1
Eftir að Guð forðum hafði oftsinnis talað til feðranna og með mörgu móti fyrir munn spámannanna, hefir hann í lok þessara daga til vor talað fyrir soninn, 2 sem hann setti erfingja allra hluta, fyrir hvern hann og hefir gjört heimana. 3 Hann sem er ljómi dýrðar hans og ímynd veru hans, og ber alt með orði máttar síns; hann settist, er hann hafði hreinsun gjört syndanna, til hægri handar hátigninni á hæðum, 4 og er orðinn englunum þeim mun meiri, sem hann hefir að erfðum tekið ágætara nafn en þeir. 5 Því við hvern af englunum hefir hann nokkuru sinni sagt: Þú ert sonur minn, í dag hefi eg getið þig! Og í annan stað: Eg vil vera honum faðir, og hann mun vera mér sonur! 6 Og er hann aftur leiðir hinn frumgetna inn í heimsbygðina, segir hann: Og allir englar Guðs skulu tilbiðja hann. 7 Og um englana segir hann: Hann sem gjörir engla sína vinda og þjóna sína eldsloga. 8 En um soninn: Hásæti þitt, ó Guð, er um aldir alda, og sproti réttvísinnar er sproti ríkis þíns. 9 Þú hefir elskað réttlæti og hatað ranglæti; fyrir því hefir Guð, þinn Guð, smurt þig gleðinnar olíu fram yfir þína jafningja. 10 Og: Þú, drottinn, hefir í upphafi grundvallað jörðina, og himnarnir eru verk handa þinna. 11 Þeir munu farast, en þú stendur, og allir munu þeir fyrnast sem fat. 12 Og þú munt þá saman vefja eins og blæju, eins og fat, og þeir munu umbreytast, en þú ert hinn sami, og þín ár munu ekki þrotna. 13 En við hvern af englunum hefir hann nokkuru sinni sagt: Set þig mér til hægri handar, unz eg gjöri óvini þína að fótaskör þinni? 14 Eru þeir ekki allir þjónustubundnir andar, útsendir í þeirra þarfir, sem hjálpræðið eiga að erfa? Halda áfram að lesa