1
Opinberun Jesú Krists, sem Guð gaf honum, til að sýna þjónum sínum það sem verða á innan skamms. Og hann sendi engil sinn, og lét hann tákna það fyrir Jóhannesi, þjóni sínum, 2 honum sem bar vitni um orð Guðs og um vitnisburð Jesú Krists, um alt það er hann sá. 3 Sæll er sá, er les, og þeir sem heyra orð spádómsins og varðveita það sem ritað er í honum, því að tíminn er í nánd.
4 Jóhannes til safnaðanna sjö, sem í Asíu eru. Náð sé með yður og friður frá honum, sem er og var og kemur, og frá öndunum sjö, sem eru frammi fyrir hásæti hans, 5 og frá Jesú Kristi, honum sem er trúr vottur, honum sem er frumburður dauðra, og honum sem er höfðingi yfir konungum jarðarinnar; honum sem elskaði oss og leysti oss frá syndum vorum með blóði sínu. 6 Og hann gjörði oss að konungsríki og að prestum, Guði sínum og föður til handa. Honum sé dýrð og máttur um aldir alda, amen. 7 Sjá, hann kemur í skýjunum, og hvert auga mun sjá hann og jafnvel þeir, sem stungu hann, og allar kynkvíslir jarðarinnar munu kveina yfir honum. Vissulega, amen.
8 Eg er Alfa og Ómega, segir drottinn Guð, hann sem er og var og kemur, hinn alvaldi.
9 Eg, Jóhannes, bróðir yðar og samfélagi í þrengingunni og konungsríkinu og þolinmæðinni í Jesú, var á eynni, sem Patmos heitir, fyrir sakir orðs Guðs og vitnisburðar Jesú. 10 Eg var hrifinn í anda á drottins degi, og heyrði að baki mér raust mikla, sem lúður gylli, er sagði: 11 Rita þú í bók það sem þú sér, og send það söfnuðunum sjö, til Efesus, og til Smýrna, og til Pergamos, og til Þýatíra, og til Sardes, og til Fíladelfíu og til Laódíkeu. 12 Og eg sneri mér við, til að sjá raustina, sem við mig talaði; og er eg sneri mér við, sá eg sjö gullljósastikur, 13 og milli ljósastikanna einhvern, líkan syni manns, klæddan dragkyrtli og spentan gullbelti um bringuna; 14 en höfuð hans og hár var hvítt, eins og hvít ull, eins og mjöll; og augu hans eins og eldslogi; 15 og fætur hans líkir glómálmi, sem í ofni brennanda, og raust hans sem raust margra vatna. 16 Og hann hafði í hægri hendi sér sjö stjörnur, og af munni hans gekk út tvíeggjað sverð biturt; og ásjóna hans var sem sólin skínandi í mætti sínum. 17 Og er eg sá hann, féll eg fyrir fætur honum, sem dauður væri, og hann lagði hægri hönd sína yfir mig og sagði: 18 Óttast þú ekki, eg er hinn fyrsti og hinn síðasti og hinn lifandi; og eg var dauður, en sjá, lifandi er eg um aldir alda; og eg hefi lykla dauðans og heljar. 19 Rita þú nú það er þú séð hefir, bæði það sem er og það sem verða mun eftir þetta, — 20 leyndardóminn stjarnanna sjö, sem þú hefir séð í minni hægri hendi, og gullstikurnar sjö. Stjörnurnar sjö eru englar hinna sjö safnaða, og ljósastikurnar sjö eru sjö söfnuðir.
2
Safnaðar-englinum í Efesus skalt þú rita:
Þetta segir sá sem heldur á stjörnunum sjö í hægri hendi sér, sá sem gengur á milli gullstikanna sjö: 2 Eg þekki verkin þín og erfiðið og þolinmæði, þína, og að eigi getur þú sætt þig við vonda menn; og þú hefir reynt þá, sem segja sjálfa sig vera postula, en eru það ekki, og þú hefir komist að því, að þeir eru lygarar. 3 Og þú hefir þolinmæði, og byrðar hefir þú borið fyrir míns nafns sakir og ekki þreyzt. 4 En það hefi eg á móti þér, að þú hefir fyrirlátið þinn fyrri kærleika. 5 Minst þú því, úr hvaða hæð þú hefir hrapað, og gjör iðrun, og gjör hin fyrri verkin; að öðrum kosti kem eg til þín og færi ljósastiku þína úr stað, ef þú ekki gjörir iðrun. 6 En það mátt þú eiga, að þú hatar verk Nikólaítanna, sem eg og hata. 7 Hver sem eyra hefir, hann heyri, hvað andinn segir söfnuðunum. Þeim er sigrar, honum mun eg gefa að eta af lífsins tré, sem er í Paradís Guðs.
8 Og safnaðarenglinum í Smýrna skalt þú rita:
Þetta segir sá fyrsti og síðasti, sá sem var dauður og endurlifnaði: 9 Eg þekki þrengingu þína og fátækt – en þú ert samt auðugur — og lastmælið frá þeim, sem segja sjálfa sig vera Gyðinga, en eru það ekki, heldur samkunda Satans. 10 Kvíð þú ekki því sem þú átt að líða. Sjá, djöfullinn mun varpa nokkurum yðar í fangelsi, til þess að þér freistist, og þér munuð þrenging hafa í tíu daga. Vertu trúr alt til dauða, og eg mun gefa þér lífsins kórónu. 11 Hver sem eyra hefir, hann heyri, hvað andinn segir söfnuðunum. Sá er sigrar, — honum mun sá annar dauði alls ekki granda.
12 Og engli safnaðarins í Pergamos skalt þú rita:
Þetta segir sá, sem hefir sverðið hið tvíeggjaða og bitra: 13 Eg veit hvar þú býr, þar sem er hásæti Satans. Og þú heldur stöðugt við nafn mitt, og afneitaðir ekki trú minni, jafnvel ekki á dögum Antípasar vottar míns hins trúa, sem deyddur var hjá yður, þar sem Satan býr. 14 En eg hefi á móti þér fátt eitt, að þú hefir þar menn, sem halda fast við kenningu Bíleams, þess er kendi Balak að varpa hneyksli fyrir Ísraelssyni, að þeir neyttu skurðgoðafórna og drýgðu hór. 15 Svo hefir þú og líka menn, sem halda fast við kenningu Nikólaíta. 16 Gjör því iðrun; að öðrum kosti kem eg skjótt til þín, og mun berjast við þá með sverðinu munns míns. 17 Hver sem eyra hefir, hann heyri, hvað andinn segir söfnuðunum. Þeim er sigrar mun eg gefa af hinu hulda manna; og eg mun gefa honum hvítan stein, og á steininn ritað nýtt nafn, sem enginn þekkir, nema sá er við tekur.
18 Og engli safnaðarins í Þýatíra skalt þú rita:
Þetta segir sonur Guðs, sem augun hefir eins og eldsloga, og fætur hans eru líkir glómálmi: 19 Eg þekki verkin þín og kærleikann og trúna og þjónustuna og þolinmæði þína, og að verk þín hin síðari eru meiri en hin fyrri. 20 En eg hefi á móti þér, að þú líður Jessabel, konuna, sem segir sjálfa sig vera spákonu, og kennir þjónum mínum og afvegaleiðir þá til að drýgja hór og eta skurðgoðafórnir. 21 Og eg hefi gefið henni frest, til þess að hún gjöri iðrun, og hún vill ekki gjöra iðrun og láta af hórdómi sínum. 22 Sjá, eg varpa henni á sjúkrabeð, og þeim sem hórast með henni, í mikla þrenging, ef þeir gjöra ekki iðrun og láta af verkum hennar. 23 Og börn hennar mun eg dauða deyða, og allir söfnuðirnir skulu vita, að eg er sá sem rannsaka nýrun og hjörtun, og eg mun gjalda yður, hverjum og einum, eftir verkum yðar. 24 En yður segi eg, hinum öðrum, sem eru í Þýatíra, öllum þeim sem ekki hafa kenningu þessa, þar sem þeir hafa ekki kannað djúp Satans — sem þeir svo kalla —: Aðra byrði legg eg eigi á yður, 25 nema það að þér haldið því, sem þér hafið, þangað til eg kem. 26 Og sá er sigrar og varðveitir alt til enda verk mín, — honum mun eg gefa vald yfir þjóðunum. 27 Og hann mun stjórna þeim með járnsprota — eins og leirkerin sundurmolast —; svo sem eg og hefi meðtekið hjá mínum föður. 28 Og eg mun gefa honum morgunstjörnuna. 29 Hver sem eyra hefir, hann heyri, hvað andinn segir söfnuðunum.
3
Og engli safnaðarins í Sardes skalt þú rita:
Þetta segir sá, sem hefir þá sjö anda Guðs og stjörnurnar sjö. Eg þekki verkin þín, að þú lifir að nafninu, en ert dauður. 2 Vakna þú og styrk hið annað, sem ætlar að deyja; því að eigi hefi eg reynt verk þín fullkomin að vera fyrir Guði mínum. 3 Minst þú því, hvernig þú tókst á móti og heyrðir, og varðveit það og gjör iðrun. Ef þú nú vakir ekki, mun eg koma eins og þjófur, og þú munt alls ekki vita, á hverri stundu eg kem yfir þig. 4 En þú átt fáein nöfn í Sardes, sem ekki hafa saurgað klæði sín, og þeir munu ganga með mér í hvítum klæðum, því að þeir eru maklegir. 5 Sá er sigrar, hann skal þannig skrýðast hvítum klæðum, og eigi mun eg afmá nafn hans úr lífsbókinni, og eg mun kannast við nafn hans fyrir föður mínum og fyrir englum hans. 6 Hver sem eyra hefir, hann heyri, hvað andinn segir söfnuðunum.
7 Og engli safnaðarins í Fíladelfíu skalt þú rita:
Þetta segir sá heilagi, sá sanni, sem hefir lykil Davíðs, hann sem lýkur upp svo að enginn læsir og læsir svo að enginn lýkur upp. 8 Eg þekki verkin þín, — sjá, eg hefi látið opnar dyr standa fyrir þér, sem enginn getur lokað, — að þú hefir lítinn mátt, en hefir varðveitt orð mitt og ekki afneitað nafni mínu. 9 Sjá, eg skal láta nokkura af samkundu Satans, er segja sjálfa sig vera Gyðinga, en eru það ekki, heldur ljúga, — eg skal láta þá koma og láta þá kasta sér fyrir fætur þér, og láta þá vita, að eg hefi elskað þig. 10 Af því að þú hefir varðveitt orðið mitt um þolinmæðina, mun eg og varðveita þig frá reynslustundinni, sem koma mun yfir alla heimsbygðina, til að reyna þá sem á jörðinni búa. 11 Eg kem skjótt; haltu fast því sem þú hefir, til þess að enginn taki kórónu þína. 12 Sá er sigrar, hann mun eg gjöra að stólpa í musteri Guðs míns, og hann skal þaðan aldrei út fara; og eg mun á hann rita nafn Guðs míns og nafn borgar Guðs míns, hinnar nýju Jerúsalem, er kemur af himni ofan frá Guði mínum, og nafnið mitt, hið nýja. 13 Hver sem eyra hefir, hann heyri, hvað andinn segir söfnuðunum.
14 Og engli safnaðarins í Laódíkeu skalt þú rita:
Þetta segir hann sem er Amen, votturinn trúi og sanni, upphaf Guðs skepnu: 15 Eg þekki verkin þín, að þú ert hvorki kaldur né heitur; betur að þú værir kaldur eða heitur. 16 Því er það: af því að þú ert hálfvolgur, og ert hvorki heitur né kaldur, mun eg skyrpa þér út af mínum munni, — 17 af því að þú segir: Eg er ríkur og er orðinn auðugur og þarfnast einskis, — og þú veizt ekki, að þú ert vesalingur og aumingi og fátækur og blindur og nakinn. 18 Eg ræð þér, að þú kaupir af mér gull, brent í eldi, til þess að þú verðir auðugur, og hvít klæði, til að skýla þér með, og eigi komi í ljós vanvirða nektar þinnar, og smyrsl að smyrja með augu þín, til þess að þú verðir sjáandi. 19 Alla þá sem eg elska, þá tyfta eg og aga; ver því kostgæfinn og gjör iðrun. 20 Sjá, eg stend við dyrnar og kný á. Ef einhver heyrir raust mína og lýkur upp dyrunum, þá mun eg fara inn til hans, og neyta kvöldverðar með honum og hann með mér. 21 Sá er sigrar, hann mun eg láta sitja hjá mér í hásæti mínu, eins og eg sjálfur sigraði og settist hjá mínum föður í hásæti hans. 22 Hver sem eyra hefir, hann heyri, hvað andinn segir söfnuðunum.
4
Eftir þetta sá eg, og sjá: Opnar dyr á himninum, og raustin hin fyrri, er eg heyrði, sem lúður gylli, talaði við mig segjandi: Stíg upp hingað, og eg mun sýna þér það sem verða á eftir þetta. 2 Jafnskjótt var eg hrifinn í anda, og sjá: Hásæti var reist á himninum, og í hásætinu sat nokkur; 3 og sá er þar sat, var líkur að sýn jaspissteini og sardissteini, og regnbogi var í kring um hásætið, líkur að sýn smaragði, 4 og umhverfis hásætið voru tuttugu og fjögur hásæti, og í hásætunum sá eg sitja tuttugu og fjóra öldunga, skrýdda hvítum klæðum, og á höfðum þeirra gullkórónur. 5 Og út frá hásætinu gengu eldingar, raustir og þrumur, og sjö eldblys brunnu fyrir hásætinu, og eru það hinir sjö andar Guðs. 6 Og frammi fyrir hásætinu var sem glerhaf, líkt krystalli, og fyrir miðju hásætinu og umhverfis hásætið voru fjórar lifandi verur, alsettar augum í bak og fyrir. 7 Og fyrsta veran var lík ljóni, og önnur veran var lík uxa, og þriðja veran hafði ásjónu sem maður, og fjórða veran var lík fljúgandi erni. 8 Og verurnar fjórar, ein og sérhver þeirra, höfðu sex vængi, og voru alsettar augum, alt um kring og að innanverðu. Og eigi láta þær af, dag og nótt, að segja: Heilagur, heilagur, heilagur, drottinn Guð, hinn alvaldi, hann sem var og er og kemur. 9 Og þegar verurnar gjalda honum, sem í hásætinu situr, dýrð og heiður og þökk, honum sem lifir um aldir alda, 10 þá falla öldungarnir tuttugu og fjórir niður frammi fyrir honum, sem í hásætinu situr, og tilbiðja hann, sem lifir um aldir alda, og varpa kórónum sínum niður fyrir hásætinu og segja: 11 Verður ert þú, drottinn og Guð vor, að fá dýrðina og heiðurinn og máttinn, því að þú hefir skapað alla hluti, og fyrir þinn vilja urðu þeir til og voru skapaðir.
5
Og eg sá í hægri hendi hans, er í hásætinu sat, bók, skrifaða innan og utan, innsiglaða sjö innsiglum. 2 Og eg sá sterkan engil, boðandi með hárri röddu: Hver er maklegur að ljúka upp bókinni og leysa innsigli hennar? 3 Og enginn var sá í himninum, eða á jörðinni, eða undir jörðinni, sem lokið gæti upp bókinni og litið í hana. 4 Og eg grét stórum af því, að enginn fanst maklegur að ljúka upp bókinni og líta í hana. 5 Og einn af öldungunum segir við mig: Grát þú eigi! Sjá, sigrað hefir ljónið af Júda ættkvísl, rótarkvistur Davíðs, svo að það getur lokið upp bókinni og innsiglum hennar sjö. 6 Og mitt í milli hásætisins og veranna fjögurra og mitt á meðal öldunganna sá eg lamb standa, sem slátrað væri, það hafði sjö horn og sjö augu, og eru það hinir sjö andar Guðs, sendir út um alla jörðina. 7 Og það kom og tók við bókinni úr hægri hendi hans, er í hásætinu sat. 8 Og er það hafði tekið við henni, féllu verurnar fjórar og öldungarnir tuttugu og fjórir niður frammi fyrir lambinu, og höfðu þeir hver um sig hörpu og gullskálar, fullar af reykelsi, og eru það bænir hinna heilögu. 9 Og þeir syngja nýjan söng, segjandi: Verður ert þú að taka við bókinni og ljúka upp innsiglum hennar, því að þér var slátrað, og þú keyptir menn, Guði til handa, með blóði þínu, af sérhverri kynkvísl og tungu og lýð og þjóð, 10 og gjörðir þá, Guði vorum til handa, að konungsríki og að prestum, og þeir ríkja á jörðinni. 11 Og eg sá og eg heyrði raust margra engla hringinn í kring um hásætið og verurnar og öldungana, og tala þeirra var tíu þúsundir tíu þúsunda og þúsundir þúsunda; 12 þeir sögðu með hárri röddu: Maklegt er lambið hið slátraða að fá máttinn og ríkdóm og vizku og kraft og heiður og dýrð og lofgjörð. 13 Og sérhverja skepnu sem er í himninum og á jörðinni og undir jörðinni og á hafinu, og alt sem í þeim er, heyrði eg segja: Honum, sem í hásætinu situr, og lambinu sé lofgjörðin og heiðurinn og dýrðin og krafturinn um aldir alda. 14 Og verurnar fjórar sögðu amen, og öldungarnir féllu fram og tilbáðu.
6
Og eg sá, er lambið lauk upp einu af innsiglunum sjö, og eg heyrði eina af verunum fjórum segja, eins og með þrumurödd: Kom! 2 Og eg sá, og sjá: Hvítur hestur; og sá sem á honum sat hafði boga, og honum var fengin kóróna, og hann fór út sigrandi og til þess að sigra.
3 Og er það lauk upp öðru innsiglinu, heyrði eg aðra veruna segja: Kom! 4 Og út gekk annar hestur, rauður, og þeim sem á honum sat, honum var veitt að taka burt friðinn af jörðinni, og að menn brytjuðu hverjir aðra niður, og honum var fengið sverð mikið.
5 Og er það lauk upp þriðja innsiglinu, heyrði eg þriðju veruna segja: Kom! Og eg sá, og sjá: Svartur hestur, og sá er á honum sat, hafði vog í hendi sér, 6 og mitt á meðal veranna fjögurra heyrði eg sem rödd, segjandi: Mælir hveitis fyrir denar, og þrír mælar byggs fyrir denar, og eigi skalt þú granda olíunni og víninu.
7 Og er það lauk upp fjórða innsiglinu, heyrði eg rödd fjórðu verunnar, er sagði: Kom! 8 Og eg sá, og sjá: Bleikur hestur; og sá er á honum sat, hann hét Dauði, og Helja var í för með honum, og þeim var gefið vald yfir fjórða hluta jarðarinnar, til þess að deyða með sverði og með hungri og með drepsótt, og láta menn farast fyrir villidýrum jarðarinnar.
9 Og er það lauk upp fimta innsiglinu, sá eg undir altarinu sálir þeirra manna, sem drepnir höfðu verið fyrir sakir Guðs orðs, og fyrir sakir vitnisburðarins, sem þeir höfðu, 10 og þeir hrópuðu hárri röddu, segjandi: Hversu lengi ætlar þú, Herra, þú heilagi og sanni, að draga það að dæma, og að hefna blóðs vors á byggjendum jarðarinnar? 11 Og þeim var fengin, hverjum og einum, hvít skikkja; og þeim var sagt, að þeir enn skyldu hvílast stundarkorn, þangað til samþjónar þeirra og bræður þeirra, sem áttu að deyðast eins og sjálfir þeir, einnig fyltu töluna.
12 Og eg sá, er það lauk upp sétta innsiglinu, og mikill landskjálfti varð, og sólin varð svört sem hærusekkur, og alt tunglið varð sem blóð. 13 Og stjörnur himinsins hröpuðu niður á jörðina, eins og fíkjutré, skekið af stormvindi, fellir vetraraldini sín. 14 Og himininn sviftist burt eins og bókfell, sem saman er vafið, og hvert fjall og ey færðist úr stað sínum. 15 Og konungar jarðarinnar og gæðingarnir og hersveitarforingjarnir og auðmennirnir og maktarmennirnir og hver þræll og þegn fálu sig í hellum og í hömrum fjalla. 16 Og þeir segja við fjöllin og hamrana: Hrynjið yfir oss, og felið oss fyrir ásjónu hans, sem í hásætinu situr og fyrir reiði lambsins; 17 því að kominn er dagurinn, hinn mikli dagur reiði þeirra, og hver mun geta staðist?
7
Eftir þetta sá eg fjóra engla, er stóðu á fjórum skautum jarðarinnar; héldu þeir fjórum vindum jarðarinnar, til þess að eigi skyldi vindur blása yfir jörðina, né yfir hafið, né yfir nokkurt tré. 2 Og eg sá annan engil stíga upp frá sólaruppkomustað, og hélt hann á innsigli lifanda Guðs, og hann hrópaði hárri röddu til englanna fjögurra, sem veitt var að granda jörðinni og hafinu, segjandi: 3 Vinnið ekki jörðinni grand og heldur ekki hafinu, né trjánum, þar til er vér höfum innsiglað þjóna Guðs vors á ennum þeirra. 4 Og eg heyrði tölu hinna innsigluðu, hundrað fjörutíu og fjórar þúsundir voru innsiglaðar af öllum ættkvíslum Ísraelssona: 5 Af Júda ættkvísl voru tólf þúsund innsiglaðir; af Rúbens ættkvísl tólf þúsund; af Gaðs ættkvísl tólf þúsund; 6 af Assers ættkvísl tólf þúsund; af Naftalí ættkvísl tólf þúsund; af Manasse ættkvísl tólf þúsund; 7 af Símeons ættkvísl tólf þúsund; af Leví ættkvísl tólf þúsund; af Íssakars ættkvísl tólf þúsund; 8 af Sebúlons ættkvísl tólf þúsund; af Jósefs ættkvísl tólf þúsund; af Benjamíns ættkvísl tólf þúsund menn innsiglaðir. 9 Eftir þetta sá eg, og sjá: Mikill múgur, sem enginn gat tölu á komið, af alls kyns fólki og kynkvíslum og lýðum og tungum. Þeir stóðu frammi fyrir hásætinu og frammi fyrir lambinu, skrýddir hvítum skikkjum, og höfðu pálma í höndum. 10 Og þeir hrópa hárri röddu, segjandi: Hjálpræðið heyrir til Guði vorum, sem í hásætinu situr, og lambinu. 11 Og allir englarnir stóðu kring um hásætið og öldungana og verurnar fjórar, og þeir féllu fram fyrir hásætinu á ásjónur sínar, og tilbáðu Guð, segjandi: 12 Amen, lofgjörðin og dýrðin, og vizkan og þakkargjörðin og heiðurinn og mátturinn og krafturinn sé Guði vorum um aldir alda, amen. 13 Og einn af öldungunum tók til máls og sagði við mig: Þessir, sem skrýddir eru hvítu skikkjunum, hverjir eru þeir, og hvaðan eru þeir komnir? 14 Og eg sagði við hann: Herra minn, þú veizt það. Og hann sagði við mig: Þetta eru þeir, sem komnir eru úr þrengingunni hinni miklu, og hafa þvegið skikkjur sínar og hvítfágað þær í blóði lambsins. 15 Þess vegna eru þeir frammi fyrir hásæti Guðs, og þjóna honum dag og nótt í musteri hans; og sá sem í hásætinu situr mun tjalda yfir þá. 16 Eigi mun þá framar hungra, og eigi mun þá heldur framar þyrsta, og eigi mun heldur sól brenna þá, né nokkur hiti; 17 því að lambið, sem er fyrir miðju hásætinu, mun gæta þeirra og leiða þá til lifandi vatnslinda, og Guð mun þerra hvert tár af augum þeirra.
8
Og er það lauk upp sjöunda innsiglinu, varð þögn á himni hér um bil hálfa stund. 2 Og eg sá englana sjö, sem stóðu frammi fyrir Guði, og þeim voru fengnar sjö básúnur.
3 Og annar engill kom og nam staðar við altarið; hann hélt á gullnu glóðarkeri, og honum var fengið mikið af reykelsi, til þess að hann skyldi leggja það við bænir allra hinna heilögu á gullaltarið, sem var frammi fyrir hásætinu. 4 Og reykurinn af reykelsinu steig upp með bænum hinna heilögu úr hendi engilsins frammi fyrir Guði. 5 Og engillinn tók glóðarkerið og fylti það með eldi af altarinu, og varpaði ofan á jörðina, og það komu þrumur og raustir og eldingar og landskjálfti.
6 Og englarnir sjö, sem héldu á básúnunum sjö, bjuggu sig til að blása.
7 Og hinn fyrsti básúnaði, og þá kom hagl og eldur, blóði blandað, og því var varpað ofan á jörðina, og þriðjungur jarðarinnar eyddist í loga, og þriðjungur trjánna eyddist í loga, og alt grængresi eyddist í loga.
8 Og annar engillinn básúnaði, og var sem miklu fjalli, logandi af eldi, væri varpað í hafið, og þriðjungur hafsins varð blóð, 9 og þriðjungurinn dó af skepnunum í hafinu, sem lífi voru gæddar, og þriðjungur af skipunum fórst.
10 Og þriðji engillinn básúnaði, og stór stjarna féll af himni, logandi sem blys, og hún féll ofan á þriðjung fljótanna og á lindir vatnanna. 11 Og nafn stjörnunnar er nefnt Remma, og þriðjungur vatnanna varð að remmu, og margir menn biðu bana af vötnunum, af því að þau voru beisk orðin.
12 Og fjórði engillinn básúnaði, og lostinn varð þriðjungur sólarinnar og þriðjungur tunglsins og þriðjungur stjarnanna, til þess að þriðjungur þeirra yrði myrkur, og dagurinn misti þriðjung birtu sinnar og nóttin sömuleiðis.
13 Og eg sá og heyrði örn einn fljúga um miðhimininn, segjandi hárri röddu: Vei, vei, vei þeim, sem á jörðu búa, af völdum lúðurhljómanna, sem eftir eru, englanna þriggja, sem eiga eftir að básúna.
9
Og fimti engillinn básúnaði, og eg sá stjörnu, er fallið hafði af himni ofan á jörðina, og henni var fenginn lykillinn að brunni undirdjúpsins. 2 Og hún lauk upp brunni undirdjúpsins, og reyk lagði upp af brunninum, eins og reyk frá stórum ofni, og sólin myrkvaðist og loftið af reyknum úr brunninum. 3 Og út úr reyknum komu engisprettur á jörðina, og þeim var veitt vald, á sama hátt og sporðdrekar jarðarinnar hafa vald. 4 Og sagt var við þær, að eigi skyldu þær granda grasi jarðarinnar, né nokkurum grænum gróðri, né nokkuru tré, engu nema mönnunum, þeim er eigi hafa innsigli Guðs á ennum sér. 5 Og þeim var svo um boðið, að þær skyldu eigi deyða þá, heldur skyldu þeir kvaldir verða í fimm mánuði; og undan þeim svíður eins og undan sporðdreka, er hann stingur mann. 6 Og á þeim dögum munu mennirnir dauðans leita, og ekki finna hann, og menn munu æskja sér að deyja, og dauðinn flýr þá. 7 Og að ásýndum voru engispretturnar svipaðar hestum, búnum til bardaga, og á höfðum þeirra voru eins og kórónur, líkar gulli, og ásjónur þeirra voru sem ásjónur manna. 8 Og þær höfðu hár sem hár kvenna, og tennur þeirra voru eins og ljónstennur. 9 Og þær höfðu brynjur eins og járnbrynjur, og vængjaþyturinn frá þeim var eins og vagna-gnýr, er margir hestar bruna fram til bardaga. 10 Og þær hafa hala, líka sporðdrekum, og brodda. Og í hölum þeirra er vald þeirra til að granda mönnum í fimm mánuði. 11 Konung hafa þær yfir sér, engil undirdjúpsins; nafn hans er á hebresku Abbadón, og á grísku heitir hann Apollýón.
12 Veiið hið fyrsta er liðið hjá; sjá, enn koma tvö vei eftir þetta.
13 Og sétti engillinn básúnaði, og eg heyrði rödd eina frá hornunum á gullaltarinu, sem er frammi fyrir Guði, 14 er sagði við sétta engilinn, sem hélt á básúnunni: Leys þú englana fjóra, sem bundnir eru við fljótið mikla, Evfrat. 15 Og englarnir fjórir voru leystir, sem búnir stóðu til stundar og dags og mánaðar og árs, til þess að deyða þriðjung mannanna. 16 Og talan á herfylkingum riddaraliðsins var tveim sinnum tíu þúsundir tíu þúsunda; heyrði eg tölu þeirra. 17 Og með þeim hætti sá eg hestana í sýninni og þá sem á þeim sátu, og þeir höfðu eldrauðar, svartbláar og brennisteinsgular brynjur, og höfuð hestanna voru eins og höfuð ljóna, og af munnum þeirra gekk út eldur og reykur og brennisteinn. 18 Í þessum þremur plágum varð þriðji hluti mannanna deyddur, af eldinum og reyknum og brennisteininum, sem út gekk af munnum þeirra. 19 Því að vald hestanna er í munni þeirra og í töglum þeirra, því að tögl þeirra eru lík höggormum, eru höfuð á, og með þeim granda þeir. 20 Og hinir mennirnir, sem ekki voru deyddir í þessum plágum, gjörðu eigi iðrun og létu eigi af verkum handa sinna, til þess að hætta að tilbiðja illu andana og skurðgoðin úr gulli og silfri og úr eiri og úr steini og úr tré, sem hvorki geta séð, né heyrt, né gengið. 21 Og eigi gjörðu þeir iðrun, og létu af manndrápum sínum, né töfrum sínum, né frillulífi sínu, né þjófnaði sínum.
10
Og eg sá annan sterkan engil stíga af himni ofan, hjúpaðan skýi, og regnboginn var yfir höfði honum, og ásjóna hans var sem sólin, og fætur hans sem eldstólpar. 2 Og hann hafði í hendi sér litla bók opna, og hægra fæti stóð hann á hafinu, en vinstra fæti á jörðinni, 3 og hann kallaði hárri röddu, eins og þegar ljón öskrar, og er hann hafði kallað, töluðu þrumurnar sjö sínum raustum. 4 Og er þrumurnar sjö höfðu talað, ætlaði eg að fara að rita, og eg heyrði rödd af himni, sem sagði: Innsigla þú það sem þrumurnar sjö töluðu. og rita það ekki. 5 Og engillinn, sem eg sá standa á hafinu og á jörðinni, hóf upp hægri hönd sína til himins, 6 og sór við þann, sem lifir um aldir alda, hann sem himininn skóp og það sem í honum er, og jörðina og það sem á henni er, og hafið og það sem í því er, að enginn frestur mundi lengur gefinn verða, 7 heldur þegar kæmi að rödd sjöunda engilsins, þegar hann færi að básúna, þá fullnaðist leyndardómur Guðs, eins og hann hafði boðað þjónum sínum, spámönnunum, gleðiboðskapinn um. 8 Og röddina, sem eg heyrði af himni, hana heyrði eg aftur tala við mig, og hún sagði: Far og tak opnu bókina í hendi engilsins, sem stendur á hafinu og á jörðinni. 9 Og eg fór til engilsins og sagði honum að fá mér litlu bókina, og hann segir við mig: Tak og et hana eins og hún er, og hún mun verða beisk í kviði þínum, en í munni þér mun hún vera sæt sem hunang. 10 Og eg tók litlu bókina úr hendi engilsins, og át hana upp, og í munni mér var hún sæt sem hunang, og er eg hafði etið hana, fann eg til beiskju í kviði mínum. 11 Og þeir segja við mig: Enn átt þú að spá um marga lýði og þjóðir og tungur og konunga.
11
Og mér var fenginn reyrleggur, líkur staf, og sagt var: Rís upp og mæl musteri Guðs og altarið og þá sem þar tilbiðja. 2 Og láttu forgarðinn, sem er fyrir utan musterið, vera fyrir utan, og mæl hann ekki, því að hann er fenginn þjóðunum, og þær munu fótum troða borgina helgu í fjörutíu og tvo mánuði. 3 Og vottana mína tvo mun eg láta spá í eitt þúsund tvö hundruð og sextíu daga, sekkjum klædda. 4 Þetta eru olíuviðirnir tveir og ljósastikurnar tvær, sem standa frammi fyrir drotni jarðarinnar. 5 Og ef einhver vill granda þeim, gengur eldur út úr munni þeirra, og eyðir óvinum þeirra, og ef einhver skyldi vilja granda þeim, skal hann með þeim hætti deyddur verða. 6 Þeir hafa valdið til að loka himninum, til þess að eigi rigni regni um spádómsdaga þeirra, og þeir hafa vald yfir vötnunum, að breyta þeim í blóð, og slá jörðina með hvers kyns plágu, svo oft sem þeir vilja. 7 Og er þeir hafa fullnað vitnisburð sinn, mun dýrið, sem upp stígur úr undirdjúpinu, heyja stríð við þá, og mun sigra þá og deyða þá. 8 Og lík þeirra liggja á stræti borgarinnar hinnar miklu, sem andlega heitir Sódóma og Egiptaland, þar sem og drottinn þeirra var krossfestur. 9 Og menn af lýðum og kynkvíslum og tungum og þjóðum sjá lík þeirra þrjá daga og hálfan, og leyfa ekki að lík þeirra verði lögð í gröf. 10 Og þeir sem á jörðinni búa, gleðjast yfir þeim og fagna og senda hver öðrum gjafir, því að þessir tveir spámenn kvöldu þá sem á jörðinni búa. 11 Og eftir dagana þrjá og hálfan fór lífsandi frá Guði í þá, og þeir risu á fætur, og ótti mikill féll yfir þá sem sáu þá. 12 Og þeir heyrðu rödd mikla af himni, sem sagði við þá: Stígið upp hingað. Og þeir stigu upp til himins í skýinu og óvinir þeirra horfðu á þá. 13 Og á þeirri stundu varð landskjálfti mikill, og tíundi hluti borgarinnar hrundi, og í landskjálftanum deyddust sjö þúsundir manna, og þeir sem eftir voru urðu óttaslegnir og gáfu Guði himinsins dýrðina.
14 Veiið hið annað er liðið hjá; sjá, veiið hið þriðja kemur brátt.
15 Og sjöundi engillinn básúnaði, og heyrðust þá raddir miklar í himninum, er sögðu: Heimsríkið er orðið ríki drottins vors og hans smurða, og hann mun ríkja um aldir alda. 16 Og öldungarnir tuttugu og fjórir, þeir er sitja frammi fyrir Guði í hásætum sínum, féllu fram á ásjónur sínar og tilbáðu Guð, segjandi: 17 Vér þökkum þér, drottinn Guð, þú alvaldi, þú sem ert og þú sem varst, að þú hefir tekið máttinn þinn hinn mikla og gjörst konungur. 18 Og þjóðirnar reiddust og reiði þín kom og sá tími, er dauðir skulu dæmdir verða, og tíminn til að gefa laun þjónum þínum, spámönnunum og hinum heilögu og þeim sem óttast nafn þitt, smáum og stórum, og til að eyða þeim, sem jörðina eyða.
19 Og musteri Guðs opnaðist, það sem á himni er, og sáttmálsörk hans birtist í musteri hans, og það komu eldingar og raustir og þrumur og landskjálfti og hagl mikið.
12
Og tákn mikið birtist á himni: kona klædd sólinni, og tunglið var undir fótum hennar, og á höfði hennar var kóróna af tólf stjörnum. 2 Og hún var þunguð, og hún æpti í jóðsótt og kvaldist með fæðingarhríðir. 3 Og annað tákn birtist á himni, og sjá: Mikill dreki, rauður, er hafði sjö höfuð og tíu horn, og á höfðunum sjö ennidjásn. 4 Og hali hans dró þriðja hlutann af stjörnum himinsins, og varpaði þeim ofan á jörðina. Og drekinn stóð frammi fyrir konunni, sem komin var að því að fæða, til þess að gleypa barn hennar, þá er hún hefði fætt. 5 Og hún fæddi son, sveinbarn, sem stjórna mun öllum þjóðum með járnsprota, og barn hennar var hrifið til Guðs og til hásætis hans. 6 Og konan flýði út á eyðimörkina, þar sem hún hefir stað fyrirbúinn af Guði, til þess að menn ali hana þar og þar skyldi hún haldast við í eitt þúsund tvö hundruð og sextíu daga.
7 Og stríð hófst á himni: Míkael og englar hans fóru að berjast við drekann, og drekinn barðist og englar hans. 8 Og þeir fengu eigi staðist, og eigi héldust þeir heldur lengur við á himni. 9 Og varpað var niður drekanum mikla, hinum gamla höggormi, sem heitir djöfull og Satan, honum sem afvega leiðir alla heimsbygðina, — honum var varpað niður á jörðina, og englum hans var varpað niður með honum. 10 Og eg heyrði mikla rödd á himni, sem sagði: Nú er komið hjálpræðið og mátturinn og ríkið Guðs vors, og veldið hans smurða, því að niður hefir verið varpað kæranda bræðra vorra, honum sem þá kærir fyrir Guði vorum dag og nótt. 11 Og þeir hafa sigrað hann fyrir blóð lambsins og fyrir orð vitnisburðar síns, og eigi hafa þeir elskað líf sitt svo, að þeim ægði dauði. 12 Fagnið því, himnar og þér sem í þeim búið. Vei sé jörðinni og hafinu, því að djöfullinn er stiginn niður til yðar í miklum móð, því að hann veit, að hann hefir nauman tíma.
13 Og er drekinn sá að honum var varpað niður á jörðina, ofsótti hann konuna, sem alið hafði sveinbarnið. 14 Og konunni voru gefnir vængirnir tveir af erninum mikla, til þess að hún skyldi fljúga á eyðimörkina til síns staðar, þar sem hún elst tíð og tíðir og hálfa tíð, fjarri augsýn höggormsins. 15 Og höggormurinn spjó vatni úr munni sér á eftir konunni, eins og flóði, til þess að hún bærist burt af straumnum. 16 Og jörðin kom konunni til hjálpar, og jörðin opnaði munn sinn og svalg vatnsflóðið, sem drekinn spjó úr munni sér. 17 Og drekinn reiddist konunni, og fór burt, til þess að heyja stríð við hina aðra afkomendur hennar, þá er varðveita boð Guðs og hafa vitnisburð Jesú. 18 Og hann nam staðar á sjávarsandinum.
13
Og eg sá dýr stíga upp af hafinu; það hafði tíu horn og sjö höfuð, og á hornum þess voru tíu enni-djásn, og á höfðum þess voru guðlöstunar nöfn. 2 Og dýrið, sem eg sá, var líkt pardusdýri, og fætur þess voru sem bjarnarfætur, og munnur þess eins og ljónsmunnur, og drekinn gaf því mátt sinn og hásæti sitt og vald mikið. 3 Og eg sá eitt af höfðum þess, sem væri það sært til ólífis, og banasár þess varð heilt, og öll jörðin fylgdi dýrinu með undrun. 4 Og þeir tilbáðu drekann, af því að hann hafði gefið dýrinu vald sitt, og þeir tilbáðu dýrið, segjandi: Hver jafnast við dýrið, og hver getur barist við það? 5 Og því var gefinn munnur, er talaði stóryrði og guðlastanir, og því var vald gefið að starfa í fjörutíu og tvo mánuði. 6 Og það lauk upp munni sínum til lastmæla gegn Guði, til að lastmæla nafni hans og tjaldbúð hans, þeim sem á himni búa. 7 Og því var leyft að heyja stríð við hina heilögu og sigra þá, og því var gefið vald yfir sérhverri kynkvísl og lýð og tungu og þjóð. 8 Og allir þeir sem á jörðinni búa, munu tilbiðja það, hver og einn sá, er eigi á nafn sitt ritað í lífsbók lambsins, er slátrað var frá grundvöllun veraldar. 9 Ef einhver hefir eyra, þá heyri hann. 10 Ef einhver herleiðir, skal hann herleiddur verða; ef einhver deyðir með sverði, skal hann með sverði deyddur verða. Hér reynir á þolgæði og trú hinna heilögu.
11 Og eg sá annað dýr stíga upp af jörðinni, og það hafði tvö horn lík lambshornum, og það talaði eins og dreki. 12 Og það fer með alt vald fyrra dýrsins, fyrir augsýn þess, og það lætur jörðina og þá, sem á henni búa, tilbiðja fyrra dýrið, hvers banasár varð heilt. 13 Og það gjörir tákn mikil, svo að það lætur enda eld falla af himni ofan á jörðina í augsýn mannanna. 14 Og það leiðir afvega þá sem á jörðinni búa, með táknunum, sem því var veitt að gjöra í augsýn dýrsins, og það segir þeim sem á jörðinni búa, að þeir skuli gjöra líkneski dýrinu, sem sárið hefir undan sverðinu og lifði þó. 15 Og því var veitt að gefa líkneski dýrsins anda, til þess að líkneski dýrsins gæti jafnvel talað, og komið því til leiðar, að allir þeir yrðu deyddir, sem ekki skyldu vilja tilbiðja líkneski dýrsins. 16 Og það lætur alla smáa og stóra, auðuga og fátæka, og frjálsa og ófrjálsa, setja merki á hægri hönd sér eða á enni sín, 17 og kemur því til leiðar, að enginn geti keypt eða selt, nema hann hafi merkið, nafn dýrsins, eða tölu nafns þess. 18 Hér reynir á speki; sá sem skilning hefir, reikni tölu dýrsins, því að tala manns er það, og tala hans er sex hundruð sextíu og sex.
14
Og eg sá og sjá: Lambið stóð á Síonfjalli, og með því hundrað og fjörutíu og fjórar þúsundir, sem höfðu nafn þess og nafn föður þess skrifað á ennum sér. 2 Og eg heyrði rödd af himni, sem raust margra vatna, og sem raust mikillar þrumu, og röddin, sem eg heyrði, var eins og hörpuhljómur harpara, sem hörpur sínar slá. 3 Og þeir syngja sem nýjan söng frammi fyrir hásætinu og frammi fyrir verunum fjórum og öldungunum, og enginn gat numið sönginn, nema þær hundrað fjörutíu og fjórar þúsundir — þeir sem út eru leystir frá jörðinni. 4 Þetta eru þeir, sem ekki hafa saurgast með konum, því að þeir eru sem meyjar; þeir fylgja lambinu hvert sem það fer; þeir voru leystir út úr hóp mannanna, frumgróði handa Guði og handa lambinu. 5 Og í munni þeirra var enga lygi að finna; þeir eru lýtalausir.
6 Og eg sá annan engil fljúga um miðhimininn, og hélt hann á eilífum fagnaðarboðskap, til að boða þeim, sem á jörðinni búa, og sérhverri þjóð og kynkvísl og tungu og lýð, 7 segjandi hárri röddu: Óttist Guð og gefið honum dýrð, því að komin er stund dóms hans, og tilbiðjið þann, sem gjört hefir himininn og jörðina og hafið og uppsprettur vatnanna.
8 Og enn annar engill kom á eftir og sagði: Fallin er, fallin er Babýlon hin mikla, sem byrlað hefir öllum þjóðum af reiðivíni saurlifnaðar síns.
9 Og annar engill, hinn þriðji, kom á eftir þeim og sagði hárri röddu: Ef einhver tilbiður dýrið og líkneski þess, og fær merki á enni sitt eða hönd sína, 10 þá skal sá hinn sami drekka af reiðivíni Guðs, sem byrlað er óblandað í reiðibikar hans, og hann mun kvalinn verða í eldi og brennisteini í augsýn heilagra engla og í augsýn lambsins. 11 Og reykurinn af kvölum þeirra stígur upp um aldir alda, og eigi hafa þeir hvíld dag og nótt, þeir sem dýrið tilbiðja og líkneski þess, og hver sá er tekur merki nafns þess. 12 Hér reynir á þolgæði hinna heilögu — þeir er varðveita boð Guðs og trúna á Jesúm.
13 Og eg heyrði rödd af himni, sem sagði: Rita þú: Sælir eru dánir, þeir sem í drotni deyja upp frá þessu. Já, segir andinn, til þess að þeir fái hvíld frá erfiði sínu, því að verk þeirra fylgja þeim.
14 Og eg sá, og sjá: Hvítt ský, og einhvern sá eg sitja á skýinu, líkan syni manns, og hafði hann gullkórónu á höfðinu og í hendi sér bitra sigð. 15 Og annar engill kom út úr musterinu; hann kallaði hárri röddu til þess sem á skýinu sat: Ber þú út sigð þína og sker upp, því að komin er stundin til að uppskera, því að sáðland jarðarinnar er fullþroskað. 16 Og sá sem á skýinu sat, brá sigð sinni á jörðina, og upp var skorið af jörðinni.
17 Og annar engill gekk út úr musterinu, sem er á himnum, og hann hafði líka bitra sigð. 18 Og annar engill gekk út frá altarinu, og hann hafði vald yfir eldinum, og hann kallaði hárri röddu til þess, sem hafði bitru sigðina, og sagði: Ber þú út bitru sigðina þína, og sker þrúgurnar af vínviði jarðarinnar, því að vínberin á honum eru orðin þroskuð. 19 Og engillinn brá sigð sinni á jörðina, og afskar vínvið jarðarinnar, og kastaði honum í reiði-vínþröng Guðs hina miklu. 20 Og vínþröngin var troðin fyrir utan borgina, og gekk blóð út af vínþrönginni, svo að tók upp undir beizli hestanna, um eitt þúsund skeið og sex hundruð.
15
Og eg sá annað tákn á himni, mikið og undursamlegt: sjö engla, sem höfðu sjö síðustu plágurnar, því að með þeim fullnaðist reiði Guðs.
2 Og eg leit sem glerhaf eldi blandið, og þá, sem unnið höfðu sigur á dýrinu og á líkneski þess og á tölu nafns þess, standa við glerhafið og halda á hörpum Guðs. 3 Og þeir syngja söng Móse, Guðs þjóns, og söng lambsins, segjandi: Mikil og dásamleg eru verkin þín, drottinn Guð, þú alvaldi; réttlátir og sannir eru vegir þínir, þú konungur aldanna. 4 Hver skyldi ekki óttast, drottinn, og vegsama nafn þitt? Því að þú einn ert heilagur, því að allar þjóðir munu koma og tilbiðja frammi fyrir þér, því að réttlátir dómar þínir eru opinberir orðnir.
5 Og eftir þetta sá eg, og upp var lokið musteri vitnisburðar-tjaldbúðarinnar á himni. 6 Og út gengu úr musterinu englarnir sjö, sem höfðu plágurnar sjö, klæddir hreinu skínanda líni og gyrtir gullbeltum um brjóst. 7 Og englunum sjö fékk ein af verunum fjórum sjö gullskálar, fullar reiði Guðs, hans er lifir um aldir alda. 8 Og musterið fyltist af reyknum af dýrð Guðs og af mætti hans, og enginn mátti innganga í musterið, unz fullnaðar væru þær sjö plágur englanna sjö.
16
Og eg heyrði raust mikla frá musterinu segja við englana sjö: Farið og hellið úr þeim sjö skálum Guðs reiði yfir jörðina.
2 Og hinn fyrsti fór og helti úr sinni skál á jörðina. Og ill og hættuleg kaun komu á mennina, sem höfðu merki dýrsins og tilbáðu líkneski þess.
3 Og hinn annar helti úr sinni skál í hafið, og það varð að blóði, eins og blóði dauðs manns, og sérhver lifandi sál dó, sú er í hafinu var.
4 Og hinn þriðji helti úr sinni skál í fljótin og uppsprettur vatnanna, og það varð að blóði. 5 Og eg heyrði engil vatnanna segja: Réttlátur ert þú, þú sem ert og þú sem varst, þú hinn heilagi, að þú hefir dæmt þannig; 6 því að þeir hafa úthelt blóði heilagra og spámanna, og þú hefir gefið þeim blóð að drekka; maklegir eru þeir þess. 7 Og eg heyrði altarið segja: Já, drottinn Guð, þú alvaldi, sannir og réttlátir eru dómar þínir.
8 Og hinn fjórði helti úr sinni skál yfir sólina, og honum var gefið vald til að brenna mennina í eldi. 9 Og mennirnir stiknuðu í ofurhita, og lastmæltu nafni Guðs, sem valdið hefir yfir plágum þessum, og ekki gjörðu þeir iðrun, til að gefa honum dýrðina.
10 Og hinn fimti helti úr sinni skál yfir hásæti dýrsins; og konungdómur þess myrkvaðist og menn bitu í tungur sínar af kvöl. 11 Og menn lastmæltu Guði himinsins fyrir kvalirnar og fyrir kaun sín, og eigi gjörðu þeir iðrun og létu af verkum sínum.
12 Og hinn sétti helti úr sinni skál yfir fljótið mikla, Evfrat; og vatnið í því þornaði upp, svo að vegur yrði búinn fyrir konungana, þá er koma úr sólaruppkomu-stað. 13 Og eg sá koma út af munni drekans og út af munni dýrsins og út af munni falsspámannsins þrjá óhreina anda, sem froskar væru, 14 því að þeir eru djöfla-andar, sem gjöra tákn, sem út ganga til konunga allrar heimsbygðarinnar, til að safna þeim saman til stríðsins á hinum mikla degi Guðs hins alvalda. — 15 Sjá, eg kem eins og þjófur; sæll er sá sem vakir og varðveitir klæði sín, til þess að hann gangi ekki nakinn um kring og menn sjái blygðun hans. — 16 Og þeir söfnuðu þeim saman á þann stað, sem á hebresku kallast Harmagedón.
17 Og hinn sjöundi helti úr sinni skál yfir loftið, og raust mikil kom út úr musterinu, frá hásætinu, segjandi: Það er skeð. 18 Og það komu eldingar og raustir og þrumur, og mikill landskjálfti, svo að slíkur hefir eigi komið, frá því menn urðu til á jörðinni, jafnákaflega mikill landskjálfti. 19 Og borgin hin mikla fór í þrjá hluti, og borgir þjóðanna hrundu. Og minst var hinnar miklu Babýlonar frammi fyrir Guði, til að gefa henni vínbikar heiftarreiði hans. 20 Og allar eyjar hurfu og fjöllin voru ekki lengur til. 21 Og stórt hagl, vættarþungt, fellur niður af himni yfir mennina; og mennirnir lastmæltu Guði fyrir haglpláguna, því að mjög svo mikil er plágan af því.
17
Og einn af englunum sjö, sem halda á skálunum sjö, kom og talaði við mig og sagði: Kom hingað, og eg mun sýna þér dóminn yfir skækjunni hinni miklu, sem yfir situr mörgum vötnum, 2 sem konungar jarðarinnar hafa drýgt saurlifnað með, og þeir, sem á jörðinni búa, hafa orðið druknir af saurlifnaðar-víni hennar. 3 Og hann leiddi mig burt í anda á eyðimörku, og eg sá konu sitja á skarlatsrauðu dýri, alsettu guðlöstunar-nöfnum, og hafði það sjö höfuð og tíu horn. 4 Og konan var skrýdd purpura og skarlati, og var búin gulli og gimsteinum og perlum, og hafði í hendi sér gullbikar, fullan viðurstygðar, og var það óhreinleikur saurlifnaðar hennar. 5 Og nafn var ritað á enni hennar: Leyndardómur: Babýlon hin mikla, móðir hórkvenna og viðurstygða jarðarinnar. 6 Og eg sá að konan var drukkin af blóði hinna heilögu og af blóði Jesú votta, og eg undraðist stórlega, er eg leit hana. 7 Og engillinn sagði við mig: Hví furðar þig? Eg mun segja þér leyndardóm konunnar og dýrsins, sem hana ber, þess er hefir höfuðin sjö og hornin tíu: 8 Dýrið, sem þú sást, var og er ekki, og það mun stíga upp frá undirdjúpinu og ganga til glötunar. Og þeir sem á jörðu búa, þeir, hverra nöfn ekki hafa verið skrifuð í lífsins bók frá grundvöllun veraldar, munu undrast, er þeir sjá dýrið, að það var, og er ekki, og kemur fram. 9 Hér reynir á skilninginn, sem hefir speki til að bera. Höfuðin sjö eru sjö fjöll, sem konan situr á, 10 og það eru sjö konungar. Fimm eru fallnir, einn er nú uppi, hinn er enn ekki kominn, og er hann kemur, á hann að vera stutt. 11 Og dýrið, sem var og er ekki, er einmitt hinn áttundi, og er af þeim sjö, og gengur til glötunar. 12 Og hornin tíu, sem þú sást, eru tíu konungar, sem enn hafa eigi tekið konungdóm, heldur fá vald sem konungar eina stund ásamt dýrinu. 13 Þessir hafa allir eitt ráð, og máttinn og vald sitt gefa þeir dýrinu. 14 Þessir munu heyja stríð við lambið, og lambið mun sigra þá, af því að það er drottinn drotna og konungur konunga, og þeir sem með því eru, kallaðir og útvaldir og trúir. 15 Og hann segir við mig: Vötnin, sem þú sást, þar sem skækjan situr, eru lýðir og fólk og þjóðir og tungur. 16 Og hornin tíu, sem þú sást, og dýrið, munu hata skækjuna og munu gjöra hana einmana og nakta og eta hold hennar og munu brenna hana í eldi, 17 því að Guð hefir lagt þeim í brjóst að gjöra vilja sinn og vera samráða og gefa ríki þeirra dýrinu, alt til þess er orð Guðs fullnast. 18 Og konan, sem þú sást, er borgin mikla, sem heldur ríki yfir konungum jarðarinnar.
18
Eftir þetta sá eg annan engil stíga ofan af himninum og hafði hann mikið vald, og jörðin ljómaði af dýrð hans. 2 Og hann hrópaði með sterkri röddu, segjandi: Fallin er, fallin er Babýlon hin mikla, og orðin að djöfla heimkynni og fangelsi alls konar óhreinna anda, og fangelsi alls konar óhreinna og viðbjóðslegra fugla, 3 af því að hún hefir byrlað öllum þjóðum af reiðivíni saurlifnaðar síns, og konungar jarðarinnar drýgðu saurlifnað með henni, og kaupmenn jarðarinnar auðguðust af gnóttum munaðar hennar.
4 Og eg heyrði aðra rödd af himni, sem sagði: Gangið út mitt fólk, út úr henni, svo að þér eigið engan hlut í syndum hennar, og svo að þér hreppið ekki plágur hennar; 5 því að syndir hennar hlóðust alt upp til himins, og Guð mintist ranglætis hennar. 6 Gjaldið henni eins og hún hefir goldið, og tvígjaldið henni tvöfalt eftir verkum hennar; byrlið henni tvöfalt í bikarinn, sem hún hefir byrlað. 7 Svo mjög sem hún ofmetnaðist og lifði í munaði, svo mjög skuluð þér henni baka kvöl og sorg; því að hún segir í sínu hjarta: Eg sit og er drotning, og er eigi ekkja, og fæ alls ekki sorg að sjá. 8 Fyrir því munu plágur hennar koma á einum degi: dauði og sorg og hungur, og í eldi mun hún verða uppbrend, því að máttugur er drottinn Guð, sem hana dæmdi. 9 Og gráta munu og kveina yfir henni konungar jarðarinnar, sem með henni drýgðu saurlifnað og lifðu í munaði, er þeir sjá reykinn af brennu hennar, 10 er þeir standa langt frá af ótta fyrir kvöl hennar og segja: Vei, vei, borgin hin mikla, Babýlon, borgin volduga, því að á einni stundu kom dómur þinn. 11 Og kaupmenn jarðarinnar gráta og harma yfir henni, því að enginn kaupir nú framar vörur þeirra, 12 vörur af gulli og silfri og gimsteinum og perlum, og dýru líni og purpura og silki og skarlati, og alls konar ilmvið, og alls konar áhöld af fílsbeini og alls konar áhöld af hinum dýrasta viði og af eiri og járni og marmara, 13 og kanelbörk og balsam og ilmjurtir og smyrsl, og reykelsi og vín og olíu og fínt mjöl, og hveiti og eyki og sauði, og hesta og vagna og man og mannasálir. 14 Og ávöxturinn, sem sála þín girntist, hefir frá þér vikið, og alt hið feita og hið skínandi er þér horfið, og eigi munu menn framar örmul af því finna. 15 Seljendur þessara hluta, sem auðgast hafa á henni, munu standa álengdar, af ótta fyrir kvöl hennar, grátandi og harmandi, og segja: 16 Vei, vei, borgin hin mikla, sem klæddist dýru líni og purpura og skarlati, og var gulli roðin og gimsteinum og perlum, því að á einni stundu eyddist allur þessi auður. 17 Og allir skipstjórar og allir farmenn og hásetar, og allir þeir, sem atvinnu reka á sjónum, stóðu álengdar, 18 og hrópuðu, er þeir sáu reykinn af brennu hennar, og sögðu: Hvaða borg jafnast við borgina hina miklu? 19 Og þeir jusu mold yfir höfuð sér, og hrópuðu grátandi og harmandi og sögðu: Vei, vei, borgin hin mikla, sem allir auðguðust á, þeir er skip eiga á sjónum, vegna yfirlætis hennar; því að á einni stundu var hún í eyði lögð. 20 Fagna yfir henni, þú himinn, og þér heilögu, og þér postular, og þér spámenn, því að Guð hefir rekið réttar yðar á henni.
21 Og einn sterkur engill tók upp stein, eins og mikinn kvarnarstein, og kastaði í hafið, segjandi: Svo voveiflega mun Babýlon kollvarpast, borgin mikla, svo að engar menjar skulu eftir verða. 22 Og hörpusláttur og sönglist og pípuhljómur og lúðragangur skal ekki framar heyrast í þér, og engir íþróttamenn, hverrar sem helzt iðnar, skulu framar í þér finnast, og kvarnarhljóð skal eigi framar í þér heyrast. 23 Og lampaljós skal eigi framar í þér lýsa, og raust brúðguma og brúðar skal eigi framar heyrast í þér; því að kaupmenn þínir voru höfðingjar jarðarinnar, af því að allar þjóðir leiddust í villu af töfrum þínum. 24 Og í henni fanst blóð spámanna og heilagra, og allra þeirra, sem á jörðinni hafa drepnir verið.
19
Eftir þetta heyrði eg sem háa rödd mikils fjölda á himni, og sögðu þeir: Hallelúja, hjálpræðið og dýrðin og mátturinn er Guðs vors, 2 því að sannir og réttlátir eru dómar hans, því að dæmt hefir hann skækjuna miklu, hana sem jörðinni spilti með saurlifnaði sínum, og hann hefir látið hana sæta hefnd fyrir blóð þjóna sinna. 3 Og aftur sögðu þeir: Hallelúja, og reykurinn af henni stígur upp um aldir alda. 4 Og öldungarnir tuttugu og fjórir féllu fram, og verurnar fjórar, og tilbáðu Guð, sem í hásætinu situr, segjandi: Amen, hallelúja. 5 Og út gekk rödd frá hásætinu, segjandi: Lofsyngið Guði vorum, allir þér þjónar hans, þér sem hann óttist, smáir og stórir. 6 Og eg heyrði rödd sem mikils fjölda, og sem rödd margra vatna, og sem rödd frá sterkum þrumum. Þær sögðu: Hallelúja, því að drottinn Guð vor, hinn alvaldi, er konungur orðinn. 7 Gleðjumst og fögnum og gefum honum dýrðina, því að komið er að brúðkaupi lambsins, og eiginkona hans hefir búið sig. 8 Og veitt var henni að skrýðast dýru línu, skínandi og hreinu, því að dýra línið er réttlætisverk heilagra. 9 Og hann segir við mig: Rita þú: Sælir eru þeir, sem boðnir eru til brúðkaupsveizlu lambsins. Og hann segir við mig: Þetta eru hin sönnu orð Guðs. 10 Og eg féll fram fyrir fætur honum, til að tilbiðja hann, og hann segir við mig: Varastu þetta! Eg er samþjónn þinn og bræðra þinna, sem hafa vitnisburð Jesú; tilbið þú Guð; því að vitnisburður Jesú er andi spádómsgáfunnar.
11 Og eg sá himininn opinn, og sjá: hvítur hestur. Og sá, sem á honum sat, heitir Trúr og Sannorður, hann dæmir og berst með réttvísi. 12 En augu hans eru eldslogi, og á höfði hans eru mörg ennidjásn, og hefir hann nafn ritað, sem enginn þekkir nema sjálfur hann. 13 Og hann er skrýddur skikkju, blóði drifinni, og nafn hans nefnist: Orð Guðs. 14 Og hersveitirnar, sem á himni eru, fylgdu honum á hvítum hestum, klæddar dýru línu, hvítu og hreinu. 15 Og af munni hans gengur út biturt sverð, til þess að hann slái þjóðirnar með því, og hann stjórnar þeim með járnsprota, og hann treður vínþröng heiftarreiði Guðs hins alvalda. 16 Og á skikkju sinni og á lend sinni hefir hann ritað nafn: Konungur konunga og drottinn drotna.
17 Og eg sá einn engil, sem stóð á sólunni, og hann hrópaði hárri röddu, segjandi til allra fuglanna, sem flugu um miðhimininn: Komið, safnist saman til hinnar miklu kveldmáltíðar Guðs, 18 til þess að eta hold konunga og hold hersveitarforingja og hold kappa og hold hesta og þeirra, sem á þeim sitja, og hold allra, bæði frjálsra og ófrjálsra og smárra og stórra.
19 Og eg sá dýrið og konunga jarðarinnar og hersveitir þeirra safnaðar saman, til að heyja stríð við þann sem á hestinum sat, og við herlið hans. 20 Og dýrið var handtekið og ásamt því falsspámaðurinn, sem táknin gjörði í augsýn þess, en með þeim leiddi hann afvega þá, sem tekið höfðu við merki dýrsins, og þá, sem tilbeðið höfðu líkneski þess; báðum þeim var kastað lifandi í eldsdíkið, sem logar af brennisteini. 21 Og hinir voru drepnir með sverði þess, er á hestinum sat, sverðinu, sem út, gekk af munni hans, og allir fuglarnir söddust af hræjum þeirra.
20
Og eg sá engil stíga niður af himni, og hélt hann á lykli undirdjúpsins og stórum fjötri í hendi sér. 2 Og hann tók drekann, hinn gamla höggorm, sem er djöfull og Satan, og batt hann um þúsund ár. 3 Og hann kastaði honum í undirdjúpið, og læsti og setti innsigli yfir honum, svo að hann ekki framar leiddi þjóðirnar afvega, alt til þess er fullnuðust þúsund árin. Eftir það á hann að vera leystur um stuttan tíma.
4 Og eg sá hásæti, og menn settust í þau, og dómsvald var þeim fengið, og eg sá sálir þeirra, sem hálshögnir höfðu verið sakir vitnisburðar Jesú og sakir orðs Guðs, og voru það þeir hinir sömu, sem ekki höfðu tilbeðið dýrið né líkneski þess, og ekki höfðu fengið merki á enni og á hönd sér. Og þeir lifðu og ríktu með Kristi um þúsund ár. 5 En aðrir dauðir lifnuðu ekki fyr en þúsund árin fullnuðust. Þetta er fyrri upprisan. 6 Sæll og heilagur er sá, sem á hlut í fyrri upprisunni, yfir þeim hefir hinn annar dauði ekki vald, heldur munu þeir vera prestar Guðs og Krists, og þeir munu ríkja með honum um þúsund ár.
7 Og er þúsund árin eru fullnuð, mun Satan verða leystur úr fangelsi sínu. 8 Og hann mun út ganga, til að leiða þjóðirnar afvega, þær sem eru á fjórum skautum jarðarinnar, Góg og Magóg, til að safna þeim saman til stríðs, og tala þeirra er sem sandur sjávarins. 9 Og þeir stigu upp á víðan völl jarðar, og kringdu um herbúðir heilagra og borgina elskuðu; og eldur féll af himni ofan og eyddi þeim. 10 Og djöflinum, sem leiðir þá afvega, var kastað í díkið elds og brennisteins, þar sem bæði dýrið er og falsspámaðurinn; og þeir munu kvaldir verða dag og nótt um aldir alda.
11 Og eg sá mikið hásæti hvítt og þann sem í því sat; og fyrir ásjónu hans hvarf himinn og jörð, og staður var ekki til fyrir þau. 12 Og eg sá þá dauðu, stóra og smáa, standa frammi fyrir hásætinu, og bókum var lokið upp. Og annarri bók var lokið upp, og það er lífsins bók, og hinir dauðu voru dæmdir, eftir því sem ritað var í bókunum, samkvæmt verkum þeirra. 13 Og hafið skilaði hinum dauðu, þeim sem í því voru, og Dauðinn og Helja skiluðu þeim dauðu, sem í þeim voru, og einn og sérhver var dæmdur eftir verkum sínum. 14 Og Dauðanum og Helju var kastað í eldsdíkið; þetta er hinn annar dauði, eldsdíkið. 15 Og hver sem ekki fanst ritaður í lífsins bók, honum var kastað í eldsdíkið.
21
Og eg sá nýjan himin og nýja jörð, því að hinn fyrri himinn og hin fyrri jörð voru horfin, og hafið er ekki framar til. 2 Og eg sá borgina helgu, nýja Jerúsalem, stíga niður af himni frá Guði, búna sem brúði, er skartar fyrir manni sínum. 3 Og eg heyrði raust mikla frá hásætinu, er sagði: Sjá, tjaldbúð Guðs er meðal mannanna, og hann mun búa hjá þeim, og þeir munu vera fólk hans, og Guð sjálfur mun vera hjá þeim, Guð þeirra. 4 Og hann mun þerra hvert tár af augum þeirra, og dauðinn mun ekki framar til vera, hvorki harmur né vein, né kvöl er framar til; hið fyrra er farið. 5 Og sá, sem í hásætinu sat, sagði: Sjá, eg gjöri alt nýtt, og hann segir: Rita þú, því að þetta eru orðin trúu og sönnu. 6 Og hann sagði við mig: Það er skeð. Eg er Alfa og Ómega, upphafið og endirinn. Eg mun gefa þeim ókeypis, sem þyrstur er, af lind lífsvatnsins. 7 Sá er sigrar mun erfa þetta, og eg mun vera hans Guð, og hann mun vera minn sonur. 8 En fyrir hugdeiga og vantrúaða og viðurstyggilega, og manndrápara og frillulífismenn og töframenn, og skurðgoðadýrkendur og alla lygara — þeirra hlutur mun vera í díkinu, sem logar af eldi og brennisteini, sem er hinn annar dauði.
9 Og nú kom einn af englunum sjö, sem héldu á skálunum sjö, sem fullar voru af plágunum sjö, hinum síðustu, og talaði við mig segjandi: Kom hingað, og eg mun sýna þér brúðina, eiginkonu lambsins. 10 Og hann flutti mig í anda upp á mikið og hátt fjall, og sýndi mér borgina helgu, Jerúsalem, sem niður steig af himni frá Guði, 11 og hafði dýrð Guðs; ljómi hennar var líkur dýrasta steini, sem jaspissteinn krystalskær. 12 Hún hafði mikinn og háan múr, og hafði tólf hlið, og við hliðin tólf engla, og nöfn á rituð, sem eru nöfn þeirra tólf kynkvísla Ísraelssona. 13 Móti austri voru þrjú hlið, og móti norðri þrjú hlið, og móti suðri þrjú hlið, og móti vestri þrjú hlið. 14 Og múr borgarinnar hafði tólf undirstöðusteina, og á þeim tólf nöfn hinna tólf postula lambsins. 15 Og sá, sem við mig talaði, hélt á kvarða, gullstaf, til að mæla borgina og hlið hennar og múr hennar. 16 Og borgin liggur í ferhyrning, jöfn á lengd og breidd. Og hann mældi borgina með stafnum, tólf þúsund skeið; lengd hennar og breidd og hæð eru jafnar. 17 Og hann mældi múr hennar, hundrað fjörutíu og fjórar álnir, eftir kvarða manns, sem er mál engils. 18 Og efni múrsins um hana var jaspis, og borgin var skírt gull, sem skært gler væri. 19 Undirstöðusteinar borgarmúrsins voru skreyttir alls konar gimsteinum. Fyrsti undirstöðusteinninn var jaspis, annar saffír, þriðji kalsedón, fjórði smaragð, 20 fimti sardónyx, sétti sardis, sjöundi krýsólít, áttundi beryll, níundi tópas, tíundi krýsópras, ellefti hýasint, tólfti ametýst. 21 Og hliðin tólf voru tólf perlur, og hvert hliðið fyrir sig var úr einni perlu; og stræti borgarinnar var skírt gull, sem gagnsætt gler. 22 Og musteri sá eg ekki í henni, því að drottinn Guð, hinn alvaldi, er musteri hennar og lambið. 23 Og borgin þarf ekki heldur sólar við eða tungls, til að lýsa sér, því að dýrð Guðs skín á hana, og lambið er lampi hennar. 24 Og þjóðirnar munu ganga í ljósi hennar, og konungar jarðarinnar færa henni dýrð sína. 25 Og hliðum hennar verður alls ekki lokað um daga — því að nótt verður þar ekki. 26 Og menn munu færa henni dýrð og vegsemd þjóðanna. 27 Og alls ekkert óhreint skal inn í hana ganga, né sá sem fremur viðurstygð eða iðkar lygi; — engir nema þeir einir, sem ritaðir eru í lífsbók lambsins.
22
Og hann sýndi mér móðu lífsvatnsins, skínandi sem krystall, og rann hún frá hásæti Guðs og lambsins, 2 á miðju stræti borgarinnar. Og beggja vegna móðunnar var lífsins tré, sem ber tólf sinnum ávöxt, á mánuði hverjum gefur það ávöxt sinn, og blöð trésins eru til lækningar þjóðunum. 3 Og engin bölvun mun framar til vera, og hásæti Guðs og lambsins mun í henni vera, og þjónar hans munu honum þjóna. 4 Og þeir munu sjá ásjónu hans, og nafn hans mun vera á ennum þeirra. 5 Og nótt mun ekki framar til vera, og þeir þurfa ekki lampaljós né sólarljós, því að drottinn Guð skín á þá, og þeir munu ríkja um aldir alda.
6 Og hann sagði við mig: Þessi orð eru áreiðanleg og sönn; og drottinn, Guð anda spámannanna, sendi engil sinn, til að sýna þjónum sínum það sem verða á innan skamms. 7 Sjá, eg kem skjótt. Sæll er sá, sem varðveitir spádómsorð þessarar bókar.
8 Og eg, Jóhannes, er sá sem heyrði og sá þetta, og er eg hafði heyrt það og séð, féll eg niður til að tilbiðja fyrir fótum engilsins, sem sýndi mér þetta. 9 Og hann segir við mig: Varastu þetta! Eg er samþjónn þinn og bræðra þinna, spámannanna, og þeirra sem varðveita orð þessarar bókar. Tilbið þú Guð.
10 Og hann segir við mig: Innsigla þú ekki spádómsorð þessarar bókar, því að tíminn er í nánd. 11 Hinn rangláti haldi áfram að fremja ranglæti, og hinn saurugi saurgi sig áfram, og hinn réttláti stundi áfram réttlæti, og hinn heilagi helgist áfram. 12 Sjá, eg kem skjótt, og launin hefi eg með mér, til að gjalda hverjum og einum eins og verk hans er. 13 Eg er Alfa og Ómega, hinn fyrsti og hinn síðasti, upphafið og endirinn. 14 Sælir eru þeir sem þvo skikkjur sínar, til þess að þeir geti fengið aðgang að lífsins tré, og megi ganga um hliðin inn í borgina. 15 Úti gista hundarnir og töframennirnir og frillulífismennirnir, og manndrápararnir og skurðgoðadýrkendurnir, og hver sem elskar og iðkar lygi.
16 Eg, Jesús, hefi sent engil minn, til að votta fyrir yður þessa hluti í söfnuðunum. Eg er rótarkvistur og kyn Davíðs, stjarnan skínandi, morgunstjarnan.
17 Og andinn og brúðurin segja: Kom þú! Og sá, sem heyrir, segi: Kom þú! Og sá sem þyrstur er, hann komi. Hver sem vill, hann taki ókeypis lífsins vatn.
18 Eg votta fyrir hverjum þeim manni, sem heyrir spádómsorð þessarar bókar, að leggi nokkur við þau, mun Guð á hann leggja þær plágur, sem um er ritað í þessari bók. 19 Og taki nokkur af orðum spádómsbókar þessarar, þá mun Guð burt taka hlut hans í tré lífsins og í borginni helgu, sem um er ritað í þessari bók.
20 Sá, sem þetta vottar, segir: Já, eg kem skjótt. Amen. Kom þú, drottinn Jesú!
21 Náðin drottins Jesú sé með hinum heilögu. Amen.