þess hafði hann þau skilaboð til borgarstjóra frá Buckingham, að hið mikla bandalag gegn Frakklandi væri nú loks komið á laggirnar og mundu því enskir, spánskir og austurískir herflokkar brátt streyma inn á Frakkland. Þessi boðskapur var lesinn upp í heyranda hljóði á öllum torgum bæjarins og afrit af honum fest á öll götuhorn, en af því leiddi aftur, að þeir sem hafið höfðu samninga við óvinina, kiptu nú að sér hendinni og biðu hjálpar þeirrar, sem í vændum var.

Alt þetta olli Richelieu áhyggjum miklum og varð hann nú aftur að snúa huga sínum til eyríkisins handan við sundið.

Umsátursherinn tók engan þátt í þessum áhyggjum kardínálans og lifði í giaumi og gleði, enda skorti hann hvorki matvæli né peninga. Möttust hinar ýmsu deildir hersins um hvers konar hryðjuverk og leituðu sér dægrastyttingar í því að grípa njósnarmenn og hengja þá, fara ýmsar glæfrafarir eftir stíflugarðinum eða á haf út og hætta lífi sínu og limum til þess að framkvæma alls konar heimskupör, því að tíminn fanst öllum langur — eigi að eins borgarbúum, er kvöldust af hungri og áhyggjum, heldur einnig kardínálanum og umsáturshernum.

Richelieu fór oft á hestbak sér til afþreyingar og leit yfir verk þau, sem í framkvæmd voru og miðaði fremur hægt, þrátt fyrir forstöðu æfðra verkfræðinga. Þegar hann mætti einhverjum skyttuliða úr herfylki de Tréville á þeim ferðum sínum, nam hann oft staðar og leit vendilega eftir því, hvort það væri ekki einhver hinna fjögra félaga og brygðist honum það, rendi hann augunum, djúpskygnum og alvarlegum, þegar í aðra átt.

Einhverju sinni var kardínálinn á ferð sem oftar og voru ekki aðrir í för með honum en Cahussac og La Hondiniére. Hann var í þungu skapi út af af því, að frétta ekkert frá Englandi og starði óþreyjulega út yfir hinn ómælanlega hafgeim, er þandi sig í allar áttir framundan honum. Reið hann þá upp á lítinn hól við sjóinn og sá þaðan sjö menn, er lágu á fjörusandinum bak við hrísgirðingu og sleiktu sólskinið. Þó að ekki væri ýkjaheitt í veðri um það leyti árs. Hjá þeim stóðu nokkrar tómar flöskur. Meðal þessara manna voru fjórir skyttuliðar, er lagt höfðu frá sér spil og teninga til þess að hlusta á upplestur bréfs, sem einn þeirra var nýbúinn að fá. Hinir þrír voru að losa tappann úr afarstórum vínbrúsa og voru það þjónar skyttuliðanna.

Kardínálinn var í þungu skapi, eins og áður er sagt og þegar svo lá á honum, gast honum ekki að glaðværð annara, en það kom til af því, að hann hafði tekið það í sig, að þá væru aðrir að henda gaman að áhyggjum hans. Hann benti Cahussac og La Hondiniére að nema staðar, sté sjálfur af baki og færði sig nær þessum mönnum, sem angruðu hann með glaðværð sinni. Hann hélt, að sandurinn mundi deyfa skóhljóð sitt og hrísgerðið skýla sér, svo að hann gæti hlerað samtal þeirra. Þegar hann átti skamt til þeirra, heyrði hann, að þeir töluðu mállýsku Gaskognara, en áður var hann búinn að sjá af einkennisbúningum þeirra, að þeir voru úr skyttuliðinu. Taldi hann því víst, að þetta væru „þeir óaðskiljanlegu“, sem kallaðir voru, nefnilega þeir d'Artagnan, Athos, Portos og Aramis.

Það var síst að undra, þó að löngun hans til að heyra umræðuefnið, ykist að miklum mun þegar hann komst að því, hverjir mennirnir voru. Það kom einkennilegur glampi í augun á honum og læddist hann nú að hrísgerðinu eins og köttur að mús. Hann var að eins búinn að heyra einstöku orð á stangli þegar hann hrökk saman við hátt óp, sem vakti athygli skyttuliðanna.

„Liðsforingi!“ æpti Grimaud.

„Hvaða vitleysa!“ sagði Athos önuglega og reis upp á olboga.

Grimaud sagði ekki einu orði meira, en lét sér nægja að benda á hrísgerðið.

Skyttuliðarnir spruttu á fætur og heilsuðu kurteislega mjög þegar þeir komu auga á kardínálann og fylgdarmenn hans.

Kardínálinn var allreiður að sjá.

„Þið hafið mann á verði, skyttuliðar góðir“, sagði hann og byrsti sig, „Haldið þið kann ske, að Englendingarnir komi landveg, eða þykist þið vera hátt settir liðsforingjar?“

„Skyttuliðarnir varpa teningum og fá sér neðan í því í frístundum sinum, náðugi herra“, svaraði Athos með sömu geðrónni, sem hann var vanur, þrátt fyrir þetta uppþot. „Þeir eru þá liðsforingjar í samanburði við þjóna sína“.

Kardínálinn hummaði. „Þegar þjónar standa á verði til þess að gera húsbændum sínum aðvart, ef einhver kynni að koma, ber ekki að skoða þá lengur sem þjóna, heldur sem varðmenn“, sagði hann.

„Ef við hefðum ekki gætt þessarar varúðar“, sagði Athos, þá hefði vel getað farið svo, að yðar Hágöfgi hefði farið hér hjá og við hefðum þá ekki fengið tækifæri til þess að færa yður okkar lotningarfylstu þakkir fyrir þann sóma, er þér sýnið okkur með því, að heilsa upp á okkkur. Ég minnist þess nú, d'Artagnan, að þú varst að óska eftir því, að þú fengir tækifæri til að tjá hans Hágöfgi þakklátssemi þína. — Hér er tækifærið!“

Athos sagði þetta með þeirri aðdáanlegu hógværð og stillingu, sem aldrei bilaði hann, þegar einhver hætta var á ferðum og svipur hans og látbragð var hvorttveggja svo stórhöfðinglegt, að vel hefði einhver konungurinn mátt öfunda hann af því.

D'Artagnan gekk fram og stamaði út úr sér einhverjum þakkarorðum, en þykkjusvipur kardínálans kom honum brátt til að þagna.

„Jújú“, sagði kardínálinn og lét orð Athos sem vind um eyrun þjóta. „Mér geðjast ekki að því, að óbrotnir dátar hagi sér eins og einhverjir stórherrar, þótt þeir aldrei nema séu svo hepnir að vera í herfylki, sem hefur sérstök forréttindi. Heraginn tekur jafnt til þeirra sem allra annara“.

Athos lét kardínálann ljúka máli sínu, en að því búnu hneygði hann sig djúpt og svaraði á þessa leið:

„Við höfum alls ekki brotið í bága við heragann, yðar Hágöfgi. Við höfum engum skyldustörfum að gegna sem stendur og héldum, að við gætum varið frístundum okkar eftir eigin geðþekni. Ef yðar Hágöfgi vill eða þarf að fá okkur eitthvert verk að vinna, þá er sjálfsagt að gera það“. Athos hleypti brúnum, því að honum var farið að leiðast þetta stapp. „Eins og þér getið sjálfur séð“, sagði hann enn fremur, „þá höfum við vopn okkar hér við höndina, ef eitthvað óvænt kynni að koma fyrir“.

Hann benti á byssur þeirra, sem voru reistar upp hjá þeim við hliðina á bumbunni, er spilin og teningarnir lágu á.

„Yðar Hágöfgi má vera þess fullviss, að við hefðum gengið til móts við yður, ef okkur hefði komið til hugar, að þér kæmuð til okkar jafn fáliðaður“, sagði d'Artagnan.

Kardínálinn beit á vörina.

„Vitið þið, hvað manni dettur fyrst í hug, þegar maður sér ykkur hér alla saman alvopnaða með vörð á gægjum?“ spurði hann. „Þið lítið út eins og þið væruð að stofna samsæri“.

„Við erum líka að því, yðar Hágöfgi“,svaraði Athos. „Að eins er samsærið ekki stofnað gegn yður, heldur gegn borgarbúum — eins og þér sáuð á dögunum“.

Þið eruð slægir sem höggormar“, sagði kardínálinn og hleypti brúnum. „Ef maður gæti lesið í huga ykkar eins og þið lásuð bréfið, sem þið földuð þegar ég kom, þá kæmist maður líklega að ýmsu, sem leynt á að fara“.

Athos stokkroðnaði og færði sig nær kardínálanum um eitt skref.

„Maður skyldi ætla“ sagði hann, „að þér grunið okkur um græsku í fullri alvöru og að við ættum að yfirheyrast. Ef svo er, þá viljum við biðja yðar Hágöfgi að segja okkur ástæðuna til þess, svo að við vitum, hverju við megum eiga von á“.

„Og þó að þetta væri nú yfirheyrsla“, svaraði kardínálinn, „þá væruð þér ekki sá fyrsti, herra Athos, sem ég hef yfirheyrt“.

„Ég sagði yðar Hágöfgi, að þér þyrftuð ekki annað en að spyrja. Við erum reiðubúnir að svara“.

„Hvaða bréf var það, sem þér voruð að lesa, herra Aramis og földuð, þegar ég kom?“

„Það var bréf frá kvennmanni, yðar Hágöfgi“.

„Vissulega á maður ekki að flíka slíkum bréfum“, sagði kardínálinn. „en samt má sýna það hverjum skriftaföður, og ég hef tekið prestvígslu, eins og þér vitið“.

„Yðar Hágöfgi“, sagði Athos með sinni vanalegu rósemi, er var því aðdáanlegri sem hann vissi, að svar sitt gæti kostað hann lífið. „Að vísu er bréfið frá kvennmanni, en hvorki er það undirskrifað af Marion de Lorme eða frú d'Aiguillon“.

Kardínálinn náfölnaði og brann eldur úr augum hans. Hann sneri sér við eins og til þess að gefa þeim Cahussac og La Hondiniére vísbendingu. Athos sá, hvað honum bjó í huga og færði sig nær byssunum. Hinir félagar hans sneru sér líka ósjálfrátt að vopnunum, því að þá langaði ekkert til að láta taka sig höndum. Kardínálinn sá samt undir eins, að hann einn við þriðja mann mundi hafa lítið að gera í hendurnar á sjö mönnum og með þeim eldsnöru umskiftum, sem honum voru jafnan eiginleg, fór hann að brosa og mælti:

„Nú-nú! Þið eruð hugprúðir menn, jafn trúir og áreiðanlegir á nótt sem degi. Menn sem vaka jafn trúlega yfir annara heill, hafa líka rétt til þess að gæta að sjálfum sér. Ég gleymi aldrei nóttinni, sem þið fylgduð mér til „rauða dúfnabúrsins“ og ef ég hefði nokkuð að óttast nú, þá bæði ég ykkar fylgdar. En nú stendur ekki svo á og skuluð þið því vera kyrrir, þar sem þið eruð komnir, tæma flöskur ykkar, varpa teningum og lesa bréf ykkar! Verið sælir, herrar góðir!“

Að svo mæltu sté hann á hestinn, sem Cahussac teymdi til hans, og reið burt.

Þeir félagar stóðu lengi þegjandi og horfðu á eftir honum þangað til að hann hvarf þeim sýnum. Þá litu þeir óttaslegnir hver á annan, því að þeir voru sér þess meðvitandi, að kardínálinn var ofsareiður þrátt fyrir öll blíðmæli sín.

Athos var sá eini, sem brosti háðslega.

Þegar kardínálinn var kominn svo langt burt, að hann gat ekki heyrt til þeirra, hrópaði Porthos, til þess að svala reiði sinni á einhverjum:

„Grimaud sagði okkur of seint til hans“.

Grimaud ætlaði svara og afsaka sig með einhverju, en Athos gaf honum bendingu og sagði hann því ekki eitt einasta orð.

„Ætlaðurðu að fá honum bréfið!“ spurði d'Artagnan.

„Ef hann hefði krafist þess, þá ætlaði ég að rétta honum bréfið með annari hendinni og reka hann í gegn með hinni“, svaraði Aramis ofur þýðlega.

„Þetta grunaði mig“, sagði Athos, „og ég ætlaði mér þess vegna að ganga á milli ykkar. Það er annars undarlegt, hvað kardínálinn þykist mega bjóða sér við okkur. Það mætti ætla að hann væri vanastur að tala við konur og unglinga“.

„Ég dáist að þér,“ kæri Athos“, sagði d'Artagnan, „en við skulum minnast þess, að við höfðum rangt fyrir okkur, þegar alt er athugað“.

„Höfðum við rangt fyrir okkur!“ sagði Athos. „Hver á loftið, sem við öndum að okkur? Hver ræður yfir hafinu, sem blasir við augum okkar? Hverjum heyrir sandurinn til, sem við liggjum á? Hver á bréfið frá ástkonu þinni? Kannske kardínálinn eigi það? Ég veit raunar, að hann þykist eiga yfir öllum heiminum að ráða. Og þarna stóðst þú, stamandi og óttasleginn, eins og svartholið gapti við þér eða að þú ætlaðir að verða að steini eins og nátt-tröll. Er það þá eitt og hið sama, að vera ástfanginn og mynda samsæri? Þú elskar konu, sem kardínálinn hefur varpað í fangelsi og þú óskar eflaust að ná henni þaðan. En hefði kardínálinn séð bréfið, þá var það sama sem að leggja spilin á borðið og því eru menn þó ekki vanir. Það er hans að gæta í spilin hjá þér, ef hann getur“.

„Þetta er alveg rétt“, sagði d'Artagnan.

„Jæja — þá er úttalað um það! Nú er best að Aramis haldi áfram að lesa upp bréfið“.

Aramis tók bréfið upp úr vasanum, hinir færðu sig nær honum og þjónarnir fóru að fást við víndunkinn.

„Þú varst ekki búinn að lesa nema svo lítið, svo að það er best að þú byrjir aftur“, sagði d'Artagnan.

„Með ánægju“, svaraði Aramis. Bréfið var svohljóðandi:

„Kæri frændi!

Ég held helst, að ég afráði að fara til Stenay. Systir mín hefur sett þjónustustúlkuna okkar í Karmelítaklaustrið og stúlku-auminginn lætur sér það lynda, því að hún veit, að annarstaðar getur hún ekki verið án þess að líða tjón á sálu sinni, en ef eitthvað greiðist úr heimilishögum okkar, þá held ég samt, að hún vilji eiga það á hættu að fara aftur til ykkar, sem hún þráir, ekki síst þar sem hún veit, að hennar er ávalt minst. Annars líður henni bærilega og óskar einskis nema að fá bréf frá elskhuga sinum. Ég veit, að það er ekki auðgert að lauma slíku inn í klaustur, en ég er enginn klaufi, eins og þér er kunnugt, og ég skal taka það að mér. Systir mín biður að heilsa þér og þakkar þér fyrir kveðjuna til sín. Hún var óróleg og áhyggjufull um tíma, en nú er hún orðin rólegri aftur og hefur sent þangað mann, svo að ekkert ófyrirséð geti borið að höndum.

Vertu sæll, kæri frændi. Láttu okkur frétta eitthvað af ykkur svo oft sem hægt er, það er að segja, án þess að nokkur hætta sé því samfara.

María Michon.

„Mikið á ég þér að þakka, Aramis“, sagði d'Artagnan. „Loksins fæ ég þá að frétta eitthvað af Constance. Hún er lifandi og vel geymd í einhverju klaustri í Stenay — en hvar er Stenay, Athos?“

„Í Lóthringen, skamt frá landamærum Elsass. Við getum skroppið þangað, þegar umsátinni er lokið“.

„Ég vona, að þess verði ekki langt að bíða“, sagði Porthos. „Í morgun var hengdur njósnari, sem sagði að íbúarnir í La Rochelle væru nú að þrotum komnir og hefðu ekki annað sér til munns að leggja, en yfirleðrin af skónum sinum. Þegar það er uppgengið, hafa þeir víst engin önnur ráð en að éta hver annan“.

„Skelfing eru þeir heimskir!“ sagði Athos og tæmdi glas af ágætu Bordeuxvíni. „Veslings flónin! Þeir geta þá ómögulega skilið það, að katólska trúin er allra trúarbragða skynsamlegust og aðgengilegust. Nú-jæja! Látum það svo vera, en hraustir eru þeir — því getur enginn neitað. En hvern skrattann ertu að gera við bréfið, Aramis? Ætlarðu að stinga því í vasa þinn“.

„Athos hefur rétt fyrir sér sagði d'Artagnan. „Það verður að brenna bréfið, og það er kann ske ekki einu sinni nóg. Hver veit nema að kardínálinn viti einhver ráð til þess að lesa skriftina í öskunni?“

„Það væri rétt eftir honum“, sagði Athos.

„En hvað eigum við þá að gera við bréfið“, spurði Porthos.

„Komdu hingað Grimaud“, sagði Athos og hlýddi Grimaud því, „Þú hefur talað án leyfis og til hegningar fyrir það, skaltu nú éta þetta bréf, en til launa fyrir þann greiða, sem þú gerir okkur með því, skaltu fá þetta vínglas á eftir. Hérna er bréfið — tygðu nú vel!

Grimaud leit á glasið og brosti. Svo stakk hann bréfinu upp í sig, tugði það og gleypti síðan.

„Þetta er ljómandi, Grimaud“, sagði Athos. „Taktu nú við glasinu — þú átt það sannarlega skilið“.

Grimaud tæmdi glasið þegjandi, en með sýnilegri ánægju.

„Nú held ég að við getum verið nokkurn veginn öruggir“, sagði Athos, „það er að segja ef kardínálanum dettur ekki það snjallræði í hug, að rista Grimaud á kviðinn!“

Meðan þetta gerðist, hélt hans Hágöfgi leiðar sinnar og tautaði við sjálfan sig í illu skapi:

„Ég, verð, hvað sem tautar, að ná þessum fjórum mönnum á mitt band“.

III. Fyrsti fangadagurinn.

Nú víkur sögunni aftur til Mylady. Hún var í sama vanda stödd og áður er sagt, sat í djúpum hugsunum og fanst hún vera komin á dvalarstað fordæmdra, þar sem enginn vonarneisti skín. Í fyrsta skifti á æfi sinni vantreysti hún sjálfri sér og í fyrsta skifti fann hún nú til ógnar og kvíða.

Tvisvar áður hafði hún orðið fyrir óhöppum — tvisvar verið svikin og á tálar dregin. Og í bæði þau skifti var það þessi ólánsmaður, sem örlögin höfðu leitt á hennar leið, henni til falls og fordjörfunar — það var d'Artagnan, sem borið hafði sigur af hólmi í viðureign þeirra — sigrað hana, sem áður var óvinnandi í ilsku sinni.

Hann hafði smánað ást hennar, lítillækkað hana þegar hún ofmetnaðist, brugðist trausti hennar og nú að síðustu rænt hana frelsi sínu, spilt velferð hennar og jafnvel ógnað lífi hennar. Já, meira að segja flett af henni að nokkru leyti þeirri grímu, sem var hennar aðalhlífð og skjól.

D'Artagnan bægði ógæfunni frá Buckingham — en hún hataði Buckingham eins og alla þá, sem hún hafði einhvern tíma elskað — bægði frá honum þeirri ógæfu, sem Richelieu hafði hótað honum út af kunningsskap hans við drotninguna. D'Artagnan lést vera Wardes greifi, sá maður, sem hún hafði fengið óstjórnlega ást á. D'Artagnan þekti hið hræðilega leyndarmál hennar, en hún hafði svarið, að hver sem kæmist að því, skyldi engu fyrirtýna nema lífinu. Og loks þegar hún hafði fengið griðabréf, sem átti að hjálpa henni til að koma fram hefndum á óvinum sinum, þá var það bréf rifið af henni með ofbeldi og það var d'Artagnan, sem nú hélt henni fanginni og ætlaði að senda hana í útlegð til einhverrar afskektrar eyjar í Indlandshafi.

Því að það var svo sem enginn efi á því, að d'Artagnan var valdur að öllu þessu andstreymi. Eða hvaðan stafaði öll sú smán og alt það mótlæti, sem hún nú hafði orðið fyrir alt í einu, nema frá honum? Enginn annar en d'Artagnan gat sagt Winter lávarði öll þau óttalegu leyndarmál, sem hann hafði komist fyrir af tilviljum. Hann þekti mág hennar og hafði eflaust skrifað honum.

Þar sem hún sat nú þarna ein í herberginu, fyltist hún heift og hatri og eldur brann úr augum hennar. Hún stundi þungan eins og brimaldan, sem brotnaði á klettunum þeim, er þessi ömurlega höll var reist á. Reiðin svall í huga hennar og hún hugsaði sér hinar og þessar leiðir til þess að hefnast á frú Bonacieux, Buckingham og einkum d'Artagnan.

En til þess að geta hefnt sín, verður maður að vera frjáls ferða sinna og til þess að brjótast út úr fangelsi verður að gera gat á múrinn, brjóta stundur járnstengur eða grafa göng undir gólfið. Það getur efldum og þolinmóðum karlmanni tekist, en veikburða konu er það um megn, Auk þess þarf til þess langan tíma — mánuði eða jafnvel ár og hún hafði ekki nema tvær til þrjár vikur til framkvæmda, eftir því sem Winter lávarður, þessi skelfilegi fangavörður hennar sagði.

En hvað um það. Hún hefði reynt þetta alt, ef hún hefði verið karlmaður, og kann ske tekist það. Hvers vegna hafði forsjónin látið þessa kjarkmiklu karlmanns sál í veikburða og vanmáttugan kvennmannslíkama?

Þessir fyrstu fangatímar hennar voru hræðilegir. Í byrjuninni var hún hamslaus af bræði og reiði, en smám saman sefaðist hún og reiðiköstin minkuðu. Hún var nú orðin þreytt eins og naðra, sem hringar sig saman og hvílist.

„Ég hef víst ekki verið með sjálfri mér, fyrst að ég hagaði mér svona“, sagði hún víð sjálfa sig og leit í spegil. „Ofsinn er ekki til neins og hann ber að eins merki um vanmátt og getuleysi. Ég hef ekkert upp úr því. Ofsi og ákafi gæti kann ske komið til greina ef við kvennmenn væri að eiga, en hér er við karlmenn að etja og ég er ekki annað en kvennmaður í þeirra augum. Það er því ráðlegast að vega með vopnum konunnar. Máttur minn felst í veikleik mínum“.

Hún tók á sig ýms svipbrigði til þess að sjá, hve andlitsdrættir hennar væru liðugir í vikunum. Ýmist setti hún á sig reiðisvip, eða að yfirbragðið varð ásttúðlegt og töfrandi og greiddi hárið í ýmislega lokka.

„Það er ekki öll nótt úti enn“, sagði hún við sjálfa sig. „Fríð er ég — ekki verður því neitað“.

Klukkan var nú orðin átta. Mylady sá, að rúm var í herberginu og datt henni í hug, að það mundi hressa sig bæði á sál og líkama að fá sér dálítinn dúr, en samt hætti hún við það, því að nú mundi hún, að hún hafði eitthvað heyrt talað um kvöldmat. Hún var nú búin að vera þarna fullan klukkutíma, svo að það gat nú varla dregist lengi, að henni yrði færður matur. Hún vildi því ekki eyða tímanum til ónýtis, en ásetti sér að þreyfa fyrir sér þegar sama kvöldið og reyna að gera sér grein fyrir lunderni manna þeirra, sem áttu að hafa tilsjón með henni.

Hún gægðist út um rifuna milli hurðarinnar og þröskuldarins og sá einhverja ljósglætu og réð af því, að nú kæmu fangaverðirnir aftur. Hún stóð upp í snatri, fleygði sér á stólinn og hallaði höfðinu aftur á bak, lét hárið flaka og brjóstið vera hálfbert. Annari hendinni studdi hún á hjartað, en hin hékk máttlaus niður.

Nú heyrðist fótatak og var hurðin opnuð.

„Látið matinn þarna“, sagði einhver og þekti hún á málrómnum, að það var Felton.

„Sækið blys og skiftið um verði“, sagði Felton enn fremur.

Mylady réð af þessum skipunum, að það mundu vera tómir dátar, sem áttu að gæta hennar, en annars var skipunum Feltons hlýtt hljótt og tafarlaust, er bar vott um strangan aga.

Nú fyrst varð honum litið á Mylady.

„Einmitt það — hún sefur þá“, sagði hann. „Jæjaþá! Hún fær sér sjálfsagt að borða þegar hún vaknar aftur“.

Að svo mæltu gekk hann fram að dyrunum.

„Nei, hún sefur ekki“, sagði einn dátinn, sem hafði fært sig nær Mylady.

„Hvað er nú?“ sagði Felton. „Hvað er þá að henni?“

„Hún liggur í dái og er náföl. Ég heyri engan andardrátt, hvernig sem ég hlusta“.

„Þú segir satt“, sagði Felton og leit á Mylady án þess þó að færa sig nær. „Segðu Winter lávarði, að fanginn liggi í öngviti. Ég veit ekkert hvað gera skal og hef engar skipanir fengið viðvíkjandi slíkum atburði“.

Dátinn fór eins og honum var sagt og Felton settist í hægindastól, sem stóð frammi við dyrnar og beið átekta, sagði ekki nokkurt orð og sat hreyfingarlaus. Mylady var list sú lagin, sem konur leika oft, sú að horfa gegnum augnahárin án þess að opna augnalokin svo að á beri. Hún leit á Felton, sem sneri baki við henni og horfði á hann eitthvað í tíu mínútur, en allan þann tíma bærði hann ekki á sér.

Þessi fyrsta tilraun hennar mishepnaðist þá og hún reyndi nú aðra aðferð. Hún lyfti upp höfðinu, opnaði augun og stundi.

Felton sneri nú sér að henni.

„Þér eruð þá vöknuð, frúin góð“, sagði hann. „Ég hef þá ekkert meira hér að gera, en ef þér þarfnist einhvers, þá er ekki annað en að hringja“.

„Æ, hamingjan góða — hvað ég hef mátt þola!“ sagði hún lágt og í þessum undurþýða rómi, sem hún beitti gagnvart þeim, er hún ætlaði að ginna í einhverja gildruna. Hún settist upp í stólnum í enn lauslegri stellingum en meðan hún lá í dáinu.

Felton stóð upp.

„Yður verður færður matur þrisvar á dag“, sagði hann, „klukkan níu á morgnana, klukkan eitt um miðjan daginn og klukkan átta á kvöldin. Þér skuluð segja til, ef þér viljið heldur fá matinn á öðrum tímum og mun því verða sint ef ástæður leyfa“.

„En á ég þá alt af að kúldast í þessu stóra og leiðinlega herbergi?“ spurði hún.

„Það hafa verið gerð boð eftir konu hér í nágrenninu og hún kemur hingað á morgun. Hún getur verið yður til hagræðis, hvenær sem þér óskið þess“.

„Ég er yður þakklát fyrir það“, svaraði Mylady hóglátlega.

Felton hneigði sig og gekk fram að dyrunum. Um leið og hann fór út um dyrnar, sást Winter lávarður koma eftir ganginum og með honum dátinn, sem fór með skilaboðin til hans um öngvit Mylady. Hann hélt á glasi með ilmvatni í hendinni.

„Núnú! Hvað er um að vera — hvað gengur á?“ spurði hann ertingarlega og leit á Mylady, er stóð upp, en Felton var í þann veginn að fara. „Hún er þá risin upp frá dauðum! Hvað er að tarna, Felton? Skilurðu það ekki, að hún skoðar þig sem hvern annan nýgræðing og er nú búin að leika fyrsta þáttinn í gamanleik, sem við fáum sjálfsagt að kynnast nánar?“

„Jú, auðvitað hafði ég grun um það, herra lávarður“, svaraði Felton. „En með því að fanginn er kona, þá vildi ég gjarna sýna henni alla þá nærgætni, sem kynferði hennar ber“.

„Hefur þá hárprýði hennar, drifhvítt hörundið og munarblítt augnaráð engin áhrif haft á þig? Hefur hún ekki getað heillað þig enn ?“

„Nei, herra lávarður“, svaraði liðsforinginn. „Þér megið reiða yður á, að það skal meira til að raska ró minni, en daður og dutlungar eins kvennmanns“.

„Það er gott, kæri Felton. En nú skulum við lofa Mylady að finna eitthvað nýtt upp, meðan að við sitjum að kvöldverði, Trú mér til — henni verða engin vandræði úr því og það mun varla þurfa lengi að bíða eftir öðrum þætti leiksins“.

Að svo mæltu gekk Winter lávarður út um dyrnar ásamt Felton.

„Jæja-þá! Ég næ líklega einhverjum tökum á þér“, tautaði Mylady við sjálfa sig. „Vertu rólegur, munksgepillinn þinn, þú umsnúni hermaður, sem hefur vilst á einkennisfötunum“.

„Þér skuluð ekki láta yður verða svo mikið um þetta, að þeir missið matarlystina“, sagði lávarðurinn hlægjandi og nam staðar á þröskuldinum. „Smakkið þér á hænsnasteikinni og fiskinum — það er hvorttveggja óeitrað, sem ég er lifandi maður. Mér líkar vel við matsveininn hérna og treysti honum fyllilega, enda hann ekkert að erfa eftir mig. Það sama skuluð þér gera. Verið þér nú sælar, kæra mágkona. Við sjáumst aftur við næsta yfirlið!“

Nú var Mylady nóg boðið. Hún greip fast um stólbríkurnar og nísti tönnum þegar þeir lokuðu hurðinni á eftir sér. Hún fékk eitt reiðikastið enn. Sá hún þá hvar hnífur lá á borðinu, spratt á fætur og greip hann, en tók þá eftir því, að það var oddlaus, deigur og beygjanlegur silfurhnífur.

Fyrir framan dyrnar heyrðist hlátur og hurðin var opnuð í hálfa gátt.

„Hahaha! Hvað sagði ég yður ekki, kæri Felton!“ hrópaði Winter lávarður. „Þessi hnífur var þér ætlaður, drengur minn — hún ætlaði að reka hann í þig. Hún er sem sé vön að ryðja þeim einhvern veginn burt, sem standa í vegi fyrir henni. Hefði ég farið að þínum ráðum og hnífurinn verið beittur og oddhvass, þá værir þú nú ekki lengur í lifandi minna tölu. Fyrst hefði hún skorið þig á háls og þar næst okkur alla. Líttu nú á, hve höndulega hún leikur hnífinn!“

Mylady stóð enn með hnífinn á lofti í kreptri hendinni, en þessi síðustu móðgunaryrði lömuðu hana. Það dró allan mátt úr hendinni, kjarkurinn þvarr — og hnífurinn féll glamrandi á gólfið.

„Þér hafið rétt að mæla, herra lávarður“, sagði Felton fyrirlitlega, „og ég hafði rangt fyrir mér“.

Síðan gengu þeir burt, en nú hlustaði Mylady með meiri athygli en áður. Hún heyrði fótatak þeirra fjarlægjast og hverfa í hinum enda gangsins.

„Nú er úti um mig!“ hugsaði hún með sér. „Ég er komin í hendurnar á mönnum, sem ég hef ekki frekar áhrif á, en steingervingar væru. Þeir þekkja mig til hlítar og mín vopn bita ekki á þá, en samt skal það aldrei verða, að þessir menn fái vilja sínum framgengt“.

Hún var ekki vonlaus enn. Örvænting og kjarkleysi gátu ekki bugað hana til lengdar, svo var viljaþrek hennar mikið. Hún settist að borðinu, neytti bæði matar og drykkjar og fann, að sér jókst styrkur og þrek.

Hún rifjaði upp fyrir sér alt samtal hinna tveggja manna áður en hún gekk til hvílu — og árangurinn af þeim hugleiðingum hennar varð sá, að Felton yrði auðunnari þegar á þyrfti að reyna. Það var einkum eitt, sem hún hafði hugfast:

„Hefði ég farið að þínum ráðum“, sagði Winter lávarður við Felton.

Felton hafði þá talað hennar máli, en lávarðurinn hafði ekki viljað hlíta ráðum hans.

„Hvort sem hann er nú veikur fyrir eða ósveigjanlegur“, hugsaði hún, „þá er svo mikið víst, að einhver meðaumkvunarneisti felst í brjósti hans, en sá neisti skal verða að báli, sem brennir hann upp til agna. Hvað hinn snertir, þá þekkir hann mig og óttast, enda veit, hvers hann má vænta sér, ef ég einhvern tíma slepp úr greipum hans. Það er því ekki til neins, að reyna neitt við hann. En Felton er alt annar maður. Hann er ungur og auðtrúa og honum get ég náð í mitt vald“.

Síðan tók hún á sig náðir og sofnaði með bros á vörum. Líktist hún þá einna mest ungri stúlku, er dreymir um blómsveig þann, sem prýða skal höfuð hennar á þeirri gleðisamkomu, sem næst fer í hönd.

IV. Annar fangadagurinn.

Mylady dreymdi, að hún hafði náð d'Artagnan á sitt vald og að hún væri við stödd aftöku hans. Brosti hún þá blíðlega í svefninum, er hún horfði á blóð hans drjúpa af öxi böðulsins.

Hún svaf eins og þeir fangar sofa, sem enn þá ala von og traust í brjósti sér.

Hún lá enn í rúminu þegar komið var inn til hennar morguninn eftir. Felton stóð frammi á ganginum og hjá honum kona sú, sem hann hafði minst á daginn áður.

Konan gekk að rúmi hennar og spurði hana, hvort hún gæti verið henni til nokkurrar þægðar.

Mylady var venjulegast föl yfirlitum, en nú var hún rjóð í kinnum og gat útlit hennar hæglega blekt þann, sem sá hana svo útlítandi í fyrsta sinn.

„Ég hef megnustu hitasótt“ sagði hún, „hef ekki sofið dúr í alla nótt og líður mjög illa, Má ske mér verði sýnd einhver meiri vægð en í gær. Ég bið ekki annars nú, en að fá að liggja í friði“.

„Viljið þér, að læknis sé vitjað?“ spurði konan. Felton hlustaði á samtal þeirra, en lagði ekkert til málanna.

Mylady hugsaði sem svo, að þess fleiri, sem væru í kringum hana, þess meiri meðaumkvun hlyti hún að vekja og þess nánari gætur mundi Winter lávarður hafa á henni. Auk þess hlyti læknirinn að gefa það til kynna, að veiki hennar væri ímyndun ein — en hún vildi nú ekki bíða lægri hluta í þetta skifti.

„Hvað ætti það að þýða að fara að leita læknis!“ sagði hún, „Mér varð ilt í gærkvöldi og þá sögðu þessir menn, að það væri tóm uppgerð. Sama segja þeir líklega í dag og þeir hafa líka haft nægan tíma, síðan til þess að telja lækninum trú um þetta“.

„Segið okkur þá, hvers þér óskið“, sagði Felton nú all óþolinmóðlega.

„Hvað veit ég um það? Mér líður illa — það er alt og sumt, sem ég get sagt. Gerið við mig, hvað sem ykkur sýnist — mér er alveg sama um það alt saman“.

„Sækið þér Winter lávarð“, sagði Felton og var farinn að þreytast á þessum sífeldu aðfinslum og umkvörtunum.

„Nei, ænei! Sækið hann ekki, í öllum hamingju bænum!“ hrópaði Mylady. „Mér líður vel og þarfnast einskis. Sendið ekki eftir honum“.

Það var sú einlægni og sárbeiðni í róm hennar, að Felton steig ósjálfrátt yfir þröskuldinn.

„Nú kemur hann!“ hrópaði Mylady.

„Við skulum ná í lækninn, ef eitthvað verulegt gengur að yður“, sagði Felton. „Það verður yður sjálfri verst, ef þér eruð að blekkja okkur, en við þurfum þá ekki að ásaka okkur fyrir neina vanrækslu“.

Mylady svaraði engu. Hún sneri hinu fagra höfði sínu upp að vegg og grét sáran.

Felton leit snöggvast á hana með sinni vanalegu rósemi, en þegar grátinum virtist ekki ætla að linna, gekk hann burt og konan með honum. Lávarðurinn kom ekki.

„Nú held ég að ég fari að sjá eitthvað fram úr þessu, hugsaði Mylady með sér. Hún dró sængina upp yfir höfuð og brosti nornalega.

Svona liðu tveir tímar.

„Það er nú líklega mál til komið að láta sér fara að batna“, sagði hún við sjálfa sig. „Ég verð að komast á fætur og freista einhverra framkvæmda — af þessum fáu dögum, sem ég hef til umráða, er nú þegar einn liðinn“.

Það var löngu búið að láta morgunmatinn inn til hennar og bjóst hún nú við, að einhver kæmi bráðlega til þess að taka af borðinu og fengi hún þá líklega að sjá Felton um leið.

Henni brást það ekki heldur. Felton kom aftur og skipaði að bera burt matinn án þess að líta eftir því, hvort Mylady hefði nokkurs neytt af honum.

Sjálfur varð hann eftir og hélt á bók í hendinni.

Mylady sat í hægindastólnum, fögur á að líta en föl og mæðuleg.

Felton gekk nær henni og sagði:

„Winter lávarður er katólskur eins og þér og hann álítur, að yður skorti tilfinnanlega þá huggun, sem trúin veitir. Vill hann því gefa yður leyfi til þess, að lesa messu hvern dag og sendir yður þessa bænabók í því skyni“.

Felton lagði bænabókina á borðið fyrir framan hana og lagði sérstaka áherslu á orðið „messu“, en um leið var eitthvað svo einkennilegt í fasi hans, að Mylady leit upp og horfði á hann.

Hár hans var snoðklipt, klæðaburðurinn einfaldur og óbrotinn, ennið slétt og hörkulegt — alt þetta benti til þess, að hann væri einn af þessum þungbúnu Púritönum¹, sem hún oft hafði rekist á, bæði við hirð Jakobs konungs og eins við frönsku hirðina, en þangað leituðu þeir sér hælis stöku sinnum, þrátt fyrir endurminningarnar um Barthólómeusnóttina.

Í sömu andránni fékk hún einn þennan innblástur, sem ekki hendir nema afburðamenn á þeim lífsstundum þeirra, þegar teflt er um líf og dauða. Hún fann það nú, að alt var undir því komið, hvernig hún hagaði orðum sínum, en hugur hennar var skjótur sem elding og stóð ekki á svarinu.

„Messu!“ sagði hún og kendi hálfgerðrar hæðni í rómnum. „Winter lávarður veit ofur vel, að ég er ekki katólsk. Þetta er ekki annað en gildra, sem hann ætlar að ginna mig í“.

„Hverrar trúar eruð þér þá?“ spurði Felton og gat ekki leynt undrun sinni.

„Það skal ég segja yður þann dag, sem ég hef liðið nóg fyrir trú mína“, hrópaði Mylady og lést vera æst mjög.

Það var auðséð á Felton, að Mylady óx mjög í augum hans við þessi ummæli, en þrátt fyrir það stóð hann grafkyr og steinþegjandi.

„Ég er á valdi óvina minna“, hélt hún áfram með þeim fjálgleik cg ofstæki, sem alment tíðkast meðal Púrítana. „Ég vildi að Himnafaðirinn gæfi mér frelsi mitt aftur, eða léti mig deyja að öðrum kosti, en verði hans vilji. Þetta bið ég yður að segja Winter lávarði. Og hvað þessa bók snertir — hún benti á borðið, eins og hún væri hrædd við að snerta bókina — þá er best að þér farið með hana aftur og notið hana sjálfur, því að ég er sannfærð um, að þér eruð jafn fylgispakur Winter lávarði í villutrú hans eins og þér eruð honum samtaka um að ofsækja mig“.

Felton svaraði þessu engu. Hann tók bókina, eins og hann hrylti við henni og gekk burtu í þungum hugsunum.

Klukkan eitthvað fimm síðdegis kom Winter lávarður. Mylady hafði nú haft gott næði til að hugsa ráð sín og tók við honum eins og hún væri alráðin í því, hvað gera skyldi.

„Það virðist svo, sem þér séuð gengin af trúnni“, sagði hann og settist andspænis henni.

„Hvað eigið þér við?“

„Ég á við það, að þér hafið skift um trúarbrögð, síðan við sáumst seinast. — Kann ske að þér séuð gengin að eiga þriðja manninn — einhvern mótmælanda?“

„Ég skil yður ekki herra lávarður!“ svaraði Mylady. „Það er að segja — orðin skil ég, en ekki, hvað í þeim felst“.

„Má einnig vera, að þér hafið enga trú — og við því gæti ég helst búist“.

„Jú — það kæmi líka vel heim við alla framkomu yðar“, svaraði Mylady.

„Nú-jæja! Ég skal játa, að mér stendur það algerlega á sama“.

„Þér ættuð ekki að kannast svona afdráttarlaust við kæruleysi yðar um trúarefni. Lestir yðar og glæpaverk ber nægan vott um það“.

„Hvað er nú, frú Messalína? Var nokkur að minnast á lesti? Eða kann ske að mér hafi misheyrst, frú Macbeth? Það er gállinn á yður núna!“

„Þér talið svona af því að menn standa fyrir framan dyrnar á hleri“, sagði Mylady kuldalega“, og þér viljið espa varðmenn yðar og böðla upp á móti mér“.

„Það er naumast, að yður tekst upp. Varðmenn og böðla! Þetta fer að verða skáldlegt hjá yður! Gamanleikurinn sá í gær verður líklega að sorgarleik á endanum, en annars get ég sagt yður það, að eftir vikutíma verðið þér komin þangað, sem yður er búinn samastaður og þá er ætlunarverki mínu lokið“.

„Það er óguðlegt og andstyggilegt ætlunarverk“, sagði Mylady og skalf af reiði.

„Vissulega held ég, að konan sé að verða vitlaus!“ sagði lavarðurinn og stóð upp. „Reynið þér að stilla yður ofurlítið, frúin góð, því að öðrum kosti læt ég flytja yður í reglulegt fangelsi, eða kann ske að spanska vínið mitt hafi fengið á yður? En sú víma rennur fljótt af yður, ef svo skyldi vera“.

Að svo mæltu fór Winter lávarður bölvandi og ragnandi eins og stórhöfðingjum þeirra tíma var tamt.

Felton hafði staðið fyrir framan dyrnar og heyrt hvert orð, eins og Mylady giskaði á.

Nú sló öllu í þögn. Þegar komið var inn með kvöldmatinn tveim tímum seinna, lá Mylady á knébeð og baðst fyrir upphátt. Bænir þær hafði hún lært í seinna hjónabandi sínu af gömlum þjóni. Hún virtist hafa allan hugann á bænahaldinu og gaf engan gaum að því, sem fram fór í kringum hana. Felton benti þeim, sem við staddir voru, að trufla hana ekki og gekk þegjandi út með dátunum.

Mylady grunaði að menn stæðu á hleri við dyrnar og hélt bænahaldinu áfram. Henni heyrðist dátinn, sem var á verði, vera hættur að ganga fram og aftur og hafa numið staðar við dyrnar. Hún lét sér þetta nægja í svipinn, reis upp af knébeðnum, settist að borðinu, mataðist og drakk ekki annað en vatn.

Einum tíma síðar var borið af borðinu, en nú tók Mylady eftir því, að Felton var ekki við staddur. — Hann var þá hálfsmeykur við að venja komur sínar til hennar! Hún sneri sér út í horn og brosti.

Hún beið enn í hálfa klukkustund og nú varð alt hljótt og kyrt í höllinni. Ekkert heyrðist nema brimhljóðið við klettana. Þá hóf Mylady rödd sína, skæru og hljómfagra og tók að syngja vers úr púrítönskum sálmi, sem þá var mjög tíðkaður:

Það hendir á hörmungatímum,
að þú Herra oss hverfur um stund,
en að lokum lárviðarkrýnda
oss leiðir þín heilaga mund.

Vers þetta var hvorki auðugt að skáldmæti né andagift, en Púritanar gerðu ekki miklar kröfur til sálmaskálda sinna.

Mylady hlustaði um leið og hún söng. Dyravörðurinn stóð hreyfingarlaus — eftir því að dæma, var hann hugfanginn af söng hennar.

Svo kyrjaði hún versið aftur og leyfði nú ekki af röddinni. Það glumdi í göngum og hvelfingum og fjálgleikurinn var svo mikill og innilegur, að slíkt hlaut að mýkja hjörtu varðmannanna. En dyravörðurinn var eflaust katólskur og lét það ekki á sig fá, því að hann hrópaði inn um hurðargættina:

„Hættið þér þessu, frú! Þessi söngur yðar líkist mest einhverjum útfararsálmi og það er ekki svo skemtilegt hérna, að okkur sé nokkur unun í að hlusta á þetta harmavæl og píslarsöng!“.

„Þegiðu!“ heyrðist nú sagt af alvöru mikilli og kannaðist Mylady við, að það var málrómur Feltons. „Hvað kemur þér þessi söngur við, þrjóturinn þinn? Þú ert ekki kominn hingað til að skipa öðrum. Þú átt að gæta þess, að fanginn ekki strjúki og það er alt og sumt, sem þér ber að gera“.

Það brá fyrir ósegjanlegum gleðisvip á andliti Mylady, er þó hvarf jafnharðan aftur. Hún lét sem hún hefði ekki heyrt orðaskifti þeirra og söng annað vers:

Í sorg og sárum kvíða,
er synda þjáir mein,
mér gafst samt góður kjarkur,
því guð er von mín ein.

Hin yndisfagra söngrödd veitti orðum þessum unun og innileik og Felton þótti sem hann heyrði himneskan englasöng.

Mylady lét ekki þar við staðar numið, en hjélt áfram:

En stund sú kemur að stríði er létt
og stansar harmur og neyð —
en vilji það bregðast þá göngum vér glaðir
í gegnum píslir og deyð.

Mylady söng þetta með slíkum sannfæringarkrafti, að hinn ungi liðsforingi stóðst ekki lengur. Hann rykti hurðinni upp og stóð á þröskuldinum bleikur sem nár, með tindrandi, tárvotum augum.

„Hvers vegna eruð þér að syngja þetta og það með slíkri rödd?“ spurði hann.

„Fyrirgefið þér“, svaraði hún. „Ég gleymdi því, að þetta, sem ég var að syngja, á ekki sem best við hér. Ég hef ef til vill hneykslað trúartilfinningar yðar, en hafi svo verið, þá var það að minsta kosti ekki ásetningur minn“.

Mylady var nú svo fögur sýnum og trúarofsinn, sem tindraði í augum hennar, setti á hana þann svip, að Felton fanst hann standa augliti til auglitis við einhverja himneska veru.

„Jú — þér gerið þeim ónæði, sem hér eru í höllinni og raskið ró þeirra“, svaraði hann.

Hann tók ekkert eftir því, að rödd hans titraði af geðshræringu, en hún hvesti augun á hann.

„Ég skal ekki ónáða ykkur með söng mínum oftar“, sagði hún og leit niður fyrir sig.

„Nei, það megið þér ekki segja“, svaraði Felton, „Þér megið bara ekki syngja svona hátt — einkum á kvöldin og nóttunni.

Að svo mæltu gekk Felton burt og fann, að hann gat ekki lengur beitt neinni harðýðgi við hana.

„Það var rétt gert af yður, herra liðsforingi“, sagði dyravörðurinn. „Söngur hennar getur gert mann hálfringlaðan, en maður venst því líklega með tímanum — og hún hefur svo ljómandi falleg sönghljóð!“

V. Þriðji fangadagurinn.

Mylady fann, að hún var orðin samúðar Feltons aðnjótandi — en ennþá var langt í land. Hún varð að sjá svo um, að hún gæti talað við hann í einrúmi, en til þess sá hún engin ráð, að svo komnu.

Og svo var eitt enn: Hún varð að fá hann til að láta uppi skoðanir sínar, svo að hún fengi tækifæri til þess að ræða þær við hann. Því að hún vissi sem var, að rödd hennar var henni ómetanlegur styrkur — þessi indæla rödd, sem hún gat temprað á alla vegu, svo að hún gat líkst röddum englanna, eins og menn hugsa sér þær.

En þrátt fyrir það gat hún farið halloka fyrir Felton, er var við öllu búinn frá hennar hlið. Upp frá þessu lagði hún alt kapp á að gefa honum sem nánastar gætur. Hún athugaði hvert hans orð, hverja hreyfingu, hvert augnatillit og jafnvel hvern hans andardrátt til þess að reyna að gera sér ljósa grein fyrir hans innra manni.

Það var mun hægra að fást við Winter lávarð og hafði hún þegar kvöldið áður hugsað sér, hversu hún skyldi haga sér gagnvart honum. Hún ætlaði að vera þögul og róleg, espa hann við og við með þótta og fyrirlitningu og fá hann til að ryðja úr sér ókvæðisorðum og hótunum, svo að framkoma hans yrði gagnólík þolgæði hennar og stillingu. Þessu mundi Felton eflaust veita eftirtekt. Gat verið, að hann hefði ekki orð á því, en hann mundi taka eftir því samt sem áður.

Morguninn eftir kom Felton að vanda og leit eftir því, að morgunmaturinn væri reiddur fram, en ekki yrti hún á hann einu orði, meðan á því stóð. Hún vonaðist eftir, að hann sagði eitthvað við sig um leið og hann færi, en hann bærði að eins varirnar og sagði ekki nokkurt orð.

Winter lávarður kom inn til hennar um miðjan daginn. Það var skínandi fagur vetrardagur og lagði sólargeislana inn um grindaskjáinn.

Mylady starði út á hafið og lét sem hún heyrði ekki, að gengið var um dyrnar.

„Skoðum til!“ sagði lávarðurinn. „Á eftir gamanleiknum kemur sorgarleikurinn og á eftir sorgarleiknum koma dapurlegar hugleiðingar“.

Mylady svaraði engu.

„Einmitt það! Ég skil þetta ofur vel“, hélt hann áfram. „Þér vilduð gjarnan vera komin þarna ofan í fjöruna laus og liðug. Þá gætuð þér siglt yfir hið sægræna haf og meðal annars látið mig lenda í einhverri launsátinni, sem yður er svo lagið að búa mönnum. En bíðið þér róleg! Eftir fjóra daga getið þér svifið á „bylgjandi bárum“ og eftir fjóra daga verður England orðið laust við yður“.

Mylady fórnaði höndum og lyfti augum til himins.

„Herra, herra!“ sagði hún í svo innilegum bænarrómi, sem henni var unt. „Fyrirgef þessum manni eins og ég þegar hef fyrirgefið honum!“

„Já, bíddu, bíddu, ókindin þín!“ hrópaði lávarðurinn. „Bæn þín er þeim mun tilkomumeiri, sem þú ert komin í klærnar á þeim manni, sem aldrei ætlar sér að fyrirgefa þér! Það skaltu fá að sjá og reyna“.

Að svo mæltu fór hann sína leið.

Um leið og hurðin féll aftur á eftir honum, kom Mylady auga á Felton, er vék straks til hliðar, svo að ekki yrði tekið eftir sér.

Nú féll hún á kné og hóf bænagjörð sína.

„Guð minn, guð minn!“ kveinaði hún. „Þú veist, að ég verð að þola þetta fyrir þitt heilaga málefni. Gef mér þá styrk til að standast þessa raun!“

Hurðin var opnuð hægt, en hún lét sem hún tæki ekki eftir því og hélt áfram bænum sínum með grátstaf í hálsinum:

„Hefndin heyrir þér til, en þú ert gæskan sjálf! Ætlar þú að láta hótanir þessa manns fá framgang? Ætlar þú að láta hinar hræðilegu fyrirætlanir hans komast til framkvæmda?“

Alt í einu lést hún heyra umgang í herberginu. Hún sneri sér við og roðnaði, eins og hún fyriryrði sig fyrir að láta koma að sér knékrjúpandi.

„Ég vil ógjarnan ónáða nokkurn mann, sem liggur á bæn“, sagði Felton alvarlega. „Látið þér því sem þér vitið ekki, að ég sé hér viðstaddur“.

„Hvernig gátuð þér vitað, að ég væri að biðjast fyrir?“ spurði Mylady með grátklökkri rödd. „En yður skjátlast — ég var ekki að biðjast fyrir“.

„Ég hef engan rétt til þess að meina neinum manni að fleygja sér flötum fyrir fætur skapara síns“, sagði Felton alvarlega, en þó fremur þýðlega, „Guð forði mér frá því! Auk þess er iðrunin öllum syndugum mönnum þarfleg. Glæpamaðurinn er mér heilagur þegar hann liggur frammi fyrir fótaskör þess hæsta, hvað svo sem hann hefur fyrir sér gert“.

„Ég — glæpamaður!“ sagði Mylady og brosti þannig, að sjálf refsinornin hefði mátt láta blíðkast. „Guð minn! Þú einn veist hvort ég er í nokkru brotleg! — Þér getið sagt að ég sé þegar dæmd — þar til hef ég engu að svara. En þér vitið líka að Herrann, sem hefur velþóknun á píslarvottinum, lætur stundum óverðskuldaðan dóm ganga yfir sakleysingjann“.

„Hvort sem þér eruð dómfeld eða að þér eruð píslarvottur, þá er ástæðan þess meiri til að vaka og biðja. Ég skal styrkja yður með bænum mínum“.

„Þér eruð góður maður“, svaraði Mylady og féll á kné fyrir honum, „Heyrið mig, því að ég get ekki afborið þetta lengur. Ég er svo hrædd um, að mig bili kjarkinn þegar mest á ríður og ég þarf að játa trú mína. Heyrið bæn örvilnaðrar konu. Þér hafið látið blekkjast, en tölum ekki um það. Ég bið yður að eins um eitt og ef þér verðið við þeirri bón minni, skal blessun mín fylgja yður um tíma og eilífð!

„Snúið þér yður til yfirboðara míns“, sagði Felton. „Ég er hér hvorki til að hegna né umbuna, sem betur fer. Sú ábyrgð hvílir á öðrum, mér æðra manni“.

„Nei, sú ábyrgð hvílir á yður — eingöngu á yður. Heyrið mig að minsta kosti og gerið yður eigi meðsekan í glötun minni og vansæmd“.

„Ef sú vansæmd er verðskulduð, þá er að taka henni með auðmýkt og undirgefni“.

„Hvað eruð þér að segja? Nei, þér hafið ekki skilið mig. Þér haldið auðsjáanlega, að þegar ég er að minnast á vansæmd, þá eigi ég við einhvers konar hegningu — fangelsi eða líflát. Hvað kæri ég mig um fangelsi eða líflát?“

„Ég skil yður ekki, frú mín góð“.

„Eða að þér látist ekki skilja mig“, sagði hún og brosti angurblítt.

„Nei, það er gullsatt. Ég skil ekki, hvað þér eigið við“.

„En þér vitið þó, hvað Winter lávarður ætlar sér með mig?“

„Nei, það veit ég ekki!“

„Það getur ekki verið — þér, sem eruð trúnaðarmaður hans“.

„Ég segi aldrei ósatt“.

„En hann dylur þó ekki fyrirætlanir sínar betur en svo, að það er auðvelt að giska á þær“.

„Ég reyni ekki að giska á neitt, en bíð að eins boðanna. Winter lávarður hefur ekki trúað mér fyrir neinu fram yfir það, sem hann hefur sagt hér í yðar áheyrn“.

„En eruð þér þá ekki samverkamaður hans?“ spurði Mylady undrandi. „Vitið þér ekki, að hann ætlar að gera mér þá svívirðingu, sem er þúsundfalt verri hinni hörðustu hegningu?“

„Þar skjátlast yður“, sagði Felton og roðnaði við. „Winter lávarður er ekki sá maður, að hann fremji slíka óhæfu“.

„Nú-jájá!“ hugsaði Mylady með sér. „Hann kallar það óhæfu, án þess að vita hvað í brugg-gerð er“. „Vinur óþokkans er til alls vís“, aagði hún.

„Hvern kallið þér óþokka ?“ spurði Felton.

„Eru nema tveir menn á Englandi, sem geta kallast því nafni?“

„Eigið þér við Georges² Villiers?“ hrópaði Felton með tindrandi augum.

„Sem heiðingjar og trúvillingar kalla hertoga af Buckingham“, hélt Mylady áfram, „Ég hélt, að sá Englendingur væri ekki til á Englandi, sem ekki skildi það undir eins, við hvern ég ætti“.

„Herrans hönd liggur þungt á honum“, svaraði Felton. „Hann mun ekki umflýja örlög sín“.

Með þessum orðum sagði Felton ekki annað en það, sem bjó í huga hvers Englendings gagnvart þessum manni, sem jafnvel katólskir menn kölluðu blóðvarg og munaðarsegg, en Púrítanar með einu orði kölluðu Satan.

„Hamingjan góða!“ sagði Mylady. „Það er ekki til þess að koma fram persónulegri hefnd, að ég bið yður að láta þennan mann fá sín makleg málagjöld, en tilgangurinn er sá, að losa heila þjóð undan þeirri möru, sem treður hana“.

„Þekkið þér hann þá?“ spurði Felton.

„Loksins fer hann þá að tala og spyrja“, hugsaði Mylady afar glöð, „Jú, því miður þekki ég hann alt of vel“, sagði hún.

Hún sló höndum saman, eins og hún væri yfirbuguð af harmi. Felton skildist nú, að hann hafði miður í þessari sálarþreks raun, sem þau lögðu hvort fyrir annað og færði sig nær dyrunum, en Mylady aðgætti allar hreyfingar hans og aftraði honum.

„Verið miskunsamur og heyrið bæn mína!“ hrópaði hún. „Hnífurinn, sem lávarðurinn vildi ekki láta mig fá, af því að hann vissi, til hvers ég ætlaði að brúka hann — — nei, heyrið þér, hvað ég ætla að segja — ég sárbæni yður að lána mér hann, bara eina mínútu! Þér getið lokað dyrunum á eftir yður; ég ætla ekki að gera yður neitt mein. Þér hafið verið mér svo góður og almennilegur, að ég mun aldrei ala neina óvild í brjósti til yðar. Verið þér nú hjálparmaður minn og lánið mér hnífinn hara eina mínútu! Ég skal rétta yður hann aftur gegnum gatið á hurðinni. Ég bið og sárbæni — —“

„Ætlið þér að svifta yður sjálfa lífi?“ spurði Felton agndofa og gleymdi að sleppa höndunum á Mylady, sem hann hafði þrifið um. „Ætlið þér — —

„Nú veit hann hugsanir mínar og nú er úti um alt“, sagði hún lágt og lét fallast á gólfið.

Felton stóð kyr í sömu sporum og vissi ekki, hvað gera skyldi.

„Hann trúir mér ekki almennilega enn“, hugsaði Mylady. „Ég hef ekki komið ár minni nógu vel fyrir borð“.

Í sama bili heyrðist fótatak frammi í ganginum og þóttist hún vita, að þar færi Winter lávarður. Felton hélt það líka, og færði sig fram að dyrunum.

Mylady hljóp á eftir honum.

„Ég bið yður fyrir alla muni að segja honum ekki eitt einasta orð af þessu — annars er mér glötunin vís“, sagði hún — „og þá eruð það þér, sem — — sem — —“

Hún þagnaði þegar skóhljóðið færðist nær og óttaðist, að það kynni að heyrast til hennar, en hún lagði höndina óttaslegin á munn Feltons. Hann ýtti henni frá sér með hægð og hné hún þá niður í hægindastólinn.

En Winter lávarður gekk fram hjá dyrunum viðstöðulaust.

Felton stóð kyr um stund og hlustaði. Hann var orðin náfölur og þegar skóhljóðið heyrðist ekki lengur, var sem hann vaknaði af draumi og flýtti hann sér út. „Loksins hef ég þá náð tangarhaldi á þér“, hugsaði Mylady og hlustaði á fótatak Feltons.

En svo þyngdi yfir svip hennar.

„Ef hann segir lávarðinum þetta“, sagði hún við sjálfa sig, „þá er ég glötuninni ofurseld, því að hann veit það vel, að ég svifti mig ekki lífinu. Hann mun auk heldur lána mér sjálfur hnífinn og kemst þá undir eins upp, að þessi örvilnan mín er ekki annað en leikur“.

Hún leit í spegilinn. Aldrei hafði hún verið jafn fögur og nú.

„En ég er viss um, að hann segir lávarðinum ekkert!“ sagði hún og brosti.

Winter lávarður kom þegar kvöldverðurinn var borinn inn.

„Er nokkur nauðsyn á nærveru yðar hér í þessum fangaklefa?“ spurði Mylady. „Gætuð þér ekki hlíft mér við þeirri skapraun, sem koma yðar veldur mér?“

„Kæra mágkona“, sagði Winter lávarður. „Sögðuð þér mér ekki með þessum yðar eigin fagra munni, sem nú lætur slík hrópyrði út úr sér, að þér væruð hingað til Englands komin, eingöngu til þess að heimsækja mig og að þér hefðuð ekkert látið aftra yður, hvorki sjóveiki, hrakviðri né fangavist, til þess að geta öðlast þá gleði? Nú-jæja! Hér er ég! og þá ættuð þér að vera ánægð. Annars hef ég nú sérstaka ástæðu til þess að heimsækja yður í dag“.

Það fór hrollur um Mylady og hélt hún, að Felton hefði sagt honum alt, sem þeim fór á milli. Hún hafði aldrei fengið annan eins hjartslátt eins og í þetta skifti og hafði hún þó reynt ýmislegt um dagana.

Winter lávarður settist á stól við hliðina á henni, tók síðan skjal upp úr vasa sínum og fletti því í sundur.

„Hér kem ég með vegabréf handa yður, sem ég sjálfur hef samið“, sagði hann, „og getur verið yður eins konar griðabréf á ókomnum æfidögum yðar, sem þér vitanlega eigið mér eingöngu að þakka“.

Hann leit á skjalið og las upphátt:

„Skipun um að flytja Carlotte Backson, dæmdri í Frakklandi og slept aftur að afplánaðri hegningu, til — —“

„Nafnið á ákvörðunarstaðnum er ekki tilfært hér“. sagði lávarðurinn. Ef þér kjósið yður einn stað öðrum fremur, þá skuluð þér segja mér það. Verður það látið að ósk yðar, en staður sá verður að vera þúsund mílur frá London að minsta kosti“.

Svo hélt hann upplestrinum átram:

„Þetta skal vera dvalarstaður hennar og má hún aldrei víkja lengra en þrjár mílur frá honum. Geri hún nokkra tilraun til að strjúka, verður hún tafarlaust tekin af lífi. Henni verða lagðir fimm shillings á dag fyrir fæði og húsnæði“.

„Þessi skipun kemur mér ekki við“, sagði Mylady þóttalega. Míns nafns er ekki getið í henni“.

„Yðar nafns! Eigið þér nokkurt nafn?“

„Ég ber nafn bróður yðar“.

„Ja-neinei! Að vísu er bróðir minn seinni maður

yðar, en fyrri maðurinn er enn á lífi. Segið mér nafn hans og svo skal ég setja það í staðinn fyrir Carlotte Backson. Ætlið þér að neita því? Viljið þér það ekki? Nú-jæja! Þá læt ég nafnið Carlotte Backson standa óhreyft“.

Mylady sat hljóð, en nú var það enginn leikur fyrir henni, því að hún var afskaplega hrædd. Hún hélt að þessari skipun mundi verða framfylgt þegar í stað og að Winter lávarður hefði hraðað þessu svo mjög vegna burtfarar sinnar — gat hugsast, að hún yrði látin fara þegar sama kvöldið! Hún var alveg utan við sig um stund, en þá tók hún alt í einu eftir því, að skjalið var undirskriftarlaust.

Henni brá svo við þetta, að hún gat ekki dulið gleði sína.

„Já, ég skil vel, hvað þér hugsið“, sagði lávarðurinn. „Þér sjáið enga undirskrift og hugsið sem svo: Öllu er óhætt enn meðan undirskriftina vantar og þetta er bara gert til þess að hræða mig. En þar skjátlast yður nú samt. Ég sendi Buckingham þetta skjal á morgun; hann sendir það aftur hinn daginn með undirskrift sinni og innsigli og eftir einn sólarhring verður skipunin framkvæmd — það megið þér eiga víst. Verið þér nú sælar — það var þetta, sem ég ætlaði að segja yður“.

„Og ég segi yður, að þetta er ofbeldisverk. Þessi brottrekstur með fölsuðu nafni, er svívirðilegur“.

„Kann ske að þér viljið heldur verða hengd undir yðar rétta nafni? Þér vitið að ensku lögin eru vægðarlaus þegar um hjúskaparmál er að ræða. Segið hreint og beint, hvort þér kjósið heldur. Jafnvel þótt nafn mitt, eða bróður míns réttara sagt, flækist inn í þetta, skal ég þó ekki skirrast við því hneyksli, sem jafnan er samfara opinberri réttarrannsókn, bara að ég sé viss um að losast við yður“.

Mylady svaraði engu, en var orðin náföl.

„Jæja, þér kjósið þá heldur brottreksturinn. Það er ágætt. Út vill æskan, segir máltækið og rétt er nú það. Flestir kjósa firðar líf, þegar öllu er á botninn hvolft og þess vegna ætla ég heldur ekki að eiga líf mitt undir yður. Þá er nú útrætt um alt nema meðlagið. Yður finst líklega, að ég sé heldur naumur — eða hvað? En það kemur til af því, að ég vil ekki að þér getið mútað þeim, sem eiga að gæta yðar, en annars hafið þér líka annað fé til umráða. Þér getið freistað þeirra með yndisleik yðar, ef þér eruð þá ekki orðin hvekt á hinum árangurslausu tilraunum yðar við Felton“.

„Felton hefur þá ekkert sagt honum“, hugsaði Mylady. „Þá er engu tapað“.

„Við sjáumst aftur, kæra mágkona. Ég skal láta yður vita, þegar sendimaðurinn fer á morgun“.

Að svo mæltu stóð lávarðurinn upp, kvaddi háðslega og fór.

Það létti yfir Mylady. Enn voru fjórir dagar eftir og það mundi nægja henni til þess að ná Felton algerlega á sitt vald. En þá datt henni eitt í hug. Ef lávarðurinn skyldi nú senda Felton með skjalið til Buckinghams! Þá gæti hún ekki hitt hann lengur, en henni var nauðsynlegt að hafa hann altaf nálægt sér til þess að geta stappað í hann stálinu. Samt huggaði hún sig við það, að Felton hafði ekkert sagt enn.

Hún vildi ekki láta á því bera, að hótanir lávarðarins hefðu gert sér nokkurn geig og settist því að borðinu og mataðist. Að því búnu tók hún upp sama sið sem kvöldið áður, féll á kné og þuldi bænir sínar og varðmaðurinn nam staðar og hlustaði, eins og kvöldið áður.

Litlu síðar heyrðist fótatak frammi á ganginum, sem færðist nær og staðnæmdist við dyrnar.

„Þetta er hann!“ hugsaði hún.

Svo fór hún að kyrja sömu sálmaversin, sem Felton hafði orðið svo mikið um. En þó að hún beitti rödd sinni sem best hún gat, var hurðinni samt ekki lokið upp. Henni sýndist hún grilla í tindrandi augu hins unga manns gegnum gægjugatið á hurðinni, en hvort sem það var nú svo, eða að það var bara ímyndun hennar, þá hafði Felton samt þá stillingu að fara ekki inn.

En nokkru eftir að hún var hætt sálmasöng sínum, heyrðist henni einhver stynja þungt og brátt fjarlægðist fótatakið aftur hægt og seint.

VI. Fjórði fangadagurinn.

Þegar Felton kom inn til Mylady daginn eftir, stóð hún upp á stól með snöru í hendinni, sem hún hafði hnýtt saman úr sundurrifnum vasaklútum. Hún stökk ofan á gólfið, þegar hurðinni var lokið upp og reyndi að fela snöruna að baki sér.

Felton var fölari en hann átti að sér og sást á augum hans, að hann hafði ekkert sofið um nóttina. Hann var alvarlegur og svipþungur mjög.

Hann gekk nær Mylady, sem nú var sest á stól og tók í snöruna, sem Mylady lét sjást á, annaðhvort viljandi eða óviljandi.

„Hvað á þetta að þýða?“ spurði hann kuldalega.

„Ekki neitt!“ svaraði hún og brosti raunalega. „Leiðindin eru fangans versti óvinur. Mér leiddist og bjó svo til þessa snöru að gamni mínu“.

Felton varð litið þangað, sem Mylady hafði staðið uppi á stólnum og sá, að þar uppi yfir var krókur, sem ætlaður var vopnum að hanga á. Það fór titringur um hann og hún tók eftir því.

„Hvers vegna stóðuð þér uppi á stólnum ?“ spurði hann.

„Er yður nokkuð áríðandi að vita það?“ svaraði hún.

„Ég vil gjarna fá eitthvert svar“.

„Spyrjið mig ekki. Þér vitið, að sannkristnar manneskjur vilja ekki segja ósatt“.

„Nú-jæja!“ sagði Felton. „Þá skal ég segja yður hvað þér voruð að gera eða ætluðuð að gera, réttara sagt. Þér ætluðuð að framkvæma það, sem yður hefur lengi búið í huga. En hugsið eftir því, að guð leggur enn harðari hegningu við sjálfsmorði en lýgi“.

„Þegar guð sér, að einhver manneskja verður fyrir óverðskulduðu hatri og ofsóknum og að hún er svo aðþrengd, að hún á ekki völ á öðru en sjálfsmorði eða svívirðing, þá mun hann fyrirgefa sjálfsmorðið“, sagði hún, „því að það er þá ekki annað en píslarvætti“.

„Þér segið bæði ofmikið og oflítið. Talið greinilegar, í öllum hamingjunnar bænum“.

„Ætti ég að fara að segja yður frá allri óhamingju minni, sem þér munduð ekki einu sinni leggja trúnað á? Ætti ég að fara segja yður fyrirætlanir mínar, svo að þér gætuð undir eins farið með þær í hatursmann minn? Nei, ónei, herra liðsforingi! Hvað varðar yður um líf mitt eða dauða? Þér eigið að eins að standa skil á líkama mínum — eða er ekki svo? Ef þér getið sýnt lík, sem aðrir kannast við að sé mitt lík, þá verðið þér ekki spurður að fleiru og hljótið sennilega ríkuleg laun fyrir“.

„Ég“, sagði Felton. „Haldið þér að ég þiggi nokkra blóðpeninga fyrir yður? Þér vitið ekki, hvað þér eruð að segja“.

Látið mig fara mínu fram, kæri Felton“, sagði Mylady æst. „Hermenn eiga að vera metnaðargjarnir — er ekki svo? Nú eruð þér liðsforingi — en þér munuð fylgja mér til moldar sem höfuðsmaður“.

„Hvað hef ég gert yður, að þér skuluð vilja leggja mér þessa byrði á herðar?“ sagði Felton. „Þér verðið laus við mína varðgæslu eftir nokkra daga, og þá getið þér farið að yðar eigin vilja og geðþótta“.

„Einmitt það!“ sagði Mylady af gremju mikilli. „Þér þykist vera vandaður maður og frómlundaður og eruð samt ánægður, ef þér sjálfur verðið ekki fyrir neinum óþægindum eða aðkasti vegna dauða míns“.

„Mér er skylt að vaka yfir lífi yðar og þeirri skyldu ætla ég mér að gegna“.

„En hafið þér þá fullan skilning á því, hvaða verk þér eruð að vinna? Það mætti kallast hræðilegt, jafnvel þótt ég væri sek, en hvað á að kalla það og hvernig haldið þér að Himnafaðirinn líti á það, ef ég væri nú sýkn saka“.

„Ég er hermaður og mér ber að hlýða því sem mér er fyrir lagt.

„Haldið þér, að guð muni á degi dómsins gera nokkurn mun á blinduðum böðlum og ranglátum dómurum? Þér viljið ekki, að ég deyði líkamann, en þér gangið erindi hans, sem vill myrða sál mína“.

„En ég hef margsagt yður, að þér séuð ekki í neinni hættu stödd. Ég þori að ábyrgjast Winter lávarð eins og sjálfan mig“.

„Ó, veslings blindaði maður!“ hrópaði Mylady. „Þér þorið að ábyrgjast aðra og vitið þó, að góðir menn og guðhræddir þora naumast að ábyrgjast sjálfa sig! Þér gangið í lið með hinum volduga gegn hinum vesala“.

„Það sem þér eruð að dylga um, er óhugsanlegt“, sagði Felton og fann, að hún hafði á réttu að standa. Þér eruð fangi og getið ekki fengið frelsi yðar fyrir minn tilverknað og ég vil heldur ekki láta það viðgangast, að þér sviftið yður lífinu.

„En ég verð svift því, sem mér er dýrmætara en lífið sjálft og það er sómi minn! Og ég læt yður bera ábyrgðina á skömm minni og svívirðingu“.

Þó að Felton væri staðfastur vel, eða létist vera það, þá gat hann samt ekki í þetta skifti varist áhrifum þeim, sem hún þegar fyrir löngu hafði haft á hann. Að horfa á þessa konu, fagra og bjartleita, að hlusta á hana ýmist grátbiðjandi eða hótandi, að finna áhrifin af fegurð hennar sem og sorg hennar og kvíða — það var ofraun þessum viðkvæma draumlynda manni, það var ofraun hjarta hans, sem vissulega elskaði guð innilega, en bar jafnframt hatur til mannanna.

Mylady sá, í hverjum vanda hann var staddur og vissi þegar, hvað honum var innan brjósts. Fór hún að dæmi hygginna herforingja, er sjá, að óvinirnir taka að hopa, og stóð nú upp til að nota sér sigur sinn. Hún líktist að fegurð hofgyðjum fornaldarinnar og kristinni ungmey að guðmóði. Hún rétti fram handlegginn, hnepti frá hálsinum, lét hárið falla niður, gekk að honum með leiftrandi augum og tók að syngja sálmvers mjög átakanlega með sinni hljómfögru rödd:

Í ljónagryfju er látinn
og lagður á glóhvítt bál
píslarvottur — en iðran eykst
þá af er liðin hans sál.

Felton stóð sem steini lostinn af undrun.

„Hver eruð þér?“ hrópaði hann og fórnaði höndum. „Eruð þér send af himnum eða Helvíti, eruð þér engill eða ári? Eruð þér Elóah eða Astarte?“

„Þekkir þú mig ekki, Felton? Ég er hvorki engill né ári. Ég er ekki annað en jarðnesk kona og systir þín í trúnni“.

„Já, vissulega!“ sagði Felton. „Ég var lengi í efa, en nú trúi ég“.

„Þú trúir — en samt ert þú í samfélagi við þennan Belíals son, sem Winter lávarður nefnist! Þú trúir — og samt ofurselur þú mig fjandmönnum mínum, óvinum guðs og Englands á vald! Þú trúir — og samt fær þú mig honum í hendur, sem saurgar og svívirðir jörðina með löstum og guðleysi, þessum níðingslega Sardanapal, sem af andlega voluðum nefnist hertogi af Buckingham, en Antikristur af öllum rétt-trúuðum“.

„Hvað eruð þér að segja? Fæ ég yður Buckingham í hendur?“

„Þér hafið augu og sjáið þó ekki — eyru og heyrið þó ekki“, hrópaði Mylady.

Felton strauk hendinni um ennið, eins og til að firra sig allri efasemi.

„Já, vissulega!“ sagði hann. „Ég þekki þessa rödd aftur — hún talar við mig í draumum mínum. Ég kannast við þennan engil, sem birtist mér á hverri nóttu og hrópar til sálar minnar, sem aldrei fær frið: Slá þú, bjarga þú Englandi, bjarga þú sjálfum þér — annars munt þú deyja í ósátt við guð þinn! Talið þér, segið þér eitthvað meira!“ hrópaði hann, „því að nú skil ég yður“.

Það brá fyrir gleðiglampa í augum Mylady. Felton tók eftir því og það var sem hann horfði í eitthvert hyldýpi í huga þessarar konu.

Hann mintist nú alt í einu aðvarana Winters lávarðar og blekkingatilrauna hennar og hann hopaði á hæl og drap höfði án þess þó að líta af henni. Það var eins og fegurð hennar töfraði hann og seiddi til sín.

Mylady sá strax, hvað honum leið og hélt rósemi sinni, þó að hún virtist vera í ákafri geðshræringu. Hún lét hendurnar falla í skaut sér, eins og kvennlegur veikleiki hennar hefði alt í einu lamað viljaþrek hennar algerlega og sagði:

„Æ-nei! Ég verð aldrei sú Júdít, sem losar England við þennan Hólófernes, Sverð hins hæsta er of þungt fyrir minn veika armlegg. Leyfið mér því að deyja til þess að fá umflúið smán mína, látið mig leita hælis í píslarvættinu. Ég bið yður hvorki um frelsi, eins og sá mundi gera, sem vissi sig sekan, né heldur um hefnd, sem hinn vantrúaði mundi óska sér. Ég bið yður að eins að fá að deyja — það er alt og sumt. Ég bið og grátbæni yður um það á knjám mínum. Látið mig fá að deyja og mitt síðasta andvarp skal vera blessun yfir velgerðamanni mínum!“

Felton gekk nær henni. Hann var heillaður af þessari hljómþýðu, mjúklátu rödd og þessu munarklökka augnaráði, en hún gerði ýmist, að varpa af sér eða íklæðast þessum töfrandi dýrðarljóma, sem hún hafði til sinna umráða: fegurð, blíðu og tár — og fyrst og fremst þessa dularfullu munaðarþrá, sem er skæðasta vopn konunnar.

„Því miður get ég að eins eitt“, sagði Felton og stundi. „Ég get kent í brjósti um yður, ef þér getið sannað, að þér líðið saklaus. Winter lávarður ber þungar sakir á yður. Þér eruð kristin og systir mín í trúnni. Mér hefur aldrei þótt vænt um nokkurn mann nema velgerðamann minn og ég hefi aldrei fyrirhitt annað meðal mannanna en svikara og guðleysingja og samt laðast ég að yður. En eitthvað hljótið þér þó að hafa misgert, fyrst að þér, jafnlýtalaus eins og þér virðist, verðið fyrir ofsóknum af hendi Winters lávarðar“.

„Þér hafið augu, og sjáið þó ekki — eyru og heyrið þó ekki“, endurtók Mylady.

„Talið þér greinilegar, fyrir alla muni“, sagði liðsforinginn.

„Ætti ég að fara að trúa yður fyrir smán minni!“ sagði hún og brá fyrir feimnisroða í kinnum hennar. Glæpur eins er oft og tíðum smán annars, og svo ætti ég, kvennmaðurinn, að fara að trúa karlmanni fyrir vansæmd minni! Nei, það get ég ekki, þó ég ætti lif mitt að leysa“.

„Þér getið sagt mér það, trúbróður yðar“, sagði Felton.

Mylady horfði lengi á hann, eins og hún væri á báðum áttum og ætti í baráttu við sjálfa sig.

„Nú-jæja!“ sagði hún. „Ég skal tala við yður eins og bróður minn“.

Í sama bili heyrðu þau fótatak Winters lávarðar, en í þetta skifti lét hann sér ekki nægja að ganga fram hjá dyrunum. Hann staðnæmdist og talaði eitthvað við varðmanninn, svo opnuðust dyrnar og hann gekk inn.

Felton hafði fært sig til og stóð nú all-langt frá fanganum þegar lávarðurinn kom inn. Hann leit á þau bæði og sagði svo:

„Þér eruð búinn að vera hérna býsna lengi, Jón, en ef Mylady hefur verið að rekja glæpaferil sinn fyrir yður, þá skal mig ekki undra, þó að dregist hafi í tímann“.

Felton hrökk við og Mylady sá, að nú var alt í veði, ef hún kæmi honum ekki til hjálpar.

„Þér eruð vist hræddur um, að fanginn gangi yður úr greipum“, sagði hún. „Það er þá best að þér spyrjið fangavörðinn, hvers ég hef verið að biðja hann“.

„Var hún að biðja yður einhvers, Felton?“ spurði lávarðurinn.

„Já, herra lávarður“, svaraði Felton.

„Og hvað var hún að biðja um?“

„Hún bað mig um að lána sér hníf og sagðist skyldi fá mér hann strax aftur út um gatið á hurðinni“, svaraði Felton.

„Það leynist þá eflaust einhver hér inni, sem þessi gæðakona æt1ar að myrða“, sagði lávarðurinn. „Já, ég er hér“, svaraði Mylady.

„Þér getið valið um Ameríku eða Tyburn“, sagði lávarðurinn. „Þér ættuð heldur að kjósa Tyburn“, kæra mágkona, því að hengingarólin er miklu áreiðanlegri en hnífurinn“.

Felton brá litum. Hann mundi nú eftir því, að hann hafði séð Mylady halda á snöru í hendinni, þegar hann kom inn til hennar.

„Þér hafið rétt að mæla“, sagði hún. „Annars var ég búin að hugsa mér það áður. Það verða auðvitað endalokin“, bætti hún við eins og hún væri að tala við sjálfa sig.

Það fór hrollur um Felton og tók lávarðurinn víst eftir því, því að nú sagði hann:

„Gættu vel að þér, Jón. Ég reiði mig á þig, en annars þarftu engu að kvíða, kæri vin. Við verðum lausir við hana eftir þrjá daga og þá sendi ég hana þangað, þar sem hún getur engum unnið mein“.

„Þú heyrir það!“ hrópaði Mylady, en þannig að lávarðurinn hlaut að skilja það svo, sem hún væri að ákalla guð. Hins vegar vissi Felton, að orðin voru til hans töluð.

Lávarðurinn tók liðsforingjann við hönd sér og gengu þeir svo burt.

„Mér hefur þá ekki orðið eins mikið ágengt og ég hélt“, sagði Mylady við sjálfa sig þegar þeir voru farnir. „Mér hefur ekki þótt Winter stíga í vitið hingað til, en nú er hann orðinn hygginn og kænn. Ja, það er ekki að spyrja að hatri og hefnigirni — það hvorttveggja getur algerlega umbreytt hverjum manni! En Felton er enn á báðum áttum. Hann er eitthvað öðru vísi en þessi bölvaður d'Artagnan. Púritanar elska ekki annað en dýrlinga og dýrka þá með upplyftum höndum, en skyttuliðar elska konur og vefja þær örmum!“

Hún beið nú átekta með mikilli óþreyju, því að hún bjóst við, að Felton mundi koma aftur einhvern tíma dagsins. Loksins heyrði hún þá líka, að hvíslast var á fyrir framan dyrnar og opnaði Felton þær litlu síðar. Hann gekk hvatlega um, lét dyrnar standa opnar og benti Mylady að hafa hljótt um sig. Hann var mjög órólegur að sjá.

„Hvað viljið þér mér?“ spurði hún.

„Heyrið nú“, sagði Felton lágt. „Ég sendi varðmanninn burt, svo að enginn viti, að ég sé hér inni og til þess að geta talað við yður, án þess að neinn standi á hleri. Lávarðurinn var einmitt að segja mér hræðilega sögu“ .

Mylady brosti raunalega og hristi höfuðið.

„Annaðhvort eruð þér sjálfar óvinur mannkynsins, eða þá að lávarðurinn — velgerðamaður minn — er einstök mannfýla“, sagði Felton. „Það eru að eins fjórir dagar, síðan að ég kyntist yður, en ég hef virt hann og elskað í tvö ár. Þér getið því skilið það, að ég eigi úr vöndu að ráða. En verið þér nú óhrædd — ég þarf að geta sannfærst. Ég kem aftur til yðar í nótt og þá verðið þér að sannfæra mig“.

„Nei, Felton — nei, bróðir minn!“ svaraði hún. „Það er of mikið lagt í sölurnar og ég veit, hvað það kostar yður. Ég er glötuð manneskja, en þér megið ekki steypa yður í glötunina líka. Dauði minn mun segja yður meira en æfisaga mín og þögull nárinn mun sannfæra yður betur en orð hins lifandi fanga“.

„Talið þér ekki svona!“ hrópaði Felton. „Ég kom til þess að fá yður til að lofa mér því upp á æru og trú og sverja það við alt sem heilagt er, að þér skuluð ekki svifta yður lífinu“.

„Ég vil engu lofa“, svaraði hún, „því að enginn virðir gefið loforð meira en ég. Ef ég lofaði því, yrði ég líka að standa við orð mín“.

„Nú-jæja!“ sagði Felton, „en lofið mér samt þessu þangað til ég kem aftur. Ef þér verðið þá sama sinnis, þá skal ég veita yður frelsið og lána yður sjálfur hnífinn, sem þér báðuð um“.

„Ég skal gera það fyrir yðar orð, að bíða“, svaraði hún.

„Ætlið þér að sverja það?“

„Seg sver það við Hann, sem er uppi yfir okkur báðum. Nægir yður það?“

„Það er gott“, sagði Felton. „Við sjáumst aftur í nótt“.

Hann flýtti sér út, lokaði hurðinni á eftir sér og tók atgeir varðmannins í hönd sér, eins og hann ætlaði að standa á verði sjálfur, en fékk dátanum atgeirinn, þegar hann kom aftur.

Mylady stóð við gatið á hurðinni og sá, að Felton gerði krossmark fyrir sér og gekk því næst fram ganginn glaður í bragði. Hún settist í sæti sitt aftur.

„Slíkt og þvílíkt ofstæki!“ tautaði hún fyrirlitlega. „En hann skal samt koma fram hefnd minni!“

VII. Fimti fangadagurinn.

Mylady fanst að nú væri hálfur sigur fenginn og jókst henni kjarkur við það.

Það var vandalaust að sigra þá, sem hún hingað til hafði átt í höggi við. Þeir voru næsta auðunnir, enda hafði hirðvist þeirra gert þá fremur lina í sóknum. Þeir voru fæstir, sem stóðust líkamsfegurð hennar og andlegt atgervi hennar var slíkt, að hún stóð engum að baki, hvað það snerti.

En hér var við dulan og þunglyndan mann að eiga, sem var orðinn svo hertur af ofstæki og meinlætingum líkamans, að alment tál og blekkingar bitu ekki á hann. Heili hans var svo æstur og loftkastalar hans og skýjaborgir svo feikilegar, að ekkert ástabrall eða neitt þess háttar komst þar að. Hér var verkefni, sem Mylady varð að beita allri sinni lævísi og kænsku til að ráða við og hér nutu líka þessir hæfileikar hennar sín til fulls.

Mylady var mjög óþreygjufull og fanst tíminn lengi að líða. Klukkan níu um kvöldið kom Winter lávarður, aðgætti gluggann og járngrindurnar fyrir utan hann, skoðaði gólf og veggi, gægðist inn í eldstóna og leit eftir dyrunum, en hvorugt mælti orð á meðan. Var nú auðsætt, að báðum þótti málinu komið í það horf, að ekki væri eyðandi að því óþarfa orðum.

„Ekki skuluð þér heldur fá færi á að flýja í nótt“, sagði lávarðurinn um leið og hann fór.

Klukkan tíu kom Felton og gekk á vörð við dyrnar. Nú kunni hún tökin á honum, en samt fyrirleit hún þennan ofstækismann og hafði andstygð á honum. Ekki kom hann samt inn að svo stöddu.

Tveimur tímum seinna, klukkan 12, var skift um vörð.

Nú var tíminn kominn og elnaði Mylady óþolinmæðin um allan helming.

Nýi vörðurinn fór að ganga fram og aftur á ganginum og eftir tíu mínútur kom Felton.

„Heyrðu“, sagði hann við vörðinn. „Þú mátt ekki fara eitt fet frá þessum dyrum undir neinum kringumstæðum. Þú veist, að vörðurinn, sem var hér í nótt, sem leið, varð hart úti af því að hann gekk rétt sem snöggvast af verðinum og stóð ég þó á verði fyrir hann á meðan“.

„Já, ég veit það“, svaraði dátinn.

„Þú verður að gæta vel að. Ég ætla nú inn til fangans og rannsaka herbergið. Ég er hræddur um, að hún ætli að granda sér og hef ég fengið skipun um að varna henni þess“.

Varðmaðurinn brosti.

„Þér eigið svei mér gott, herra liðsforingi“, sagði hann. „Það væri gaman að eiga slíkt verk fyrir höndum, einkum ef lávarðurinn hefur skipað að gæta vel að rúminu hennar“.

Felton roðnaði og mundi hafa sett ofan í við varðmanninn fyrir þessa keskni, hefði öðru vísi staðið á, en samviska hans var ekki svo hrein, að hann vildi skifta sér af þessu í þetta sinn.

„Þú verður strax að koma, ef ég kalla“, sagði hann „og segja mér undir eins til ef einhver kemur“.

„Það skal gert, herra liðsforingi!“

Felton gekk nú inn til Mylady.

„Þarna komið þér þá“, sagði hún.

„Ég efni bara loforð mitt um að koma aftur“, svaraði hann.

„Já, en þér lofuðuð mér líka öðru“.

„Hverju þá? Ó, hamingjan góða!“ sagði hann og hljóp út um hann kaldur sviti.

„Þér lofuðuð að færa mér hníf og skilja hann eftir hjá mér, þegar við hefðum lokið samtali okkar“.

„Minnist þér ekki á það“, sagði Felton. „Það er ekki svo hræðilegt böl til í þessum heimi, að nokkur manneskja hafi rétt til að svifta sig lífinu. Ég hef séð mig um hönd og mun aldrei gera mig samsekan í slíkri óhæfu“.

„Jæja, þér hafið séð yður um hönd“, sagði Mylady brosandi og settist. „Það hef ég líka gert — ég hef líka séð mig um hönd“.

„Með hvað?“

„Ég hef komist að þeirri niðurstöðu, að það sé hyggilegast að segja þeim manni ekkert, sem ekki stendur við orð sín“.

„Hvaða ósköp eru að heyra til yðar“, sagði Felton.

„Þér getið alveg eins farið undir eins“, sagði hún, „því að ég segi yður ekkert, hvort sem er“.

„Hérna er hnífurinn“, sagði hann og tók hann upp úr vasa sínum.

„Má ég líta á hann?“ spurði hún.

„Til hvers ætlið þér hann?“

„Ég skal fá yður hann undir eins aftur. Þér getið lagt hann á borðið hérna og staðið milli mín og hans“.

Felton rétti henni hnífinn, en hún skoðaði hann nákvæmlega og reyndi oddinn á fingrinum.

„Hann bítur ágætlega“, sagði hún og fékk honum hann aftur. „Þér eruð tryggur vinur, Felton“.

Felton tók við hnífnum og lét hann á borðið.

„Ætlið þér nú að hlusta á mig?“ spurði hún.

Þetta var nú óþörf spurning. Liðsforinginn stóð þarna frammi fyrir henni og leit út eins og hann ætlaði að gleypa hvert orð, sem hún sagði.

„Felton“, sagði hún raunalega og jafnframt hátíðlega. Hvað ætli að yður yrði við, ef systir yðar, dóttir föður yðar, talaði þannig til yðar: Þegar ég var ung og — því miður — fríð voru lagðar fyrir mig tálsnörur, en ég streittist á móti. En óvinur minn fjölgaði tálsnörunum, hafði í frammi hótanir og ofbeldi og ég varðist enn sem fyr. Hann hæddi trú mína og spottaði þann guð, sem ég tilbið og er mitt eina skjól og athvarf, en samt stóðst ég. Þá beittu óvinirnir ofbeldi og ætluðu að svívirða líkama minn þegar þeir gátu ekki eyðilagt sálina og að lokum —“

Mylady þagnaði og brosti napurlega.

„Að lokum — — endurtók Felton.

„Að lokum afréðu þeir að lama mótstöðuafl mitt með brögðum. Kvöld eitt var drykkur minn blandaður sterku svefnlyfi. Þegar ég hafði matast, færðist yfir mig undarlegur drungi og þó að mig grunaði ekki, hvað í efni væri, greip mig þó hræðsla og reyndi ég af öllum mætti að verjast svefni. Ég reis á fætur og stökk út að glugganum til þess að kalla á hjálp, en riðaði á fótunum. Mér fanst loftið ætla að detta ofan á mig og kremja mig í sundur með þunga sínum. Ég baðaði út höndunum og reyndi að tala, en gat engu orði komið upp. Það sótti mig ósigrandi svefn, ég hélt mér í stól af því mér fanst að ég ætla að detta, en svo gat ég það ekki heldur og kiknaði í knjáliðunum. Ég ætlaði að biðjast fyrir, en ekki gat ég það og svo hné ég niður á gólfið yfirbuguð af óviðráðanlegum svefni.

Ég veit ekkert hvað gerðist allan þann tíma, sem ég svaf. Það eina, sem ég man, er það, að ég vaknaði í afarskrautlegu herbergi, sem fékk birtu sína gegnum þakglugga. Ekki gat ég séð neinar dyr á því — það var eins konar fangelsi.

Ég var lengi að átta mig á því, hvar ég væri og mér fanst þessum svefndrunga aldrei ætla að létta af mér. Eitthvað rámaði mig í að hafa setið eða legið í vagni og líka, að mig hefði dreymt einhvern hræðilegan draum og liðið afarilla í svefninum. En alt var þetta í þoku fyrir mér, eins og það hefði borið við í einhverri annari tilveru, en stæði þó í sambandi við þessa tilveru mína.

Þannig leið langur tími, að mér fanst þetta alt saman hljóta að vera einhver illur draumur. Ég reis upp riðandi og skjálfandi. Föt mín lágu á stól fyrir framan rúmið, en ég mundi ekkert eftir því, að ég hafði háttað eða lagst fyrir. Smám saman varð mér það þó ljóst, mér til mikillar skelfingar, að ég var í ókunnugu húsi. Eftir sólinni að dæma, var farið að halla af degi og hafði ég þá sofið heilan sólarhring — en hvað hafði gerst á meðan?

Ég klæddist í snatri, en var eins og lurkum lamin eftir þennan ónáttúrlega svefn. Herbergið var auðsjáanlega ætlað kvennmanni og útbúnaður allur hinn prýðilegasti.

Það var auðséð á öllu, að ég var ekki fyrsti fanginn, sem hér hafði dvalið, en allur þessi skrautlegi útbúnaður gerði mig hrædda.

Þetta var eins konar fangelsi og ekkert annað, því að mér var ómögulegt að komast út. Ég þreifaði um veggina hátt og lágt, til þess að reyna að finna einhverjar dyr, en sú leit varð árangurslaus. Ég margreyndi þetta, en það kom fyrir ekki og hné ég loksins máttvana niður á stól.

Loks var komið fram undir nótt og varð ég æ hræddari. Ég vissi ekki, hvort ég ætti að sitja kyr á stólnum og mér fanst ég vera umkringd af óteljandi óþektum hættum. Ekki hafði ég smakkað mat síðan daginn áður, enn fann þó ekki til svengdar sökum hræðslunnar.

Ekki heyrðist nokkurt hljóð og ekkert vissi ég hvað tímanum leið, en ímyndaði mér að klukkan mundi vera eitthvað um átta, því að þetta var í Nóvember og orðið koldimt úti.

Alt í einu hrökk ég upp við það, að ég heyrði, að hurð var opnuð. Bjart ljós skein inn um þakgluggann og mér til skelfingar sá ég, að karlmaður stóð rétt hjá mér.

Í einu vetfangi stóð borð á miðju gólfi og á því matur handa tveimur.

Maður sá, sem hjá mér stóð, var sami maðurinn, sem ofsókt hafði mig í heilt ár, sem svarið hafði að svívirða mig og lét mig þegar skilja á fyrstu orðunum, sem hann sagði, að hann hefði þegar framkvæmt sitt djöfullega athæfi nóttina áður.

„Þvílík mannfýla!“ sagði Felton.

„Já, mannfýla!“ endurtók Mylady og gladdist af því að sjá, með hve mikilli athygli Felton fylgdi sögu hennar. „Þetta þrælmenni hélt auðsjáanlega, að nú væri sigurinn unninn. Hann vonaðist eftir, að ég mundi sætta mig við það, sem orðið var og bauð mér auðlegð sína til umbunar fyrir ást mína.

Ég svaraði honum með allri þeirri hæðni og fyrirlitningu, sem rúmast getur í huga kvennmannsins, en hann virtist vera vanur slíkum góðgerðum, því að hann stóð kyr með krosslagðar hendur og hlustaði brosandi á mig. Hann færði sig nær mér, þegar hann hélt, að ég hefði lokið máli mínu, en ég stökk að borðinu, greip þar hníf og setti hann á brjóst mér.

„Ekki eitt fet lengra!“ hrópaði ég, „því að þá skal eigi að eins smán mín, heldur og blóð mitt koma yfir yður!“

Það var eitthvað í fasi mínu og orðum, sem hafði áhrif á hann. Hann stóð kyr.

„Blóð yðar!“ svaraði hann. „Nei, þér eruð sannarlega yndislegri en svo, að ég vilji missa yður á þann hátt, fyrst að ég hef komist yfir yður á annað borð. Verið þér sælar, ljúfan mín! Ég bíð þangað til að þér verðið í betra skapi“.

Að svo mæltu tók hann upp pípu og blístraði. Ljósið hvarf alt í einu og ég, var ein í myrkrinu, því að ég heyrði að gengið var um dyrnar og þeim lokað aftur.

Þetta var óttalegt! Nú var öll von úti! Ég var komin í klærnar á þeim manni, sem ég hataði og fyrirleit, sem trúandi var til alls og þegar hafði fært mér hræðilega sönnun fyrir því, við hverju mætti búast af honum“.

„Hver var þessi maður?“ spurði Felton.

„Ég sat á stólnum alla nóttina og hrökk í kúðung, hvað lítið sem heyrðist, en svo leið nóttin, að ekkert bar til tíðinda. Þegar fór að lýsa af degi, sá ég, að borðið var horfið, en ég hélt enn þá á hnífnum í hendinni. Hnífurinn var mitt eina traust.

Ég var orðin úrvinda af þreytu og svefni, því að ekki þorði ég fyrir mitt líf að sofna um nóttina. Dagsbirtan gerði mig rólegri og lagði ég mig á rúmið en stakk hnífnum undir koddann.

Þegar ég vaknaði stóð borðið aftur á miðju gólfi og matur á. Ég var nú banhungruð orðin, þrátt fyrir hræðsluna, enda hafði einskis neytt í tvo sólarhringa. Ég borðaði dálítið af brauði og ávöxtum, en forðaðist að smakka vatnið, vegna þess, sem á undan var farið, heldur fékk ég mér vatn úr marmaraskálinni, sem stóð á þvottaborðinu. Samt var ég dauð hrædd við það um stund, en í þetta skifti var hræðsla mín ástæðulaus og ég fann ekki til neins svefnsdrunga.

Ég gætti þess að hella nokkru úr vatnsflöskunni, svo að ekki liti út fyrir, að mig hefði grunað neitt.

Dagur leið að kvöldi og tók að dimma, en ég var nú farin að venjast myrkrinu. Ég sá að borðið hvarf ofan um gólfið, en kom nokkru síðar upp aftur og á því kvöldverður minn. Nú var líka kveykt ljós, svo að birta var nóg.

Ég ásetti mér að borða ekkert annað en það, sem ég hélt, að engin svefnlyf gætu leynst í. Borðaði ég því ekki annað en tvö egg og nokkra ávexti og drakk vatn úr marmaraskálinni.

En nú fanst mér vatnið vera öðruvísi á bragðið, en um morguninn. Ég drakk þá ekki meira af því, en var þá þegar búin úr hálfu glasi. Varð ég þá dauð hrædd og skvetti því burt, sem eftir var í glasinu, en beið svo átekta og svitnaði af angist.

Sjálfsagt hafði einhver tekið eftir því, að ég drakk úr marmaraskálinni og notað sér það til þess að geta haldið áfram þeim illverknaði, sem mér var fyrirbúinn.

Ég fór að finna til áhrifa svefnlyfsins innan lítillar stundar, en gat nú varist lengur, af því að ég hafði drukkið svo lítið og sofnaði ekki til fulls. Ég féll í einhvern dvala og vissi hvað gerðist í kringum mig, en var svo máttfarin, að ég gat ekki varið mig og lítið hreyft mig.

Ég stóð upp og ætlaði að skjögrast að rúminu til þess að ná í hnífinn, sem nú var mín eina vörn, en komst ekki svo langt. Ég hné niður á gólfið og greip um rúmstuðulinn og vissi þá, að nú var úti um mig“.

Felton brá litum og fór titringur um hann allan.

„En hræðilegast af öllu var það, að nú vissi ég um hættuna, sem yfir mér vofði“, hélt Mylady áfram með titrandi rödd, eins og hún væri yfirkomin af geðshræringu. „Sálin vakti þótt líkaminn lægi í dauðamóki. Ég bæði sá og heyrði, og var þetta raunar líkast einhverjum draumi, en jafn skelfilegt fyrir því. Ég sá, að ljósið hvarf og aldimt varð og svo heyrði ég, að dyrnar voru opnaðar.

Ég fann á mér, að einhver kom inn og var sú tilfinning líkust því, sem sagt er að grípi einbúann í frumskógum Ameríku þegar höggormur er í nánd — — Ég reyndi að rísa upp og hljóða, en féll aftur á bak — í fangið á kvalara mínum“.

„Segið mér nú, hver þessi maður var“, greip Felton fram í.

Mylady sá, að hann kvaldist beinlínis af hverju einstöku í frásögn hennar, en hún ætlaði sér ekki að hlífa honum. Þess meira, sem honum gramdist, þess vissari var hún um, að hann mundi hefna sín. Hún lét því sem hún heyrði ekki spurningu hans og hélt áfram frásögunni. Henni þótti ekki kominn tími enn til að svara honum.

„En í þetta skifti var það ekki máttvana og hálfdauð manneskja, sem þrælmennið var að fást við. Að vísu var ég ekki með fullri meðvitund, en vissi þó greinilega um hættuna, sem ógnaði mér. Ég varðist af alefli og hef víst veitt allmikla mótstöðu, þó að ég væri mjög máttfarin, því að ég heyrði, að hann sagði:

„Þessir fjandans Púritanar! Víst vissi ég, að þeir geta gert sjálfan böðulinn hálf ráðþrota, en ég hélt ekki, að þeir berðust svona á hæl og hnakka út af öðru eins og þessu“.

En ég gat ekki varist til lengdar og fann, að kraftarnir dvínuðu. Og nú var það ekki svefninn, heldur skyndilegt yfirlið, sem fanturinn notaði sér“.

Felton kurraði, en sagði ekki nokkurt orð. Honum spratt sveiti af enni og hann krepti hnefann.

„Það fyrsta, sem mér datt í hug, þegar ég raknaði við, var að þreifa eftir hnífnum undir koddanum. Þó hann hefði ekki orðið mér til varnar í þetta skifti, þá gat ég notað hann til annars — gegn sjálfri mér.

En um leið og ég tók hnífinn, greip mig hræðileg hugsun. Ég hef lofað að segja yður alt, og það skal ég líka gera. Ég hef lofað að segja yður sannleikann og við það skal ég standa, jafnvel þótt það kunni að verða mér til falls“.

„Yður datt í hug að hefna yðar á manninum — var ekki svo?“ spurði Felton.

„Jú“, svaraði Mylady. „Veit ég vel, að sú hugsun var ósamboðin kristinni manneskju, en óvinur sálarinnar, sem gengur um eins og grenjandi ljón, hefur líklega blásið mér þeirri hugsun í brjóst. Ja, hvað á ég að færa mér til afsökunar? Þessum ásetningi skaut upp í huga mínum, án þess að ég gæti varist því og þess geld ég nú“.

„Haldið þér áfram í öllum bænum“, sagði Felton. „Mig langar ákaflega til að heyra, hvað svo gerðist“.

„Ég ásetti mér sð koma fram hefnd minni sem allrafyrst og efaðist ekki um, að ég mundi fá tækifæri til þess þegar kvöldið eftir. Ég taldi víst, að hann kæmi þá aftur, en að deginum til þurfti ég ekkert að óttast.

Ég vílaði ekki fyrir mér að borða morgunmatinn og drekka eftir þörfum, en kvöldmatinn ætlaði ég ekki að snerta nema rétt til málamynda og láta mér morgunverðinn nægja bæði til dagsins og næturinnar. Samt geymdi ég mér vatn í glasi, því að ég mintist þess, hve þorstin hafði kvalið mig þegar ég fékk hvorki vott né þurt í tvo sólarhringa.

Dagurinn leið og ásetningur minn varð æ fastari með hverjum tímanum, en ég gætti þess vel, að láta það ekki sjást á svip mínum, hvað mér bjó í brjósti, því að ég var sannfærð um, að einhver var á gægjum, en samt gat ég ekki að mér gert að brosa við og við. Ég þori ekki að segja yður Felton, að hverju ég var að brosa — yður mundi ofbjóða það“.

„Haldið þér áfram“, sagði Felton. „Ég fylgi frásögn yðar með mestu athygli“.

„Kvöldið kom og alt fór eins og áður. Kvöldverðurinn var látinn inn, ljósið kveykt og ég settist að borðinu, en borðaði ekki annað en fáeina ávexti. Ég lét sem ég tæki vatn úr vatnsflöskunni, en drakk auðvitað, að eins það, sem ég hafði geymt mér og fór ég svo klókindalega að þessu, að enginn njósnari mundi hafa grunað mig.

Nokkru eftir að máltíðinni var lokið, fann ég til sömu drunga-einkennanna sem kvöldið áður. Ég lét sem ég væri yfirkomin af þreytu eða farin að venjast hættunni, skjögraðist að rúminu, háttaði og lagðist út af.

En nú náði ég mér í hnífinn, hélt honum rígfast og lét sem ég svæfi.

Svona liðu tveir tímar og bar ekkert nýrra við. Ég fór jafnvel að verða hálf hrædd um, að hann ætlaði alls ekki að koma.

Loksins sá ég að ljósið var slökt og varð kolamyrkur. Ég gat ekkert séð, en reyndi með öllu móti að gera mér grein fyrir því, sem gerðist. Enn liðu tíu mínútur og heyrði ég ekkert nema minn eigin hjartslátt.

Loks heyrði ég þrusk við dyrnar og voru þær opnaðar og þeim lokað aftur. Því næst heyrði ég að læðst var eftir gólfinu og einhver nálgaðist rúmið“.

„Áfram“, sagði Felton. „Hvert einasta orð særir mig eins og hárbeitt sverð“.

„Ég tók í mig allan þann kjark, sem mér var mögulegt“, hélt Mylady áfram, „því að nú var tími hefndarinnar kominn, eða öllu heldur maklegra málagjalda. Ég reis hægt upp og tók fast um hnífskaftið og þegar hann kom með útbreidda arma og ætlaði að faðma mig að sér, rak ég hnífinn af alefli í brjóst honum.

En þessi níðingur var við öllu búinn. Hnífurinn rakst í pansara, sem hann bar innan klæða.

„Skoðum til!“ sagði hann, þreif um handleggi mína og sneri hnífinn úr höndum mér. „Þér sækist eftir lífi mínu og það er verra en hatur, því að það er vanþakklæti. En verið þér róleg, barnið gott! Ég hélt að þér væruð orðin gæfari. Ég er ekki svo harðúðugur, að ég beiti ofbeldi við konur og var svo grunnhygginn að halda, að þér elskuðuð mig, en nú er ég sannfærður um, að svo er ekki. Á morgun skuluð þér fá frelsi yðar“.

Ég óskaði þess eins, að hann gerði út af við mig.

„Varið yður!“ sagði ég. „Frelsi mitt yrði sama og vansæmd yðar“.

„Hvað eigið þér við?“

„Ég ljóstra öllu upp óðara en ég er orðin frjáls aftur — segi öllum frá fangavist minni, frá ofbeldi því og svívirðingu, sem þér hafið sýnt mér og frá þessari gróðrarstíu lastanna og forsmánarinnar. Þér eruð að vísu voldugur, herra lávarður, en þó eru aðrir yður voldugri. Konungurinn er yður æðri og guð æðri konunginum“.

Þó að sjálfsstilling hans væri mikil, gat hann samt ekki leynt reiði sinni. Ég gat ekki séð framan í hann, en ég fann að handleggur hans titraði.

„Þá sleppi ég yður ekki héðan“, sagði hann.

„Nú-jæja“, svaraði ég. „Ég hef orðið að þola hér þær raunir, að ég get eins vel dáið hér og þér skuluð fá að reyna, hvort að hefnandi svipur er ekki enn hræðilegri en hatur og hótanir lifandi manns“.

„Þér hafið ekkert vopn og fáið það ekki“.

„Samt er eitt vopn til, sem örvilnanin réttir hverjum þeim, er hefur kjark til að nota sér það. Ég svelti mig til bana“.

„Heyrið nú!“ sagði þrælmennið. „Er nú ekki betra að kjósa frið en að halda þessu til streytu? Þér getið fengið frelsi yðar þegar í stað og ég skal kunngera öllum mönnum, að þér séuð dygðin sjálf og skírlífasta mærin á öllu Englandi!“

„Og ég skal bera það út, að þér séuð argasti fúllífisseggur á öllu Englandi. Ég skal bera yður þann vitnisburð í allra manna áheyrn, jafnvel þótt það kosti líf mitt“.

„Þá er öðru máli að gegna“, sagði hann háðslega. „Það fer nú annars ágætlega um yður hérna og yður skortir ekkert, svo að það verður yður sjálfri að kenna, ef þér sveltið til bana“.

Að svo mæltu gekk hann burt og lokaði dyrunum á eftir sér. Þar stóð ég ein eftir og skal ég játa, að gremja mín yfir því, að hafa ekki getað komið fram hefnd minni, var öllu meiri en hrygð mín og hugarangur.

Hótanir hans voru ekki orðin tóm, því að ekki kom hann aftur allan þann dag eða næstu nótt. En ég hélt líka fast við áform mitt og neytti hvorki matar né drykkjar og var staðráðinn í því að svelta til bana, eins og ég sagði honum.

Nóttina þar á eftir voru dyrnar opnaðar. Ég lá á gólfinu og þvarr afl mitt óðum, en reis upp á olboga, þegar ég heyrði umganginn.

„Núnú!“ sagði hann. „Eruð þér nú orðin svolítið viðráðanlegri? Ætlið þér að lofa þögn og hagmælsku gegn því að fá frelsi yðar? Ég vil yður ekkert ilt. Að sönnu er mér lítið gefið um Púritana, en ann þeim þó sannmælis, ekki síst laglegum Púritana-stúlkum. Sverjið þér þetta við þann heilaga kross — annað fer ég, ekki fram á“.

„Við þann heilaga kross!“ hrópaði ég og reis upp, því að geðshræring mín veitti mér nýja krafta. „Nei, það skal aldrei verða! En hitt sver ég, að engin loforð, engar hótanir og engar píslar skulu aftra mér frá að segja, það sem mér býr í brjósti. Ég sver það, að hvað sem um mig verður og hvar sem ég fer, skal ég úthrópa yður sem morðingja, æruþjóf og afhrak allra manna. Ég sver að krefjast þess, ef ég nokkurn tíma slepp héðan, að yður verði goldin makleg málagjöld“.

„Gætið yður!“ sagði hann ógnandi. „Ég veit ráð enn, sem ég vil þó ekki grípa til fyr en í nauðir rekur, en nægir til að þagga niður í yður, eða að minsta kosti til þess, að enginn trúi nokkru orði, sem þér segið“.

Ég harkaði af mér eins og ég gat og rak upp skellihlátur.

„Heyrið þér nú“, sagði hann. „Ég gef yður umhugsunarfrest það sem eftir er af þessari nótt og á morgun. Ef þér þá lofið mér að þegja yfir þessu, þá skal yður hlotnast auður og upphefð og jafnvel völd og metorð, en ef þér hótið enn að ljóstra öllu upp, þá munuð þér af því hljóta ævarandi smán og svívirðing“.

„Ætlið þér að gera mér smán og svívirðing — þér?“

„Já, ég!“ endurtók hann.

„Svona farið þér nú!“ sagði ég. „Farið frá mér, ef þér viljið ekki verða til þess, að ég roti mig við þilið hérna“.

„Gott og vel“, sagði hann, „Við sjáumst aftur annað kvöld“.

„Já, annað kvöld“, svaraði ég og hné niður á gólfið.

Felton var orðið svo mikið um þetta, að hann varð að styðja sig við borðið og var Mylady afarhróðug yfir áhrifum þeim, sem frásögn hennar hafði á hann.

VIII. Gamalt bragð.

Mylady þagði um stund og horfði á áheyranda sinn, en hóf svo aftur frásögn sína á þessa leið:

„Nú líðu svo þrír dagar, að ég smakkaði hvorki vott né þurt og tók ég út hræðilegar kvalir. Stundum sortnaði mér fyrir augum, svo að ég gat ekkert greint í kringum mig og hélt ég, að ég væri að verða vitstola.

Dagur leið að kvöldi og fékk ég aðsvif hvað eftir annað og bjóst við, að ég mundi þá og þegar deyja“.

Í einu þessu aðsvifi heyrði ég, að dyrnar voru opnaðar og varð svo hrædd, að ég raknaði við og heyrði að maður kom inn.

Hann bar grímu fyrir andliti og var með honum annar maður, sömuleiðis grímubúinn, en ég þekti hann bæði á ganginum, málrómnum og öllum limaburði hans.

„Nú-jájá“, sagði hann, „Eruð þér þá búin að afráða við yður, að sverja þennan eið, sem ég krefst af yður?“

„Þér hafið sjálfur sagt, að ekki sé ástæða að véfengja orð Púrítana og ég stend við það sem ég hef sagt: Ég mun ákæra yður fyrir dómstóli guðs og manna bæði hér og annars heims“.

„Og þér eruð fastráðin í því?“

„Já, ég sver það við alt sem heilagt er, að ég skal opinbera öllum heiminum glæpi yðar og ég skal ekki linna, fyr en ég fæ einhvern til að hefna mín“.

„Þér eruð skækja!“ grenjaði hann, „og skuluð verða fyrir hegningu skækjunnar. Og reynið þér svo, þegar búið er að brennimerkja yður, að telja heiminum trú um, að þér séuð hvorki sek né sturluð“.

„Gerðu skyldu þína, böðull!“ sagði hann og sneri sér að manninum, sem með honum var.

Hvað heitir þetta þrælmenni? Hver er hann? Segið mér það í himnanna bænum!“ hrópaði Felton.

„Ég hljóðaði upp yfir mig og barðist um á hæl og hnakka, því að nú vissi ég, að það var verra en dauðinn, sem yfir mér vofði. En það var ekki til neins. Böðullinn þreif mig heljartaki, fleygði mér á gólfið og hélt mér blýfastri, en ég var hálf rænulaus og grátandi og bað fyrir mér, en fékk enga bænheyrslu. — Svo rak ég upp óttalegt vein og böðullinn þrýsti glóandi járninu á öxl mér“.

Felton rumdi við.

„Já“, sagði Mylady og reis hátignarlega á fætur. „Þetta eru þær pínslir, sem saklausar stúlkur, sem komast í klærnar á þessum fúllífismönnum, verða að líða. Lærið af því að þekkja mennina og láta ekki hafa yður til þess að vera verkfæri í höndum annara til að koma fram ranglátri hefnd“.

Mylady fletti frá sér kjólnum, svifti af sér brjósthlífinni og roðnaði af uppgerðarreiði og blygðun og sýndi Felton hið óafmáanlega smánarmerki, sem óprýddi hina yndisfögru öxl hennar.

„En þetta er lilja, sem merkt er á öxlina á yður“, sagði Felton undrandi.

„Já, og það er það argasta af því öllu“, svaraði Mylady. „Hefði hann látið brennimerkja mig með enska brennimarkinu, þá hefði hann orðið að sýna og sanna, hvaða dómstóll hefði dæmt mig og þá hefði ég getað skírskotað til allra dómstóla í landinu — en franska brennimarkið! Ég get ekki leitað á náðir réttvísinnar hér með það á öxlinni —“

Nú var Felton nóg boðið.

Hann var orðinn náfölur og stóð þarna hreyfingarlaus, eins og þessi hræðilega saga hefði dregið allan mátt úr honum og gagntekinn af hinni óumræðilegu fegurð þessarar konu. Kraup hann á kné fyrir henni, eins og einhverjum dýrðlingi og hirti nú ekkert um brennimarkið á öxlinni.

„Fyrirgefið mér!“ sagði hann klökkur.

„Hvað á ég að fyrirgefa yður?“ spurði hún.

„Að ég hef gengið í flokk með hatursmönnum yðar“.

Mylady rétti honum höndina.

„Svona ung, og fögur!“ sagði hann og kysti hönd hennar í ákafa.

Mylady leit á hann þeim augum, sem gert hefðu hvern mann frá sér numinn, en Felton var Púrítani. Hann slepti hönd hennar og tók að kyssa fætur hennar. — Það var meira en ást — það var tilbeiðsla!

Þegar þessi ákafi rénaði, virtist Mylady verða rólegri. Hún sveipaði kjólnum að sér aftur, en raunar hafði hún flett sig klæðum aðeins til þess að æsa tilfinningar hans.

„Nú er það að eins eitt, sem ég vil biðja yður um“, sagði Felton, „og það er að segja mér nafnið á þessu þrælmenni, því að mér virðist ekki vera hér nema um einn að ræða — hinn er ekkert annað en verkfæri í höndum hans“.

„Eins og ég þurfi að segja þér nafn hans, kæri bróðir!“ sagði Mylady. „Hefurðu kannske ekki giskað á, hver hann sé?“

„Hvað er þetta!“ hrópaði Felton. „Er það hann — alt af hann?“

„Já, víst er það hann“, svaraði Mylady. „Það er hann, sem er bölvun Englands, sem ofsækir rétt-trúaða og smánar fjölda kvenna — það er hann, sem úthellir blóði sinna eigin landa, eingöngu af dutlungasemi og mannvonsku, því hann svíkur mótmælendur hinn daginn þó að hann verndi þá þennan daginn“.

„Það er þá Buckingham!“ sagði Felton æstur, „sem hefur kvalið og pínt þennan engil og guð hefur ekki látið sitt reiðarslag tortíma honum, en látið hann lifa við auð og alls nægtir, völd og virðingar, öllum til tjóns og glötunar!“

„Guð yfirgefur þann, sem fyrirlætur hann“, sagði Mylady.

„Og lætur hann sæta þeirri hegningu, sem fordæmdum er fyrirhuguð!“ sagði Felton og varð æ æstari. „Hann vill að hefnd mannanna komi yfir hann, áður en hans himneska reiði bitnar á þessu mannhraki!“

„Mennirnir óttast hann og hlífa honum“.

„Ég óttast hann ekki — og skal heldur ekki vægja honum“, sagði Felton.

Þetta var Mylady sannur gleðiboðskapur.

„En hvernig stendur á því, að Winter lávarður, verndari minn og velunnari, skuli eiga nokkurn þátt í þessu?“

„Það er nóg af fyrirlitlegum illmennum í veröldinni“, sagði Mylady, „en jafnhliða þeim standa margir drenglyndir og mikilhæfir heiðursmenn. Ég átti einu sinni unnusta, sem ég elskaði og hann elskaði mig. Hann var bæði frómlyndur og hjartahreinn og dáðadrengur eins og þér, Felton. Ég fór til hans og sagði honum þetta alt saman, en hann þekti mig og var ekki í minsta vafa um, að ég segði satt. Hann var ungur maður og stóð í engu að baki hertoganum af Buckingham. Hann svaraði mér engu, en girti sig sverði, fleygði á sig yfirhöfn og gekk beint til Buckinghamhallarinnar“.

„Jú, ég veit, hvað hann hefur ætlað sér“, sagði Felton. „En að þess háttar mönnum á ekki að vega með sverði, heldur rýtingi“.

„Buckingham var farinn í ferð daginn áður. Hann fór til Spánar sem sendiherra tll þess að biðja krónprinsessunnar til handa Karli fyrsta, sem þá var prins af Wales. Svo kom unnusti minn aftur“.

„Hertoginn er farinn burtu, svo að ég get ekki hefnt þín á honum sem stendur“, sagði hann, „en á meðan skulum við gifta okkur, eins og áformað var og þú mátt reiða þig á það, að Winter lávarður er þess megnugur að vernda sóma sinn og konu sinnar“.

„Winter lávarður!“ sagði Felton.

„Já, Winter lávarður — hann og enginn annar“, svaraði Mylady“. „Og nú skiljið þér, hvernig í öllu liggur, eða er ekki svo? Buckingham var næstum heilt ár fjarverandi, en átta dögum áður en hann kom aftur, varð Winter lávarður bráðkvaddur og arfleiddi mig að öllum eigum sínum. Hver var valdur að dauða hans? Það veit sá sem alt veit — ekki er ég að ásaka neinn — —“

„Skelfilegt hyldýpis efasemda-myrkur er þetta!“ sagði Felton.

„Winter lávarður dó svo, að hann hafði ekkert tal haft af bróður sínum og var þetta hræðilega leyndarmál öllum dulið fyrst um sinn. Verndari yðar var því ávalt mótfallinn, að bróðir sinn gengi að eiga fátæka stúlku og ég sá vel, að mér var engrar hjálpar að vænta af manni, sem brugðist hafði arfsvon sín. Ég ákvað því að fara til Frakklands og vera þar, það sem eftir væri æfinnar. En allar eigur mínar voru á Englandi og þegar ófriðurinn skall á og samgöngur teptust milli landanna, skorti mig brátt allar nauðsynjar. Neyddist ég því til að fara hingað aftur og náði höfn í Portsmouth, eins og þér vitið“.

„Hvað gerðist svo?“ spurði Felton.

„Buckingham frétti auðvitað um hingaðkomu mína og gat um það við Winter lávarð, sem var mér mótdrægur eins og áður er sagt. Hefur Buckingham eflaust sagt honum, að ég væri ærulaus skækja, en nú var ekki hinn drenglyndi eiginmaður minn til þess að taka svari mínu og Winter lávarður trúði öllu, sem á mig var logið. Hann lét taka mig höndum, flytja mig hingað og fékk mig yður til umsjónar og svo vitið þér sjálfur, hvað síðan hefur gerst. Nú ætlar hann að gera mig landræka og ofurselja mig ævarandi smán og svívirðingu. Öllu er þessu hyggilega fyrir komið, enda er það ekki stór vandi í sjálfu sér að yfirbuga varnarlausa og einmana konu. En nú skilst yður það líklega, Felton, að dauðinn er mitt einasta athvarf. Fáið mér hnífinn!“

Að svo mæltu hné Mylady hálfmeðvitundarlaus og með tárvot augu í faðminn á hinum unga manni. En hann var frá sér numinn af gremju, ást og unaði og faðmaði hana að sér, fast og innilega.

„Nei-nei!“ sagði hann. „Þú skalt lifa, virt og elskuð, hrein og ósnortin og sigri hrósandi yfir óvinum þínum!“

Mylady ýtti honum blíðlega frá sér, en leit um leið á hann með töfrandi augnaráði. Felton faðmaði hana að sér á ný og horfði á hana tilbiðjandi augum.

„Ó, látið mig deyja!“ hvíslaði hún með hálflokuðum augum. „Dauðinn er betri en smán og vansæmd! Ég grátbæni þig, Felton, vinur minn og bróðir!“

„Nei“, svaraði Felton. „Þú skalt lifa og þú skalt fá hefnd!“

„Það stafar öllum ógæfa af mér, sem vilja eitthvað liðsinna mér! Yfirgefðu mig, vinur minn! Láttu mig deyja!“

„Jæja, þá skulum við bæði deyja!“ hrópaði hann og þrýsti kossi á varir hennar.

Í sama bili var barið á dyrnar hvað eftir annað og Mylady ýtti honum nú frá sér.

„Það kemur einhver“, sagði hún. „Nú er úti um okkur!“

„Nei“, sagði Felton. „Það er bara dyravörðurinn til að gera aðvart um varðsveitina“.

„Farið þá sjálfur og ljúkið hurðinni upp“.

Felton hlýddi því tafarlaust. Hún var nú búin að fá algert vald yfir honum.

Þetta var undirforingi og varðflokkur með honum.

„Nú-nú! hvað gengur á?“ spurði Felton.

„Þér sögðuð mér að opna dyrnar, þegar þér kölluðuð“, svaraði dyravörðurinn, „en þér gleymduð raunar að fá mér lykilinn. Nú heyrði ég eitthvert hróp þarna að innan, en skildi ekki hvað þér sögðuð. Dyrnar voru læstar og svo kallaði ég á undirforingjann“.

„Og hér er ég“. sagði undirforinginn.

Felton stóð þarna ringlaður og utan við sig og vissi ekkert hvað hann átti að segja.

Mylady sá nú, að hún varð að taka til sinna ráða til að greiða úr þessu. Hún hljóp að borðinu, þreif hnífinn, sem Felton hafði lagt þar og hrópaði:

„Hvaða rétt hafið þér til þess að aftra mér frá að leita dauðans?“

„Hamingjan góða“, hrópaði Felton, þegar hann sá hnífinn blika í hendi hennar.

En í sömu andránni heyrðist hæðnishlátur úti á ganginum og var það lávarðurinn. Hann hafði heyrt hávaðann og var nú kominn þarna með sverð við hlið.

„Hæhæ! Nú erum við þá líklega komin að seinasta þætti sorgarleiksins“, sagði hann, „og nú sjáið þér líklega, Felton, að leikurinn hefur farið fram með öllum þeim tilbreytingum, sem ég var búinn að segja fyrir. En eitt megi þér vera viss um, sem sé það, að hér verður engin blóðsúthelling“.

Mylady sá, að nú var úti um hana, ef hún sýndi þess ekki merki, að henni væri full alvara.

„Yður skjátlast, herra lávarður“, sagði hún. „Blóði skal úthelt og ég vildi óska að það kæmi yfir þá, sem eiga sök á þessu“.

Felton rak upp hljóð og hljóp til hennar, en það var um seinan — Mylady hóf hnífinn á loft og rak hann í sig. En hún hafði verið svo forsjál að gæta þess, að hnífurinn lenti á járnspöng þeirri, sem konur þeirra tíma höfðu framan á brjóstinu innan klæða. Rann hnífurinn út af spönginni og rispaði hörundið að eins lítið eitt, en nóg til þess, að úr dreyrði og sást blóðblettur á kjólnum.

Mylady hné aftur á bak og virtist missa meðvitund, en Felton tók hnífinn af henni.

„Þér sjáið nú víst, herra lávarður“, sagði hann alvarlega, „að kona sú, sem þér fóluð mér til umsjónar, hefur ráðið sér bana“.

„Verið þér rólegur, kæri Felton“, sagði Winter lávarður, „Hún er alls ekki dauð. Það lifir lengst, sem sem lýðum er leiðast, en farið þér nú til herbergis míns og bíðið mín þar“.

„En, herra lávarður — —“

„Farið þér undir eins — ég skipa yður það“.

Felton hlýddi, en stakk hnífnum á sig um leið og hann fór.

Winter lávarður gerði boð eftir konunni, sem þjóna átti Mylady, sagði henni að annast fangann og gekk burt, en til vonar og vara lét hann líka sækja lækni.

IX. Flóttinn.

Það var sem Winter lávarð grunaði, að Mylady var ekki hættulega særð. Lauk hún upp augunum jafnskjótt sem hún var orðin ein með þjónustustúlkunni, er flýtti sér að afklæða hana.

Hún varð samt að láta sem sér liði afarilla og var það síst vandaverk fyrir annan eins bragðaref og Mylady. Konan trúði henni líka eins og nýju neti og vildi umfram alt vaka yfir henni alla nóttina þó að Mylady kærði sig ekkert um það.

En þrátt fyrir nærveru hennar gat Mylady hugsað það sem henni sýndist.

Það var nú engum vafa undirorpið, að Felton var orðinn sannfærður og algerlega á hennar valdi. Þó að honum hefði birst engill af himnum og ásakað Mylady, þá var honum nú svo brugðið, að hann hefði ekki álitið það annað en vélabrögð djöfulsins.

Mylady brosti ósjálfrátt að hugleiðingum sinum, því að Felton var hennar einasta von og einasta hjálparhella.

En hugsast gat, að Winter lávarður væri farinn að gruna hann og ekki var ólíklegt, meira að segja, að hafðar væru gætur á honum.

Læknirinn kom klukkan eitthvað fjögur um nóttina. Sárið eða rispan var þá að mestu hlaupin saman og öll líðan sjúklingsins benti til þess, að engin hætta var á ferðum.

— Mylady lét þjónustustúlkuna fara frá sér um morguninn og bar það fyrir, að hún hefði ekki sofnað dúr alla nóttina og þyrfti því að hafa næði.

Hún vonaðist sem sé eftir því, að Felton kæmi um leið og morgunverðurinn yrði borinn inn, en það brást henni, því að Felton kom ekki.

Skyldi það nú vera komið fram, sem hún hafði óttast mest? Skyldi lávarðinum hafa tekist að vekja grun Feltons, svo að hann kann ske brygðist henni nú, þegar mest á riði? Nú var ekki nema einn dagur eftir. Lávarðurinn hafði sagt, að hún ætti að fara tuttugasta og þriðja og nú var tuttugasti og annar.

Samt beið hún þolinmóð fram á miðjan dag.

Henni var færður miðdagsverður á vanalegum tíma þó að hún hefði ekki snert á morgunverðinum. Mylady sá nú sér til skelfingar, að aðrir dátar voru á verði en áður hafði verið.

Hún dirfðist að spyrja um, hvað orðið væri af Felton og var henni svarað, að hann hefði riðið eitthvað burt fyrir klukkutíma.

Þá spurði hún, hvort lávarðurinn væri enn í höllinni. Var því svarað játandi og enn fremur sagt, að hann hefði skipað að segja sér undir eins til ef hún óskaði að ná tali af honum.

Mylady svaraði, að hún væri svo máttfarin enn, að hún treysti sér ekki til að eiga tal við lávarðinn og óskaði að eins að fá að vera í friði.

Dátinn lét matinn á borðið og gekk burt.

Felton var þá farinn og búið að breyta um varðmenn. Það hlaut að vera af því, að lávarðurinn treysti Felton ekki lengur.

Þar með voru öll sund lokuð fyrir Mylady.

Hún reis á fætur þegar hún var orðin ein. Hún hafði legið í rúminu að eins til málamynda, en nú fanst henni sængin eins og glóandi bálköstur. Henni varð litið á dyrnar og tók þá eftir því, að búið var að negla fyrir gægjugatið á hurðinni. Lávarðurinn óttaðist sjálfsagt, að henni kynni að takast með einhverjum vélabrögðum að telja dyraverðinum hughvarf og fá hann til að hleypa sér út.

Mylady rak upp hlátur. Nú gat hún gefið tilfinningum sínum lausan tauminn án þess að aðrir sæju. Hún rásaði fram og aftur um gólfið eins og vitfirringur og hamaðist eins og ljón í böndum. Ef hún hefði nú haft hnífinn, þá hefði hún hugsað um það eitt að drepa — ekki sjálfa sig heldur lávarðinn.

Winter lávarður kom klukkan sex og var alvopnaður. Mylady hafði alt að þessu álitið hann hálfgerðan einfeldning, en nú var hann orðinn sérlega aðgætinn fangavörður. Hann virtist sjá alt fyrir og kunna ráð við öllu.

Hann þurfti ekki annað en líta á Mylady til þess að geta giskað á hvað henni var innan brjósts.

„Nú-jæja! Þér berið naumast banaorð af mér í dag“, sagði hann, „því að bæði eruð þér vopnlaus og svo er ég líka við öllu búinn. Þér voruð þegar byrjuð að spilla Felton fyrir mér og hann stóðst ekki tálbrögð yðar, en ég ætla mér að sjá honum borgið og hann verður nú ekki oftar á vegi yðar. Þér skuluð nú ferðbúa yður í snatri, því að á morgun verðið þér látin fara. Ég ætlaði eiginlega að draga það til tuttugasta og fjórða, en þess fyr sem þér farið, þess óhultari verð ég um sjálfan mig. Ég fæ brottrekstursskipunina um miðjan dag á morgun með undirritun Buckinghams og ef þér talið orð við nokkurn mann, áður en þér komist á skipsfjöl, þá hefur undirforingjanum verið sagt að skjóta yður tafarlaust. Og ef þér yrðið á nokkurn mann á skipinu án leyfis skipstjórans, þá hefir honum sömuleiðis verið boðið að fleygja yður fyrir borð og það hefur hann lofað að gera. Verið þér nú sælar! Fleira hef ég ekki við yður að tala í dag, en á morgun kem ég og kveð yður í síðasta sinn“.

Að svo mæltu gekk lávarðurinn burt.

Mylady brosti háðslega meðan hún hlustaði á þennan reiðilestur, en heiftin sauð og svall hið innra með henni.

Nú var kvöldverðurinn borinn inn. Mylady fann, að hún varð að hressa sig og styrkja á einhverju, því að ekki var að vita, hvað fyrir hana kynni að koma þessa nótt. Það var alt fremur ískyggilegt útlits. Skýjafar mikið var á lofti og þrumur heyrðust í fjarska, er boðuðu að ofviðri væri í nánd.

Veðrið skall á um klukkan tíu. Mylady var hugfró í því að sjá höfuðskepnurnar óðar og uppvægar, eins og hún var sjálf. Eldingarnar klufu loftið eins og reiðin leiftraði í augum hennar og henni virtist stormurinn þyrla hári sínu eins og hann þyrlaði laufinu á trjánum. Hún æpti eins og fellibylurinn og óp hennar samlagaðist tryltum röddum ofviðrisins.

Alt í einu heyrði hún, að barið var á gluggann og sá hún í andlit á manni utan við gluggagrindurnar.

„Eruð það þér Felton?“ hrópaði hún. „Þá er mér borgið!“

„Já“, svaraði hann, „en hafið þér ekki hátt. Ég þarf tíma til að sverfa járnstengurnar sundur, en gætið þess, að enginn gægist gegnum gatið á hurðinni“.

„Hamingjan er okkur holl, Felton! Það er búið að negla fyrir gatið“.

„Það er ágætt“, sagði Felton. „Þeir eru slegnir blindu!“

„En hvað á ég nú að gera?“ spurði Mylady.

„Ekkert — ekki nokkurn skapaðan hlut og lokið þér glugganum aftur. Leggið þér yður fyrir eða setjist hálfklædd á stól að minsta kosti. Ég skal berja á gluggann þegar þessu er lokið — en getið þér nú fylgt mér eftir?“

„Já, víst get ég það“.

„En sárið?“

„Mig tekur að vísu í það, en ekki svo, að ég sé ekki allra ferða fær“.

„Verið þér þá tilbúin þegar ég gef yður merki“.

Mylady lokaði glugganum, slökti ljósið og lagði sig á rúmið eins og Felton hafði ráðið henni. Vindurinn hvein og hamaðist á húsinu, þjölin urgaði og sargaði á járnteinunum og í hvert skifti, sem eldingunum brá fyrir, sá hún Felton bera við gluggann.

Svona lá hún um stund stynjandi af angist og löðursveitt og hlustaði eftir hverju hljóði, sem heyrðist frammi í ganginum. Henni fanst tíminn aldrei ætla að líða, en loksins barði Felton aftur á gluggann.

Mylady stökk fram úr rúminu, hljóp að glugganum og opnaði hann. Felton var búinn að sverfa sundur nokkra járnteina og rýmdist þá svo um, að ein manneskja rétt gat smogið í gegn.

„Eruð þér nú tilbúin?“ spurði Felton.

„Já! Á ég að hafa nokkuð með mér?“

„Ef þér eigið peninga, þá skuluð þér taka þá með yður, helst alla ef hægt er“.

„Já. Til allrar hamingju hef ég fengið að halda peningum mínum og dýrgripum“.

„Það er ágætt. Ég er búinn að láta alla mína peninga fyrir bát“.

„Hérna, takið þér við“, sagði Mylady og rétti honum lítinn pinkil með gullpeningum.

Felton tók við pinklinum og lét hann falla til jarðar.

„Jæja, komið þér þá?“ sagði hann.

„Já, nú kem ég“.

Mylady sté upp á stól og klifraði upp í gluggann og sá nú að liðsforinginn hékk í kaðalstiga þar fyrir utan með kolsvart hyldýpið undir fótum sér, en svo var þó kvennmannseðlið ríkt í henni, að hana óaði við.

„Þetta grunaði mig“, sagði Felton.

„Það gerir ekkert til“, sagði hún. „Ég loka bara augunum og þá er alt búið“.

„Treystið þér mér“, spurði hann.

„Eins og þér þurfið að spyrja að því!“

„Réttið mér hendurnar — svona — það er gott“.

Felton reyrði úlnliði hennar saman með vasaklút og þar á eftir með snæri.

„Hvers vegna gerið þér þetta?“ spurði Mylady undrandi.

„Leggið hendurnar um hálsinn á mér og hugsið svo ekki um neitt annað“.

„En þá missið þér jafnvægið og þá er úti um okkur“.

„Verið þér ekki að kviða því — ég er sjómaður“.

Þau máttu engan tíma missa. Mylady lagði hendurnar um hálsinn á honum og mjakaði sér út um gluggann.

Felton fór svo að færa sig ofan kaðalstigann með mestu varasemi, en stiginn dinglaði til og frá í vindinum, þrátt fyrir þunga þeirra beggja. Alt í einu nam Felton staðar.

„Hvað er nú?“ spurði Mylady.

„Þei-þei!“ sagði hann. „Ég heyri fótatak“.

„Þá hefur komist upp um okkur“. Þau voru kyr svo litla stund og hlustuðu.

„Neinei!“ sagði Felton. „Það er ekki neitt“.

„En hvaða hávaði er þetta, sem við heyrum?“

„Það er varðflokkurinn“.

„Hvar fer hann um?“

„Beint fyrir neðan okkur“.

„Þá koma þeir auga á okkur“.

„Nei, ekki nema því að eins, að ný elding komi“.

„Dátarnir hljóta að rekast á kaðalstigann“.

„Nei, seisei-nei! Hann er þremur álnum of stuttur til allrar hamingju“.

„Hamingjan góða! Þarna koma þeir!“

„Þei-þei!“

Þau héngu þarna í stiganum eitthvað tíu álnum ofar jörðu og hreyfðu hvorki legg né lið, en dátarnir gengu framhjá hlægjandi og masandi.

Þetta var óttalegt augnablik fyrir þau bæði, en það stóð ekki á löngu og brátt heyrðist ekki meira til varðflokksins.

„Nú er okkur borgið“, sagði Felton.

Mylady stundi og leið í öngvit.

Felton hélt nú áfram að feta sig ofan stigann það sem hann náði, en þegar stigann þraut, klifraði hann það sem eftir var til jarðar, eftir járngöddum, sem hann hafði með sér og rak inn í glufur og milli steina í veggnum.

Því næst tók hann á rás með Mylady í fanginu í gagnstæða átt þeirri, sem dátarnir höfðu farið. Komst hann svo út á klettana og náði brátt fjörunni og um leið blístraði hann í hljóðpípu.

Honum var svarað á sama hátt og litlu síðar sást bátur með fjórum mönnum. Báturinn kom svo nærri landi, sem hægt var, en gat þó ekki lent og varð Felton að vaða út í hann með byrði sína.

Veðrið lægði nú ofur lítið, en samt var sjórinn mjög ókyr og goppaðist báturinn upp og ofan á bylgjunum.

„Fram að skipinu nú!“ sagði Felton „og róið nú duglega“.

Mennirnir lögðust á árar og leyfðu ekki af, en samt gekk þeim fremur seint í sjávarrótinu. Samt bar þá frá landi — og það var aðalatriðið.

Nú grilti í skipið eins og svartan blett ruggandi á öldunum.

Meðan á þessu stóð, leysti Felton klútinn og snærið utan af úlnliðunum á Mylady og skvetti sjó í andlit henni, en hún stundi við og opnaði augun.

„Hvar er ég?“ sagði hún.

„Þér eruð nú sloppin“, svaraði liðsforinginn.

„Já, ég er sloppin“, sagði hún. „Nú sé ég aftur himinn og haf og anda að mér loftinu eins og frjáls manneskja. — Ó, þakka yður fyrir Felton!“

Liðsforinginn þrýsti henni að hjarta sér.

„En hvað gengur að höndunum á mér?“ spurði hún. „Mér finst alveg eins og þær hefðu verið klemdar í skrúfstykki“.

Hún lyfti upp handleggjunum og sáust enn för á úlnliðunum eftir klútinn og snærið. Felton stundi og hristi höfuðið þegar hann sá hinar fögru hendur þannig útleiknar.

„Æ, það er satt!“ sagði Mylady, „Nú man ég það alt saman. Þetta gerir ekkert til“.

Svo fór hún að svipast um.

„Hann er þarna“, sagði Felton og ýtti við peningapinklinum með fætinum.

Þau nálguðust skipið. Skipsvörðurinn kallaði til bátsmanna og þeir svöruðu.

„Hvaða skip er þetta?“ spurði Mylady.

„Það er skip, sem ég hef leigt handa yður“.

„Og hvert flytur það mig?“

„Hvert sem þér viljið, en þið verðið bara að hleypa mér á land í Portsmouth“.

„Hvaða erindi eigið þér til Portsmouth?“ spurði hún.

„Fullnægja skipun Winters lávarðar“, sagði Felton og brosti dauflega.

„Hvaða skipun?“

„Getið þér ekki giskað á það?“

„Nei — hvað eigið þér við?“

„Hann var hættur að treysta mér og vildi því gæta yðar sjálfur — þess vegna átti ég að fara til Buckinghams og fá undirskrift hans undir skipunina um brottrekstur yðar úr landi“.

„En hvernig stóð á því, að hann skyldi trúa yður fyrir þessu, þegar hann var þó búinn að missa traust á yður?“

„Það var ekki sjálfsagt, að mér væri kunnugt um þessa brottreksturs skipun“.

„Nei, það er satt — og nú ætlið þér til Portsmouth?“

„Já, og verð að hraða mér. Á morgun er tuttugasti og þriðji og þá fer hertoginn af Buckingham með flotanum.

„Hvað er þetta! Fer hann — og hvert fer hann?“

„Hann fer til La Rochelle“.

„Hann má alls ekki fara“, hrópaði Mylady og gleymdi snöggvast varkárni sinni.

„Verið þér róleg — hann fer varla langt“, svaraði Felton.

Þetta svar hans gladdi Mylady stórlega. Hún las í huga hins unga manns jafn greinilega og þar hefði staðið skýru letri: Buckingham skal deyja!

„Felton!“ sagði hún. „Þér eruð álíka mikilmenni og Júdas Makkabeus. Ef þér lútið að jörðu, þá geng ég í dauðann með yður — og meira get ég ekki sagt“.

„Þei-þei!“ sagði Felton. „Nú erum við komin“.

Felton gekk fyrstur á skipið og rétti Mylady höndina. Bátsmennirnir urðu líka að styðja hana vegna öldugangsins og komst hún svo upp á þiljur og síðan gengu þau Felton og hún upp á stjórnpallinn.

„Herra skipstjóri!“ sagði Felton. „Hér er nú konan, sem ég sagði yður frá, og eigið þér að koma henni til Frakklands heilu og höldnu“.

„Já — fyrir þúsund gulldali“, sagði skipstjórinn.

„Af þeim hafa yður verið borgaðir fimm hundruð“.

„Já, rétt er það“, svaraði skipstjórinn.

„Og hér eru þau fimm hundruð, sem eftir standa“, sagði Mylady og hreif til peningapinkilsins.

„Nei“, sagði skipstjóri. „Ég er búinn að semja við þennan unga mann. Þessi fimm hundruð, sem til vanta, fæ ég þá fyrst þegar við erum komin til Boulogne heilu og höldnu“.

„En ætli að við komumst þangað?“

„Já, það megið þér reiða yður á, eins og ég heiti Jack Butler“, sagði skipstjóri.

„Nú-jæja!“ sagði Mylady. „Svo framarlega, sem þér efnið þetta, þá skuluð þér ekki að eins fá fimm hundruð, heldur þúsund gulldali í viðbót“.

„Ég óska yður langra lífdaga, kæra frú“, sagði skipstjórinn, „og ég vildi líka óska þess, að ég ætti eftir að flytja marga farþega slíka sem yður!“

„En flytjið þér okkur nú fyrst og fremst í litlu víkina, sem við töluðum um“, sagði Felton. „Við vorum búnir að koma okkur saman um það“.

Skipstjóri svaraði því ekki öðru en að skipa fyrir um nauðsynlega seglahögun og var svo varpað akkerum í vík þessari klukkan sjö um morguninn.

Á leiðinni þangað sagði Felton Mylady alt hvað gerst hafði — að hann hefði leigt skipið í stað þess að fara til London, að hann hefði komið aftur og klifrast upp hallarmúrinn á þann hátt að reka járnfleina milli steinanna og hvernig sér hefði tekist að festa kaðalstigann við járngrindurnar fyrir utan gluggann. Hitt annað var Mylady sjálfri kunnugt um.

Að sínu leyti reyndi hún að æsa hann og eggja til að koma fram áformi sínu, en fann brátt, að hann þurfti engrar eggjunar við, heldur var ofstæki hans svo magnað, að fremur var þörf á að aftra honum en hitt.

Þau komu sér saman um, að hún skyldi bíða Feltons þangað til klukkan tíu, en svo skyldi hún halda áfram ferðinni, ef hann yrði þá ekki kominn aftur. Og ef svo færi, þá skyldi hann hitta hana hjá Karmelítaklaustrinu í Béthune á Frakklandi svo framarlega sem hann væri frjáls ferða sinna.

X. Í Portsmouth 23. ágúst 1628.

Felton kysti á hönd Mylady og kvaddi hana eins og bróðir kveður systur sína um leið og hann skreppur eitthvað á burt. Hann virtist vera jafnrólegur og hann átti að sér, en þó brann eldur úr augum hans og gljáðu þau, eins og hann væri sóttveikur. Ennið var óvenjulega fölt og hann beit á jaxlinn og var allerfitt um mál. Var þetta alt vottur þess, að honum væri mikið niðri fyrir.

Meðan hann sat í bátnum, sem flutti hann til lands, sneri hann andlitinu að Mylady, en hún stóð á stjórnpallinum og mændi til hans augunum. Þau voru bæði viss um, að enginn elti þau enn. Enginn mundi koma inn í herbergi hennar fyr en klukkan níu og þriggja tíma leið var frá höllinni til London.

Felton stökk á land, kleif upp brekkuna frá fjörunni, kastaði síðustu kveðju til Mylady og hljóp áleiðis til borgarinnar.

Þegar hann átti skamt til bæjarins, leit hann um öxl sér og sá þá að eins siglutoppana á skipinu, enda var þá landinu tekið að halla frá sjónum. Einnig sá hann turnana í Portsmouth og siglur skipanna á höfninni eins og þéttan skóg af greinalausum trjám, er bærðust fram og aftur fyrir vindinum.

Hann rifjaði upp fyrir sér á leiðinni allar þær ákærur, sannar og lognar, sem hann hafði heyrt bornar á vildarmann Jakobs sjötta og Karls fyrsta, öll þau ár, sem hann hafði umgengist Púrítana. Þegar hann bar saman alla þá lesti Buckinghams, sem voru hvers manns vitund og þjóðkunnir svo að segja, og svo aftur þá leyndu glæpi og óhæfuverk, sem Mylady hafði sakað hana um, þá fanst Felton, að prívatmaðurinn Buckingham, sem almenningur þekti lítið til, væri stórum klækjóttari en valdsmaðurinn Buckingham. Honum uxu svo í augum ákærur Mylady á hertogann, að það var sem hann sæi alla hans klæki og lesti í gegnum stækkunargler.

Hann kom til Portsmouth klukkan liðugt átta og var þar mikið um að vera, bumbusláttur og gauragangur. Allar götur voru troðfullar af hermönnum, sem héldu niður til hafnar og áttu að stíga þar á skip.

Felton var orðinn löðursveittur af hlaupunum, þegar hann kom að aðmírálshöllinni og sást ekki í hann fyrir ryki og óhreinindum. Hann var venjulega fölur yfirlitum, en var nú blóðrjóður af hita og æsingi. Hallarvörðurinn ætlaði að varna honum inngöngu, en Felton kallaði á yfirmann hans og dró upp úr vasa sínum bréf það, sem hann var sendur með.

„Bréf frá Winter lávarði og þarfnast skjótrar afgreiðslu“, sagði hann.

Yfirmaðurinn vissi, að Winter lávarður var góðvinur hertogans og gaf strax skipun um að hleypa Felton inn, enda bar hann einkennisbúning sjóliðsforingja.

Felton flýtti sér inn í höllina. Í anddyrinu rakst hann á annan mann, allan rykugan og með öndina í hálsinum og var sá nýstiginn af hesti sínum, en hesturinn féll þegar niður af mæði þegar maðurinn var kominn af honum.

Felton og þessi maður snéru sér nú samtímis til Patricks, sem var herbergisþjónn Buckinghams og vildarmaður hans. Felton bar Winter lávarð fyrir sig, en ókunni maðurinn vildi engin nöfn nefna og kvaðst ekki geta gert öðrum grein fyrir sér og sínum erindum en hertoganum sjálfum. Reyndu þeir hvor um sig að fá áheyrn á undan hinum.

Patrick vissi, að Winter lávarður átti ýms embættiserindi við húsbónda sinn og var auk þess mjög handgenginn honum og lét því sendimann hans hafa forgangsréttinn. Varð hinn þá að sætta sig að bíða og var auðséð á honum, að hann var argur með sjálfum sér út af þessari töf.

Herbergisþjónninn fylgdi Felton gegnum sal einn mikinn og sátu þar sendimenn frá La Rockhelle og biðu áheyrnar, en síðan komu þeir að einkaherbergi Buckinghams. Hann var nýstiginn úr kerlaug og var nú að klæða sig, en til þess gekk jafnan langur tími fyrir honum.

Patrick gekk inn og tilkynti að kominn væri Felton liðsforingi frá Winter lávarði.

„Frá Winter lávarði!“ endurtók Buckingham. „Láttu hann koma inn“.

Felton gekk inn og í sömu andránni fleygði Buckingham frá sér á bekk þar hjá gullseymdum slopp, en smeygði sér í flauelstreyju, alsetta perlum.

„Hvers vegna kom lávarðurinn ekki sjálfur?“ spurði Buckingham. „Ég átti von á honum í morgun“.

„Hann bað mig að segja yður, að sér þætti mjög leitt, að hann gat ekki komið“, svaraði Felton, „en hann er forfallaður vegna þess, að hann verður nú sjálfur að halda vörð“.

„Já, ég veit það“, svaraði Buckingham. „Hann þarf að gæta að fanga“.

„Já, og það er einmitt viðvíkjandi þessum fanga, sem ég þarf að tala við yður“, sagði Felton.

„Nú-jæja! Talið þér!“

„Ég þarf að tala við yður í einrúmi, herra hertogi“.

„Þú getur farið, Patrick“, sagði Buckingham, „en farðu samt ekki langt. Ég þarf bráðum að finna þig aftur“.

Patrick fór.

„Nú erum við einir“, sagði Buckingham. „Nú getið þér sagt frá erindinu“.

„Herra hertogi“, sagði Felton. „Winter lávarður skrifaði yður fyrir skömmu og bað yður að undirrita brottrekstursskipun viðvíkjandi ungri konu, Charlotte Backson að nafni“.

„Rétt er það. Og ég svaraði honum, að hann skildi koma með skipunina eða sendi mér hana og þá skyldi ég undirrita hana“.

„Skipunin er hér“, sagði Felton.

„Fáið mér hana“, sagði hertoginn.

Hann tók við skjalinu og las það fljótlega. Þegar hann sá, að það var eins og það átti að vera, lagði hann það á borðið fyrir framan sig, greip penna og ætlaði að skrifa undir.

„Afsakið, herra hertogi“, sagði Felton. „Er yður kunnugt um, að þessi unga kona heitir ekki Charlotte Backson réttu nafni?“

„Jú, veit ég það“, svaraði hertoginn og dýfði pennanum í blekbyttuna.

„Nú, en vitið þér þá, hvað hún heitir réttu nafni?“ spurði Felton all snúðugt.

„Já“, svaraði hertoginn.

Hann ætlaði að fara að skrifa. Felton brá litum. „Og samt ætlið þér að skrifa undir, þó að yður sé kunnugt um nafn hennar?“

„Auðvitað“, svaraði Buckingham. „Og það oftar en einu sinni ef við þyrfti“.

„Ég á bágt með að trúa því, að þér vitið að þessi brottrekstursskipun við kemur frú Winter“, sagði Felton svo stillilega, sem honum var hægt.

„Jú, það veit ég ofur vel, en mig furðar meira, að þér skuluð vita það“.

„Og samt hikið þér ekki við að skrifa undir“.

Buckingham horfði á hinn unga mann.

„Ég skal segja yður nokkuð, herra góður“, sagði hann. „Þetta eru hálf undarlegar spurningar, sem þér eruð að leggja fyrir mig og það væri glópska af mér að svara þeim“.

„Jú, svarið þeim, herra hertogi“, sagði Felton. „Þetta er meira alvörumál, en þér kannske haldið“.

Buckingham hugsaði, að Felton væri með allar þessar málalengingar vegna Winters lávarðar, úr því að hann var sendimaður hans, og sat því á sér.

„Nei, ég hika alls ekki við það“, sagði hann. „Lávarðinum er það jafn kunnugt og mér, að frú Winter er reglulegur kvenndjöfull og að henni er sýnd alt of mikil linkind með því að reka hana að eins úr landi“.

Hann greip pennann aftur.

„Þér megið ekki undirskrifa þessa skipun herra hertogi“, sagði Feiton og færði sig nær.

„Má ég ekki undirskrifa! Og hvers vegna ekki?“ spurði hertoginn.

„Vegns þess, að, þér verðið að stinga hendinni í yðar eigin barm og sýna henni réttlæti“.

„Það væri rétturinn hennar, að hún væri send til Tyburn“, sagði Buckingham. „Þessi kona er versta flagð og forað“.

„Hún er sannur engill, herra hertogi. Það veit enginn betur en þér sjálfur og nú bið ég yður að gefa henni aftur frelsi sitt“.

„Eruð þér alveg frá yður, maður? Vitið þér, hvað þér eruð að segja?“

„Fyrirgefið, herra hertogi! Ég segi það sem mér býr í brjósti og er að reyna að stilla mig. En gætið vel að því, sem þér gerið og líka þess, að fara ekki of langt“.

„Hvað er að tarna! Fyr má nú vera!“ sagði Buckingham. „Þér dirfist að hóta mér?“

„Nei, herra hertogi — enn þá fer ég bónar veginn. En það skuluð þér vita, að ekki þarf mikið út af að bera til þess að refsivöndurinn ríði að þeim manni, sem enn hefur sloppið óhegndur þrátt fyrir hvers kyns glæpi og óhæfuverk!“

„Herra Felton“, sagði Buckingham. „Ég læt tafarlaust setja yður í varðhald“.

„Fyrst skuluð þér heyra, hvað ég hef að segja, herra hertogi. Þér hafið smánað og svívirt þessa ungu konu. Reynið að bæta henni það, sem þér hafið brotið við hana, látið hana fara af landi burt frjálsa og óátalda og þá skal ég ekki krefjast annars af yður“.

„Ekki krefjast!“ endurtók Buckingham og horfði undrandi á Felton.

„Herra hertogi!“ hélt Felton áfram og varð æ æstari eftir því sem hann talaði lengur. „Gætið að yður, herra hertogi! Englendingar eru farnir að þreytast á rangsleitni yðar og yfirgangi. Þér hafið misbeitt þeim völdum, sem þér hafið hrifsað undir yður og þér eruð til andstygðar bæði guði og mönnum — guð mun hegna yður, þegar hans tími er kominn, en nú mun ég hegna yður fyrst“.

„Nei, þetta gengur sannarlega fram úr öllu hófi“, sagði Buckingham.

Hann ætlaði að ganga fram að dyrunum, en Felton varnaði honum þess.

„Ég bið yður auðmjúklega“, sagði hann, „að undirrita aðra skipun þess efnis, að frú Winter sé gefið frelsi. Minnist þess, að það er kona, sem þér hafið svívirt“.

„Farið burt!“ hrópaði Buckingham. „Annars ég og læt setja yður í járn“.

„Þér hríngið ekki!“ sagði Felton og tók sér stöðu fyrir framan borðið, sem bjallan stóð á. „Gætið yðar, herra hertogi — nú eruð þér í herrans höndum!“

„Eða fjandans öllu heldur!“ hrópaði Buckingham og hækkaði röddina án þess þó að kalla beinlínis á mannhjálp.

„Skrifið undir, herra hertogi. Skrifið undir það, að frú Winter sé frjáls allra sinna ferða“, sagði Felton og ýtti öðru skjali til hertogans.

„Eftir yðar skipun! Eruð þér vitlaus maður? Heyrðu, Patrick!“

„Skrifið undir, herra hertogi!“

„Nei, aldrei!“

„Svo — aldrei?“

„Hjálp!“ æpti hertoginn og greip til sverðs síns. En Felton gaf honum ekki ráðrúm til þess að draga sverðið úr slíðrum. Hann bar á sér hnífinn, sem Mylady stakk sig með og sveif nú á hertogann, en í sömu svifum kom Patrick í dyrnar og kallaði:

„Hér er maður frá Frakklandi með bréf“.

„Frá Frakklandi!“ hrópaði Buckingham og sinti nú ekki öðru en þessu bréfi. Þetta notaði Felton sér og rak hnífinn í hann alt upp að skefti.

„Æ, fanturinn þinn!“ æpti Buckingham. „Þú drepur mig!“

„Morð!“ grenjaði Patrick.

Felton leit í kringum sig í snatri. Hann sá að dyrnar stóðu opnar og stökk fram í fremra herbergið, þar sem sendimennirnir frá La Rochelle sátu, hentist út úr því og að stiganum, en í efstu þrepunum hljóp hann beint í fangið á Winter lávarði. Hann sá strax, að Felton var náfölur, augnaráðið æðisgengið og hendur og andlit atað í blóði. Þreif hann þegar fyrir kverkar Felton og hrópaði:

„Þetta vissi ég og giskaði á um seinan. Ó, vei mér vesölum!“

Felton veitti enga mótvörn. Winter lávarður fékk hann varðmönnunum í hendur og fóru þeir með hann fyrst um sinn út á lítinn grashjalla, sem sneri út að hafinu. Því næst skundaði lávarðurinn inn í einkaherbergi Buckinghams.

Þegar maðurinn, sem Felton hafði hitt í anddyrinu, heyrði hávaðann, flýtti hann sér líka inn til hertogans. Lá hann þar á legubekk og studdi hendinni á sárið.

„Laporte“, sagði hertoginn með veikri rödd. „Komið þér með boð frá henni?“

„Já, herra hertogi, en nú er það því miður um seinan“, svaraði þessi trúi sendisveinn Önnu frá Austurríki.

Þei-þei. Laporte! Það getur heyrst til okkar. Láttu engan koma inn Patrick. Æ, fæ ég þá ekki að heyra, hvað hún vill mér? Hamingjan hjálpi mér! Ég er að deyja!“

Hertoginn féll í öngvit.

Nú komu þeir inn í herbergið Winter lávarður, sendimennirnir frá La Rochelle, yfirhershöfðingjarnir og enn fremur aðrir liðsforingjar og ýmsir þjónar Buckinghams. Óp og köll heyrðust um alla höllina og þaðan barst fregnin út um borgina eins og eldur í sinu.

Svo var skotið af fallbyssu til merkis um, að óvæntan og alvarlegan atburð hefði borið að höndum. Winter lávarður reitti hár sitt af sorg og gremju.

„Einni mínútu of seint — einni einustu mínútu!“ hrópaði hann. „Hvílík óttaleg ógæfa!“

Klukkan sjö um morguninn hafði honum verið gert aðvart um, að kaðalstigi héngi niður úr einum hallarglugganum. Hann hljóp þegar inn í herbergi Mylady, en þar var engin manneskja, glugginn opinn og járnstengurnar sorfnar í sundur. Honum flaug í hug aðvörunin, sem d'Artagnan hafði gert honum með sendiboða sínum og greip hann nú áköf hræðsla um líf hertogans, Hann þaut út í hesthús, greip þar fyrsta hestinn, sem fyrir hendi varð og þeysti burt án þess að gefa sér tíma til að leggja á. Hann kom líka nógu fljótt til þess að grípa Felton í stiganum — en ofseint þó!“

Hertoginn var samt ekki örendur. Hann raknaði við aftur og lauk upp augunum og urðu þá allir vonbetri.

„Herrar góðir!“ sagði hann. „Lofið mér að vera einum með Patrick og Laporte. Æ, eruð þér þarna, Winter lávarður! Þetta var bandvitlaus maður, sem þér senduð til mín. Lítið þér á, hvernig hann fór með mig!“

„Ég lít aldrei glaðan dag framar, herra hertogi“, sagði lávarðurinn.

„Það er misskilningur, kæri Winter“, sagði Buckingham og rétti honum hönd sína. „Ég þekki engan mann, sem verðskuldar að vera harmaður alla æfi af öðrum. En lofið okkur nú að vera einum, kæri vin!“

Lávarðurinn gekk burt kjökrandi, en þeir Patrick og Laporte urðu einir eftir hjá hertoganum. Voru nú send boð eftir lækni og hans leitað um alt, en enginn læknir fanst þá í svipinn.

„Þér deyið ekki, herra hertogi — þér skuluð ekki deyja!“ sagði hinn trúi sendimaður Önnu drotningar og kraup á kné við legubekk hertogans.

„Hvað skrifar hún mér?“ stundi Buckingham með veikri rödd. Blóðið streymdi ofan um hann, en hann harkaði af sér eins og hann gat. „Hvað skrifar hún mér? Lesið þér bréfið hennar upp fyrir mér!“

„Ó, herra hertogi!“

„Heyrirðu það, Laporte! Sérðu ekki að það er hver seinastur fyrir mér?“

Laporte braut upp bréfið og hélt því fyrir augum hertogans, en hann reyndi árangurslaust að sjá stafaskil.

„Lestu það, segi ég — mér dimmir fyrir augum og kann ske deyfist heyrnin líka áður en varir og þá dey ég án þess að fá að vita, hvað hún hefur viljað mér“.

Laporte færðist nú ekki undan lengur og las eftirfarandi bréf:

„Herra hertogi! Ég særi yður við alt, sem þér látið mig líða og alt, sem ég hef liðið fyrir yðar sakir síðan ég kyntist yður fyrst, að hætta við þennan herbúnað á hendur Frakklandi, svo framarlega sem þér unnið mér nokkurrar hugarrósemi og að binda skjótan enda á þennan ófrið, en um hann segja menn upphátt, að orsök hans séu trúarbragðadeilur í orði kveðnu, en hafa hitt í flimtingum, að ást yðar til mín sé hin sanna og leynda orsök hans. Þessi ófriður getur eigi að eins leitt alls konar ógæfu yfir Frakkland og England, en jafnframt orðið sjálfum yður til þess skaðræðis, sem ég aldrei mundi geta borið með jafnaðargeði.

Verið var um líf yðar, því að það er setið um það og það mun verða mér kært alt frá þeirri stundu, að ég þarf ekki lengur að telja yður í fjandmanna flokki,

Yðar einlæg Anna“.

Það var eins og Buckingham reyndi að treyna sér lífsþróttinn, meðan þetta bréf var lesið upp og eins og hann yrði fyrir sárum vonbrigðum, þegar því var lokið.

„Eruð þér þá ekki með nein skilaboð til mín frá henni?“ spurði hann.

„Jú, herra hertogi! Drotningin sagði mér að biðja yður að gæta allrar varúðar, því að hún hefði komist að því, að setið væri um líf yðar“.

„Er það alt og sumt?“ spurði Buckingham óþolinmóður.

„Hún bað mig líka að segja yður, að hún elskaði yður æ og æfinlega“.

„Hamingjunni sé lof!“ stundi Buckingham. „Fráfall mitt verður henni þá hugstæðara en fráfall einhvers ókunnugs manns“.

Laporte gat ekki varist tárum.

„Patrick“, sagði hertoginn. „Fáðu mér skrínið, sem demantarnir eru geymdir í“.

Patrick fékk honum skrínið og kannaðist Laporte þegar við, að það hafði verið í eigu drotningar.

„Fáðu mér líka litla þykksilkisveskið hvíta, sem fangamark hennar er saumað á með perlum“.

Patrick hlýddi því.

„Lítið á, Laporte! Þetta eru einu minjarnar, sem ég á um hana. Þér skuluð færa Hennar Hátign þær og sem seinustu kveðju mína skuluð þér taka með yður — —“

Hann litaðist um í herberginu, en húm dauðans var þegar tekið að færast yfir hann, svo að hann kom ekki auga á annað en hnífinn, sem dottið hafði úr hendi Feltons og var blaðið atað í blóði hertogans.

— — „skuluð þér taka með yður þennan hníf“, sagði hertoginn eg tók í höndina á Laporte.

Enn þá entist honum styrkur til þess að láta veskið og hnífinn ofan í silfurskrínið. Svo gerði hann Laporte merki um, að nú gæti hann ekki talað lengur — og að því búnu fékk hann krampateygju, sem hann gat ekki ráðið við og valt af legubekknum ofan á gólfið.

Patrick rak upp hátt hljóð.

Buckingham reyndi að brosa í síðasta sinn, en dauðinn fór á hann og stirðnaði brosið á vörum hans.

Í þessum svifum kom líflæknir hertogans á harða hlaupum og óttasleginn mjög. Hann hafði verið kominn fram á aðmírálsskipið og þar fanst hann loksins. Hann gekk að hertoganum, greip um úlnlið hans og hélt um hann nokkra stund en lét hann svo falla niður.

„Hér er ekki um neina hjálp að ræða — hann er dauður“, sagði hann.

„Dauður!“ æpti Patrick. „Er hann dauður!“

Við þetta óp ruddust menn inni í herbergið og sló felmtri á alla.

Jafnskjótt sem Winter Lávarður var þess fullviss, að Buckingham væri örendur, hljóp hann til Feltons, sem varðmennirnir geymdu enn á grashjallanum.

„Ókindin þín!“ kallaði hann til hins unga manns, sem nú hafði náð aftur sinni fyrri rósemi og stillingu. „Hvað hefur þú gert, ókindin þín?“

„Ég hef hefnt mín“, svaraði Felton.

„Hefnt þín!“ sagði lávarðurinn. „Segðu heldur, að þú hafir verið verkfæri í höndunum á þessum kvennskratta. En nú sver ég þess eið, að þetta ódáðaverk skal líka verða hennar seinasta“.

„Ég veit ekki hvað þér eigið við“, svaraði Felton rólega „og heldur ekki, um hvern þér eruð að tala. Ég vó Buckingham vegna þess, að hann hafði tvívegis neitað, í yðar eigin áheyrn, að gera mig að höfuðsmanni. Ég hegndi honum fyrir rangsleitni hans — það er alt og sumt.

Winter lávarður stóð orðlaus og horfði á, að varðmennirnir lögðu Felton í fjötra. Hann vissi ekki, hvað hann ætti að hugsa um aðra eins þverúð.

Samt var einn hlutur, sem Felton gat ekki áttað sig á. Í hvert skifti, sem gengið var um, hélt þessi einfeldnislegi Púrítani, að þar kæmi Mylady til þess að fleygja sér í faðm hans, ákæra sjálfa sig og sæta sömu kjörum og hann.

En alt í einu hrökk hann við og starði út á hafið, sem blasti við grashjallanum. Líklega hefðu aðrir ekki séð þar neitt markvert, en hin skörpu sjómannsaugu hans sáu þar blika á seglin á skipinu á leið þess til Frakklands. Hann náfölnaði og studdi hendinni á hjartastað — nú fyrst skildist honum það, að hann var svikinn og á tálar dreginn.

„Viljið þér gera seinustu bón mína?“ spurði hann lávarðinn.

„Hver er hún ?“ spurði lávarðurinn.

„Að segja mér hvað klukkan er“.

„Hana vantar tíu mínútur í níu“, sagði lávarðurinn, er hann hafði litið á úrið sitt.

Mylady hafði þá farið hálfum öðrum tíma áður en umtalað var. Hún hafði skipað að létta akkerum jafnskjótt, sem hún heyrði fallbyssuskotið, er tilkynti hinn sorglega og mikilsverða atburð.

Og nú skreið skipið þarna fyrir fullum seglum og var þegar komið langt frá landi.

„Það er guðs vilji“, sagði hann með allri rósemi hins sanntrúaða, en samt gat hann ekki haft augun af hinu hverfandi skipi. Winter lávarður tók eftir því, hvert hann horfði og grunaði, hvað honum var innan brjósts.

„Þú mátt þola hegninguna einn, vesali maður“, sagði hann — „þola hana aleinn fyrst um sinn, en ég sver það við minningu bróður míns, sem mér var mjög hugþekkur, að sú sem þér er meðsek skal heldur ekki fá umflúið refsivönd laganna í þetta sinn“. Felton drap höfði og svaraði engu, en Winter lávarður gekk frá honum og hélt niður til hafnarinnar.

XI. Á Frakklandi.

Þegar Karl fyrsti Bretakonungur, frétti dauða Buckinghams, óttaðist hann fyrst og fremst, að þessi sviplegi atburður mundi draga hug og dug úr La Rochelle-íbúum. Richelieu segir svo frá í æfiminningum sínum, að konungur hafi í lengstu lög reynt að leyna þá því, sem gerst hafði. Hann lét loka öllum höfnum ríkisins og gætti þess vel, að ekkert skip kæmist burt fyr en floti sá, er Buckingham hafði herbúið, var lagður úr höfn fyrir nokkru og sjálfur tókst hann á hendur, að sjá um burtsigling hans. Og svo var þessum varúðarreglum strengilega fylgt, að sendiherra Dana er kvatt hafði kóng og prest, var haldið aftur á Englandi og sömuleiðis sendiherra Hollendinga, er átti að fara til Vliessingen með Austur-Indiaskip, sem Karl fyrsti varð að skila Hollendingum aftur.

En með því að honum hafði ekki hugkvæmst að láta þetta boð út ganga fyr en mörgum tímum eftir sjálfan viðburðinn, eða þegar komið var langt fram á dag, þá voru þegar tvö skip lögð frá landi. Á öðru þeirra var Mylady, eins og sagt hefur verið, því að hún hafði fengið grun um, hversu komið var og sá grunur hennar styrktist þegar hún sá svarta veifu blakta á stórsiglu aðmírálsskipsins. Það segir seinna frá því, hver var á hinu skipinu og hvernig það komst út af höfninni.

Meðan þetta gerðist, bar fátt og lítið til tíðinda í umsáturshernum við La Rochelle. Konungi sárleiddist eins og raunar alt af, en kann ske fremur í herbúðunum en annarstaðar. Hann ásetti sér því, að halda messu Lúðvíks helga í Sant-Germain og bað kardínálann að lána sér tuttugu skyttuliða til fylgdar. Kardínálinn varð fúslega við þeirri beiðni hans og konungur lofaði að koma aftur til herbúðanna um miðjan septembermánuð.

Herra de Tréville bjóst því til ferðar og lét hina fjóra félaga og vini sína auðvitað vera með í förinni þar eð hann vissi, að þá fýsti mjög að koma til Parísar aftur, án þess þó að þekkja aðalástæðu þeirra til þess.

Tréville tilkynti þeim félögum þetta litlu síðar, enda sagði hann þeim það fyrstum manna og þóttist d'Artagnan þá ekki nógsamlega geta lofað hamingju sína fyrir það, að kardínálinn hafði sýnt honum þá velvild, að veita honum upptöku í skyttuliðið, því að öðrum kosti hefði hann orðið að verða eftir í herbúðunum meðan félagar hans voru burtu. Þess þarf ekki að geta, að löngun hans til þessarar Parísarferðar stafaði af þeirri hættu, sem hann vissi að mundi vofa yfir frú Bonacieux ef fundum þeirra Mylady og hennar, hins argasta óvinar frú Bonacieux, skyldi bera saman í klaustrinu í Bethune.

Sökum þess hafði Aramis eins og áður er sagt, undir eins skrifað Maríu Michon, saumakonu í Tours, og beðið hana að útvega frú Bonacieux leyfi drotningar til þess að fara úr klaustrinu og leita sér hælis í Lóthringen eða Belgíu. Ekki stóð lengi á svarinu og viku síðar fékk Aramis svolátandi bréf:

„Kæri frændi!

Hér með fylgir leyfi systur minnar til þess að
taka stúlkuna okkar úr klaustrinu í Bethune, fyrst að
þér virðist að vistin þar muni ekki vera henni sem
hollust. Systir mín veitir þetta leyfi með glöðu geði,
því að henni þykir mjög vænt um stúlkuna og vill
gjarna vera henni innan handar framvegis.

Með kærum kveðjum
María Michon“.

Bréfi þessu fylgdi svohljóðandi fyrirskipun:

„Príóressunni í Bethune-klaustrinu ber að fá þeim, sem þetta skilríki sýnir, í hendur hina ungu stúlku, sem ég hef beðið klaustrið að geyma og varðveita um hríð.

Louvre 10. ágúst 1628
Anna“.

Það lætur að líkindum, að þessi frændsemi Aramis við saumakonu, sem kallaði drotninguna systur sína, hafi oft og tíðum verið aðhlátursefni þeirra félaga. Aramis kafroðnaði stundum út undir eyru, einkum þegar Porthos var að glensa um þetta með allfrekum orðum ef svo bar undir og varð það til þess, að Aramis bað félaga sína að hætta því gamni algerlega, ella mundi hann ekki tíðar fara þess á leit við frænku sína að hafa nokkur afskifti af málum þeirra.

Þeir félagar hættu þá öllu gaspri um Maríu Michon, enda höfðu þeir fengið það, sem þeir vildu — leyfi til að taka frú Bonacieux úr Karmelítaklaustrinu í Bethune. Raunar kom þeim þetta leyfi að litlu haldi meðan þeir voru bundnir við herbúðirnar við La Rochelle, á öðru landshorni að heita mátti. D'Artagnan hafði líka ásett sér að biðja Tréville um fararleyfi, þá en kom fregnin um Parísarferð konungs og að þeir fjórir ættu að verða í fylgd hans.

Þessi fregn gladdi þá stórum og varð nú uppi fótur og fit. Þeir sendu þjóna sína á undan með farangurinn og lögðu af stað um morguninn. Kardínálinn fylgdi Hans Hátign á leið og skildust þeir síðan með allri blíðu.

Konungur ætlaði sér að vera kominn til Parísar tuttugasta og þriðja og hraðaði því för sinni sem mest hann mátti, en tók sér þó áningarstað við og við sér til hvíldar og skemtunar og horfði þá á fuglaveiðar með veiðihaukum, er hann jafnan hafði mikið yndi af. Af þessum tuttugu skyttuliðum, sem fylgdu honum, voru sextán, sem undu vel þessum viðstöðum, en fjórir bölvuðu þeim í sand og ösku. Einkum kvartaði d'Artagnan um sífelda suðu fyrir eyrunum og skýrði Porthos það á þessa leið:

„Mjög tigin kona hefur sagt mér, að suða fyrir eyrum merkti það, að verið væri að skrafa um mann einhverstaðar“.

Loks komust þeir til Parísar aðfaranótt tuttugasta og þriðja. Konungur þakkaði Trèville fylgdina og leyfði honum að gefa fylgdarliðinu orlof alt að fjórum dögum með því skilyrði, að enginn fylgdarmanna léti sjá sig á opinberum stöðum. Brot gegn því skyldu varða fangelsi.

Þeir félagar voru, sem geta má nærri, hinir fyrstu, sem beiddust orlofs. Athos hafði auk heldur tekist að fá það lengt, svo að þeir fengu sex daga og tvær nætur til sinna umráða.

„Nei, bíðum nú við!“ sagði d'Artagnan með sinni vanalegu bjartsýni, „Þetta finst mér nú heldur vel í lagt! Ég get farið til Bethune á tveim dögum — reyndar með því að sprengja tvo eða þrjá hesta, en það gerir nú minna til. Ég hef kappnóg af peningum. Þar fæ ég príóressunni boðskap drotningar og flyt blessunina mína hvorki til Lóthringen eða Belgíu, heldur beint til Parísar, því að þar er langbesti geymslustaðurinn, einkum meðan kardínálinn dvelur við La Rochelle. Síðar getum við hagað þessu eins og okkur best þykir með tilstyrk drotningarinnar, þegar umsátinni verður lokið og við komum aftur úr leiðangrinum. Þið haldið því kyrru fyrir hér og farið ekki að leggja þetta á ykkur að óþörfu. Við Planchet getum sem best skroppið þetta einir okkar liðs“.

Þessu svaraði Athos mjög stillilega:

„Við höfum líka peninga. Ég er ekki búinn að drekka út minn part af því, sem okkur áskotnaðist fyrir demantinn, og Porthos og Aramis eru heldur ekki búnir að éta sinn part út. Við getum því líka sprengt nokkra hesta. En heyrðu nú, d'Artagnan“, bætti hann við í svo alvarlegum og hátíðlegum rómi, að d'Artagnan féll allur ketill í eld. „Þú verður vel að gæta þess, að Bethune er einmitt sá staðurinn, þar sem kardínálinn hefur mælt sér mót með þessari konu, sem alt af hlýst eitthvað ilt af, hvar sem hennar verður vart. Ef þú ættir fjórum mönnum að mæta, þá væri ég óhræddur um ykkur Planchet tvo eina, en fyrst að þessi kona er með í leik, þá skulum við fara allir saman og mun þó öllu til skila haldið, að við fjórir, eða átta með þjónum okkar, verði nægur liðsafli“.

„Þú gerir mig logandi hræddan, Athos“, sagði d'Artagnan. „Mikil ósköp! Hvað er það helst, sem þú óttast?“

„Alt“, sagði Athos.

D'Artagnan leit framan í félaga sína og voru þeir allir jafnórólegir á svipinn og Athos. Eyddu þeir svo ekki fleiri orðum að þessu, en þeystu þegar af stað á harða spretti.

Að kvöldi þess tuttugasta og fimta komu þeir til Arras³. D'Artagnan fór af baki fyrir utan veitingahúsið „Gullherfið“ og ætlaði að fá sér glas af víni, en í sama bili kom þar út maður, sem hafði verið að hvíla sig þar, sté á hest sinn og þeysti eftir veginum til Parísar. Rétt í því, að hann var að skreppa út úr hliðinu, kom vindþota, lyfti upp yfirhöfn hans stórri og þykkri, þó að þetta væri um hásumarið og var nærri búin að feykja af honum hattinum. Hann gat þó haldið í hattinn og þrýsti honum skjótlega ofanundir augu.

D'Artagnan gætti vel að manninum, brá litum og setti glasið frá sér.

„Hvað gengur að yður, herra?“ spurði Planchet. — „Hæ, heyrið þið þarna! Húsbóndanum er að verða ilt!“

Hinir þrír komu hlaupandi að vörmu spori. En d'Artagnan kendi sér einskis meins, heldur hljóp að hesti sínum, en hinir öftruðu honum.

„Jájá! Hvern skrattann ætlarðu nú að þjóta?“ spurði Athos.

„Það er hann!“ æpti d'Artagnan, náfölur af reiði og kófsveittur. „Það er hann — látið mig elta hann!“

„Hvaða hann?“ spurði Athos.

„Hann — maðurinn“.

„Hvaða maður?“

„Þessi mannskratti, sem er minn vondi andi og ég skal alt af rekast á, þegar einhver ógæfa vofir yfir mér. Hann, sem var í för með þessari hræðilegu konu í fyrsta skifti, sem ég hitti hana — hann, sem ég sá sama morguninn, sem frú Bonacieux var numinn brott. Ég sá hann líka núna — það var hann. Ég kannaðist við hann þegar hatturinn ætlaði að fjúka af honum.

„Það var skrítinn skolli“, sagði Athos hugsandi.

„Á bak, á bak! Við skulum elta hann! Við getum náð honum enn!“ sagði d'Artagnan.

„Kæri vin!“ sagði Athos. Gættu að því, að hann ríður í gagnstæða átt við okkur og að hann er á óþreyttum hesti, en hestar okkar nærri uppgefnir. Þetta yrði því ekki til annars en að sprengja okkar hesta að þarflausu og gagnslausu. Láttu manninn eiga sig, d'Artagnan — við skulum hugsa um það eitt, að hjálpa frú Bonacieux“.

„Hæ, herra, halló!“ hrópaði hestastrákur einn og hljóp af stað á eftir ókunna manninum. „Hæ-hó! Hér er pappírsmiði, sem fauk út úr hattinum yðar“.

„Heyrðu góði minn!“ sagði d'Artagnan. „Fáðu mér miðann! Ég skal láta þig fá tíu franka gullpening fyrir hann“.

„Gerið svo vel, herra — hér er miðinn! sagði strákurinn og fór inn í hesthúsið aftur, himinglaður yfir þessari höfðinglegu borgun. D'Artagnan fletti miðanum sundur og leit á hann.

„Núnú?“ sögðu félagar hans og þyrptust að honum.

„Það stendur bara eitt orð á honum“, sagði d'Artagnan.

„Jú, en það er nafn á einhverjum bæ eða þorpi“, sagði Aramis.

„Armentiéres, sagði Porthos og leit á miðann. — „Þann bæ þekki ég ekki“.

„En þetta er skrifað með hennar hönd!“ sagði Athos.

„Komum svo og látum okkur geyma miðann vel“, sagði d'Artagnan. Kann ske að ég hafi ekki samt sem áður látið gullpeninginn til einskis. Á bak nú!“

Þeir keyrðu hestana sporum og riðu í loftinu áleiðis til Bethune.

XII. Karmelítaklaustrið í Bethune.

Það virðist mega benda á einskonar fyrirhugun á æfiferli allra stórglæpamanna, er lætur þá sigrast á hvers konar hættum og hindrunum alt þangað til því endimarki er náð, sem forsjónin hefur sett óhæfuverkum þeirra, þegar mælir synda þeirra er fullur orðinn.

Svo var þessu varið með Mylady. Hún sigldi ótrauð innan um beitiskip tveggja þjóða og komst heilu og höldnu til Boulogne. Þegar hún kom til Portsmouth, þóttist hún vera ensk og hafa orðið að flýja frá La Rochelle vegna trúarbragða-ofsókna á Frakklandi. Og þegar hún kom til Boulogne nokkru seinna, lést hún vera frönsk og ekki hafa getað haldist við í Portsmouth vegna haturs þess, sem Engiendingar legðu á Frakka.

Annars var Mylady mestur og bestur fararbeini í fegurð sinni, tíguleik og örlæti á fé. Gamall hafnarvörður heilsaði henni brosandi og kysti á hönd hennar og slepti henni svo við frekari spurningar og eftirgrenslanir, en annars stóð hún ekki lengur við í Boulogne en á meðan hún skrifaði eftirfarandi bréf og kom því í póstinn:

„Til hans Hágöfgi, Richelieu kardínála, í herbúðunum við La Rochelle.

Yðar hágöfgi getur verið áhyggjulaus. Hertoginn af Buckingham kemur ekki til Frakklands.

Boulogne að kvöldi þess 25.
Mylady.

ES.

Eftir umtali við Yðar Hágöfgi fer ég til Karmelítaklaustursins í Bethune og bíð þar eftir frekari ráðstöfunum“.

Sama kvöldið lagði Mylady af stað. Þegar nóttin datt á, leitaði hún sér gistingar í veitingahúsi einu. Klukkan fimm morguninn eftir hélt hún ferðinni áfram og þrem tímum síðar kom hún til Bethune.

Hún lét vísa sér leið til Karmelítaklaustursins og gekk þegar inn í það. Príóressan tók við henni sjálf. Mylady sýndi henni meðmælabréf frá kardínálanum og var henni síðan vísað til herbergis og reiddur fram matur handa henni.

Alt sem á undan var gengið, var nú horfið úr huga þessarar konu. Hún hugsaði eingöngu til framtíðarinnar og þeirra stórkostlegu launa, sem kardínálinn hafði heitið henni. Hún hafði unnið honum með elju og ástundun og með slíkri lægni og varúð, að nafn hans kom aldrei við sögur, hvað sem í skarst og á hverju sem valt. Þessar sífeldu ástríður, nýjar og nýjar, sem ásóttu hana, gerðu líf hennar einna líkast þessum svörtu og eldbryddu óveðursskýjum, sem þjóta yfir jarðarbeltið og valda hvarvetna dauða og tortímingu.

Að máltíðinni lokinni kom príóressan inn til hennar. Í klaustrum ber fátt til tíðinda og lítið er þar um gleðskap og lék príóressunni því mikill hugur á að kynnast þessum nýja gesti sínum.

Mylady vildi koma sér í mjúkinn hjá príóressunni, enda veitti henni það því léttara, sem hún að ýmsu leyti bar af flestum konum. Hún var alúðleg og töfrandi og heillaði príóressuna með fjörlegum samræðum og yndisleik þeim, sem prýddi alt viðmót hennar og framgöngu.

Príóressan var aðalsmannsdóttir og hafði einkum skemtun af alls konar sögum úr hirðlífinu, en sögur þær berast sjaldan út að landamærum og enn sjaldnar inn fyrir klaustursmúrana, því að á þeim brotna bylgjur og hafrót lífsins storma og æsinga.

En Mylady voru hins vegar gjörkunnar allar krókaleiðir og sniðgötur hirðarinnar, því að um fimm eða sex ára skeið hafði hún margoft átt leið um þær. Hún tók að skemta abbadísinni með sögum um margvísleg vélabrögð hirðfólksins og yfirdrepsskap konungs, hún þuldi henni öll hneykslismál hirðgæðinganna, karla sem kvenna og kannaðist abbadísin við nöfn þeirra flestra. Einnig drap hún lauslega á ástafar drotningarinnar og Buckinghams og lét alt af dæluna ganga í von um að fá abbadísina til þess af leggja orð í belg.

En abbadísin lét sér nægja að hlusta á og brosa, en sagði ekki nokkurt orð. Mylady sá, að henni var skemtun að þessu og hélt áfram tali sínu, en vék því nú smátt og smátt að kardínálanum.

En þá komst hún í bobba, því að hún vissi ekki, hvort abbadísin fylgdi konungi eða kardínálanum að málum. Fór hún því bil beggja, en abbadísin var enn varkárari og lét sér nægja að hneigja sig djúpt, í hvert skifti, sem kardínálinn var nefndur.

Mylady fór að halda, að sér mundi leiðast í klaustrinu og ásetti sér því, að vera ekki út af eins orðvör til þess að komast strax eftir því, hvað hún mætti leyfa sér. Hún ætlaði að reyna að komast eftir því, yfir hverju abbadísin byggi og fór nú að halla á kardínálinn, fyrst með hægð, en síðan öllu djarflegar og sagði nú bæði frá kunningsskap kardínálans við frú d'Aiguillon, Marion de Lorme og ýmsar aðrar konur.

Abbadísin hlustaði á með athygli, lifnaði öll við og fór að brosa.

„Þetta líkar henni“, hugsaði Mylady, „og ef hún fyllir flokk kardínálans, þá fylgir því ekkert ofstæki að minsta kosti“.

Því næst fór hún að tala um ofsóknir kardínálans gegn óvinum hans. Abbadísin gerði að eins krossmark fyrir sér, en mælti hvorki með eða móti.

Þetta styrkti þá skoðun Mylady, að abbadísin mundi frekar fylgja konungi að málum en kardínálanum. Mylady hélt því áfram og varð æ djarfmæltari.

„Mér er harla ókunnugt um þetta alt saman“, sagði abbadísin loksins. „En þó að við hér í klaustrinu höfum ekkert af hirðlífinu að segja eða hávaða heimsins og skarkala, þá höfum við þó einnig hér séð sorgleg dæmi þess, sem þér eruð að segja frá. Hér er ung nunna, nú sem stendur, sem hefur orðið hart úti vegna haturs kardínálans og ofsókna hans“.

„Ung nunna!“ sagði Mylady. „Vesalings stúlkan! Ég vorkenni henni sannarlega!“

„Já, vissulega er hún aumkvunarverð. Fangelsi, misþyrmingar og hótanir — alt þetta hefur hún mátt þola. En kardínálinn hefur kann ske haft fulla ástæðu til að fara þannig að. Raunar lítur hún út eins og engill, en oft er flagð undir fögru skinni“.

„Gott og vel!“ hugsaði Mylady. „Hver veit nema hér sé eitthvað að hnýsast eftir — ég er ágætlega fyrirkölluð núna til þess“.

Hún setti upp mesta sakleysissvip og sagði:

„Æ-já! Ég held að ég kannist við það! Það er gamalt mál, að ekki sé alt sem sýnist og að ekki beri að dæma eftir útlitinu, en hverju á þá að treysta, ef ekki má treysta fegurstu skepnu skaparans? Það má vera, að ég láti villa mér sjónir alla mína æfi, en alt fyrir það get ég ekki annað en trúað hverri manneskju, sem býður af sér góðan þokka og mér geðjast vel að“.

„Yður þykir þá ekki ósennilegt, að þessi unga nunna kunni að vera saklaus?“

„Kardínálinn ofsækir ekki afbrotamenn“, sagði Mylady. „En til eru þeir mannkostir, sem finna minni náð fyrir hans augum en misgerðirnar“.

„Með yðar leyfi að segja“, kæra frú“, sagði abbadísin, „þá er ég mjög hissa“.

„Hissa á hverju?“

„Á þessu tali yðar“.

„Hvað finst yður undarlegt við það?“ spurði Mylady brosandi.

„Þér hljótið að vera vinur kardínálans, fyrst að hann hefur vísað yður hingað og samt — —“

„Og samt tala ég illa um hann?“ bætti Mylady við.

„Já — að minnsta kosti talið þér ekki vel um hann“.

„Það kemur til af því, að ég er ekki vinur hans, heldur einn af þeim sem hann ofsækir“.

„En hvað á þá þetta meðmælabréf að þýða, sem hann lét yður færa mér?“

„Það er ekki annað en skipun um að hafa mig í eins konar varðhaldi, þangað til að hann lætur einhvern af þjónum sínum sækja mig“.

„En hvers vegna flýðuð þér þá ekki?“

„Hvert hefði ég átt að flýja?“ sagði Mylady. „Haldið þér, að það sé nokkur sá afkimi veraldarinnar til, að armur hans nái ekki þangað? Það hefði kann ske ekki verið óhugsanlegt, hefði ég verið karlmaður, en hvað má vesöl kona sín? Hefur þessi unga nunna, sem þér voruð að minnast á, nokkurn tíma reynt að flýja?“

„Nei, það hefur hún ekki, en það er nú öðru máli að gegna með hana. Ég held að það séu einhver ástamál, sem binda hana við Frakkland“.

„Jæja — það getur þá verið henni ofurlítil huggun“, sagði Mylady og stundi.

„Þér eruð þá ofsótt og ógæfunni ofurseld?“ sagði abbadísin.

„Æ-já!“ svaraði Mylady.

Abbadísin ókyrðist nú, eins og henni hefði dottið eitthvað nýtt í hug.

„Þér eruð þó væntaniega ekki fjandsamleg vorri trú?“ sagði hún.

„Ég!“ sagði Mylady. „Að ég sé mótmælandi! Nei, eins og guð er uppi yfir okkur, þá er ég vissulega katólskrar trúar“.

„Jæja!“ sagði abbadísin brosandi. „Þá þurfið þér engu að kvíða, hvað það snertir. Þetta klaustur skal ekki verða yður þungbært fangelsi, heldur skulum við gera alt, sem í okkar valdi stendur til þess að þér getið unað fangavistinni vel. Það er sætt sameiginlegt skipsbrot, segir máltækið, og hér munuð þér hitta píslarnaut — ungu stúlkuna, sem ég mintist á, en hún hefur víst orðið fyrir einhverjum vélabrögðum hirðarinnar. Hún er indæl og elskuleg stúlka“.

„Hvað heitir hún?“

„Það er mjög tigin persóna, sem bað mig fyrir hana og sagði, að hún héti Ketty, en ég hef ekki grenslast eftir ættarnafni hennar“.

„Ketty!“ sagði Mylady. „Eruð þér viss um það?“

„Að hún nefnist því nafni? Já, það er ég. Kann ske að þér kannist eitthvað við hana?“

Mylady brosti að þeirri hugmynd sinni, að þetta kynni að vera sama stúlkan, sem áður var herbergisþerna hennar. En minningin um Ketty ýfði upp hennar gömlu sár og harma og færðist hún þegar í hefndarhug. En svo setti hún strax upp aftur sama alúðar og velvildarsvipinn.

„Hve nær fæ ég að sjá þessa ungu stúlku“, sagði hún. „Mér er strax orðið hlýtt til hennar“.

„Þér fáið að sjá hana í kvöld — eða undir eins, ef þér viljið það heldur“, sagði abbadísin. „En nú hafið þér verið fjóra daga á ferðalagi, eftir því sem þér segið sjálf og voruð ferðbúin klukkan fimm í morgun. Þér hljótið því að þarfnast hvíldar. Nú skuluð þér leggjast fyrir og sofa og svo vekjum við yður um miðjan daginn“.

Mylady þáði boð príóressunnar, enda þótt hún vel hefði getað verið án svefns, því að nú sá hún hilla undir nýtt æfintýri og það var hinum vélráða huga hennar hressing og styrkur. En hún var búin að reyna svo margt og mikið seinustu tvær vikurnar, að sál hennar þráði hvíldina þó að líkaminn væri óbilandi. Hún yfirgaf því abbadísina, lagðist upp í rúm, en hefndarhugur sá, sem nafnið á Ketty hefði vakið hjá henni með ómótstæðilegu afli, vaggaði henni mjúklega í værð. Hún fór að hugsa um þetta ótakmarkaða athafnafrelsi, sem kardinálinn hafði heitið henni að launum, ef hún ræki erindi sitt vel og með góðum árangri — og sá árangur var fenginn! D'Artagnan var nú algerlega ofursedur henni!

Það var aðeins eitt, sem olli henni áhyggjum og það var endurminningin um mann hennar, de la Fére greifa, sem hún hafði haldið að væri dauður, en sem hún hafði hitt aftur undir nafninu Athos, einkavin d'Artagnans. En fyrst að hann var einkavinur d'Artagnans, þá hlaut hann líka að hafa verið í vitorði með honum um öll þau glæpafyrirtæki, sem d'Artagnan hafði framkvæmt í þágu drotningarinnar og sem hvað eftir annað komu kardínálanum í stökustu vandræði. Og þar sem Athos var einkavinur d'Artgnans, þá var hann um leið fjandmaður kardínálans og henni hlaut að takast á endanum að koma honum í sömu snöruna, sem hún ætlaði sér að herða að hálsi hins unga skyttuliða.

Allar þessar glæsilegu vonir og framtíðarhorfur voru henni til yndis og ánægju og leið ekki á löngu að hún féll í væran svefn.

Hún vaknaði aftur við þýðan og þægilegan málróm. Opnaði hún þá augun og sá abbadísina ásamt ungri stúlku, bjarthærðri og hörundsmjúkri með ljómandi falleg augu, sem horfðu á hana með velvild og nokkurri forvitni.

Hún kannaðist ekkert við andlitið á þessari ungu stúlku. Virtu þær hvora aðra fyrir sér með stakri athygli um leið og þær skiftust á kurteisiskveðjum. Báðar voru þær forkunnar fagrar, en þó sín með hvoru móti og Mylady brosti þegar hún sá, að hún var hinni miklu fremri að fyrirmensku og höfðingjabrag. En það var aðgætandi, að nunnubúningurinn, sem hin unga stúlka bar, var ekki sem best fallinn til þess að láta líkamsfegurð hennar og vaxtarprýði njóta sín til fullnustu.

Litlu síðar varð abbadísin að fara til tíða og urðu þær þá einar eftir, nunnan og Mylady. Reyndar ætlaði nunnan að fara líka, en Mylady kallaði á hana.

„Farið þér ekki frá mér svona undir eins“, sagði hún. „Ég er naumast búin að sjá yður og ég bjóst hálfvegis við, að þér munduð stytta mér stundir meðan að ég dveldi hér“.

„Ég skal ekki fara“, svaraði nunnan, „en ég hélt að ég mundi gera yður ónæði“.

„Nei, það er síðar en svo, að þér gerið mér ónæði“, sagði Mylady og benti henni á stól við rúmið.

„Þetta vill annars leiðinlega til“, sagði nunnan.

„Nú er ég búin að vera hér í heilt missiri og hef ekkert haft mér til dægrastyttingar, og svo komið þér og hefðuð orðið mér til sannrar ánægju, en þá stendur svo á, að ég fer líklega bráðlega héðan úr klaustrinu“.

„Það er svo!“ sagði Mylady. „Farið þér bráðlega héðan?“

„Já, það vona ég að minsta kosti“, svaraði nunnan og dró enga dul á ánægju sína.

„Ég hef víst heyrt einhvern ávæning um það, að þér hafið orðið fyrir ofsóknum kardínálans“, hélt Mylady áfram. Þess betur ættum við að una okkur saman“.

„Það er þá satt, sem príóressan var að segja, að þér séuð ein af þeim, sem þessi kardínálaskömm getur ekki látið í friði“.

„Þei-þei!“ sagði Mylady. „Við skulum ekki fara slíkum orðum um hann — ekki einu sinni hér á þessum stað. Öll mín ógæfa stafar af því, að ég hafði um hann hér um bil sömu orðin og þér við konu, sem ég hélt að væri besta vinkona mín, en hún sveik mig í trygðum. Ætli að því sé eins varið með yður?“

„Nei“, svaraði nunnan, „Ég geld trygðar minnar — trygðar minnar og trúfesti við konu sem mér þótti svo vænt um, að ég hefði gjarna lagt lífið í sölurnar fyrir hana.

„Og svo hefur hún auðvitað svikið yður?“

„Ég gerði henni svo rangt til að halda það um tíma, en nú fyrir skemstu fékk ég fullar sannanir fyrir því, að svo var ekki og fyrir það er ég Forsjóninni þakklát. Mig hefði tekið það ákaflega sárt, hefði hún brugðist mér. En það virðist svo sem þér getið farið allra yðar ferða og flúið, hvenær sem yður sýnist“.

„Hvert ætti ég að flýja, félaus og vinum horfin, á mér ókunnugu landshorni og öllum manneskjum ókunnug hér?“

„Vinum horfin! Yður mun aldrei verða vinafátt, hvar sem þér farið — þér, sem eruð svo góðleg og fögur“.

„Þrátt fyrir það er ég nú samt ekki annað en ofsóttur einstæðingur“, sagði Mylady.

„Þér verðið umfram alt að treysta Forsjóninni“, sagði nunnan. „Sá dagur kemnr, að vér munum umbun hljóta fyrir þau góðverk, sem vér höfum gert og vera kann að yður snúist það til gæfu að hafa hitt mig þótt ég sé vanmáttug og umkomulítil. Því að komist ég héðan burt, þá á ég það að þakka voldugum vinum og velunnurum, sem ekki munu telja eftir sér að rétta yður hjálparhönd þegar þeir hafa séð mér borgið“.

„Ég var að segja, að ég væri einstæðingur“, sagði Mylady, „og gekk þó raunar fram hjá fáeinum kunningjum mínum í hárri stöðu, því að þeim stendur einnig ótti af kardínálanum. Jafnvel drotningin sjálf þorir ekki að ganga í herhögg við hann og ég gæti nefnt dæmi þess að Hennar Hátign, þrátt fyrir einlægan vilja, hefur oftar en einu sinni neyðst til að ofurselja reiði kardínálans þá menn, sem henni hafa verið innan handar“.

„Þér megið trúa mér til þess, kæra frú, að það getur vel hafa virst svo, sem drotningin hafi brugðist þeim mönnum. En það er ekki alt sem sýnist, og þess frekar sem þeir menn eru ofsóttir, þess meira hugsar hún um þá, enda fá þeir oftsinnis órækar sannanir fyrir því þegar þá varir minst“.

„Ójá, því get ég vel trúað“, sagði Mylady. Drotningin er hjartagóð manneskja“,

„Jæja — Þér hljótið þá að þekkja eitthvað til hinnar fögru og göfuglyndu drotningar fyrst að yður farast svo orð um hana“, sagði nunnan.

„Jú, raunar þekki ég ekki Hennar Hátign persónulega, en ég hef komist í kynni við ýmsa nánustu vini hennar“, svaraði Mylady. „Ég þekki herra Putange⁴ og herra Tréville og herra Dujart⁵ hef ég kynst á Englandi“.

„Þekkið þér herra de Tréville?“ spurði nunnan með ákafa.

„Já, ég þekki hann mjög vel, meira að segja“.

„Höfuðsmann skyttuliða konungs?“

„Já“, sagði Mylady.

„Jæja — þá er ekki hætt við öðru en að við kynnumst fljótlega og verðum vinkonur ef til vill“, sagði nunnan, „En fyrst að þér þekkið herra de Tréville, þá hafið þér auðvitað komið heim til hans?“

„Já, oft og mörgum sinnum“, svaraði Mylady og fann ekki ástæðu til að vera að klípa af lýginni þegar hún var einu sinni byrjuð á henni.

„Þá hafið þér eflaust hitt þar einhverja af skyttuliðum hans?“

„Já, alla þá, sem hann er vanur að bjóða heim til sín“, svaraði Mylady og fór nú að fylgja þessu samtali þeirra með allmiklum áhuga.

„Nefnið þér mér einhverja þá, sem þér þekkið — það kemur þá líklega upp úr kafinu, að ég á einhverja vini meðal þeirra“.

„Nú-jæja“, sagði Mylady hálf vandræðalega. „Ég þekki til dæmis herra Souvigny, herra Courtviron og herra Férussac“.

„Þekkið þér ekki aðalsmann, sem Athos heitir?“

Mylady hvítnaði upp, svo að lökin í rúminu voru varla hvítari og reyndi að stilla sig sem best hún gat, en samt gat hún ekki varist því að reka upp lágt hljóð, greip um höndina á nunnunni og starði á hana ofboðslega.

„Hvað gengur að yður? O, hvað er þetta! Hef ég orðið til þess að segja eitthvað, sem yður mislíkar?“ spurði nunnan allskelkuð.

„Nei, ekki svipað því. En ég hef líka þekt þennan mann, sem þér nefnduð og það kom svo flatt upp á mig, að þér skylduð líka þekkja hann“.

„Já, ég þekki hann mjög vel — og ekki að eins hann, heldur einnig Porthos og Aramis, vini hans“.

„Nei, hvað er að tarna! Jú, þá þekki ég líka“, sagði Mylady og fanst henni sér renna kalt vatn milli skinns og hörunds.

„Nú-jæja! Fyrst að þér þekkið þá, þá vitið þér líka eflaust, að þeir eru góðir menn og áreiðanlegir. Hvers vegna hafið þér ekki leitað til þeirra, fyrst að þér eruð hjálparþurfi?“

„Ja, það er að segja“, sagði Mylady — „ég hefi ekki persónuleg kynni af neinum þeirra, en ég þekki þá af lýsingu eins vinar þeirra, sem minnist mjög oft á þá, og sá maður heitir d'Artagnan“.

„Þekkið þér d'Artagnan?“ sagði nunnan og nú var það hún, sem greip um höndina á Mylady og starði á hana eins og hún ætlaði að gleypa hana með augunum.

Þá sá hún einkennilegum glampa bregða fyrir í augunum á Mylady og spurði:

„Ég bið afsökunar, kæra frú — en hvernig er kunningsskap ykkar varið?“

„Herra d'Artagnan er — ja, hann er vinur minn“, svaraði Mylady vandræðalega.

„Þér segið ekki satt, frú! Þér hafið víst verið — ástkona hans“.

„Það hafið þér sjálf verið“, svaraði Mylady.

„Ég!“

„Já, þér og nú veit ég hver þér eruð — þér eruð frú Bonacieux!“

Nunnan hopaði á hæl, bæði forviða og óttaslegin.

„Yður er ekki til neins að þræta — svarið þér mér!“ sagði Mylady.

„Nú-jæja! Ég er frú Bonacieux“, sagði nunnan. „Erum við kann ske keppinautar?“ Augu Mylady leiftruðu svo ískyggilega, að frú Bonacieux hefði þegar lagt á flótta ef öðru vísi hefði staðið á, en nú kvaldi afbrýðissemin hana.

„O, segið mér að eins“, sagði hún og varð æ ákafari. „Hafið þér verið ástkona hans, eða eruð þér það enn?“

„Nei og aftur nei!“ hrópaði Mylady með slíkri röddu, að enginn þurfti að efast um, að henni væri fylsta alvara.

„Ég trúi yður“, sagði frú Bonacieux. „En hvers vegna brá yður svona kynlega við?“

„Skiljið þér það ekki, góða mín?“ sagði Mylady. Hún var nú búin að ná sér aftur.

„Hvernig ætti ég að geta skilið það? Ég veit ekkert um þetta“.

„Skilst yður það ekki, að d'Artagnan er vinur minn og hefur sagt mér öll sín leyndarmál?“

„Getur það verið?“

„Skilst yður það ekki, að ég veit um þetta alt saman, bæði um brottnám yðar úr sumarskálanum í Saint-Germain, örvænting hans, samúð félaga hans og allar hinar árangurslausu eftirgrenslanir þeirra? Og skilst yður það ekki, að mér hlaut að bregða þegar ég alt í einu og að óvörum er hér augliti til auglitis við yður — yður, sem við höfum þráfaldlega minst á, yður, sem hann elskar af alhuga og hefur einnig komið mér til að láta mér þykja vænt um yður, löngu áður en ég sá yður? Jæja-þá, kæra Constance! Loksins hef ég þá fundið yður og fengið að sjá yður!“

Og hún breiddi út faðminn á móti frú Bonacieux, sem trúði öllu, sem hún hafði sagt, eins og nýju neti og var sannfærð um, að þarna hefði hún alt í einu eignast trúa og einlæga vinkonu þó að hún rétt áður hefði haldið, að hún væri keppinautur sinn.

„Ó, fyrirgefið mér“. sagði hún og lagði höfuðið á öxiina á Mylady. „Ég elska hann svo óumræðilega“.

Þær lágu í faðmlögum nokkra stund og hefðu kraftar Mylady samsvarað hatri hennar, þá hefði frú Bonacieux vissulega aldrei sloppið lifandi úr þeim faðmlögum. En Mylady var nú ekki svo efld, að hún gæti kyrkt hana og þá brosti hún við henni í þess stað.

„Æ, blessunin mín!“ sagði hún. „Dæmalaust þykir mér vænt um, að ég fékk að sjá yður. Lofið þér mér nú að horfa reglulega vel á yður“, sagði hún og skoðaði hana í krók og kring. „Jú, sannarlega eruð það þér. Ég held að ég þekki yður eftir lýsingum hans — ég þekki yður eins og hendurnar á mér“.

Vesalings ungu konuna grunaði alls ekki, hvílík grimd og hatur byggi bak við þetta sviphreina enni og þessi ljómandi augu, hún sá þar ekkert annað en samúð og meðaumkvun.

„Þér vitið þá líka, hvað ég hef orðið að líða“, sagði frú Bonacieux, „fyrst að hann hefur sagt yður alt af okkar högum. En það er sælt að líða fyrir hann“.

„Já, það er sælt“, endurtók Mylady ósjálfrátt. Hún var að hugsa um alt annað.

„Og auk þess eru nú allar þrautir mínar bráðum á enda“, hélt frú Bonacieux áfram. „Ég fæ að sjá hann aftur á morgun, eða kann ske í kvöld og þá er alt gleymt“.

„Í kvöld — eða á morgun?“ sagði Mylady og vaknaði sem af draumi. „Við hvað eigið þér? Eigið þér von á boðum frá honum?“

„Ég á von á honum sjálfum“.

„Honum sjálfum! Kemur d'Artagnan hingað?“

„Já, hann kemur sjálfur!“

„Það nær engri átt. Hann er með kardínálanum í herbúðunum við La Rochelle og hann getur ekki komið fyr en umsátinni er lokið“.

„Það er nú yðar skoðun, en haldið þér, að d'Artagnan sé nokkur hlutur um megn — þeim góða og göfuga riddara?“

„Mér er ómögulegt að trúa því!“

„Jæja, lesið þér þá þetta!“ sagði aumingja konan himinglöð og fékk Mylady bréf.

„Frá frú Chevreuse!“ hugsaði Mylady með sér. „Jú, mig grunaði lengi, að hún væri eitthvað við þetta riðin!“

Svo las hún eftirfarandi línur:

„Verið þér tilbúin, kæra barn! Vinur okkar kemur bráðum til þess að sækja yður úr þessu fangelsi, sem við urðum að fela yður í til vonar og vara. Þér skuluð því búast til ferðar og aldrei efast um hjálpsemi okkar.

Gaskognarinn okkar hefur enn á ný sýnt sig bæði hygginn og trúan, eins og áður. Segið honum, að menn séu honum þakklátir á vissum stað fyrir boðskap þann, er hann hafi flutt“.

„Já-seisei, bréfið er greinilegt“, sagði Mylady. „Vitið þér, hvaða boðskapur það er, sem minst er á í því?“

„Nei — ég ímynda mér bara, að hann hafi gert drotningunni aðvart um einhver vélabrögð kardínálans“.

„Já, það er auðvitað eitthvað þess háttar“, sagði Mylady og fékk frú Bonacieux bréfið aftur.

Í sama bili heyrðist jódynur til hests, sem kom á harða spretti.

„Ó, þetta skyldi þó aldrei vera hann!“ sagði frú Bonacieux.

Mylady lá kyr í rúminu og var sem steini lostin af undrun. Það bar nú svo margt að í einu, að hana rak í rogastans, aldrei þessu vant.

„Ja, skyldi það vera hann!“ sagði hún, Hún hreyfði sig ekki úr rúminu, en starði fram undan sér með galopnum, flóttalegum augum.

„Ja-neinei“, sagði frú Bonacieux. „Það er einhver maður, sem ég þekki ekki, en hann er samt á leið hingað. Nú hægir hann ferðina — hann nemur staðar við hliðið og ber á porthurðina“.

Mylady stökk fram úr rúminu.

„Eruð þér viss um, að það sé ekki hann?“ spurði hún.

„Já, ég er alveg viss um það“.

„Þér hafið kann ske ekki aðgætt það nógu vel“.

„Ó, ég þarf ekki annað en að sjá fjöðrina í hattinum hans eða lafið á kápunni hans til þess að þekkja hann á augabragði“.

„Haldið þér, að hann ætli að koma hingað upp?“ spurði Mylady.

„Hann ætlar þá að finna annaðhvort yður eða mig“.

„Skelfing eruð þér óróleg!“

„Já, ég skal játa, að ég er ekki eins ugglaus og þér — ég á mér altaf ills von af kardínálanum“.

„Þei-þei!“ sagði frú Bonacieux. „Nú kemur einhver“.

Hurðinni var lokið upp og príóressan kom inn.

„Eruð það þér, sem komuð frá Boulogne?“ spurði hún Mylady.

„Já“ svaraði hún og reyndi að stilla sig. „Er nokkur að spyrja eftir mér?“

„Já — hér er kominn maður, sem ekki vill segja til nafns síns, en hann segist vera sendur af kardínálanum“.

„Og vill þessi maður fá að finna mig?“

„Já, hann vill fá að tala við konu, sem hafi komið hingað frá Boulogne“.

„Jæja — látið þér hann koma hingað upp“.

„Ó, hamingjan góða!“ sagði frú Bonacieux. „Bara að þetta viti ekki á eitthvað ilt!“

„Ég er hrædd um það“.

„Nú fer ég burt meðan þér talið við þennan ókunnuga mann, en kem svo aftur þegar hann er farinn — ef yður er sama“.

„Já, það er langbest“.

Príóressan og frú Bonacieux gengu nú út.

Þegar Mylady var orðin ein eftir, settist hún niður og starði á dyrnar full eftirvæntingar. Litlu síðar heyrðist gengið upp stigann, hurðin var opnuð og maðurinn kom inn. — Mylady hljóðaði upp yfir sig af fögnuði, því að maðurinn var Rochefort greifi — hinn illi andi kardínálans.

XIII. Tvö varmenni.

„Nei, eruð það þér?“ sögðu þau hvort um sig, greifinn og Mylady.

„Já, það er ég“.

„Og hvaðan komið þér ?“ spurði Mylady.

„Ég kem frá La Rochelle — en þér?“ „Ég kem frá Englandi“.

„Hvað er að frétta af Buckingham?“

„Hann er annaðhvort dauður eða særður til ólífis. Ég gat engu tauti við hann komið og loksins var hann myrtur af ofstækismanni einum“.

„Einmitt það — það bar vel í veiði!“ sagði Rochefort. „Ég held að kardínálanum þyki það ekki ónýtt, en hafið þér sent honum skeyti um það?“

„Ég skrifaði honum frá Boulogne — en hvers vegna eruð þér kominn hingað?“

„Hans Hágöfgi var orðinn hræddur um yður og sendi mig til þess að leita að yður“.

„Ég kom ekki fyr en í gær“.

„Og hvað hafið þér aðhafst síðan í gær?“

„Nú — ég hef ekkj verið alls kostar yðjulaus“,

„Nei — ég skal trúa því!“

„Vitið þér, hvern ég hitti hérna?“

„Nei — það veit ég ekki“.

„Getið þér!“

„Hvernig í ósköpunum — —?“

„Ja-jújú! Ég hitti ungu konuna, sem drotningin hjálpaði út úr fangelsinu“.

„Það er svo — ástkonuna hans d'Artagnans?“

„Já, hana frú Bonacieux, sem hvarf svo að kardínálinn vissi ekkert hvað af henni varð“.

„Ja, rétt er það — það er annað happið til. Kardínálinn en sannarlega bráðheppinn!“

„Þér getið nærri, hvað ég varð hissa þegar ég rakst á þessa konu“, sagði Mylady.

„Þekkir hún yður?“

„Seisei — nei“.

„Svo að þér eruð þá bráðókunnug manneskja í hennar augum?“

„Ég er hennar besta vinkona!“ svaraði Mylady brosandi.

„Ja, hvað er að tarna! Vissulega kann enginn að koma ár sinni eins vel fyrir borð eins og þér“, sagði Rochefort.

„Jú, en vitið þér, hvað hér fer á eftir?“ spurði Mylady.

„Ónei“.

„Hún verður sótt hingað á morgun eða hinn daginn eftir skipun drotningar“.

„Einmitt það — og hver á að sækja hana?“

„D'Artagnan og vinir hans“.

„Getur það verið? Ég hef annars oft hugsað, að það væri best að stinga þeim piltum í svartholið“.

„Já — hvers vegna er ekki búið að því fyrir löngu?“

„Af því að kardínálanum er eitthvað óskiljanlega hlýtt til þeirra“.

„Nú-jæja! Þér skuluð þá segja honum, Rechefort, að þessir félagar hafi hlerað samtal okkar í veitingahúsinu „Rauða dúfnabúrið“. Segið honum, að þegar hann var farinn, hafi einn þeirra komið upp til mín og tekið af mér með ofbeldi griðabréfið, sem kardínálinn fékk mér. Segið honum, að þeir hafi tilkynt Winter lávarði för mína til Englands og að fyrir þær sakir hafi legið við, að erindi mitt mishepnaðist eins og í fyrra skifti, þegar um demantana var að ræða. Segið honum, að af þessum fjórum mönnum séu að eins tveir, sem við þurfum að óttast — þeir d'Artagnan og Athos. Segið honum, að þriðji maðurinn, Aramis, sé elskhugi frú Chevreuse og að best sé að láta hann afskiftalausan; við þekkjum leyndarmál hans og gætum þess vegna haft gagn af honum og segið honum loks, að fjórði maðurinn sé klunni, kjáni og oflátungur, sem enginn þurfi að kæra sig um“.

„En þessir fjórir menn hljóta að vera í herbúðunum við La Rochelle“.

„Það hélt ég líka, en frú Bonacieux hefur fengið bréf frá frú Chevreuse, sem hún var svo grunnhyggin að sýna mér og af því bréfi þóttist ég geta ráðið, að þessir félagar hafi tekið sér ferð á hendur til þess að ná frú Bonacieux héðan“.

„Ja, hvert í logandi! Hvað eigum við nú að taka til bragðs?“

„Hvað sagði kardínálinn yður, mér við víkjandi?“

„Ekkert annað en það, að ég skyldi fá skýrslu hjá yður, skriflega eða munnlega, um það, hvað yður hefði orðið ágengt og mundi hann svo, þegar hann hefði fengið þá skýrslu, kveða á um, hvaða verkefni hann fengi yður næst“.

„Á ég þá að vera hér kyr?“

„Annaðhvort hér, eða einhverstaðar í grendinni“.

„Svo að ég get þá ekki farið með yður?“

„Nei, það vill hann alls ekki. Þér kynnnð að þekkjast í herbúðunum og auk þess mundi þarvera yðar verða honum til ýmsra óþæginda, eins og þér getið víst giskað á“.

„Nú-jæja! Ég bíð þá einhverstaðar hér í grendinni“.

„Já, en þér verðið að segja mér, hvernig hægt verður að komast í samband við yður. Ég verð að vita, hvar hægt er að hitta yður“.

„Já, en fyrst og fremst er ólíklegt, að ég verði hérna til lengdar“.

„Vegna hvers?“

„Þér gleymið því, að fjandmenn mínir geta komið hingað þegar minst varir“.

„Satt er það, en ef þér farið héðan mjög bráðlega, þá vitið þér ekki hvað verður af frú Bonacieux og þá missir kardínálinn líka af henni“.

„Seisei-nei“, sagði Mylady og brosti einkennilega.

„Ég var að segja yður rétt áðan, að ég væri orðin besta vinkona hennar“.

„Já, það er nú svo, en á ég þá að segja kardínálanum, að hvað þá konu snerti — —“

„— — þá geti hann verið áhyggjulaus“.

„Og ekkert annað?“

„Nei, ég býst við að hann skilji hálfkveðna vísu“.

„Jæja-þá! Hvað á ég svo annað að gera?“

„Snúa aftur um hæl til La Rochelle, enda finst mér, að þær fregnir, sem þér hafið að færa, séu þess verðar, að þær komist tafarlaust“.

„En vagninn minn bilaði í Lilliers“.

„Það var ágætt“.

„Ágætt — hvað eigið þér við?“

„Ég á við það, að ég þarf að halda á honum“.

„En hvernig á ég þá að komast sjálfur?“

„Þér eigið að ríða alt hvað af tekur“.

„Það er nú hægra sagt en gert — eitthvað sextán dagleiðir“.

„O-jæja — annað eins hefur nú verið gert“.

„Jú, það er auðvitað ekki alveg frágangssök, en hvað svo?“

„Þegar þér komið til Lilliers, látið þér gera við vagninn, sendið mér hann og segið þjóni yðar að fara eftir því, sem ég skipa honum“.

„Jú, rétt er það“.

„Þér hafið væntanlega einhverja skriflega skipun frá kardínálanum?“

„Já, ég hef hana“.

„Hana skuluð þér sýna príóessunni og segja henni, að ég verði sótt hingað í dag eða á morgun og að ég verði að fylgjast með þeim manni, sem komi hingað í yðar nafni. Það er best, að þér farið einhverjum niðrunarorðum um mig um leið“.

„Vegna hvers?“

„Vegna þess að ég hef gefið það í skyn, að ég hafi orðið fyrir reiði og ofsóknum kardínálans og það verður þá enn trúlegra“.

„Já, auðvitað. En ætlið þér að segja mér, hvar yður verður að hitta?“

„Í Armentiéres“, svaraði Mylady eftír nokkra umhugsun. „Það er best, að þér skrifið það hjá yður til vonar og vara“.

„Jæja — látum okkur nú sjá hvernig þetta er — — Buckingham dauður, eða hættulega særður að minsta kosti, samtal yðar við kardínálann hlerað af skyttuliðunum, Winter lávarði gert aðvart um komu yðar til Englands, setja d'Artagnan og Athos í svartholið, Aramis í þingum við frú Chevreuse, Porthos aulabárður, frú Bonacieux komin í leitirnar, senda vagninn sem fyrst, segja þjóninum mínum að hlýða skipunum yðar, segja príóressunni, að kardínálinn hafi ilt auga á yður — er nú alt upp talið?“

„Já, þér eruð alveg stálminnugur — en samt hafið þér gleymt einu“.

„Hvað er það?“

„Að spyrja, hvort mig vanti ekki peninga“.

„Já, það var alveg rétt. Hvað þurfið þér mikið?“

„Alt það gull, sem þér hafið“.

„Ég held, að ég hafi fimm hundruð gulldali“.

„Og ég hef eitthvað álíka. Með þúsund gulldölum er hægt að gera hvað sem vera skal í þessari veröld. Jæja, upp með pyngjuna! Svona, þakka yður fyrir og verið þér nú sælir!“

„Verið þér sælar, kæra frú!“

„Berið þér kardínálanum kveðju mína“.

Síðan kvöddust þau brosandi, Mylady og Rochefort. Litlu síðar reið hann burt á harða spretti og var kominn til Arras eftir fimm tíma.

XIV. Eitt staup af víni.

Frú Bonacieux kom inn til Mylady þegar Rochefort var farinn og brosti Mylady blíðlega við henni.

„Nú er það komið fram sem þér óttuðust“, sagði frú Bonacieux. „Kardínálinn sendir eftir okkur í dag eða á morgun“.

„Hver hefur sagt yður það, barnið gott“, spurði Mylady.

„Ég heyrði sendimanninn sjálfan segja það“.

„Komið þér hérna og setjið yður“, sagði Mylady.

„Já, ég er hérna“.

„Bíðið þér við — ég ætla að gæta að, hvort nokkur heyrir til okkar“.

„Hvers vegna þarf að gæta að því?“

„Það skuluð þér bráðum fá að vita“.

Mylady stóð upp og gekk fram að dyrunum, opnaði hurðina og leit fram á ganginn, kom svo aftur og settist við hliðina á frú Bonacieux.

„Hann hefur þá leyst ætlunarverk sitt vel af hendi“, sagði hún.

„Hver þá?“

„Hann sem sagði príóressunni, að hann væri sendimaður kardínálans“.

„Var það ekki annað en fyrirsláttur?“

„Nei, það var ekki annað, góða mín“.

„Hann er þá ekki — —“

„Nei, hann er bróðir minn“, hvíslaði Mylady.

„Bróðir yðar?“

„Já, en það veit enginn nema þér og það er úti um mig, og yður kann ske líka, ef þér segið það nokkrum lifandi manni“.

„Hvað er að tarna!“

„Nú skal ég segja yður, hvað er að gerast og hvernig á stendur. Bróðir minn var á leið hingað til þess að taka mig héðan með valdi, ef þörf gerðist, og mætti þá sendimanni kardínálans, sem átti að sækja mig hingað. Hann slóst í för með honum og þegar þeir komu á afvikinn stað, brá hann sverði sínu og heimtaði af sendimanninum að hann fengi sér skjöl þau, er hann hafði meðferðis. Maðurinn synjaði þess og bjóst til varnar, en bróðir minn hjó hann banahögg.

„Æ, hvaða ósköp eru að heyra þetta!“ sagði frú Bonacieux.

„Já, en þér verðið að gæta þess, að bróðir minn átti ekki annars úrkosti og ásetti sér að beita brögðum en ekki valdi. Hann tók skjöldinn og lést svo vera sendimaður kardínálans þegar hingað kom og innan skamms verður sendur hingað vagn til þess að sækja mig í nafni kardínálans“.

„Æ, nú skil ég alt saman — bróðir yðar sendir vagninn“.

„Alveg rétt — en þar með er ekki alt búið. Bréfið, sem þér sýnduð mér — —“

„Hvað er um það?“.

„Það er falsað“.

„Getur það verið?“

„Já, víst er það falsað og yður var sent það til þess að þér skylduð ekki sýna neina mótstöðu þegar þeir kæmu að sækja yður“.

„En það er d'Artagnan, sem ætlar að sækja mig“.

„Það skuluð þér ekki halda. D'Artagnan og félagar hans eru í herbúðunum við La Rochelle“.

„Hvernig vitið þér það?“

„Bróðir minn varð var við sendimenn frá kardínálanum dularklædda í skyttuliðabúningi. Ætlunin var sú, að þeir ættu að látast vera kunningjar yðar, taka yður héðan og flytja yður til Parísar“.

„Æ, hamingjan góða! Mig svimar af öllum þessum glæpum og blekkingum og mér finst ég ætla að ganga af vitinu ef þessu heldur áfram“.

„Bíðið þér snöggvast við“.

„Hvað er nú?“

„Ég heyri hófadyn. Það er bróðir minn að fara burt — ég ætla að senda honum kveðju“.

Mylady opnaði gluggann og benti frú Bonacieux að koma nær. Rochefort þeysti fram hjá.

„Vertu nú sæll, góði Georg!“ kallaði hún. Riddarinn leit upp, sá konurnar og kastaði kveðju á Mylady.

„Blessaður pilturinn!“ sagði hún, lokaði glugganum og varð hálf angurvær á svipinn.

„Til hvers ráðið þér mér nú, kæra frú?“ spurði frú Bonacieux.

„Ég held að þér ættuð að leynast einhversstaðar hér í grendinni svo að þér getið fengið að vita vissu yðar um, hver það er sem kemur að sækja yður“.

„En mér verður ekki leyft að fara neitt. Ég er hér eins _og nokkurs konar fangi“.

„Jú, en abbadísin heldur, að ég fari héðan eftir skipun kardínálans og þá dettur víst engum í hug, að þér sækist eftir að fara með mér — —“

„Nú — og hvað meira?“

„Þér skuluð kveðja mig þegar vagninn kemur, stíga upp á vagnskörina og faðma mig að skilnaði. Þjónn bróður míns veit um þetta alt — hann segir vagnstjóranum til og svo rjúkum við á fljúgandi ferð“.

„En ef nú d'Artagnan skyldi koma?“

„Ég skal einhvern veginn ráða fram úr því“.

„Hvernig þá?“

„Ekkert er auðveldara. Við sendum þjón bróður míns aftur til Bethune. Hann verður í dularbúningi og leynist beint á móti klaustrinu. Ef það verða nú sendimenn kardínálans, sem koma, þá hreyfir hann sig hvergi, en ef það verður d'Artagnan og félagar hans, þá fylgir hann þeim strax til okkar“.

„En ætli að hann þekki þá?“

„Já, góða mín. Hann hefur margoft séð d'Artagnan heima hjá mér“.

„Já, auðvitað! Jú, það er sjálfsagt hægt að hafa það svona, en hvar get ég nú talað við yður aftur?“

„Hérna uppi — eftir svo sem klukkutíma“.

„Skelfing eruð þér væn og góð“.

„Ójá — mér er ómögulegt annað en að þykja vænt um yður“, sagði Mylady. „Þér eruð svo dæmalaust indæl og falleg — og þar að auki vinkona einhvers míns besta vinar“.

„Hans d'Artagnans! Já, hann verður yður þakklátur — það megið þér eiga víst?“

„Já, það vona ég líka. En nú skulum við ganga ofan — þetta er nú alt saman klappað og klárt“.

„Farið þér ofan í garðinn?“

„Já, ég ætla þangað“.

Svo skildu þær — báðar brosandi af vináttu og velvild, — Mylady var nú mest umhugað um það, að koma frú Bonacieux eitthvað burt og fá hana geymda einhverstaðar á vísum og öruggum stað — það var þá alt af hægt að nota hana sem gísl, ef á þyrfti að halda. Annars var nú Mylady farin að standa alvarlegur stuggur af því, hver úrslitin mundu verða á þessari voðalegu baráttu, sem háð var af andstæðingum hennar með engu minna kappi og þrautseigju heldur en af henni sjálfri. —

Nú-jæja! Það var að minsta kosti öllu óhætt með frú Bonacieux. Það var ekki hætt við öðru en að hún færi með henni og þegar þær væru komnar til Armentiéres, þá var lítill vandi að telja henni trú um, að d'Artagnan hefði aldrei náð til Bethune. Svo kæmi Rochefort aftur eftir hálfs mánaðar tíma eða svo og á meðan gæti hún ráðið við sig, hvernig hún ætti að ná sér niðri á þeim félögum fjórum.

Að klukkutíma liðnum heyrði Mylady, að frú Bonacieux kallaði á hana. Príóressan hafði auðvitað gengið að öllu umyrðalaust og nú áttu þær ekki annað eftir en að taka sér bita saman. Þá heyrðu þær, að vagn staðnæmdist fyrir utan hliðið.

„Heyrið þér nokkuð?“ spurði Mylady.

„Já“, svaraði frú Bonacieux.

„Þetta er víst vagninn frá bróður mínum“.

„Æ, hamingjan góða!“

„Verið þér alveg óhrædd!“

Nú var barið á hliðið.

„Farið þér upp á herbergið yðar“, sagði Mylady. „Þér eigið þar líklega sitt af hverju, sem þér ætlið að hafa með yður“.

„Já, bréfin hans“, sagði frú Bonacieux.

„Nú-jæja! Sækið þér þau og komið þér svo inn til mín og svo skulum við borða í snatri. Við verðum kann ske á ferð mestalla nóttina, svo að það veitir ekki af að styrkja sig á einhverju“.

„Ég kemst ekki úr sporunum“, svaraði frú Bonacieux og greip fyrir hjartað. „Mér finst ég ætla að kafna“.

Mylady flýtti sér upp í herbergi sitt og hitti þar þjón Rocheforts, er beið hennar og gaf hún honum þegar nauðsynlegar fyrirskipanir.

„Jæja, þá er þetta búið“, sagði hún þegar þjónninn var farinn. „Príóressan veit ekkert og heldur að kardínálinn sé að láta sækja mig. Drekkið þér nú svolítinn vínsopa yður til styrkingar og svo skulum við komast af stað“.

„Já“, sagði frú Bonacieux utan við sig. „Við skulum reyna að komast af stað“.

Mylady benti henni að setjast á stól og helti spönsku víni í staup.

„Þetta gengur alt blessunarlega. Nú kemur nóttin, snemma í fyrramálið komum við á ákvörðunarstaðinn og engan grunar, hvar við séum niður komnar“.

Frú Bonacieux bragðaði á víninu.

„Það var rétt — drekkið út eins og ég!“ sagði Mylady.

En í því að hún færði glasið að vörunum, hrökk hún við. Hún hélt sig heyra jódyn í fjarska og gleði hennar varð að engu í einu vetfangi. Það var eins og hún vaknaði af svefni um miðja nótt við þrumur og eldingar. Hún stökk út að glugganum náföl og óttaslegin, en frú Bonacieux stóð upp titrandi af hræðslu og varð að styðja sig við stólinn. Enn þá var ekki neitt að sjá, en jódynurinn færðist stöðugt nær.

„Æ, hvað gengur nú á?“ spurði frú Bonacieux.

„Það eru annaðhvort vinir okkar eða fjandmenn“, svaraði Mylady með sinni venjulegu stillingu, „Verið þér kyr þarna — svo skal ég bráðum segja yður, hverjir það eru“.

Í sömu andránni sá hún blaktandi fjaðrir og gullbrydda hatta riddaranna í bugðu á veginum. Hún fór að kasta tölu á þá — þeir voru tveir, fimm, átta til samans og einn þeirra var spölkorn á undan hinum.

Mylady stundi þungt. Hér var engum blöðum að fletta — það var d'Artagnan, sem var á undan hinum!

„Segið mér í hamingjunnar bænum — hverjir eru það?“ spurði frú Bonscieux.

„Það eru lífvarðarliðar kardínálans. Við skulum flýja sem skjótast!“

„Já, við skulum flýja“, endurtók frú Bonacieux, en gat ekki hreyft sig úr stað. Hún var svo yfirkomin af ótta, að hún gat hvorki hrært legg né lið.

Nú heyrðust riddararnir þeysa fram hjá niður undan glugganum.

„Komið nú, í öllum hamingju bænum!“ hrópaði Mylady og reyndi að draga frú Bonacieux með sér út úr herberginu. „Við megum ekki bíða eitt augnablik lengur“.

Frú Bonacieux skjögraði fáein skref_og datt svo á hnén. Í sama bili heyrðist vagninn halda burt á fullri ferð og riðu af þrjú eða fjögur skot á eftir honum.

„Ætlið þér að koma eða ekki?“ spurði Mylady.

„Æ, guð minn góður!“ veinaði frú Bonacieux. „Sjáið þér ekki, að ég er alveg magnþrota! Þér verðið að fara ein“.

„Og skilja yður hér eftir — nei, það geri ég aldrei!“ hrópaði Mylady.

Alt í einu datt henni eitthvað í hug og brann eldur úr augum hennar. Hún stökk að borðinu, helti rauðleitu dufti, sem hún hafði falið á sér, í annað vínglasið og rann það þegar í sundur. Síðan rétti hún frú Bonacieux glasið.

„Drekkið þetta — það mun styrkja yður!“ sagði hún.

Frú Bonacieux tæmdi glasið ósjálfrátt.

„Jæja — ég ætlaði mér nú raunar ekki að hefna mín á þennan hátt“, sagði Mylady við sjálfa sig, lét glasið á borðið og brosti djöfullega, „en það verður einhver ráð að hafa“.

„Svo hljóp hún út úr herberginu.

Frú Bonacieux sá hana hverfa, en gat ekki með nokkru móti fylgt henni eftir. Henni fanst, eins og oft verður í draumi, að hún endilega þurfa að komast eitthvað, en hvorki geta hreyft legg né lið.

Svona leið örlítil stund og heyrðist þá barið harkalega á hliðið. Frú Bonacieux bjóst alt af við, að Mylady kæmi aftur, en ekki varð af því og sló nú út um hana köldum svita.

Loksins heyrði hún að hliðið var opnað, fótatak og sporaglamur upp stigana og málróm margra manna, er færðist alt af nær og nær. Henni heyrðist jafnvel einhver nefna nafn sitt.

Í sama bili rak hún upp fagnaðaróp og komst með herkjum fram að hurðinni. Hún hafði kannast við málróm d'Artagnans.

„D'Artagnan, d'Artagnan!“ hrópaði hún. „Ert það þú? Hingað, hingað!“

„Constance, Constance!“ heyrðist d'Artagnan kalla. „Hvar ertu, í hamingjunnar bænum?“

Í sömu andránni var hurðinni hrundið upp og ruddust fjórir menn inn í herbergið. Frú Bonacieux hné niður í hægindastól og gat sig hvergi hreyft.

D'Artagnan þeytti frá sér skammbyssunni og kraup á kné fyrir framan ástkonu sína. Athos stakk pístólunni í beltið og Porthos og Aramis slíðruðu sverð sín.

„Æ, d'Artagnan, elsku-góði d'Artagnan! Ertu nú loksins kominn? Þú komst þá, eins og þú varst búinn að lofa mér!“

„Já, Constance — nú höfum við fundist aftur!“

„Já, ég bjóst altaf við því, hvað svo sem hún var að segja. Ég vildi ekki flýja og það var líka rétt af mér. Skelfing er ég nú sæl!“

Athos hrökk við, þegar hann heyrði þetta.

„Hún — hvaða hún? spurði d'Artagnan.

„Vinkona mín, sem ætlaði að forða mér undan ofsóknarmönnum mínum. Hún flýði einmitt núna í þeirri trú, að þið væruð lífvarðarliðar kardínálans“.

„Vinkona þín!“ sagði d'Artagnan náfölur. „Um hvaða vinkonu ertu að tala?“

„Um hana, sem á vagninn fyrir utan hliðið hérna. Hún sagðist líka vera vinkona þín, d'Artagnan — þú hefðir sagt sér öll þín leyndarmál“.

„En hvað heitir hún? Segðu mér, fyrir alla muni, hvað hún heitir!“ sagði d'Artagnan.

„Já, það sagði hún mér líka — bíddu nú við — ósköp er þetta undarlegt — æ hamingjan góða — mig snarsvimar og mér sortnar fyrir augum!“

„Hjálp — hjálp, kæru vinir!“ hrópaði d'Artagnan. Hún er orðin ísköld á höndunum — hún er fárveik — það er liðið yfir hana!“

Aramis gekk að borðinu til þess að ná í glas af vatni, en varð hverft við, þegar hann sá svipinn á Athos, er stóð við borðið og starði á annað vínglasið með ranghvolfdum augum og flakandi hári. Hann hafði nú giskað á, hvers kyns var.

„Vatn, vatn!“ hrópaði d'Artagnan í dauðans angist.

„Vesalings konan!“ tautaði Athos með grátstaf í hálsinum.

D'Artagnan kysti frú Bonacieux og opnaði hún þá augun.

„Hún er að rakna við — hamingjunni sé lof!“ sagði hann.

„Hver hefur drukkið úr þessu glasi?“

„Ég“, svaraði hin unga kona með veikri rödd.

„Og hver gaf yður vínið?“

„Hún“.

„Hvaða hún?“

„Æ, nú man ég nafnið. Hún sagðist heita greifafrú Winter“, svaraði frú Bonacieux.

Þeir hljóðuðu upp yfir sig og Athos hærra en hinir allir.

Í sama bili helblánaði frú Bonacieux í framan, fékk krampateygjur, stundi við og hné út af í faðminn á Porthos og Aramis. D'Artagnan greip um höndina á Athos, yfirkominn af skelfingu.

„Hvað er þetta, heldurðu að — —“ hann fór að kjökra og gat ekki sagt meira.

„Ég get öllu trúað“, sagði Athos og beit á vörina.

D'Artagnan, d'Artagnan!“ hrópaði frú Bonacieux. „Hvar ertu? Farðu ekki frá mér — sérðu ekki að ég er að deyja!“

D'Artagnan slepti hendinni á Athos og skundaði til ástkonu sinnar.

„Guð minn góður! Hjálp, hjálp! Porthos og Aramis! Flýtið ykkur og sækið hjálp!“

„Það er ekki til neins“, sagði Athos. „Það er ekkert móteitur til gegn hennar eitrum“.

„Hjálp, hjálp!“ stundi frú Bonacieux. Hún gerði sína ítrustu tilraun, greip höndunum um höfuð d'Artagnans, leit á hann ástblíðum augum og þrýsti kjökrandi brennheitum kossi á varir honum.

„Constance, Constance!“ hrópaði d'Artagnan í örvæntingu.

Hún stundi þungt og gaf upp öndina um leið. Það var nú ekki annað en liðið lík hennar, sem hvíldi í faðmi d'Artagnans. Hann hljóðaði upp yfir sig og hné niður við hlið ástkonu sinnar, jafn fölur og helkaldur sem hún.

Porthos grét, Aramis fórnaði höndum til himins og Athos gerði krossmark fyrir sér.

Í þessum svifum kom maður í dyrnar, næstum eins fölur og þeir, sem inni voru.

„Jæja, ég hef þá ekki farið vilt“, sagði hann. „Þetta er herra d'Artagnan og hinir þrír félagar hans, Athos, Porthos og Aramis“.

Skyttuliðarnir horfðu undrandi á hann — þeim fanst þeir kannast við hann.

„Og þið eruð að leita að konu, eins og ég“ sagði hann. „Nú — hún hefur þá verið hérna“, bætti hann við og brosti ömurlega — „því að ég sé lík hér inni“.

Þeir félagar svöruðu engu. Þeir gátu ekki komið því fyrir sig, hvar og hvenær þeir hefðu séð þetta andlit og heyrt þennan málróm.

„Herrar góðir!“ sagði maðurinn enn fremur. „Fyrst að þið virðist ekki ætla að kannast við mann, sem þið hafið líklega tvívegis forðað úr lífsháska, þá verð ég víst að segja til nafns míns. Ég heiti Winter lávarður“.

Þeir félagar hljóðuðu upp yfir sig, af undrun, en Athos gekk fram, tók í höndina á lávarðinum og heilsaði honum.

„Verið velkominn, herra lávarður!“ sagði hann. „Þér eruð bandamaður vor“.

„Ég fór frá Portsmouth fimm tímum eftir flótta hennar“, sagði Winter lávarður, „kom til Boulogne þrem tímum á eftir henni og þegar ég kom til Saint-Ower, var hún farin þaðan fyrir tuttugu mínútum, en í Lilliers tapaði ég slóð hennar. Svo hélt ég áfram upp á von og óvon og spurðist fyrir hjá öllum, sem ég mætti. Þá sá ég ykkur alt í einu ríða fram hjá á hvínandi spretti, þekti herra d'Artagnan og kallaði til ykkar en þið gengduð mér ekki. Ég ætlaði svo að reyna að ná ykkur, en hesturinn minn var farinn að breytast. En þó að þið hafið riðið alt hvað af tók, þá hafið þið samt komið of seint“.

„Já, eins og þér sjáið“, sagði Athos og benti á líkið og d'Artagnan, sem þeir Porthos og Aramis voru að reyna að lífga við.

„Eru þau bæði dauð?“ spurði Winter lávarður með sinni ensku rósemi.

„Nei, ekki er það sem betur fer“, svaraði Athos. D'Artagnan liggur bara í yfirliði“.

„Það er vel farið“, sagði Winter lávarður.

Í þessum svifum opnaði d'Artagnan augun. Hann reif sig úr höndunum á Porthos og Aramis og fleygði sér eins og vitstola maður yfir lík unnustu sinnar.

Athos gekk til hans með hægð og faðmaði hann að sér. Það setti ákafan grát að d'Artagnan og sagði Athos þá hægt og stilt:

„Hertu upp hugann, vinur minn! Konur gráta þá, sem dánir eru, en karlmenn hefna þeirra“.

„Já“, svaraði d'Artagnan. „Ég er strax til, ef um hefnd er að ræða“.

Athos bað nú Porthos og Aramis að sækja príóressuna og mættu þeir henni í ganginum. Hún var alveg forviða á þessu öllu saman. Kallaði svo á nokkrar nunnur og gengu þær svo inn í herbergið til karlmannanna, þrátt fyrir allar klaustursreglur.

„Kæra frú“, sagði Athos, „Við felum yður umsjá þessarar ógæfusömu konu. Hún var sannkallaður engill hér á jörðu og er nú orðin engill á himnum. Gerið útför hennar jafn veglega og hún hefði verið ein af klaustursystrunum, en við munum svo koma aftur seinna og gera bæn okkar við leiði hennar“.

D'Artagnan faðmaði Athos og grét sáran.

„Gráttu“, sagði Athos. „Gráttu og svalaðu hjarta þínu, ást og æsku. Ó, að ég gæti grátið og svalað hörmum mínum eins og þú“.

Að svo mæltu leiddi hann vin sinn burt með allri þeirri rósemi og virðuleik, sem samboðin er þeim, er í þungar raunir hafa ratað.

Þeir fóru síðan fimm saman ásamt þjónum sínum til bæjarins Bethune, er sjá mátti frá klaustrinu og settust að í fyrsta gistihúsinu, sem fyrir þeim varð. Voru þeir allir fremur hljóðir eftir það, sem á undan var gengið og varð Winter lávarður fyrstur til að rjúfa þögnina.

„Mér finst það standa mér næst“, sagði hann, að koma fram hefndum á greifafrúnni. Hún er mágkona mín“.

„Jú — en hún er eiginkona mín“, sagði Athos.

XV. Maðurinn í rauða kuflinum.

Örvænting Athos snerist brátt í hæglátan, þungan harm, er virtist skerpa hinar óvenjulegu sálargáfur hans enn meir.

Hann bað gestgjafann að lána sér uppdrátt yfir héraðið og fór að skoða hann með sérlegri athygli. Komst hann brátt að raun um, að fjórar leiðir lágu til Bethune frá Armentiéres og litlu síðar kallaði hann þjónana til sín.

Planchet, Grimaud, Mousqueton og Bazin komu allir og fengu sínar ákveðnu fyrirskipanir hjá Athos.

Þeim var sagt að leggja af stað í birtingu morguninn eftir og halda til Armentiéres, en fara hver sína leið. Skyldi Planchet, sem var þeirra slyngastur, fara sömu leiðina, sem þjónn Rocheforts hafði ekið. Áttu þeir svo að mætast morguninn þar á eftir og ef einhver þeirra hefði þá fundið dvalarstað Mylady, skyldu þrír þeirra verða eftir og halda vörð um hann, en sá fjórði snúa aftur til Bethune og gera Athos aðvart.

Þjónarnir gerðu eins og fyrir þá var lagt.

Athos girti sig sverði og gekk út. Klukkan var þá tíu og um það leiti er venjulega lítil umferð í sveitaþorpum, enda varð hann lengi að skima í kringum sig, áður en hann kæmi auga á nokkurn mann. Loksins sá hann þó mann einn, gekk til hans og talaði við hann fáein orð, en maðurinn hörfaði undan dauðhræddur og lét sér nægja að benda honum í vissa átt. Athos bauð honum hálfan gulldal til þess að vísa sér leið, en maðurinn var ófáanlegur til þess.

Eftir langa mæðu rakst hann á beiningamann, er var að biðjast ölmusu. Athos lofaði honum einum gulldal, ef hann vildi fylgja sér þangað, sem hann ætlaði. Betlarinn hugsaði sig um stundarkorn, en stóðst ekki freistingu gullsins og tókst á hendur að segja Athos til vegar.

Er þeir höfðu gengið stundarkorn, komu þeir að götuhorni og benti betlarinn þá á lítið, afskekt og hrörlegt hús all-langt þaðan. Að því búnu tók hann á rás og hljóp eins og fætur toguðu.

Athos varð að ganga hringinn í kringum húsið áður en hann loksins fann dyrnar. Ekki lagði nokkra ljósskímu út um gluggahlerana og ekki heyrðist nokkurt er benti til þess, að einhver væri í húsinu. Þar var ekkert annað en myrkur og þögn.

Athos barði þrisvar að dyrum áður en nokkur gegndi, en þá heyrði hann loksins, að einhver kom til dyra. Hurðin var opnuð í hálfa gátt og kom þar út hár maður fölleitur, dökkur á hár og skegg.

Athos sagði nafn sitt og erindi og benti maðurinn honum þá, að ganga inn í húsið. Hlýddi Athos því og var dyrunum lokað á eftir honum.

Maðurinn leiddi hann í vinnustofu sína og var hann þar að tengja saman mannsbeinagrind með stálþræði. Hann var að mestu búinn með skrokkinn, en hauskúpan lá þar á borði og var eftir að festa hana við búkinn.

Allir innanstokksmunir báru þess vitni, að húsráðandi legði stund á náttúrufræði. Þar voru glös með höggormum, þurkaðir froskar í umgerðum úr svartviði, en upp undir loftinu og úti í hornunum héngu angandi vöndlar af villijurtum.

Ekki voru þar neinir þjónar eða annað fólk. Maðurinn var aleinn í húsinu.

Athos tók sér sæti og bar fram erindi sitt, en jafn skjótt sem hann hafði lokið því, hörfaði maðurinn undan óttasleginn og þverneitaði að verða við ósk hans. Þá tók Athos bréfmiða upp úr vasa sínum og rétti manninum hann. Á miðanum voru fáeinar línur með undirskrift og innsigli og ekki var maðurinn fyr búinn að athuga undirskriftina og innsiglið, en hann hneigði sig til merkis um, að hann væri reiðubúinn að hlýða.

Meira fór Athos ekki fram á. Hann stóð upp, kvaddi húsráðanda og gekk burt.

Snemma morguns daginn eftir kom d'Artagnan inn til hans og spurði hvað gera skyldi.

„Ekkert annað en bíða átekta“, sagði Athos.

Nokkru síðar koma boð frá príóressunni um það, að jarðarförin ætti að fara fram þann dag. Ekki hafði neitt spurst um morðkvendið og var haldið, að hún hefði flúið út um blómgarðinn, því að þar sáust för eftir hana, en hliðinu var lokað og lykillinn horfinn.

Á tilteknum tíma fóru þeir félagar fjórir til klaustursins ásamt Winter lávarði. Klukkurnar hljómuðu, kapellan stóð opin og gráturnar voru lokaðar. Í miðjum kórnum var líkið, sveipað nunnuklæðum. Báðum megin kórsins stóðu allar nunnurnar og tóku þátt í athöfninni.

D'Artagnan félst hugur þegar hann kom í kapelludyrnar. Hann sneri sér við til þess að svipast eftir Athos, en þá var Athos horfinn.

Athos var alt af að hugsa um, að koma hefndum fram, en fyrst varð hann að komast fyrir, hverja leið Mylady hefði haldið.

Og nú var hann ekki í neinum efa um það lengur. Vegurinn, sem vagninn hafði farið eftir, lá utan við skóginn. Athos gekk eftir honum nokkurn spöl og horfði til jarðar. Sá hann þá blóðdrefjar, sem annaðhvort hlutu að stafa frá vagnstjóranum eða hestunum. Hálfa mílu frá klaustrinu og eitthvað tuttugu til þrjátíu faðma frá þorpinu Fertubert sá hann blóðpoll og þar var allmikið traðk eftir hesta, en skamt þaðan fann hann aftur sömu förin sem í blómagarðinum og þar hafði vagninn numið staðar. Mylady hafði komið út úr skóginum og sest í vagninn.

Athos var mjög ánægður með þessa uppgötvun sína, því að hún styrkti allar grunsemdir hans. Sneri hann nú aftur til gistihússins og þar beið Planchet hans.

Alt hafði gengið eins og Athost bjóst við.

Planchet hafði farið sömu leiðina og líka hitt fyrir sér blóðdrefjarnar. Hann gekk inn í veitingahús í Fertubert og var sagt þar í óspurðum fréttum, að kvöldið áður, klukkan um hálfimm, hefðu komið þangað karlmaður og kvennmaður. Karlmaðurinn var særður allhættulega og hlaut því að verða eftir í þorpinu, en konan skifti um hesta og hélt svo áfram. Eftir því sem manninum sagðist frá, höfðu ræningjar ráðist á þau í skóginum.

Planchet gat náð tali af ökumanninum og hafði hann ekið konunni til Formelles, en þaðan hélt hún til Armentiéres. Planchet gat stytt sér leið og kom til Armentiéres klukkan sjö um morguninn.

Þar hitti hann fyrir sér gistihús rétt hjá pósthúsinu. Lést Planchet þá vera lausamaður, er væri að leita sér atvinnu og var hann naumast búinn að tala í tíu mínútur við heimilisfölkið þegar hann var kominn á snoðir um það, að klukkan ellefu hefði komið þangað kona nokkur, beðið um herbergi og sagt gestgjafanum, að hún mundi dvelja þar um hríð.

Meiri vitneskju þóttist Planchet ekki þurfa að svo stöddu. Hann flýtti sér þangað sem þeir þjónarnir höfðu mælt sér mót, hitti þá þar alla saman, lét þá halda vörð um allar dyr gistihússins og skundaði síðan til húsbónda síns. —

„Hvað eigum við nú að gera?“ spurði Aramis.

„Bíða“, svaraði Athos.

Klukkan átta um kvöldið lét Athos söðla hestana og tilkynti félögum sínum, sem og Winter lávarði, að þeir yrðu að búast til ferðar.

Litlu síðar voru þeir allir ferðbúnir og litu eftir vopnum sínum. Athos gekk seinastur út og var þá d'Artagnan þegar kominn á bak og hinn óþolinmóðasti.

„Við eigum von á einum manni í viðbót“, sagði Athos hægt og rólega.

Hinir litu undrandi hver á annan. Þeir vissu ekki við hvern Athos ætti. Í því kom Planchet með hest Athos og varpaði hann sér léttilega á bak og reið burt. Innan lítillar stundar kom hann aftur og var þá í för með honum ókunnugur maður með grímu fyrir andliti og í rauðum kufli ystum klæða.

XVI. Dómurinn.

Kvöldið var dimt og veðrið hvast. Í lofti var skýjafar mikið og byrgði stjörnurnar, en tunglið var orðið kvöldsett mjög.

Við og við brá fyrir eldingum, er lýstu upp veginn, sem lá fram undan þeim, auður og sléttur eins og ljósleit rák.

Athos varð alt af að vera að kalla í d'Artagnan, því að svo mikið var kapp hans, að hann ætlaði hvað eftir annað að þeysa á undan þeim.

Þeir fóru hljóðlega í gegnum Fertubert-þorpið, þar sem særði maðurinn varð eftir. Síðan riðu þeir gegnum skóg nokkurn og nokkru síðar beygði Planchet til vinstri handar, en hann réði förinni.

Winter lávarður, Porthos og Aramis reyndu oftsinnis að yrða á manninn í rauða kuflinum, en hann ansaði því engu og varð ekki togað út úr honum orð.

Óveðrið fór vaxandi. Eldingarnar ráku hver aðra og þrumurnar dundu, en stormurinn rykti og reif í yfirhafnir ferðamannanna.

Þegar þeir riðu fram hjá Goskat skaust alt í einu maður fram úr náttmyrkrinu og gekk í veg fyrir þá. Athos sá strax, að maður þessi var Grimaud.

„Hvað er nú á seiði?“ kallaði d'Artagnan. „Er hún farin frá Armentiéres?“

Grimaud samsinti því og varð d'Artagnan þá hamslaus af bræði.

„Stiltu þig, d'Artagnan“, sagði Athos. „Ég hef tekist á hendur að ráða þessu máli til lykta og það er þess vegna best, að ég tali við Grimaud. — Hvar er hún?“ spurði hann.

Grimaud benti með báðum höndum í áttina til fljóts eins, er Lys heitir.

„Er það langt héðan?“

Grimaud krepti vísifingurinn.

„Er hún ein?“

Grimaud kinkaði kolli.

„Herrar góðir!“ sagði Athos við félaga sína. „Eftir þessu að dæma er hún alein um hálfa mílu vegar héðan í stefnu á fljótið“.

„Það er gott“, sagði d'Artagnan. „Vísaðu okkur leið, Grimaud“.

Grimaud fór skemstu leið þvert yfir akur og engi og riddararnir á eftir honum. Héldu þeir svo áfram eitthvað tvö hundruð faðma og komu að læk einum, sem þeim gekk greiðlega að komast yfir. Í sama bili brá fyrir eldingu og komu þeir þá auga á þorp eitt.

„Er hún þarna, Grimaud?“ spurði Athos.

Grimaud hristi höfuðið.

Þeir héldu svo þegjandi áfram. Brá þá fyrir annari eldingu og benti Grimaud með hendinni, en þeir sáu afskekt hús á fljótsbakkanum og ferju þar skamt frá. Ljós logaði í einum glugga hússins.

„Nú erum við líklega komnir“, sagði Athos.

Í sama bili skaust þar maður upp úr skurði. Það var Mousqueton og benti hann á gluggann, sem ljósið sást í.

„Þarna er hún inni“, sagði hann.

„En hvar er Bazin?“ spurði Athos.

„Ég, átti að gæti að glugganum, en Bazin heldur vörð við dyrnar“.

„Það er gott“, sagði Athos. „Þið hafið allir reynst dyggir þjónar“.

Kringum húsið var álnar há girðing. Athos hljóp yfir hana, gekk að glugganum og gægðist inn um hann. Sá hann þá konu sitja á stól við eldstóna og stara í glæðurnar. Hún hafði yfir sér dökka kápu, studdi olbogunum á borð, sem hjá henni stóð og hvíldi höfuðið á fannhvítum höndunum. Athos gat ekki séð framan í hana, en honum nægði það sem hann sá til þess að ganga úr skugga um það, að þarna var konan, sem hann leitaði eftir.

Nú heyrðist hestur hneggja skamt frá húsinu. Mylady leit upp, sá andlitið á Athos fast við gluggarúðuna og rak upp hljóð.

Athos þóttist vita, að hún hefði þekt sig. Mölvaði hann gluggann umsvifalaust og stökk inn og stóð nú eins og engill hefndarinnar frammi fyrir Mylady.

Hún hljóp fram að dyrunum og rykti upp hurðinni — en þar stóð d'Artagnan náfölur og enn geigvænlegri en Athos.

Mylady hljóðaði upp yfir sig og hörfaði undan. D'Artagnan hélt að hún hygði á flótta og þreif til skammbyssu sinnar, en Athos brá upp hendinni og mælti:

„Láttu skammbyssuna kyrra, d'Artagnan. Þessi kona verður fyrst að þola sinn dóm og þú skalt hafa þig hægan fyrst um sinn. Komið inn, herrar góðir!“

Og nú gengu þeir inn, Porthos, Aramis, Winter lávarður og maðurinn í rauða kuflinum.

Þjónarnir héldu vörð fyrir utan dyrnar og við gluggann. Mylady hné niður á stól og rétti báðar hendur fram undan sér eins og til að verja sig einhverri hræðilegri sjón. Hún hljóðaði hástöfum þegar hún kom auga á mág sinn.

„Hvað viljið þið mér?“ hrópaði hún.

„Við erum komnir“, svaraði Athos, „til þess að sækja Carlottu Backson, sem einu sinni nefndist greifafrú de la Fére og nú kallar sig frú Winter“.

„Það er ég“, sagði hún yfirkomin af skelfingu, „en hvað viljið þið mér?“

„Við ætlum að dæma yður fyrir glæpi yðar“, svaraði Athos, „en yður er frjálst að verja sök yðar og réttlæta yður ef yður er það fært. Herra d'Artagnan ber fyrstur sakir á yður“.

D'Artagnan gekk fram og tók svo til orða:

„Frammi fyrir guði og mönnum ber ég þær sakir á þessa konu, að hafa ráðið Constance Bonacieux bana með eitri“.

Hann sneri sér að Porthos og Aramis.

„Við erum vitni þess“, sögðu þeir.

„Frammi fyrir guði og mönnum“, hélt d'Artagnan áfram, „ber ég enn fremur þær sakir á þessa konu að hafa ætlað að byrla mér eitur í víni, sem hún sendi mér frá Willeroi ásamt fölsuðu bréfi. Ætlun hennar var sú að telja mér trú um, að vínið væri frá vinum mínum. Forsjónin forðaði mér frá þessu, en annar maður, Brisemont að nafni, leið dauðann í minn stað“.

„Við vitum það líka“, sögðu Porthos og Aramis.

„Fyrir guði og mönnum ber ég þær sakir á þessa konu, að hún hafa reynt að fá mig til þess að vega Wardes greifa, en með því að hér er enginn, sem borið getur vitni um þetta, þá vona ég, að orð mín verði tekin trúanleg. — Hef ég svo lokið máli mínu“.

Að svo mæltu skipuðu þeir d'Artagnan, Porthos og Aramis sér í hinn enda herbergisins.

„Nú kemur röðin að yður, herra lávarður“, sagði Athos.

Winter lávarður gekk fram og sagði:

„Fyrir guði og mönnum ásaka ég þessa konu um að hafa látið myrða Buckingham hertoga“.

„Hefur Buckingham verið myrtur?“ hrópuðu tilheyrendurnir einum rómi.

„Já, hann hefur verið myrtur“, svaraði lávarðurinn. „Samkvæmt bréfi því, sem þið skrifuðuð mér, lét ég setja þessa konu í varðhald og dyggan þjón minn gæta hennar, en hún vélaði þennan þjón minn, fékk honum morðkutann í hendur og lét hann myrða hertogann og nú verður hann að öllum líkindum að líða dauðann fyrir glæpi þessarar manneskju“.

Það fór hrollur um tilheyrendurna. Þessi morðfregn kom þeim öllum á óvart.

„Ég er ekki búinn enn“, sagði Winter lávarður og sneri sér að Mylady. „Bróðir minn var búinn að arfleiða yður og hann dó skyndilega af einhverjum undarlegum sjúkdómi, svo að hann blés allur upp og helblánaði allur. Nú vil ég spyrja yður, hvað valdið hafi manni yðar dauða“.

„Þetta er óttalegt“, sögðu þeir Porthos og Aramis.

„Þér hafið myrt Buckingham, myrt Felton og myrt bróður minn. — Ég krefst þess, að réttvísinni verði fullnægt og lýsi yfir því, að fái ég yður ekki dæmda af öðrum, þá ætla ég mér að dæma yður sjálfur“.

Að svo mæltu gekk Winter lávarður til d'Artagnans,

„Nú ætla ég að taka til máls“, sagði Athos og titraði af óstyrk. „Ég gekk að eiga þessa konu, þegar hún var ung stúlka — ég giftist henni þvert á móti óskum og vilja ættingja minna og vina. Ég gaf henni nafn mitt og auðlegð mína — og svo varð ég þess var einn góðan veðurdag, að hún ber brennimerki böðulsins á vinstri öxl“.

„Þér getið ekki sýnt eða sannað“, sagði Mylady og stóð upp, „í hverju landi sá dómari er, sem hvað þennan níðingslega dóm upp yfir mér, og þér getið ekki sagt, hver hafi fullnægt dóminum“.

„Þei-þei! þessu get ég svarað“, sagði nú maðurinn í rauða kuflinum og gekk fram.

„Hver er það — hver er þessi maður?“ hrópaði Mylady yfirkomin af skelfingu.

Allir sneru sér að þessum manni og kannaðist enginn við hann nema Athos. En Athos horfði líka forviða á hann, því að hann skildi ekkert í því, hvernig þessi ókunnugi maður gæti verið riðinn við þennan hræðilega sorgarleik, sem hér fór fram.

Ókunnugi maðurinn gekk hægt og hátíðlega að Mylady og tók af sér grímuna þegar hann var kominn svo nærri henni, að ekki var annað en borðið á milli þeirra.

Hún starði um stund á þetta föla andlit, er virtist kalt og tilfinningalaust. Svo spratt hún á fætur og hljóp yfir í hinn enda herbergisins.

„Neinei! Þetta eru einhver djöfulsins vélabrögð“, æpti hún. „Það getur ekki verið hann! Hjálpið mér, hjálpið mér!“

„Hún sneri sér að þilinu og var sem hún ætlaði að reyna að brjótast út um það.

„Hver eruð þér?“ spurðu nú hinir líka.

„Spyrjið þessa konu“, svaraði maðurinn. „Þið heyrið að hún kannast við mig“.

„Böðullinn í Lille — böðullinn í Lille!“ hrópaði Mylady nær örvita af skelfingu.

Þeir hörfuðu allir frá manninum, svo að hann stóð einn sér.

„Vægð, vægð!“ hrópaði Mylady og féll á kné.

Maðurinn í rauða kuflinum beið þangað til að hún varð rólegri.

„Já, ég er böðullinn í Lille“, sagði hann, „og nú skal ég segja ykkur sögu mína. — Þegar þessi kona var ung, var hún jafn fögur og hún er enn. Hún var þá nunna í klaustri einu í Templemar og í klaustrinu var ungur prestur, saklaus og einlægur. Hún ásetti sér að véla hann og það tókst henni líka hæglega — hún hefði getað vélað helga menn.

Þau höfðu bæði unnið skírlífisheit og gátu því ekki notist án þess að stofna sér í ógæfu. Talaði hún þá svo um fyrir honum, að þau skyldu flýja þaðan, en til þess þurftu þau fé og það hafði hvorugt þeirra. Presturinn varð að stela helgum dómum klaustursins og selja þá, en þjófnaðurinn komst upp áður en þau gætu flúið og voru þau svo bæði tekin höndum.

Viku síðar var hún búin að véla son fangavarðarins og flúin úr fangelsinu. Ungi presturinn var brennimerktur og auk þess dæmdur til tíu ára þrælkunarvinnu. Ég var þá böðull í Lille, eins og kona þessi sagði. Var það því skylduverk mitt að brennimerkja hinn dómfelda — og hann var bróðir minn.

Þá sór ég þess dýran eið, að kona þessi, sem steypt hafði honum í ógæfuna, skyldi þola sömu hegninguna, því að hún var eigi að eins meðsek honum, heldur hafði hvatt hann til illverknaðarins. Ég gat komist að því, hvar hún leyndist, náði í hana og setti á hana sama glóandi járnið, sem ég varð að brennimerkja bróður minn með.

Bróðir mínum hepnaðist að flýja daginn eftir að ég kom aftur til Lille. Ég var sakaður um að hafa hjálpað honum til þess og dæmdur til fangelsisvistar í hans stað þangað til að hann kynni að koma aftur og taka út hegningu sína. Ekkert vissi bróðir minn um þann dóm og hann var aftur kominn í kunningsskap við þessa konu. Þau fóru til Berry. Þar fékk hann prestakall og var látið heita svo sem hún væri systir hans.

Maður sá, sem átti óðalið og jarðirnar, er prestakall bróður míns heyrði undir, sá einhverju sinni þessa svokölluðu systir hans og varð undir eins ástfanginn í henni — svo ástfanginn, að hann bað hana eiginorðs. Þá yfirgaf hún bróður minn, sem hún hafði steypt í glötun, til þess að steypa hinum manninum í sömu glötunina. Gerðist hún nú greifafrú de la Fére — —“

Um leið og hann nefndi þetta nafn, varð öllum litið á Athos, en hann hneigði höfði til merkis um, að þessu væri svo varið sem böðullinn hafði skýrt frá.

„Vesalings bróðir minn hvarf nú aftur til Lille“, sagði böðullinn enn fremur. „Hann var ekki orðinn mönnum sinnandi af sorg og örvæntingu og fastráðinn í því að gera enda á tilveru sinni, sem ekki hafði orðið til annars en gera hann ærulausan og óhæfann til allrar viðreisnar í framtíðinni. Hann komst nú að því, að ég hafði verið dæmdur til þess að taka út hegningu hans. Sagði hann þá yfirvöldunum þegar til sín og hengdi sig í fangelsinu sama kvöldið.

Að öðru leyti ber mér að láta dómara mína njóta þeirrar réttlátu viðurkenningar, að þeir létu mig lausan undir eins og þeir vissu hvernig máli þessu var varið.

Og nú hef ég skýrt frá glæp þeim, sem ég saka þessa konu um og hvernig á því stendur, að hún er brennimerkt“.

„Herra d'Artagnan“, sagði Athos. „Hverja hegningu álítið þér að kona þessi verðskuldi?“

„Dauðann“, svaraði d'Artagnan.

„Winter lávarður“, sagði Athos aftur. Hverja hegningu teljið þér hæfa þessari konu?“

„Dauðann“.

„Porthos og Aramis. Nú kemur til ykkar kasta að dæma. Hverja hegningu dæmið þið þessari konu?“

„Dauðann“, svöruðu þeir báðir alvarlega.

Mylady rak upp hræðilegt vein og skreið á hnjánum til dómara sinna, en Athos bandaði hendinni á móti henni og sagði:

„Charlotta Backson, greifafrú de la Fére, frú Winter — bæði guð og menn eru orðnir þreyttir á glæpum yðar. Ef þér kunnið einhverja bæn, þá er best að þér hafið hana yfir nú, því að þér hafið hlotið dóm yðar og nú eigið þér að deyja“.

Þegar Mylady heyrði þessi orð og sá, að öll von var úti, reis hún á fætur og ætlaði að segja eitthvað, en hún gat engu orði komið upp og fann, að þrifið var í hár sér af afli miklu og hún dregin út jafnmiskunnarlaust og örlögin flytja mennina að því takmarki, sem þeim er sett. Reyndi hún nú ekki að standa á móti lengur, en gekk sjálfviljuglega út úr húsinu.

Winter lávarður, d'Artagnan, Athos, Porthos og Aramis gengu einnig burt og þjónar þeirra á eftir þeim. Að baki þeim stóð húsið alautt og herbergið, þar sem alt þetta hafði farið fram, galtómt með brotinn glugga, opnar dyr og logandi lampa á borðinu.

XVII. Dóminum fullnægt.

Það var komið lágnætti. Tungl var þverrandi og gægðist blóðrautt út á milli óveðursskýjanna bak við þorpið Armentières, en húsin þar og kirkjuturninn bar eins og dimma skugga við tunglskimuna. Það glampaði á fljótið eins og bráðið tin, en hinum megin bar dökkan skóginn við loft. Vinstra megin var gömul og hálffallin mylna og heyrðist ugluvæl úr rústum hennar. Báðum megin vegarins, sem þessi sorglegi hópur fór eftir, stóðu lágvaxin, kræklótt tré, einna líkust ógeðslegum dvergum, er væru á gægjum eftir þessum þögulu vegfarendum.

Við og við brá fyrir eldingu, er lýsti upp allan sjóndeildarhringinn, hlykkjaðist yfir skóginn og klauf himininn eins og tvíeggjað sverð. Ekki bærðist hár á höfði manns, en loftið var afar þungt. Einhver óviðfeldinn dauðadrungi hvíldi yfir náttúrunni, jörðin var blaut og gljúp eftir rigninguna, en sterkan ilm lagði af grösum og jurtum.

Grimaud og Mousqueton leiddu Mylady á milli sín, böðullinn gekk næstur á eftir henni og þar á eftir þeir Winter lávarður, d'Artagnan, Athos, Porthos og Aramis. Planchet og Bazin fóru seinastir.

Mylady var leidd ofan að fljótinu. Hún mælti ekki orð frá munni, en augun töluðu sínu máli og mændu biðjandi á þjónana á víxl. Þau þrjú urðu snöggvast spölkorn á undan og hvíslaði hún þá skyndilega:

„Ég skal gefa hverjum ykkar þúsund gulldali ef þið hjálpið mér til að komast undan, en ef þið ofurseljið mig húsbændum ykkar, frá mun hefndarinnar ekki langt að bíða og þá skuluð þið grimmilega gjalda dauða míns“.

Grimaud fór að hugsa sig um og Mousqueton skalf eins og hrísla. Athos heyrði að hún hvíslaði einhverju að þjónunum og skundaði til þeirra og Winter lávarður sömuleiðis.

„Burt með þá báða!“ sagði hann. „Þeir hafa orðið fyrir áhrifum hennar og þar af leiðandi getum við ekki treyst þeim“.

Því næst voru þeir Planchet og Bazin látnir gæta hennar.

Þegar hópurinn kom ofan að fljótinu, gekk böðullinn að Mylady og batt hana á höndum og fótum. Æpti hún þá alt í einu:

„Þið eruð níðingar og morðingjar — komið hingað tíu í hóp til þess að murka lífið úr einum kvennmanni. En ég segi, þið megið vara ykkur! Þó að ekki verði hægt að forða mér úr greipum ykkar, þá mun mín samt vissulega verða hefnt“.

„Þér eruð enginn kvennmaður“, sagði Athos kuldalega. „Þér getið ekki einu sinni talist manneskja, heldur eruð þér einhver illur andi, kominn úr undirheimum, og þangað eigið þér nú að fara aftur.

„Jæja, blessaðir englarnir — heyrið þið nú hvað ég segi: Sá sem snertir eitt hár á mínu höfði, hann er morðingi!“

„Böðullinn, sem heggur af yður höfuðið, er enginn morðingi“, sagði maðurinn í rauða kuflinum og klappaði á sverð sitt, „Hann er yðar síðasti dómari eða Nachrichter, eins og þjóðverjar komast að orði.“

Um leið og hann sagði þetta, herti hann á böndunum, sem hún var fjötruð með og hljóðaði Mylady þá svo óskaplega, að undir tók í skóginum.

„Ef ég er glæpamaður — ef ég er sek um það alt, sem þið berið á mig, þá er best, að þið dragið mig fyrir lög og dóm“, sagði hún kjökrandi, „en ykkur, sem hafið safnast hér saman, ber enginn réttur til þess að dæma mig“.

„Ég var einu sinni að nefna Tyburn við yður“, sagði Winter lávarður. „Hvers vegna vilduð þér ekki sinna því?“

„Af því að ég vil ekki deyja!“ hrópaði Mylady. „Ég er of ung enn til þess að deyja“.

„Konan, sem þér byrluðuð eitur í Bethune, var enn yngri og samt er hún dáin“, sagði d'Artagnan.

„Ég vil fara í klaustur!“ sagði Mylady.

„Þér hafið verið í klaustri“, sagði maðurinn í rauða kuflinum, „en þér yfirgáfuð það til þess að steypa bróður mínum í glötun“.

Mylady hljóðaði upp yfir sig og féll á kné. Böðullinn þreif um handlegg hennar og ætlaði að draga hana ofan í ferjuna.

„Æ, hamingjan hjálpi mér!“ æpti hún. „Ætlið þið að drekkja mér?“

Þessi hljóð hennar voru svo átakanleg, að d'Artagnan gat ekki afborið þau, þó að hann hefði verið æstastur allra þeirra í byrjuninni. Hann horfði niður fyrir sig og hélt fyrir eyrun, en það gagnaði ekki — hann heyrði samt hljóðin, ýmist ógnandi eða biðjandi.

„Ég þoli þetta ekki“, sagði hann. „Ég get ekki látið það viðgangast, að þessi kona láti lífið á þennan hátt“.

Mylady heyrði þessi orð og kveyktu þau seinasta vonarneistann í brjósti hennar.

„D'Artagnan!“ hrópaði hún. „Mundu hvað ég unni þér vel!“

D'Artagnan gekk til hennar, en Athos brá sverði sínu og gekk í veg fyrir hann.

„Ef þú ferð einu feti lengra“, sagði hann, „þá er mér að mæta“.

D'Artagnan féll á kné og baðst fyrir.

„Gerðu skyldu þína, böðull!“ sagði Athos.

„Með ánægju, herrar góðir“, sagði hann, „því að það veit trúa mín, að ég þykist gera gott verk með því að gegna skyldu minni við þetta tækifæri“.

„Það er gott!“

„Ég fyrirgef yður alt það ilt, sem þér hafið gert mér“, sagði Athos og gekk til Mylady. „Ég fyrirgef yður, að þér hafið eyðilagt framtíð mína og svift mig sóma mínum — að þér hafið saurgað ást mína og valdið ógæfu minni. Farið í friði!“

„Ég fyrirgef yður“, sagði Winter lávarður, „að þér hafið byrlað bróður mínum eitur og myrt Buckingham hertoga. Ég fyrirgef yður, að þér eruð völd að dauða vesalings Feltons og allar þær tilraunir, sem þér hafið gert til þess að ráða mér bana. Farið í friði!“

„Og ég“, sagði d'Artagnan, „bið yður að fyrirgefa mér, að ég reitti yður til reiði með því að blekkja yður á þann hátt, sem ósamboðinn var aðalsmanni — aftur á móti fyrirgef ég yður, að þér sviftuð vesalings vinkonu mína lífinu og allar þær hræðilegu tilraunir, sem þér hafið gert til þess að hefna yðar á mér. Farið í friði!“

„I am lost, I must die⁶“ tautaði Mylady.

Að svo mæltu stóð hún upp og leit í kringum sig með leiftrandi augum og hlustaði, en hún hvorki sá neitt né heyrði. Alt í kringum hana voru tómir fjandmenn.

„Hvar á ég að deyja?“ spurði hún.

Á hinum bakkanum“, svaraði böðullinn.

Hann kom henni út í ferjuna og um leið stakk Athos fésjóð að honum.

„Gerið svo vel — hér eru verkalaun yðar“, sagði hann. „Það skal enginn þurfa að efast um, að við komum fram sem dómarar“.

„Það er rétt“, sagði böðullinn, „en þá skal þessi kona líka vita það, að þar sem ég framkvæmi verk mitt í þetta skifti, þá er það að eins til þess að gegna skyldu minni“.

Að svo mæltu kastaði hann fésjóðnum í fljótið.

Meðan að hann var að ferja Mylady yfir að hinum bakkanum, tókst henni í laumi að losa böndin, sem fætur hennar voru fjötraðir með. Þegar báturinn kom að landi, stökk hún upp á bakkann og tók á rás.

En bakkinn var háll og blautur. Þegar hún var komin nokkur skref, skrikaði henni fótur og lá hún þar á hnjánum.

Þá flaug henni það í hug, að nú væri Forsjónin búin að yfirgefa hana. — Hún drap höfði og fórnaði höndum.

Skömmu síðar sáu þeir, sem stóðu á hinum bakkanum, böðulinn hefja upp hendur sínar, sverð hans blika í tunglsljósinu, heyrðu dyn sverðshöggsins og síðasta vein hinnar dauðadæmdu konu.

Böðullinn fletti af sér rauða kuflinum, breiddi hann á jörðina, lagði líkið á hann, sveipaði kuflinum um það og bar það ofan í bátinn.

Þegar hann var kominn miðja vegu út á fljótið, nam hann staðar, hélt líkinu út fyrir borðstokkinn og kallaði hárri röddu:

„Réttvísinni er fullnægt!“

Að svo mæltu varpaði hann líkinu útbyrðis og laukst straumurinn yfir það.

Þremur dögum síðar sneru skyttuliðarnir aftur til Parísar og sama kvöldið, sem þeir komu þangað, fóru þeir til herra de Tréville að vanda.

„Jæja, herrar góðir“, sagði höfuðsmaðurinn. „Hvernig hafið þið skemt ykkur?“

„Ágætlega“, svaraði Athos fyrir sig og félaga sína.

Endir.

Sjötta dag næsta mánaðar lagði konungur upp frá París samkvæmt loforði því, er hann hafði gefið kardínálanum. Hann var ekki búinn að ná sér enn eftir þá fregn, sem nú gekk staflaust manna á milli, að Buckingham hefði verið myrtur.

Að vísu bjóst drotningin við því, að maður sá, sem hún unni hugástum, væri í mikilli hættu staddur, en samt gat hún ómögulega fengið sig til að trúa því, að æfi hans væri lokið. Var hún jafnvel svo óvarkár að láta sér þau orð um munn fara, að það gæti ekki verið satt, því að hann hefði skrifað sér nýlega.

En þegar daginn eftir neyddist hún til að trúa því, að fregnin væri sönn. Eftir skipun Karls fyrsta var Laporte haldið eftir á Englandi eins og öðrum, en nú kom hann aftur og flutti með sér hina seinustu gjöf Buckinghams til drotningarinnar.

Konungur réði sér ekki fyrir fögnuði. Gerði hann sér ekkert far um að leyna gleði sinni, heldur lét þvert á móti bera hvað mest á henni í nærveru drotningar. Lúðvík þrettándi var gjörsneyddur öllu göfuglyndi svo sem önnur lítilmenni.

Brátt þyngdi honum þó aftur í skapi og gat hann varla á heilum sér tekið, svo að ekki bráði af honum nema stund og stund. Hann vissi sem var, að hann yrði nú aftur að sæta áþján kardínálans, þegar hann kæmi til herbúðanna — en samt fór hann.

Ferðin til La Rochelle var næsta gleðisnauð. Einkum undruðust menn þá félaga fjóra, þeir héldu hóp alla leiðina og gáfu sig ekki að öðrum, en voru jafnan þögulir og niðurlútir. Helst var það Athos, sem rétti úr sér einstaka sinnum. Tindruðu þá augu hans og napurt bros lék um varir honum, en svo féll hann aftur í sömu deyfðina sem félagar hans.

Þá var það einn dag á leiðinni, er konungur tók sér hvíld til fuglaveiða og þeir félagar sátu í veitingahúsi að vanda, að sá atburður kom fyrir, er létti af þeim deyfðinni um stund. Maður nokkur kom á harða spretti frá La Rochelle, fór af baki við veitingahúsið til þess að fá sér hressingu og leit um leið inn til þeirra félaga.

„Hana-nú!“ kallaði hann „Þarna er þá herra d'Artagnan!“

D'Artagnan leit upp og rak upp fagnaðaróp. Maðurinn sem kominn var, var hans illi andi, maðurinn frá Meung, frá Fossogeurs-götunni og frá Arras. Hann dró sverð sitt úr slíðrum og spratt á fætur.

En ókunni maðurinn flýði hann ekki í þetta skifti, heldur gekk til móts við hann.

„Jæja, loksins hittumst við þá, sagði d'Artagnan. „Nú skuluð þér ekki sleppa!“

„Það er heldur ekki ætlun mín“, svaraði maðurinn, „því að nú er ég einmitt að leita að yður. Ég tek yður hérmeð fastan í nafni konungs og ræð yður til að afhenda mér sverð yðar og gera það tafarlaust. Nú er um lífið að tefla, skal ég segja yður“.

„Hver eruð þér?“ spurði d'Artagnan og lækkaði sverðið, en lét það ekki af höndum.

„Ég er Rochefort greifi, stallvörður kardínálans“, svaraði ókunni maðurinn, „og ég hef skipun um að færa kardínálanum yður“.

„Við erum einmitt á leiðinni til hans Hágöfgi“, sagði Athos og gekk til þeirra. „Væntanlega takið þér herra d'Artagnan trúanlegan, þegar hann segist vera á leiðinni til La Rochelle“.

„Nú-jæja! Ég skal láta lífvarðarliðana taka við honum og segja þeim að fara með hann til herbúðanna“.

„Einmitt það. Við leggjum þar við drengskap okkar sem aðalsmenn, að við skulum ekki missa sjónar af herra d'Artagnan“.

Rochefort litaðist um og sá nú, að Porthos og Aramis stóðu fyrir dyrunum. Vissi hann þá, að hann var algerlega á valdi þeirra félaga.

„Herrar góðir“, sagði hann. „Ef herra d'Artagnan vill afhenda mér sverð sitt og leggja sitt drengskaparorð við ykkar, þá læt ég mér nægja loforð ykkar um að flytja hann til kardínálans“.

„Ég lofa þessu við drengskap minn og hér er sverð mitt“, sagði d'Artagnan.

„Jæja — þetta kemur mér annars vel, því að ég þarf að halda lengra“.

„Ætlið þér að finna Mylady?“ spurði Athos kuldalega. „Ef svo er, þá getið þér sparað yður ómakið, því að hana hittið þér ekki í þetta skifti“.

„Hvað hefur komið fyrir hana?“ spurði Rochefort með ákafa.

„Þér getið nú fengið að vita það, ef þér verðið samferða til herbúðanna“.

Rochefort hugsaði sig um stundarkorn, en með því að ekki var nema ein dagleið til Surgéres⁷ þar sem kardínálinn ætlaði að mæta konungi, þá afréð hann að fara að ráðum Athos og slást í för með þeim, enda gat hann þá sjálfur litið eftir fanganum.

Þeir komu til Surgéres daginn eftir um miðjan dag og beið kardínálinn konungs þar.

Þeir kardínáli og konungur heilsuðust með blíðu mikilli og samglöddust af þessum gleðilega atburði er losað hefði Frakkland við eindreginn óvin, er æsti Norðurálfuna upp á móti því. Að því búnu kvaddi kardínálinn og fór sína leið. Hafði Rochefort sagt honum, að d'Artagnan væri gripinn og vildi hann láta leiða skyttuliðann fyrir sig sem fyrst.

Þegar kardínálinn kom til híbýla sinna um kvöldið, stóð d'Artagnan vopnlaus þar úti fyrir og félagar hans hjá honum með alvæpni.

Nú átti hans Hágöfgi leikinn. Hann leit þóttalega til þeirra og benti d'Artagnan að fylgja sér eftir og hlýddi hann því.

„Við bíðum eftir þér, d'Artagnan!“ sagði Athos svo hátt, að kardínálinn mátti vel heyra. Hann hleypti brúnum, nam staðar um stund, en hélt svo þegjandi áfram.

D'Artagnan fylgdi kardínálanum inn og var lokað á eftir þeim. Voru þeir nú tveir einir og var þetta í annað skifti, að d'Artagnan stóð frammi fyrir hinum volduga manni. Sagði hann svo seinna, að hann hefði verið sannfærður um, að það væri í síðasta skifti.

Richelieu stóð hjá eldstónni og var borð á milli hans og d'Artagnans.

„Þér hafið verið tekinn fastur eftir minni skipan“, sagði kardínálinn.

„Jú, svo hefur mér verið sagt, yðar Hágöfgi“.

„En hefur yður þá líka verið sögð ástæðan til þess, að þér voruð tekinn?“

„Nei, yðar Hágöfgi, enda vitið þér ekki enn þá einu ástæðu, sem hér gæti komið til mála“.

„Við hvað eigið þér?“

„Ef yðar Hágöfgi vill segja mér fyrst, hvern glæp ég er kærður fyrir, þá skal ég líka segja yður, hvað ég í raun og veru hef gert“.

„Þér hafið haft þá óhæfu í frammi, sem hefur kostað aðra menn lífið, er verið hafa yður margfalt æðri“, sagði kardínálinn.

„Hvaða óhæfa er það?“ spurði d'Artagnan.

„Þér eruð sakaður um að hafa haft bréfaskifti við óvini ríkisins, að hafa ljóstrað upp launungarmálum þess og lagst á móti ráðstöfunum yfirherforingjans“.

„Og hver er það þá, sem ber allar þessar sakir á mig?“ spurði d'Artagnan, sem vissi vel, að kærur þessar stöfuðu frá Mylady. „Það er brennimerkt glæpakvendi, sem giftist manni á Englandi þó að hún ætti annan á Frakklandi, sem drepið hefur seinni manninn á eitri og þrásinnis reynt að gera mér sömu skil“.

„Hvað er þetta, herra góður!“ sagði kardínálinn forviða. „Hvaða konu eigið þér við?“

„Ég á við frú Winter“, svaraði d'Artagnan. Auðvitað efast ég ekki um, að yður sé ókunnugt um glæpaverk hennar — annars hefðuð þér ekki sýnt henni þann sóma að bera traust til hennar“.

„Hafi frú Winter í raun og sannleika framið alla þá glæpi, sem þér berið á hana, þá skal henni vissulega verða hegnt“, sagði kardínálinn.

„Hún hefur þegar þolað sína hegningu, yðar Hágöfgi“, svaraði d'Artagnan.

„Hver hefur þá hegnt henni?“

„Það höfum við félagar gert“.

„Er hún í fangelsi?“

„Nei, hún er dauð“.

„Dauð!“ endurtók kardínálinn og ætlaði ekki að trúa sínum eigin eyrum. „Dauð! — sögðuð þér, að hún væri dauð?“

„Hún reyndi þrisvar að svifta mig lífi og það fyrirgaf ég henni, en svo myrti hún konu þá, sem ég unni hugástum. Þá gripum við hana, ég og félagar mínir, og dæmdum hana til dauða“.

D'Artagnan skýrði kardínálanum því næst frá öllum nánari atvikum að handtöku hennar og fullnægingu dauðadómsins.

Það fór hrollur um kardínálann, aldrei þessu vant, þegar hann heyrði hin síðustu og hræðilegu afdrif þessarar konu, en svo létti yfir honum og var sem honum hefði dottið eitthvað nýtt í hug.

„Ja, það er svo“, sagði hann og var viðmótið þýðara en orðin sjálf. Þið hafið þá gert ykkur að dómurum án þess að hugsa út í það, að sá sem hegnir öðrum án þess að hafa heimild til þess, hann er hreinn og beinn morðingi“.

„Ég get lagt eið út á það, yðar Hágöfgi, að mér kemur ekki til hugar að verja þær gerðir mínar. Ég er reiðubúinn að þola þá hegningu, sem yður mætti þóknast að dæma mér. Lífið er mér ekki svo dýrmætt, að ég hræðist dauða minn“.

„Ég veit að þér eruð hugrakkur maður“, sagði kardínálinn næstum blíðlega. „Mér er því óhætt að segja yður nú þegar, að þér verðið dæmdur — dæmdur til dauða“.

„Einhver annar kynni að svara yðar Hágöfgi því í mínum sporum, að hann hefði náðunina í vasanum, en ég læt mér nægja að segja: Ég er við öllu búinn“.

„Náðunina!“ sagði kardínálinn forviða.

„Já, yðar Hágöfgi“.

„Hver befur undirskrifað hana? Hefur konungurinn gert það? Kardínálinn lagði þessar spurningar fyrir hann með hálfgerðri fyrirlitningu.

„Nei, þér hafið undirskrifað hana sjálfur“.

„Ég! Eruð þér frá yður, maður?“

„Yðar Hágöfgi þekkið sjálfur best yðar eigin undirskrift“.

Að svo mæltu rétti d'Artagnan kardínálanum hið dýrmæta skjal, sem Athos hafði tekið af Mylady og fengið d'Artagnan sem griðabréf.

Richelieu tók við skjalinu, las það hægt og seint og lagði áherslu á hvert orð:

„Það er eftir minni skipun að sá, sem þetta bréf hefur í höndum, hefur gert það, sem hann hefur gert.

Herbúðunum við La Rochelle 5. ágúst 1628 Richelieu“.

Kardínálínn varð hugsi þegar hann hafði lesið þetta, en ekki fékk hann d'Artagnan bréfið aftur.

„Nú er hann að bræða við sig, hvaða dauðdaga ég eigi að hljóta“, hugsaði d'Artagnan. „Nú-jæja! Hann skal vissulega fá að eiga við aðalsmann, sem þorir að horfast í augu við dauðann“.

Kardínálinn var hljóður enn og böglaði bréfið milli fingra sér. Loks leit hann upp og hvesti augun á d'Artagnan. Báru andlitsdrættir hans þess ljósan vott, hverjar raunir hann hefði ratað í seinustu mánuðina og enn sem fyr flaug kardínálanum í hug, hve glæsilega framtíð þessi tvítugi maður ætti fram undan sér og hvílíkur styrkur góðum og skynsömum yfirboðara gæti orðið að hugrekki hans, djörfung og hyggindum.

Hins vegar hafði honum oftlega risið hugur við glæpaverkum Mylady, valdafýkn hennar og djöfullegri slægð. Var honum það í rauninni hugarhægð, að vera nú orðin laus við þennan hættulega vitorðsmann og glæpanaut.

Hann reif hægt og hægt í sundur bréfið, sem d'Artagnan hafði fengið honum.

„Nú er úti um mig“, hugsaði d'Artagnan og hneigði sig fyrir kardínálanum.

Richelieu gekk að borðinu og bætti við fáeinum línum á bókfell, sem þegar var búið að skrifa eitthvað á áður.

„Þetta er nú sjálfsagt dauðadómurinn“, hugsaði d'Artagnan. „Hann ætlar ekki að hafa fyrir því að fleygja mér í fangelsi og hlífa mér við löngum málarekstri og það er vissulega fallega gert af honum“.

„Lítið á“, sagði kardínálinn. „Ég tók af yður griðabréf, en hér er þá annað í staðinn. Það er eyða fyrir nafninu og þá eyðu getið þér sjálfur fylt“.

D'Artagnan tók við skjalinu og leit hálf hikandi á kardínálann. Á skjalinu stóð, að hann væri skipaður foringi í skyttuliðinu. Hann fleygði sér fyrir fætur kardínálanum.

„Yðar Hágöfgi!“ sagði hann. „Líf mitt tilheyrir yður og þér skuluð ráða yfir því upp frá þessari stundu, en ég verðskulda ekki slíka velgerð sem þessa. Ég á þrjá félaga, sem eru mér miklu fremri og miklu maklegri góðs — —“

„Þér eruð dáðadrengur, d'Artagnan“, sagði kardínálinn og klappaði vinalega á öxl hans. „Gerið hvað yður líkar við þetta skjal, en gleymið því samt ekki, að enda þótt eyða sé fyrir nafninu, þá var það tilgangur minn að veita yður einum þessa upphefð“.

„Ég fullvissa yðar Hágöfgi um, að því skal ég aldrei gleyma“, svaraði d'Artagnan.

Kardínálinn sneri sér við og kallaði hárri röddu: „Rochefort!“

Greifinn hafði víst ekki verið langt undan, því að hann kom strax inn.

„Rochefort“, sagði kardínálinn. „Frá þessum degi tel ég d'Artagnan meðal vina minna. Ef yður er ant um líf yðar, þá skuluð þér nú mynnast við hann og halda yður í skefjum“.

D'Artagnan og Rochefort kystust — mjög lauslega þó. Kardínálinn gaf þeim auga og síðan gengu þeir saman fram að dyrunum.

„Við hittumst kann ske aftur“, sagði greifinn.

„Hvenær sem yður þóknast“, svaraði d'Artagnan.

„Við fáum eflaust tækifæri til þess“, sagði Rochefort.

Þeir brostu, tókust í hendur og hneigðu sig fyrir kardínálanum.

„Við vorum farnir að verða óþolinmóðir“, sagði Athos þegar d'Artagnan kom út.

„Jæja, hér er ég kominn, vinir mínir“, sagði d'Artagnan, „og ekki að eins frjáls og óskaddur, heldur einnig með hylli kardínálans í tilbót.

„Þú verður að segja okkur betur af því“.

Sama kvöldið kom d'Artagnan heim til Athos. Var hann að tæma flösku af spánsku víni eins og hans var venja á hverju kvöldi.

D'Artagnan sagði honum, hvað sér og kardínálanum hefði farið á milli. Dró hann því næst veitingarbréfið upp úr vasa sínum og sagði:

„Líttu á, kæri Athos! Þetta hefðir þú sannarlega átt betur skilið en ég“.

„Kæri vinur“, sagði Athos og brosti blíðlega. „Þetta væri ofmikið handa Athos og of lítilfjörlegt handa de la Fére greifa. Hafðu þetta sjálfur — þú hefur vissulega unnið til þess“.

Því næst gekk d'Artagnan til Porthos. Stóð hann fyrir framan spegilinn, klæddur nýjum búningi, afarskrautlegum.

„Nú, ert það þú?“ sagði hann, „Hvernig líst þér á nýju fötin mín?“

„Ágætlega“, sagði d'Artagnan, „en ég kom nú annars til þess að bjóða þér annan búning, sem fer þér enn betur“.

„Einmitt það! Hvers konar búningur er það?“

„Það er liðsforingjabúningur“.

D'Artagnan sagði nú Porthos af samfundum þeirra kardínálans og hans, tók skjalið upp úr vasa sínum og sagði: „Líttu á, kæri vin, skrifaðu nú nafn þitt í eyðuna og lofaðu mér því, að verða dugandi foringi“.

Porthos leit á skjalið og fékk d'Artagnan það aftur, honum til mikillar undrunar.

„Þetta er auðvitað mesta sæmdarboð“, sagði hann, „en það yrði skammgóður vermir. Maðurinn hertogafrúarinnar minnar kvaddi þennan heim meðan við vorum í Béthune. Peningaskápur hins framliðna seiðir mig til sín og ég ætla nú að giftast ekkju hans. Ég var einmitt að máta brúðkaupsfötin, þegar þú komst. Halt þú veitingarbréfinu, kæri vin og gleðstu af upphefð þinni“.

Þessu næst fór d'Artagnan til Aramis. Hann lá á knébeð fyrir framan bænapúlt sitt og studdi enninu á opið bænakver. D'Artagnan sagði enn á ný hversu farið hefði með kardínálanum og sér og dró veitingabréfið upp úr vasanum í þriðja sinn.

„Þetta veitingarbréf skalt þú hafa“, sagði d'Artagnan, „þú sem verið hefur ljós á okkar vegum og hinn duldi verndari okkar. Þú verskuldar það framar öllum öðrum fyrir hyggindi þín, viturleik og heilræði, sem ávalt hafa að góðu gagni komið“.

„Æ, kæri vin“, svaraði Aramis. Þessi seinustu æfintýri okkar hafa gert mig leiðan á þessu lífi og öllu því, sem að hernaði lítur. Ásetningur minn er nú óbifanlegur og ég ætla mér að taka prestvígslu þegar umsátinni er lokið. Haf veitingabréf þitt, d'Artagnan — þú ert borinn og barnfæddur hermaður og verður eflaust nýtur foringi“.

D'Artagnan fór aftur til Athos, er sat við borðið og hélt seinasta vínglasinu upp að ljósinu.

„Ja-neinei!“ sagði hann. „Þeir vildu ekki heldur þiggja veitingarbréfið“.

„Það er vegna þess, að enginn verðskuldar það betur en þú, kæri vin“, sagði Athos.

Að svo mæltu greip hann penna og skrifaði nafn d'Artagnans á skjalið.

„Upp frá þessu á ég þá enga vini framar — ekkert annað en endurminningar“, sagði d'Artagnan. Hann huldi andlit sitt höndum og tárin streymdu niður kinnar honum.

„Þú ert ungur enn“, sagði Athos, „og hinar beisku endurminningar munu brátt rýma fyrir öðrum, gleðilegri, og auk þess bíða þín ný og skemtileg æfintýri“.

Eftirmáli.

La Rochelle-búar fengu enga liðveislu af flota Englendinga og herlið það, sem Buckingham hafði sent, gafst upp 28. október 1628 eftir eins árs umsát.

Hinn 23. desember s.á. hélt konungur innreið sína í París. Var honum tekið með óskaplegum fagnaðarlátum, rétt eins og hann hefði borið sigur úr býtum í viðureign við fjandmenn ríkisins, en ekki við landsins eigin borgara.

D'Artagnan varð liðsforingi. Porthos gekk úr skyttuliðinu og giftist frú Coquenard árið eftir. Sá marg þreyði peningaskápur hafði átta hundruð þúsund fránka að geyma.

Mousqueton fékk skínandi fallegan þjónsbúning og komst að lokum í þá stöðu, sem hann hafði þráð alla æfi: hann fékk sæti aftan á gyltum vagni.

Aramis fór til Lóthringen og hvarf vinum sínum algerlega — þeir spurðu aldrei til hans framar. Síðar lék orð á því, að hinn fyrverandi skyttuliði hefði gengið í klaustur í Nancy og var hald manna, að frú Chevreuse hefði sagt þetta einhverjum elskhuga sínum í trúnaði.

Bazin gerðist múnkur.

Athos var í skyttuliðinu þangað til 1631 undir forustu d'Artagnans. Það ár tók hann sér ferð á hendur til Touraine og baðst skömmu síðar lausnar úr herþjónustu og bar það fyrir, að sér hefði áskotnast arfur í Roussaillon.

Grimaud fylgdi húsbónda sínum eftir.

D'Artagnan háði þrjú einvígi við Rochefort og særði hann í öll skiftin.

„Í næsta sinn ber ég líklega banaorð af yður“, sagði d'Artagnan um leið og hann rétti greifanum hönd sína til þess að reisa hann á fætur.

„Það væri þá sennilega hentugast okkur báðum, að við létum sitja við það, sem nú er komið“, svaraði Rochefort. „Annars er ég miklu trúrri vinur yðar en þér haldið, því að þegar okkur lenti saman fyrst, þá hefði ég getað látið höfuðið fjúka af yður, ef ég hefði nefnt það einu orði við kardínálann“.

Að svo mæltu föðmuðust þeir mótstóðumennirnir og í þetta skifti var það af einlægni gert og undirhyggjulaust.

Rochefort útvegaði Planchet undirforingjastöðu í lífvarðarliðinu.

Herra Bonacieux lifði kyrlátu lífi og hafði engan grun um, hvað orðið hefði af konu sinni, enda lét hann sig það engu skifta. Einhverju sinni var hann svo óvarkár að minna kardínálann á tilveru sína. Hans Hágöfgi lét þá skila til hans, að hann skyldi sjá svo um, að hann gæti upp frá því lifað áhyggjulausu lífi.

Klukkan sjö kvöldið eftir gekk Bonacieux út úr húsi sínu áleiðis til Louvre-hallarinnar og upp frá því sást hann ekki framar í Fossoyeurs-götunni. Þeir sem best þóttust vita giskuðu á, að hann hefði fengið ókeypis húsnæði og fæði í einhverri opinberri byggingu — alt á kardínálans kostnað.

Alexandre Dumas

Höfundur sögu þessar, Alexandre Dumas (Alexangdr Dujma) pére (eldre) var uppi frá 1803 til 1870 og kom til Parísar 1823, en þar fékk hann stöðu á skrifstofu hertogans af Orleans með því að hann skrifaði fyrirtaks fallega rithönd og beitti því jafnframt penna sínum og fluggáfum til annara ritstarfa. 1826 gaf hann út sögusafn í nokkrum bindum. Vakti það ekki mikla athygli og ekki heldur leikrit eitt, er hann samdi ári seinna. Hinns vegar kom út eftir hann sjónleikur einn sögulegs efnis 1829, „Henri III et sa cour (Hinrik 3. og hirð hans), er mjög vel var tekið, og þar á eftir fóru koll af kolli fjöldamörg hugsjónarík og heillandi ritverk sögulegs efnis. Beitti hann þar óspart æsandi lýsingum og hrikalegum tilbrigðum, sem hann var mjög gefinn fyrir og náðu rit þessi almennri hylli bæði í París og í útlöndum. Heimsfrægð sína hlaut hann þó ekki fyrir þessi rit, heldur fyrir skáldsögur sínar. Samdi hann ógrynnin öll af þeim og hafði þannig oft og tíðum 10-12 stóreflis sögur á prjónunum í einu, enda marga aðstoðarmenn. Eins og nærri má geta, hafði allur þessi sögugrúi ekki fullkomið listgildi, eða risti djúpt í sálarlífi mannanna yfirleitt, en hugarflugið, æsinguna og „spenninginn“ höfðu þær til að bera í ríkulegum mæli, enda ber því síst að neita að þær tóku langt fram almennum „reyfara“-sögum að hugmynda-auðlegð og galliskri andagift. Langfrægust og snildarlegust er saga sú, er hér birtist í íslenskri þýðingu, „Skytturnar“ (le troa músketer) og áframhald hennar: „Tuttugu árum síðar“ og „Seinustu afrek skyttanna“, enn fremur „greifinn af Monte Christó“ „Margot drotning“ og „Hálsmen drotningarinnar“. Sögar þessar voru — og eru sumpart enn — uppáhaldsbækur almennings, bæði á Frakklandi og annarsstaðar og hafa verið þýddar á fjölda túngumála. Aðalástæðan til þess, að Dumas hrúgaði saman þessum feikna sögufjölda og öðrum ritum, var hin sífelda peningaekla hans, en hún stafaði aftur af ótrúlegri og hamslausri eyðslusemi. Hann græddi í raun réttri of fjár á sjónleikum sínum, skáldsögum, tímaritum, „endurminningum“ o. s. frv., en það fé hvarf jafnóðum eins og dropi í hafið og urðu þau æfilok hinns fræga skálds, að hann dó í örbirgð og vinum horfinn að heita mátti.

Aths. Framburður frönsku nafnanna er neðanmáls, þar sem þess hefur þótt þurfa. Áherslan er ávalt á seinustu samstöfu.

Eftirmálsgreinar